Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม : ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่31)

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่31)_เมตะวรรณ

เย็นวันศุกร์ของสัปดาห์ต่อมาประตูห้องเสื้อ Richey Morgan ถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มคนหนึ่ง แค่ที่เป็นผู้ชายแล้วเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าสตรีเพียงคนเดียวก็ถือว่าแปลกแล้วแต่ชายหนุ่มที่มีรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูสุภาพภูมิฐานมากๆ คนนี้ยังมีกระเป๋าสะพายของผู้หญิงติดมือเข้ามาด้วยซึ่งยิ่งทำให้แปลกเข้าไปใหญ่ พนักงานสองสาวของร้านมองหน้ากันด้วยความแปลกใจก่อนที่หนึ่งสาวจะรีบปฏิบัติหน้าที่ด้วยการเดินเข้าไปต้อนรับ

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ทางร้านรับใช้คะ”

“สวัสดีครับ” ด็อกเตอร์พัทธนัยทักทายกลับไปก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเล็กน้อย “ผมคิดว่าผมไม่มีอะไรให้ทางร้านรับใช้นะครับ”

“เอ่อ...แล้ว” สาวนกอ้ำอึ้งพูดต่อไม่ถูกทั้งเพราะงงกับจุดประสงค์การมาของชายหนุ่มตรงหน้าอีกทั้งไม่นึกว่าชายหนุ่มลักษณะเรียบร้อยคนนี้จะมีอารมณ์ขันด้วยการพูดล้อเล่นกับคนที่ไม่รู้จัก

“ผมมาพบเจ้าของร้านครับไม่ทราบว่าแบบนี้เรียกว่าให้ทางร้านรับใช้หรือเปล่า”

“คงไม่มั้งคะ” นกตอบพร้อมรอยยิ้มแหยๆ ก่อนจะถามต่อ “แล้วไม่ทราบว่ามาพบใครเหรอคะ”

“เจ้าของร้านครับ” คราวนี้ด็อกเตอร์พัทธนัยเป็นฝ่ายงงบ้างเพราะพนักงานสาวตรงหน้าถามคำถามที่เขาได้ให้ข้อมูลไปแล้ว

“เจ้าของร้านมาพอดีเลยค่ะ” สาวนกบอกกับชายหนุ่มแปลกหน้าเมื่อมองไปทางประตูร้านแล้วพบว่าใครเป็นคนเปิดเข้ามาจากนั้นก็หันไปพูดกับหญิงสาวคนดังกล่าวที่วันนี้สาวเจ้ายังคงแต่งกายด้วยเสื้อผ้าดีไซน์เปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันเหมือนอย่างทุกๆ วัน “คุณมินเชิญทางนี้หน่อยค่ะ มีคนมาขอพบค่ะ”

ได้ยินดังนั้นรตีพรเผลอทำหน้าแสดงความรู้สึกขัดใจพร้อมกับคิดในใจว่าจะมีคนมาขอพบอะไรตอนนี้คนยิ่งรีบๆ อยู่แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังเดินไปตรงบริเวณที่ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ รตีพรมองชายหนุ่มคนดังกล่าวด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะว่าไม่เคยรู้จักเขามาก่อน เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรจึงหันไปทางลูกจ้างสาว นกรีบบอกกล่าวทันที

“คือคุณผู้ชายคนนี้บอกว่ามาขอพบเจ้าของร้านค่ะ”

หญิงสาวมองกลับไปทางคนที่นกพูดถึง เห็นว่าเขากำลังมีสีหน้างงๆ ซึ่งเป็นสาเหตุให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เพราะว่ากำลังรีบแต่ก็ดันมาเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เสียเวลาแบบนี้อีก สาเหตุดังกล่าวทำให้น้ำเสียงที่พูดออกไปนั้นออกจะห้วนซักเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะ มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”

“คุณเป็นเจ้าของร้านนี้เหรอครับ”

“ใช่ค่ะ”

“สงสัยว่าผมคงจะเข้าใจอะไรผิดซะแล้ว” ด็อกเตอร์พัทธนัยคิดในใจว่าหรือว่างานนี้จะหน้าแตกต่อหน้าสาวสวยแต่เขาก็คิดอีกทีว่าตนเองไม่น่าจะจำชื่อร้านผิด ซ้ำสถานที่ตั้งก็ยังตรงกับที่รกันดาบอกเอาไว้อีกด้วย

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเพราะฉันมั่นใจว่าฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน” สาวเปรี้ยวพูดน้ำเสียงบ่งบอกความรำคาญ คิดในใจว่าหน้าตาก็ดูฉลาดดีไม่น่าจะทำอะไรที่ดูขัดแย้งกับลักษณะภายนอกแบบนี้ แต่คิดอีกทีก็ไม่แปลก ชายหนุ่มที่ใส่แว่นตากรอบเหลี่ยมเลนส์หนา หวีผมเรียบแปล้ การแต่งกายก็อยู่ในระเบียบทุกกระเบียดนิ้วลักษณะคล้ายบุรุษผู้คงแก่เรียนแบบนี้บางทีความคิดรวมถึงพฤติกรรมอาจจะเกินคำว่าฉลาดหรือพูดอีกอย่างก็คือล้ำหน้าเกินกว่าที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้

“ผมก็มั่นใจว่าผมไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ท่าทางบ่งบอกอาการหงุดหงิดที่สาวเปรี้ยวปรี๊ดตรงหน้าแสดงออกมานั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองแต่อย่างใด ออกจะสนุกด้วยซ้ำที่จะได้ต่อปากต่อคำด้วย โอกาสแบบนี้หาได้ไม่ง่ายนัก นอกจากความสนุกที่จะได้บริหารอารมณ์แล้วยังจะได้มองของสวยๆ งามๆ ที่เจ้าตัวตั้งใจโชว์อีกด้วย อย่างนี้จะหาว่าเขาทะลึ่งไม่ได้เพราะถ้าเจ้าตัวไม่อยากจะให้มองก็คงจะไม่ยอมแต่งตัวแบบเปิดนู่นนิดนี่หน่อยแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีว่ามีธุระสำคัญมาก แค่นี้ก็เสียเวลามากแล้ว” รตีพรเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจเมื่อเห็นสายตาเหลือบต่ำของคู่สนทนา จะมองก็ไม่ว่าเพราะการแต่งตัวของเธอก็มีระดับความพอดีที่เธอเต็มใจจะโชว์ในระดับนี้อยู่แล้วแต่ก็ขอให้มองแบบมีมารยาทหน่อยไม่ใช่ยืนคุยกันอยู่ก็เหลือบตาลงต่ำแบบนี้มันน่าเกลียด ด้านด็อกเตอร์พัทธนัยก็พอรู้ว่าตัวเองทำตัวไม่สุภาพนักแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทำไมถึงได้อยากจะทำตัวกวนอารมณ์หญิงสาวสุดเซ็กซี่คนนี้

“คุณแน่ใจเหรอครับว่าคุณเป็นเจ้าของร้านนี้”

ได้ยินดังนั้นก้าวย่างของรตีพรที่กำลังจะเดินผ่านเขาเข้าไปด้านในชะงักกึก สาวเปรี้ยวหยุดการก้าวเดินพร้อมกับหันมองเจ้าของคำถามสุดแสนจะงี่เง่าเมื่อครู่นี้

“แน่ใจค่ะ แล้วคุณแน่ใจเหรอคะว่ามาถูกที่แล้ว”

“ผมคิดว่าถูกนะ เอ๊ะหรือว่าไม่ถูก” ชายหนุ่มพูดจาล้อเลียนหญิงสาวตรงหน้า เมื่อได้เห็นท่าทางของสาวเจ้าที่เหมือนคนกำลังจะหมดความอดทนเขาก็คิดว่าพอดีกว่ามือหนาจึงยกกระเป๋าสะพายที่ถืออยู่ให้เธอดู “ผมเอากระเป๋าใบนี้มาคืนเจ้าของร้าน แล้วเจ้าของกระเป๋าใบนี้เธอชื่อว่ารกันดาเป็นลูกสาวของคุณหญิงกันยาเจ้านายของผม ไม่ทราบว่าคุณรู้จักหรือเปล่าครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้นรตีพรอารมณ์เสียกว่าเก่าเพราะเห็นว่าถ้าเขาบอกแบบนี้ตั้งแต่แรกก็คงจะรู้เรื่องกันไปตั้งนานแล้วไม่ใช่มามัวพูดจาวกวนต่อปากต่อคำกันจนทำให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

“รู้จักค่ะ รู้จักดีด้วย คุณเอากระเป๋าทิ้งไว้ที่ร้านนี่แหละค่ะเดี๋ยวเพื่อนฉันกลับมาเค้าก็รู้เอง”

