ก้องพีเดอะซีรี่ย์ปี2 บทที่7

“ผมว่าเราบินไปลงที่กัวลาลัมเปอร์แล้วเที่ยวที่นั่นสักวันสองวันก่อนค่อยไปหาไมค์กับนะโมที่คาเมรอนนะคุณว่าดีไหมครับก้อง”


คนหน้าคมเปิดดูข้อมูลในเวปชื่อดังเรื่องการท่องเที่ยวแล้วนึกสนุก อยากท่องเที่ยวแบบแบ็คแพคดูบ้าง


ก้องเดินถือถาดน้ำชาที่มีกาน้ำชาสีเงินใบเล็กมาวางที่โต๊ะกลางในห้องรับแขกก่อนจะรินน้ำชาหอมกรุ่นที่ตั้งใจชงเป็นพิเศษลงในถ้วยใบหนึ่งแล้วเดินถือมาให้คนของหัวใจที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องเล็กด้วยสีหน้าตื่นเต้นกับประสบการณ์ที่จะได้รับ


“ผมไม่เคยไปมาเลเซียนะคุณเคยไปหรือพี”


“จะกลัวอะไรก็ลองศึกษาตามนี้ไงเนี่ยมีคนเขารีวิวไว้ด้วยนะน่าสนุกดีออก”


รับถ้วยชาหอมกรุ่นจากมือเรียวมาถือส่วนอีกมือก็คว้าเอวให้ก้องนั่งลงที่พักแขนของเก้าอี้นวมตัวใหญ่ที่เขานั่งอยู่ จิบชาไปพลางสายตาก็คมไล่อ่านข้อความและดูรูปภาพต่างๆที่ปรากฏในจอ พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข


ก้องเห็นพีสนอกสนใจและตื่นเต้นกับการจะได้ไปพักผ่อนท่องเที่ยวครั้งนี้ก็ยิ้มน้อยๆ ลุกยืนขึ้นก่อนจะก้มลงไปสัมผัสแผ่วๆที่แก้มของคนรักแล้วเอ่ยออกมาเบา


“แล้วแต่คุณละกันอยากไปก็ไป ถ้าได้ข้อมูลยังไงก็บอกผมด้วยนะครับจะได้ลาพักร้อน เดี๋ยวผมไปโทรหาพี่แก้วก่อนนะพีเห็นว่าอยากพาพี่ปอเข้าคอร์สคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่พี่เป้ทำอยู่จะได้คุยรายละเอียดกันด้วย”



พียิ้มให้แล้วพยักหน้ารับทราบ คนหน้าหวานเดินไปในห้องนอนแล้ว ส่วนพียังนั่งจิบชาและหาข้อมูลการท่องเที่ยวอยู่อย่างนึกสนุก หึๆก็ไม่ได้เที่ยวแบบนี้มานานตั้งแต่เรียนไฮสคูลแล้วนี่นา ข้อมูลเกี่ยวกับการท่องเที่ยวต่างๆถูกคนหน้าคมโหลดไว้ในมือถือสุดไฮเทคที่เจ้าตัวปลาบปลื้มหนักหนา รวมทั้งจัดการจองโรงแรมและอื่นๆไว้ครบครัน ถึงแม้จะแบ็คแพคแต่ความปลอดภัยย่อมมาก่อนเสมอ


2วันหลังจากเคลียงานต่างๆที่บริษัทเรียบร้อยแล้วพีก็พาก้องไปกัวลาลัมเปอร์ เมื่อถึงสนามบินKLIA(Kuala Lumpur International Airport)ทั้งสองก็เดินทางเข้าสู่ใจกลางกรุงกัวลาลัมเปอร์โดยKLIA Ekspres รถไฟฟ้าด่วนที่ขึ้นจากสนามบินเข้าเมืองหลวงโดยไม่แวะจอดที่ใดเลย เป็นการเดินทางที่รวดเร็วที่สุด



การเดินทางโดย KLIA Ekspresนับว่าสร้างความเพลิดเพลินให้กับทั้งก้องและพีได้มาก เพราะระหว่างทางก็มีวิวทิวทัศน์ให้ชมมากมายรวมทั้งยังผ่านเมืองใหม่ Putrajaya ปุตราจายาที่เป็นที่ตั้งของสถานที่ราชการสำคัญๆรอบนอกเป็นเมืองเล็กๆมีคอนโดและบ้านคล้ายบ้านพักตากอากาศสวยงามดี


"นั่นมัสยิดปุตราหรือมัสยิดสีชมพูสร้างด้วยหินแกรนิตสีกุหลาบจุคนได้ 15,000คนปัจจุบันมัสยิดปุตราเป็นแห่งเดียวที่เปิดให้นักท่องเที่ยวทั่วไปเข้าชมเพียงแต่ต้องแต่งกายเรียบร้อยและสวมทับด้วยเสื้อคลุม(สีชมพู)ที่มีจัดเตรียมไว้ให้ที่ด้านหน้ามัสยิด ไว้เราค่อยไปเที่ยวกันนะครับก้อง”


