Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่28)_เมตะวรรณ

เช้าต่อมาหลังจากที่รกันดาผลักประตูร้านเสื้อของตนเองให้เปิดออกพร้อมกับเท้าที่ก้าวเดินเข้าไปในร้านหญิงสาวก็ได้พบกับสายตาของสามสาวที่เดินทางมาถึงร้านก่อน สายตาสามคู่หกข้างนั้นกำลังจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว สาวเปรี้ยวที่สุดในกลุ่มยกมือที่กำลังถือสิ่งของบางอย่างไว้ให้คนมาใหม่ดูพร้อมกับปากที่ขยับเอ่ยถามเข้าเรื่องที่กำลังข้องใจและสงสัยใคร่รู้อยู่ทันที

“ถุงยางอนามัยนี่จำเป็นต่อการจัดการเรื่องณุอย่างไรไม่ทราบคะคุณกันต์” ที่ลงท้ายเรียกเพื่อนด้วยสรรพนามและเสียงที่ออกจะแข็งๆ อย่างนั้นเพราะรตีพรยังเคืองรกันดาไม่หายหลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวจากนกและพินว่าเมื่อวานตนเองนั้นถูกเพื่อนปิดบังไม่ให้รู้ว่ากำลังจะจัดการสะสางเรื่องของภาณุเลยทำให้ต้องตกข่าวและไม่ได้มีส่วนร่วม ยิ่งเมื่อเช้าที่บังเอิญได้เห็นกล่องถุงยางอนามัยที่อยู่ในถุงพลาสติกที่วางไว้หลังตู้เย็นบนชั้นสองก็ยิ่งทำให้รู้สึกเสียดายเข้าไปใหญ่เพราะคิดว่าต้องมีเรื่องที่ไม่น่าจะธรรมดาเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

รกันดามองดูหน้าที่แสดงออกถึงความอยากรู้อยากเห็นของรตีพรแล้วก็ต้องลอบถอนหายใจเพราะขี้เกียจจะมานั่งเล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่เช้าแบบนี้แต่ก็รู้ว่ายากที่จะหลีกเลี่ยงร่างโปร่งระหงจึงก้าวเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อนโดยที่อีกสองสาวลูกจ้างนั้นยืนอยู่บริเวณใกล้ๆ กัน พอนั่งลงแล้วก็ตอบคำถามที่ถูกส่งมาก่อนหน้า

“เป็นพล็อบประกอบฉากละครน่ะ”

“ละครอะไร”

“ก็ละครที่ทำให้ณุเข้าใจว่าฉันไม่ใช่คนที่เขาควรจะต้องมาตามตื๊อต่อไปยังไงล่ะ” รกันดาตอบแบบกั๊กๆ อีกครั้งเพราะอยากจะแกล้งคนที่กำลังอยากรู้เรื่องของเธอใจจะขาด ซึ่งก็ได้ผลเพราะตอนนี้รตีพรกำลังทำท่าฮึดฮัดรำคาญที่คนถูกถามขยักขย่อนตอบ

“ขอตั้งแต่ต้นจนจบทีเดียวเลยได้มั้ย”

เมื่อได้เห็นท่าทางและได้ยินน้ำเสียงบ่งบอกความไม่สบอารมณ์ของเพื่อนแล้วรกันดายิ้มขันแต่ก็ยอมทำตามคำขอด้วยการบอกเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อค่ำวานนี้แบบคร่าวๆ ให้รตีพรรวมถึงนกกับพินฟัง ทั้งสามสาวตั้งใจฟังตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อรกันดาเล่าจบแล้วคนที่ออกความเห็นเป็นคนแรกจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากรตีพร

“แค่เห็นแกกับคุณภาสอยู่ด้วยกันกับมีกล่องถุงยางอนามัยอีกหนึ่งกล่องแค่นี้ณุก็เชื่อแล้วเหรอว่าแกกับคุณภาสไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว”

“มันก็ไม่ใช่แค่อยู่ด้วยกัน คือยังไงล่ะมันก็ต้องมีการทำสวีทหวานกันด้วย”

“สวีทหวานยังไง”

“ก็มีโอบไหล่โอบเอวกันบ้างนิดๆ หน่อยๆ”

“แค่โอบไหล่โอบเอวเนี่ยนะ”

“ก็แค่นี้นี่แหละจะให้แค่ไหน จะให้เล่นฉากอย่างว่าด้วยเลยรึไง แกอย่าลืมสิว่าณุเข้าใจว่าฉันกับภาสเป็นแฟนกันอยู่ เขาไม่ได้รู้ความจริงอย่างแกนี่จะได้ไม่เชื่อง่ายๆ” อีกสาเหตุที่ทำให้ภาณุเชื่อไม่ยากนักแต่เป็นส่วนที่รกันดาไม่สามารถบอกเล่าได้ก็คือการที่ผู้ร่วมเล่นละครกับเธอนั้นแสดงได้สมบทบาททั้งโอบทั้งหอมทั้งส่งสายตาหยาดเยิ้มกรุ้มกริ่ม ไหนจะคำพูดกำกวมสื่อความหมายให้ภาณุเข้าใจว่าต้องมีกิจกรรมอย่างว่าเกิดขึ้นในค่ำคืนนั้นอย่างแน่นอนอีกซึ่งก็ไม่แปลกเลยที่ทั้งหมดทั้งมวลจะส่งผลให้ภาณุเชื่อสนิทใจว่าเธอกับคนรักหลอกๆ ของเธอนั้นเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว

“มันก็จริง” รตีพรเห็นด้วยตามเหตุผลที่ได้ฟัง “แต่แกแน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะทำให้ณุเลิกยุ่งกับแกจริงๆ”

“แน่ใจ คนอย่างณุไม่มาเสียเวลากับผู้หญิงที่มีตำหนิแล้วอย่างฉันหรอก”

พอเมื่อได้ฟังคำตอบและเมื่อนึกถึงนิสัยของภาณุที่ตนเองก็รู้จักเขาไม่น้อยไปกว่ารกันดารตีพรก็เห็นด้วยอีกครั้งจึงไม่มีข้อติดใจสงสัยอีก

“น่าเสียดายที่เมื่อวานฉันไม่ได้อยู่ร่วมเหตุการณ์ด้วย แต่แกนี่ก็เล่นแรงเหมือนกันนะ แค่ให้คุณภาสเล่นเป็นแฟนนี่ก็ไม่ธรรมดาแล้วแต่นี่แกดันให้เขามาเล่นเป็นสามีเลย แล้วคุณภาสก็น้า ยอมไปหมดทุกอย่าง แกจะให้เป็นอะไรจะให้ทำอะไรก็ไม่เคยขัด ให้เป็นผัว เอ๊ย เป็นสามีก็ยังยอม”

“แล้วทำไมจะต้องไม่ยอม มันก็แค่การแสดงไม่ใช่เรื่องจริงก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”

“สำหรับแกมันไม่เป็นอะไรหรอกแต่สำหรับคนที่แกเอาแฟนของเค้ามาเป็นสามีของแกนี่สิเค้าคงจะไม่คิดเหมือนแกหรอกย่ะ”

รกันดาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์เมื่อความขุ่นมัวเกิดทันทีทันใดหลังได้ฟังคำพูดของรตีพรที่ได้พูดโยงไปถึงคนรักของภาวัฒน์ เธอรู้ว่ารตีพรไม่ได้พูดอะไรผิดแต่ความรู้สึกขุ่นมัวในใจก็เป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้ น้ำเสียงขุ่นๆ ห้วนๆ ที่ใช้พูดตอบโต้กลับไปก็เป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้เช่นเดียวกัน

“แกไม่ต้องไปเดือดร้อนแทนคนอื่นเค้าหรอกเพราะว่าฉันจะเอาแฟนของคุณรันของแกมาเป็นสามีของฉันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ”