“น้องกันต์บอกผมว่าเป็นเจ้าของร้านนี้แล้วคุณก็บอกว่าคุณเป็นเจ้าของร้านนี้เหมือนกัน” ตรงนี้เป็นข้อที่ด็อกเตอร์พัทธนัยยังคงสงสัยอยู่เพราะรกันดาบอกแค่ว่าเปิดร้านเสื้ออยู่ที่ตรงย่านนี้เท่านั้นไม่ได้บอกว่าร่วมหุ้นกับใครแต่ถ้าจะให้เดาก็คงเป็นว่าสองสาวเป็นเจ้าของร้านนี้ร่วมกัน รกันดาคงจะบอกข้อมูลเขาแค่คร่าวๆ เท่านั้น

“ดูท่าทางคุณแล้วก็ไม่น่าจะเป็นคนเข้าใจอะไรยากนะคะ กันต์ก็เป็นเจ้าของส่วนฉันก็เป็นเจ้าของนั่นก็แสดงว่าเราหุ้นกันค่ะ ถ้าหมดธุระแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ตอนนี้น้องกันต์อยู่ไหนครับแล้วจะกลับมาหรือเปล่า” คำถามของชายหนุ่มหยุดการก้าวเดินของรตีพรเอาไว้อีกครั้ง หญิงสาวถอนหายใจหนักก่อนจะมองกลับมาทางเขาตาขุ่นเขียวด็อกเตอร์พัทธนัยจึงรีบพูดต่อทันที “นอกจากเอากระเป๋ามาให้แล้วผมยังตั้งใจมาเยี่ยมน้องกันต์ด้วย ถ้าน้องกันต์ออกไปแค่ไม่นานผมจะได้อยู่รอพบ”

“ตอนนี้กันต์ไม่ว่างและก็ไม่รู้ว่าธุระจะเสร็จตอนไหน ถ้าคุณอยากรอก็อาจจะต้องรอนานหลายชั่วโมง”

“ไม่ทราบว่าน้องกันต์มีธุระอะไรเหรอครับ” คราวนี้ด็อกเตอร์พัทธนัยไม่ได้ตั้งใจจะกวนประสาทรตีพรด้วยการแกล้งถ่วงเวลาเนื่องจากที่เขามาครั้งนี้เป็นการไหว้วานของคุณหญิงกันยาและตัวเขาเองก็ค่อนข้างจะสนิทกับรกันดาเพราะฉะนั้นถ้าหากว่าไม่ยุ่งยากจนเกินไปเขาก็ไม่อยากจะเสียมารยาทด้วยการฝากของเอาไว้เฉยๆ และเขาก็ยังอยากจะได้พูดคุยกับรกันดาซักเล็กน้อยถือเป็นการมาเยี่ยมเยียนตามที่เจ้าตัวได้บอกเชื้อเชิญไว้เมื่อคืนวันที่ได้พูดคุยกันที่งานเลี้ยง และมีอีกสาเหตุลึกๆ ในใจ หญิงสาวตรงหน้านี้ทำให้เขาไม่อยากรีบกลับ

“กันต์ไปถ่ายรูปที่สตูดิโอถ่ายภาพแถวๆ นี้ค่ะ เป็นการถ่ายแบบเพื่อจะเอารูปมาใช้ตกแต่งร้านนี้ ตอนนี้กันต์กำลังแต่งหน้าทำผมอยู่แล้วฉันก็กลับมาเอาของที่ลืมไว้ ถ้าฉันได้ของแล้วฉันก็จะกลับไปที่นั่นทันที ถ้าคุณอยากจะแน่ใจว่าภารกิจของคุณจะสำเร็จลุล่วงด้วยดีฉันก็จะเอากระเป๋าไปให้กันต์กับมือเลย แล้วฉันก็จะบอกโดยละเอียดว่าคุณเป็นคนเอามาให้รับรองว่าคุณหญิงแม่ต้องพอใจในผลงานของคุณแน่ แบบนี้โอเคมั้ยคะ” หญิงสาวประชดด้วยการอธิบายเป็นขั้นเป็นตอนเพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่เข้าใจอะไรๆ ยากเหลือเกิน แล้วที่ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากแบบนี้ก็คงเพราะอยากจะเอาใจเจ้านายด้วยการทำตามคำสั่งให้ดีที่สุด แต่ที่เธอยังไม่ค่อยเข้าใจคือผู้ชายคนนี้สนิทกับรกันดามากขนาดไหนถึงได้กล้าใช้สรรพนามว่าน้องเรียกเพื่อนของเธอ หรือจะเป็นประเภทที่ชอบตีสนิทกับลูกเจ้านายจุดประสงค์เพื่อความก้าวหน้าในอาชีพการงานในอนาคต

“ผมขอตามคุณไปหาน้องกันต์ด้วยได้หรือเปล่า”

ได้ยินดังนั้นรตีพรลอบถอนหายใจด้วยความระอา แต่ด้วยความที่ขี้เกียจจะพูดอะไรกับเขาไปมากกว่านี้รวมกับที่กำลังรีบเธอเลยพยักหน้าส่งๆ ไปก่อนจะรีบเดินขึ้นไปที่ชั้นบนเพื่อจะไปเอาของที่ลืมไว้ เมื่อเดินกลับลงมาแล้วหญิงสาวก็ไม่ได้พูดอะไรกับด็อกเตอร์พัทธนัยอีก ร่างระหงภายใต้การแต่งกายที่เซ็กซี่ก้าวออกจากร้านไปด้วยก้าวย่างที่กระฉับกระเฉง รู้โดยไม่ต้องหันมองว่ามีคนเดินตามหลังมา ระหว่างทางก็รู้สึกได้เลยว่าคนข้างหลังต้องกำลังสังเกตสังการูปร่างของเธออยู่แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะยิ่งได้คุยก็ยิ่งรู้สึกว่าอย่าไปถือสาหาความผู้ชายไม่เต็มเต็งคนนี้เลย

เป็นอย่างที่หญิงสาวคิด ด็อกเตอร์พัทธนัยมองทั้งผิวพรรณทั้งส่วนเว้าส่วนโค้งที่สวยงามของหญิงสาวที่กำลังเดินนำหน้าไม่วางตา แต่ไม่ใช่ด้วยความรู้สึกแทะโลมหรือชื่นชมแต่อย่างใดแต่เป็นความรู้สึกไม่ค่อยชอบใจซักเท่าไหร่นัก ตัวเขาเองได้เห็นแบบนี้ไม่เป็นไรแต่ไม่อยากจะให้คนอื่นได้เห็นด้วยเลยจริงๆ

++++++++++++++++++++

ที่สตูดิโอถ่ายภาพสองหนุ่มกับหนึ่งสาวพนักงานต้อนรับรวมถึงคนอื่นๆ ที่อยู่ในบริเวณใกล้ๆ กันมองหญิงสาวที่ก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยสายตาชื่นชมในความสวยสง่า หลังจากที่ช่างแต่งหน้าทำผมให้เสร็จแล้วรกันดาก็เข้าไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย ชุดแรกตามที่รตีพรได้จัดการเตรียมไว้ให้ก็คือชุดสูทแบบกางเกง เสื้อนอกและกางเกงสีเทานั้นเข้ารูปทำให้ดูทะมัดทะแมงแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนหวานจากเสื้อตัวในแบบลูกไม้สีชมพูอ่อน หน้าและผมถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายให้เข้ากับคอนเสปท์ของเสื้อผ้าแต่ก็ยิ่งช่วยส่งเสริมให้เจ้าตัวดูสวยโดดเด่นยิ่งขึ้น

“คุณกันต์สวยจังเลยค่ะ” แนนรีบปรี่เข้าไปชื่นชมรกันดาในระยะใกล้ หญิงสาวที่ถูกกล่าวชมยิ้มหวานส่งให้เป็นการขอบคุณ “ดูสิคะหนุ่มๆ ในร้านมองกันตาเยิ้มเลยโดยเฉพาะเจ้าของร้าน”

รกันดามองตามคำบอกกล่าวของแนนไปทางนครินทร์ เห็นว่าเขากำลังมองมาด้วยสายตาชื่นชมอย่างชัดแจ้ง เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาไปทางคนที่จะทำหน้าที่ช่างภาพในวันนี้ที่นั่งอยู่ในบริเวณเดียวกันกับเจ้าของร้าน ความรู้สึกชื่นชมก็ปรากฏอยู่ในสายตาของเขาเช่นเดียวกันซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกอายขึ้นมา ยังไม่ทันที่จะมีใครได้พูดอะไรต่อจากนั้นประตูด้านหน้าก็ถูกเปิดออกพร้อมกับที่เสียงแหลมๆ ของคนเปิดดังขึ้น

“มาแล้ว อ้าวกันต์แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ”

