การกลับมาของผื่นแพ้เวร เป็นที่รู้กันดีอยู่ว่า ประวัติครอบครัวของไอติมโดยฉพาะทางพ่อนั้นแพ้ง่าย ไอติมเป็นภูมิแพ้ หวานเย็นเคยหอบ และไอติมมักจะมีผื่นแพ้ขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุได้บ่อยครั้ง และมักจะขึ้นตอนอยู่เวร หรือพักผ่อนไม่พอ จนไอติมตั้งชื่อมันว่า "ผื่นแพ้เวร" เย็นวันศุกร์ (๓๐ ตุลาคม) หลังจากกินข้าวเย็นกับเหล่า Resident ๑ ไอติมก็เริ่มมีผื่นขึ้นที่มือ ตอนแรกก็ตื่นเต้นดีใจกันใหญ่ (ตื่นเต้นดีใจอะไรก็ไม่รู้) ไอติมก็ไม่ได้คิดอะไร กลับมาก็หมดสภาพนอนทั้งๆที่พรุ่งนี้จะสอบ หนังสือตัวเดียวก็ไม่ได้แตะ อดนอน (หัวค่ำทำงาน ดึกๆเล่นแต่เกม) มาหลายวัน ราวๆเที่ยงคืนถึงตีหนึ่ง ไอติมตื่นขึ้นมาไปเข้าห้องน้ำ พบว่าตัวเองลืมตาไม่ค่อยขึ้น แสบตาคันตา เคืองตา ตอนแรกก็ตายห่าละ ตาแดงกินอีกสิเนี่ยตู ลองคลำๆทางไปห้องน้ำล้างตาก็ดีขึ้น พอเห็นบ้าง น้ำตาก็ไหลไม่หยุด จมูกเริ่มอุดตัน คัดจมูก ผื่นที่แขนก็แดงขึ้นๆ ตอนแรกก็ทนทรมานอยู่และคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี เนื่องจากที่ห้องไม่มียาอะไรซักอย่างเดียว ส่วนข้างๆห้อง แม้จะเป็นหมอ ก็เป็นหมอที่ไม่มียาและอุปกรณ์ใดๆ ไอติมเข้าใจดีว่าไปหาหมอที่หอก็เหมือนเอาช่างไปซ่อมรถกลางทางด่วนโดยไม่มีเครื่องมือ ช่างมันคงรู้แหละว่าเสียตรงไหน แต่มือเปล่าจะให้ซ่อมอะไรยังไง ไอติมรู้แล้ว รู้ดีกว่าใครๆว่าตัวเองเป็นอะไร แต่หมอรักษาตัวเองไม่ได้ (น่าสมเพชที่สุด) ไม่รู้ว่าควรจะไปหาหมอที่ ER ซึ่งไกลโคตร หรือนอนๆไปแล้วหวังว่าตื่นมามันจะดีขึ้น หลังจากทนน้ำตาไหลมองอะไรไม่เห็นอยู่พักนึงก็ตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้าพรุ่งนี้สอบนี่หว่า หอบสังขารซึ่งปกติก็สายตาสั้น แต่วันนี้ยังมองไม่ชัดเข้าไปอีกเดินตุปัดตุเป๋ไปที่ ER เนี่องจากใส่ชุดนอน (เสื้อยืด กางเกงขาสั้น) และไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นหมอ ทั้งเวรแปลและเจ้าหน้าที่ห้องบัตรจึงปฏิบัติต่อเราอย่างคนไข้ทั่วไปก็คือ ชี้โบ้ชี้เบ้ให้ไปนู่นไปนี่ เจ้าหน้าที่ห้องบัตรก็ไล่ไปกรอกประวัติ กรอกไปน้พตาไหลไป อ่านก็ไม่ค่อยจะออก มองก็ไม่ค่อยจะเห็น ลายมือที่ทุเรศอยู่แล้วยิ่งอ่านไม่ออกเข้าไปใหญ่ หลังจากเดินเปะปะๆไปมาอยู่ครู่ใหญ่ เห็นคนไข้นอนเรียงรายตามเก้าอี้ยาวแล้วก็สงสาร ไม่รู้มานอนรออะไรกัน เฝ้าญาติหรือรอตรวจพรุ่งนี้ก็ไม่แน่ใจนัก แต่นึกอีกทีก็อยากลงไปนอนด้วย ไม่ไหวแล้ว แสบตา คัน คัดจมูก พอไปนั่งรอที่ห้องแพทย์ด้วยสารรูปดูไม่ได้ พยาบาลมาซักๆวัดความดันซึ่งพุ่งปรี๊ดไปร้อยห้าสิบ อดนอนเหนื่อย หรือคันก็ไม่รู้ล่ะ แต่แบบนี้ก็ดี แปลว่ายังไม่ Hypovolumic shock กว่าจะรู้ว่าเราเป็นหมอที่นี่ก็คือ Resident ที่ตรวจที่ ER นั่นแหละถาม หลังจากนั้นทุกอย่างก็ง่ายดายขึ้น กลายเป็นอภิสิทธิ์ชนขึ้นมาทันใด แหะๆ พี่ก็เลยถามว่าจะให้สั่งยาอะไรให้บ้าง เราก็เอา CPM Dexa อยู่แล้ว (ยาแก้แพ้กับ Steroid แบบฉีด) เป็นผื่นแพ้เวรก็ต้องสองตัวนี้นี่ล่ะ ชะงัดนักแล แถมยาแก้แพ้อีกแผงหนึ่ง กันเหนียว แล้วไอติมก็ไปจ่ายเงิน เนื่องจากเภสัชกับเจ้าหน้าที่การเงินไม่รู้ว่าไอติมเป็นหมอ จึงทำตามขึ้นตอนปกติ คือให้รอ ร้อ รอ ไม่รู้รออะไร คิดว่าเป็นเรื่องของระบบคอมที่งี่เง่าและอืดอาดซึ่งพบได้ทั่วไปตามโรงพยาบาลรัฐบาล ไอ้เราก็แม๊ ไปหยิบยาสามอย่างนี่มันนานแท้น้อ นั่งก็ไม่กล้านั่ง เพราะว่ายาแก้แพ้แค่กินก็ง่วงจะแย่ นี่เล่นฉีดเอา ขืนนั่งก็น็อกอยู่ตรงนั้นแหละ กว่าจะได้ยา ดีนะที่ ER เอาบัตรไปคืนให้ไม่ต้องตุปัดตุเป๋เอาไปคืนเอง ว่าแล้วก็ลากสังขารเน่าๆมานอนที่หอ รุ่งเช้า ผื่นหาย แต่ข้อสอบ Basic sciences ยากมาก มันเล่นถามแต่ว่าจะรักษาผู้ป่วยยังไง จะให้ยาอะไร จะตั้งเครื่องช่วยหายใจยังไง โอ๊ย พวกหมอ Med หมอเด็กงี้ ทำอยู่ทุกวันก็ยิ้มกริ่ม ไอ้เรารึก็รู้แต่ จะตัดตับ(เป็นชิ้นๆ)ยังไง ตัดไส้อย่างไรให้ดู Margin ครบ ต้อง Report อะไรบ้าง เลือกเนื้อ Ovarian tumor ไปลงอย่างไรถึงจะเจอมะเร็ง หรือส่งย้อมอะไรหาโรคนั้นโรคนี้ไม่เห็นมีข้อสอบถามเรื่องพวกนี้เลย ถามกันแต่ว่าจะช่วยชีวิตผู้ป่วยยังไงอยู่ได้ ผู้ป่วยของผมอะ มีชีวิตที่ไหนกันเล่า มีแต่ตายไปแล้วกับมาเป็นชิ้นๆทั้งนั้นแหละ โอ๊ย จะรู้ไปทำไมว่าต้องให้น้ำเกลือความเข้มข้นเท่าไหร่ เอาเป็นดองฟอร์มลินความเข้มข้นเท่าไหร่จะดีกว่าไหมเนี่ย   Create Date : 31 ตุลาคม 2552 11 comments Last Update : 31 ตุลาคม 2552 12:18:32 น. Counter : 938 Pageviews. Share Tweet