“แล้วทำไมจะต้องหงุดหงิดด้วย ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกซักคำเลยนะ ฉันก็แค่พูดให้ฟังเฉยๆ ว่าถ้าคุณรันเค้ารู้เค้าคงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่” สาวเปรี้ยวถามด้วยความไม่เข้าใจที่อยู่ๆ เพื่อนก็อารมณ์บูดพูดจาขึ้นเสียงขึ้นมา

“ขอโทษ ช่วงนี้กำลังเป็นประจำเดือนก็เลยหงุดหงิดไปหน่อย” รกันดาบอกเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกผิดเมื่อเห็นว่าตนเองเผลอแสดงอารมณ์เกินควรออกไป พอสายตาเหลือบไปเห็นกล่องถุงยางอนามัยจึงคิดใช้มันเป็นเครื่องมือง้อเพื่อนทางอ้อม “ถุงยางนั่นฉันให้ แกเอาไปใช้ได้ตามสบายเลยนะ”

“ขอบใจย่ะ แต่บังเอิญว่าฉันเป็นผู้หญิงฉันเลยไม่ต้องใช้ถุงยาง” รตีพรตอบหน้านิ่งแต่จากคำพูดก็บ่งบอกว่าไม่ได้ติดใจเรื่องเมื่อครู่นี้แล้ว เมื่อเรื่องราวที่ต้องการรู้ก็ได้รับรู้แล้วซ้ำยังทำให้ต่างฝ่ายต่างก็เสียอารมณ์อีกรตีพรจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แล้วเรื่องที่คุยกันไว้จะเอายังไง”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องที่จะทำให้มีคนรู้จักเสื้อผ้าเรามากขึ้นไง” สองสามวันก่อนหน้านี้ทั้งรตีพร รกันดารวมถึงลูกจ้างสองสาวได้ปรึกษาหารือกันเพื่อหาวิธีการที่จะทำให้เสื้อผ้าแบรนด์ Richey Morgan เป็นที่รู้จักและมีชื่อติดหูติดตาลูกค้ามากขึ้นซึ่งผลการปรึกษากันอย่างคร่าวๆ ก็คือต้องทำการตลาดเพิ่มเติม

“ร้านเราเพิ่งเปิด เงินลงทุนก็ใช้ไปเยอะแล้วฉันว่าถ้าจะทำอะไรตอนนี้ก็ควรทำแบบเล็กๆ ไปก่อน พอได้ทุนคืนแล้วซักประมาณนึงเราก็ค่อยมาคิดทำแบบจริงจังกันอีกที”

“ถ้าอย่างนั้นตามที่ฉันลองไปคิดมาก็มีทำโปรชัวร์โฆษณารวบรวมแบบเสื้อผ้าทั้งหมดของซีซั่นนี้เอาวางไว้ให้ลูกค้าหยิบติดไม้ติดมือกลับบ้าน แล้วก็ทำภาพนางแบบติดไว้หน้าร้านหรือจะเอาไว้ตกแต่งด้านในร้านด้วยก็ยิ่งดี ตอนนี้แบบเสื้อผ้าก็มีแขวนไว้เฉพาะในร้านไม่มีตัวอย่างให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็น ถ้าเราทำโปรชัวร์ให้ลูกค้าเอากลับไปด้วยแล้วก็มีภาพตัวอย่างที่นางแบบใส่เสื้อผ้าของเราแปะโชว์ไว้คนก็จะได้เห็นแบบเสื้อผ้าของเรามากขึ้น”

“ก็ดีนะ แล้วนกกับพินล่ะเห็นด้วยมั้ย” ประโยคหลังรกันดาหันไปถามนกกับพิน

“เห็นด้วยมากๆ เลยค่ะ แต่ว่าเราจะใช้นางแบบที่ไหนดีล่ะคะเพราะถ้าเอานางแบบดังๆ นกว่าต้องใช้เงินเยอะแน่เลย”

“นั่นน่ะสิคะ ไหนจะค่าพิมพ์โปรชัวร์ ไหนจะค่าถ่ายภาพอัดภาพอีก ภาพถ้าจะให้ดีก็ต้องใช้ขนาดใหญ่เท่ากับผนังกระจกหน้าร้านเลยจะได้เด่นๆ ไปๆ มาๆ พินว่าจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วนะคะ”

“เล็กน้อยมากจ้ะเพราะเราจะเสียแค่ค่าทำโปรชัวร์อย่างเดียวเท่านั้น” คนต้นคิดพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเรื่องดังกล่าวนั้นไม่ใช่ปัญหาเพราะทุกอย่างได้ถูกวางแผนมาแล้วอย่างดี

++++++++++++++++++++

“แบรนด์แอมบาสเดอร์อะไรเล่า ไม่เอาหรอก” แม้ว่าจะเปลี่ยนสถานที่สนทนามาเป็นที่สตูดิโอถ่ายภาพของนครินทร์แล้วแต่รกันดาก็ยังคงยืนยันเหมือนเดิมว่าจะไม่ทำตามข้อเสนอของรตีพรที่จะให้เธอรับหน้าที่เป็นนางแบบถ่ายแบบเสื้อผ้าของร้านเพื่อจะเอาภาพมาประดับตกแต่งร้านโดยเหตุผลสนับสนุนข้อเสนอดังกล่าวของเจ้าของความคิดคือหนึ่งเพื่อประหยัดงบประมาณโดยที่จะได้ไม่ต้องจ้างนางแบบมืออาชีพมาถ่ายแบบให้ สองคือเพื่อสร้างจุดเด่นและสร้างข้อจดจำให้กับแบรนด์เสื้อผ้าซึ่งสิ่งที่สองสาวได้ดึงมาเป็นจุดขายในตอนแรกก็คือเรื่องของดีไซน์ซึ่งก็คือเรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหราใส่แล้วจะสวยแบบสาวไฮโซเหมือนกับเจ้าของร้านทั้งสองเพราะฉะนั้นการที่ให้หนึ่งในสองเจ้าของร้านมาทำหน้าที่คล้ายกับเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์สินค้าก็จะยิ่งเป็นการส่งเสริมจุดขายดังกล่าว

“ฉันก็อธิบายให้แกฟังไปแล้วไงว่าเราควรสร้างเอกลักษณ์ให้กับแบรนด์ของเรา ทีนี้ถ้าร้านเราใช้แกเป็นนางแบบเวลาคนพูดถึงแบรนด์ Richey Morgan เค้าจะได้นึกถึงแก นึกถึงความเป็นสาวไฮโซยังไงล่ะ”

“แล้วทำไมต้องเป็นฉันทำไมไม่เป็นแกล่ะ” นี่ก็เป็นคำถามที่รกันดาได้ซักถามไปแล้วก่อนหน้านี้ตอนที่ถกเถียงกันอยู่ที่ร้านเสื้อแต่เมื่อยังหาข้อสรุปไม่ได้รตีพรจึงต้องลากเพื่อนมาที่นี่เพื่อจะมาถามความคิดเห็นของคนอื่นๆ เพิ่มเติม

“แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนถ่ายรูปไม่ขึ้น แกนึกว่าฉันจะไม่อยากรับหน้าที่นี้รึไงถ้าฉันจะไม่ใช่เป็นพวกที่สวยเฉพาะในโลกความเป็นจริงแต่ดูไม่ค่อยได้เมื่อเข้าไปอยู่ในภาพถ่ายน่ะ”

“เดี๋ยวนี้เทคนิกแต่งภาพเค้าก็มี แกจะกลัวอะไร”

“ไม่เอา ถ้าต้องสวยเพราะเทคโนโลยีฉันไม่เอาหรอก รู้ที่ไหนอายไปถึงที่นั่น”

“เห็นมั้ยล่ะ แกก็ไม่ยอมแล้วทำไมฉันต้องยอมด้วย”

