บทที่5.

บทที่5....
ไมค์ขับรถไปบริงซานเมื่อเวลาใกล้บ่ายเต็มที กว่าจะเสร็จธุระก็ค่ำมากแล้วเขารีบขับรถกลับ Embrace resortหวังจะพานะโมไปทาน Steam Boat ร้านอร่อยขึ้นชื่อในเมืองด้วยกัน โทรหาคนรักเพื่อให้นะโมเตรียมตัว แต่คนปลายสายไม่ได้รับ กดเบอร์ซ้ำอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่นานเลยกับการตอบรับ...หนุ่มลูกครึ่งยิ้มกว้างใบหน้าใสของนะโมกระจ่างอยู่ในความคิด...แต่เสียงที่ได้ยินทำให้อารมณ์กรุ่นของไมค์ระเบิดออกมาจนได้

“สวัสดีครับ”

“ใคร..คุณเป็นใคร..นะโมอยู่ไหน”

“อ้อ..คุณไมค์หรือ..ผมอาหลง...ตอนนี้คุณนะโมหลับอยู่...”

โกรธจนระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ไมค์ขบกรามแน่น สบถบางคำออกมา

“อย่าหยาบคายกับผมนะ!...แต่ไม่ต้องห่วง...ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า..เพราะยังไงพี่นะโมก็คือของรัก..ของผม..”

คนตาตี่วางสายไปแล้วคนตาสีฟ้าเลี้ยวรถกลับตรงไปเส้นทางที่Coffee Dragonตั้งอยู่แทบจะทันที คันเร่งถูกเหยียบจนมิดแม้จะรู้ว่าน้ำเสียงที่พูดกับเขาตั้งใจจะยั่วให้เขาโกรธ...แต่ขณะนี้เขาไม่สามารถระงับไว้ได้อีกต่อไป ไมค์ขาดสติและตกหลุมพรางของอารมณ์ไปแล้ว

...ทำไมนะโมอยู่ที่นั่น..บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอทานอาหารเย็นด้วยกัน..คุณทำแบบนี้ได้ยังไง...

ไม่ถึง10นาทีรถสปอร์ตหรูก็ถึงหน้าร้าน..บ้าชิส์! ร้านปิด ...แต่ไฟยังเปิดอยู่... ตาสีฟ้ากวาดมองหาความเคลื่อนไหวด้านใน ..นั่นอะไร!..ตรงมุมในสุดใกล้เตาผิง แสงไฟจากโคมดวงน้อยทำให้มองเห็นคนสองคน คนที่นอนยาวเหยียดอยู่บนโซฟานั้นจำได้ดี..คนรักของเขาเอง..แต่นั่นใคร..อาหลงกำลังจะทำอะไร... มือใหญ่ทุบกระจกหน้าร้านปังๆพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อนะโมไม่ขาดปาก..เมื่อเห็นว่าอาหลงลูบแก้มและก้มลง...จูบ!!! ไม่นะไม่

ตาเล็กตวัดวาบเมื่อได้ยินเสียงทุบกระจกหน้าร้านอย่างดัง..หึ..มาเร็วกว่าที่คิดไว้ซะอีก..ลุกเดินช้าๆตั้งใจให้คนโมโหทุบประตูให้ดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา...

“อื้ม..เสียงดังอะไรน่ะอาหลง..อ้าวค่ำแล้วหรือ”

ในที่สุดพี่ก็ตื่นจนได้..หึๆ.. หันมองคนหน้าใสที่งัวเงียลุกขึ้นนั่งขยี้หูขยี้ตา หนุ่มตี๋ปรับสีหน้าเหมือนว่าตกใจเสียเต็มประดา

“ไม่ทราบว่าใครครับ..มาทุบประตูหน้าร้านตั้งนานแล้ว...คุณนะโมระวังตัวนะครับ..ผมกลัวจะเป็นพวกวัยรุ่นกวนเมือง”

นะโมตกใจ..ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเมืองสวยๆสงบเงียบแบบนี้จะมีวัยรุ่นกวนเมือง ลุกนั่งเตรียมพร้อม ตื่นเต้นเล็กน้อยที่จู่ๆต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ …ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อนานมาแล้วนั้น...นะโมก็หลีกเลี่ยงที่จะต้องเผชิญกับการทะเลาะเบาะแว้งมาตลอด

“อาหลง...ระวังตัวนะ”

“ครับ”

สิ้นเสียงรับคำพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออกอย่างแรงกำปั้นหนักๆตรงเข้าที่หน้าของหนุ่มตี๋ทันทีจนอาหลงกลิ้งไปไกล ร่างใหญ่ของเจ้าของหมัดตามมาคร่อมร่างที่ไม่ยอมตอบโต้อะไรเลย นะโมตกใจ แม้จะค่อนข้างมืดแต่เขาจำได้ดี ร่างสูงใหญ่กับผมยาวสลวยสีทองนี้..

“ไมค์..หยุดก่อน”

กระโจนคว้าดึงบ่าแข็งแรงให้ออกจากร่างคนที่ล้มไปนอนกลิ้ง อาหลงปากแตก นอนตัวงอเป็นกุ้งอยู่กับพื้น

“เดี๋ยวไมค์..นี่มันเรื่องอะไรกัน”

หยุดกำปั้นที่ตั้งใจกระแทกหน้าคนที่นอนกองกับพื้นไว้ ตาสีฟ้าหันมาจ้องหน้าคนที่กำลังตกใจอย่างไม่วางตา พร้อมกับเสียงเข้มที่ตั้งใจตวาดนะโม

“กลับเดี๋ยวนี้!”

คว้ามือซ้ายได้ก็ฉุดกระชากเร็ว...แรง..อ่ะ!เจ็บ...นะโมร้องอย่างดัง ไมค์ตกใจ เขาไม่รู้ว่านะโมเป็นอะไร คนหน้าใสหน้าเหยเกและคล้ายจะมีน้ำตา แผลที่เลือดหยุดไปนานแล้วก็ซึมออกมาอีกครั้ง อาหลงได้ยินเสียงนะโมร้องก็รีบลุกพรวดโดดชกหน้าไมค์ไปทีหนึ่ง คนไม่ทันตั้งตัวก็ล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ก่อนที่ทั้งคู่จะชุลมุนกันอีกครั้ง

“หยุด!!”

