เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
[ มันเหมือนพื้นดินที่เหยียบยืน หายวับไปอย่างสิ้นเชิง ]
ร่างกายดิ่งวูบลงเบื้องล่าง ความมืดทะมึนกางปีกทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว ความเย็นเยียบ
แผ่ซ่านจากสันหลังวิ่งไปตามแนวกระดูก แทรกเข้าไปในเส้นเลือด ซึมเข้าไปถึงปลายประสาท
ในการพุ่งทะยานลงเบื้องล่างอย่างไม่มีจุดจบสิ้น เหมือนการเว้นวรรคของช่วงเวลา ที่หาการขึ้น
คำใหม่บนกระดาษไม่ได้ ...
เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เขาลืมตาขึ้น เพดานสีเหลืองอ่อน ๆ ลอยนิ่งอยู่เบื้องบน ดูเหมือนมันจะหมุนโคลงช้า ๆ จนค่อย ๆ
หยุดนิ่ง เขาเพ่งมองจนแน่ใจว่ามันหยุดแล้วจริง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ความฝันเมื่อครู่สับสนอลหม่านจนแทบจะจดจำอะไรไม่ได้ เว้นซะแต่การตกวูบลงตอนช่วงจบของ
ความฝัน และเสียงคำถามที่ไม่รู้ที่มาของเจ้าของเสียง
เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
ทำไมมันฝันซ้ำ ๆ กันแบบนี้ ฝันไร้สาระเลื่อนเปื้อน ฝันเป็นโน่นเป็นนี่ แล้วจบลงด้วยเสียงคำถาม
แปลก ๆ ที่ได้ยินและมันเป็นแบบนี้มาหลายคืนแล้ว
รถสาย 8 ... มันคืออะไร ... ?
นาฬิกาที่ข้างฝาเลื่อนเข็มยาวมาที่เลข 6 มันเหมือนการชี้นิ้วสั่งการว่า 8 โมงครึ่งแล้วนะโว๊ย
รีบ ๆ ไปส่งต้นฉบับได้แล้ว เขาลุกจากที่นอน เดินโผเผเข้าห้องน้ำ
...
หัวกิ้งกือโผล่พนขอบถนนออกมา ผู้คนทั้งนั่งบนหลังที่ยาวเหยียด ทั้งห้อยโหนต่องแต่งข้างลำตัว
กิ้งกือเยอะแยะไปหมด เขาโบกมือเรียกให้กิ้งกือตัวนั้นหยุด ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปโหนข้างกิ้งกือ
แมงทับสีเงินอมม่วงวาววับคลานแซงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว หนุ่มสาวที่นั่งบนหลังของมันดูสดชื่นแจ่มใส
เขาส่งสายตาตามตูดแมงทับตัวนั้นไปอย่างอิจฉา เมื่อไหร่จะมีเงินพอซื้อเต่าทองไว้ขี่สักตัว จะได้ไม่
ต้องมาโหนกิ้งกืออย่างนี้ ไม่งั้นก็ซื้อแมงปอไว้บินไปทำงานแบบคนรวยเขาทำกันซะให้มันรู้แล้วรู้รอด
กิ้งกือตัวนั้นเคลื่อนตัวออกจากหน้าปากซอย เข้าสู่ทางที่คลาคล่ำไปด้วยฝูงแมลง
...
ต้นไทรใหญ่ตระหง่าน มีผู้คนเดินขึ้นเดินลงเหมือนฝูงมด มองจากเบื้องล่าง มันดูแผ่กิ่งก้านสาขาไป
อย่างมีมีที่สิ้นสุด กิ่งโน้นฝ่ายวิทยุโทรทัศน์และวิทยุกระจายเสียง กิ่งถัดไปฝ่ายมัลติมีเดีย กิ่งนั้นฝ่าย
สร้างหนังโฆษณา และธุรกิจภาพยนต์ มีกิ่งเล็ก ๆ ของโปรดักส์ชั่นแตกออกไปอีก กิ่งเตี้ย ๆ ของสิ่งพิมพ์
ดูสั้น ๆ ใบซีด ๆ น้ำเลี้ยงจากลำต้นคงไหลไปไม่ค่อยถึง มันถึงดูแห้งโหย ไร้ชีวิตชีวาขนาดนั้น
เขาเดินไต่ขึ้นไปบนก้านของสื่อสิ่งพิมพ์ ปลายใบสีเขียว ๆ บก.นั่งมองแมงปอสีแดงสะดุดตาที่กำลังบิน
ผ่านไป เขาเห็นแววตาที่แฝงความปราถนาในวงหน้าของ บก. อย่างเด่นชัด
จนจะปิดเล่มอยู่แล้ว ทำไมเพิ่งมา ขี่กิ้งกือมาส่งงานล่ะสิท่า ?