ขณะที่สองสาวเพื่อนซี้กำลังถกเถียงกันไปมาสองคนที่นั่งรวมอยู่ด้วยก็ได้แต่นั่งหันเหสายตาไปทางคนนั้นทีคนนี้ทีโดยที่ยังไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรเลยเพราะว่ายังไม่มีช่องว่างให้ได้พูด และเมื่อบทสนทนายังคงไม่หลุดพ้นไปจากประเด็นเก่าๆ ที่ได้ถกเถียงกันมาแล้วที่ร้านเสื้อรตีพรก็เริ่มเบื่อที่จะเถียงกับรกันดาต่อ

“ไม่รู้แหละ เหตุผลของฉันมันดูมีเหตุมีผลกว่า ส่วนของแกมันเพราะความอายไร้สาระ ฉันว่าถามคนอื่นดีกว่าว่าจะให้แกเป็นนางแบบดีหรือเปล่า” รตีพรหันไปทางนครินทร์กับแนนที่ตอนนี้กำลังนั่งมองดูเหตุการณ์อยู่อย่างตั้งอกตั้งใจทั้งสองคน “ว่ายังไงเฮีย คุณแนนด้วยค่ะ เห็นด้วยกับมินหรือเปล่าคะ ตอนคุยกันที่ร้านนกกับพินก็เห็นด้วยกับมินนะมีแต่กันต์คนเดียวนี่แหละที่ยังดื้ออยู่ได้ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็เสียสละทำเพื่อร้านไม่ได้”

“แนนว่าก็ดีนะคะ คุณกันต์ทั้งสวยทั้งหุ่นดีแถมยังเป็นเจ้าของร้านด้วย แนนว่าคุณกันต์เหมาะสมที่สุดแล้วล่ะค่ะ”

“คุณแนนพูดถูกที่สุดเลยค่ะ แล้วเฮียล่ะ” สาวเปรี้ยวหน้าบานขึ้นมาเมื่อมีพวก สายตาที่มองไปทางญาติหนุ่มนั้นแฝงไว้ด้วยแววออกคำสั่งว่าคำตอบควรจะต้องเป็นไปตามที่คนถามต้องการแต่สายตาของรตีพรนั้นจะมีอิทธิพลกับนครินทร์มากไปกว่าสายตาละห้อยแกมขอร้องของสาวที่เจ้าตัวมีใจให้ได้อย่างไร นครินทร์พอได้เห็นสายตาน่าสงสารจากรกันดาแล้วก็ใจอ่อนยวบลงทันที

“คุณกันต์ก็เหมาะนั่นแหละแต่ถ้าคุณกันต์ไม่อยากถ่ายแกก็ไม่ควรจะไปบังคับ”

รตีพรถอนหายใจเบื่อหน่ายคิดในใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีแผนว่าจะให้ร้านของนครินทร์เป็นสปอนเซอร์ในเรื่องภาพถ่ายแล้วล่ะก็จะขอด่าซักหนึ่งชุดใหญ่โทษฐานที่เห็นแก่ผู้หญิงมากกว่าสิ่งอื่นใด

“เอาอย่างนี้ ใช้วิธีโหวตดีกว่า ไม่นับคะแนนเสียงของนกกับพินนะเพราะเดี๋ยวกันต์มันจะหาว่าโดนรุม แต่จะเอาแค่ของเราสี่คนก็ดันได้สองต่อสองเสียงเท่ากันอีกเพราะฉะนั้นเราก็ต้องหาคนมาตัดสินว่าจะยอมเสียเงินเยอะๆ โดยไม่จำเป็นเพื่อจ้างนางแบบหรือว่าจะให้กันต์เป็นนางแบบเองดี ที่จริงแล้วถ้าจะให้เป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดก็ต้องให้คนที่เป็นช่างภาพเป็นคนตัดสินแต่เสียดายที่วันนี้เป็นวันเสาร์คุณภาสไม่ได้มาทำงานเราก็เลยต้องใช้คนอื่นแทน แต่ว่าจะให้ใครเป็นคนตัดสินดีล่ะ”

“เกี่ยวอะไรกับไอ้ภาส” ชายหนุ่มหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่ในกลุ่มสนทนาถามงงๆ

“ก็ร้านเฮียเป็นสปอนเซอร์ใหญ่เพราะฉะนั้นเราก็จะมาถ่ายภาพกันที่นี่แล้วคนที่จะรับหน้าที่เป็นช่างภาพงานนี้จะเป็นใครไปได้นอกจากช่างภาพมือหนึ่งของร้านแต่ก็นั่นแหละวันนี้คุณภาสไม่มาทำงานน่าเสียดาย หรือว่าเราจะโทรไปถามคุณภาสกันดีล่ะ”

นครินทร์กำลังจะถามว่าไปรับปากตอนไหนว่าจะเป็นสปอนเซอร์ให้แต่พอดีนึกออกว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของรกันดาด้วยเช่นกันจึงห้ามปากไว้ได้ทัน ชายหนุ่มลองคิดอีกทีว่าถ้าตนเองเป็นคนจัดการเรื่องนี้ทั้งหมดก็จะถือว่าเป็นการทำคะแนนกับรกันดาซึ่งแน่นอนว่าอะไรที่ทำให้รกันดาเห็นความดีในตัวเขาไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตามเขาก็เต็มใจทำเป็นอย่างยิ่ง

“วันนี้พี่ภาสมาทำงานค่ะ พอดีว่ามีพี่คนนึงลาพี่ภาสก็เลยมาทำแทนค่ะ นั่นไงคะพูดถึงก็ลงมาพอดีเลย” พอแนนพูดจบทุกสายตาก็มองไปยังทิศทางเดียวกันคือตรงบันไดที่ตอนนี้ภาวัฒน์กำลังก้าวเดินลงมาจากชั้นสอง

“ดีจังคุณภาสอยู่ด้วย คุณภาสคะเชิญทางนี้หน่อยค่ะ”

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปที่บริเวณดังกล่าวตามคำบอกของหนึ่งในสองสาวผู้มาเยือน ขณะก้าวเดินสายตาก็ได้สบเข้ากับดวงตากลมโตแต่ไม่ค่อยสดใสของสาวผู้มาเยือนอีกคน

“มีอะไรกันเหรอครับ”

“คุณภาสเชิญนั่งก่อนค่ะ คือมินมีเรื่องจะรบกวนนิดหน่อยน่ะค่ะ คุณภาสไม่ต้องสนใจว่าใครจะโกรธจะไม่พอใจ อย่าให้ใครเอาตำแหน่งหน้าที่มากดดัน ขอให้คุณภาสแสดงความเห็นตามที่ตัวเองคิดจริงๆ ก็พอค่ะ”

ภาวัฒน์ไม่เข้าใจว่ารตีพรพูดถึงอะไรแต่พอได้ฟังคำอธิบายโดยละเอียดหลังจากนั่งลงแล้วเขาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าคนที่มีความเป็นไปได้สูงว่าจะไม่พอใจถ้าเขาแสดงความเห็นไม่ถูกใจนั้นคือใคร หรือคนที่จะเอาตำแหน่งหน้าที่มากดดันนั้นคือใครซึ่งก็คือคนคนเดียวกัน สาวสวยที่มีตำแหน่งเป็นเจ้านายกลายๆ ของเขา ส่วนนครินทร์นั้นเขาไม่เคยสนใจอยู่แล้วแม้ว่าจะเป็นเจ้านายโดยตรงของเขาก็ตาม และก็เป็นอย่างที่รตีพรพูดไว้ไม่มีผิดเพราะระหว่างที่รตีพรเล่าไปสาวอีกคนที่นั่งข้างๆ ก็ส่งสายตากดดันเขาตลอดเวลา