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเขางงไปหมดแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++
เสร็จจากการตรวจเอกสารและแปลนร่างของรีสอร์ทใหม่ก็พลบค่ำแล้ว อัญญาวีย์ปิดโน๊ตบุคเก็บของเตรียมกลับบ้าน วันนี้คงไม่เข้าไปที่ Embrace resort แล้ว ใจยังไม่สงบพอ คงยังไม่มีกระจิตกระใจปรึกษาหารือเรื่องโครงการอะไรกับพี่ไมค์ได้มากนัก ...อยากกอดคุณยาย ...อยากหาความอบอุ่นให้กับหัวใจตัวเองบ้าง

ขับรถมาเรื่อยๆ ผ่านDragon coffee นึกได้ว่าคุณยายบ่นอยากทานคุกกี้ของที่นี่อยู่เมื่อวานนี้ สาวน้อยเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้าน อืมม..เหมือนร้านจะปิดแล้ว...แต่รถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่หน้าร้านมันคุ้นตามาก ...อัญญ์ไม่รีรอที่จะเข้าไปในร้านทันที

“พี่ไมค์คะ...อยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ”

ดูเหมือนว่าเสียงของอัญญ์จะไม่ได้ทำให้คนในร้านรับรู้ถึงการมาของเธอเลย..และเสียงเอะอะโวยวายในร้านนี่มันอะไรกัน

อ้าวนั่นเหมือนคนกำลังทะเลาะกันหรือไงนะ..ทำไงดี..กลัวก็กลัวแต่ผมยาวสลวยสีทองกับร่างสูงใหญ่นั้นมันคลับคล้ายคลับครา

“พี่ไมค์...อ่ะ..ว๊าย!!!”

“ดรากอนหยุดนะ!!!!”

สิ้นเสียงเล็กๆนั้นพร้อมกับร่างของหนุ่มลูกครึ่งผู้เป็นพี่ก็ล้มคว่ำลงไปกับพื้นด้วยแรงหมัดจากหนุ่มตี๋เจ้าของร้านกาแฟชื่อดัง ชุลมุนกันอยู่พักใหญ่กว่าจะแยกทั้งสองออกจากกันได้ ไมค์ถูกน้องอัญญ์ประคองขึ้นมายืนขณะที่ นะโมดึงอาหลงออกจากไมค์จนสุดแรง หอบกันไปทุกคน

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ...พี่ไมค์...ดรากอน”

ใบหน้าสวยหวานมีแววตื่นตระหนก ไม่คิดว่าพี่ชายจะก่อเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนของเธอได้..แล้วคนที่ยืนอยู่กับดรากอน...น่าจะเป็นพี่นะโม...แล้วทำไมพี่นะโมถึงอยู่ที่ร้านนี้ในยามที่สมควรจะอยู่ที่รีสอร์ท อืมม..ไม่อยากคิดเลยว่านี่อาจเป็นชนวนที่ทำให้พี่ไมค์ทะเลาะกับดรากอนก็ได้…แต่พี่ไมค์ก็ไม่เคยเป็นคนมุทะลุแบบนี้นี่นา...ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

“นะโมมานี่!...เดี๋ยวนี้!”

เสียงเฉียบขาดทำให้นะโมสะดุ้ง ทั้งตกใจ โกรธและอายกับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้น ...ไม่คิดเลยว่าไมค์จะเป็นแบบนี้...อยู่ๆก็เข้ามาทำเรื่องน่าอายแล้วยังจะมาข่มขู่เขาแบบนี้อีก..ฮื่ย!!..นะโมเม้มปากแน่นยืนนิ่งไม่ไหวติง อาการดื้อแบบนี้ทำให้ไมค์ฉุนเฉียวมากขึ้น มือใหญ่กระชากข้อมือซ้ายของนะโมแรง แต่คราวนี้เจ้าตัวไม่ปล่อยเสียงร้องออกมาเลย ปากบางสั่นน้อยๆเพราะพยายามกลั้นน้ำตาจากความเจ็บและอายนี้ไว้ เดินตามไมค์ออกไปอย่างไม่อยากตอบโต้อะไรอีก ..โกรธจนพูดไม่ออก...

อาหลงขยับตัวจะเข้าขวาง ไมค์รีบดึงนะโมไว้ในอ้อมกอด ชี้หน้าจ้องตาอาหลงอย่างอาฆาต เสียงเฉียบขาดดังกังวานก้อง

“อย่าบังอาจคิดแย่งนะโม เพราะเขาเป็นของฉันเข้าใจไหม”

“พี่นะโมไม่ใช่สิ่งของ พี่มีหัวใจและรู้ว่าใครที่รักพี่จริง...ใช่ไหมฮะพี่”

ตกใจกับคำพูดของหนุ่มตี๋..ไม่คิดว่าอาหลงจะพูดประโยคนั้นออกมา ตาเรียวแหงนมองหน้าคนที่กอดเขาอยู่ ในดวงตาสีฟ้านั้นมีแววเจ็บปวด...มือใหญ่ที่โอบเอวไว้บีบกระชับแน่นและกำลังสั่นก่อนจะดึงนะโมออกจากร้านมา

ภาพของอาหลงที่พยายามวิ่งตามเขาพร้อมกับร้องเรียกชื่อเขานั้นมันเหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน…คล้ายกับเรื่องราวเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว...

“ไม่...พี่อย่าทิ้งกร กรขอโทษ..กรไม่ได้ตั้งใจ พี่ฮะ พี่นะโมอย่าไป..”

นะโมใจกระตุก...มังกร..หรืออาหลงจะคือมังกร...น้องชายตัวเล็กที่ครั้งหนึ่งเคยเกาะติดเขาเป็นตังเม..

รถสปอร์ตคันนั้นกระชากคันเร่งออกไปจากลานจอดรถอย่างรวดเร็ว อัญญ์ทิ้งตัวที่เก้าอี้นวมข้างเตาผิงอย่างหมดเรี่ยวแรง ส่วนเจ้าของร้านยังนั่งอยู่กับพื้น ซบหน้าลงกับเข่าที่คู้ขึ้น ตัวสั่นเทาด้วยว่าพยายามกลั้นความโกรธไว้อย่างเต็มกำลัง มือเรียวกำแน่นตาเล็กวาวโรจน์จ้องไปยังทิศทางที่รถคันนั้นเคลื่อนออกไป

“นี่มันเรื่องอะไรกันดรากอน...บอกอัญญ์ได้ไหม”

“ทำไมพี่ไมค์กับคุณถึง...”

