ฟิคฉลองครบรอบ 1 ปี พีก้องคลับ

มาจุดพลุฉลอง 1 ปี พีก้องคลับกันนะคะ^^

ดีใจที่เราอยู่กันมาจนครบปีแล้ว และจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆค่ะ

ตราบใดที่หัวใจดวงนี้ยังคงเต้นอยู่ ก้องพีในจินตนาการก็จะไม่มีวันหยุดนิ่ง

จะออกมาโลดแล่นให้หัวใจรักได้ชุ่มฉ่ำใจตลอดไปค่ะ..

เพราะว่ารักนั้นสวยงามเสมอ..^^O^^

^^หวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะคอยเป็นกำลังใจให้กับผู้เขียนตลอดไปนะคะ

...รักคุณผู้อ่านทุกคนค่ะ...


ตอนพิเศษชื่อเรื่องว่า ... “อย่ากลัวไปเลยที่รัก..เพราะฉันคือคนของเธอ”…ชื่อออกจะประหลาดๆแต่ก็ดูคลายๆการ์ตูนญี่ปุ่นบ้างหรอกนะอิอิอิ^^


“..กลับมาแล้วครับ”

คนหน้าคม ยิ้มกว้าง แต่เมื่อเดินพ้นประตูห้องชุดหรูเข้ามาก็ต้องแปลกใจ ที่คิดไว้ว่าจะได้เห็นคนหน้าหวานนั่งดูทีวีรออย่างเคยก็ไม่... แปลก...ทำไมเงียบอย่างนี้ ไฟในห้องรับแขกเปิดไว้เพียงแค่โคมดาวน์ไลท์ไม่กี่ดวง

ที่โต๊ะอาหารในครัวก็ว่างเปล่า ทำไมเป็นแบบนี้...พีวางถุงสัมภาระอันประกอบไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มบนโต๊ะเตรียมอาหารอย่าง งง ๆ..ก้องไปไหน

เดินไปที่ห้องน้ำก้องไม่อยู่ที่นั่น ตาคมมองขึ้นไปที่ห้องนอน...ก้องเข้านอนแล้วหรือ...เดินมาเปิดประตูห้องนอน ไฟในห้องปิดสนิท .... นี่เพิ่ง3ทุ่มกว่าเอง...ในความมืดสลัวเขาเห็นร่างบางนอนสบายอยู่บนเตียง ก้องหลับแล้ว...ก้องไม่รอ Good night kiss เขาเหมือนเคย... ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ...

แค่วันนี้เขากลับช้ากว่ากำหนดไปเพียงชั่วโมงเดียวเอง..ไม่นะก้อง..ทำไม.. เฮ้อที่คิดว่าจะ Count down ฉลองครบรอบ 1 ปี ที่เราคบกัน มันไม่สำคัญเลยหรือไง คนหน้าคมเม้มปากบาง จนเป็นเส้นตรง ก้องนะก้อง...ฮึ!

เพราะมืออุ่นที่เกาะแกะอยู่ตามร่างกายทำให้คนที่หลับสบายครางเสียงอือออกมาอย่างรำคาญนิดๆ

“พี...ผมเพลียมากเลย..อืมคุณทานอะไรแล้วยังครับ”

“อืมมมม”

คนหน้าคมไม่ตอบ ….

“พี..ผมง่วงนอนมากเลย..อย่ากวนได้ไหม”

ก้องพึมพำเบา ยัง งัวเงียอยู่มาก มือเรียวพยายามปัดมือใหญ่ที่ยังเกะกะแถวๆเอวไม่เลิก

“ก้องครับ..วันนี้คุณไม่ได้ทำงานแถมยังอยู่บ้านทั้งวันเลยนี่ เพลียอะไรนักหนาง่ะ..ขอผมชื่นใจหน่อยได้ไหมคนดี”

พียังไม่เลิกอาการหื่น จมูกโด่งฝังที่ซอกคอคนหน้าหวานจนได้

“ฮื่ยย..พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า..นอนเถอะนะพี..”

ก้องงัวเงียบอก มือเรียวคลำเปะปะที่ใบหน้าพีก่อนจะประคองไว้แล้วโน้มให้ก้มลงมาหอมแก้มซ้ายขวาทั้งๆที่ไม่ยอมลืมตา..

“อื่มม...ชื่นใจยัง”

แค่นี้คนหน้าคมก็ยิ้มกริ่ม..เห็นจริงว่าก้องดูเพลียมากก็เลยยอม ... เลิกก่อกวน...แต่ยังคงทิ้งท่อนแขนไว้บนเอวคอด

ตาคมจับจ้องใบหน้างามที่หลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า คิ้วเรียวคลายออกจากการขมวดอยู่เมื่อครู่แล้ว ตาสวยปิดสนิทเหลือไว้แต่เพียงกรอบขนตางอนหนา จมูกโด่งเป็นสันคมสวย ช่างรับกันอย่างเหมาะเจาะกับริมฝีปากอิ่มที่แดงระเรื่อ

นี่ก็จะครบ 1 ปีแล้วนะที่พีตกหลุมรักเจ้าของใบหน้านี้ คนที่ทำให้ทุกวันของเขามีค่าเสมอ อยากจะเอื้อมหลังมือสัมผัสแก้มใสนั้นเหลือเกิน แต่ต้องสะกดใจไว้ พีคลี่ยิ้มน้อยๆ ก้องครับผมรักคุณนะ ไม่นานพีก็เข้าสู่ภวังค์ และหลับสนิทตามก้องไป


แดดอ่อน ส่องผ่านม่านสีขาวสะอาดตา ตกกระทบใบหน้าคมสันที่ยังคงหลับสบายอยู่บนเตียง พีขยับตัวเล็กน้อย ตาเรียวกระพริบถี่เพื่อปรับภาพ ท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นหวังจะกอดคนตัวนิ่มรับรุ่งอรุณของวันใหม่...