“สวยดีเนาะ อืม ก็แล้วแต่คุณละกันนะพี”


คนหน้าคมอดทำหน้าสงสัยไม่ได้ว่าก้องจอมเหวี่ยงทำไมไม่คัดค้านอะไรเขาบ้างเลยดูจะโอนอ่อนผ่อนตามเขามากเกินไปแล้วนะ


“หือก้องอ่ะทำไมตามใจผมจังเลย ไม่สนุกหรือครับ หรือว่าเหนื่อยกับการเดินทาง อ้อเวลาที่นี่ก็ต่างกับเมื่อไทยแต่ก็แค่ประมาณ1ชั่วโมงเอง jet lagหรือครับคนดี”


มือใหญ่ลูบแก้มใสแผ่วเบาเพื่อเอาใจ ก้องอาย หน้าร้อนขึ้นมาเฉยๆปากแดงอิ่มเอ่ยเบาราวกระซิบ


“จะบ้าหรือพีนี่มันที่สาธารณะนะ”


ตาโตหันมองไปรอบกาย รถไฟฟ้าด่วนคันนี้มีหลายที่นั่งให้เลือกทั้งแบบเก้าอี้หันหน้าเข้าหากันอย่างที่เขากับพีนั่งอยู่ แบบนั่งหันไปทางเดียวกันหรือเป็นแบบจั๊มซีทก็มี และออกจะกว้างขวางมากด้วย ถึงแม้ผู้คนในขบวนนี้ไม่มากมายและตรงส่วนที่พวกเขานั่งอยู่ก็ไม่มีใครอื่น แต่ก้องก็อดเขินไม่ได้


“อ้าวแล้วไมอ่ะก็ผมเป็นห่วงคุณอ่ะคิดว่าเป็นไข้ก็เลยถือโอกาสเช็คอุณหภูมิแค่นั้นเองคร๊าบหมอก้อง”


“ชิส์เซี้ยวจริงๆคุณพีรวิชญ์!”


ใช้เวลาเดินทางประมาณ 28 นาที สำหรับระยะทาง 75 กม.จากสนามบินKLIAสู่กรุงกัวลาลัมเปอร์ รถไฟฟ้าจอดที่KL Sentral ซึ่งเป็นเหมือนหัวลำโพงของกรุงเทพนั่นเอง พีจองโรงแรมใกล้ๆกับKL Sentral ไว้เพื่อสะดวกในการเดินทางไปท่องเที่ยวต่อ โดยโรงแรมที่พีจองไว้เดินจากหัวลำโพงมาเลเซียไปประมาณ100เมตรแค่นั้นเอง หลังจากเก็บสำพาระต่างๆและนอนพักเอนหลังกันบ้างแล้ว คนตื่นเต้นกับการท่องเที่ยวแบบนี้ก็ชักชวนคนหน้าหวานให้รีบออกไปดูเมืองหลวงของมาเลเซียยามค่ำคืน


“ไปชมตึกแฝดเปโตรนาสนะครับก้องนะแล้วคุณจะช็อปที่ห้างแถวๆนั้นก็ได้นะก็คล้ายๆพารากอนบ้านเราแหล่ะ”


Petronas Twin Towersหรือภาษามาเลย์ ชื่อว่า Menara Berkembarมีความสูง 452 เมตรและ เคยเป็นตึกที่สูงที่สุดในโลก แต่ตอนนี้ต้องยกให้กับ ตึกดูไบ UAE ที่มีความสูงถึง 609.6 เมตร ไปแล้วประกอบไปด้วย 88 ชั้นโดยมีการออกแบบสัญลักษณ์แนวศิลปะของศาสนาอิสลามส่วนได้รับแรงบันดาลใจจากเสาหินทั้ง 5 ของอิสลามทำให้เป็นสถาปัตยกรรมที่สวยงามมีสะพานเชื่อมระหว่าง สองตึก บริเวณชั้นที่ 41 และ 42 เปิดบริการให้นักท่องเที่ยวเข้าชมฟรี วันประมาณละ 1000 คน


“เฮ้อเสียดายจังอยากขึ้นไปอ่ะ ก้องนะครับน้าไปนะครับ”


พีออดอ้อนจับมือเรียวสวยนั่นส่ายไปมาแต่คนหน้าหวานยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่า

“ไม่!”