“ไม่ต้องยุ่ง!”

เสียงตวาดอย่างดังรอดออกจากปากของอาหลง... แต่แล้วคนโกรธก็นึกได้ว่าไม่สมควรตวาดอัญญาวีย์ไปอย่างนั้น

“อัญญ่า ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

“ผมไม่เป็นอะไร...คุณกลับเถอะดึกมากแล้ว”

“แต่..อื่ม...ให้อัญญ์ช่วยทำแผลให้ไหม”

ไม่ได้โกรธที่ถูกดรากอนตวาด สาวน้อยเห็นเพื่อนสะบักสะบอมจากฤทธิ์หมัดของพี่ชายมากอยู่ก็อยากจะช่วยดูแล ยิ่งดรากอนผิวขาวจัดยิ่งทำให้ร่องรอยจากหมัดที่คาดว่าสุดแรงนั้นเด่นชัดขึ้นมาทันที หนุ่มจีนหันหน้าหลบมือเรียวที่กำลังจะแตะที่โหนกแก้ม

“ขอบคุณมากนะครับ... แต่อย่าเลยคุณกลับไปดูแลพี่ชายคุณเถอะ ...อย่าลืมสิตอนนี้ผมเรียนหมอปี4แล้วนะ อ้อ..ถ้าอยากช่วยผมจริงๆล่ะก็..ช่วยทำแผลที่มือให้พี่นะโมด้วยก็แล้วกัน”

หน้าสวยยิ้มจางๆ กล่าวลาเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนการโรงแรมด้วยกันมาเมื่อหลายปีก่อนแล้วขอตัวกลับ...อัญญ์ชักมั่นใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้องเกี่ยวกับพี่สะใภ้แน่นอน...แต่ด้วยเหตุอะไรล่ะ...เฮ้อ..ปวดหนึบๆที่หัวตากลับไปทานยาพาราสักเม็ดแล้วนอนพักดีกว่าเรา

สาวน้อยนิสัยดีออกจากร้านไปนานแล้ว อาหลงยืนกอด อกมองเหม่อไปนอกร้าน ฝนโปรยสายลงมาอีกแล้ว มือเรียวลูบริมฝีปากที่แตกยับนั้น...เจ็บ...แต่แล้วก็กระตุกยิ้ม เขาเชื่อว่าเขาจะไม่เจ็บตัวฟรี...พี่ฮะแล้วพรุ่งนี้กรจะไปเยี่ยมพี่ที่ Embrace resort นะฮะ

เอ...มีสุภาษิตไทยบทหนึ่งเขาบอกไว้ว่า ... ตีเหล็กต้องตีตอนร้อนใช่ไหมฮะ...กรจะทำแบบนั้นนะฮะพี่.. กรใจดีกับไมค์มานานแล้ว...พี่เป็นของกร...ต่อไปนี้กรจะไม่ออมมือแล้วนะฮะ

เขาคือ Dragon...มังกรผู้เฝ้าของรักที่หวงแหน...เขาจะมาทวงของรักของเขาคืนเสียที
“ป้าฮะพี่อยู่หนาย...”

ตาเล็กๆกับใบหน้าขาวใสปากแดงรูปกระจับน่ารักนั้นทำให้น้องกรเป็นที่รักใคร่ของคุณแม่และปาป๊าของพี่นะโมมาก

“ขึ้นไปบนห้องนอนเลยจ้ะน้องกร พี่เขาทำการบ้านอยู่เดี๋ยวป้าจะทำผัดไทยห่อไข่ไปให้ทานนะคะ”

“ฮะป้า..กรอยากได้กุ้งตัวหย่ายด้วย...ได้ไมฮะกรชอบ”

ปากแดงเจื้อยแจ้วด้วยสำเนียงที่ไม่ชัดนักตามเชื้อชาติและอายุ คุณแม่หัวเราะพลางเอื้อมมือขยี้ผมหยักศกน้อยๆนั้นอย่างเอ็นดู เด็กน้อยชาวจีนก็ยิ้มจนตาเป็นสระอิทันที

ในห้องนอนสีฟ้า ที่เครื่องเรือนไม่มากนักตามแบบห้องนอนเด็ก บนเตียงที่ปูผ้าลายตัวการ์ตูนนีโมสีส้มที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในท้องทะเล... พี่นะโมนอนหลับปุ๋ยอยู่บนนั้น... กรอมยิ้มอยากหอมแก้มพี่ขึ้นมาเฉยๆ ปากแดงเล็กๆนั้นก็จุ๊บเบาๆที่แก้มของพี่ พี่ยังหลับอยู่กรปล่อยหัวเราะคิกคัก จุ๊บที่แก้มอีกหลายที ก่อนจะจุ๊บที่ปากของพี่ด้วย จนพี่งัวเงียลุกขึ้นมาเพราะคงเริ่มจั๊กจี้บ้างแล้วแถมตัวกลมๆที่กำลังนั่งทับอยู่บนตัวพี่มันก็คงหนักอยู่บ้างแหล่ะสำหรับเด็กตัวเล็กๆ

“ซาหวัดดีฮะ”

“อืม..กรมานานแล้วหรอ”

“อื้อ..แล้วคราวหน้าอย่ามาจุ๊บปากพี่แบบนี้นะ..”