“ในฐานะที่คุณภาสมีหน้าที่เป็นช่างภาพให้กับงานนี้มินเลยยกสิทธิ์ในการตัดสินใจให้กับคุณภาสค่ะ ถ้าคุณภาสเห็นว่ายังไงมินก็จะยอมรับแบบนั้นเพราะมินก็ขี้เกียจมานั่งเถียงกันเรื่องนี้แล้ว คนอื่นๆ ก็ต้องยอมรับด้วยเหมือนกันไม่อย่างนั้นเรื่องนี้ก็จะไม่ได้ข้อสรุปซักที”

ระหว่างที่รตีพรพูดอธิบายอยู่นั้นรกันดาจ้องมองไปทางร่างสูงใหญ่ของคนที่มาทีหลังแต่กลับมีสิทธิ์ขาดในการตัดสินใจ เธอค่อนข้างจะแน่ใจว่างานนี้ภาวัฒน์ต้องเข้าข้างเพราะเขามักจะตามใจเธอเสมอ อย่างน้อยก็คงไม่อยากต้องมานั่งฟังเธอโวยวายในภายหลัง

“อย่างที่คุณมินบอกว่าถ้าให้คุณกันต์เป็นนางแบบจะมีผลดีมากกว่า ผมเห็นด้วยครับ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นกันต์ อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆ สิ เราตกลงกันแล้วไงว่าจะเอาตามความเห็นของคุณภาส” รตีพรรีบขัดก่อนที่รกันดาจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นจากนั้นก็หันไปพูดกับภาวัฒน์ “สรุปแล้วคุณภาสลงความเห็นว่าจะให้กันต์เป็นนางแบบใช่มั้ยคะ”

“ใช่ครับ”

เมื่อถูกขัดและเมื่อข้อสรุปสุดท้ายไม่ได้เป็นอย่างที่ต้องการรกันดาได้แต่นั่งฮึดฮัดขัดใจอย่างที่สุด มองไปทางภาวัฒน์ด้วยสายตามาดหมายว่าเขาต้องโดนแน่นอนโทษฐานที่ไม่เข้าข้างเธอเหมือนอย่างเคย ส่วนคนโดนจ้องมองตาขุ่นเขียวได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่รู้ว่าหลังเลิกงานเย็นนี้จะเจออะไรบ้าง

++++++++++++++++++++

เมื่อเห็นเป้าหมายที่กำลังยืนรออยู่ที่รถร่างโปร่งระหงก้าวเท้าฉับๆ เข้าไปหาอย่างมาดหมาย เสียงรองเท้าเรียกให้ภาวัฒน์หันมองแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงหรือป้องกันการจู่โจมจากรกันดาได้ทัน เมื่อโดนทุบลงมาที่เนื้อตัวหลายอั้กแล้วถึงจะตั้งตัวได้เขาจึงยกมือขึ้นมาปัดป้องกำปั้นน้อยๆ จากคนตัวบางที่ยังคงทุบลงมาแบบไม่ยั้ง

“โอ๊ย!! ผมไม่ใช่กระท้อนนะครับที่จะทุบๆ แล้วจะได้หวาน”

“ไม่ได้ทุบให้หวานแต่จะทุบให้เจ็บ”

“แล้วจะมาทำให้ผมเจ็บเรื่องอะไรล่ะครับ” สองแขนปัดป้องไปปากก็พูดไปด้วย

“ก็ใครใช้ให้นายเข้าข้างคนอื่นเล่า” รกันดาตะคอกใส่ภาวัฒน์เสียงแหลมส่วนแรงทุบและความเร็วของกำปั้นนั้นเริ่มจะเบาและช้าลงแต่ก็ยังไม่หยุดแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนปัดป้องตอนนี้ใช้วิธีรวบทั้งสองแขนบอบบางไว้ในอุ้งมืออย่างแน่นหนาเพราะเห็นว่าปล่อยให้ทุบนานแล้ว

“แล้วต้องเข้าข้างใครถึงจะถูก”

“ก็เข้าข้างฉันไง” ใบหน้าของเจ้าของเสียงที่แหวกลับทันท่วงทีนั้นยังคงบึ้งตึงแต่ก็หมดความพยายามที่จะเอาสองแขนออกจากอุ้งมือแข็งแกร่ง

“แล้วทำไมผมต้องเข้าข้างคุณด้วย”

“ก็นายเป็น...” รกันดาอ้ำอึ้งพูดต่อไม่ถูกเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไรเขาถึงควรเข้าข้างเธอ เธอรู้แค่ว่าเขาต้องเข้าข้างเธอเท่านั้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

“ผมก็อยากจะเข้าข้างคุณหรอกนะแต่ผมอยากอยู่ข้างตัวเองมากกว่า” ภาวัฒน์พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่ก็มีประกายบางอย่างอยู่ในดวงตาที่รกันดาสังเกตเห็นได้จึงทำให้ท่าทีของเธออ่อนลงไป

“หมายความว่ายังไง”

“ก็ในฐานะที่ผมเป็นช่างภาพผมอยากจะถ่ายใครผมก็ต้องเลือกคนนั้น เหตุผลของผมมันก็มีแค่นี้แหละ”

เหตุผลเล็กน้อยเรียบง่ายแต่ก็ทำให้ใจคนฟังรู้สึกดีได้มหาศาล อารมณ์โมโหอารมณ์ไม่พอใจที่มีมาก่อนหน้าของรกันดานั้นหายไปเป็นปลิดทิ้งที่มีตอนนี้คืออาการยินดีและขวยเขิน หญิงสาวอมยิ้มตอบอุบอิบไม่กล้าที่จะผสานสายตากับคนตรงหน้า

“แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก”

ภาวัฒน์ยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดูระคนขบขันที่ท่าทีของรกันดาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือภายในเวลาอันรวดเร็ว เขาเริ่มรู้ตัวว่าไม่ควรจะยืนชิดใกล้จับมือจับไม้กับเธอตรงนี้เขาจึงถอยตัวออกห่างจากร่างโปร่งระหงเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยแขนของเธอออก การกระทำดังกล่าวทำให้รกันดาต้องเงยหน้ามองเขา

“ก็คุณตรงเข้ามาทุบผมอย่างเดียวแล้วจะให้ผมบอกตอนไหนล่ะครับ”

รกันดาไม่ได้พูดตอบว่าอะไร ในใจยังคงรู้สึกดีกับคำบอกกล่าวถึงเหตุผลที่เขาเลือกเข้าข้างรตีพร แต่ก็มีเศร้าและน้อยใจกับท่าทีระแวดระวังที่เขามีแต่ในความเศร้าและน้อยใจก็มีความเข้าใจรวมอยู่ด้วย

“ฉันติดเลี้ยงข้าวนายที่นายช่วยฉันเมื่อวานเรื่องณุ นายจะให้ฉันเลี้ยงวันนี้เลยหรือเปล่า”

“วันนี้เลยก็ได้ครับ”

“ฉันต้องไปซื้อของที่ห้างนิดหน่อยแต่นายคงไม่อยากกินข้าวที่นั่น ฉันขอแวะไปห้างก่อนแป๊บนึง ฉันจะเดินไปซื้อเองส่วนนายก็รอที่รถ ฉันซื้อไม่นานหรอกเสร็จแล้วเราก็ไปกินข้าวที่อื่นกัน” เหตุผลที่เธอคิดว่าเขาคงไม่อยากไปกินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าก็เป็นเหตุผลเดียวกับสาเหตุของท่าทีระแวดระวังของเขาเมื่อครู่นี้คือไม่อยากทำอะไรให้เป็นการเสี่ยงเพราะอาจจะมีคนรู้จักผ่านมาพบเห็นและห้างสรรพสินค้าก็เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างเสี่ยงว่าจะเจอคนรู้จัก ซึ่งการที่รกันดาพูดออกมาแบบนั้นทำให้ภาวัฒน์ได้รู้ว่ารกันดาก็รับรู้ถึงพฤติกรรมที่ผ่านๆ มาของเขาว่าเขาระวังเรื่องระหว่างเธอกับเขามากแค่ไหนทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ ไม่ว่ารกันดาจะรู้สึกกับเขายังไงแต่ในฐานะของคนที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันการที่เขาทำแบบนี้ก็อาจจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดีได้เหมือนกัน