“ฮื่อ ก้องอ่ะอุตสาห์มาทั้งทีน่านะไปเหอะนะ นะครับ”

“พีคุณก็รู้ว่าผมกลัวความสูงก็ยังจะพามาอีก ไปเลยคุณไปเลยผมรออยู่ตรงนี้แล้วกันนะ”


กอดอกทำหน้ามุ่ยปากอิ่มเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง ไม่ใช่ว่าพีจะไม่รู้ว่าก้องกลัวความสูงมากแค่ไหนก็เมื่อครั้งที่ไปอเมริกาคนหน้าหวานก็ยอมตามใจเขาง่ายๆยอมขึ้นไปที่ตึกEmpire State Buildingด้วยกันจนได้แต่คราวนี้คงไม่อีกแล้ว คนหน้าคมแหงนเงยมอง skybridge จนคอตั้งบ่าอย่างเสียดาย จนก้องชักจะใจอ่อน


“งั้นไว้พรุ่งนี้ค่อยมารับบัตรเข้าชมฟรีตอนเช้าก็ได้ครับ”


พีอารมณ์ดีขึ้นยิ้มกว้างจนเขี้ยวแหลมๆนั้นเห็นชัดเจน เดินมาโอบบ่าและขยี้ผมคนหน้าหวานใจดีเล่น

“ฮื่ย!พีอ่ะไม่ต้องเลย”


ปัดมือพีออกไปงั้นแต่หน้าสวยมียิ้มระบายก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างถูกใจ พีจูงมือพาก้องเดินเที่ยวดูแสงสีจากไฟที่ประดับประดาอยู่รอบตึกอย่างสวยงามนั้นอย่างเพลิดเพลิน คนหน้าคมกดชัตเตอร์เป็นระยะๆเก็บภาพบรรยากาศรอบๆตึกและแอบถ่ายรูปก้องไว้มากมาย มองคนรักผ่านเลนส์ชั้นดีอยู่นานจนเพิ่งสังเกตว่ามีเด็กสาววัยรุ่นถือกล่องรับบริจาคมาพูดคุยกับก้องพักหนึ่งคนหน้าหวานควักเงินริงกิตที่แลกมาพอสมควรในกระเป๋ากางเกงหย่อนลงในกล่องใบนั้นเธอก้มศีรษะขอบคุณแล้วเดินจากไป สักครู่ก็มีเด็กอีกกลุ่มทยอยเดินมาหา คนหน้าหวานใจดีก็หย่อนเงินลงกล่องทุกใบจนตอนนี้ก้องกำลังถูกรุมล้อมจากบรรดาผู้ที่ถือกล่องรับบริจาคเกือบสิบคนจนพีต้องรีบเดินไปคว้าตัวก้องออกมาเสียก่อน


“ก็ผมเห็นว่าเขารับบริจาคเงินช่วยซื้อรถเข็นให้คนพิการนะครับพี”


“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่แต่ถ้ายังอยู่ตรงนั้นอีกสงสัยก้องคนน่ารักและใจดีของผมคงถอดสร้อยนาฬิกา ดีไม่ดีแหวนวงนี้ก็คงลงไปในกล่องนั้นด้วยมังครับ”


พีเอื้อมคว้ามือเรียวขึ้นมากุมไว้ นิ้วยาวลูบแหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆที่ประดับแค่เพียงเพชรเม็ดเล็กเม็ดหนึ่งแต่น้ำแสนงามส่องประกายแวววาวยามต้องแสงไฟอยู่ที่นิ้วนางซ้ายนั้นแผ่วเบา ก้องส่ายหัวแล้วยิ้มน้อยๆ


“อืม ไม่แน่ น่าจะขายได้มากโขอาจซื้อรถเข็นไฟฟ้าได้หลายคันด้วยนะนี่”


“ก้องอ่ะ”


คนหน้าคมหันหลังให้กอดอกอย่างขัดเคืองในใจที่ก้องพูดอย่างนั้น หึ ก้องจะถอดแหวนของผมออกจริงๆหรือ ฮื่ย!!


“โหะ ผมล้อเล่นน่าพี เด็กๆงอนอ่ะน่ารักนะ แต่คุณงอนนี่ก็ อืม น่า....”


ปากอิ่มกระซิบเบาที่ข้างหูคนที่ทำหน้าตึงอยู่ตรงหน้าก่อนจะปล่อยหัวเราะดังออกมาแล้วต้องรีบวิ่งหนีคนที่พยายามคว้าเอวเขา สุดท้ายพีก็ได้ตัวคนน่ารักมาไว้ในอ้อมกอดจนได้มือใหญ่ขยี้ผมนุ่มนิ่มในมือเล่นก่อนจะหัวเราะร่าจูงมือพาก้องไปที่ห้าง Suriaที่อยู่ไม่ไกลตึกแฝดมากนัก มื้อนี้เขาทั้งคู่ฝากท้องกันไว้ที่Food cort ทานอาหารจานเดียวง่ายๆกันก่อนกลับมาที่โรงแรม