สงสารหมอไอติมจัง อืมมมมม หายเร็วๆนะคะ   โดย: โยเกิตมะนาว 31 ตุลาคม 2552 13:32:06 น.

แต่ก่อนพี่ก็เป็นภูมิแพ้ผื่นขึ้นเหมือนกัน นั่งๆเรียนเพื่อนข้างๆถาม เฮ้ยอะไรกัดคอวะแดงเป้นผื่นเชียว เราก็ไปส่องกระจกดู เออ ก็นั่งเรียนปกติอะไรมันจะมากัด แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วไม่ขึ้นผื่นแล้ว แต่จะจามมาราธานน้ำมูกไหลย้อยแทน(สภาพดูไม่ได้ เอิ้กๆ) ส่วนพวกผื่นนี่จะเป็นเวลาเอาอะไรมากดทับผิวหนัง อย่างเวลาโดนเหรียญบาทกด ปกติคนทั่วไปมันก็จะจางหายไปเอง แต่ของพี่นี่มันจะขึ้นผื่นเป็นวงตามรอยเหรียญแล้วก็คันอีกตะหาก พูดถึงน้ำตาไหล เดี๋ยวนี้พี่ไม่คันตาแล้วแฮะ ปกติฝนตกทีไรคันตาขยี้ซะตาบวมยิ่งกว่าร้องไห้ตอนพระเอกในละครตายซะอีก ดูแลตัวเองดีๆนะ   โดย: มัยดีนาห์ 31 ตุลาคม 2552 14:19:59 น.

โดย: หน่อยอิง 31 ตุลาคม 2552 20:35:36 น.

ยูติม --หนี่ฯ เอง   โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 31 ตุลาคม 2552 21:28:32 น.

อยู่ศิริราชนี่หน่า งั้นคืนนี้ ยูติมต้องได้ลอยกระทง แหง ๆ ใช่ป่าว หนี่ฯ ทีแรกก็ว่าจะนะ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ คงไม่ แล้วตอนเย็นของวันนี้ หนี่ฯ หัดทำอาหาร ไม่รู้ว่า จะน่าทานไหม PS ขอบคุณที่ยังคิดถึงกัน   โดย: หนีหนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 2 พฤศจิกายน 2552 10:51:34 น.

หมอไอติม เป็นหนักนะเนี่ย คราวหลังก็บอกพี่พยาบาลเค้าไปเลยไม่ได้เหรอคะ ถ้าเป็นมากเดี๋ยวจะแย่ รักษาสุขภาพดีๆนะ เข้าหน้าหนาวแล้ววว เป็นหน้าที่ฟังเพลงเพราะที่สุด^^   โดย: 1st IP: 40.0.15.150, 210.246.92.2 2 พฤศจิกายน 2552 12:56:53 น.

หนี่ฯ ทำเองนะยูติม   โดย: หนีหนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 3 พฤศจิกายน 2552 20:48:57 น.

อืม...เมื่อคุณหมอปลอมตัวเป็นคนไข้... เห็นแล้ว....รู้สึกหงุดหงิดใช่มั๊ยคะ?.. ถ้างั้น ที่เค้ามักจะบ่นๆ ถึงการให้บริการก็คงจะเป็นจริงสินะ ใครน้อ?..จะช่วยให้ระบบนี้ดีขึ้นได้..   โดย: indira IP: 125.26.141.37 3 พฤศจิกายน 2552 22:31:50 น.

สมัยที่พี่เป็นแพทย์ใช้ทุนเคยโดนผึ้งต่อย แล้วแพ้หนักมาก เหมือนแบบน้องนี้แหละ แต่ยังต้องตรวจคนไข้แบบหน้าบวมๆเลย พี่จะทยอยเขียนเล่าเรื่องนี้ใน blog   โดย: Smallhand 7 พฤศจิกายน 2552 23:05:10 น.

น่าสนุกนะเนี่ย อิอิ   โดย: neaq 8 พฤศจิกายน 2552 19:49:28 น.

ขอบคุณที่แบ่งปัน ติว   โดย: swkt (tewtor ) 12 เมษายน 2554 0:11:31 น.