...แต่... ที่ข้างๆเขาว่างเปล่าและเย็นเฉียบ ก้องไปทำงานแล้วหรือ....Good morning kiss ก็ไม่มี.....ไม่นะไม่ ทำไมรู้สึกกลัวอย่างนี้

เอ๊ะ!อะไร...ที่หมอนของก้องมีกระดาษสีเขียวอ่อนแผ่นเล็กๆติดอยู่..พีเอื้อมหยิบมาอ่านข้อความนั้น

“^^พี ผมขอโทษนะ ที่วันนี้ผมต้องทำงาน อย่าโกรธนะครับ แต่ผมมีเหตุผลนะพี แล้วผมจะบอกทีหลังนะครับว่าเหตุผลของผมคืออะไร ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ อย่ามัวนอนต่อล่ะ^^”

อ่านข้อความจบ ถึงแม้จะยิ้มได้แต่พีก็ยังรู้สึกเซ็งนิดๆ ก้องน่าจะถือโอกาสลาพักร้อนเสียเลย..ก็วันนี้วันครบรอบ1 ปีของเรานะ...ตัดใจลุกนั่งบิดขี้เกียจก่อนตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

ที่หน้ากระจกห้องน้ำ..กระดาษสีเขียวแผ่นเล็กรอเขาอยู่

“..แปลกใจหรือพี..ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ผมกลัวคุณจะเหงาเลยอยากทำให้รู้สึกว่าผมอยู่กับคุณตลอดเวลาไง อาบน้ำแล้วไปทานข้าวนะครับ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว^^”

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยพีก็ไปที่ห้องครัวตามที่ก้องบอกไว้ ใต้ฝาชีมีอาหารเช้าง่ายๆที่ก้องทำไว้ให้

“ทานให้อร่อยนะครับ..ผมอุตส่าห์ตื่นมาเตรียมให้ตั้งแต่เช้า..ยิ้มหน่อยนะครับ^O^”

วางกระดาษชิ้นเล็กลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี....รู้สึกหงุดหงิดนิดๆ พีทานอาหารเช้าคนเดียวอย่างหงอยเหงา ฮึ!.วันครบรอบ คงมีเขาคนเดียวสินะที่ตั้งตารอ ..

เสร็จจากการทานอาหารเช้าแล้วพีเดินไปที่ห้องรับแขกเปิดทีวี กดรีโมทไปเรื่อยไม่มีรายการอะไรที่น่าสนใจเลยสำหรับเขา..แล้ววันนี้จะทำอะไรดีล่ะ เฮ้อ..จะออกไปข้างนอกหรือ...อย่าดีกว่า...ปิดทีวีกดรีโมทเครื่องเสียง Cannon in D major บรรเลงแผ่วๆ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

ก้องบอกว่าชอบเพลงนี้มาก เพลงบรรเลงด้วยท่วงทำนองพลิ้วหวาน จริงๆแล้วเพลงนี้ทำออกมาหลายเวอร์ชั่นมากและแต่ละเวอร์ชั่นก็ให้อารมณ์ความรู้สึกที่ต่างกันไป

หยิบอัลบั้มภาพที่วางบนโต๊ะขึ้นมาเปิดดูมีภาพของเขาตั้งแต่เด็ก ครั้งที่ยังอยู่พร้อมหน้าทั้งครอบครัว พ่อ แม่ พี่พัฒน์และเขา...พีถอนหายใจแผ่ว

ปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อเปิดมาพบภาพตอนที่ได้แชมป์แข่งรถครั้งแรก จำได้ว่าตื่นเต้นมากและหลังจากนั้นก็เขาก็เข้าแข่งขันเรื่อยมา ได้แชมป์มาก็หลายสนาม จนกระทั่งมาเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่เกือบดับชีวิตนักแข่งรถของเขาเสียแล้ว

มือใหญ่พลิกเพื่อดูภาพต่อไป กระดาษสีเขียวแผ่นเล็กแทรกอยู่ที่หน้าถัดมา


“พี...ผมลุ้นอยู่นะว่าคุณจะหยิบอัลบั้มรูปขึ้นมาดูไหม...คิดไม่ออกเหมือนกันว่าคุณจะทำอะไร เมื่อต้องอยู่คนเดียว คุณอาจจะออกไปเที่ยวหรือไปที่สนามแข่งรถก็ได้ แต่ผมก็จะลองเสี่ยงดูสักครั้ง...หวังว่าระหว่างเราสองคน คงจะมีDestinyต่อกันนะครับ”

พีพลิกอัลบั้มในมือไปยังหน้าถัดไป..ภาพถ่ายถูกจัดเรียงใหม่พร้อมข้อความบรรยายใต้ภาพ ..เริ่มจาก


ภาพถ่ายที่อเมริกาหลังจากการผ่าตัดรักษาดวงตาของก้องประสบความสำเร็จ ภาพคู่ระหว่างเขากับก้องฉากหลังคือตึกระฟ้าของแมนแฮตตันย่านมิดทาว์นยามค่ำคืน

“ภาพนี้สวยมากๆไม่ใช่แค่เพียงทิวทัศน์หรือบรรยากาศในภาพเท่านั้นนะพี แต่เพราะภาพนี้ถ่ายหลังจากที่ผมมีชีวิตใหม่อีกครั้งต่างหากครับและคนที่มอบชีวิตใหม่ให้กับผมก็คือคุณ...พีรวิชญ์ ขอบคุณนะพี ขอบคุณมากๆสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำเพื่อผมตลอดมา ”