คืนแรกในกัวลาลัมเปอร์ก้องนอนไม่ค่อยหลับ ทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบายแต่อาจเพราะแสงวาบจากฟ้าผ่าที่แปรบปราบอยู่ด้านนอกนั้นกระมังที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว คนหน้าหวานพลิกตัวไปมาอยู่หลายหนจนคนหน้าคมต้องเอ่ยทัก พีโอบเอวบางให้แนบชิด กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู


“เป็นอะไรครับก้องแปลกที่หรือครับ”

“ฮื่อ นอนไม่หลับเลยพี ทั้งๆที่เพลียออกอย่างนี้นะ”


“หรืออาจกลัวเสียงฟ้าร้องแสงฟ้าผ่าละมังครับ”


มือใหญ่เอื้อมเปิดโคมที่หัวเตียง ปรับแสงให้หรี่มากที่สุดทำให้ตอนนี้บรรยากาศในห้องนอนมีแสงสลัวนวลที่ไม่มืดเกินไปนัก ก้องผ่อนลมหายใจเบาๆกระชับอ้อมแขนกอดตอบคนรักแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้างที่แสนจะอบอุ่นนั้น ตาโตสวยปิดลงเหมือนพยายามข่มใจให้หลับ พียิ้มก่อนจะพลิกตัวให้ก้องนอนหงาย ปากบางจูบประทับที่ปลายคางลากไล้มาที่มุมปากอิ่มและดูดดึงริมฝีปากแดงเย้ายวนใจนั้นเล่น ลิ้นร้อนแตะแต้มเว้าวอนให้คนนอนไม่หลับลุกมาทำกิจกรรมผ่อนคลายด้วยกัน


ก้องตกใจเล็กน้อยแต่ก็ปล่อยใจไปตามการชักนำของพี ปากอิ่มเผยอทีละนิดทำให้พีสอดลิ้นเข้าไปชิมรสหวานได้ทีละน้อย จูบค่อยๆทวีความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ การหายใจเปลี่ยนมาหนักและแรงขึ้นตามลำดับ เมื่อพีลากไล้ลิ้นร้อนไปตามซอกคอขาวและหอมกรุ่นนั้นอย่างช้าๆ ดูดเคล้นเน้นย้ำทิ้งรอยรักตามตำแหน่งที่สมควรไว้อย่างรู้ใจ


อกขาวที่ปราศจากเนื้อผ้าใดๆปิดกั้นเคลื่อนไหวแรงเมื่อปากบางเข้าครอบครองตุ่มไตสีทับทิมสดขบเม้มอย่างเอาแต่ใจ จนคนใต้ร่างถึงกับบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน พียังคงมอบสัมผัสที่แสนจะเร่าร้อนให้กับคนของหัวใจตั้งใจจะให้ก้องได้ผ่อนคลายมากที่สุด


ปรนเปรอให้กับคนในอ้อมกอดอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ปากบางลากไล้วนเวียนหยอกล้อกับร่องสะดือสวยนั้นอยู่นานสองนานก้องถึงกับครางเครือ รู้สึกหวามไหวและหวิวในอกเมื่อพีครอบครองส่วนอ่อนไหวที่ปวดหนึบของเขาไว้ในโพรงปากอุ่น กลืนกินไปจนสุกโคน คนหน้าหวานเกร็งตั้งแต่กระดูกสันหลังจนถึงปลายเท้าเมื่อพีเร่งเร้าจังหวะดูดเม้มให้หนักและเร็วขึ้น รู้สึกเหมือนในหัวมันขาวโพลน คล้ายประกายไฟแปลบปลาบไปทั่วร่าง ความอุ่นวาบเสียวซ่านที่ท้องน้อยมันมากจนกลั้นไว้ไม่อยู่ ก้องเผลอกรีดร้องออกมาอย่างดังพร้อมปลดปล่อยความทรมานที่อัดอั้นนั้นออกมา


“อ๊า..พี..อื้ออ”

พียกยิ้มอย่างพอใจ มองดูร่างชื้นเหงื่อที่หอบระทวยอยู่ใต้ร่างอย่างแสนรัก ตาคมสบกับตาโตสวยที่มีประกายไหวระริกแม้จะอายเหลือเกินแต่ก้องก็ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าหล่อคมคายของคนที่เพิ่งทำรักแล้วเสร็จไปนี้ได้เลย แสงสลัวจากโคมสีนวลทำให้ผิวขาวของก้องระเรื่อเรืองขึ้นช่างสวยงามจับตาจับใจเหลือเกิน คนหน้าคมกระซิบขอในสิ่งที่เขารู้ว่าก้องก็ต้องการเช่นกันออกไปใบหน้าสวยระเรื่อสีขึ้นตาโตหลับพริ้มลงอย่างเขินอาย พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาต


ปากบางพรมจูบไปทั่วใบหน้างามมอบจุมพิตหวามไหวให้อีกครา มือใหญ่คลึงเคล้นยอดอกที่สู้มือขณะนี้ไปมาอย่างปลุกอารมณ์รักให้ครุกรุ่นอีกครั้ง ก่อนจะลากละผ่านผิวเนื้อนุ่มนิ่มมือเกินชายลงมาเคล้าคลึงที่สะโพกผายนั้นอย่างทะนุถนอม บีบเคล้นเป็นจังหวะให้คนที่กำลังหน้าแดงจัดได้ผ่อนคลายก่อนจะค่อยคลึงเคล้าและรุกเร้าที่ช่องทางสีหวานเพื่อให้พร้อมรับส่วนที่แข็งขืนอัดอั้นนี้อย่างไม่ยากเย็นนัก


ร่างบางถูกจับให้นอนในท่าที่สามารถรับสัมผัสจากสิ่งที่กำลังตื่นตัวเต็มที่นี้ได้อย่างลึกซึ้ง การบรรเลงเพลงรักที่แสนสุขสมดำเนินไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยสายลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง พายุฝนที่ซัดกระหน่ำอยู่ด้านนอกคล้ายดั่งวาทยากรที่กำลังวาดไม้บาตองบรรเลงเพลงรักด้วยท่วงทำนองและจังหวะที่พลิ้วไหว บางคราวก็กระทั้นกระแทกสอดแทรกด้วยเสียงครางหวานกระเส่าทำให้เพลงรักบทนี้ไพเราะอย่างเหลือเกิน จวบจนสายฝนซาเม็ดไปร่างสองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่บนเตียงกว้างจึงได้เข้าสู่นิทราสุขารมณ์ในอ้อมกอดของกันและกันด้วยเพราะเหนื่อยล้ากับการบรรเลงเพลงรักที่ดำเนินต่อเนื่องมาจนล่วงเข้าเช้าวันใหม่อีกคราแล้ว



นะโมนั่งเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนนี้เขาอยู่ในห้องทำงานของไมค์ กำลังปรึกษาเรื่องของอาหลงกับดร.โฮ แพทย์ทางด้านจิตวิทยาที่พี่มิ้นท์พี่สาวของไมค์แนะนำผ่านทางระบบSkypeไปยังอีกซีกโลกหนึ่ง ...อเมริกา


“โฟเบีย เป็นความกลัวชนิดที่ไม่ปกติ มักจะเกิดกับความกลัวสิ่งของ บุคคล การกระทำ หรือเหตุการณ์ต่างๆ ซึ่งอาการกลัวนี้จะมีความรุนแรงทางอารมณ์ เป็นพฤติกรรมเชิงอารมณ์ที่รุนแรงที่จะปฏิเสธต่อสิ่งเร้าต่าง ๆ ภายนอกที่คิดว่าจะทำให้เกิดอันตรายแก่ตนเอง”


“ ซึ่งอาการโฟเบียนี้จะแตกต่างกับ Fear หรือความกลัว ทั่วๆไป อย่างมาก เพราะFearไม่มีการแสดงอารมณ์ที่รุนแรง อย่างการร้องไห้ฟูมฟายหรืออาเจียน และจะแตกต่างกับความวิตกกังวล เพราะกรณีของโฟเบียเรารู้ว่าตัวเรากลัวอะไร แต่เราไม่รู้ว่าเราเป็นกังวลในเรื่องอะไร”


“อาการกลัวที่แสดงออกเรียกว่าPhobia Reaction ซึ่งเป็นลักษณะการกลัวสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยที่ไม่สมควรกลัว เป็นการกลัวที่ไม่สมเหตุสมผล สาเหตุของการกลัวมิได้เกิดจากเชื้อโรคหรือกรรมพันธุ์อย่างโรคทั่ว ๆ ไป และไม่ได้เกิดอาการกลัวไปทุกสิ่งทุกอย่าง แต่จะกลัวเฉพาะสิ่งเร้าบางอย่างเท่านั้น ผู้ที่เป็นโฟเบียนี้มักจะรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดอาการกลัว เช่น กลัวแรงดึงดูดของโลก กลัวหนังสือ กลัวอาหาร กลัวแมวหรืออื่นๆ”


“อืมแต่ดร.ครับตอนนี้ผมคิดว่าน้องน่าจะกลัวผู้ชายชาวตะวันตกนะครับ กลัวคนผิวขาว คนที่มีผมสีทองและตาสีฟ้าเพราะจากที่น้าจ๋าบอกไมค์และดร.โรเบิร์ต มีลักษณะเดียวกัน..อ้อ...รวมทั้งอดีตพ่อเลี้ยง..เอ่อ..ที่เคยลวนลามน้องด้วยนะครับ นี่ก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้อาหลงกลัวมากเลยแสดงอาการก้าวร้าวโกรธเกลียดอย่างรุนแรงได้ใช่ไหมครับ”


“แล้ว...แล้วอย่างนี้น้องจะเป็นโรคจิตไหมครับ”