“เราไปกินข้าวที่ห้างเลยก็ได้ ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่นร้านที่เราเคยไปกินกับน้องวิอยู่พอดี จำได้มั้ยครับ”

“จำได้” รกันดาตอบกลับเสียงสดใส ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจมลายหายไปในทันที “งั้นตกลงตามนี้นะ”

“ครับ แต่ผมขอกินข้าวก่อนซื้อของนะเพราะผมเริ่มหิวแล้ว”

“แล้วแต่นายฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

ประมาณชั่วโมงกว่าๆ หลังจากนั้นภาวัฒน์และรกันดาก็รับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จซึ่งกิจกรรมถัดไปก็คือการซื้อของที่ฝ่ายหญิงได้พูดเอาไว้ ที่บอกว่าจะซื้อนิดหน่อยเอาเข้าจริงก็ไม่น้อยเลยแต่ภาวัฒน์ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องเดินถือของและมองดูรกันดาเลือกซื้อของอย่างที่เคยเป็นเมื่อก่อน ความรู้สึกหวาดกลัวว่าอาจจะมีคนรู้จักมาพบเห็นก็ค่อยๆ หายไปจนไม่ได้นึกถึงอีก ที่หน้าเค้าท์เตอร์เครื่องสำอางยี่ห้อดังหลังจากที่ฝ่ายหญิงยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานขายแล้วก็หันมาพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานกับคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง

“วันนี้ซื้อแค่นี้แหละเดี๋ยวนายจะเบื่อซะก่อน”

“ยังไม่เบื่อหรอกครับคุณซื้อได้ตามสบายเลย”

“ฉันได้ของครบแล้วล่ะ แล้วนายล่ะจะซื้ออะไรหรือเปล่า เดี๋ยวถ้าได้ของแล้วก็ไปกัน”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมขอแวะร้านกล้องแป๊บนึงแล้วกันนะครับ” หลังคำบอกกล่าวใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้าพยักขึ้นลงพร้อมรอยยิ้ม ภาวัฒน์ยิ้มอ่อนๆ ตอบรับให้กับความน่ารักของรกันดา ค่ำวันนี้รกันดาน่ารัก ไม่เอาแต่ใจ พูดจาอ่อนหวานน่าอยู่ใกล้ น่าเดินตามถือของให้แม้ว่าการเดินตามผู้หญิงช้อปปิ้งจะไม่ใช่สิ่งที่เขาชื่นชอบก็ตาม

และก็เป็นความน่ารักที่ภาวัฒน์คาดไม่ถึงอีกหนึ่งเหตุการณ์เมื่อตลอดระยะเวลาหลายนาทีที่เขายืนพูดคุยซักถามเรื่องกล้องกับพนักงานขายคนที่มาด้วยกันนั้นยืนมองตาแป๋วไม่พูดไม่บ่นไม่ทำหน้าหงุดหงิดให้เห็นแม้แต่น้อยนิด ออกจะเป็นการยืนมองยืนฟังด้วยความเพลิดเพลินด้วยซ้ำไปเพราะรกันดาไม่รู้ตัวว่าถูกเขาหันมองเพราะกลัวว่าเธอจะเบื่ออยู่หลายๆ ครั้ง

“ขอบคุณมากนะครับเดี๋ยวผมขอกลับไปศึกษาข้อมูลให้ละเอียดอีกซักหน่อยก่อนแล้วยังไงผมจะกลับมาดูอีกที” ชายหนุ่มพูดกับพนักงานขายที่บริการลูกค้าอย่างดี

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าตัดสินใจจะซื้อก็เชิญที่ร้านได้เลยนะครับ ร้านเรามีบริการหลังการขายอย่างดีแล้วก็มีส่วนลดให้ด้วยครับ”

“ครับ ถ้าผมจะซื้อผมมาซื้อที่นี่แน่นอน ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

หลังถูกส่งสัญญาณว่าเรียบร้อยแล้วร่างโปร่งระหงเดินคู่กับคนที่มาด้วยกันออกจากร้าน เมื่อก้าวพ้นหน้าร้านออกมาแล้วหญิงสาวก็แซวคนข้างๆ

“ไปถามเขาตั้งเยอะแยะแต่ก็ไม่ยอมซื้อ”

“กล้องราคาครึ่งแสนนะครับ ใครเขาตัดสินใจซื้อปุบปับกัน อย่าว่าแต่จะซื้อตอนไหนเลยเงินในบัญชีมีพอหรือเปล่าก็ไม่รู้” ประโยคท้ายนั้นภาวัฒน์พูดเล่นเพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รวยแต่เงินเก็บในบัญชีธนาคารของเขาก็มีไม่น้อยไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เข้าไปสอบถามตั้งแต่แรกเพราะเขาก็พอรู้ราคาคร่าวๆ มาบ้างแล้วแต่ที่ยังไม่ซื้อก็เพราะต้องศึกษาข้อมูลต่างๆ ให้ละเอียดก่อนอย่างที่บอกกับพนักงานขายไป

“แล้วอันเก่าใช้ไม่ได้แล้วเหรอ”

“ก็ยังใช้ได้อยู่แต่อันนั้นผมซื้อมานานแล้ว ผมอยากลองเปลี่ยนมาใช้ของดีๆ ใหม่ๆ บ้าง เตรียมเอาไว้ถ่ายงานใหญ่ที่จะถึงไงล่ะครับ งานที่นางแบบสวยหุ่นดีแต่ขี้อายไม่อยากถ่ายแต่สุดท้ายก็โดนบังคับให้ถ่ายจนได้”

รกันดาหันมาทำหน้ายู่ให้กับคนที่กำลังมองมาตาเป็นประกายขบขันเพราะรู้ว่าคนที่เขาพูดถึงนั้นก็คือตนเอง

“ตอนนี้ไม่ได้ถูกบังคับแล้วเพราะว่าเต็มใจ อยากถ่ายใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย”

ภาวัฒน์หัวเราะเผลอตัวมองคนข้างๆ ด้วยความเพลิดเพลินจึงไม่ทันได้เห็นว่าคนที่เพิ่งเดินสวนไปเมื่อครู่นั้นจ้องมองเขากับรกันดาตาไม่กระพริบ เมื่อสวนกันไปแล้วก็ยังเหลียวหลังมองจนคอแทบเคล็ด ฝ่ายหญิงก็ไม่ทันได้สังเกตเช่นเดียวกันเพราะในใจนั้นกำลังคิดเรื่องหนึ่งอยู่

“นายไม่แวะที่ไหนแล้วใช่มั้ย”

“ครับ”

“งั้นนายไปรอฉันที่รถก่อนนะฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”

“ครับ” เมื่อตกลงกันแล้วสองหนุ่มสาวก็แยกกันไปคนละทาง รกันดานึกดีใจที่ถือถุงบางส่วนติดมือมาด้วยเพราะจะได้เอาไว้ใส่ของที่กำลังจะไปซื้อเพื่อไม่ให้อีกคนเห็นตอนเธอเดินกลับไปที่รถ

ที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าดังกล่าวร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินอารมณ์ดีหยิบโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องขึ้นมาดูในตอนที่เดินถึงรถพอดี เมื่อเห็นว่าใครโทรมาใบหน้าที่ผ่อนคลายเมื่อครู่ก็กลายเป็นตรงกันข้าม เขากดรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นในจิตใจ

“รันสวัสดีครับ”

“ภาสอยู่ไหนคะ”

“อยู่ห้างครับ” เขาตัดสินใจพูดความจริงเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นตามมาในภายหลังถ้าเกิดว่าเขาพูดโกหกออกไปแล้วถูกจับได้

