ตอนนี้ชีวิตหลินก็เรื่อยๆ เปื่อย เริ่มชินกับชีวิตที่ขึ้นๆลง ระหว่างฟ้าและดิน และเวลาที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา คนที่มากหน้าหลายตา วันๆ ช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วสำหรับอาชีพนี้ เผลอ แป๊ปๆ ก็ผ่านมาปีกว่าๆ แล้วที่หลินได้ใช้ชีวิตเป็นแอร์ เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ที่หลินเคยเขียนลงในบลอกนี้ และอีกมากมายที่ยังไม่ได้เขียน เพราะขี้เกียจบ้าง เล่าไม่ได้บ้าง ไม่รู้จะอธิบายยังไงบ้าง แต่ทุกเรื่องราวที่ผ่านมาก็สอนและให้อะไรหลินมากมาย

แอร์เป็นอาชีพที่ไม่ได้สวยงาม มีความสุขอย่างที่เคยคิด ใครว่าเป็นแอร์แล้วสบาย งานสนุก ได้เที่ยว ได้เจอคนมากมาย ไม่ต้องนั่งโต๊ะ ให้เมื่อยตูด (แต่เดินจนเมื่อย -_-) การเป็นแอร์สอนให้หลินรู้เลยว่า คำเหล่านี้ มันไม่ได้จริงทั้งหมด จากคนภายนอกมอง กับคนภายในที่ทำมันช่างแตกต่าง เนื้อหาข้างล่างบางส่วนเป็นมุมมองอีกแง่หนึ่ง เป็นความคิดเห็นส่วนตัว และประสบการณ์ที่ผ่านมาที่หลินเจอ และได้เรียนรู้ หลินอยากจะนำเรื่องราวมาแบ่งปัน อ่านเอามันส์ละกันน้า

การเป็นแอร์สอนให้หลินรู้ว่า การเดินทาง ได้เที่ยว เป็นครั้งคราว มันสนุกกว่า การเดินทางทุกๆวัน ทุกๆคนชอบเที่ยว ชอบเดินทาง เพราะ มันสนุก ตื่นเต้น ที่ได้ไปสถานที่แปลกใหม่ แต่การเป็นแอร์ มันแตกต่างกัน เพราะการเดินทางมันไม่ใช่เรื่องเทียวอีกต่อไป การได้ไปสถานที่ต่างๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราไปเที่ยว คำว่า มันคือ "งาน" และ "ความรับผิดชอบ" เข้ามาแทนที่ หลายครั้งที่หลินอยากไปเที่ยว ก็ไปไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้มีไฟท์ หลายๆครั้งที่รู้สึกเบื่อกับการเดินทาง แต่มันคืองานก็ต้องทำ

การเป็นแอร์สอนให้รู้ว่า สุขภาพร่างกายที่แข็งแรง เป็นเรื่องที่สำคัญมาก งานอื่นๆคุณอาจลาหยุดครึ่งวัน หรือ พรุ่งนี้ไม่ไปทำงาน เป็นเรื่องที่อาจทำไม่ยาก แต่เมื่อคุณเป็นแอร์ เมื่อคุณไปบิน ร่างกายของคุณต้องพร้อม ไม่ว่าคุณจะไปบิน สามวัน หรือ สิบวัน ร่างกายจะต้องพร้อม ที่จะอดหลับอดนอน ปรับสภาพอากาศตามภูมิประเทศที่คุณไป ปรับสภาพความดันอากาศระหว่างดินและฟ้า หากคุณป่วยในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ มันไม่ใช่แค่ลาหยุดและกลับบ้าน แต่มันเดือดร้อน คนมากมาย

การเป็นแอร์สอนให้รู้ว่า การพบปะผู้คนมากมาย เป็นเรื่องที่สนุก น่าตื่นเต้น แต่ก็สอนให้รู้ว่า คนเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด คนมีหลายประเภท ยิ่งหลายเชื้อชาติ หลายศาสนา มาอยู่ร่วมกัน คำว่า เข้าใจในความแตกต่าง การมองโลกให้กว้าง และการประนีประนอมเป็นสิ่งที่สำคัญ การเป็นแอร์ คุณจะต้องบริการคนมากมาย คุณต้องเอาใจใส่ความรู้สึก ไม่ใช่แค่ผู้โดยสาร แต่เป็นทุกคนที่อยู่รอบๆตัวคุณ ในหลายๆครั้งเราดูแลความรู้สึก ของคนอื่น จนเราลืมดูแลความรู้สึกของตัวเอง และคนใกล้ตัวที่รักเราอย่างไม่รู้ตัว หลินขี้หงุดหงิด และ ใจร้อนมากขึ้น อาจเป็นเพราะ อาชีพของเรา ต้องดูแลความต้องการ และเอาใจใส่ความรู้สึกของคนอื่นตลอดเวลา พอเมื่อหลินไม่ได้ใส่ยูนิฟอร์ม ไม่ได้ทำงาน หลินอยากให้คนมาเอาใจหลินบ้าง เหอๆๆ แอบบ่นอะไรเนี่ย
แตการทำงานกับคนมากมายจะทำให้เรารู้จักกับคำๆหนึ่งอย่างเสียไม่ได้เลยคือ คำว่า เหนื่อยใจ" แน่นอนว่าเราไม่สามารถไปล่วงรู้ความรู้สึกของคนทุกคน เหมือนกับคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถมาคาดเดาความรู้สึกของเราได้ตลอดเวลาเช่นกัน ดังนั้นเมื่อเวลาทำงานกับคนที่เราไม่เข้าใจเค้า และเค้าไม่เข้าใจเรามันก็เหนื่อยใจ เป็นเรื่อง ธรรมดา