เสียงคนถามเบาจนแทบจะกระซิบเพราะไม่อยากได้ยินคำตอบที่อาจทำให้ต้องเสียใจ ดร.หนุ่มทางจิตวิทยาขยับแว่นตาใสแจ๋วฟังคำถามของนะโมพร้อมกับใช้ความคิดเขานิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะอธิบายความหมายตามหลักวิชาการผ่านจอคอมพิวเตอร์กลับมา


“อาหลงน่าจะป่วยทางใจซึ่งพี่คิดว่ามีแน่นอน และอาจเป็นกลุ่มอาการPosttraumatic Stress Disorder (PTSD) เพราะถูกกระทบกระเทือนจิตใจหลายอย่าง ซึ่งมากจนเกินกว่าตัวอาหลงจะแบกรับไหว ก็อย่างที่นะโมบอกคือได้รับการถูกทำร้ายทางเพศ หรือถูกข่มขืน”


คนฟังหน้าเสีย ขอบตาร้อนและน้ำใสก็รื้นขึ้นมาเฉยๆ เฉไฉเงยหน้ามองเพดาน พยายามกลั้นน้ำตาไว้ อาการของคนฟังทำให้ดร.หนุ่มต้องรีบแก้ไขคำพูดใหม่


“แต่เราต้องใช้อาการหลายอย่างในการวินิจฉัยว่าเป็นโรคหรือไม่นะครับ ข้อนี้พี่ยังไม่ขอฟันธงนะครับ นะโมทำใจดีๆไว้ ถึงแม้จะเป็นจริงๆแต่อาการของโรคกลุ่มนี้สามารถเยียวยาได้หากเขาเปิดใจยอมรับและให้ความร่วมมือกับการรักษานะครับ ถ้าเป็นไปได้พี่อยากหาโอกาสพบกับอาหลงสักครั้งหนึ่งนะครับ


“ครับแล้วโมจะพยายามหาทางให้ ดร. พบกับกร..เอ่อ..อาหลงน่ะครับ”


หนุ่มน้อยอดีตนักกายภาพบำบัดถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความต้องการให้น้องชายหลุดพ้นจากอาการน่าเป็นห่วงนี้มีมากจนปิดไม่มิด ใบหน้าขาวใสมีแววกังวล คิ้วเรียวขมวดมุ่นแต่ก็ยังคิดไม่ตกว่ามังกรจะยอมเปิดใจและยอมรักษาอาการที่เป็นอยู่หรือไม่ เพราะมังกรเองน่าจะรู้ตัวเองอยู่หรอกว่ากำลังมีปัญหา น้องฉลาดและการที่เรียนมาทางด้านการแพทย์ด้วยแล้วก็อาจทำให้ชิงแยกตัวเองออกมาก่อน ปฏิเสธการรักษาใดๆทั้งที่ดร.โรเบิร์ตและน้าจ๋าพยายามช่วยมาตลอด10กว่าปีนี้


ฝ่ามือเรียวถูกยกขึ้นลูบใบหน้าที่เหนื่อยล้านั้น ก่อนเจ้าตัวจะลุกเดินไปยังมุมครัวเล็กๆในห้องพักหรูบนชั้น5ของEmbrace resortที่ใช้พักระหว่างอยู่ที่คาเมรอนไฮแลนด์ กาแฟหอมกรุ่นถูกชงขึ้นเพื่อใช้ขับไล่ความง่วง ที่ผ่านมาทั้งคืนเขาใช้ความคิดมากเหลือเกินทำให้นอนหลับไม่สนิททั้งๆที่พยายามซุกกายกับอกอุ่นที่เคยทำให้หลับสบายได้เสมอแล้วก็ตาม ความหนาวเย็นในหัวใจก็ยังไม่คลาย เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยๆ ตัวเขาเองก็อาจมีส่วนทำให้อาการของกรกำเริบมากขึ้นเรื่อยๆ


เช้านี้ไมค์ออกไปที่คุมงานที่บริงค์ซานเหมือนเคย วันนี้ฝนยังคงโปรยมาไม่ขาดสาย นะโมจิบกาแฟพิงไหล่กับกระจกใสที่กั้นระหว่างระเบียงกว้างกับห้องรับแขกยืนมองดูสายฝนเงียบๆ จากฝนที่ตกหนักทิ้งเม็ดหนาจนกระทั่งกลายเป็นละอองฝอยที่ลอยล่องคล้ายๆเกล็ดหิมะเล็กๆ ยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยใจลอยๆ แต่แล้วคนหน้าใสก็ต้องสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบของใครบางคนรวบเอวเขาไว้ พร้อมกับคางที่วางลงบนบ่า


“พี่ฮะ”


ตกใจอย่างมากไม่คิดว่ากรจะเข้ามาในห้องนี้ได้โดยที่เขาไม่รู้ตัวมาก่อน


“อ่ะ!กร เข้ามาได้ยังไงนี่”


