อาทิตย์นึงผ่านไป ไวอย่างโกหก นี่ผ่านมาได้ 11 วันแล้วเหรอเนี่ย สำหรับการเป็นเทรนนีที่นี่ 11 วันที่ผ่านมา เป็นช่วงที่ ต้องปรับตัวเยอะจริงๆ ในช่วง 4 วัน แรก ยอมรับจริงๆว่า แอบเครียด เพราะมีแต่สิ่งแปลกใหม่ และต้องปรับตัวเยอะ แต่หลังจาก 4 วันนั้น อะไรหลายๆอย่างก็เริ่มลงตัว และเริ่มคุ้นเคยกับมัน

อาทิตย์นี้ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทุกๆวัน คือ การเรียน เรียน และเรียน เผลอแป๊ปเดี๋ยว วันศุกร์แล้ว ภายใน อาทิตย์เดียว หลินเรียน ภาษาญี่ปุ่นไปแล้ว 11 บท อาทิตย์หน้าวันอังคารที่ 29 ก็จะสอบ Midterm แล้ว ไวมาก แป๊ปเดียว จะเดินทางมาถึงครึ่งทางของ Nyumon แล้ว.....

ตอนนี้สมองก็ค่อยๆอัด ความรู้ภาษาญี่ปุ่น เข้าไปเรื่อยๆ หลินก็พยายามสรรหา คำภาษาไทยมา ผสมไปผสม มา เพื่อให้ตลกและจำง่ายขึ้น บางวันกลับบ้านด้วยความเบลอมากๆ อาทิตย์หน้าก็คงจะยากขึ้น ยากขึ้นไปอีก แต่ก็ต้องอดทนต่อไป

ทุกๆวันตอนเช้า พวกเราจะมีสิ่งที่ต้องทำก็คือ การแนะนำตัวเอง ให้เพื่อนๆ ฟัง เมื่อถึง วันที่หลินต้องพูด หลินก็ดัน ลืม มัวแต่ไปตอบ blog ของชาวบ้าน จนลืมเรื่องแนะนำตัวไป ดีว่า ให้พูดภาษาอังกฤษ เลยแอบเนียนๆ ไปได้ ถ้าให้พูดญี่ปุ่นอีกคงแย่แน่ๆ และดูเหมือนว่าไอ้เรื่องที่พูดไป มันทำให้ทุกคน รู้จักหลินในแง่ไม่ดีเลย........ไม่รู้จะบรรยายยังไง เอาเป็นว่าเพื่อนคนอื่นเค้าจะพูดว่า งานอดิเรกชอบทำอะไร เช่น อ่านหนังสือ ชอบบริจาค เลือด เรียนอะไรมา บลา บลา ดูดีมีชาติตระกูลทั้งน้านนนนนนน มาเจอหลิน เอาเลยค่ะ ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรดีๆ มาเล่าแบบคนอื่นเค้า แถมไม่ได้เตรียมอีก ก็เลยด้นสด ชีวิตตัวเอง ว่า รันทดขนาไหน ตอนเด็กๆ หนักสุด 78 กิโล เล่น กิงก่องแก้ว (เกมส์ที่ต้องกระโดดข้ามขาเพื่อน ที่ชอบเล่นกันตอนเด็กๆ) ไอ้เราก็ไปกระโดดทับขา จนขาเพื่อนหัก เพื่อนเลยเลิกคบ กลัวหมาเพราะมัวแต่คุย เลยเดินไม่ดูว่ามันนอนอยู่ ก็เลยไปเหยียบหางมัน มันเลยวิ่งไล่ ต่อด้วยอยากเป็นแอร์เพราะหมอดู มันจริงนี่นา แต่คนอื่นก็ฮากันไปว่า อีนี่ บ้าหมอดู และเป็นเหตุผลที่แปลก เอามากๆ ต่อด้วย ตอนนี้ถ้ามีเงินจะไปทำศัลยกรรมหน้าอก
พูดได้อย่างสิ้นคิดเลยจริงๆ นี่แหละน้า ......ผลของการไม่เตรียมตัว เอาตัวเองไปประจานให้สาธารณะซะงั้น ...อืม ต่อไปเพื่อนก็จะจำหลินได้แน่นอน ว่าอีนี่ อยากทำนม เหอๆๆ พลาดไปแล้ว

ตอนนี้ ได้ข่าวมาว่ารุ่นก่อนหน้า มีทั้งคนลาออก ไปแล้ว ถูกไล่ออก และเลื่อนเทรนก็มี ยิ่งฟังเรื่องพวกนี้ก็ยิ่งกดดันตัวเอง เหมือนกันว่า เค้าทำไม่ได้ ช้านโง่ๆ แบบนี้จะรอดไม๊เนี่ย แต่หลินก็พยายามไม่คิดมากอะนะ เพราะ มันก็มีแค่สองทางเดิน ก็คือ เทรนผ่าน กับเทรนไม่ผ่าน แต่กว่าจะถึงสองคำนั้นก็ต้องเรียน และก็เทรนอยู่ดี ดังนั้นเป็นไปตาม step ดีกว่า.....

ทุกเย็นกลับบ้านมาด้วยความเหนื่อย จริงๆ รู้สึกว่าใช้เวลาวันนึง วันนึงอย่างคุ้มค่า อย่างที่ไม่เคยใช้มาก่อนเลย กลับถึงบ้านทุกวัน หลินจะพักผ่อน เล่นเนท อาบน้ำ และเริ่มทำการบ้านตอน สามทุ่ม ทวนบทเรียนที่เรียนวันนี้ และที่จะเรียนพรุ่งนี้ และพยายามนอน ไม่เกิน ตีหนึ่ง เป็นอย่างนี้ตลอดอาทิตย์ พอวันศุกร์ก้จะดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆ เพราะอย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้อง ทำการบ้าน เหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจริงๆ

ยังเหลือ 88 วัน ดูช่างยาวไกลจริงกว่าจะได้ไปเทรนที่ญี่ปุ่น หลินไม่อยากนับไปถึงวันทีเป็นตัวจริง เพราะ มันยังอีกนาน ไม่อยากให้ตัวเองหมดความมั่นใจ แต่อีก 88 วันก่อนวันที่จะไปญีปุ่น หลินก็จะพยายามให้เต็มที่ที่สุดค่ะ

ขอบคุณเพื่อนๆ ที่แวะเข้ามาเยียมและเป็นกำลังใจให้คะ ขอบคุณ เพื่อนของพี่โอ๋ และพี่นกที่แวะเข้ามาเยียมนะค่ะ ถ้ามาอีกก็ ฝาก blog ไว้ก็ได้ค่ะ จะแวะเข้ามาเยี่ยมบ้าง

เจอกันอีกที อาทิตย์หน้านะคะ อยากให้เล่าเรื่องอะไรก็โพสบอกนะค่ะ เผื่อจะเล่าได้ เพราะไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรเหมือนกัน 555 ก็วันๆ มีแต่ เทรน เทรน และเทรน .... อยากเที่ยว.........

Create Date : 25 พฤษภาคม 2550
Last Update : 26 พฤษภาคม 2550 10:45:38 น.		19 comments
Counter : 1438 Pageviews.
Share Tweet