บทที่6.

6.

ในห้องนอนสีครีม อาหลงนั่งมองภาพที่เขาเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ตัวเก่ง ภาพของพี่ตลอดสิบกว่าปีที่เขาแอบถ่ายไว้ หากใครได้รู้อาจจะคิดว่าเขาโรคจิต ที่แอบตามโดยไม่ให้พี่รู้ตัวนานแสนนานขนาดนี้…


“อาหลง...ทำไมไม่ออกไปหาพี่เขาล่ะ...แอบอยู่แบบนี้จะดีเหรอลูก”


แม่จ๋าบอกทุกครั้งที่กลับจากอเมริกา..เพื่อพาเขามาหาพี่นะโม..แต่การมาของเขาก็เพียงเพื่อแอบมองดูพี่อยู่ห่างๆ..เท่านั้น..เขาไม่กล้าสู้หน้าพี่..ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง..และที่สำคัญเขายังไม่ได้อธิบายให้พี่รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย พี่อาจโกรธและคิดว่าเขาเป็นเด็กเกเร..ไม่น่ารักอีกต่อไปแล้วก็ได้..กลัวเหลือเกิน...กลัวพี่ไม่รัก...


ตาเล็กปิดลงอย่างอ่อนล้า บาดแผลฟกช้ำที่ใบหน้าวันนี้ยังไม่จางหายไป...แต่พรุ่งนี้หรือเพียงไม่กี่วันมันก็จะหาย...หากบาดแผลในใจของเขาล่ะ..มันจะหายไหม..ใครจะช่วยเยียวยาบาดแผลนี้ให้หายได้..พี่ฮะ..มีพี่คนเดียวที่จะช่วยกรได้..พี่นะโม...ช่วยกรด้วย


ภาพสีจางซ้อนขึ้นในความคิด ห้องเรียนหลังเลิกเรียนช่างเงียบเหงา...เด็กน้อยกำลังใช้คัตเตอร์ตัดกระดาษร้อยปอนด์เป็นรูปปลานีโมที่ตั้งใจทำการ์ดป๊อบอัพเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่นะโมอย่างตั้งอกตั้งใจ...เสียงโหวกเหวกแว่วดังมาจากกลางสนาม ภาพเด็กนักเรียนหลายกลุ่มกำลังเตะฟุตบอลจนฝุ่นคลุ้งกระจ่างอยู่ในความคิดของมังกร มีบางส่วนจับกลุ่มทำการบ้านและอ่านหนังสืออยู่ที่ม้าหินอ่อนในสวนป่าใกล้อาคารเรียน ซึ่งพี่นะโมก็คงอยู่ในกลุ่มนั้น


เด็กน้อยลูกครึ่งจีนไม่รู้เลยว่า ผิวขาวปากแดงผมหยักศกเป็นลอนและใบหน้ายิ้มกริ่ม ที่กำลังก้มเงยๆอยู่ในห้องเรียนคนเดียวนั้นสะดุดตาใครบางคนอยู่...มันพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เพื่อนเดินตามมาอย่างเงียบๆ..จุดหมายคือห้องเรียนชั้นประถมปีที่สอง ห้องติดบันไดห้องนั้น


เพลินกับการทำการ์ดจนลืมไปว่าขณะนี้เลยเวลาที่นัดกับพี่นะโมไว้มากแล้ว...เงยหน้ามองไปนอกหน้าต่างเพราะเสียงที่ดังแว่วอยู่เมื่อครู่เงียบไป..อ่ะ..เย็นมากแล้ว..เด็กน้อยรีบเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋าอย่างเร่งรีบ แล้ววิ่งออกมานอกห้องแต่ไม่ทันที่จะพ้นประตูนั้น ร่างใหญ่ของไอ้ปื๊ดรุ่นพี่ประถมหกนักกีฬาจอมเกเรก็ขวางทางไว้เสียแล้ว แถมมันยังมีเพื่อนเกเรสองสามคนนั่งคอยอยู่ที่ระเบียงห้องอีก


“ทำอะไรอยู่หรือคุณหนูมังกร..ให้พี่ช่วยไหม”


“ไม่ต้อง...กรจะกลับบ้านแล้ว”


มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กนั้นดึงเพียงนิดร่างน้อยๆก็ตกอยู่ในอ้อมกอดเสียแล้ว มังกรดิ้นรนเมื่อรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย เด็กน้อยกำหมัดชกไปที่หน้าคนเกเรจนเจ้านั่นหน้าหงายไปเหมือนกัน พยายามวิ่งหนีแต่แรงน้อยๆนั้นไม่อาจต้านแรงที่คว้าเอวไว้ มังกรล้มลงและถูกลากไปหลังห้องเรียนอย่างรวดเร็ว


“อ๊ะ!!อุ๊บอื้อออออ”


เสียงเล็กๆที่พยายามร้องโวยวายให้คนช่วยเหลือดูจะดังน้อยกว่าเสียงหริ่งหรีดเรไรเสียอีกเมื่อมือใหญ่กักขระปิดปากแดงๆนั้นไว้จนไม่อาจส่งเสียงออกมาได้อย่างใจหวัง เท้าน้อยถีบออกไปอย่างไม่รู้ทิศทางเพื่อไม่ให้มือใหญ่จับเขาไว้ได้


“หึ!!แรงมากไม่ใช่เล่น..”



“เฮ้ย!!พวกมึงมาช่วยกูหน่อยสิวะ”


“ลูกพี่จะทำอะไร...”


ไอ้คนปอดแหกผอมเกร็งยืนตัวสั่นอยู่ใกล้ๆ ดูจะมีมันคนเดียวที่ไม่อยากร่วมเล่นเกมส์แบบนี้


“กูจะแก้ผ้าดูว่าไอ้มังกรมันเป็นผู้ชายจริงหรือเปล่า..ขาวๆอ้อนแอ้นแบบนี้มันเด็กผู้หญิงชัดๆ”


“พี่..อย่าไปแกล้งมันเลย..สงสารน้องมันน่า”


“..ถ้าครูรู้ไม่โดนตีหลังลายเหรอพี่”


“ไอ้กร๋องหุบปากแล้วมาช่วยกูไม่งั้นมึงจะโดนด้วย”


“ไม่อ่ะไม่เอาแล้ว..ผมกลัว..ไม่เล่นด้วยแล้ว”


ไอ้คนชื่อกร๋องวิ่งหนีตึงๆไปแล้ว เจ้าลูกสมุนเกเรที่เหลือก็เก้กัง จนเมื่อถูกขู่อีกครั้งถึงจะกรูกันเข้ามาช่วยลูกพี่มัน ทำให้ขณะนี้มังกรตัวน้อยตกอยู่ในอันตรายเสียแล้ว เด็กน้อยตัวสั่นเทา ใจเต้นแรง เขากลัวมาก กลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเหลือเกิน ภาพที่เคยถูกพ่อเลี้ยงลวนลามแวบเข้ามาในความคิด แม้ว่าจะไม่ได้มากไปกว่าการลูบคลำแต่เขาก็ขยะแขยงมันมากเหลือเกิน..มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกหรือ..ไม่นะไม่...


และขณะนี้กางเกงนักเรียนขาสั้นกำลังจะถูกปลดออกจากร่าง ตามเสื้อนักเรียนตัวน้อยนั้นไปอยู่แล้ว มังกรกลั้นใจดิ้นจนสุดแรงเกิด จนในที่สุดก็ส่งเสียงกรี๊ดร้องออกมาจนได้


“อ๊ากกกกกกกกก..ไอ้พวกบ้า!!!!”


เหวี่ยงตัวเตะขาซ้ายเข้าสีข้างไอ้คนกล้าๆกลัวๆที่ไม่กล้ากดขาแรงๆเพราะคงนึกสงสารเด็กน้อยที่ตอนนี้ตัวแดงไปด้วยรอยมือที่กำขยำแน่นไปทั้งตัว เหวี่ยงแตะไปทุกทิศทางในที่สุดก็หลุดจากพันธนาการ มังกรพุ่งไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็วหวังให้รอดพ้นจากที่ตรงนี้ให้ได้...ชนเก้าอี้ล้มกระจัดกระจาย เสียงดังโครมคราม... แต่..ไม่ทันแล้วเขาถูกคว้าตัวไว้ได้อีกครั้ง..แต่ครั้งนี้ยังดีที่มือน้อยคว้ากระเป๋านักเรียนตกจากโต๊ะหล่นลงมาโครมใหญ่ ของในกระเป๋ากระจายออกมา..คัตเตอร์ใหญ่ตกอยู่ไม่ไกลนัก คว้าได้ก็เหวี่ยงใส่ไอ้คนที่จับขาเขาอยู่ คมมีดกรีดที่อกเสื้อไอ้หัวโจกจนผงะไป


“โอ๊ย...ไอ้นี่วอนซะแล้ว”


มือใหญ่ตบที่หน้าจนเลือดซิบปาก เด็กน้อยตาวาวโรจน์ไม่ส่งเสียงร้องสักนิด ตอนนี้หลายคนกำลังเข้ามาในห้อง เสียงวี๊ดว้ายจากผู้ปกครองหญิง เสียงร้องห้ามปรามและคาดโทษจากครูดังเซ็งแซ่ คัตเตอร์ใหญ่ในมือน้อยเหวี่ยงไปมาไม่รู้ทิศทาง ตอนนี้สติของมังกรกำลังกระเจิดกระเจิง ความโกรธเกลียดทะยานขึ้นเต็มกำลัง ตั้งใจจะพุ่งกระโจนเข้าใส่ไอ้คนทำร้ายเขาให้ได้เท่านั้น...มัน!!!...เสียงที่คุ้นชินดังขัดขึ้น... แต่...