“พี่ต้องมาได้ยังไงคะเนี่ย” รกันดาถามด้วยความแปลกใจ ขาก้าวเดินไปทางชายหนุ่มที่ตามหลังรตีพรเข้ามาในร้านโดยอัตโนมัติ เวลานี้ทุกสายตามองไปทางหญิงสาวและชายหนุ่มที่กำลังพูดจาทักทายกันอย่างสนิทสนมหลังจากที่ฝ่ายหญิงเดินเข้าไปถึงแล้ว ด็อกเตอร์พัทธนัยก็เป็นอีกคนที่มองรกันดาด้วยสายตาชื่นชมทำให้รตีพรอดหมั่นไส้ชายหนุ่มไม่ได้เพราะสายตาที่เขาใช้มองเธอกับรกันดานั้นแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เขาสนใจการแต่งกายของเธอก็จริงอยู่แต่ก็ไม่ได้มองด้วยสายตาชื่นชมแบบที่เขาทำกับรกันดา และรตีพรก็รู้สึกไม่เข้าใจตัวเองว่าจะไปสนใจการกระทำรวมถึงความรู้สึกของผู้ชายเฉิ่มๆ เชยๆ คนนี้ทำไมกัน

“น้องกันต์สวยจังเลยครับ” ด็อกเตอร์พัทธนัยบอกกล่าวชื่นชมหญิงสาวตรงหน้าหลังจากที่พูดจาทักทายกันเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณค่ะ พี่ต้องยังไม่ได้บอกกันต์เลยว่ามาได้ยังไง”

“พี่มาธุระแถวนี้คุณหญิงท่านก็เลยวานให้พี่เอากระเป๋าที่น้องกันต์ลืมไว้มาให้ พี่ก็เลยถือโอกาสนี้มาเยี่ยมน้องกันต์ด้วยเลย ทีนี้พอเพื่อนน้องกันต์บอกว่าน้องกันต์กำลังจะถ่ายแบบที่ร้านใกล้ๆ พี่ก็เลยขอตามมา พี่คงไม่ได้มารบกวนเวลาทำงานของน้องกันต์ใช่มั้ยครับ”

“ไม่เลยค่ะ กันต์ดีใจมากเลยที่พี่ต้องมาหา ขอบคุณที่ช่วยเอากระเป๋ามาให้นะคะ กันต์ถามคุณแม่กี่ครั้งก็บอกว่าลืมตลอดเลย ดูสิอยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่ต้องอาศัยให้พี่ต้องช่วยเอามาให้” รกันดารับกระเป๋าสะพายของตนเองจากมือของชายหนุ่มขณะที่บอกกล่าวยาวเหยียด หลังจากวันที่ลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องทำงานของมารดาเธอก็บอกกับท่านว่าให้ช่วยเอามาให้ด้วยแต่เจอกันกี่ครั้งท่านก็บอกว่าลืมตลอดจนเวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์เธอถึงได้คืนซ้ำยังเป็นการฝากคนอื่นเอามาให้อีกต่างหาก ดูเป็นเรื่องแปลกจนทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตะหงิดๆ เมื่อลองคิดย้อนกลับไปก็ทำให้รู้สึกว่าคุณหญิงกันยาพยายามให้เธอกับด็อกเตอร์พัทธนัยได้รู้จักกันจากการที่ชักชวนเธอให้ไปงานเลี้ยงที่สมาคม พอไปถึงที่งานแล้วก็รีบแนะนำให้เธอรู้จักกับเขาจากนั้นก็บอกให้เขาช่วยดูแลและอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอเนื่องจากว่าในงานมีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่ทำให้เธอไม่มีเพื่อนคุยด้วยซึ่งเขาก็ทำตามคำไหว้วานอย่างดีและเขาก็เป็นตัวช่วยหนึ่งที่ทำให้เธอไม่รู้สึกเบื่องานเลี้ยงคืนนั้นเพราะว่าเขาเป็นคนสุภาพอีกทั้งยังคุยสนุก ไม่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนกับเวลาที่ได้พูดคุยกับผู้ชายที่ไม่สนิทสนมหรือที่เพิ่งรู้จักกันทั้งที่เธอก็เพิ่งรู้จักกับเขาในวันนั้น และคืนนั้นคุณหญิงกันยาก็ยังไว้วางใจให้เขาเป็นคนขับรถไปส่งเธอที่บ้านอีกด้วย พอมาวันนี้ก็เหมือนว่าท่านจะพยายามหาวิธีการเพื่อจะทำให้เขาและเธอได้พบเจอกันอีก

จากลักษณะการพูดคุยของเขาที่ไม่มีเค้าลางว่าเขาจะจีบหรือว่าสนใจเธอในทางชู้สาวทำให้รกันดารู้สึกไว้วางใจและรู้สึกประทับใจชายหนุ่มเป็นอย่างมาก เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำให้เธอรู้สึกสนิทสนมกับเขาอย่างที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้เพราะเธอเองก็เป็นคนที่ค่อนข้างจะเข้ากับคนยาก ทั้งหมดทั้งมวลนั้นทำให้รกันดานับถือด็อกเตอร์พัทธนัยเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าจุดประสงค์ของคุณหญิงกันยาอาจไม่ได้ต้องการให้เธอรู้สึกกับเขาแค่เท่านั้นแต่หญิงสาวก็ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเพราะคิดว่ามารดาน่าจะรู้ว่าเรื่องของหัวใจนั้นบังคับกะเกณฑ์กันไม่ได้อยู่แล้ว

“คุณหญิงท่านทำงานหนักก็คงทำให้ลืมเรื่องอื่นๆ ไปบ้าง”

“แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะเพราะกันต์กำลังอยากเจอพี่ต้องอยู่พอดี ตั้งแต่คืนนั้นเราก็ยังไม่ได้คุยกันอีกเลย”

“พี่รู้ว่าน้องกันต์ต้องอยากเจอพี่พี่ถึงได้ขอตามเพื่อนน้องกันต์มานี่ยังไงล่ะครับ” ตอนที่พูดถึงเพื่อนของรกันดาชายหนุ่มก็เหลือบตามองไปทางเจ้าตัวด้วยสายตาล้อเลียน แอบขำในใจเมื่อเห็นหน้าตาเบ้ๆ อาจจะด้วยความหมั่นไส้ของรตีพร และเวลานี้ก็ไม่ใช่เฉพาะรตีพรเท่านั้นที่หมั่นไส้กับท่าทีสนิทสนมของสองหนุ่มสาวที่กำลังยืนพูดคุยกันอยู่ นครินทร์ก็รู้สึกไม่ต่างกันแต่นอกจากหมั่นไส้แล้วก็ยังมีความรู้สึกกังวลร่วมด้วยเพราะคล้ายว่าคู่แข่งหัวใจจะปรากฏตัว และนอกจากนครินทร์ที่รู้สึกไม่ดีกับการปรากฏตัวของด็อกเตอร์พัทธนัยแล้วก็ยังมีชายหนุ่มอีกคนที่รู้สึกไม่ต่างกันอาจจะหนักหน่วงกว่าด้วยซ้ำ ภายใต้ท่าทีที่นิ่งเฉยของภาวัฒน์นั้นในใจของเขากำลังร้อนรุ่ม แค่ได้ยินถึงเหตุผลในการมาครั้งนี้ของฝ่ายชายเขาก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่คุณหญิงกันยาหมายมั่นว่าจะให้มาเป็นแฟนของลูกสาวคนโต จากท่าทางการพูดคุยที่สนิทสนมทั้งที่เพิ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียวทำให้ภาวัฒน์คิดว่าต่างก็คงจะพออกพอใจกันและกันไม่น้อยเมื่อพอได้รวมกับแรงสนับสนุนของคุณหญิงกันยาด้วยแล้วเขาคิดว่าโอกาสที่ทั้งคู่จะพัฒนาความสัมพันธ์ให้คืบหน้าไปกว่าที่เป็นอยู่ก็คงจะเป็นไปไม่ยาก ความคิดแบบสรุปเอาเองนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกย่ำแย่ยิ่งขึ้นไปอีกหลายเท่า ความรู้สึกหวาดหวั่นว่ารกันดาจะหันเหจิตใจไปให้คนอื่นนั้นกลับมาทำร้ายความรู้สึกของเขาอีกครั้งหลังจากที่พอจะลืมเลือนมันไปได้แล้วในช่วงเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเพราะรกันดาก็ไม่ได้มีท่าทีที่ผิดแปลกไปเขาเลยคิดว่าคงจะไม่มีอะไรแล้วแต่เมื่อฝ่ายชายยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของเธอเขาก็คงจะเข้าใจแบบเดิมอยู่ไม่ได้