ปากน้อยๆเม้มนิดก่อนจะเอียงคอถามเบาๆ

“พี่นะโมไม่รักกรหรา”

“รักสิ..แต่พี่น้องเขาไม่ทำแบบนี้หรอกรู้ไหม..อืมมันเอาไว้เฉพาะคู่รัก..มั้ง..อืมคงใช่...ส่วนพวกเราเป็นพี่น้องกันนะเข้าใจไหม”

“ไม่เอากรรักพี่อ่ะ..กรเป็นคนรักพี่ได้เป่าฮะ”

“หึๆๆ”

นะโมขยี้ผมกรเล่น พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ ขำกับความไม่เข้าใจของเด็กชายตัวเล็ก...ถึงพี่จะพยายามอธิบายให้กรฟัง แต่ไม่ว่าอย่างไรใจดวงน้อยนั้นมันรับรู้แค่ว่า กรรักพี่อยากอยู่กับพี่แบบนี้ไปตลอดเลย คนตัวเล็กอมยิ้มจนแก้มแดงตุ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะร่าตาเป็นสระอิ คนเป็นน้องเทตัวต่อเลโก้ในกล่องใหญ่ลงบนพื้นเตียงชวนพี่เล่นด้วยกัน

คุณแม่เอาอาหารกลางวันมาส่งให้ มีขนมจีบและน้ำส้มคั้นเย็นเจี๊ยบใส่เหยือกใบใหญ่มาให้ด้วย ทานอาหารจนอิ่ม ต่อเลโก้จนหมดแล้วก็เก็บใส่กล่องไว้ คนตัวเล็กอ้อนขอให้พี่อ่านนิทานให้ฟัง สองคนนอนเหยียดยาวหนุนหมอนใบเดียวกัน นะโมอ่านนิทานไปไม่กี่บทคนตัวเล็กที่นอนข้างก็หลับไปแล้ว คนเป็นพี่ก็ชักง่วงแล้วเหมือนกัน

“กร..กรอยู่ที่นี่ไหมคะคุณพี่”

“อยู่บนห้องนอนกับนะโมค่ะ..ขึ้นไปด้วยกันนะคะ สงสัยจะหลับทั้งคู่”

“อ๊ะ…น่ารักจัง”

ภาพถ่ายโพลาลอยด์สีซีดจางที่หัวเตียงทำให้เขายิ้มได้ ภาพวัยเยาว์ของเขากับพี่ ที่ถูกแม่จ๋าแอบถ่ายไว้ ...ภาพที่เขาไม่กล้าให้พี่เห็น..แต่มันเป็นภาพที่เขารักและหวงมากที่สุด นิ้วเรียวลูบไล้ไปบนภาพของเด็กสองคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงด้วยกัน คนตัวเล็กกว่าอิงซบอยู่กับอกคนเป็นพี่ที่ก้มหน้าลงชิดจนปากบางๆของพี่วางอยู่ที่ผมหยักศกนั้น...ยิ้มจางๆก่อนจะจุมพิตคนในภาพนั้น...กรรักพี่ก่อนนายไมค์นั่นอีกและกรก็รู้ว่าพี่ก็รักกร..พี่ฮะ10กว่าปีมานี้กรเฝ้ามองพี่มาตลอด...พี่ฮะเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมนะฮะ

+++++++
กลับมาถึงคอนโดก็เกือบบ่ายแล้ว คุณพิทักษ์โทรหาพีหลายครั้ง สีหน้าคนรับสายมีแววกังวลเล็กน้อยแต่แล้วก็ปรับเป็นปกติ... ก้องยิ้มน้อยๆพยักหน้ารับเมื่อคนหน้าคมหอมแก้มคนรักก่อนจะขอตัวออกไปจัดการธุระด่วนที่บริษัท

เก็บของฝากที่พี่แก้วและป้าบัวจัดมาให้เข้าที่เข้าทางแยกของสดและแห้งไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บางส่วนที่พี่แก้วฝากมาให้แม่ก็จัดแยกไว้ใส่ตะกร้าใหญ่เตรียมเอาไปให้ที่บ้าน ช่วงที่ไม่อยู่หลายวันพีให้พนักงานของบริษัททำความสะอาดมาดูแลบ้านให้ แม้ว่าทุกอย่างจะสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยดี แต่ก้องก็ยังอยากจะทำความสะอาดด้วยตัวเองอีกครั้ง

คนหน้าหวานจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ปลอกหมอนใหม่ ถือโอกาสเปลี่ยนผ้าม่านชุดใหม่ที่ซื้อมาจากตลาดในเมืองเชียงราย เป็นผ้าฝ้ายทอมือ ย้อมสีธรรมชาติ สวยงามแปลกตา สีส้มอ่อนๆนั้นได้จากดอกคำฝอย ยังมีอีกชุดที่ซื้อมาอันนั้นมีทั้งผ้าคลุมเตียงและผ้าม่านด้วยพีเลือกเป็นสีเขียวอ่อนๆซึ่งคุณป้าคนขายบอกว่าย้อมจากเปลือกต้นเพกา

เก็บของเก่าลงตะกร้าเตรียมส่งซัก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็บ่ายสองกว่าแล้ว เอนกายลงที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก อยากหลับสักพัก ยังมีเวลาอีกมากกว่าพีจะเสร็จงานและไปทานอาหารค่ำที่บ้านแม่ฟองพร้อมกัน แต่แม้จะพยายามข่มตาให้หลับแค่ไหน ก้องก็ไม่อาจหลับลงได้ ใจหวนคิดถึงอาการของพีเมื่อหลายวันมานี้..พีดูจะตื่นเต้นมากกับการที่พี่แก้วจะมีหลาน จะว่าไปแล้วพีดีใจมากกว่าเขาเสียด้วยซ้ำ....แปลบในใจขึ้นมาทันที...ไม่อยากคิดเลยจริงๆว่า..พีอาจอยากมีเด็กสักคนไว้เป็นทายาท


“พี่แก้วสวยขึ้นมากเลยนะครับก้อง มีน้ำมีนวลขึ้น...อืม...เวลาผู้หญิงท้องนี่มีเสน่ห์มากเลยน้า”


คนหน้าคมพูดไปพลางหัวเราะร่าเริง ขณะนอนหนุนตักก้องดูดาวกระจ่างฟ้าที่กระท่อมแห่งรัก ปากอิ่มเม้มแน่น..ใจไหววูบ...ไม่ได้อิจฉาพี่แก้ว...แต่อดสะท้อนในใจไม่ได้...ก้องเหยียดยิ้ม ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มือเรียวลูบผมของพีเล่นช้าๆแต่ใจกลับลอยไปไกล...แม่จ๋าก้องคิดถึงแม่จัง


รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นชื้นที่ริมฝีปาก ก้องลืมตาตื่นขึ้นใบหน้าคมคายของคนของหัวใจก็อยู่ไม่ห่างเลย ปากบางประทับลงที่หน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

“เหนื่อยหรือครับคนดี...ผมเรียกตั้งนานแล้วนะ”