“กรอย่า…โอ๊ะ!โอ๊ย!!!”


เสียงร้องของพี่นะโมทำให้มังกรกลับมาเป็นคนเดิม …พี่ฮะ...พี่เข้ามาขวางทำไม...กรจะฆ่ามัน..ไอ้คนบ้าไอ้คนน่าเกลียดคนนั้น....


“พี่นะโม..”


ภาพพี่กุมข้อมือที่ถูกคัตเตอร์ปาดเลือดไหลโชก ทำให้มังกรตกใจ เด็กน้อยกรีดร้องอย่างเสียสติ ..ไม่!!!เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพี่นะโมที่เขารัก


“ไม่นะ..อ๊า...กรี๊ดดดดดดดด!!!”


ร่างเล็กหายใจหอบเร็ว เกร็ง จนมือจีบและเป็นลมหมดสติไปในที่สุด นะโมและมังกรถูกพาส่งโรงพยาบาล เรื่องนี้ถูกขอร้องให้ปกปิดไว้เป็นความลับ ครอบครัวของมังกรบินไปอเมริกาทันทีที่อาการของมังกรดีขึ้น ส่วนไอ้ปื๊ดและเพื่อนถูกทำโทษเชิญให้ออกจากโรงเรียนไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้จบภาคเรียนเสียก่อน
.

.
.
“Hello boy, hear ’s a look. I had to give.”


ใบหน้าแบบชาวตะวันตกและดวงตาสีฟ้าพร้อมกับผมสีอ่อนจางที่เดินถือกล่องโมเดลเครื่องบินบังคับเข้ามาใกล้ ทำให้อาหลงถอยกรูด แม้จะรู้สึกว่า ดร.โรเบิร์ตเป็นมิตรแต่ในความนึกคิดยังคงเกลียดและกลัวการถูกสัมผัสอยู่ดี


“No. I don’t want it.”


ปฏิเสธแล้วพยายามเดินหนีขึ้นห้องนอนแต่ ดร.โรเบิร์ตซึ่งจะมาเป็นพ่อเลี้ยงคนใหม่ยังไม่ละความพยายามที่จะเข้ากับลูกเลี้ยงวัยรุ่นคนนี้ให้ได้ เขารู้เรื่องจากคุณจ๋ามารดาของดรากอนแล้วว่าดรากอนเป็นเด็กสองบุคลิก(Dissociative Identity Disorder ) เหตุเพราะมีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจอย่างมากในช่วงวัยเด็ก


เขารักคุณจ๋ามากและก็รักลูกคุณจ๋ามากเหมือนกัน เขาอยากให้ดรากอนรู้ว่า เขาพร้อมจะช่วยเหลือเยียวยารักษาแผลในใจให้ดรากอนหายเสียที เขาเชื่อว่าเขาสามารถทำได้..แต่เขาพลาด ..เขาน่าจะรอให้คุณจ๋ากลับมาก่อน... มันไม่น่าจะเป็นวันนี้..วันที่อยู่กันตามลำพังแบบนี้


“Dragon , please stop and listening to me.”


“ Don’t interfere with me”

มือใหญ่เอื้อมมาใกล้หวังจะรั้งให้หยุดคุยกันสักครู่ แต่ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจหนุ่มน้อยอีกครั้ง มือใหญ่แบบนี้ แววตาสีฟ้าแบบนี้ ผมสีอ่อนๆแบบนี้ ..ไม่..ไม่..อย่ามาใกล้ผม ...อย่ามาแตะตัวผม...ไม่นะไม่


“No!, don’t touch me!.”


ไม่...ไม่อยากให้ใครมาแตะต้อง...โรเบิร์ตตามขึ้นบันไดมาเพียงไม่กี่ก้าว...มือใหญ่คว้าข้อมือไว้ได้ แต่แขนเรียวเหวี่ยงสะบัดปัดป้อง อย่างแรง ดร.โรเบิร์ตตกบันได...แขนซ้ายหัก กระดูกแทงทะลุเนื้อออกมาจนผิดรูป แต่สภาพจิตใจของดรากอนแหลกเหลว ภาพเลือดที่ไหลย้อยจากแขนข้างนั้น ..ไม่นะ..ไม่..อาการจีบเกร็งจากภาวะไฮเปอร์เวนติเลชั่นเกิดขึ้นอีกครั้ง...


“อ๊า...กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!”


ในความมืดและเงียบงันของค่ำคืนที่เหน็บหนาว ร่างสูงนอนขดงออยู่บนเตียงที่ว่างเปล่า...หนาวเหลือเกิน...ห้องนี้มันหนาวเกินไป... ตัวสั่นเทาน้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย แม้จะพยายามสะกดกลั้นมันไว้แล้วก็ตาม ปากบางขบเม้มแน่นแต่ก้อนสะอื้นก็ทะลักออกมาจนได้ สุดท้ายก็ปล่อยโฮอย่างเด็กตัวน้อยๆ


“แม่จ๋า...แม่จ๋าอาหลงไม่ได้ตั้งใจ...พี่นะโม..ฮือๆๆ..กร..กรขอโทษ..ฮือๆๆๆ..โรเบิร์ตผมขอโทษ”



“นะโม..แม่ขอโทษที่ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ฟัง..น้าจ๋าไม่อยากให้กรมีปมด้อย”


“อีกอย่าง..เรื่องที่น้าจ๋าติดต่อกับแม่..แม่ก็ไม่คิดว่า...จะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น..”


“ไม่เป็นไรครับแม่..โมไม่ได้เป็นอะไร..โมสงสารน้องมากกว่า..”


“แล้วไมค์ล่ะ..อืม..แม่อยากคุยกับไมค์นะ”


“ไม่ต้องห่วงครับแม่..โมจัดการได้...โมเชื่อว่าไมค์เป็นคนมีเหตุผลพอ...ตอนนี้โมยังจับต้นชนปลายหาข้ออธิบายให้ไมค์ฟังไม่ได้แค่นั้นเอง..”


“แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ...โม รักแม่นะครับ”

วางหูจากบุพการีแล้ว นะโมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ากรต้องพบเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว...โดยเฉพาะเรื่องที่โดนพ่อเลี้ยงล่วงเกินทางเพศ เพราะว่าตอนที่ครอบครัวกรย้ายมาอยู่ใกล้ๆบ้านนั้นกรไม่มีพ่อ มีเพียงแม่จ๋าคนเดียวเท่านั้น..โธ่กร...ช่างน่าสงสารเหลือเกิน

เดินมาทิ้งตัวลงที่โซฟาใหญ่ท้ายเตียง เอนกายลงช้าๆอย่างอ่อนล้า มือซ้ายที่ยังคงปวดหนึบจากบาดแผลดึงความคิดให้นะโมหันกลับไปมอง ผ้าพันแผลที่ชุ่มเลือดแห้งกรัง ดันตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อคิดได้ว่าต้องล้างแผลเสียที กำลังจะเดินออกไปหาร่วมยาที่ห้องโถงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน

“พี่นะโม อัญญ์เองค่ะ”

ประตูห้องสวีทหรูเปิดออกอย่างช้าๆ นะโมทำหน้าไม่ถูก เพราะตั้งแต่แต่งงานกับไมค์มาเขาก็เพิ่งเคยเจอกับอัญญาวีย์วันนี้เอง แถมยังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่น่ายินดีแม้แต่น้อย น้องสาวของไมค์คนนี้หน้าตาจัดว่าดีทีเดียว ผิวไม่ขาวมากแต่ไม่คล้ำ เครื่องหน้าประกอบเข้ากันอย่างหมดจด ลงตัว โดยเฉพาะตาโตสวยที่มีขนตางอนยาว นั้น ใบหน้างามแตะแต้มเครื่องสำอางไว้เพียงเล็กน้อย เผยผิวเกลี้ยงเกลาอย่างเป็นธรรมชาติ ปากบางที่แต้มลิปสติกไว้เพียงบางเบาเอ่ยขออนุญาต