เป็นแอร์สอนให้รู้จัก ความเหงา ความเหงาเหมือนเป็นเพื่อนสนิทของแอร์ คุณต้องเดินทางตลอดเวลา ห่างคุณพ่อ คุณแม่ ห่างครอบครัว ห่างแฟน ห่างเพื่อน ห่างคนใกล้ชิด เพื่อนร่วมงานที่เปลี่ยนหน้าเรื่อย ทำให้คำว่ามิตรภาพน้อยลง ดังนั้นการเรียนรู้ที่อยู่กับตัวเอง และความเหงาคือเรื่องที่สำคัญ หลายๆคนอาจเคยชินกับการอยู่คนเดียว เพราะอยู่หอมาตั้งแต่เรียนมหาลัย ห่างพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แต่สำหรับหลิน และอีกหลายๆ คนมันเป็นเรื่องยากส์อีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว จากที่เราทำงานเสร็จกลับบ้าน มีคนทำกับข้าวให้กิน ถามสารทุกข์สุขดิบ กลายเป็นมีแค่ตัวเรา เรา และเรา มากมากๆ เข้าก็ "จิตตก" 555 หลังจากเป็นแอร์ หลิน สวดมนต์มากขึ้น ทำบุญมากขึ้น เพื่อให้ใจสงบไม่ฟุ้งซ่าน เวลาเหงาก็หาอะไรทำ เต้นแล้ง เต้นกา อยู่ในห้องคนเดียว พูดกับตัวเอง (ไม่ได้บ้า แต่ตัวเองคือเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว) ออกไปชอปปิ้ง เดินเล่น ฟังเพลง อัพบลอก ไปเรื่อยเปื่อย เพื่อให้หายเหงาไปวันๆ พูดแล้วก็เหงา 555

การเป็นแอร์สอนให้รู้ว่า เมืองไทย อาจเป็นเมืองที่ไม่สวยงามที่สุด ไม่น่าอยู่ที่สุด แต่ก็เป็นเมืองที่มีคน ทีมีน้ำใจที่สุด มีอาหารทีอรอยที่สุด หลินไปมาหลายๆที่ หลินรู้และเข้าใจว่าทำไมประเทศไทยเจริญสู้ประเทศอื่นไม่ได้ เพราะคนไทยมีความเรียบง่าย และความอะลุ่มอล่วยในสังคมสูง เหอๆๆ กฎหลายๆอย่างไม่ใช่กฎเมื่อมาใช้กับคนไทย แต่นี่ก็คือเสน่ห์ของคนบ้านเรา ความพื้นๆ ความเรียบง่าย มันหาไม่ได้จากประเทศที่เจริญแล้วจริงๆนะ แต่ทำไมคนไทยชอบตีกัน อ่า เหอๆ

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า สงครามนางฟ้ามันมีจริง แต่มีไม่มากก็เท่านั้น แต่หลินว่ามันก็มีกันทุกสังคมนั่นแหละ แต่ไม่มีใครเอามาเขียนเป็นนิยาย อย่างสงครามไฮโซ สงครามสาวออฟฟิสอะไรแบบนั้น

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า ภาพพจน์เป็นเรื่องที่สำคัญ หลินเคยสงสัยว่าทำไมอาชีพแอร์ถึงดูดีในสายตาคนอื่นจัง ก็เพราะพวกเราต้องรักษาภาพพจน์ตลอดเวลา ไม่ว่าเสื้อผ้า หน้า ผม การแต่งตัว การเดินการพูด เราต้องพยายามนรักษาภาพพจน์นางฟ้าที่สวยงามตลอดเวลา หรือที่เราเรียกว่า "Keep manner" ยิ่งอยู่ในยูนิฟอร์ม ยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ จะใส่ยูนิฟอร์มไปเดินห้างก็ไม่ได้ ไปผับยิ่งไม่ได้ ขึ้นรถเมล์ รถไฟฟ้า ก็ไม่ได้ จะยืนก็ต้องสวย จะนั่งก็ต้องสวย ความสวยและภาพพจน์อยู่คู่กับอาชีพนี้จริงๆ และคนที่ไม่สวยอย่างหลินก็ต้องพยายามสวยกันไป 555