มือหนาเกลี่ยปอยผมที่หน้าผากของก้องออกอย่างแผ่วเบา ประคองแก้มใสไว้ในมือ ตาวิบวาวคู่นั้นจับจ้องใบหน้าก้องอย่างไม่วางตา พีแปลกใจที่เห็นน้ำใสๆเอ่อในตาคู่สวยก่อนมันจะเหือดแห้งไป ก้องเป็นอะไร มีอะไรไม่สบายใจหรือ

“เหนื่อยก็พักเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปบ้านแม่ก็ได้นะครับดีไหม”

“ไม่อ่ะพี..ผมอยากไปวันนี้..ขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะครับ 5นาทีเอง”


พีขับรถฮัมเพลงอารมณ์ดีมาตลอดทาง ก้องยิ้มจางๆ พีคุยเรื่องที่ไปจัดการธุระที่บริษัทเมื่อบ่าย แต่ก้องไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นฟังผ่านไปเรื่อยๆจับใจความไม่ได้เลย... ในใจมันว่างเปล่า...ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาจนถึงบ้าน เมื่อพีจอดรถเรียบร้อยแล้ว ก้องปลดเซฟตี้เบลล์ หิ้วของฝากลงจากรถมา เมื่อกดล็อคแล้วพีรีบวิ่งอ้อมรถมาแย่งตะกร้าไปถือไว้เอง

“เอามานี่...คนท้องอย่าหิ้วของหนักเข้าใจไหมครับที่รัก”

ปากบางจูบที่หน้าผากหนักๆก่อนโอบเอวก้องเดินเข้าบ้านมา มือใหญ่แกล้งวนเวียนแถวๆหน้าท้องกลมๆของก้อง ก้องอ้าปากค้างไม่คิดว่าพีจะเล่นมุกนี้ ...นี่พีว่าเขาอ้วนหรือไงนะ..หึ..ปากอิ่มเม้มแน่น ...ทั้งๆที่คนพูดอาจตั้งใจให้ขำแต่ในยามนี้ก้องหัวเราะไม่ออก ใจมันพาลคิดไปเรื่อยเปื่อย พีคงอยากมีลูกจริงๆ ...

พี่ตุ่มเอาไส้อั่วไปอุ่นให้ร้อนกลิ่นเครื่องเทศหอมกรุ่น กระจายไปทั่วบ้าน ก้องจัดน้ำพริกหนุ่มฝีมือป้าบัวและแคบหมูไร้มันที่ทอดจนกรอบพองน่าทานไว้บนโต๊ะอาหาร พร้อมเครื่องเคียงเป็นผักสดหลากหลายชนิด แกงมัสมั่นไก่ที่พี่ตุ่มทำไว้ และปลากะพงนึ่งมะนาวตัวใหญ่สำหรับแม่ อาหารค่ำวันนี้เลยถูกปากทุกๆคนเป็นอย่างมาก พี่ตุ่มอยากทานแกงฮังเล ก้องบอกว่าป้าบัวสอนทำแกงฮังเลสูตรเชียงแสนให้ แต่การทำแกงฮังเลต้องใช้เวลานาน ไว้วันหลังว่างๆก้องจะลองทำดูเหมือนกัน

หลังอาหารก้องนอนหนุนตักแม่ฟองเล่นอย่างเคย คืนนี้อยากจะอ้อนขอนอนที่บ้าน อยากคุยบางอย่างกับแม่..แต่เพราะพีแสดงอาการว่าง่วงและเพลียมากเหลือเกิน สงสัยว่าเขาคงต้องรับหน้าที่ขับรถกลับแทน ลูกชายคนเล็กเลยถือโอกาสทอดเวลากอดแม่อยู่นานกว่าจะลากลับ

“เป็นอะไรก้อง...อ้อนแม่ผิดปกตินะวันนี้”

แม่ฟองขยี้ผมก้องเบาๆ มือของแม่ประคองแก้มใสก่อนจะดึงมาหอมซ้ายขวา

“เปล่าจ้ะ...ก็ตัวแม่หอมก้องเลยอยากกอดแม่นานๆ..”

หลบสายตากับบ่าของคนเป็นแม่ กอดแม่อยู่นาน ปากอิ่มเม้มแน่น ก้องเงียบผิดปกติจนแม่ฟองอดสงสัยไม่ได้..แต่ก็รู้ว่าถ้าลูกชายอยากได้คำปรึกษาก็คงจะเอ่ยออกมาเอง...ให้โอกาสก้องลองแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อน ถ้าเหลือบ่ากว่าแรงลูกชายคงจะขอความช่วยเหลือแน่นอน

ก้องขับรถกลับคอนโดด้วยความระมัดระวัง ความจริงเขาไม่ชอบขับรถในเวลากลางคืนเท่าไหร่นัก เพราะไม่มั่นใจในสายตาตัวเอง เพลงบรรเลงแผ่วที่เจ้าของรถเปิดไว้ก็ถูกปิดไปเพราะพีหลับไปแล้ว..ในยามนี้เขาต้องการสมาธิมากที่สุด เหลือบมองใบหน้าคมคายที่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข พีคงเหนื่อยมากกับการต้องรับผิดชอบงานที่บริษัทเพียงคนเดียว อยากช่วยแบ่งเบาภาระของพีบ้าง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจ นี่เขาเป็นคู่ครองที่ไม่คู่ควรเลย ไม่สามารถทำอะไรให้พีได้เลยจริงๆ..เฮ้อ...