ภาพต่อมาคือภาพในงานวันฉลองหมั้นของพี่แก้วกับพี่ปอริมหาดหน้าบ้านที่ระยอง

“ภาพนี้ถ่ายตอนที่ผมยังมองไม่เห็นแต่ดูสิพี..สีหน้าผมดูมีความสุขมากๆเลยใช่ไหม ก็เพราะวันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุดไง คนที่ผมรักมีความสุขผมก็พลอยมีความสุขไปด้วย

อีกอย่างหนึ่งคือเป็นวันที่ผมได้รับข่าวดีที่สุดในชีวิตอีกด้วย เพราะคุณนะพี คุณที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะรักษาดวงตาของผม ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยนะครับ... นึกๆแล้วก็อายจังเลย...คุณยังจำประโยคเสี่ยวๆที่ผมพูดออกมาวันนั้นได้ไหม.. ไม่รู้ว่าผมหลุดพูดออกไปได้ยังไงกันสิ”

“คุณไม่ชอบหรือสะดุดรักน่ะ”

คนหน้าคมอมยิ้มน้อยๆ หัวเราะเบาเมื่อนึกถึงใบหน้าคนที่พูดประโยคนั้นออกมา..คนที่ทำให้ใจของเขาสั่นไหวได้เสมอ

ในหน้าถัดไปเป็นภาพถ่ายที่บ้านที่ระยองเมื่อครั้งพาแม่ฟองไปพักฟื้น

“การไปเที่ยวที่ระยองครั้งแรกของเรา ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเต็มไปด้วยความสุขและความเศร้าคละเคล้ากัน การที่เราถูกพรากจากกันในครั้งนั้น มันทำให้ผมรู้ว่าความรักมีพลังมหาศาลแค่ไหน...มันทำให้ผมกล้าที่จะต่อสู้เพื่อความรักของเรา แม้ใครๆจะไม่เห็นด้วยกับความรักครั้งนี้ ..พี..ผมไม่เคยเสียใจเลยนะครับที่ได้รักคุณ”

ภาพต่อมาคือภาพถ่ายคอนโดของเขาเอง

“..ที่นี่คือที่ ที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากนะครับ..และที่นี่จะเป็นทั้งบ้านและที่พักใจสำหรับผมเสมอ...ทุกครั้งที่ผมอยากเจอคุณ...คุณก็จะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน..และที่นี่ก็ทำให้ผมค้นพบหัวใจตัวเองว่าต้องการอะไร..คุณจำคืนนั้นได้ไหมพี ”



และเล็กซัสคันเก่งของเขาด้วย

“จำวันที่คุณหลอกว่าจะมาส่งผมกลับบ้านได้ไหม แต่คุณกลับพาผมไปที่สนามแข่งรถ ผมหัวเสียสุดเหวี่ยงเราทะเลาะกันระหว่างทางจนเกิดอุบัติเหตุขึ้นไง...พีที่ผมแกล้งสาดน้ำใส่คุณน่ะเพราะผมเขินมากๆต่างหาก..ก็แหมคุณเล่นส่งสายตากรุ้มกริ่มแบบนั้นมันทำให้ผมร้อนไปหมดเลย..อายด้วย ผมก็เลยแกล้งถามไปว่า.. “เย็นยัง”ไงครับ..จริงๆผมถามตัวเองต่างหากหล่ะ..”


และก็มาถึงภาพสุดท้าย

“วิภารามวันที่ 9 พฤศจิกายน 2552...คุณรู้ไหมครับว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกับผม..คนที่เชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง คนที่คิดเสมอว่าคงไม่มีทางเจอคนที่ใช่ได้ง่ายๆ กลับเผลอใจให้คนที่เพิ่งเจอครั้งแรกได้อย่างไรกัน..

พี..ผมบอกได้อย่างไม่อายเลยนะว่า..ผมรักคุณทันทีเพียงแค่พบหน้า..คนที่มีประกายวิบวาวอยู่ในดวงตาไม่น่าเชื่อว่าคนๆนั้นเข้ามาก่อกวนจิตใจผมอยู่ตลอดเวลา..และทุกครั้งที่ผมคิดถึงก็อดอมยิ้มไม่ได้ทุกทีเชียว”

“พี..ถ้าคุณอ่านมาจนถึงตรงนี้...ก็แสดงว่าDestinyของเรามีอยู่จริงๆ...ผมรอคุณอยู่นะครับ...คุณพีรวิชญ์”

พีพับอัลบั้มในมือลงทันทีที่อ่านประโยคสุดท้ายจบ ใบหน้าคมยิ้มกว้าง ทุกประโยคที่ก้องบรรยายมามันทำให้ภาพความหลังซ้อนขึ้นมาในความคิดของเขา ...ก้องบดินทร์


ที่วิภารามในโอพีดีขณะนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้ป่วยทั้งที่รอตรวจโรคและรอรับยา ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีเขียวอ่อนคอวีกางเกงขายาวสีขาวยืนกระสับกระส่ายอยู่ที่หน้าห้องรับยา คิ้วเรียวเริ่มขมวดใบหน้างามมีสีหน้ากังวล ปากแดงอิ่มเม้มน้อยๆ ตาโตกวาดมองไปทั่วไม่มีแม้เงาคนที่เขาเฝ้ารอ ลังเลอยู่ว่าจะเดินออกไปจากที่นี่หรือรออีกสักครู่

ในที่สุดก้องก็หลบมานั่งที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งตรงทางเดินที่จะผ่านไปลานจอดรถหลังโอพีดี ครุ่นคิดว่าตอนนี้พีกำลังทำอะไรอยู่ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู นี่ก็เกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว พีมัวทำอะไร..หรือว่า..