“ให้อัญญ์เข้าไปได้ไหมคะ อัญญ์จะทำแผลให้ค่ะ”

“ชะ..เชิญ..เชิญครับ”

นะโมถอยให้สาวร่างบางเดินเข้ามา เขาตั้งใจไม่ปิดประตูห้อง ถึงอย่างไรเสีย อัญญาวีย์ก็เป็นผู้หญิง ไม่อยากให้เกิดเรื่องครหานินทาได้ อัญญ์วางกระเป๋าร่วมยาไว้ที่โต๊ะกลางบริเวณชุดรับแขก นะโมเดินตามมา นั่งข้างเว้นระยะห่างเล็กน้อย

“จริงๆคุณอัญญ์ให้ผมทำเองก็ได้ครับ..ไม่อยากรบกวน”

“ไม่รบกวนหรอกค่ะเรื่องเล็กน้อย..ส่งมือมาสิคะ”


ยื่นมือวางบนมือเล็กที่ส่งมาให้นานแล้วอย่างเกรงใจ มองอัญญาวีย์ทำแผลให้อยู่เงียบๆนะโมไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาจนอัญญ์ทำแผลเสร็จก็ขอบคุณเบาๆ

คนทำแผลที่เงียบมาตลอดก็แอบสำรวจพี่สะใภ้เหมือนกัน ใบหน้าขาวที่ไม่ใช่ขาวซีดแต่เป็นขาวใสแบบคนสุขภาพดี คิ้วเข้มๆกับปากชมพูจางนั้นน่ามอง รูปร่างผอมบางก็จริงแต่ก็ดูแข็งแรงดีและไม่ได้มีท่าทางอ้อนแอ้นแบบหลายคนที่เธอเคยเห็น

“พี่ไมค์ไปไหนคะตั้งแต่กลับมาอัญญ์ยังไม่เห็นเลย”

เอ่ยถามขณะเก็บอุปกรณ์ลงร่วมยา นะโมเม้มปากนิด คิดเองว่าไมค์คงอยู่ในรีสอร์ทนี่แหล่ะแต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะตามหาไมค์แล้ว ได้แต่ถอนใจก่อนส่ายหน้าช้าๆ


“อืม...งั้นอัญญ์ขอตัวก่อนนะคะ..พี่นะโมจะได้พักผ่อน..อ้อพี่นะโมคะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วอย่าเรียกคุณเลยค่ะมันฟังดูห่างเหิน”


สาวน้อยน้องคนรักออกจากห้องไปนานแล้ว นะโมเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะไปอาบน้ำ แต่เพราะมือเจ็บทำให้ไม่ถนัดนักในการถอดเสว็ตเตอร์ออก กำลังพยายามถอดเสื้อด้วยมือข้างเดียว แต่แล้วอยู่ๆมือใหญ่ก็มาช่วยถอดออกให้ แล้วถือโอกาสรวบตัวเขาเข้าไปกอดไว้แนบแน่น


จูบหนักถูกฝังที่ต้นคอสวย มือใหญ่ดึงรั้งชายเสื้อขึ้นพร้อมกับฝ่ามือร้อนสอดเร็วเข้าลูบไล้อกเปลือยเปล่าในเสื้อเชิ้ตตัวบางที่นะโมสวมอยู่ บีบเคล้นปุ่มเนื้อที่แข็งขึงตามแรงกระตุ้นอย่างเมามัน ลิ้นร้อนแลบเลียไปตามใบหูก่อนที่ปากหยักจะขบหยอกติ่งหูอ่อนนิ่ม เสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกไปหลายเม็ด ลาดไหล่กลมกลึงเผยต่อสายตา และไม่อาจรอดพ้นริมฝีปากร้อนที่กำลังซอกซอนขบย้ำฝาก รอยประทับสีกุหลาบจนเต็มทั่วทุกพื้นที่


นะโมพลิกตัวหันกลับมาเผชิญหน้าคนรุกราน ใบหน้าหนุ่มลูกครึ่งมีอาการเหนื่อยล้า แววตาแห้งแล้งจนใจกระตุก ..สีหน้าของคนรักยังคงเครียดขึง กรามขบเป็นสันนูนอย่างพยายามระงับอารมณ์บางอย่าง ฝ่ามือใหญ่ปลดเข็มขัดออกจากกางเกงยีนส์ที่นะโมสวมอยู่อย่างรวดเร็ว รู้ว่าคนรักต้องการอะไรก็ไม่ขัดขืน..เพราะไม่อยากให้ไมค์เครียดไปมากกว่านี้ แขนเรียวโอบรอบคอคนรักไว้ โอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของไมค์ทุกอย่าง ไม่นานปราการสุดท้ายก็ถูกปลดออกไปจากร่าง


“อื้อ..อา..อืมมม”


ปากบางถูกประกบเร็ว นะโมเผยอปากรับจูบอย่างเต็มใจ ลิ้นร้อนกอดกระหวัดกับลิ้นเรียวพัวพันกันจนแทบจะกลืนกินก็ไม่ปาน เป็นจูบที่ร้อนแรงจนแทบจะขาดอากาศหายใจ ไมค์โอบประคองพาเข้าห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะรอให้น้ำอุ่นในอ่างได้ที่ก็ปลดเสื้อผ้าออกจากร่างตัวเองด้วย ร่างหนาทิ้งน้ำหนักกายดันร่างเปลือยเปล่าของนะโมให้เอนหลังนอนราบไปบนเคาท์เตอร์ ลิ้นร้อนลากวนเวียนดูดดุนยอดอกสีสวยที่ชูสร่างท้าสายตานั้นอย่างโหยหา

การหายใจของนะโมเริ่มเร็วและแรงขึ้น เมื่อลิ้นร้อนไล้ต่ำลงเรื่อยๆ จากอกขาวลงสู่ท้องน้อยแบนราบ หยอกล้อร่องสะดือสวยอยู่นานสองนาน แขนแข็งแรงยกขาเรียวของเขาขึ้นพาดบ่าไว้ มือหนาลูบไล้ส่วนอ่อนไหวอย่างช้าๆ ส่วนที่พองขยายของไมค์ตามมาเสียดสีช่องทางรักด้วยแรงปรารถนา แม้จะเพียงแค่ภายนอกแต่ก็ทำให้นะโมเกร็งไปทั้งตัว

“อ๊า...ไมค์..อ่ะ…อาบน้ำก่อนดีไหมครับ”


สิ้นเสียงทัดทานร่างของเขาก็ถูกจับให้แช่ในอ่างน้ำอุ่นทันที ไมค์ตามมานั่งซ้อนด้านหลัง จับให้นะโมเอนพิงกับอกกว้าง แขนซ้ายต้องชูไว้เพื่อไม่ให้แผลเปียกน้ำ ทำให้นะโมไม่สามารถปัดป้องบางส่วนที่น่าอายจากมือใหญ่ที่ซุกซนนั้นได้เลย บับเบิ้ลบาทกลิ่นสมุนไพรกระจายกรุ่นฟองหนานุ่มถูกไมค์ใช้ลูบไล้ผิวกายคนรักจนทั่วทุกพื้นที่ นะโมหน้าแดงจัด เมื่อไมค์แทรกซอนนิ้วเรียวเข้าสู่ช่องทางรัก ควานขยาย กดย้ำกระตุ้นเร้าจุดกระสันเป็นจังหวะติดต่อกัน ร่างในอ้อมกอดก็เกร็งจนตัวสั่นเทา

มืออีกข้างหนึ่งหันมากอบกุมส่วนอ่อนไหวทางด้านหน้าด้วย นะโมเม้มปากแน่น..ใจจะขาดรอนๆด้วยการปรนเปรอพร้อมกันสร้างความเสียวซ่านมากกว่าที่เคยได้รับ อยากจะลุกหนีแต่ไม่อาจต้านแรงที่รั้งเอวเขาไว้ได้ แต่เพียงบิดกายไปมาตามจังหวะการกระตุ้น สะโพกแน่นเสียดสีส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนของไมค์อย่างช้าๆ

อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการร่วมรักแม้แต่น้อย ไมค์ไม่ได้ขยับร่างเลย หากแต่ปรนเปรอให้นะโมเพียงฝ่ายเดียว การขยับรั้งส่วนอ่อนไหวให้เป็นจังหวะเนิบช้าจนกระทั่งเร่งเร้าทำให้ช่องทางรักของนะโมบีบเกร็งเป็นจังหวะตอดรัดนิ้วเรียวที่ยังคงแทรกอยู่ภายในแค่นั้นก็ทำให้คนทำรักเสียวซ่านได้มากเหมือนกัน นะโมเอนกายพิงอกเขาไว้ การหายใจติดๆขัดๆมือซ้ายของคนรักไขว่ขว้าหาจุดเหนี่ยวรั้ง ฝ่ามือเรียวสอดไว้ที่ใต้เรือนผมยาวสลวยสีอ่อน เผลอกำเรือนผมนุ่มไว้แน่นเมื่อจังหวะการปลุกเร้าฉุดอารมณ์ให้เพลิด ร่างในอ้อมกอดของไมค์เกร็งกระตุกสองสามครั้ง ไม่นานนะโมก็ปลดปล่อยออกมาก่อน

ไมค์จัดการล้างตัวเขาและนะโมด้วยน้ำอุ่นอีกครั้งก่อนจะนำพาคนรักให้กลับมาที่เตียงนุ่ม การทำรักยังไม่จบเพียงเท่านี้ในเมื่อคนทำรักยังไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่ยังกรุ่นอยู่ภายใน ปากหยักครอบครองส่วนอ่อนไหวของนะโมเพื่อปลุกเร้าอารมณ์รักขึ้นอีกครั้ง ลิ้นร้อนแลบเลียอย่างอ่อนโยนดูดเม้มที่ปลายยอดอย่างหยอกเย้า เท่านี้คนรักก็บิดเร่าปล่อยเสียงครางกระเส่าอย่างสุดจะกลั้น ขายาวเรียวสวยถูกยกขึ้นพาดบ่าแกร่ง นะโมเม้มปากแน่น รู้ว่าต่อจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น คนหน้าใสหน้าแดงจัด แม้จะผ่านการร่วมรักมาหลายครั้งแล้วก็ตาม...แต่ก็ยังไม่คุ้นชินกับการสอดใส่

“อ๊ะ!!..อา...”

ปล่อยเสียงครางกระเส่าเกือบพร้อมกันเพราะกลั้นไว้ไม่อยู่ ความเสียวซ่าน และคับแน่นจากการสอดประสานทำให้หัวใจคนทั้งคู่เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ แม้จะรู้ว่าเส้นทางรักนั้นพร้อมสำหรับเขาแล้วก็ตาม แต่ไมค์ก็ไม่อยากให้นะโมเจ็บมากนัก ค่อยขยับร่างอย่างเนิบช้า สายตาสีฟ้าจับจ้องใบหน้าขาวอย่างไม่วางตา ...นะโมเม้มปากแน่น...ความอึดอัดคับแน่นและเจ็บเสียดทำให้รู้สึกจุกที่ท้องน้อย...แต่ไม่นานก็แปรเป็นอาการแปลบปลาบคล้ายกระแสไฟอุ่นวาบจากปลายเท้าเข้าสู่ท้องน้อย...ร่างในอ้อมกอดเกร็งเป็นจังหวะ...ตารีเรียวหรี่ปรือที่จ้องกลับตาสีฟ้าของเขานั้นหวานเยิ้ม ลิ้นเรียวแลบเลียริมฝีปากชมพูจางอย่างไม่ได้ตั้งใจ ....ไมค์กระตุกยิ้มที่มุมปาก รู้ว่าคนรักไม่เจ็บมากออกจะเสียวซ่านและสุขสมเสียมากกว่า..คนๆนี้คือคนรักของเขา..คนของเขา..ไม่ให้ใคร..ไม่ปล่อยให้ใครแย่งไปอย่างแน่นอน จูบหนักๆตามลงมาที่ปากบางดูดดึงขบเม้มริมฝีปากล่างอย่างหยอกเย้า ก่อนจะผละออกเปลี่ยนมุมด้วยว่าปากที่แตกนั้นทำให้การจูบทำได้ไม่ถนัดนัก


จังหวะเพลงรักถูกเร่งเร้ามากขึ้นเพราะไม่อาจกลั้นอารมณ์ปรารถนาได้มากไปกว่านี้แล้ว การสัมผัสถี่รัวเร็วและแรงจนแทบรับไม่ไหว เสียงเนื้อกระทบเนื้อฟังดูน่าอาย จนไม่กล้าลืมตา นะโมเกร็งร่างเป็นจังหวะเพราะรู้สึกเสียดเสียวจากมากจนถึงที่สุดแล้ว ในหัวขาวโพลนดั่งพลุหลายร้อยหลายพันดวงที่แตกกระจายเต็มฟากฟ้าก่อนของเหลวอุ่นๆจะรินรดภายใน ทั้งสองปลดปล่อยสายธารรักพร้อมกัน


“อ๊ะ!อ๊าอา”


“ผมรักคุณ..นะโม..ผมรักคุณ”


“อื้อ..อืม.ม...ม...ผมรู้…ไมค์...ผมรู้”



ไมค์สูดมาโบโรก้านเล็กจนปลายแท่งแดงวาบอยู่ในความมืด ก่อนจะพ่นควันสีเทาอ่อนให้ลอยอ้อยอิ่งจากริมฝีปากหยักสวย ผมสีทองยาวสลวยถูกเสยรวกๆไว้ด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อคลุมสีอ่อนเอนหลังอิงเก้าอี้นอนที่ทำจากหวายทาสีขาวบุนวมสีน้ำตาลอ่อนตัวเขื่องที่ระเบียงห้องนอนด้านหนึ่ง นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องภาพตรงหน้า ทอดสายตาไปยังดงไม้หนาทึบอยู่ในความมืด เนินเขาเตี้ยสลับกับไร่ชาภายในอาณาเขตของEmbraces resort กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา


ฟ้าวันนี้ใสมากไม่มีแม้เงาเมฆ ดาวนับร้อยนับพันดวงส่องแสงแข่งกันระยิบระยับจนเต็มท้องฟ้า ธรรมชาติตรงหน้าสวยงามเหลือเกินแต่ใจคนมองกลับหมองหม่น ลมหนาวกรูเกรียวต้องกระทบร่าง แต่ไมค์ยังคงนิ่งเฉย ปล่อยใจล่องลอยครุ่นคิด เรื่องเมื่อหัวค่ำทำให้เขาสติแตก ทั้งๆที่รู้ว่านะโมไม่มีวันจะทำแบบนั้นแต่การขาดสติทำให้ไม่อาจคิดใคร่ครวญอะไรได้ถ้วนถี่ จนเกิดเรื่องไม่งามจนได้


กำลังจะยกบุหรี่ในมือขึ้นสูดอีกครั้งแต่ถูกมือเรียวของอีกคนดึงไปขยี้ทิ้งในจานรองแก้วกาแฟ...ที่เขี่ยบุหรี่กำมะลอ ก่อนนิ้วเรียวยาวจะลูบที่ปลายคางสาก มุมปากหยักสวยมีรอยแตกและเริ่มฮ้อเลือด แตะเพียงนิดไมค์ก็ซี๊ดปากแรง


“อูย..เจ็บ”


“อ่ะ..ผมขอโทษ”


นะโมตกใจ รีบดึงไมค์ไปนั่งที่โซฟาท้ายเตียง ร่วมยาที่อัญญ์วางทิ้งไว้ได้ใช้ประโยชน์อีกครั้ง ไมค์รวบมือเรียวไว้ ผ้าพันแผลที่เปลี่ยนใหม่สะอาดรอยเลือดเกรอะกรังหายไปแล้วหนุ่มลูกครึ่งน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าการขาดสติของเขาจะทำให้คนรักต้องเจ็บตัวด้วย


“เจ็บมากไหมครับ”


จูบหนักๆที่หลังมือนั้นก่อนจะยกขึ้นแนบแก้มไว้ สายตาสีฟ้ามีแววห่วงใยและเสียใจ ใบหน้าหล่อคมก้มหน้าไม่อยากสบตารีเรียวที่จับจ้องใบหน้าเขาอย่างไม่วางตาอยู่ในขณะนี้เลย..ไม่น่าเชื่อเลยว่าเพียงเวลาไม่กี่วัน ความเครียดสามารถเปลี่ยนแปลงคนร่าเริงสดใสให้กลายเป็นคนเซื่องซึมหงอยเหงา เปลี่ยนคนที่ดูดีมีสติให้กลายเป็นคนพลุ่งพล่านได้มากขนาดนี้ เปลี่ยนแววตาขี้เล่นและซุกซนให้แห้งแล้งได้อย่างเหลือเชื่อ ...ไมค์...