คนเป็นพี่รีบหันมาเผชิญหน้าฝ่ามือเรียวดันอกกว้างที่กำลังแนบชิดเข้ามาเรื่อยๆนั้นให้ออกห่าง เพ่งมองใบหน้าหนุ่มตี๋ที่ตอนนี้ยิ้มจนตาน้อยๆเป็นสระอิไปแล้วนั้นอย่างลำบากใจ กรหัวเราะเบาๆส่ายหน้าไม่ตอบคำถามของเขา


“อ่ะ..อืม..มานั่งนี่เถอะ”


นะโมเบี่ยงตัวออกจากมุมอับ เดินนำมังกรให้มาที่มุมรับแขก การอยู่สองต่อสองในห้องแบบนี้ทำให้เขาไม่สบายใจ และอดสงสัยไม่ได้ว่ากรขึ้นมาที่ห้องนี้ได้อย่างไรเพราะบนนี้คือส่วนห้องพักของแขกวีไอพีที่ค่อนข้างไพรเวทมาก หรือกรจะเข้ามาทางบันไดหนีไฟ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ถือว่าระบบความปลอดภัยของEmbrace resort หละหลวมมากไปแล้ว


เขาเพิ่งสังเกตว่ากรตัวเปียกผมหยิกหยักศกน้อยๆนั้นเปียกลู่จนจับเป็นลอนแต่ก็ยังดูน่ามอง ใบหน้าขาวใสปากแดงสดที่แต้มด้วยรอยช้ำตรงมุมปากทำให้เขาสะท้อนใจ แม้สีหน้าจะดูสดชื่น แต่ในใจของมังกรตัวน้อยคงกำลังบอบช้ำ มือเรียวเผลอลูบรอยห้อเลือดนั้นแผ่วเบา หนุ่มตี๋เปลี่ยนสีหน้าทันใด มือใหญ่รวบมือเรียวนั้นไว้ให้ทาบลงบนแก้มของเขาแทน


“กรไม่เป็นไรพี่ไม่ต้องห่วง”


“ทานอะไรมาหรือยังเดี๋ยวพี่เรียกรูมเซอร์วิสนะจะทานอะไรดี”


มือเรียวยกหูโทรศัพท์ขึ้นแต่ถูกมือใหญ่รับไปวางไว้เหมือนเดิม ยิ้มน้อยๆถูกยกขึ้นอย่างคาดเดาไม่ออกว่าเจ้าของใบหน้าคิดอะไรอยู่


“ขอกาแฟแก้วเดียวก็พอฮะ เดี๋ยวกรชงเองก็ได้”


ร่างสูงใหญ่ของมังกรเดินไปที่มุมกาแฟ นะโมจึงเข้าไปหยิบผ้าขนหนูมาให้มังกรเช็ดผมที่เปียกลู่นั้น ลังเลอยู่นิดว่าจะให้กรเปลี่ยนเสื้อด้วยดีไหมแต่ความหวังดีกลัวว่าน้องจะเป็นหวัดไปเสียก่อนที่จะได้รักษาก็เลยเอ่ยทักขึ้น


“กรมานี่ก่อน”


ยื่นผ้าขนหนูให้กรแล้วพาเข้าไปในห้องนอนเพื่อให้น้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ซึ่งก็คือเสื้อเชิ๊ตและกางเกงคาร์โก้ของไมค์


“เปลี่ยนชุดเสียก่อนนะเดี๋ยวจะเป็นหวัด เสื้อที่เปียกเดี๋ยวส่งที่ห้องซักไม่กี่ชั่วโมงก็เรียบร้อยแล้ว อ้อจะใช้ห้องน้ำก็ได้นะตามสบาย”


นะโมปล่อยให้มังกรจัดการตัวเองก่อนแล้วเดินมาหยิบมือถือกดเบอร์หาไมค์ คงต้องบอกให้ไมค์รู้ว่ากรอยู่กับเขาเพื่อป้องกันความเข้าใจผิดที่อาจเกิดขึ้นได้ แต่ไมค์ไม่รับสาย นะโมทิ้งข้อความไว้ให้แล้วเดินไปชงกาแฟให้น้อง คุกกี้เนื้อเบาจากคอฟฟี่ดรากอนทานคู่กับกาแฟดำหอมกรุ่นเป็นอาหารเช้าสำหรับเขากับมังกรซึ่งก็เข้ากันได้ดีอย่างน่าพอใจ