“พี่ต้องอย่าเพิ่งกลับเลยค่ะอยู่ดูกันต์ถ่ายแบบก่อน” หลังจากที่นั่งคิดอะไรให้ฟุ้งซ่านรู้สึกตัวอีกทีภาวัฒน์ก็ได้ยินประโยคดังกล่าวจากรกันดาซึ่งเป็นการตอกย้ำให้เขารู้สึกย่ำแย่เข้าไปใหญ่ ด้านรกันดาที่ชักชวนด็อกเตอร์พัทธนัยให้อยู่ดูตนเองถ่ายแบบก็เพราะยังอยากจะได้พูดคุยกับเขาและยังเป็นเรื่องของมารยาทด้วย

“จะดีเหรอครับ พี่เกรงว่าจะอยู่เกะกะเปล่าๆ”

“ไม่หรอกค่ะ พวกเราก็คนกันเองทั้งนั้น” หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำชายหนุ่มตรงหน้านี้ให้กับคนอื่นๆ รู้จัก “มัวแต่คุยเพลินกันต์ยังไม่ได้แนะนำให้พี่ต้องรู้จักกับเพื่อนๆ กันต์เลยค่ะ”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหันมองไปทางกลุ่มคนที่กำลังมองมาทางตนเองกับรกันดา คนแรกที่หญิงสาวจะแนะนำให้เขาได้รู้จักก็คือคนที่เขาได้มีโอกาสพูดคุยด้วยแล้วและก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาซักเท่าไหร่

“นี่มินเป็นทั้งเพื่อนแล้วก็หุ้นส่วนค่ะพี่ต้องคงรู้จักแล้ว” หลังคำแนะนำเขาส่งยิ้มให้สาวเจ้าแต่ที่ได้รับคืนมาก็คืออาการหน้าเชิดๆ ซึ่งรกันดาไม่ทันได้เห็นเพราะกำลังจะแนะนำคนต่อไป “คุณรินทร์เป็นเจ้าของร้านนี้ค่ะแล้วก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของมินด้วย”

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณรินทร์ครับ” ด็อกเตอร์พัทธนัยทักทายนครินทร์กลับไปพร้อมกับจับมือทำความรู้จักกัน

“ส่วนนี่ภาสค่ะเป็นช่างภาพที่นี่แล้วก็เป็นเพื่อนคุณรินทร์ด้วยค่ะ” รกันดาแนะนำชายหนุ่มอีกคนให้ด็อกเตอร์พัทธนัยรู้จัก สองหนุ่มพูดจาทักทายพร้อมกับจับมือกัน หลังจากนั้นรกันดาก็ทำการแนะนำด็อกเตอร์พัทธนัยให้คนอื่นๆ รู้จักบ้าง

“พี่ต้องหรือว่าด็อกเตอร์พัทธนัยค่ะ พี่ต้องทำงานอยู่กับคุณแม่ของกันต์ที่สมาคมค่ะ”

ดีกรีทางการศึกษาที่นำหน้าชื่อนั้นทำให้ทั้งนครินทร์และรตีพรต้องรู้สึกตกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มที่หน้าตาซื่อๆ แต่งตัวเชยๆ แบบนี้จะเป็นถึงด็อกเตอร์แต่พอนึกดูอีกทีก็คิดว่าไม่แปลกอะไรเพราะเขาก็ดูเป็นคนประเภทคงแก่เรียน ด้านภาวัฒน์เมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าผู้ชายคนนี้มีดีและดูเหมาะสมกับรกันดามากกว่าใครๆ ที่กำลังสนอกสนใจเธออยู่รวมถึงตัวเขาด้วย

“ผมว่าเราเริ่มถ่ายกันเลยดีกว่าครับ มัวแต่ชักช้าเดี๋ยวจะเลิกค่ำ” ร่างสูงใหญ่ของช่างภาพลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่คำพูดนั้นก็บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีของคนพูดซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกไม่น้อยเพราะคนอย่างภาวัฒน์มีน้อยครั้งนักที่จะพูดไม่ดีกับใคร ช่างภาพเดินนำขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ได้หันหลังมองมาข้างหลังเลยซักนิด รกันดาก้าวตามไปโดยอัตโนมัติและก็นึกขึ้นได้เลยหันมาบอกให้ด็อกเตอร์พัทธนัยตามขึ้นไปด้วย ลับหลังของทั้งภาวัฒน์ รกันดาและชายหนุ่มอีกคนนครินทร์ก็เดินเข้าไปกระซิบกระซาบกับรตีพร

“ไอ้ด็อกเตอร์อะไรนี่มันโผล่มาได้ยังไงวะ”

“ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะก็เพิ่งจะรู้จักพร้อมๆ กันนี่แหละ”

“แต่ดูมันสนิทกับคุณกันต์มากเลยนะ เรียกคุณกันต์ว่าน้องด้วย” เป็นเรื่องปกติที่นครินทร์จะเรียกขานคู่แข่งด้วยสรรพนามที่ไม่ค่อยจะดีนัก แม้จะมีดีกรีเป็นถึงด็อกเตอร์ก็ไม่ถูกละเว้น

“ก็คงจะอย่างนั้นแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปรู้จักกันตอนไหน แล้วฉันว่านายคนนี้ต้องคิดไม่ซื่อกับไอ้กันต์แน่ไม่อย่างนั้นไม่มาหาถึงที่หรอกแถมไอ้กันต์ติดถ่ายแบบก็ยังไม่ยอมกลับอีก”

“นั่นน่ะสิ มันใช่เรื่องของตัวเองที่ไหนถึงได้มานั่งดู พูดแล้วก็เซ็ง”

“แต่เฮียก็อย่าคิดมากไปเลย ดูลักษณะออกเฉิ่มๆ เชยๆ ไอ้กันต์มันคงไม่คิดอะไรด้วยหรอกมั้ง” พูดเองก็ไม่มั่นใจเองเพราะลึกๆ แล้วเธอก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่มีอะไรน่ารังเกียจแม้ว่าลักษณะภายนอกอาจจะดูไม่ค่อยน่าสนอกสนใจซักเท่าไหร่ก็ตาม

“ของอย่างนี้มันก็ไม่แน่หรอก เป็นถึงด็อกเตอร์คุณกันต์เค้าอาจจะสนใจตรงจุดนี้ก็ได้”

“ก็เป็นไปได้แล้วอย่างนี้คนที่ไม่ค่อยฉลาดอย่างเฮียก็เสียเปรียบแย่เลยน่ะสิ” รตีพรอดไม่ได้ที่จะขอกัดนครินทร์บ้างนิดหน่อยเพราะท่าทางหวงก้างของเขาก็น่าหมั่นไส้ไม่น้อยเหมือนกัน

“ข้อนี้ฉันยอมรับก็ได้วะ” นครินทร์พูดเสียงแข็งแบบไร้ข้อโต้แย้ง อีกคนหัวเราะแล้วก็ได้รับสายตาขุ่นขวั่กมองกลับมา

“ถึงจะไม่ฉลาดแต่เฮียก็อย่าคิดมากไปเลยน่า ไอ้กันต์มันคงไม่ชอบใครง่ายๆ หรอกไม่อย่างนั้นมันคงกลับไปคบกับณุหรือไม่ก็ตกลงปลงใจกับเฮียไปนานแล้ว”

“ยังไงฉันก็กลัวอยู่ดี แกช่วยฉันเรื่องไอ้ด็อกเตอร์นี่หน่อยสิวะ”

“ช่วยยังไง”

“ก็ทำยังไงก็ได้ให้นายคนนี้อยู่ห่างๆ คุณกันต์หน่อย หรือถ้าจะให้ดีก็ทำให้หันมาสนใจแกแทนเลยก็ได้ ว่าไปหน้าตาก็ไม่เลวแถมยังเป็นถึงด็อกเตอร์พ่อแม่แกคงชอบใจถ้าได้ลูกเขยแบบนี้”

“บ้าเหรอ” รตีพรแหวกลับเสียงดัง “แบบนี้ไม่ใช่สเปก ถ้าเกิดมาสนใจฉันจริงฉันก็ลำบากแย่สิ”

“ฉันก็พูดไปอย่างนั้น แกไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นหรอก ฉันก็แค่อยากให้แกช่วยกันหมอนั่นให้อยู่ห่างๆ คุณกันต์หน่อยเท่านั้นแหละ อย่างน้อยก็ในคืนนี้ ดูจากรูปการแล้วหมอนี่ได้ไปเลี้ยงฉลองคืนนี้กับพวกเราแน่”

“งั้นเฮียก็ยกเลิกซะสิ”