“..ผมขอโทษ”


นะโมเอ่ยออกมาเบาๆ เขาเองก็ผิดที่ไม่สอบถามอาการผิดปกติจากไมค์เสียก่อน..ปล่อยให้คนรักคิดไปไกลจนเกิดเรื่องบานปลายจนได้...ใบหน้าคมคายส่ายช้าๆ ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง


“ผมผิดเอง ..ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ..นะโม...ผมผิดมากที่ไม่ไว้ใจคุณ...ผมขอโทษ”


“เราเลิกโทษตัวเองกันได้แล้วนะ..”


มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของไมค์ช้าๆ แววตาที่จับจ้องคนตรงหน้าแสดงออกว่ารัก..รักมากอย่างปิดไม่มิด..เสียงเครือเอ่ยถาม


“ไมค์...คุณรักผมไหม”


คิ้วเรียวของหนุ่มลูกครึ่งขมวดมุ่น ในใจกระตุกแรง..ทำไมนะโมถามอย่างนี้..รักของเขายังไม่มากพอที่นะโมจะสัมผัสได้อีกหรือ...


“รักสิครับ..รักมากด้วย..”


วงแขนแข็งแรงกอดกระหวัดรัดร่างคนรักไว้แนบอก เสียงหัวใจของไมค์เต้นแรงจนคนที่ซุกกับอกอมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะกลับมาปรับสีหน้าให้ปกติ เอ่ยเบาออกมาอีก


“คุณจะอยู่กับผมตลอดไปใช่ไหม”


“ครับเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะครับนะโม”


ดันตัวเองออกจากอกไมค์หันมาสบตาสีฟ้าใส นะโมมีสีหน้ากังวล


“อืม..แต่คุณน่ะจะเป็นฝ่ายจากผมไปก่อนละไม่ว่า”


“ไม่...ผมไม่มีวันทิ้งคุณไปไหน..เชื่อผมนะครับนะโม”


“ก็ถ้าคุณยังไม่เลิกบุหรี่...ไม่คุณก็ผม...คงมีใครสักคนต้องจากไปก่อนเวลาอันควรแน่ๆ”


มือเรียวคว้าไลท์เตอร์และซองบุหรี่ราคาแพงทิ้งลงถังผงอย่างไม่ใยดี ปากบางประกบปากหยักสวย จูบเพียงแผ่วๆก่อนจะถอนออก


“และผมก็ไม่ชอบรสชาติบุหรี่ที่ริมฝีปากคุณเลย...และผมนุ่มสวยแบบนี้แต่เหนอะไปด้วยกลิ่นบุหรี่ผมก็ไม่ชอบด้วย”


“ครับนะโม..ผมเลิกได้..ผมรักคุณนะครับ”


นะโมยิ้มจางๆอิงซบกับอกกว้างตามแรงกอดของคนรักอีกครั้ง คนหน้าใสผ่อนหายใจหนักๆออกไป..เรื่องของคนตรงหน้าคลี่คลายลงแล้ว...แต่ยังคงมีอีกคนที่เขาต้องจัดการ


“ไมค์..คุณว่าผมจะช่วยกรได้อย่างไร..ผมสงสารน้องเหลือเกิน”


***

เสียงมือถือของพีดังขึ้น ดึงความสนใจให้ก้องหันไปมอง มือถือเครื่องเล็กของพีสั่นน้อยๆ ไม่มีภาพที่หน้าจอมือถือ มีเพียงเบอร์ที่ขึ้นโชว์ไว้เท่านั้น พีกำลังอาบน้ำ ไม่อยากถือวิสาสะรับแทน เพราะแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยทำมาก่อน เขาให้เกียรติพีเสมอ..จะมีใครเชื่อไหมนะ ว่านอกจากธีร์แล้วเพื่อนคนอื่นๆของพีเขาไม่เคยมีเบอร์เลย เสียงเรียกเข้าดังอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเงียบไปและกลายเป็นเสียงสัญญาณข้อความเข้ามาแทน คนโทรคงฝากข้อความไว้แล้ว


ก้องละความสนใจจากเรื่องตรงหน้าหันไปจัดการวัตถุดิบสำหรับประกอบเป็นอาหารค่ำ เมนูหลักวันนี้ก็คือสปาเกตตี้ไวท์ซอส อาหารที่คนหน้าคมชอบนักชอบหนา รบเร้าว่าอยากทานตั้งแต่กลับจากเชียงรายแล้ว วันนี้เมื่อได้โอกาสก็เลยอยากทำให้พีทาน เริ่มจากการต้มเส้นสปาเกตตี้ในน้ำเดือดที่ใส่น้ำมันกับเกลือลงไปนิดหน่อยเขาจะต้มเส้นไม่ให้สุกมากนัก ให้เส้นออกเหนียวหนึบๆเพราะพีชอบแบบนั้น


เมื่อได้เส้นตามต้องการก็รีบตักขึ้นแช่น้ำเย็นทันที จัดเส้นที่คลายความร้อนแล้วใส่จานโดยคลุกกับน้ำมันพืชเล็กน้อย และมาทำซอสกันต่อเลย เริ่มจากผัดหอมใหญ่ที่สับละเอียดกับเนยจนสุกใส่เห็ดแชมปิยอง แฮมและบรอคโคลี่ที่รวกไว้แล้ว ผัดให้พอเข้ากัน

เทนมข้นจืดสูตรเข้มข้นพอท่วมรอให้เดือด ปุดๆสักนิด แล้วจึงใส่ครีมชีสลงไปไม่ต้องมากนักกะเอาด้วยสายตาก็ค่อนๆก้อน โดยตัดชีสเป็นชิ้นเล็กก่อนใส่ จะได้ละลายง่ายขึ้น ใช้ไฟอ่อนคอยคนเรื่อยๆค่อยเคี่ยวไป พอชีสละลายหมด ก็ปรุงรสด้วยเกลือ พริกไทยป่น ออริกาโน่ป่น ผัดให้เข้ากัน ชิมรสตามชอบ แล้วจึงใส่เส้นสปาเก็ตตี้ลงไปผัดกับซอสที่อยู่ในกระทะจนซอสเคลือบเส้นเข้ากันดีก็ตักใส่จานเสิร์ฟ ตกแต่งด้วยพาสเล่ย์ เป็นเมนูที่แสน ง่ายและก็อร่อยไม่เลี่ยนมากนักเพราะว่าใช้นมเป็นส่วนประกอบด้วยครึ่งหนึ่ง


อืม...เดี๋ยวเตรียมสลัดผักอีกสักจานไว้ทานแก้เลี่ยนน้ำสลัดซีซ่าร์สูตรดั้งเดิมก็ยังมีเหลืออยู่ในตู้เย็น สงสัยว่าวันนี้พีคงจะอยู่ทำงานจนดึกเพราะเห็นหอบงานมาทำต่อที่บ้านด้วย ในตู้เย็นก็มีเต้าฮวยฟรุตสลัดกับส้มลอยแก้วแช่เย็นไว้ล้างปากแล้ว แต่ถ้าดึกๆหิวอีกก็ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกัน


ก้องกำลังตั้งโต๊ะอาหาร พีออกจากห้องน้ำแล้ว กลิ่นหอมของสบู่เหลวกระจายกรุ่นพร้อมกับแขนแข็งแรงโอบเอวดึงร่างเขาเข้าสู่อ้อมกอด ปากบางกับจมูกโด่งวางที่แก้มใสทันที ฝ่ามืออุ่นของคุณพีเริ่มซุกซนอีกแล้ว


“พีปล่อยก่อน..ผมตัวเหม็นนะครับ ขอไปล้างหน้าก่อนนะเดี๋ยวมา”


ดันอกคนฉวยโอกาสออก คนหน้าหวานยิ้มอายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป พีหัวเราะเบาๆ ยิ้มกริ่ม...แก้มป่องๆที่แดงระเรื่อนั้นช่างน่ารักเหลือเกิน


เสร็จจากอาหารค่ำก้องก็นั่งดูข่าวเพื่อย่อยอาหาร พีหยิบมือถือที่วางทิ้งไว้ขึ้นมาดู กดเปิดดูข้อความเข้า คนหน้าคมก็หัวเราะเบารีบเข้าห้องทำงานไปทันที ก้องไปอาบน้ำเมื่ออาหารย่อยดีแล้ว ออกจากห้องน้ำมาพียังคงนั่งทำงานอยู่ อย่างขะมักเขม้น ก้องหยิบดีวีดีที่เพิ่งซื้อเมื่ออาทิตย์ที่แล้วขึ้นมาดูฆ่าเวลา เขายังไม่ง่วงเท่าไหร่ เดินเข้าไปยื่นหน้าที่ประตูดูก็ยังเห็นพีจ้องหน้าคอมพิวเตอร์อยู่ แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เสียด้วย


“พี..จะดื่มชาไหมครับผมจะต้มน้ำร้อนให้”