“ภาสไปทำอะไรเหรอคะ”

“ผมมากินข้าว รันมีอะไรหรือเปล่า”

“รันไม่มีอะไรหรอกค่ะ” รันทพรอ้ำอึ้งแต่ก็ตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด “จริงๆ แล้วก็มีนิดหน่อย คือว่าเมื่อกี๊เพื่อนรันโทรมาบอกว่าเจอภาสที่ห้างแต่ไม่ได้ทัก แล้วเพื่อนรันก็บอกว่าเห็นภาสเดินอยู่กับผู้หญิง”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์ใจสั่นหน้าจืดเจื่อนขึ้นมาทันที ความรู้สึกผิดต่อคนรักประเดประดังถาโถมเข้ามาในห้วงอารมณ์ความรู้สึก เขารู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อมีเรื่องราวมาตอกย้ำให้เขาตระหนักได้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ควรลับหลังผู้หญิงที่เขารัก ทั้งเรื่องค่ำวันนี้ที่เขามากินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นและเรื่องที่ผ่านๆ มาในหลายๆ ครั้งที่เขาทำสิ่งที่เกินเลยไปกับผู้หญิงคนเดียวกัน

“เพื่อนรันเห็นแค่ผมกับผู้หญิงอีกคนแค่นั้นเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ เพื่อนรันบอกว่าผู้หญิงสวยมาก หุ่นดีด้วย ภาสไปกินข้าวกับใครเหรอคะ”

“ผมมากับคุณกันต์ ไอ้รินทร์แล้วก็คุณมินครับ แต่สงสัยว่าเพื่อนรันจะเห็นตอนที่ผมแยกกับไอ้รินทร์แล้วก็คุณมินแล้ว คือพอกินข้าวเสร็จเราก็แยกย้ายกันกลับเลย คุณมินกลับกับไอ้รินทร์ ผมกลับพร้อมคุณกันต์แต่ว่าเค้าขอซื้อของก่อนผมก็เลยต้องไปซื้อของกับเค้า เพื่อนรันคงเห็นตอนนั้น”

“รันก็คิดอยู่เหมือนกันว่าน่าจะเป็นคุณกันต์ รันก็บอกเพื่อนไปแล้วว่าไม่มีอะไรหรอกแต่เพื่อนรันก็บอกให้รันลองโทรมาถามภาสให้รู้เรื่อง ถ้าภาสโกหกก็แสดงว่าไม่ชอบมาพากลแล้ว แต่ที่รันโทรมารันไม่ได้จะโทรมาซักไซ้หรือจับผิดภาสหรอกนะคะเพราะรันแน่ใจว่าภาสไม่ได้ทำอะไรแบบที่เพื่อนรันคิดแน่นอนรันก็เลยต้องถามภาสให้แน่ใจแล้วรันจะได้เอาไปบอกเพื่อนรันไม่อย่างนั้นเพื่อนรันจะเข้าใจภาสผิดคิดว่าภาสแอบหนีรันไปเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่น รันไม่อยากให้ใครมองภาสในทางไม่ดี” รันทพรไม่ได้พูดเพื่อแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองดูดี ที่พูดนั้นคือความจริงทุกอย่างเพราะหลังจากที่กิ่งแก้วโทรมาเล่าว่าเห็นภาวัฒน์อยู่กับผู้หญิงคนอื่นเธอก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรอาจจะนัดมาคุยเรื่องงานหรือมีธุระปะปังกันแล้วพอได้ฟังลักษณะของผู้หญิงคนนั้นเธอก็คิดว่าน่าจะเป็นรกันดาก็เลยยิ่งทำให้แน่ใจว่าภาวัฒน์ไม่ได้ทำไม่ดีลับหลังเธอแน่ คำพูดดังกล่าวนั้นเสียดแทงใจคนฟัง ยิ่งรันทพรดีเท่าไหร่ภาวัฒน์ยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเองมากเท่านั้น

“ผมขอโทษนะที่เรื่องของผมไปรบกวนเวลางานแล้วก็รบกวนจิตใจรัน”

“ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ รันจะได้ถือโอกาสโทรหาภาสด้วยเพราะตั้งแต่มาต่างจังหวัดรันก็ยังไม่ได้โทรหาภาสเลย งานยุ่งมากรันไม่มีเวลาเลยค่ะ ภาสไม่โกรธรันนะ”

“ไม่หรอกครับ ผมรู้ว่างานรันยุ่งผมก็เลยไม่ได้โทรไปเหมือนกันกลัวไปกวนเวลางานของรัน”

หลังจากนั้นชายหนุ่มพูดคุยกับคนรักเป็นเวลาหลายนาทีจนกระทั่งอีกฝ่ายขอวางสายเพราะต้องทำงานต่อ เมื่อวางสายไปแล้วร่างสูงใหญ่ยืนพิงรถมองเหม่อไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้น รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่น้ำเสียงหวานนั้นเรียกขาน ดวงตาคมมองคนเรียกแว้บหนึ่งก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถและก้าวขึ้นนั่งประจำที่นั่งคนขับ รกันดาก้าวตามขึ้นไป เมื่อรถเคลื่อนที่ออกไปแล้วในรถก็ไร้ซึ่งสรรพเสียงไปตลอดทาง อาการที่แปลกไปของภาวัฒน์ทำให้รกันดารู้สึกแปลกใจ เธอถามเขาว่าเป็นอะไรหรือเปล่าที่ได้รับกลับมาก็คือคำบอกสั้นๆ ว่าไม่มีอะไรโดยที่ไม่ได้หันมองหน้าจากนั้นความเงียบก็กลับเข้ามาครอบคลุมดังเดิม

“เดี๋ยวจอดตรงนั้นก่อน” เสียงแรกหลังจากที่ในรถตกอยู่ในความเงียบมาเป็นเวลานานเกินครึ่งชั่วโมงดังขึ้นเมื่อรถขับเข้ามาในหมู่บ้านแล้ว ตรงที่ที่รกันดาสั่งให้คนขับขับรถเบนเข้าไปจอดก็คือบริเวณริมข้างทางที่อยู่ติดกับบ่อน้ำกว้างที่เขาและเธอเคยมาปิกนิคด้วยกัน ชายหนุ่มทำตามคำบอกกล่าว เมื่อรถจอดสนิทแล้วเขาหันมองคนข้างๆ เป็นคำถามว่าเธอจะให้เขาจอดรถตรงนี้ทำไม

ร่างบอบบางหันไปหยิบถุงกระดาษใบหนึ่งจากเบาะหลัง รกันดาหยิบถุงขนาดเล็กกว่าที่บรรจุอยู่ในนั้นออกมายื่นส่งให้กับภาวัฒน์ เขารับมาเปิดดูและเมื่อพบว่าในถุงบรรจุกล่องกล้องถ่ายรูปรุ่นและยี่ห้อเดียวกันกับที่เขาสนใจอยากจะซื้ออยู่ความรู้สึกแรกที่ก่อกำเนิดขึ้นมาคือความรู้สึกขุ่นเคือง ใจที่ยังรู้สึกย่ำแย่และร้อนรุ่มไม่หายหลังจากที่ได้คุยกับรันทพรตอนนี้นั้นร้อนระอุกว่าเดิมมากนัก ภาวัฒน์เงยหน้าหันมองรกันดาด้วยสายตาเรียบเฉยตรงข้ามกับความรู้สึกโดยสิ้นเชิง

“ให้ผม”

คนถูกถามพยักหน้า เธออยากจะยิ้ม อยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่ท่าทีของเขาตั้งแต่ตอนที่ขับรถออกมาจากห้างทำให้เธอไม่กล้าเพราะยังเดาทิศทางอารมณ์เขาไม่ถูก

“เนื่องในโอกาสอะไรครับ”