“เรื่องอะไรวะ ฉันอุตส่าห์จองร้านบรรยากาศดีๆ ไว้กะว่าจะได้นั่งสวีทกับคุณกันต์แค่มารผจญแค่นี้ฉันไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆ หรอก” นครินทร์บอกอย่างมาดหมายก่อนจะพูดกับรตีพรต่อ “ช่วยฉันหน่อยนะ ท่าทางซื่อๆ แบบนั้นถ้ามีแกคอยคุมก็ไม่มีปัญญามาเกาะแกะคุณกันต์แล้ว”

“เฮียจะได้เกาะแกะคนเดียวว่างั้น”

“ถูกต้อง ฉันให้ค่าเสียเวลาแกด้วยก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าตอบแทนที่คราวนี้เฮียให้พวกฉันถ่ายรูปฟรี”

“แสดงว่าแกยอมช่วยฉันแล้วใช่มั้ย” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าดีอกดีใจ แล้วเขาก็ดึงญาติสาวเข้ามากอดเมื่อเจ้าตัวพยักหน้าแม้ว่าจะเป็นการพยักหน้าด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทนก็ตาม “ขอบใจมากน้องรัก ถ้าฉันได้ลงเอยกับคุณกันต์เมื่อไหร่ฉันจะไม่ลืมแกเลย”

สินบนที่ถูกนครินทร์ติดไว้ยังไม่สามารถทำให้รตีพรหายเซ็งได้ หญิงสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขาจากนั้นก็ทำหน้าเบ้ใส่ก่อนจะเดินสะบัดก้นขึ้นไปที่บนชั้นสอง นครินทร์มองตามขำๆ ก่อนจะเดินไปบอกแนนที่แยกตัวออกไปดูแลลูกค้าตั้งนานแล้วว่าให้ช่วยดูแลร้านให้ด้วยจากนั้นก็ตามขึ้นไปเป็นคนสุดท้าย

ตอนที่นครินทร์เปิดประตูห้องที่จะใช้ในการถ่ายภาพในครั้งนี้เข้าไปเขาเห็นรตีพรกำลังยืนจับนั่นแต่งนี่บนตัวของรกันดาอยู่ จากท่าทางที่นครินทร์เห็นนั้นสาวเปรี้ยวกำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยตามจุดต่างๆ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผมหลังจากนำเครื่องประดับที่เพิ่งกลับไปเอาที่ร้านเสื้อมาสวมใส่ให้กับเพื่อนแล้ว ด้านช่างภาพก็เข้าประจำที่พร้อมกับอุปกรณ์ในมือขณะกำลังรอให้คนเป็นแบบพร้อม ส่วนผู้ชมอีกหนึ่งคนนั่งอยู่ตรงเบาะที่นั่งตรงมุมหนึ่งของห้อง เวลานี้นครินทร์ก็มีตำแหน่งเป็นคนดูเช่นเดียวกันเขาจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับด็อกเตอร์พัทธนัย ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเพราะกำลังนั่งนิ่งมองไปตรงจุดที่สองสาวเพื่อนซี้กำลังยืนอยู่ ขยับตัวเปลี่ยนทิศทางการมองกันอีกทีก็ตอนที่รตีพรบอกภาวัฒน์ว่านางแบบพร้อมแล้วให้เริ่มการทำงานได้

หลังจากนั้นสาวเปรี้ยวไม่ได้รับหน้าที่เป็นคนดูเพราะเธอยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ กับนางแบบเพื่อจะกำกับการโพสท่าให้เพื่อน รกันดาโพสท่าอย่างเคอะๆ เขินๆ เพราะสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองอยู่ ท่าทางการโพสที่สาวอีกคนบอกให้ทำก็ออกจะเหมือนนางแบบมืออาชีพไปซักหน่อยคนที่ไม่เคยได้ลองทำมาก่อนก็ย่อมต้องรู้สึกขัดเขินเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถึงจะมีอาการติดๆ ขัดๆ อย่างไรในสายตาของนครินทร์รกันดาก็น่ารักเสมอ ส่วนหนุ่มอีกคนที่นั่งข้างๆ แอบนินทาสาวเซ็กซี่ที่ยืนเจ้ากี้เก้าการอยู่ใกล้ๆ คนเป็นนางแบบว่าถ้าเก่งนักทำไมถึงไม่รับหน้าที่นั้นซะเอง รูปร่างหน้าตาก็ใช่ว่าจะด้อยไปกว่ากันซักเท่าไหร่ หรือจะเป็นเพราะว่าชุดที่นางแบบใส่ค่อนข้างจะมิดชิดก็เลยไม่ตรงกับรสนิยม ขณะที่รตีพรกำลังมองรกันดาเธอก็หันไปทางเบาะที่นั่งของคนดูโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ได้พบว่ามีใครบางคนมองตนเองอยู่ หลังจากหันกลับมาทางเดิมแล้วหญิงสาวทำหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหมั่นไส้ขณะคิดในใจว่าตาคนนี้ก็ทะลึ่งไม่เลิกถึงได้มองการแต่งตัวของเธออยู่ได้ สาวที่จะจีบก็ยืนสวยอยู่ตรงนั้นทำไมถึงไม่มอง รตีพรมองกลับไปตรงจุดนั้นอีกทีก็พบว่าด็อกเตอร์พัทธนัยมองไปทางรกันดาแล้วซึ่งก็ทำให้ใบหน้าโฉบเฉี่ยวเบ้ด้วยความหมั่นไส้อีกหน หญิงสาวไม่ทันรู้ตัวเองว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ถูกใจเธอไปซะหมด

ภาวัฒน์รู้สึกอึดอัดกับการทำงานครั้งนี้เพราะมีคนสนใจเยอะทำให้นางแบบมีอาการขัดเขินอีกทั้งรตีพรยังยืนสั่งการทำให้เขาทำงานไม่สะดวกแต่เขาก็ยังไม่พูดอะไรยอมให้การถ่ายภาพเซ็ทแรกผ่านพ้นไป พอถึงเวลาเปลี่ยนชุดเพื่อจะถ่ายเซ็ทถัดไปรตีพรก็กำกับการนางแบบอย่างคล่องแคล่วโดยการหยิบชุดต่อไปมาส่งให้รกันดาจากนั้นก็ดันให้เพื่อนเดินเข้าไปในส่วนเล็กๆ ที่มีฉากกั้นไว้เพื่อให้เข้าไปเปลี่ยนชุด

การแต่งกายชุดที่สองนี้ทำให้ผู้ชมสองหนุ่มต้องตะลึงอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่ใช่ชื่นชมในความสวยสง่าแต่ชื่นชมระคนรู้สึกแปลกตาในความสวยเซ็กซี่ คนเป็นช่างภาพมองด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป ชื่นชมในความสวยแต่ไม่พอใจที่ได้เห็นในสถานการณ์แบบนี้ ชุดเดรสเกาะอกสีขาวปักเลื่อมตรงชายกระโปรงที่รกันดาสวมใส่ตัวนี้จะบอกว่าโป๊ก็โป๊แต่จะบอกว่าไม่โป๊ก็ไม่โป๊ ออกจะวับๆ แวมๆ ชวนให้คนมองจินตนาการต่อไปถึงสิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ตัวผ้าที่เกาะอยู่แบบหมิ่นเหม่ตรงบริเวณเนินอกขาวๆ อิ่มๆ

“บอกแล้วว่าไม่อยากใส่ตัวนี้เห็นมั้ยว่าเขามองกันใหญ่เลย” รกันดาพูดเสียงแข็งกับรตีพรที่ตอนนี้กำลังหยิบเครื่องประดับชิ้นที่ใช้กับชุดนี้มาสวมใส่ให้

“มองก็เพราะว่าสวย คิดอะไรมาก”

“คิดมากสิ ผู้ชายสามคนมองฉันแต่งตัวโป๊ๆ แบบนี้ ฉันไม่ใช่แกนี่ที่จะไม่อาย”

“แค่แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เปลี่ยนชุดแล้ว อีกสองชุดที่เหลือก็แนวแกทั้งนั้น ฉันขอแนวฉันแค่ชุดเดียวแกทำให้เพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอ อีกอย่างมันจะได้เป็นการนำเสนอเสื้อผ้าให้ครบทุกรูปแบบด้วย ร้านเราใช่ว่าจะขายแต่ชุดมิดชิดๆ อย่างเดียวซะเมื่อไหร่”

“ก็เพราะเพื่อร้านนี่แหละถึงได้ยอมทำไม่อย่างนั้นไม่มีวันหรอกที่ฉันจะแต่งตัวโชว์เนินอกต่อหน้าผู้คน”

“หมั่นไส้ จะเก็บเอาไว้ให้สามีในอนาคตดูคนเดียวหรือยังไงยะ มีของดีก็ต้องเอาออกมาโชว์บ้าง มัวแต่เก็บหมักหมมไว้ระวังจะเน่าไม่รู้ตัว”