ก้องเอ่ยเบาๆ คนหน้าคมพยักหน้าแล้วรีบเรียกก้องให้เข้ามาหา


“ก้องครับ...เข้ามานี่มา”


คนหน้าหวานเดินไปหาที่โต๊ะทำงาน พีรีบรวบร่างบางให้นั่งลงบนตัก มือข้างหนึ่งก็คลิกเม้าท์ไปเรื่อยๆ คางสากด้วยไรหนวดถูกวางลงบนบ่าบาง คนหน้าคมครวญเพลงหงิงๆ ไปเรื่อยนานๆจะประทับปากบางที่ซอกคอขาวทีหนึ่ง ทำเอาคนที่นั่งอยู่บนตักชักขนลุกเสียแล้วสิ

“ฮื่ย!พีอ่ะ จะกอดผมทำไม...ปล่อยเถอะผมจะไปชงชา”


“เดี๋ยวครับรอก่อนสิ ผมกำลังจะให้คุณดูอะไร”

เมื่อไม่เห็นทางว่าคนที่ยังรัดวงแขนกระชับกับเอวคอดของเขานั้นจะปล่อยง่ายๆ ก้องก็เลยถือโอกาสพิงหลังกับอกอุ่นนั้นเสียเลย ได้ยินเสียงหัวเราะพอใจเบาๆจากคนที่กอดเขาอยู่ ก้องก็ยิ้มอย่างมีความสุข ภาพตรงหน้าจอเป็นภาพที่ครั้งสมัยพียังอยู่ที่อเมริกา รูปถ่ายตามงานเทศกาลต่างๆและรูปถ่ายตอนแข่งรถมากมายถูกคลิกเปิดไปเรื่อยๆ


“นี่ไง...ลูกสาวผม แองเจลีน่า น่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ”


พีกระซิบเบาที่ข้างหู พร้อมกับจูบที่แก้มใสแต่คนในอ้อมกอดกลับหน้าซีดเผือด ..ลูกสาว!


อ่ะ!แองเจลีน่า... ลูกสาว....พี...คุณ ... อืม..ม...ม


..นี่มันเกิดอะไรขึ้น ...พีคุณมีลูกสาวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน


“น่ารักใช่ไหมล่ะ..”


พีเทินคางกับบ่าบางแล้วโยกตัวไปมา รูปภาพเด็กน้อยตั้งแต่ยังแบเบาะจนเข้าสู่วัยเตาะแตะหลากหลายภาพถูกเปิดดูไปเรื่อยๆ... ผ่านมา2ปีแล้วนี่...เด็กคนนี้น่าจะอายุ 2 ขวบได้แล้ว คนหน้าหวานใจกระตุกแรง ปากแดงอิ่มเม้มจนแน่น ก้องพยายามบังคับไม่ให้มันสั่นด้วย



“ก้องทำไมเงียบไปละครับ หือ”


พีรีบจับให้ก้องหันมามองเขา แล้วก็พบว่าตาโตสวยกำลังคลอด้วยน้ำใสแล้วมันก็ร่วงเผาะลงอาบแก้ม พีดูท่าจะตกใจกับอาการของก้องมาก รีบประคองใบหน้าหวานไว้ในอุ้งมือ


“ฮื่อ..ก้องครับผมขอโทษ โอ๋ๆๆ...อย่าร้องไห้น้า”


จรดหน้าผากเขากับหน้าผากก้องไว้ ก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากนั้นและซับน้ำตาให้


“อ่ะ!คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย..ลูกสาวคนนี้ผมเป็นแค่พ่อทูนหัวของเขานะครับ”


“ธีร์ก็เป็น ไมค์ก็เป็น อืม..ยังมีเอล็กซ์กับริชาร์ดด้วย โอยๆๆก้องหยุดร้องนะครับ”


ยิ่งพีกอดก้องเอนตัวไปมาในท่ากล่อมเด็กก็ยิ่งทำให้คนในอ้อมกอดปลดปล่อยความหนักอึ้งที่อัดอั้นมานานนั้นออกมาอย่างสุดจะกลั้น สะอื้นอยู่นานกว่าก้องจะคลายลงได้


“เป็นอะไรไปครับ ทำไมร้องไห้หนักอย่างนี้ ผมใจคอไม่ดีเลย”


“คุณเป็นอะไรก้องบอกผม อย่าปิดผม เราเป็นคนๆเดียวกันนะครับ”

“ผมรักคุณนะครับก้อง”

“ผม..ผม..ฮือ..ขอโทษนะพี”

ปากบางจูบที่ปากอิ่มอย่างดูดดื่ม ไม่ต้องรอให้ก้องพูดอะไรแล้ว ตอนนี้เขาอยากให้ก้องรู้แค่ว่าเขารักก้องมากแค่ไหน ...นี่คนหน้าหวานคงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอย่างมาก... ไม่อย่างนั้นก้องคงไม่ปล่อยสะอื้นหนักอย่างนี้เป็นแน่ จูบที่มอบให้เต็มไปด้วยแรงรักและปรารถนา พีช้อนร่างที่ระทดระทวยในอ้อมกอดไปวางที่โซฟาเบดหลังใหญ่ในห้องทำงาน ที่บางครั้งพีก็ใช้เอนหลังบ้างเมื่อเหนื่อยจากการทำงานหนัก พอหลังสัมผัสกับฟูกนิ่มก้องก็ลืมตาขึ้นทันที หยาดน้ำใสเหือดหายไปจากตาคู่สวยนานแล้ว เหลือไว้แต่เพียงความรุมร้อนจากรสจูบของคนหน้าคม


“พี..ปะ..ปล่อยผมก่อนนะ”


“ไม่อ่ะ..เดี๋ยวคุณก็แอบไปคิดมากอีก..มีเรื่องไม่เข้าใจอะไรก็คุยกันตรงนี้เลยครับ”


ฝ่ามือเรียวสวยพยายามดันอกแกร่งที่ทาบทับกับอกเขาออก แต่ดูเหมือนพีจะไม่รับรู้ถึงแรงผลักดันนั้นเลย

“อืม..ให้ผมลุกนั่งก่อนดีกว่าไหมพี จะคุยแบบนี้เหรอครับ”


“ฮื่อ..ท่านี้แหล่ะดีที่สุดแล้ว”


คนหน้าคมดื้อดึงแบบหน้าตาย วางจมูกโด่งบนแก้มใสฟอดใหญ่แล้วถอยออกไปจ้องตาโต เตรียมฟังเรื่องราวจากปากแดงอิ่ม ก้องเม้มปากน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆระบายเรื่องที่ไม่สบายใจนั้นออกมา พีลูบผมก้องเล่นพยักหน้าตั้งใจฟังทุกคำที่เอื้อนเอ่ยจากปากจิ้มลิ้มคู่นี้


ความจริงก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เขาพยายามคิดและลืมข้อด้อยที่ตัวเองไม่เหมือนผู้หญิง..ออกไป แต่ก็มักจะมีเรื่องเข้ามากวนใจให้เขากลับมาคิดถึงมันอยู่ได้เสมอ อย่างเช่นวันก่อนน้องในแผนกที่เพิ่งแต่งงานไปได้ไม่ถึงสองเดือนก็มีข่าวว่ากำลังตั้งท้องอ่อนๆ ก้องก็เลยถูกพี่ๆบางคนกระเซ้าเรื่องมีเด็กอีก แม้ว่าจะพยายามคิดให้เป็นเรื่องตลกแต่ในใจก็อดเจ็บแปลบไม่ได้ เสียทุกครั้ง



“พี..ผมคิดว่าตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้าไปเสียแล้ว บางครั้งผมเครียดจนไม่อยากเห็นหรือได้ยินเสียงเด็กไปเลยทีเดียว ระยะหลังนี้ผมขอพี่นพเปลี่ยนไปดูแลแผนกแพทย์แผนไทยแทนตำแหน่งที่นะโมเคยทำ ส่วนแผนกการดูแลเด็กที่ผมเคยรับผิดชอบผมต้องให้พี่เต้ช่วยรับผิดชอบแทนไปก่อน”


“อีกหน่อยผม..ฮึก..คง..จะกลายเป็น ...ฮึก...โรคจิต”



น้ำใสเอ่อคลอและรินไหลจากตาคู่สวยนั้นจนได้ ปากบางๆจุมพิตปลอบใจและซับน้ำตาให้ กอดกระชับร่างที่สะอื้นจนตัวโยนนั้นไว้แนบอก ก้องซุกหน้ากับอกกว้างปล่อยโฮอย่างไม่อาย ร่างบางในอ้อมกอดสั่นเทาจนพีใจกระตุก สงสารก้องจับใจ แต่ก็พูดอะไรไม่ออก ตอนนี้เขาทำได้แค่กอดปลอบใจไว้เท่านั้น