“พี...คุณคงไม่ได้ดูอัลบั้มจริงๆใช่ไหม”

เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนล้า ตาโตเริ่มพร่ามัวจากหยาดน้ำใสที่อยู่ๆก็เอ่อขึ้นมาซะเฉยๆ..ในใจว่างเปล่าบอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร..

ที่เขาต้องมาทำงานวันนี้ก็เพราะพี่อัปสรขอแลกเวรเนื่องจากน้องหมีพูลูกชายคนเดียวป่วยกะทันหัน


เขาคงตัดสินใจผิดไปจริงๆแต่ไม่เป็นไรหรอกน่า..วันนี้ก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้นเอง..แต่..เท่านั้นเองจริงหรือ

ใจเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา...ปากอิ่มพึมพำเบา..แต่แล้ว...

“พี...เอ่อ..?”

ก้องหน้าเจื่อนไปนิด มือเรียวรีบปาดน้ำตาออกยิ้มแหยๆตอบเมื่อเห็นเครื่องแบบของคนตรงหน้า..รปภ.

“คุณก้องบดินทร์ใช่ไหมครับ”

“เอ่อ..ครับ”

“มีคนฝากนี่มาให้ครับ”

ก้องมองกล่องสีส้มอ่อนขนาดกะทัดรัดในมือพลิกดูด้วยความสงสัย

“เอ้อ..ลุงใครฝากมาครับ..อ้าวไปไหนแล้วนี่”

ก้องเปิดฝากล่องต้องสงสัยในมือ หยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา... mp4... รีบเปิดเครื่องทันที..หยิบ Ear phoneมาสวมใจเต้นแรงขึ้นเมื่อ สิ่งที่เห็นและได้ยินคือ


“นี่คุณก้อง..คุณเบี้ยวผมอีกแล้วนะ ที่นัดว่าจะฉลองวันครบรอบ 1 ปีด้วยกันไง...มีอะไรจะแก้ตัวไหม ..

หึหึ ผมล้อเล่น...ก้องครับ..ไม่ต้องแปลกใจนะ...ผมก็เขินเหมือนกัน จริงๆถ้าเมื่อคืนเราฉลองด้วยกันแล้ววันนี้ผมก็คงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ …อาจไม่ได้..พูดความในใจแบบนี้...ก้อง...คุณทำให้ผมได้ย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดระยะเวลา1ปีของเรานะ

อะไรทำให้คนที่ไม่เคยใส่ใจใครๆ คนที่เคยเอาแต่ใจตัวเองมากๆคนนี้...ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...คุณว่าเพราะอะไรครับ

ก้อง...ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนอย่างไรดีกับความรักที่คุณมีให้ผม...ที่คุณบอกว่า...คุณรักผมทันทีที่พบหน้า.ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่า ณ.วินาทีไหนที่คุณเริ่มรักผม...เพราะผมก็ตกหลุมรักคนตาโตแก้มป่องคนนั้นไปแล้วเหมือนกันเมื่อแรกเห็น..

ไม่อยากจะบอกว่าคุณหรือผมที่ตกหลุมรักก่อนกัน..มันเขินนะครับ...จริงๆเราอาจจะตกหลุมรักพร้อมๆกันก็ได้......แต่ก้อง..ผมรักคุณอย่างถอนตัวไม่ขึ้น..คุณเองก็คงรู้....ที่ผมตื้อคุณ..แกล้งคุณน่ะเพราะอะไร...

และถึงแม้ว่ารักของเราจะต้องเจออุปสรรคมากมาย แต่เพราะความที่เราทั้งคู่มั่นคงต่อกัน ผมคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆกับคุณที่เข้มแข็งได้อย่างน่าทึ่งเมื่อต้องเจอกับความยากลำบาก..แม้ว่าจะต้องตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่...คุณเข้มแข็งกว่าผมมากนัก

...ก้อง...ทุกสิ่งที่คุณให้ผม...มันมากมายจนผมเพิ่งรู้ตัวว่าที่ผมให้มันน้อยกว่าคุณมากนัก คุณยอมเสียสละเพื่อผมมาตลอด หลายต่อหลายครั้งที่คุณต้องเจ็บตัว ..ก้องผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจะมีใครที่จะรักผมได้มากเท่าคุณไหม...

ผมเองก็ไม่เคยเสียใจที่ได้รักคุณเลย..ไม่เคยแม้สักวินาทีที่จะไม่คิดถึงคุณ..มันออกจะเกินไปไหมแต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะครับ...ผมรักคุณ..ผมรักคุณ..อยากจะบอกแบบนี้ อยากอยู่กับคุณแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าจะ2ปี 3ปีหรือฉลองครบ10ปี 20ปี..

ก้องจำมุขเสี่ยวๆที่ผมบอกในคืนวันนั้นได้ไหม

“ทรายไม่มีวันทิ้งน้ำทะเล ก็เหมือนกับผม ถ้าคุณไม่ทิ้งผม ผมก็ไม่มีวันทิ้งคุณ” เราจะมีกันและกันตลอดไปนะครับ..แต่...เมื่อเช้าที่ผมตื่นขึ้นมาไม่เห็นคุณ..ก้อง..อยู่ๆผมก็รู้สึก…กลัว”

...คุณยังมั่นใจในตัวผมอยู่ไหมครับก้อง... ว่าผู้ชายคนนี้จะสามารถดูแลคุณและครอบครัวได้...ผมยังคงรักษาสัญญาอยู่เสมอนะครับ...แล้วคุณล่ะ...คุณยังเชื่อผมอยู่ไหม...