บก. ยิงคำถามใส่ตอนที่ยื่นมือรับซองต้นฉบับไปเปิดออกอ่าน เขานั่งลงหน้า บก. พลางวิเคราะห์ความ
หมายเย้ยหยันที่แฝงในคำถาม ใครล่ะจะอยากขี่กิ้งกือไปตลอดชาติ ถ้าดังเมื่อไหร่พ่อจะออกแมงปอมา
ขี่เย้ยไอ้ บก. ต๊อกกะต๋อยขี่ด้วงมาทำงานซะให้สาแก่ใจ
เดือนหน้า .. ไม่ต้องมาส่งต้นฉบับแล้วนะ
บก. บอกพลางเก็บต้นฉบับเข้าใส่ซองดังเดิม เขารู้สึกเหมือนตกจากที่สูง
ทำไมล่ะครับ ... หรือว่า เขาถาม บก.
ใช่ .. เขาจะตัดกิ่งสื่อสิ่งพิมพ์ออกแล้ว เขาว่ามันเปลืองน้ำเลี้ยงลำต้น ผมก็จะย้ายไปทำกับมัลติมีเดีย
ส่วนคุณ .. ไปเบิกเงินที่กิ่งบัญชี แล้วก็ขี่กิ้งกือของคุณกลับไปได้ ..
[ มันเหมือนพื้นดินที่เหยียบยืน หายวับไปอย่างสิ้นเชิง ]
ร่างกายดิ่งวูบลงเบื้องล่าง ความมืดทะมึนกางปีกทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว ความเย็นเยียบแผ่ซ่าน
จากสันหลังวิ่งไปตามแนวกระดูก แทรกเข้าไปในเส้นเลือด ซึมเข้าไปถึงปลายประสาท ในการพุ่งทะยาน
ลงเบื้องล่างอย่างไม่มีจุดจบสิ้น เหมือนการเว้นวรรคของช่วงเวลา ที่หาการขึ้นคำใหม่บนกระดาษไม่ได้ ...
เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เขาลืมตาขึ้น เพดานสีควันบุหรี่ลอยนิ่งอยู่เบื้องบน ดูเหมือนมันจะหมุนโคลงช้า ๆ จนค่อย ๆ หยุดนิ่ง
เขาเพ่งมองจนแน่ใจว่ามันหยุดแล้วจริง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ความฝันเมื่อครู่
สับสนอลหม่านจนแทบจะจดจำอะไรไม่ได้ เว้นซะแต่การตกวูบลงตอนช่วงจบของความฝัน และเสียง
คำถามที่ไม่รู้ที่มาของเจ้าของเสียง
เห็นรถสาย 8 มั้ยครับพี่ ... ?
ทำไมมันฝันซ้ำ ๆ กันแบบนี้ ฝันไร้สาระเลื่อนเปื้อน ฝันเป็นโน่นเป็นนี่ แล้วจบลงด้วยเสียงคำถามแปลก ๆ
ที่ได้ยินและมันเป็นแบบนี้มาหลายคืนแล้ว
รถสาย 8 ... มันคืออะไร ... ?
นาฬิกาที่ข้างฝาเลื่อนเข็มยาวมาที่เลข 6 มันเหมือนการชี้นิ้วสั่งการว่า 8 โมงครึ่งแล้วนะโว๊ย
รีบ ๆ ไปส่งต้นฉบับได้แล้ว เขาลุกจากที่นอน เดินโผเผเข้าห้องน้ำ
...