การเป็นแอร์สอนให้รู้ว่า การเป็นแอร์ทำให้สมองฝ่อลง นอกจากงานที่ไม่ต้องใช้คอมพิวเตอร์ ไม่ได้ใช้ตัวเลข ไม่ต้องเขียนหนังสือมากนัก ทำให้ความถนัดที่เราเคยมีมันลดถอยลง ทำให้ความขวนขวายและ ความขยันลดน้อยลงไป แถมอดหลับ อดนอน สมองส่วนความจำก็ลดน้อยลงไปด้วย ไม่แปลกที่แอร์จะโก๊ะ แอร์จะเบลอๆ ดูงง และขาดสติบ้างเป็นบางเวลา (ส่วนมาก)

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า การมองโลกในแง่ดีเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เพราะมันจะทำให้คุณมีความสุขได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะมีใครมาทำอะไรให้คุณ หากคุณเป็นคนมองโลกในแง่ดีคุณก็จะมีความสุขได้

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า การยิ้ม เป็นสิ่งที่สำคัญ ในงานบริการ คุณสามารถยิ้มได้ ไม่ว่าข้างในของคุณกำลังร้องไห้ ไม่ว่า เพิ่งเลิกกับแฟน เพิ่งจับได้ว่าแฟนมีกิ๊ก หรือเสียใจ ป่วยเรื่องใดก็ตาม แต่คุณต้องยิ้มนี่คือ "หน้าที่ของแอร์" คุณพูดภาษาเดียวกับผู้โดยสารไม่ได้ แต่การยิ้ม ทำให้คุณสื่อสารกับเค้าได้ อย่างน้อย คุณก็แสดงความเป็นมิตรให้กับเขา เมือเป็นแอร์ คุณจะยิ้มได้ตลอดเวลา แม้กระทั่งยืนเฉยๆหน้าคุณก็จะยิ้ม เดินชอปปิ้งบางครั้งคุณก็จะเผลอยิ้มให้กับคนทีเดินผ่าน (ยิ่งหล่อๆ) คุณสามารถยิ้มได้แม้กระทั้งคุณจะโกรธ คุณจะบ่น หรือ ร้องไห้ เจ๋งใช่ไม๊ เพราะงานของเรา คือ การยิ้ม

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า เมื่อใส่ยูนิฟอร์ม คนจะมองเรามากมาย ไม่รู้ว่ามองอย่างชื่นชม หรือ มองอย่างเหยียดหยามก็ตาม

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า แอร์เป็นอาชีพที่ต้องยกของหนัก หากไม่เป็นแอร์หลินอาจไปลองสมัครทีมชาติ ยกน้ำหนัก เผื่อไปแข่งโอลิมปิก ได้เหรียญทองบ้าง 55 ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าของผู้โดยสารที่ไม่รู้ทำไมไม่ยอมโหลด เอาขึ้นเครื่องมาหนักมากมาย หรือจะเป็น คาร์ทน้ำ คาร์ทข้าว หม้อชา หม้อกาแฟ ลังน้ำ ลังเบียร์ เหอๆๆ ยกกันไป ยิ่งเครื่องกำลังขึ้นใหม่ๆ แล้วหัวเครื่องบินยังเชิดอยู่ การที่อีแอร์ต้องเข็นคาร์ทต้านกับแรงโน้มถ่วงนี้มันชั่งหนักจริงๆ

เป็นแอร์สอนให้รู้ว่า เร็วทันใจ คืองานของเรา ไม่รู้ทำไม ทุกอย่างต้องเร็ว ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนเสิ้อ เซทของ บริการน้ำ บริการอาหาร เคลียร์ครัว ทุกอย่างต้องเร็ว ไม่รู้ทำไม อาจยึดคอนเซปที่ว่า "บริการด้วยใจ ว่องไวในการบริการ" แต่มันเหนื่อยอะ ไม่เคยมีนโยบายของบริษัทหรอกค่ะว่า ให้บริการทันใจ แค่อยากลืมสิ่งที่ผู้โดยสารขอก็พอ แต่ไม่รู้ทำไมเรื่องไว มันกลายเป็นสายเลือดที่ค่อยๆปลูกฝัง อาจเป็นเพราะความเคยชิน พอเราทำอะไรบ่อยๆ ทุกๆวัน มันก็จะไว จะคล่องเป็นลิงเลย ใครขึ้นเครื่องลองแอบสังเกตุเวลาแอร์ยุ่งๆ แล้วมองเข้าไปใน Galley (ครัว) จะเห็นลิงพันมือ หรือ มือพัน กันให้ยุ่งเลย 555

การเป็นแอร์สอนให้หลินรู้จัก และเข้าใจอะไรอีกมากมาย แต่อีกสิ่งหนึ่งที่หลินได้เรียนรู้ก็คือ ไม่ว่าหลินจะบินไปที่ไหน ท้องฟ้าก็ยังเป็นท้องฟ้าผืนเดิม ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวเดิมๆ ถึงแม้ว่าคนจะเปลี่ยน สถานที่จะเปลี่ยนแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยก็คือ เรายังอยู่บนโลกใบเดียวกัน เอารูปท้องฟ้าที่ถ่ายจากบนเครื่องมาฝากอิอิ

Create Date : 23 สิงหาคม 2551
Last Update : 26 สิงหาคม 2551 18:21:02 น.		11 comments
Counter : 1337 Pageviews.
Share Tweet