คลิปภาพหยุดแล้วมีเสียงเพลงดังแผ่วๆแว่วมาอีก..ใจก้องกระตุกแรง..

เสียงเพลง “กลัว”

“...จมอยู่กับตัวเอง ติดอยู่กับเวลา ทำไมเธอไม่มา เธอหายไปนานเหลือเกิน
ยังมีคนที่คอยอยู่ วันและคืนเฝ้าหมองเหม่อ ใครทำให้เธอห่างเหิน

ผ่านไปแต่ละวัน ก็ยังหวั่นในใจ ว่ามันเกิดอะไร กับรักที่เธอให้มา
เธอยังรักฉันรึเปล่า เธอมีใครสำคัญกว่า เพียงแค่คิดยังปวดร้าว

เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน

จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง ความอึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน
คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง เพียงคิดน้ำตาก็ไหล

เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน…”

..เสียงของพี...ทำไมเสียงพีถึงได้เศร้าและเหงาอย่างนี้นะ...

ก้องปาดน้ำตาที่ไหลออกมาทันทีที่เพลงจบ หันมองไปรอบๆตัว..พี..คุณอยู่ไหน

ขณะนี้ที่โอพีดีเงียบสงบ..เป็นเวลาเลิกงานแล้วผู้คนบางตาไปมาก.และเริ่มมืดแล้วไฟบางดวงถูกปิด..เหลือไว้แต่เพียงไฟทางเดินที่จะตรงไปยังลานจอดรถ

..ใครนะ..คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น..ตรงทางเดินนั้น...แจ๊คเกตสีเทากับท่ายืนแบบนั้น..มันคุ้นตามากๆ...ก้องรีบเดินไปหาคนๆนั้น..แต่..คน ๆ นั้นกำลังจะเดินจากไป...ใจหาย...ไม่นะ...ไม่..

“พี”

ปากอิ่มตะโกนออกไป..ร่างตรงหน้าหยุดเดินแล้วหันกลับมา พร้อมรอยยิ้มกว้างที่คุ้นเคย

“ก้อง”

พีกางแขนออก...อ้อมแขนอบอุ่นกำลังรอเขาอยู่ ...ก้องยิ้มทั้งน้ำตารีบวิ่งออกไป...ครั้งนี้ไม่ได้ต้องการจะกระแทกให้ล้ม..แต่เขาต้องการอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแรงและอบอุ่นนั้นต่างหาก
.
.
.
หลังจากฉลองวันครบรอบ 1 ปี ด้วยอาหารค่ำที่แสนโรแมนติคในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว พีก็พาก้องกลับมาที่คอนโด..ของเรา..

เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ความเย็นวาบจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างอัตโนมัติทำให้ร่างบางสั่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แขนเรียวยกกอดอกไว้สูดลมหายใจเข้าเพื่อข่มอาการหนาวสะท้านนั้นไว้

“หนาวหรือก้อง..มานี่สิผมจะทำให้คุณอุ่นขึ้นนะ”

พียื่นมือออกไป ก้องสบตาคมที่มีประกายวิบวับ ปล่อยหัวเราะเบาแก้อาการเขินอาย มือเรียววางลงบนมืออุ่นอย่างเต็มใจ พีดึงให้ก้องเข้ามาใกล้ รวบเอวรั้งร่างบางมากอดไว้พร้อมกับประกบริมฝีปากที่ปากอิ่มของก้อง

... จูบ...เริ่มต้นอย่างแผ่วหวานเนิ่นนาน ก่อนที่ ลิ้นอุ่นจะแตะเบาๆที่ริมฝีปาก พีพยายามแทรกลิ้นร้อนแตะที่ฟันของก้อง เว้าวอนขอรับรสหวานจากโพรงปากของคนในอ้อมกอด

ก้องเปิดปากออกอย่างว่าง่าย..ให้พีสอดแทรกปลายลิ้นเข้าลูบไล้ดูดดุนกับลิ้นเล็ก แลกเปลี่ยนรสหวานจากปลายลิ้นนั้นอย่างยินดี เป็นจูบที่ค่อยๆหนักหน่วงและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ สร้างความหวิวไหวในใจก้องอย่างมาก

ใจเต้นระรัว...ไม่คิดเลยว่าการที่แสดงความรักออกมาอย่างที่ไม่ต้องปิดบังอีกต่อไปแล้วนั้น...มันจะทำให้หัวใจเต้นได้แรงขนาดนี้…

มือใหญ่สอดไปใต้เสื้อของก้อง ค่อยๆลูบไล้ทั่วผิวกายอุ่นนิ่ม ตั้งแต่เอวคอด เลื่อนไปที่หลังเนียนเรียบนุ่มมือ การลูบไล้อย่างนั้นไม่ได้ทำให้ก้องรู้สึกอุ่นขึ้นเลย แต่กลับทำให้คนในอ้อมกอดของพีสั่นสะท้านมากขึ้น

กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะที่ได้ชิดใกล้กับพีแบบนี้...แต่ทุกครั้งก็ยังตื่นเต้นและอดสั่นไหวในหัวใจไม่ได้ สัมผัสแห่งรักที่พีมอบให้..ไม่สามารถทำใจให้ชินได้เลยแม้สักครั้ง..มันช่างตื่นเต้นและเร้าใจทุกครั้งที่ได้รับ…ทำไมความรักช่างทำให้สุขใจได้ถึงเพียงนี้หนอ

พีกอดกระหวัดรั้งให้ร่างบางแนบชิดกายแกร่งมากขึ้น บดเบียดร่างกายพยายามถ่ายทอดไออุ่นจากกายเขาสู่กายก้องให้มากที่สุด จนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างคนทั้งคู่เลย...