“นมคนนะไม่ใช่นมกล่อง” รกันดาพูดยิ้มๆ เพราะอดขำไม่ได้ อีกคนหัวเราะก่อนจะผลักให้นางแบบเข้าไปยืนประจำที่หลังจากตรวจสอบความเรียบร้อยทุกจุดแล้วจากนั้นก็ถอยกลับออกมาไม่ไกลเพราะยังจะทำหน้าที่กำกับท่าให้เหมือนเดิม

“ขอโทษนะครับ” คนเป็นช่างภาพพูดเสียงดังเพื่อให้คนในห้องได้ยินอย่างทั่วถึง “คือผมรู้สึกว่าคุณกันต์ดูเกร็งๆ อาจจะเป็นเพราะว่าอายที่มีคนนั่งดู ผมว่าถ้าจะให้ดีทุกคนลงไปรอข้างล่างก่อนจะดีกว่า คงไม่ว่าอะไรนะครับที่ผมพูดตรงๆ แบบนี้”

“ไม่ว่าหรอกค่ะ พูดตรงๆ แบบนี้ดีแล้วค่ะผลงานจะได้ออกมาดีๆ” รตีพรรู้สึกเกรงใจภาวัฒน์เพราะคิดว่าเขาคงจะทนต่อไม่ไหวถึงได้พูดออกมาแบบนั้น บางทีเขาอาจจะเคยชินกับการทำงานที่มีความเป็นส่วนตัว พอคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกผิดเล็กๆ ที่ตัวเองเข้ามายุ่งวุ่นวายกับการทำงานของเขา “มินขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณภาสเสียสมาธิ”

“ไม่เกี่ยวกับผมหรอกครับเกี่ยวกับคุณกันต์มากกว่า ก็อย่างที่บอกไปแหละครับว่าคุณกันต์ดูเกร็งๆ”

“ค่ะ” รตีพรรับคำก่อนจะหันไปทางนครินทร์ “เฮียเราลงไปรอข้างล่างกันเถอะ คุณด็อกเตอร์ด้วยนะคะ”

สองหนุ่มนั้นว่าง่ายได้ยินดังนั้นก็ลุกตามกันเพื่อจะลงไปด้านล่าง นครินทร์รู้สึกเสียดายที่ต้องอดมองรกันดาต่อไปแต่เขาก็เข้าใจ ส่วนด็อกเตอร์พัทธนัยก็ไม่คิดอะไรมากอยู่แล้วเนื่องจากเขาเข้าใจว่าวิธีการทำงานของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ภาวัฒน์อาจจะชอบทำงานแบบเงียบๆ รกันดาก็เช่นกันเพราะเธอไม่ใช่นางแบบมืออาชีพการยืนโพสท่าต่อหน้าคนเยอะๆ จึงไม่ใช่เรื่องง่าย

“พี่ต้องอย่าเพิ่งกลับนะคะ” รกันดาพูดไล่หลังด็อกเตอร์พัทธนัยที่กำลังก้าวเดินไปทางประตู “ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวกันต์ลงไปคุยด้วยค่ะ”

“ครับน้องกันต์”

สองหนุ่มลงไปแล้วแต่อีกสาวยังอยู่ รตีพรกำลังจัดการวางชุดกับเครื่องประดับสำหรับสองเซ็ทที่เหลือแยกกันเพื่อให้รกันดารู้ว่าเครื่องประดับชิ้นไหนใส่กับชุดไหน

“กันต์สองชุดที่เหลือฉันจัดไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะ แกก็ใส่ตามที่ฉันจัดแยกไว้ให้นั่นแหละ”

“อืม”

“ฉันลงไปข้างล่างก่อน” สาวเปรี้ยวบอกเพื่อนก่อนจะหันไปทางภาวัฒน์ “คุณภาสคะมินลงไปก่อนนะคะ”

“ที่จริงคุณมินไม่ต้องลงไปก็ได้นะครับ คุณกันต์คงไม่ได้อายคุณมินหรอก” สาเหตุหลักๆ ที่ภาวัฒน์บอกให้ผู้ชมลงไปข้างล่างนั้นไม่ใช่เพราะท่าทางเกร็งๆ ของรกันดาอย่างเดียวแต่เป็นเพราะชุดที่โชว์เนินอกของเธอด้วยดังนั้นให้รตีพรอยู่ก็คงไม่เป็นไรเนื่องจากเป็นผู้หญิงด้วยกัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มินลงไปดีกว่าคุณภาสจะได้ทำงานได้สะดวก”

“อย่างนั้นก็ได้ครับ”

ลับร่างของรตีพรร่างสูงใหญ่ของตากล้องเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งที่เบาะที่นั่งริมผนังตัวที่นครินทร์กับพัทธนัยเพิ่งลุกออกไป เขาเอากล้องวางไว้ข้างๆ จากนั้นก็หลับตาเท้าศอกกับขายกมือสองข้างขึ้นมากุมขมับ ความกังวลและหวาดหวั่นที่ยังไม่จางหายไปไหนเป็นสาเหตุให้เขาทำงานได้ไม่ดีนัก รกันดาเห็นท่าทางเครียดๆ ของเขาก็เดินเข้ามาถามไถ่

“นายเป็นอะไรเหรอ เห็นเครียดๆ ตั้งแต่ตอนที่อยู่ข้างล่างแล้ว”

“ผมปวดหัวนิดหน่อย ขอเวลาผมนั่งพักซักห้านาทีนะ”

“กินยามั้ย”

“ไม่เป็นไรครับแค่นั่งพักก็พอ”

“อืม” หญิงสาวรับคำเสียงแผ่วก่อนจะนั่งลงเคียงข้างแต่ในระยะที่ไม่ใกล้นักเพราะประตูห้องจะถูกเปิดเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ การกระทำดังกล่าวทำให้ภาวัฒน์อดคิดไม่ได้ว่าพอรกันดาได้เจอชายหนุ่มคนนั้นเธอก็ทำตัวห่างเหินกับเขา แม้ในใจลึกๆ เขาจะรู้ว่าอาจจะไม่ใช่เพราะสาเหตุนั้นสาเหตุเดียวเพราะเวลาแบบนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาทำตัวใกล้ชิดเขาแต่เพราะสถานการณ์มีผู้ชายอีกคนมาข้องเกี่ยวด้วยก็เลยทำให้เขาอดรู้สึกแย่และอดคิดแบบพาลๆ ไม่ได้

สองหนุ่มสาวนั่งนิ่งไม่ได้พูดจากันอีกเป็นเวลาหลายนาที ฝ่ายชายเหลือบสายตามองฝ่ายหญิงเป็นครั้งคราวเพราะความสวยงามที่ปรากฏอยู่บนเนื้อตัวของเธอนั้นเชิญชวนให้เขามอง เวลาผ่านไปทำให้ความไม่พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ของภาวัฒน์ค่อยๆ ลดน้อยลงไปเพราะเขาพอจะตระหนักได้ว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาก็ได้อยู่กับเธอสองต่อสองเขาก็ไม่ควรจะคิดอะไรมาก

“วันนี้คุณสวยมากเลยรู้หรือเปล่า”

ใบหน้าสวยหวานหันมองเจ้าของน้ำเสียงทุ้มที่อยู่ๆ ก็ดังแทรกผ่านความเงียบขึ้นมา ทั้งความหมายของคำพูดและแววตาของเขาที่แสดงออกมาในทิศทางเดียวกันนั้นทำให้เธออดที่จะรู้สึกขวยเขินไม่ได้

“อยู่ๆ ก็ชม จะแกล้งฉันเหรอ”

“แกล้งทำไมครับ ไม่เห็นจำเป็นเลย”

“ก็ไม่รู้สิ” เธอพูดพร้อมกับหันกลับมามองตรงไปข้างหน้าสาเหตุเพราะยังไม่หายเขินอายจากที่เขาชมเมื่อครู่นี้และจากการแต่งกายของตนเองด้วย

“ผมชมจริงๆ แต่ถ้าให้ดีคุณอย่าแต่งแบบชุดนี้อีกได้หรือเปล่า มันสวยก็จริงแต่ผมว่ามันดูไม่ค่อยเหมาะกับคุณเท่าไหร่”

“ถึงนายไม่บอกฉันก็ไม่แต่งหรอก แล้วชุดนี้มินมันก็บังคับให้ฉันแต่งฉันไม่ได้อยากแต่งเอง”

“ดีมากครับ” เขาพูดด้วยสีหน้าบ่งบอกความพึงพอใจ “ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วเราไปถ่ายรูปกันต่อดีกว่า”