ใช้เวลาพูดคุยเรื่อยเปื่อยในห้องรับแขก นะโมพยายามคุยเรื่องเก่าๆอยู่นานโดยที่มังกรตัวน้อยก็หลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงเรื่องในอดีตด้วยตลอดเวลา ทำให้3ชั่วโมงก่อนอาหารเที่ยงไม่ได้ความคืบหน้าอะไรเกี่ยวกับตัวกรเลย รู้แค่ว่ากรเรียนหมอและทำอาหารควบคู่กันมาตลอด ก็ไม่แปลกตามประสาเด็กอัจฉริยะที่สามารถทำได้มากกว่าคนปกติทั่วไปอยู่แล้ว และเท่าที่พูดคุยกันมังกรไม่มีท่าทีว่าจะมีบุคลิกที่แปลกแยกเลยแม้แต่น้อย น้องยังคงน่ารักและออกจะเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากด้วย


“แต่ตอนนี้กรเบื่อเลยหยุดเรียนทั้งสองอย่างเลย และขอแม่จ๋ามาเปิดคอฟฟี่ดรากอนที่นี่ บรรยากาศที่นี่ดีและสวยตลอดปี กรชอบ พี่ฮะพี่ชอบที่นี่ไหมฮะ”


นะโมยิ้มน้อยๆพยักหน้าให้หนุ่มตี๋มีรอยยิ้มกว้าง ลักยิ้มที่มุมปากบุ๋มน้อยๆดูน่ามอง ผมที่ถูกตัดให้เข้ารูปทรงทันสมัยเผยให้เห็นเนื้อผมที่หยักศกสวยงามนั้นดูนุ่มนิ่มน่าสัมผัส กรเป็นหนุ่มน้อยที่น่าตาดีจริงๆไม่แปลกหรอกที่จะเป็นที่สนใจของใครบางคน


“ไปที่ห้องอาหารกันเถอะ ทานสตีมโบ๊ท กันนะ”


ลุกขึ้นเดินนำกรออกจากห้องพักมาที่ห้องอาหาร ช่วงกลางวันแขกในห้องอาหารบางตาไปมากอาจเพราะเป็นช่วงโลว์ซีซั่นก็ได้ ฝนตกหนักเกือบทั้งเดือนทำให้ผู้คนที่คิดจะท่องเที่ยวชะลอตัวกันไว้ แต่พอเข้าฤดูหนาวคาเมรอนก็จะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวจนโรงแรมเต็มแทบทุกวัน


เราเดินย่อยอาหารกลางวันกันที่สวนสวยของโรงแรม แม้จะเป็นช่วงกลางวันแล้วแต่อากาศที่นี่ก็ยังหนาวเย็น เห็นฮาซาลที่ได้จักรยานคันใหม่ยืนทำความเคารพเขาอยู่ไกลๆก็โบกมือให้ ถนนคอนกรีตที่คดเคี้ยวไปตามสุมทุมพุ่มไม้ดอกไม้สวยออกดอกแข่งกันเพราะได้น้ำดี ทำให้เดินเล่นกันเพลินจนเลยเข้าไปในส่วนของไร่ชาที่กินเนื้อที่หลายสิบหลายร้อยไร่


นะโมไม่เคยเดินชมไร่ชาเลยตั้งแต่มาที่นี่ก็เลยถือโอกาสเดินดูไปเรื่อยๆ มังกรพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับสิ่งที่พบเห็น ภาพเก่าๆในอดีตย้อนมาทำให้นะโมนึกถึงเรื่องสมัยเด็กๆ สงสารน้องขึ้นมาจับใจ เมื่อตอนเด็ก มังกรน้อยตัวอ้วนกลมที่ช่างพูดช่างคุยทั้งๆที่พูดไทยได้ไม่ชัดเลยแท้ๆ มือน้อยที่คอยจับมือเขาไว้ตลอดเพื่อความมั่นใจในทุกย่างก้าวที่เดินไปด้วยกันนั้นจะกระชับแน่นเมื่อเจอกับสิ่งที่คิดว่าอาจทำให้เกิดอันตราย แต่พอเขาบอกว่า ไม่เป็นไร น้องก็จะยิ้มและหัวเราะร่าเริงได้อย่างเดิม


…หลังจากเหตุการณ์วันนั้นกรเป็นยังไงบ้างนะ เติบโตขึ้นมาได้อย่างไรทั้งที่หัวใจบอบช้ำขนาดนี้….


นะโมเงียบฟังมังกรคุยไปเรื่อยๆ บางคราวก็ลอบมองใบหน้านั้นนิ่งนาน และเหมือนเจ้าตัวจะรู้และแอบพอใจที่พี่นะโมสนใจให้ความห่วงใยกับเขาอย่างมาก เจ้าของใบหน้ายิ้มแย้มหันมาสบตากับคนเป็นพี่ จ้องมองลึกในดวงตารีเรียวนั้น

หึๆ พี่ฮะกรรักพี่นะฮะ กรกลับมาแล้ว กลับมาทวงของ ของกรคืน พี่ไงฮะ พี่เป็นของกร พี่คือดวงใจของกร

Create Date : 20 มิถุนายน 2555		12 comments
Last Update : 20 มิถุนายน 2555 16:12:28 น.
Counter : 5115 Pageviews.
Share Tweet