แต่คนในอ้อมกอดกลับสั่นสะท้านขึ้นอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากบางหยอกเย้าปุ่มเนื้อเล็กผ่านเนื้อผ้าบางเบา ลิ้นอุ่นแลบเลียล้อเล่นจนเสื้อตรงจุดนั้นเปียกชุ่ม ยิ่งสัมผัสอากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศด้วยแล้วก็ยิ่งทำให้หนาวสะท้านมากยิ่งขึ้น

พียังคงหยอกล้อปุ่มเนื้อนี้ด้วยริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง ละจากข้างหนึ่งแล้วย้ายไปหยอกเล่นอีกข้างหนึ่ง ก้องเม้มปากแน่น พยายามไม่ให้มีเสียงครางเล็ดรอดออกมา มีแต่เสียงลมหายใจที่หนักและแรงเท่านั้น เผลอจิกเล็บลงบนบ่าของคนที่ทำให้เขาหวามไหว



“ผมมีความสุขมากนะที่ได้รับสัมผัสรักจากคุณ”

ประโยคนี้ก้องไม่กล้าพูดออกไปหรอก..ก็มันเขินมากนี่นา

สายตาคมจับจ้องที่ใบหน้างามอย่างไม่วางตา ตาโตมองตอบสายตาคมกล้าอย่างเขินอาย ก้องเห็นประกายวิบวาวในตาคู่นั้น..ดวงตาสีนิลที่กล้าแข็ง แต่กลับอ่อนโยนเสมอเมื่อทอดมองมายังเขา และเขาก็รับรู้ว่านัยน์ตาคู่นี้จะไม่ละสายตาไปจากเขาแน่นอน

ก้องยิ้มหวาน แก้มใสบัดนี้แดงระเรื่อด้วยว่ากายที่หนาวเยือกเมื่อครู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นร้อนรุ่มตั้งแต่เมื่อไรนะ หรือเป็นเพราะ พีที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม เอนจรดหน้าผากของเขากับหน้าผากมนส่งสายตาแวววาวอยู่ตรงหน้านี่กระมัง

“ก้อง...ผม...ผมต้องการคุณ..ได้ไหมครับ”

“พี..”

รู้สึกเขินอายกับคำขอของพีขึ้นมาเฉยๆ..ไม่มีสักครั้งเลยที่พีจะแสดงอาการจาบจวงตักตวงจากร่างกายเขา..หากไม่ได้รับความยินยอม การร่วมรักหากไม่ได้มาจากความเต็มใจพร้อมใจทั้งสองฝ่ายอาจสร้างรอยร้าวในหัวใจขึ้นได้

“พี..ผม...ผม”

หน้าสวยพยักน้อยๆก่อนเอนซบกับอกกว้างปิดบังแก้มแดงกร่ำที่เกิดจากเลือดหนุ่มที่ฉีดพล่าน

พีปลดเข็มขัดของเขาออกจนได้..และรูดซิบลง ทำให้กางเกงตัวหลวมที่ใส่อยู่ตกไปติดอยู่ที่สะโพกมือใหญ่เลื่อนต่ำไปที่ด้านหลังกางเกงที่ก้องสวมอยู่ ลูบไล้คลึงเคล้นสะโพกงามผ่านอันเดอร์แวร์ตัวบางเล่น

แต่ก้องอดตื่นเต้นกับการถูกรุกเร้าแบบนี้ไม่ได้ ร่างบางถอยร่นไปจนติดกับกำแพงกว้าง ต้นขาแข็งแรงของพีกดแทรกเข้าที่ระหว่างขาของก้อง ตรึงให้ร่างบางแนบชิดกับกำแพงมากขึ้นไปอีก ต้นขาเรียวสวยถูกแยกออก มือใหญ่ถือโอกาสลูบไล้ขาเรียวผ่านเนื้อผ้านิ่มของกางเกงยีนส์ฟอกสีขาวตัวนั้นเนิ่นนาน

บีบเคล้นต้นขาเรียวงามของก้องเป็นจังหวะให้คนในอ้อมกอดผ่อนคลาย ก้องหลับตาปล่อยใจไปกับสัมผัสที่เริ่มทำให้กายร้อนผะผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่นานกางเกงที่สวมอยู่ก็ถูกปลดออก พร้อมกับนิ้วเรียวที่พยายามจะดึงอันเดอร์แวร์ที่เขาสวมออกด้วย ก้องสะดุ้งรีบรั้งมือนั้นไว้

“พี..เดี๋ยว…ดะ..เดี๋ยวก่อน”

ก้องอายที่อยู่ๆพีก็จะทำอะไร ๆ ตรงนี้..แม้ว่าจะเคย ๆ แต่ก็อดอายไม่ได้ ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยเลือดสูบฉีดแรง พียังคงคลอเคลียใบหน้าไม่ห่างจากหน้าของเขาเลย มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบไล้ที่หลังเรียบเนียนอีกครั้งก่อนจะปลดเสื้อที่ก้องสวมออกไปอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ”

ไม่ทันจะทัดทานอะไรร่างบางก็ถูกพีช้อนขึ้นจากพื้นและวางลงที่เตียงนุ่มเสียแล้ว พีถอดเสื้อยืดสีขาวที่สวมไว้นั้นออกอย่างรวดเร็ว และตามมาทาบทับร่างเนียนขาวสะอาดของก้องไว้ทันที