จอดรถเรียบร้อยแล้วคนที่นั่งข้างก็ยังไม่ตื่น จับบ่าเขย่าเบาๆ คนหน้าคมก็ยังเฉย ตาเรียวยังปิดสนิท ขนตาสั้นกระพริบไหวแต่คนหน้าหวานไม่ทันสังเกต ก้องก้มไปใกล้ เรียกเบาๆ พีก็ยังไม่ตื่น มือเรียวปลดเซฟตี้เบลล์ให้พี กำลังจะเขย่าตัวอีกครั้ง แต่แล้วเหมือนถูกโอบรัดจากแขนแข็งแรงก่อนที่เก้าอี้ด้านที่พีนั่งจะถูกเอนราบลงอย่างรวดเร็วก้องเสียหลักทิ้งตัวลงบนอกพีอย่างหลบไม่ได้

“อ๊ะ!อืม..พะ..อื้อออ”

เอ่ยออกมาไม่เป็นประโยคแล้วเพราะปากอิ่มถูกปิดด้วยปากบางๆนั้น พีแทรกลิ้นเข้าสู่โพรงปากหวานกอดกระหวัดกับลิ้นเรียวอย่างร้อนแรง ลูบไล้กลืนกินความหวานจากปากอิ่มอยู่นาน ก่อนจะปล่อยก้องให้เป็นอิสระเมื่อคนในอ้อมกอดเริ่มปัดป่ายผลักไสเพราะคล้ายจะขาดอากาศหายใจขึ้นทุกขณะ

แม้จะละจากปากอิ่มแล้วแต่คนหน้าคมก็ไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเปล่าๆ ดึงรั้งร่างก้องให้แนบชิดอีกครั้งปากบางเข้าครอบครองยอดอกผ่านเนื้อผ้าบางนั้นทันที ฝันขาวขบกัดเบาๆ ดูดดุน แลบเลียยอดอกสีสวยนั้นด้วยความปรารถนา เรียกเสียงครางกระเส่าจากก้องได้มากทีเดียว

“อ่ะพี!..เล่นอะไรเนี่ย..อื้ม”

ทั้งๆที่ตั้งใจจะดันตัวออกจากอ้อมกอด แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับไม่ทำตาม แถมยังจะโน้มตัวเข้าใกล้เพื่อให้คนใต้ร่างขบเม้มยอดอกได้ถนัดขึ้น

“อ๊ะ..ไม่..อ่ะ...อา”

มือใหญ่ที่สอดใต้เสื้อและยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนนุ่มมือนั้นอย่างห้ามใจไม่อยู่ ร่างด้านบนที่พยายามดิ้นรนออกจากอ้อมกอด เสียดสีบางอย่างของคนใต้ร่างทำให้เริ่มผิดปกติขึ้นมาแล้ว พีบีบเคล้นสะโพกงามให้แนบชิดกับบางอย่างที่กำลังพองตัวมากขึ้น ก้องเริ่มรู้สึกว่าจะอยู่ในรถนานเกินไปแล้วและมันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้หากเขาไม่รีบตัดไฟเสียตั้งแต่ตอนนี้

เมื่อดันตัวออกจากอ้อมกอดมาได้ก็สบกับสายตาวิบวาวที่มีเต็มไปด้วยแรงปรารถนานั้น เขาถูกกอดจนต้องซบหน้าลงกับอกอุ่นของพีอีกครั้ง เสียงหัวใจของพีดังระรัว จนเจ้าตัวต้องผ่อนหายใจหนักแรง พร้อมกับกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหู

“ไปต่อที่ห้องกันเถอะนะก้องนะ”

“บ้า!”

มือเล็กทุบแรงๆที่อกกว้างผลักอกพีแล้วรีบวิ่งหนีขึ้นลิฟต์ไปโดยเร็ว พีหัวเราะกับอาการเหวี่ยงของก้อง เขาไม่ได้แกล้งแต่อยากให้ก้องยิ้มได้เพราะรู้สึกว่าตั้งแต่กลับจากเชียงรายก้องดูซึมไป ซึ่งเขาเองก็ยังหาสาเหตุไม่ได้ว่าเพราะอะไร แม้ว่าก้องคนเดิมจะกลับมาแล้ว แต่เขาคิดว่าก้องก็ยังดูแปลกไปอยู่ดี
อาบน้ำเรียบร้อยแล้วคนหน้าหวานนั่งกอดหมอนดูทีวีที่ห้องรับแขก พีเดินเช็ดผมออกจากห้องน้ำมาก้ม้มหอมแก้มคนรักเบาๆก่อนจะอ้อมโซฟาตัวยาวมานั่งข้าง ดึงหมอนออกจากอกแล้วซบลงที่ตักคนรัก


“เช็ดผมให้หน่อยครับที่รัก”

อ้อนคนที่กำลังทำเป็นสนใจละครหลังข่าวในทีวีเสียเต็มประดา แต่เขารู้ว่าก้องไม่ได้สนใจดูจริงๆหรอก คนหน้าหวานกำลังโกรธเขาเรื่องที่รุ่มร่ามในรถเมื่อครู่ แต่ก้องก็ไม่ได้ว่าอะไรมือเรียวเช็ดผมให้เขาอย่างว่าง่ายจนผมแห้งดีแล้วพีก็ลุกนั่ง จับบ่าคนรักไว้จ้องตาโตคู่สวยนั้นอย่างจะค้นหาบางอย่าง... บางอย่างที่ทำให้คนหน้าหวานเกิดอาการหงอยเหงา


“ก้องครับมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ...บอกผมได้ไหมคนดี”

ปากอิ่มเม้มนิดก่อนจะคลี่ยิ้มจางๆออกมา... พีผมเองก็ยังไม่เข้าใจอารมณ์ผมในตอนนี้อยู่เหมือนกัน มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร...อย่าใส่ใจเลยพี

“เปล่า..ไม่มีอะไรหรอก..คือ...ผมคงเหนื่อยกับการเดินทางน่ะ”

“ง่วงแล้ว...ไปนอนเถอะพี”

คนหน้าคมพยักหน้าให้ก่อนจะเดินโอบเอวก้องไปยังห้องนอน ปิดไฟกลาง ห้องโคมไฟหัวเตียงด้านขวายังเปิดไว้ แสงสีเหลืองนวลส่องเพียงรำไรไม่สว่างจนเกินไปนัก คนหน้าหวานทิ้งตัวลงนอนดึงผ้าห่มคลุมกาย ขยับร่างกอดเอวคนที่ยังนั่งพิงพนักหัวเตียงอยู่ คนหน้าคมหันมายิ้มให้ก่อนจะหยิบเอกสารบางอย่างที่หัวเตียงขึ้นมาอ่าน พีที่ตอนแรกดูเหมือนว่าจะง่วงกลับไม่ง่วงอย่างที่คิดไว้ อาจเพราะได้หลับในรถมาบ้างแล้วก็ได้


ตาโตแอบมองใบหน้าซีกหนึ่งของพีอย่างพินิจพิเคราะห์ พีมีเพื่อนมากมายทั้งชายและหญิง ใบหน้าหล่อคมคายแบบไทยแท้ ช่างน่ามอง คนน่ารักและมีเสน่ห์อย่างพีไม่แปลกที่จะป๊อบปูล่าในบรรดาคนไทยในนิวยอร์คด้วยกัน อีกทั้งเพื่อนต่างชาติอีกล่ะ จากคำบอกเล่าของไมค์และธีร์ พีมีเสน่ห์ดึงดูดใจทั้งกับเพศเดียวกันและตรงข้าม แต่พีไม่เคยมีใครมาก่อน

…ไม่น่าเชื่อ...ทั้งแอนนาและเพื่อนสาวๆที่น่ารักตั้งมากมาย แต่ทำไมพีกลับสนใจเขา...ยอมลงหลักปักฐานกับคนแบบเขา...คนหน้าหวานลอบถอนใจ...