พีพาก้องกลับไปยังห้องนอนใหญ่ และกอดก้องไว้แน่น ความจริงก้องต่างหากที่กอดรัดเขาไว้อย่างกับกลัวว่าเขาจะหายไปหากเผลอคลายวงแขนนี้ออก แค่เพียงเขาขยับร่างนิด วงแขนอ่อนเรียวก็กระชับขึ้นทันทีพร้อมกับใบหน้าที่ซุกแนบกับอกไว้ไม่ยอมห่าง และมีเสียงสะอื้นเบาๆตามมาเป็นระยะ พีต้องคอยจูบปลอบใจแล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหูเรื่อยๆว่า


“ไม่เป็นไรนะครับก้อง...ไม่เป็นไร”



ก้องเผลอหลับไปทั้งๆที่น้ำตายังเปียกแก้ม พีวางศีรษะทุยสวยลงบนหมอนนุ่ม จัดให้ก้องนอนสบาย ดึงผ้าแพรผืนบางคลุมร่างคนรักไว้ นั่งมองก้องที่นอนหลับตาพริ้มอย่างเห็นใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องนี้จะทำให้ก้องคิดมากได้ถึงขนาดนี้ สำหรับเขาการจะมีทายาทหรือไม่นั้นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรเลย ขอแค่เพียงเขากับก้องได้อยู่ด้วยกัน..แค่นั้น...เขาก็พอใจแล้ว


“ก้องครับผมขอโทษ”


จูบหนักๆวางที่หน้าผากก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆกัน พีกอดกระชับร่างบางเข้าหาตัว อยากปลอบใจให้ก้องคลายความคิดมากไปได้เร็วๆ


ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนแล้วไม่เคยนอนตื่นสายแบบนี้มาก่อนอาจเพราะเมื่อคืนก้องฝันร้ายตลอดคืน แต่เพราะเสียงกระซิบทุ้มนุ่นที่ดังเบาๆข้างหูว่า..ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนั้นทำให้อบอุ่นในหัวใจ ฝันร้ายก็ไม่อาจทำร้ายเขาได้... พี...คุณต้องอยู่ตรงนี้นะครับอย่าไปไหน


วาด วงแขนโอบกอดคนที่นอนข้างแต่...ว่างเปล่า คนหน้าหวานใจกระตุก..พีไปไหน..รีบลุกนั่งรับรู้ว่าที่ข้างๆเคยมีคนนอนอยู่ก่อนจะหายไป...แล้วพีหายไปไหน


“พี...พี..คุณอยู่ไหน”


“ก้องตื่นแล้วหรือครับ ผมอยู่ในครัว ออกมานี่เลยครับเร็วๆ”


ก้องรีบเปิดประตูห้องนอนออกมา เพราะแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องครัวทำให้ภาพตรงหน้ามีประกายระยิบระยับ ก้องหลับตาก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มหน้าไทยคมเข้มกำลังสาระวนกับบางอย่างบนโต๊ะอาหาร ชุดนอนสีเทาตัวบางยังคงสวมอยู่แต่มีผ้ากันเปื้อนคาดทับกางเกงนอนไว้อีกชั้น รอยยิ้มกว้างจนเขี้ยวแหลมๆนั้นเห็นชัดเจนที่ส่งมาให้เขา ... และแววตาเป็นประกายแบบนี้...แบบที่เขาอยากเห็นทุกๆเช้า...


…พี...


“ก้องครับมานี่ครับ”

ก้องค่อยๆเดินไปหามือใหญ่ที่ยื่นมาให้ตรงหน้า ...มือนี้ที่อยากให้เกาะกุมไว้ตลอดไป วางมือลงบนมือใหญ่แล้วพีก็พาก้องมาที่โต๊ะอาหาร ก็พบกับโต๊ะอาหารเช้าที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม เช้านี้พีตื่นแต่เช้าทำอาหารเช้าแบบอเมริกันชุดใหญ่ไว้ให้


“อะไรหรือพี มีอะไรพิเศษหรือครับวันนี้”


“เปล่าครับ ผมก็แค่อยากดูแลคุณบ้าง..ที่ผ่านมาคุณดูแลผมมาตลอดทั้งๆที่ผมเคยสัญญาว่าจะดูแลคุณเอง..ขอโทษนะครับที่รัก”


แขนแข็งแรงรั้งเอวบางเข้าแนบชิด ก้องอดเขินอายกับสายตาคมกล้านั้นไม่ได้ หลบเลี่ยงเฉไฉมองไปทางอื่น แก้มใสแดงระเรื่อขึ้นอย่างปิดไม่ได้


“ก้องครับ ผมรักคุณนะ รักที่คุณเป็นคุณนะครับก้อง”


“ไม่มีอะไรจะมาทำให้ผมกับคุณต้องจากกันได้...เรื่องทายาทหรืออะไรนั่นก็ไม่ต้องคิดมาก อีกหน่อยเราก็มีหลานแล้วนะก้อง ให้พี่แก้วมีหลานเยอะๆ เราก็ไม่เหงาแล้วนะครับ”


ก้องก้มหน้านิ่งหลบสายตาคมกล้าที่จับจ้องใบหน้าเขาอย่างไม่วางตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยขึ้นสบกับดวงตาคู่ที่มีความรักเปี่ยมล้นคู่นั้น


“ผมมันคนคิดมากนะพี..แค่วันก่อนเพื่อนผู้หญิงคุยกันเรื่องว่าลูกถือเป็นโซ่ทองคล้องใจ..หากคู่ไหนไม่มีอาจจะต้องทำให้เลิกกันภายหลังผมก็เก็บเอามาคิดแล้ว”

กอดอุ่นๆกระชับแน่นขึ้นอีก


“ก้องครับ..ตัวอย่างใกล้ๆก็อย่างพี่ชายผมไง พี่พัฒน์มีหนูนิ่ม..แล้วเป็นไง โซ่ทองคล้องใจพี่พัฒน์อยู่ไหมล่ะ”


“ความรัก การครองคู่ มันขึ้นอยู่กับความเข้าใจของคนสองคนนะครับ เรารักกันเข้าใจกัน ช่วยเหลือดูแลเอาใจใส่กันและกัน ความไว้เนื้อเชื่อใจกันมากกว่านะครับก้อง ที่จะเป็นโซ่ทองคล้องใจเราทั้งคู่ไว้ได้”


“คุณอย่าไปสนใจเลยกับคำพูดของบางคนที่แค่เพียงพูดไปแล้วก็ผ่านเลย ไม่เคยคิดว่าคำนั้นมันจะกระทบจิตใจใครมากน้อยแค่ไหน”


“ผมไม่อยากให้คุณฟังคำพูดใดๆของใคร...”

“ แค่คุณฟังเสียงหัวใจของผมและหัวใจตัวคุณเอง แค่นั้นก้อง...ฟังเสียงหัวใจรักของเราทั้งคู่แค่นั้นเอง”

ตาโตสวยไหวระริก อุ่นในใจเหลือเกินกับคำรักจากปากของพี คนรักของเขา คนที่เชื่อว่าจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน..แม้จะห่างกันไปบ้าง แต่ก็มั่นใจได้ว่าไม่ไกลเกินระยะจะเอื้อมมือถึง

... พี...ขอบคุณนะครับ

“พี...ผม..ผมขอโทษนะต่อไปผมจะไม่คิดมากอีกแล้ว”

พีกดคางกับผมนุ่มของก้อง กอดก้องไว้เพื่อถ่ายทอดพลังแห่งรักไปกับความอุ่นของร่างนี้ ก่อนจะเชยคางให้คนหน้าหวานรับจุมพิตแผ่วที่ปากอิ่ม และเล็มกลีบปากแดงสดทีละน้อย ค่อยจูบเบาๆก่อนจะทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขบเม้มดูดดึงริมฝีปากล่างอย่างยั่วเย้า ลิ้นร้อนแทรกแซงเปิดปากอิ่มเข้าเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นเรียวอยู่นานสองนาน ผ่ามือใหญ่สอดผ่านชายเสื้อนอนขึ้นลูบไล้แผงอกนุ่มอย่างแผ่วเบาเพียงพาดผ่านตุ่มไตก็แข็งขึงในทันที ปลดกระดุมเสื้อนอนออกไม่กี่เม็ดลาดไหล่เปลือยเปล่าก็เผยผิวขาวสะอาดตากระจ่างตรงหน้า ปากบางบรรจงฝังรอยรักไปจนทั่วซอกคอขาวที่หอมกรุ่นนั้น


แขนอ่อนเรียวเกาะเกี่ยวลำคอแกร่งหวังเพื่อพยุงร่างที่เริ่มอ่อนระทวย ด้วยมือที่เคลื่อนต่ำลงสู่หน้าท้องแบนราบนั้นเริ่มอยู่ไม่สุข เลื่อนไหลลงลูบไล้ส่วนอ่อนไหวภายใต้เนื้อผ้านุ่มบางนั้นอย่างแผ่วเบา ก้องเกร็งไปทั้งร่าง การหายใจเริ่มติดขัด เพราะพีหันมาขมเม้มยอดอกสีสวยยั่วตานั้นเข้าให้แล้ว



“อ่ะ..อืม..อา..”