จมูกโด่งฝังลงที่ซอกคอและแนวบ่าไล้เรื่อยลงมาที่อกขาวสะอ้าน ทิ้งรอยสัมผัสหนักไว้ทุกที่ ที่ปากบางเคลื่อนไป จนคนที่อยู่ด้านล่างหน้าแดง ตัวแดงไปหมดแล้ว ก่อนที่ลิ้นร้อนจะก้มลงสัมผัสยอดอกเล็กสีชมพูที่ชูชันขึ้นจากการถูกเล้าโลมนั้น พีก็ต้องละจากการสำรวจร่างกายคนรักเพราะฝ่ามือเรียวของก้องออกแรงดันอกของเขาไว้เบาๆ

“หือก้อง..คุณไม่พร้อมหรือ..ผมควรหยุดใช่ไหม”

ก้องส่ายหน้าลุกขึ้นนั่งเผชิญหน้ากับพี คนหน้าคมขมวดคิ้วสงสัย ก้องอมยิ้มปากอิ่มเม้มน้อยๆด้วยความเขินอาย

ก้องไล้หลังมือกับท่อนแขนแข็งแรงของพีอย่างช้าๆ ถือโอกาสสำรวจผิวกายของพีบ้าง ผิวสีแทนน้อยๆที่สวยงามของพีตัดกับผิวขาวเนียนผ่องของเขาอย่างน่าดู มือเรียวลูบไล้ไปที่อกกว้าง ผิวเนียนสะอาดและลื่นมือของพี ถูกฝ่ามือขาวลูบไล้เพียงแผ่ว เท่านี้ก็ทำให้พีถึงกับขนลุกเกรียว ก้องหยอกล้อยอดอกเล็กสีเข้มของพีบ้าง คนหน้าคมถึงกับขบกรามแน่น

“อืมมม....ก้อง...คุณทำให้ผมแทบคลั่งแล้วนะ”


พีครางเสียงกระเส่า..หายใจหนัก แรง


“ทำไมล่ะพี..ทีคุณยังทำแบบนี้กับผมได้เลย”

อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ปากอิ่มก้มลงจุมพิตที่อกซ้ายของพี ก้องกดสัมผัสแรงทิ้งรอยย้ำหนักไว้ตรงนั้น พีหลับตาพยายามสะกดกลั้นความปรารถนาไว้ภายใน ปากบางเม้มแน่น แต่ก็เผลอครางออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อะ..อืมมม...อา”

“ตรงนี้ใช่ไหมพี...ผมอยู่ตรงนี้...ในใจคุณนี้”

“ขอบคุณนะพี...ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งอย่างที่มอบให้ผม...ผมรักคุณนะพี”

ก้องผลักให้พีล้มตัวลงนอน คนหน้าคมตกใจทำตาโตที่อยู่ๆก้องก็คร่อมร่างเขาไว้ ร่างบางสั่นน้อยๆจากความตื่นเต้นที่เขาพยายามจะเป็น...คนทำรัก...

มือเรียวสาระวนกับการพยายามถอดกางเกงยีนส์ของพี ทำไมมันช่างยากเย็นจริงนะ ..ทีตอนพีทำ..มันแสนจะง่ายดายเสียเหลือเกิน คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆ พียิ้มนึกขำความพยายามของก้อง ดูสิหน้าสวยชักจะบึ้งขึ้นมาแล้ว..หึหึ

พีจับต้นแขนเรียวของก้องไว้ ลุกนั่งอีกครั้ง มืออุ่นประคองแก้มใสไว้ในมือ มอบจุมพิตที่แก้มนั้น

“ก้องครับ ขอบคุณนะที่คุณพยายามทำเพื่อผม ..ผมรักคุณจัง”

“แต่..พี อะ อืมมม”

พีประกบริมฝีปากอีกครั้ง กอดให้ก้องล้มตัวลงนอนพร้อมกัน คนหน้าสวยยิ้มอาย ปล่อยหัวเราะคิกเบาๆ เขินที่ตัวเองทำไม่สำเร็จ แต่ไม่เป็นไร เพราะถึงอย่างไรแล้วการที่มีพีเป็นผู้นำก็ทำให้เขามีความสุขเสมอและดูเหมือนพีจะเต็มใจที่จะเป็นคนจูงมือเขามากกว่า

พีเริ่มต้นบรรเลงเพลงรักที่คั่งค้างนั้นต่อ การบรรเลงเพลงด้วยจังหวะเนิบช้า สร้างความสุขสันต์ให้กับคนทั้งสองจนต้องเผลอครางออกมาเป็นระยะ..พีเปลี่ยนจังหวะการบรรเลงไปตามอารมณ์ปรารถนาที่พุ่งขึ้นของทั้งเขาและก้อง โดยไม่ลืมที่จะนำพาคนรักไปพร้อมๆกันด้วยเสมอ

เหมือนแหวกว่ายอยู่กลางหมู่เมฆและปุยนุ่น เกิดความรู้สึกสุขสบายอยู่ในทุกท่วงทำนองเพลงรัก ความหอมหวานจากการได้รับความรักหล่อหลอมหัวใจทั้งสองไว้ด้วยกัน ท่ามกลางความรักที่รายล้อมคนทั้งคู่ เหมือนการบรรเลงเพลงรักนี้จะไม่มีวันจบสิ้น ความสุขอบอวลอยู่ทั่วทุกอณุของอากาศภายในห้องนอนแห่งรักนี้


รักที่เข้าใจในรัก ไม่มีความอยากได้ ไม่มีการตักตวงเพื่อตัวเอง ... มีแต่กันและกัน...ย่อมสร้างความผูกพัน สร้างสายใยรักให้แน่นแฟ้นมากขึ้น และเชื่อรักว่านี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะฉลองครบรอบอีกสักกี่ปีก็ตาม รักนี้จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์