“ไม่ได้เนื่องในโอกาสอะไรหรอก ก็เห็นว่านายอยากได้ฉันก็เลยซื้อให้”

“แล้วทำไมต้องซื้อให้ ผมเป็นอะไรกับคุณทำไมผมอยากได้อะไรคุณถึงต้องซื้อให้ผมด้วย” สีหน้าและน้ำเสียงของภาวัฒน์ตอนนี้เริ่มไม่นิ่งเหมือนในตอนแรก ความรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองต่อคนรักนั้นเป็นสาเหตุให้ภาวัฒน์พาลมาหงุดหงิดโมโหรกันดาเมื่อคิดว่าเธอคงมองว่าเขายากจนข้นแค้นไม่มีปัญญาซื้อของราคาแพงๆ จึงต้องช่วยอนุเคราะห์ให้ “คุณคงมีเงินเหลือกินเหลือใช้มากสินะถึงยอมเสียเงินตั้งหลายหมื่นเพื่อซื้อของให้กับผู้ชายที่นอนด้วย คราวก่อนโน้นให้เสื้อราคาหลายพันตอบแทนที่ผมช่วยขับรถพาไปซื้อของ คราวนี้มากหน่อยเพราะตอบแทนที่ผมทำให้คุณมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ยังไงผมว่ามันก็มากอยู่ดีนะ นอนด้วยครั้งนึงแค่ห้าพันก็หรูแล้วมั้ง”

“เป็นบ้าอะไร” หญิงสาวถามเขาเสียงแข็ง ความโกรธของเธอก็ก่อกำเนิดขึ้นมาในจิตใจเฉกเช่นเดียวกัน

“คุณล่ะเป็นบ้าอะไร คุณเห็นผมเป็นอะไร เป็นคนใช้ เป็นไอ้ตัว หรือเป็นไอ้คนต่ำต้อยน่าสงสารถึงต้องช่วยเหลือบริจาคของให้แบบนี้”

“อยากจะคิดอะไรก็เรื่องของนาย อยากจะคิดทุเรศๆ แค่ไหนก็ตามสบายเลยแต่นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจากับฉันแบบนี้ แล้วถ้าไม่อยากได้ก็พูดมาตรงๆ ไม่จำเป็นที่จะต้องมาทำให้คนที่หวังดีกับนายต้องมาเสียความรู้สึกกับคำพูดทุเรศๆ ของนายเลย” ดวงตากลมโตของคนพูดนั้นเริ่มคลอคลองไปด้วยหยาดน้ำใสๆ น้ำเสียงในตอนท้ายก็เริ่มสั่นเครือ

“ทำไมจะไม่อยากได้ล่ะครับ ของแพงขนาดนี้ให้ไปรับจ้างนอนกับผู้หญิงคนอื่นอีกซักสิบครั้งก็ยังรวมเงินซื้อไม่ได้เลย” คำพูดตัดพ้อต่อว่าของรกันดานั้นยังไม่ได้ทำให้ภาวัฒน์หยุดพูดจาแย่ๆ ใส่ ส่วนหนึ่งถือเป็นการได้ระบายกับหลายสิ่งหลายอย่างที่อัดแน่นอยู่ในใจ เขาโกรธตัวเองที่ทำผิดต่อรันทพร และเขาก็พาลมาโกรธรกันดาด้วยเพราะถ้าไม่มีรกันดาก็คงไม่มีวันนี้วันที่เขาได้ทำผิดต่อผู้หญิงที่เขารักและผู้หญิงที่รักเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ “คราวนี้ได้กล้องคราวหน้าผมขอรถซักคันเลยก็แล้วกันนะ”

หลังได้ฟังคำพูดทำร้ายจิตใจรกันดาน้ำตารินไหล หยาดน้ำไหลอาบแก้มเนียนใส เจ้าตัวพยายามไม่ให้ลำตัวสั่นคลอนแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นเจือสะอื้นชัดเจน

“ฉันทำอะไรผิดทำไมนายถึงต้องพูดกับฉันแบบนี้ แค่ฉันซื้อของให้นายต้องโกรธฉันขนาดนี้เลยเหรอ ฉันรู้ว่าฉันนิสัยไม่ดี บางทีฉันก็ทำอะไรไม่ถูกใจนายแต่นายก็บอกฉันดีๆ ก็ได้นี่ ทำไมต้องพูดจาทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ด้วย”

ทั้งคำพูดตัดพ้อและอาการร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ได้ฟังและได้เห็นนั้นทำให้ภาวัฒน์ใจอ่อนยวบลงทันตา สำนึกต่างๆ เริ่มไหลเข้าสู่ใจ สำนึกที่ว่าเขานั้นเป็นคนพาลที่เอาความทุกข์เอาความไม่สบายใจมาระบายกับคนอื่นแต่ถึงอย่างนั้นความขุ่นเคืองกับสิ่งที่รกันดาทำที่ทำเหมือนว่าเขานั้นยากจนข้นแค้นเสียเต็มประดาก็ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก เขาหลับตาสูดหายใจเข้าลึกเพื่อข่มความรู้สึกหลากหลายที่กำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้ให้สงบนิ่งลง เมื่อลืมตาก็ยังคงเห็นอาการร้องไห้หนักหน่วงของคนตรงหน้า ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้พร้อมกับเอื้อมมือเข้าไปประคองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของอีกฝ่าย

“ผมขอโทษ”

“นายนิสัยไม่ดี นายอารมณ์ไม่ดีแล้วก็มาลงกับฉัน” รกันดาพอรู้ว่าส่วนหนึ่งที่ทำให้ภาวัฒน์พูดไม่ดีกับเธอนั้นเป็นเพราะเขาอารมณ์ไม่ดีมาก่อนหน้านี้

“ผมขอโทษ” ภาวัฒน์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ดวงตากลมโตที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดหยดน้ำตานั้นกำลังมองตรงมา

“ถ้านายไม่อยากได้ฉันก็ไม่บังคับ เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้คนอื่น หรือถ้าไม่มีใครอยากได้ฉันก็จะเอาไปทิ้ง ฉันไม่ฝืนใจนายหรอกนายไม่ต้องกลัว”

“ผมอยากได้”

เมื่อได้ฟังคำพูดนั้นคนที่กำลังร้องไห้ยิ่งสะอื้นหนัก

“อยากได้แล้วทำไมต้องพูดไม่ดีกับฉันด้วย”

“ผมกำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างที่คุณบอกนั่นแหละ ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธผมเลยนะ”

“นายว่าฉันขนาดนี้จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธ”

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นเพราะว่าฉันไม่ได้โกรธนายแล้ว”

“ไม่โกรธแล้วก็หยุดร้องไห้สิครับ”

“ร้องไห้เพราะเสียใจไม่ได้ร้องเพราะโกรธ”

ภาวัฒน์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ในอารมณ์ไหน จะซาบซึ้งที่รกันดาหายโกรธเขารวดเร็วทันใจหรือว่าจะขำที่เจ้าตัวยังมีอารมณ์พูดจายอกย้อนทั้งที่น้ำตากำลังอาบใบหน้าหรือว่าจะโมโหตัวเองดีที่ทำให้เธอต้องร้องไห้เสียใจมากขนาดนี้

“งั้นให้ผมทำให้คุณหยุดร้องไห้นะ”