เมื่อได้เข้าประจำที่และได้มองรกันดาผ่านเลนส์กล้องภาวัฒน์ก็อดขำตัวเองไม่ได้เพราะเพิ่งบอกกับเธอเองแท้ๆ ว่าชุดนี้ไม่เหมาะกับเธอและไม่อยากให้เธอใส่มันอีกแต่เขากลับชอบที่จะได้มอง ได้เก็บภาพของเธอไว้ และยังรู้สึกเสียดายเมื่อถึงเวลาที่เธอจะต้องเปลี่ยนการแต่งกายไปเป็นชุดอื่น

เสื้อผ้าอีกสองชุดที่เหลือนั้นกลับมาคงความเรียบหรูและไม่มีรูปแบบเซ็กซี่อีกซึ่งเมื่อบวกกับที่รกันดาเริ่มรู้สึกเคยชินกับการโพสท่าถ่ายแบบทำให้การทำงานหลังจากนั้นไม่ประสบกับปัญหาใดๆ อีก ตรงกันข้ามทั้งสองหนุ่มสาวทำงานกันไปพูดคุยกันไปด้วยความเพลิดเพลิน ชายหนุ่มถือโอกาสช่วงที่เดินเข้าไปช่วยจัดท่าทางรวมถึงช่วยจัดแต่งทรงผมของนางแบบให้เข้าที่แอบสูดดมความหอมจากเรือนกายสาวและมองความงดงามของเจ้าตัวอย่างใกล้ชิด ภาวัฒน์สรุปกับตัวเองว่าไม่ว่าจะในระยะไกลระยะใกล้ จะมองโดยตรงหรือจะมองผ่านเลนส์กล้องรกันดาก็สวยไปทุกมุมทุกระยะ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขารู้สึกสั่นคลอนยามที่เธอมีท่าทีสนอกสนใจผู้ชายคนอื่นได้อย่างไร เขาอยากให้เธอสนใจเขาคนเดียวและก็อยากได้ชื่นชมความงดงามของเธอแค่คนเดียวด้วยเช่นกัน

“เรียบร้อยแล้วครับ” ช่างภาพบอกกับนางแบบหลังจากที่ภาพสุดท้ายสำหรับการถ่ายแบบในครั้งนี้ถูกเขากดบันทึกเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว เขายิ้มเมื่อเห็นอีกคนถอนหายใจคล้ายได้ยกภูเขาออกจากอก “ทำไมต้องทำท่าโล่งใจขนาดนั้น ทำงานกับผมมันอึดอัดมากเลยเหรอครับ”

“เกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า ฉันไม่อยากถ่ายตั้งแต่แรกแล้วนายก็รู้ พอเสร็จแล้วฉันก็ต้องรู้สึกโล่งเป็นธรรมดา”

“ไม่อยากถ่ายเพราะอายแต่ทำไมถึงชวนให้คนอื่นอยู่ดูด้วย”

“หมายถึงพี่ต้องน่ะเหรอ” เธอถามเพราะไม่แน่ใจว่าเขาพูดถึงใครและเมื่อเขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรตอบกลับมาเธอก็คิดว่าคงเดาถูก “ก็พี่เค้าอุตส่าห์มาหาฉันก็ต้องชวนพี่เค้าให้อยู่ต่อสิ หรือว่านายจะให้ฉันไล่เขา”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับผมด้วย ผมก็แค่ถามเฉยๆ” ประโยคแรกนั้นภาวัฒน์ล้อเลียนคำพูดของเธอ หญิงสาวรู้ว่ากำลังถูกล้อเลียนอยู่จึงทำหน้าเบ้ส่งให้ก่อนจะกลับหลังหันก้าวไปตรงบริเวณที่รตีพรวางเสื้อผ้าไว้พร้อมกับแกะเครื่องประดับออกจากตัวไปด้วย หลังจากที่พยายามแกะสร้อยคออยู่นานเธอก็ได้รับความช่วยเหลือจากอีกคนที่อยู่ด้วยกัน มือบางละออกจากสร้อยเพื่อจะให้คนด้านหลังช่วยแกะออกให้แทน ใจดวงน้อยหวิวไหวเมื่อได้อยู่ใกล้กับเขาในอิริยาบถที่ไม่ปกติเท่าไหร่นัก เหตุดังกล่าวเธอจึงหาเรื่องชวนเขาพูดคุยเพื่อให้ช่วยหันเหความสนใจของเขาไม่ให้อยู่ที่ตัวเธอมากนักเพราะไม่อย่างนั้นเขาอาจจะรู้ว่าหัวใจเธอกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

“มินบอกว่าคืนนี้คุณรินทร์จะพาไปเลี้ยง ฉันรู้สึกเกรงใจยังไงก็ไม่รู้ ที่ถ่ายรูปครั้งนี้เขาก็ไม่คิดเงินแล้วนี่ยังจะพาไปเลี้ยงอีก” หัวใจขอรกันดายังไม่หายสั่นเพราะหลังจากที่สร้อยถูกอีกคนแกะออกสำเร็จแล้วเขาก็ยังช่วยแกะต่างหูให้อีกด้วย สัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบาที่มาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนวูบวาบที่ตรงบริเวณท้ายทอย

“คุณจะคิดมากทำไม ไอ้รินทร์มันเต็มใจทำให้ ถ้ามันทำแล้วไม่มีความสุขมันจะทำทำไมล่ะครับ”

“เขามีความสุขแต่ฉันไม่มีความสุขนี่ ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครถ้าไม่จำเป็นแต่ฉันก็ขัดไม่ได้เพราะมินมันเป็นคนตกลงกับคุณรินทร์ก่อนทุกที”

“ก็นั่นแหละครับ เรื่องร้านคุณที่ไอ้รินทร์มันคอยช่วยก็เหมือนมันทำเพื่อคุณมินด้วย ไอ้รินทร์จะทำอะไรที่เป็นการช่วยเหลือน้องมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วคุณอย่าคิดมากไปเลย แต่ถ้าคุณไม่อยากจะติดหนี้บุญคุณมันถ้ามีโอกาสตอบแทนได้คุณก็ตอบแทนมันสิครับ”

“แล้วฉันจะตอบแทนยังไงดีล่ะ” รกันดาหันมาเผชิญหน้ากับคนทางด้านหลังเมื่อต่างหูถูกส่งมาอยู่ในมือครบทั้งสองข้างแล้ว “นายรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้คุณรินทร์อยากได้อะไรมากที่สุด”

“อยากได้คุณเป็นแฟน” ภาวัฒน์ตอบทันควัน อีกคนทำหน้าว่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะบอกด้วยรอยยิ้ม

“ก็ดีเหมือนกัน ถ้าฉันยอมเป็นแฟนคุณรินทร์นอกจากจะได้ตอบแทนเขาแล้วฉันก็อาจจะได้อะไรฟรีๆ จากคุณรินทร์อีกตั้งหลายอย่างนายว่ามั้ยล่ะ”

“ถ้าคุณอยากได้ของฟรีผมก็มีให้เหมือนกัน”

“อะไร”

“จูบฟรีคุณอยากได้หรือเปล่าล่ะ” ใบหน้าคมคายยื่นเข้ามาพูดใกล้ๆ ในดวงตาเป็นประกายวิบวับทำให้คนโดนแกล้งหน้าแดงก่ำขึ้นมา “ว่ายังไงครับถ้าอยากได้เดี๋ยวผมจัดให้ทันทีเลย”

“อย่าว่าแต่ฟรีเลย แถมเงินให้ด้วยฉันยังไม่อยากได้”

“แน่ใจเหรอครับ” คนพูดขมวดคิ้วมุ่น สีหน้ามีแววขบขัน

“แน่ใจ”

ที่พูดไปก่อนหน้านี้นั้นภาวัฒน์แค่แกล้งหยอกเล่นแต่เมื่อโดนพูดหยามกันแบบนี้รวมกับที่รกันดาพูดว่าแน่ใจด้วยสีหน้าท้าทายทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้ ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นโอบประคองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าจากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปประกบจูบที่เรียวปากบอบบางอย่างรวดเร็ว แรงบดเบียดที่บริเวณริมฝีปากที่สัมผัสแนบชิดนั้นค่อนข้างจะหนักหน่วง รกันดาทำการขัดขืนโดยอัตโนมัติเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวและร่างสูงใหญ่ก็ถูกคนที่มีแรงน้อยกว่าผลักออกสำเร็จเป็นเพราะว่าเขายอมผ่อนแรงให้ด้วย เธอทำหน้าบึ้งตึงมองเขา ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าอย่างไรต่อไปเนื่องจากยังไม่รู้อารมณ์ตัวเองว่าตอนนี้กำลังโกรธเขาอยู่หรือเปล่า แต่เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองมาไม่ยอมพูดอะไรซักคำเธอจึงต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

“อย่างนี้เค้าเรียกว่าฉวยโอกาสกับผู้หญิง”

“ครับ”

“รู้แต่ก็ยังจะทำ”