รถ ปอ. เร่งเครื่องวิ่งเข้าหาป้ายจอดรถที่อนุสาวรีย์ชัยฯ รถตู้คันหนึ่งจอดขวางลำอยู่ คนขับเลยจอด
รถปอ.ที่คนแน่นเอียดเยื้องหน้ารถตู้ไปเล็กน้อย ก่อนจะกดปุ่มเปิดประตู
ผู้คนไหลทะลักลงจากรถ เขายังคงคิดถึงความฝันเมื่อคืน ความฝันเมื่อคืนก่อน และความฝันเมื่อวานซืน
ฝันที่ไร้สาระ ฝันที่หาความเป็นจริงไม่ได้ ฝันที่บอกว่าคนอ่านหนังสือกันน้อยลง จนต้องปิดสำนักพิมพ์
มันจะเป็นไปได้จริงหรือนี่ ทุกวันนี้แผงหนังสือยังเรียงรายด้วยหนังสือน้อยใหญ่ แผงหนังสือที่ยังมีคนไป
ยืนมุงดูพลางเลือกซื้อหนังสือที่ตนต้องการ หนังสือพิมพ์ที่อัดแน่นด้วยสาระของสังคมเฮงซวย นิตยสาร
ดาราที่ล้วงแคะแกะเกาเรื่องส่วนตัวเหมือนคนสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน หนังสือวัยรุ่นจากต่างประเทศ
และเทรนด์ฮิตจากไต้หวัน รวมอัลบั้มแก้ผ้าของสาวรูปร่างดีกว่ามันสมอง นะโม พุทโธ สาธุ ขอเลขเด็ด
ลูกสัก 2 ตัว มีงานด่วนที่ประเทศโมซัมบิค ... ฯลฯ
ใครว่าคนไทยอ่านหนังสือน้อยลง .. ไม่จริงหรอก
เขาเดินข้ามช่องทางหน้าป้ายรถเมล์ ในหัวยังคิดถึงแต่คำถามที่วนเวียนในสมอง
สลับกับภาพสังคมในฝันเมื่อคืนที่ผู้คนใช้กิ้งกือเป็นระบบขนส่งสาธารณะ มีต้นไม้ใหญ่เป็นสถานที่ทำงาน
เขาแทบปล่อยก๊ากออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อนึกถึงหน้า บก. นั่งหน้าเชิดอยู่บนหลังตัวด้วง
...
[ มันเหมือนพื้นดินที่เหยียบยืน หายวับไปอย่างสิ้นเชิง ]
ร่างกายดิ่งวูบลงเบื้องล่าง ความมืดทะมึนกางปีกทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว ความเย็นเยียบแผ่ซ่าน
จากสันหลังวิ่งไปตามแนวกระดูก แทรกเข้าไปในเส้นเลือด ซึมเข้าไปถึงปลายประสาท ในการพุ่งทะยาน
ลงเบื้องล่างอย่างไม่มีจุดจบสิ้น เหมือนการเว้นวรรคของช่วงเวลา ที่หาการขึ้นคำใหม่บนกระดาษไม่ได้ ...
...
โลกดูเงียบอย่างน่าประหลาด แต่ผู้คนยังคงเคลื่อนไหวอย่างน่ากลัว
ภาพจากมุมมองด้านตะแคงของเขา เห็นคนกรีดร้อง แต่ไม่ได้ยินเสียง เห็นหลายคนวิ่งตรงเข้ามา
แต่ไม่ได้ยินฝีเท้า
สำหรับเขา คนที่ห่อตัวเองไว้กับความฝัน ระยะห่างระหว่างความฝันกับความเป็นจริงก็คงไม่ห่างกัน
เท่าไหร่ มันจะมีความหมายอะไรนักหนาในความเป็นจริงที่ดูเหมือนเป็นความฝัน หรือความฝันที่กลายเป็นจริง ...
โลกที่ถูกเงาของอะไรบางอย่างบดบังไว้ ถัดออกไปเหมือนจะสว่างจ้า แต่ตรงที่เขาอยู่มันอยู่ใต้เงา .. และมันเงียบ
ชายคนหนึ่ง ก้มหน้าลงมองลอดเงาที่คลุมตัวเขาอยู่ แววตาปนเปื้อนไปด้วยความสังเวช
ไม่เห็นรถสาย 8 หรือครับพี่
?
.....
....
...
..
.
| Create Date : 03 เมษายน 2551 |
| Last Update : 3 เมษายน 2551 23:31:44 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 560 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