ไม่มีคำตอบรับแต่ก็ไม่มีคำปฏิเสธใบหน้าคมคายจึงยื่นเข้าไปใกล้พร้อมกับใช้สองมือโอบประคองจับให้ใบหน้าของอีกฝ่ายแหงนเงยเพื่อจะให้ตนเองสัมผัสกับริมฝีปากเรียวบางได้ถนัด หัวใจที่เศร้าหมองของรกันดาเมื่อได้รับการปลอบประโลมด้วยจุมพิตนุ่มนวลอ่อนหวานก็กลายเป็นไหวโยนพองโต สองมือบางยกขึ้นโอบรัดร่างสูงใหญ่ของคนที่กำลังบดเบียดริมฝีปากแนบชิดเรียวลิ้วเกี่ยวกระหวัดรัดรึง หญิงสาวลืมตาเมื่อใบหน้าของเขาผละออกห่าง ยังรู้สึกเสียดายจุมพิตหวานล้ำแต่ความหวานก็ถูกเติมให้อีกครั้งเมื่อเขาก้มลงมาประกบจูบอีกครา คราวนี้สัมผัสที่ได้รับนั้นเน้นย้ำหนักหน่วงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดก็เคลื่อนไหวรวดเร็วขึ้น เวลาผ่านไปนานเกือบนาทีต่างคนต่างก็รู้สึกคล้ายว่าร่างกายกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ ภาวัฒน์ไม่อยากให้สิ่งที่กำลังดำเนินอยู่นั้นสิ้นสุดแต่เขาก็ยังสามารถสั่งการตัวเองได้อยู่เมื่อรู้ว่าเท่านี้ก็มากเกินพอแล้วเขาจึงหยุดการกระทำดังกล่าวลงแต่ไม่วายขอส่งท้ายด้วยการหอมหนักๆ เน้นๆ ที่ผิวแก้มเนียนใสที่ยังคงเปียกชื้น

“ขอบคุณนะครับที่ยอมให้ผมทำให้หยุดร้องไห้”

เมื่อได้สบสายตาที่กำลังเป็นประกายแวววาววิบวับของคนที่เพิ่งถอยใบหน้าห่างออกไปหญิงสาวรู้สึกเขินอายจนต้องหันเหใบหน้าที่กำลังร้อนผะผ่าวไปทางอื่น

“วันไหนถ้าอยากหยุดร้องไห้ไวๆ เรียกใช้บริการจากผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”

เมื่อยังคงไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกคนเหมือนเดิมภาวัฒน์ยิ้มอ่อนเพราะรู้ว่ารกันดากำลังอยู่ในอาการเขินอายปากใช้การไม่ได้ มือหนาดึงกระดาษทิชชู่ออกจากกล่องก่อนจะยื่นมือไปจับใบหน้าของรกันดาให้หันมาจากนั้นก็ช่วยเช็ดคราบน้ำตาให้ เมื่อใบหน้าหายเปียกชื้นบวกกับผิวแก้มที่ตอนนี้กำลังซับสีแดงระเรือใบหน้าสวยหวานเลยกลับมาสดใสผุดผ่องดังเดิมแม้ว่าดวงตายังคงบ่งบอกว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาก็ตาม

“สวยเหมือนเดิมแล้ว” เขาพูดเมื่อจัดการเช็ดน้ำตาให้เธอเสร็จแล้ว “กลับกันเลยนะครับ”

“อืม” รกันดาตอบรับในลำคอพร้อมกับเบี่ยงเบนสายตามองไปข้างหน้า ภาวัฒน์มองด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันเอาของที่วางอยู่บนตักทั้งของตัวเองและของอีกฝ่ายไปวางไว้ที่เบาะหลังจากนั้นก็หันกลับมาสตาร์ทเครื่องและขับเคลื่อนรถออกไป ความรู้สึกอิ่มเอมจากที่ได้จูบสาวสวยนั้นมีมากล้นแต่ก็ไม่สามารถลบล้างความรู้สึกย่ำแย่เมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคนได้ เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายเจ้าชู้ที่มักจะแวะเวียนไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นนอกเหนือจากภรรยาหรือว่าแฟนของตัวเองได้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเรื่องของตัณหาราคะเป็นสิ่งที่ยากต้านทาน แม้ไม่อยากให้เกิดแต่เมื่อเกิดแล้วก็ยากที่จะหักห้ามและตีตัวออกห่าง ผู้หญิงสวยที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ก็เป็นเหมือนสิ่งเสพติดที่ได้ลองแล้วก็อยากจะลองอีกซ้ำๆ ในปริมาณที่มากขึ้นๆ ความรู้สึกสุขสมที่เหมือนได้ล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์อย่างที่เขาได้เคยประสบครั้งหนึ่งกับเธอคนนี้นั้นช่างวิเศษเลิศล้ำ แค่คล้ายว่าได้ล่องลอยอยู่ในอากาศจากจุมพิตเมื่อซักครู่ก็รู้สึกดีมากแล้วแล้วถ้าจะได้ลองลิ้มความสุขชั้นสุดยอดอีกซักครั้งมันจะดีขนาดไหน คงจะดีจนอยากจะเก็บเธอไว้ไม่อยากจะให้ใครได้รู้สึกแบบนั้นกับเธอคนนี้อีกเลยซักคนเดียว
_____________________________________
มาอัพต่อแล้วค่ะหลังจากที่หายไปนาน ยังมีคนรออ่านอยู่หรือเปล่าเนี่ย

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2554

12 comments

Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2554 20:16:49 น.

Counter : 994 Pageviews.

Good writer, good story but super slow webpage because of too much graphic on the page.

Thanks,

โดย: Jack IP: 64.208.29.2 16 กุมภาพันธ์ 2554 2:26:31 น.

คุณ Jack คะ คือของเราเน็ตธรรมดาก็ไม่ช้ามากนะคะ คือไม่เร็วแต่ไม่ช้าเกินไป กราฟฟิคคงมีแค่นี้แหละค่ะคงไม่เพิ่มแล้ว ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม ) 16 กุมภาพันธ์ 2554 4:22:31 น.

ดีใจจัง พี่เมตะวรรณ กลับมาแล้วว !! ^___^

คิดถึง ภาส กับกันมากก

เด๋วเย็นนนี้จะกลับมาอ่านนะค่ะ ไปเรียนก่อนน

โดย: Arenilla 16 กุมภาพันธ์ 2554 8:58:34 น.

คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว

โดย: tato IP: 203.121.167.241 16 กุมภาพันธ์ 2554 10:10:48 น.

แวะมาทักทายค่ะ

โดย: ดอยสะเก็ด 16 กุมภาพันธ์ 2554 11:49:17 น.

ดีใจจัง กลับมาแว้วววว นึกว่าไปลงเวบอื่นซะอีก ตอนต่อไปความถี่เป็นไงคะ วันเว้นวัน น่าจะดีกว่าเดือนเว้นเดือน น้า....อิอิ

โดย: ti-amo1909 IP: 180.180.93.36 16 กุมภาพันธ์ 2554 15:53:26 น.

แหม คุณ ti-amo รู้ได้ยังไงคะว่าจะเป็นเดือนเว้นเดือน 555

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ...

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม ) 16 กุมภาพันธ์ 2554 16:17:30 น.

เข้ามาอ่าน 4ตอนรวดเลย คิดถึงนะคะ คิดถึง
คิดถึงกันต์ ภาส และพี่เมที่สุดเลยค่า

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 19 กุมภาพันธ์ 2554 14:53:43 น.

หายไปนานจนเกือบลืมแน่ะ คิดถึงมากมาย ขอบ่อยกว่าเดือนละครั้งได้ป่าวคะ

โดย: บุษบา IP: 98.210.146.8 23 กุมภาพันธ์ 2554 5:21:36 น.

สุดยอดเลย แต่งได้เป็นธรรมชาติ มากคะ
อิอิ ติดตามผลงานอยู่นะคะ

โดย: เซเรส IP: 183.89.178.3 17 มีนาคม 2554 12:13:12 น.

เย้ เย้ ได้อ่านต่อแล้ว
รอพี่เมเสมอค่า

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 23 มีนาคม 2554 12:21:23 น.

แฟน ๆ รออ่านอยู่ค่ะ คุณเมไม่สบายหรือเปล่า หายไปนานมากนะคะ

โดย: นุช IP: 118.172.216.69 6 สิงหาคม 2554 19:00:27 น.