...นานแค่ไหนแล้ว...ที่คนๆนี้...อยู่เคียงข้างเขาเสมอมา

...นานแค่ไหนแล้ว...ที่บ่าแข็งแรงนี้...มีไว้เพื่อให้เขาอิงซบยามอ่อนล้า

...นานแค่ไหนแล้ว...ที่สายตาคมกล้าจับจ้องก็แค่เพียงเขา...เท่านั้น.

..และมันจะยาวนานแค่ไหนกันนะพี...

…นานแค่ไหนแล้ว...ที่รู้ว่ารักเพียงคนๆนี้...

...นานแค่ไหนแล้ว ..ที่ใจดวงนี้มีแค่เพียงคนตรงหน้านี้...เท่านั้น

“พี...เป็นผมนะดีแล้วหรือพี...ดีแล้วจริงๆใช่ไหมพี”

ตาสวยปิดลง เสียงหวานพึมพำเบา เมื่อพีหันกลับมาเหมือนก้องจะหลับไปแล้ว...สงสัยคงละเมอ..ยิ้มน้อยๆให้หลังมือใหญ่ลูบไล้แก้มเนียนใสของคนหน้าสวยแผ่วๆ เพราะมือเรียวที่กำชายเสื้อนอนของเขาไว้แน่นนั้นทำให้พีอดกังวลไม่ได้ เหมือนก้องมีเรื่องไม่สบายใจ


วางเอกสารลง สอดกายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ปากบางประทับที่หน้าผากมน เปลือกตาสวย ไล้เรื่อยลงมาที่แก้มใส ซอกคอขาวและลาดไหล่เนียน เชยคางขึ้นเพื่อพรมจูบไปทั่วใบหน้า จับปลายคางไว้ด้วยมือหนึ่ง ปากอิ่มเผยอรอรับสัมผัสจากปากบาง ลิ้นร้อนแลบเลียกลีบปากอิ่มก่อนจะกดย้ำเบาๆ กระตุ้นให้เลือดในกายคนรักฉีดพล่าน ขณะที่ลิ้นร้อนก็เพียรแทรกซอนค้นหาความหวานในโพรงปากอุ่น ปลายลิ้นแตะต้องกันลูบไล้โลมเลียพลิกพลิ้วพลัดชิมความหวาน ซึ่งกันและกัน


คนที่หลับขยับร่างเป็นนอนหงาย แขนอ่อนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอคนที่คร่อมร่างเขาไว้แนบแน่นตาโตยังหลับพริ้มแต่รับรู้ทุกสัมผัสของคนรัก มือของพีเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนของก้องออกช้าๆ ทีละเม็ดๆจนเมื่อเสื้อนอนหลุดจากกาย จึงค่อยลูบไล้ฝ่ามืออุ่นไปตามแผงอกขาว หยอกเย้าคลึงเคล้นที่ยอดอกสวยนั้นอย่างเบามือ ตุ่มไตก็แข็งขืนขึ้นมาทันที ลิ้นร้อนวนเวียนแลบเลียยอดอกที่ชูชันนั้นอย่างกระหายหิว ดูดดุนขบเม้มก่อนจะผละปากออกลากไล้ลิ้นร้อนเรื่อยลงต่ำจากอกขาวสู่ท้องน้อยที่แบนราบ หยุดหยอกเย้ากับร่องสะดือสวย จนคนใต้ร่างต้องบิดตัวเกร็งกระตุกน้อยๆและปล่อยเสียงครางแผ่วเบา หายใจหอบเครือ

“..อา..พี...อืม”

ปรือตาสวยช้อนขึ้นมองคนหน้าคมที่กำลังส่งยิ้มละลายหัวใจให้อยู่ตรงหน้า พีดันตัวยันเข่ากับพื้นเตียง คนหน้าคมหันมาปลดเสื้อนอนออกจากตัวบ้าง แผงอกหนาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเมื่อต้องแสงไฟจากโคมสีนวลอ่อน ชวนให้ใจหวิวไหวมากขึ้น ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงออกจากร่างคนบนเตียง พีทาบร่างลงกับร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด อุณหภูมิกายที่คุ้นเคยทำให้ก้องเบียดร่างเข้าแนบชิดมากขึ้นจนแถบไม่มีช่องว่างระหว่างกันเลย มือหนาเริ่มลูบไล้ที่ต้นขาเรียวงาม สอดแทรกฝ่ามือเข้าใต้ขอบกางเกงชั้นใน บีบเคล้นคลึงเคล้าสะโพกแน่นอยู่นานก่อนจะดึงรั้งกางเกง2ชิ้นนั้นให้พ้นทางไป


พีแนบร่างลงมาคราวนี้ส่วนอ่อนไหวของเขากับก้องสัมผัสกันอย่างตั้งใจ ท่อนขาสองข้างถูกพีดันให้ชันเข่าขึ้น ก้องสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นร้อนเริ่มวกวนก่อกวนที่ต้นขาเรียว รับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้คนหน้าหวานก็ไม่อยากจะลืมตาเสียแล้ว..อายเหลือเกิน แม้จะเคยแนบชิดกันมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ชินสักที ก้องเหมือนจะกระถดตัวหนี แต่มือหนารั้งเอวบางๆไว้เสียก่อน ปลายลิ้นร้อนค่อยลากเลียจากปลีน่องขาวเข้าสู่ข้อพับเข่า ต้นขาเรียวยาว ดูดเม้มทิ้งรอยแดงสวยไว้ที่ต้นขาด้านใน ค่อยๆลากลิ้นขึ้นใกล้ส่วนอ่อนไหวทีละนิด ..ทีละนิด