คนหน้าหวานเผลอครางอย่างไม่ได้ตั้งใจ แขนแข็งแรงกอดกระหวัดโอบพาไปยังโซฟากลางห้องรับแขก ดันร่างบางให้นอนราบกับโซฟาตัวใหญ่ที่ถูกปูซ้อนไว้ด้วยผ้านวมผืนหนาอย่างตั้งใจ กางเกงนอนถูกปลดออกไปจากร่างอย่างรวดเร็ว พีทาบทับร่างเปลือยเปล่ากับคนตัวนิ่มกอดกระชับแนบแน่นเพื่อให้รับรู้ถึงการเต้นของหัวใจกันและกัน แนบชิดปิดปากอิ่มจนสนิท ลิ้นร้อนยังทำหน้าที่อย่างต่อเนื่อง ผลัดชิมความหวานของกันและกันอยู่นานสองนานก่อนจะผละจาก



และเลื่อนริมฝีปากสำรวจร่างกายขาวผ่องไปจนทั่วทิ้งรอยสัมผัสสีกุหลาบตีตราย้ำคำว่าเป็นเจ้าของไปทั่วทุกอณูร่างกาย สัมผัสอุ่นนุ่มที่จุดอ่อนไหวทำให้ก้องสะดุ้งเฮือก พีละเลียดลิ้มชิมรสหวานนั้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนมั่นใจว่าก้องเต็มใจจะรับสัมผัสที่จะตามมานั้นแล้ว นิ้วเรียวที่ชุ่มลื่นวนเวียนคลึงเคล้าที่ปากทางรักอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยกดแทรกลงไป

เนิบช้าและหนักหน่วงคือจังหวะที่เข้าใจตรงกัน กดย้ำจุดนำฝันนั้นอย่างต่อเนื่อง ร่างบางกระตุกเป็นระยะเมื่อถูกกระตุ้นจนหัวใจเต้นแรง ขาเรียวถูกยกขึ้น รับรู้ว่าต่อจากนี้คืออะไร หน้าท้องแบนราบออกอาการเกร็งน้อยๆรอรับสัมผัสแนบแน่นที่ค่อยเคลื่อนอย่างช้าๆถอยออกก่อนจะค่อยสอดเข้ามาจนแนบสนิทในที่สุด จูบปลอบใจคนรักที่ยังเกร็งร่างเป็นระยะนั้นอย่างแสนรัก ช่องทางที่แน่นกระชับและการเกร็งเป็นจังหวะตามธรรมชาตินั้นทำให้พีเสียวซ่านจนต้องครางออกมา...ก้องที่รักของผม..

“อืม...อา..ก้อง..ก้อง”

ค่อยขยับร่างอย่างเนิบช้า คนทำรักวาบไหวกับสัมผัสที่ได้รับจากคนใต้ร่าง แม้จะร่วมรักกันมานานแต่อาการไร้เดียงสาของก้องก็ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้เสมอ ใบหน้าสวยหวานที่ตาหรี่ปรือเคลิบเคลิ้มจากรสรักที่ได้รับทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้านี้ได้เลย ก้องของผม ผมรักคุณ


แขนเรียวเกาะเกี่ยวลำคอแกร่ง ก้องผ่อนแรงและโอนอ่อนไปตามการนำพาของพี จังหวะรักที่เสียวซ่านและสุขแสน จากเนิบช้าค่อยโจนทะยานอย่างเร่งเร้า บางช่วงถี่กระชั้นจนได้ยินเสียงโซฟาสั่นนั้นทำให้ก้องหน้าแดง ..อายเหลือเกิน..ไม่คิดว่าจะทำรักในที่นี้ ...แต่มันก็มาไกลเกินกว่าจะฉุดรั้งไว้ได้แล้ว ความปรารถนาคุกรุ่น ความรักอบอวลอยู่ในห้องนั้น... รักที่ไม่ใช่แค่เพียงตัณหาราคะ...แต่รัก..เพื่อให้รักและได้รัก


จังหวะรักเข้าสู่ท่วงทำนองที่กระชั้นถี่ขึ้นอีกครา การร่วมรักที่เต็มไปด้วยความหอมหวานซาบซ่านถูกนำพามาจนถึงขีดสุด ดั่งพลุดวงใหญ่แตกกระจายจนแสงสว่างโพลงเต็มท้องฟ้า ทั้งสองร่างกอดรัดกันแนบแน่น ก่อนสายธารอุ่นจะรินไหลปลดปล่อยออกมาพร้อมกันความสุขสมเกิดขึ้นในหัวใจ


ร่างทั้งสองยังคงกอดกระหวัดกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ปากบางจูบไปทั่วใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มจากอาการเหนื่อยเพลีย...นาน...กว่าอาการหายใจเร็วแรงนั้นจะค่อยคลาย พีพาก้องเข้าไปอาบน้ำอุ่นด้วยกัน จูบเบาๆปลอบใจยังส่งให้อย่างต่อเนื่อง คนหน้าคมสำรวจร่องรอยรักที่ตัวเองเป็นคนทำอย่างยินดี ผิวขาวสวยของก้องกระจ่างชัดเมื่อต้องแสงไฟนวลจากโคมในห้องน้ำ ก้มประทับย้ำรอยรักที่อกซ้ายของคนหน้าหวานภายใต้ชาวเวอร์ตัวใหญ่อยู่นานสองนานกว่าปากบางจะปล่อย


“อืม..สวยจริงๆเลยก้องของผม”


“บ้าน่าพี..คงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากถูกชมว่าสวยนะครับ”

“อืม..งั้นน่ารักดีกว่า..ก้องคนน่ารักของผม”


จูบดูดดื่มใต้ฝักบัวใหญ่คงดำเนินไปอีกนานหากเสียงโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเพื่อขัดจังหวะการร่วมรักที่อาจเกิดขึ้นต่อจากนี้..อีกครั้ง



“อ่ะ...พี..โทรศัพท์..อา..”

ก้องกระซิบทั้งๆที่ยังพิงอยู่กับอกกว้างใต้สายน้ำอุ่นนั้น

“อ่ะ...ครับ”


ปากบางยังคงวนเวียนอยู่ที่ใบหน้าหวาน


“ไม่ออก..ไป...รับ อืม..หรือ..ครับ อุ๊บ..บ..อืม..ม..ม.”


“อืม..เดี๋ยว..ก็..ได้..ครับ..อ่ะ..อา”


เสียงสัญญาณให้ฝากข้อความดังก่อนที่เสียงๆหนึ่งจะดังขึ้นตามมาอย่างกระชั้นชิด


“เฮ้ยพี สายแล้วมัวทำอะไรอยู่ ผมไมค์นะ จะโทรมาชวนไปเที่ยวคาเมรอนฯ ว่างแล้วโทรหาด้วย อย่ามัวแต่จู่จี๋กันจนลืมเพื่อนสิ”


..ก้องกับพีปล่อยหัวเราะออกมาพร้อมกัน


“ก้องเราไปเที่ยวคาเมรอนดีไหม”


“อืม..แต่ว่าตอนนี้ผมอยากไปทำตัวให้แห้งแล้วละพี ยืนใต้ฝักบัวนานๆแบบนี้กลัวปอดบวมนะ”


“คร๊าบ..ที่รัก ก่อนอื่นก็ Once more kiss นะครับ”


“ฮื่ยๆ!ไม่แล้วพี อาหารเช้าก็ยังไม่ได้ทานนี่ก็จะเที่ยงอยู่แล้ว ..พอแล้วตัวผมจะเปื่อยแล้วนะครับ”


ก้องรีบผละออกจากอกคนชอบแกล้งคว้าเสื้อคลุมมาสวมอย่างเร่งรีบแล้วออกจากห้องน้ำไปทิ้งให้หนุ่มหน้าคมยืนหัวเราะอารมณ์ดีอยู่ใต้ฝักบัว...หึๆ..


“ผมรักคุณนะก้อง”


“รู้แล้วคร๊าบบคุณพี...แต่ออกมาทานอาหารก่อนเถอะครับที่รัก”

+++TBC+++

Create Date : 09 มกราคม 2555		12 comments
Last Update : 9 มกราคม 2555 11:14:53 น.
Counter : 894 Pageviews.
Share Tweet