“ก็วันนี้คุณสวยน่าฉวยโอกาส”

หญิงสาวไปต่อไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายตอบตรงเผลงแบบนั้น เธอมองเขาตาขุ่นเล็กน้อย เห็นว่าที่ปากของเขามีสีลิปสติกติกอยู่นิดหนึ่งจึงยกมือขึ้นเช็ดให้จนหมด เขาอมยิ้มจ้องมองกลับมาตาเป็นประกายทำให้เธอต้องยิ้มตามแม้ว่าจะห้ามอย่างไรก็ไม่สำเร็จ สองหนุ่มสาวยืนอมยิ้มสบตากันอยู่อย่างนั้นโดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้พูดอะไรจนเมื่อมีเสียงแหลมๆ ของรตีพรดังเข้ามาก่อนตัวก็เป็นเหมือนสัญญาณนกหวีดให้สองคนในห้องทำการแยกย้าย ฝ่ายหญิงคว้าเสื้อผ้าก้าวเข้าไปในส่วนที่มีฉากกั้นเพื่อจะเข้าไปเปลี่ยนชุดส่วนฝ่ายชายรีบก้าวห่างออกมาจากบริเวณนั้นจากนั้นก็ทำเป็นยกกล้องขึ้นมาดูผลงานการถ่ายภาพ หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของเสียงแหลมๆ เมื่อครู่

“เสร็จกันรึยังคะคุณภาส”

“เรียบร้อยแล้วครับ ผมกำลังจะลงไปข้างล่างอยู่พอดี”

“ดีเลยค่ะเพราะว่ามีคนมาหา”

“ใครครับ” ภาวัฒน์ถามด้วยความสงสัยเพราะคิดไม่ออกว่าใครจะมาหา รตีพรยิ้มล้อเลียนแต่ก็ไม่ยอมให้คำตอบเขาจึงต้องลงไปดูด้วยตัวเอง ไม่กี่นาทีหลังจากที่ภาวัฒน์ออกจากห้องไปรกันดาก็ก้าวออกมาจากพื้นที่เล็กๆ ที่ถูกกั้นไว้เพื่อให้เอาไว้ใช้เปลี่ยนเสื้อผ้า

“ภาสลงไปแล้วเหรอ” รกันดาถามรตีพรที่กำลังยืนเก็บเสื้อผ้ารวมถึงเครื่องประดับที่เอามาใช้ถ่ายแบบในวันนี้เข้าที่จากนั้นก็หยิบมารวมไว้ในมือและอ้อมแขน รกันดาแบ่งเอามาช่วยถือ

“ใช่ มีคนมาหาน่ะ”

“ใคร”

“คนที่คุณภาสอยากจะเจอมากที่สุดน่ะสิ” คำบอกใบ้ยังไม่สามารถทำให้ความสงสัยของคนถามกระจ่างได้แต่รกันดาก็ไม่คิดจะเซ้าซี้ถามต่อไป “ไป ลงข้างล่างกัน”

หลังคำบอกกล่าวให้ลงไปข้างล่างรกันดาเดินตามหลังเพื่อน ขณะกำลังก้าวลงบันไดสายตาก็มองไปตรงบริเวณส่วนรับแขกของร้านที่ตอนนี้คนหลายคนกำลังนั่งรวมกันอยู่ หนึ่งคนในนั้นคือคนที่เพิ่งมาใหม่ และก็เป็นคนเดียวกับที่รตีพรบอกว่าภาวัฒน์อยากจะเจอมากที่สุด ที่จริงเธอน่าจะคิดออกตั้งแต่แรกแล้ว คนที่เขาอยากจะพบเจอที่สุดจะเป็นใครไปได้นอกจากคนรักของเขา

“ดีใจมั้ยคะคุณภาสที่แฟนมาหา ต้องเหนื่อยเพราะต้องทำงานกับนางแบบที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องอย่างกันต์แต่พอได้เห็นหน้าคุณรันแล้วก็คงจะทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยใช่มั้ยล่ะคะ”

แค่ได้เห็นหน้ารันทพรหัวใจของรกันดาก็รวดร้าวทรมานแต่คำพูดของคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้านั้นเสียดแทงลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจ แต่ก็ถูกของรตีพรแล้ว อยู่กับคนที่ไม่ได้รักมันจะดีเหมือนกับอยู่กับคนที่รักได้ยังไง
_______________________________________________

Create Date : 18 มีนาคม 2554

Last Update : 20 มีนาคม 2554 6:04:53 น.

12 comments

Counter : 980 Pageviews.

หนาวๆ นอนหลับฝันดีกันนะครับ

โดย: MaFiaVza

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:4:55:32 น.

เมื่อไหร่รันทพร จะหมดความสำคัญน๊า
สงสารนู๋กัณต์ จริงๆ คะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ แต่งต่อปาย รอติดตามทุกวันคะ
สู้ๆ SuSu

โดย: เซเรส IP: 183.89.23.49 วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:14:06:45 น.

อยากอ่านให้จบซะวันนี้เลย ลุ้นอยู่ทุกวันค่ะ

ขอบคุณสำหรับการสร้างสรรค์ผลงานนะคะ

โดย: NooN (SteamedegG

) วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:17:02:05 น.

เฮ้ออออออตอนนี้น่าเบื่อกับรันทพรได้อีก...ทำไมน้อถึงรู้สึกว่ารันทพรเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อจริงๆ แทนที่จะเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารเพราะแฟนนอกใจ นึกไม่ออกจริงๆ ว่าอ่านตอนไหนแล้วจึงมีความรู้สึกเช่นนี้...

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.31.130 วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:19:56:04 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ครังแรกค่ะ เลยอ่านตั้งแต่ต้นรวดเดียว 31 ตอนเลย
สนุกมากกกกกกค่ะ บวกกับเพลงที่มีความหมายกินใจเหมือนเนื้อเรื่องเลย
เข้าใจความรู้สึกนางเอกนะค่ะ เพราะตัวเองก็มีความรู้สึกอย่างนี้อยู่
อ่านเรื่องนี้ของคุณเมย์ แล้วนั่งร้องไห้ ให้กับกันต์มากมาย และเข้าใจในความรู้สึกของรันด้วย เค้าถึงบอกกันว่าผู้หญิงเรามีเซ็นต์ไงค่ะ เวลาที่รู้สึกว่าคนที่เรารัก เปลี่ยนไป อยากให้ภาครู้ตัวเร็วๆๆจัง ว่าสิ่งที่รู้สึกอยู่เนี่ย เค้าเรียกว่ารักและหวง บวกกับหลงด้วยมั้งค่ะ เฮ้อ....รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ และอยากให้ทั้ง 2 คนสมหวังจริงๆๆ ขอเป็นกำลังใจในการเขียนดีๆๆอย่างนี้อีกคนนะค่ะ

โดย: sudarawo IP: 27.130.29.236 วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:23:37:31 น.

Thank you.

โดย: Jack IP: 64.208.29.2 วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:2:32:25 น.

เพิ่งรู้ว่าคนเขียนเป็นผู้ชาย แหะ แหะ เห็นนักเขียนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง และบางคนอ่านดูแล้วคนเขียนยังเด็กมาก

โดย: Jack IP: 75.82.8.40 วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:7:59:54 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ขอขอบคุณคนเขียนน่ะค่ะ ที่มอบความสุขให้ค่ะ ชอบมากๆค่ะ สงสารกันต์และรัน
ทำไมภาคเจ้าชู้จัง ไม่รักกันต์แล้วไปมีอะไรด้วยทำไม ครั้งแรกอาจเมา แต่ครั้งที่สองไม่เมานี่นา เฮ้อ...ผู้ชายเน้อ

โดย: ดา IP: 58.64.75.216 วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:11:20:32 น.

เศร้าอะ

แต่แน่นอนเลยว่าอีตาพี่ต้องน่ะคู่ยัยมินแน่นอน อิอิ

โดย: Tukta21

วันที่: 21 มีนาคม 2554 เวลา:16:22:18 น.

เฮียรินทร์ฮาดีอ่ะ จี๊ดลึกๆ พอรันมากันต์ก็เศร้า จะต่อหน้าใครก็แสดงออกว่ารักภาสไม่ได้ทั้งนั้น สงสารจัง

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 วันที่: 23 มีนาคม 2554 เวลา:13:11:15 น.

อยากได้ facebook คุณเมค่ะ

โดย: นุช IP: 118.174.70.211 วันที่: 8 กันยายน 2554 เวลา:21:34:50 น.

ขัดใจอย่างแรง!!!!
เมื่อใหร่อีตาภาสนี่จะรู้ตัว และ รู้ใจตัวเองซะที

โดย: นู๋ฝน IP: 118.173.176.245 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:14:04:45 น.