วาบหวิวในท้องน้อยจนร่างบางสั่นเกร็ง หายใจหอบสะท้าน เมื่อส่วนอ่อนไหวถูกโพรงปากอุ่นเข้าครอบครอง มือและปากของพีโลมเล้าเขาอย่างอ่อนโยนแค่นี้ก้องก็แทบละลายเสียให้ได้ ไม่อาจกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่ถาถมได้ในที่สุดก็ปลดปล่อยสายธารแห่งรักออกมา


พีกลืนกินไปหมดทุกหยาดหยด แลบเลียส่วนที่อ่อนลงไปให้กลับคืนขึ้นมาอีกครั้งได้อย่างไม่ยากนัก มือข้างหนึ่งยังปรนเปรอเบื้องล่างของก้องอย่างต่อเนื่อง มือหนาเกลี่ยปอยผมหลุบลู่ที่หน้าผากออกอย่างเบามือ ปากบางกระซิบถามเสียงแผ่ว


“..ก้องครับ..คุณมีอะไรไม่สบายใจหรือ ...บอกผมได้ไหมคนดี”

“ผมไม่อยากให้คุณทุกข์ใจคนเดียวนะครับก้อง”

ก้องหน้าแดง ที่เผลอปล่อยเสียงครางหวานเพราะความเสียวซ่านที่ยังคงถูกปลุกอยู่ตลอดนั้น ปรือตาขึ้นมองคนรักที่ตอนนี้ สายตาคมกล้าจับจ้องใบหน้าเขาอย่างไม่วางตา แววปรารถนาและห่วงใยปรากฏอยู่เต็มใบหน้าคมคายนั้น ปากอิ่มเผยอเหมือนกับเชิญชวนให้ชิมรส ตั้งใจโน้มคอให้พีรับจูบจากเขา

..พี..ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย แค่ผมมองตาคุณผมก็รู้แล้วแหล่ะพี...แค่เพียงแต่..ตอนนี้ผมกำลังสับสน..แค่นั้น..แค่นั้นจริงๆครับพี


“..ผมรักคุณนะครับ...”


ลิ้นเล็กแทรกเปิดปากบาง ควานหาสัมผัสหวานจากหยาดหยดที่พีกลืนไป กอดกระหวัดรัดเรียวลิ้นลูบไล้ดูดดุน อย่างใจปรารถนา มัวเมากับรสจูบที่ต่างคนต่างมอบให้แก่กัน ก่อนจะผละออกเพราะเหมือนกับจะขาดอากาศหายใจ ก้องรีบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด การหายใจเริ่มติดๆขัดๆจากอารมณ์รักที่ปะทุขึ้นอีกครา

ร่างแกร่งแนบชิดลงมา ต้นขาขาวถูกแยกกว้างขึ้นเมื่อพีแทรกร่างมาตรงกลาง ส่วนอ่อนไหวของพีทำให้ก้องต้องหลับตา บทเพลงรักบทใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ไม่อยากให้คนรักต้องเจ็บปวด การทำทุกวิธีเพื่อให้การทำรักราบรื่นนั้นสำคัญยิ่งนัก พีเริ่มต้นอย่างช้าๆเพื่อให้ก้องชินกับการแนบชิด เพียงแค่นิ้วสัมผัสสะกิดจุดเร้าก็ทำให้ก้องถึงกับบิดร่างครางเร่าด้วยความเสียวซ่านจากการถูกปรนเปรอทั้งสองด้าน การปรนเปรอที่ด้านบนเริ่มเร่งเร้ามากขึ้นๆจนสะโพกเล็กอยู่ไม่ติดพื้นเสียแล้ว ร่างบางหวีดร้องก่อนที่ทำนบจะพังทลาย ปลดปล่อยสายธารแห่งรักอีกครา

“อ๊ะ..อืมมมม...ฮ่ะ...อา..”

พีค่อยแทรกกายเข้าสู่ช่องทางรักเมื่อรับรู้ว่าก้องพร้อมสำหรับเขาแล้ว...แม้ไม่ฝืดคับมากมายแต่ก็เสียดแน่นพอดูทีเดียว และถึงแม้จะพยายามระมัดระวังมากเท่าไหร่แต่การลุกล้ำก็ทำให้ก้องต้องกลั้นหายใจอดจะอึดอัดกับการสอดใส่ไม่ได้ ยิ่งแก่นกายที่ร้อนรุ่มกดดันเพื่อหลอมรวมมากเท่าไหร่ ร่างบางก็ยิ่งเกร็งมากเท่านั้น

ไม่รีบร้อนดึงดันและช่องทางก็ชุ่มลื่นเพียงพอแล้ว ปากบางหันมาหยอกเย้ากับกลีบปากอิ่มอีกครา หวังให้เพลิดเพลินและคลายความตึงเครียดเบื้องล่าง การขยับจากเนิบช้าค่อยเปลี่ยนเป็นจังหวะให้เร่งเร้ามากขึ้นตามความต้องการของหัวใจ วงแขนโอบกอดกันและกันไว้ เพลงรักบรรเลงไปตามครรลองที่ควรจะเป็นแปรเปลี่ยนจากความเสียดแน่นเป็นความวาบไหวที่แล่นจากปลายเท้าเข้าสู่ท้องน้อย เปลี่ยนความเจ็บแปลบให้เป็นความสุขอย่างหฤหรรษ์ เปลี่ยนความกังวลในใจให้มลายหายสิ้น...อา..รสชาติแห่งรักมันเป็นแบบนี้นี่เอง..

“...ผมรักคุณนะครับก้อง...”

เสียงกระซิบแผ่วๆที่ดังก้องอยู่ในหัวใจ ราตรีนี้ยาวนานนัก การทำรักไม่ได้จบแค่เพียงตอบสนองความต้องการทางสัญชาติญาณดิบเท่านั้น แต่เป็นการทำให้คนรักมีความสุขอย่างที่สุด...ทำรัก... เพื่อมอบรักแด่คนที่รักมาก ...นั่นคือการเมคเลิฟที่สุดคลาสสิกสำหรับเขา


++++++++TBC+++++++++

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2554		9 comments
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2554 18:19:52 น.
Counter : 631 Pageviews.
Share Tweet