เมื่อเพลงรักบรรเลงถึงจังหวะถี่กระชั้น ก้องรู้สึกเหมือนตัวเองลอยขึ้นสูงอยู่บนฟ้ากว้าง ความหวิวไหว เย็นวาบที่ท้องน้อย แผ่ซ่านไปทั่วร่างบาง ในหัวหมุนคว้างคลายๆกับสติจะดับเสียให้ได้

“ก้อง...เราไปพร้อมกันนะครับ”

พีกระซิบด้วยเสียงที่แหบพร่า

“อืมม..อะ ครับ..อ๊ะพี”

“อ๊ะ..อา ..ก้อง..ผมรักคุณ”

เสียงเพราะหวานจากความสุขสมของทั้งคู่ดังประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ในความรู้สึกของก้องเหมือนมีแสงวาบประหลาดแวบผ่านในสมองพร้อมความสุขอย่างเกินจะพรรณนาได้เมื่อร่างกายได้รับการปลดปล่อยจนหมดสิ้น

การบรรเลงเพลงรักที่สวยงามจบลงแล้ว ร่างสองร่างยังคงเกาะเกี่ยวกันไว้ ต่างกอดกระชับรั้งให้แนบชิดกันเหมือนกลัวว่าต่างคนจะหายไปจากอ้อมกอดแห่งรักนี้ การหายใจหอบถี่ประสานกัน ก้องซบหน้าลงกับอกชื้นเหงื่อของพี ยิ้มน้อยๆจากความพึงใจที่ได้รับความสุขอย่างมากล้น สุขเสียจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

พีรวบมือเรียวมาจูบประทับลงไปอย่างหนักและแรง พร้อมวางมือของก้องลงที่อกด้านซ้าย ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงรอยยิ้มกว้างกับสายตาวิบวาวและอ้อมกอดแข็งแรงที่กระชับให้ร่างบางแนบชิดกับร่างเขามากขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปพร้อมๆกันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

.
.
ก้องซุกกายกับอกอุ่นของพี คนที่กอดเขาไว้ยิ้มอย่างมีความสุข ตาโตสานกับสายตาคม อมยิ้มน้อยๆมือเรียวลูบไล้ใบหน้าพีอย่างแสนรัก นิ้วเรียวเลื่อนมาสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากบาง พีถือโอกาสจุมพิตที่นิ้วเรียวนั้น มือใหญ่ทาบทับที่มือเรียวแล้วกุมไว้

“ก้อง ผ่านไป1ปีแล้วที่ได้อยู่กับคุณแบบนี้ ผมมีความสุขเสมอกับทุกๆอย่างที่เราได้ทำร่วมกัน...คุณมีความสุขไหมครับที่อยู่กับผม”

ก้องยิ้มหวานก่อนปากอิ่มจะเอ่ยประโยคที่ชุ่มฉ่ำใจคนฟังอย่างเหลือเกินออกมา

“พี..ผมรักคุณนะ..อย่ากลัวอะไรเลย ตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกแล้ว..ผมก็รู้ว่า..ผมคือคนของคุณ..และคุณก็คือคนของผม..รักที่เรามีต่อกันจะมั่นคงไม่สั่นคลอนนะครับ ต่อจากนี้ไปผมสัญญาว่าจะไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันได้อีก...ผมเชื่อมั่นในตัวคุณเท่ากับที่ผมเชื่อมั่นในตัวเองนะพี..”


เบียดกายให้ใกล้พีอีกเพื่อรับไออุ่น อ้อมแขนแข็งแรงกระชับให้แน่นขึ้น ปากบางบรรจงแต้มที่แก้มใสก่อนเคลื่อนไปที่ซอกคอและหยุดหยอกล้อกับติ่งหูนิ่ม

“เรามาฉลองครบรอบ...อีกครั้งนะครับก้อง”

กระซิบแผ่วที่ทำคนฟังขนลุกเกรียว

“ฮื่ยพี..เมื่อกี้ก็เพิ่งฉลองไปแล้วนี่..จะเอาอะไรอีก”

ปากอิ่มเม้มนิดอย่างขัดใจ แก้มใสแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านไป กับความหวามไหวที่ได้รับยังไม่จางจากความรู้สึก..ที่สำคัญเขายังเพลียอยู่มาก

“ก็ฉลองเผื่อปีหน้า..ปีนู้น..และปีต่อๆไปเลยไงครับ”

คนหน้าคมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาพร้อมกับประกบปิดริมฝีปากอิ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ก้องจะทัดทานอะไรได้ทัน คนในอ้อมกอดตอนแรกออกจะขัดขืนนิดๆแต่แล้วก็ต้องโอนอ่อนไปตามความปรารถนาของหัวใจ..ความรักโอบล้อมคนทั้งสองไว้ด้วยกัน..แล้วเพลงรักบทใหม่กับคนเดิมก็บรรเลงอย่างอ้อยอิ่งและเนิ่นนานอีกครั้ง

+++++++++The End+++++++++++++

ขอบคุณเพลง"กลัว"..
ต้นฉบับจริงๆจากปาล์มมี่..
แต่ที่นำมาลงในฟิคนี้คือเสียงร้องของน้องโอ^^O^^
คนที่ทำให้ผู้เขียนเชื่อได้ว่าคุณคือ คุณพีรวิชญ์..จริงๆ

ขอบคุณเพลง..กลัว..ตาร์Mr.Team...(ใช้แทนเสียงน้องโอนะคะ)

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2553		9 comments
Last Update : 6 เมษายน 2554 7:29:39 น.
Counter : 1160 Pageviews.
Share Tweet