กลับมาอีกครั้งจะ 2 ปีแล้วซินะ

นานขนาดนั้นเลยเหรอ..ค่ะมันนานขนาดนั้นเลยทีเดียว

เอ๋หายไปไหนมาตั้งเกือบ 2 ปี ...+55 ไปติด ฮิ5(hi5) ตามเทรนไปโดยไม่ได้อะไรกลับมาเลย ไม่ได้เขียนไม่ได้เล่า ได้แต่ถามแล้วตอบ กับประโยคสั้นๆในทุกๆวัน

2 ปีมีเรื่องราวมากมาย ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เอ๋ไม่ได้บันทึกอะไรไว้เลย
นึกเสียดายมาก เพราะเมื่อได้กลับมาอ่านบล็อคที่เคยเขียน มันยิ้มเองหัวเราะเอง
ตามเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเขียนไว้..

ที่นี้อาจดูเชย ดูไม่ทันสมัย แต่ที่นี้ก็ทำให้เอ๋เก็บเรื่องราวที่ผ่านมาในแต่ล่ะวัน
ไว้เพื่อเป็น บทเรียน ความทรงจำและอีกหลายๆอย่าง ที่ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ดีต่อตัวเอ๋เองทั้งนั้น..

ช่วงก่อน .. หลายเดือนแล้วล่ะ เอ๋ได้เจอกับเหตุการณ์นึงที่เอ๋ยังจดจำได้และ
อยากเก็บไว้ในบันทึกนี้ เพื่อทุกๆวันที่จะผ่านพ้นไปหากวันใดที่เอ๋ล้า หรืออ่อนแอ
เอ๋จะกลับมาอ่านบทความนี้อีกครั้ง..

เรื่องนี้..ถ้าจะให้ท้าวความคงจะยาวมาก เอาแบบที่พอจะเข้าใจง่ายๆก็พอเนอะ

ก็เกิดจากความบาดหมางใจกับผู้เป็นพ่ออีกแล้วล่ะ

บางทีเอ๋ก็รู้สึกว่าท่านรักเอ๋มาก แต่ในบางคราวเอ๋ก็น้อยใจกับสิ่งที่พ่อทำกับเอ๋มากที่สุดเช่นกัน..

เริ่มจาก เมื่อประมาณ 5-6 เดือนก่อน พ่อและแม่ เกิดปัญหาบาดหมางใจกันในเรื่องสามัญชน (คือเมียน้อย) แต่เมียน้อยของพ่อเพิ่งมาปรากฎกายเอาเมื่อตอนแม่อายุปา เข้าไป 60 กว่าๆแล้ว มันจึงเป็นเรื่องที่ยากเย็นต่อการยอมรับมากๆสำหรับแม่ แล้วเมียน้อย ของพ่อคนนี้ พ่อก็ดันรักมาก มากจนลืมไปแล้วว่าใช้ชีวิตร่วมทุกข์และสุขกับแม่มาเกื่อบ 40 ปี

ก็ด้วยความที่เราเป็นลูกสาว งานนี้เราก็ต้องอยู่ข้างแม่เป็นแน่แท้ ก็พาลให้พ่อไม่มีพวกพ้อง แต่พ่อก็ไม่แยแส พอสนใจแต่เมียใหม่ ที่ทั้งอายุ หน้าตา อ่อนกว่าแม่คราวลูก..แม่ผอมลงจนหน้าใจหาย แม่นอนไม่ได้ แม่ทุกข์ใจมาก มากจนเหมือนคราวที่เราอกหักสมัยวัยรุ่น พ่อเองพอโดนสังคมบีบคั้นก็ไม่ต่างจากเด็กรุ่นๆ ที่เรียกร้องตามความต้องการของตนเอง พอไม่ได้สมใจก็นั่งเหงา เศร้าสร้อยประหนึ่ง จะขาดใจตายกันให้ได้ เป็ช่วงที่แย่ที่สุดในฐานะที่เป็นลูก

จนอดรนทนไม่ไหว เกิดการปฏิวัติขึ้น เรียกขวัญกำลังใจแม่กลับมาให้ได้ เพราะก่อนหน้านี้แม่เล่นเดินทางรอบประเทศ เที่ยวหาไสยศาสตร์ทุกแขนงวิชา เพียงเพื่อให้พ่อกลับมา เสียเงินเสียทองเท่าไรไม่ว่า มันน่าอนิงจัง...

เป็นคำขาดที่เรามอบให้แก่พ่อคือขอให้ตัดขาดเพื่อเห็นแก่ครอบครัว เห็นแก่สังคมธุรกิจ ที่ได้สร้างเสริมกันมา..แต่ถ้าทำไม่ได้ เราก็ขอให้แม่เลิกกับพ่อซะ เพื่อชีวิต-จิตใจ แม่จะได้กลับมาเพียงครึ่งก็ยังดี

จนแล้วจนรอดพ่อก็ไม่ยอมทั้งเลิกนู้น และเลิกนี้ เหยียบอยู่บนเรือทั้งสองลำ ด้วยความทุลักทุเล โกหกซ้าย หลอกขวาไปวันๆ แต่แม่ก็ยอมสุขไปวันๆเหมือนกัน จนพ่อเริ่มใช้ไม้แข็ง เพื่อให้แม่ยอมรับคนใหม่ของพ่อซะที

ความคิดของพ่อคือเชื่อว่าแม่ไม่ยอมลำบากแน่ๆ เลยบอกจะขอออกไปทำธุกิจใหม่ที่ประเทสลาว เป็นชายแดนจีน เพื่อไปเปิดร้านอาหาร (ซึ่งไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลยจริงๆ) พ่อบอกพ่อจะได้ห่างจากคนใหม่ แล้วพ่อก็ขอไปลำบากเอง (จะไปทำไม จะต้องมาลำบากเอาเมื่อตอน 50 ปีนี่อ่ะนะ) ซึ่งเอ๋เองก้ไม่เข้าใจ ในตอนแรกเพียงคิดว่า ไปเป็นกระสัย ให้หายอยาก แล้วจะได้ไกลหูไกลตาแม่ แต่เปล่าเลยงานนี้แม่ก็เอาจริงเช่นกัน.. แม่ขอไปด้วย โดยให้เหตุผลกลัวพ่อลำบาก(เลยขอลำบาก คูณ2 ไปเลยดีกว่า) ก็เอาไง เอากันว่างั้นเถอะ

แรกๆก็เหมือนจะดี พอนานๆไปเหมือนจะกดดัน เพราะพ่อก็ไปหาคนใหม่ไม่ได้ซักที เพราะแม่อยู่ด้วยตลอด พ่อก็เริ่มเปลี่ยนมาพูดจาบ่อนทำลายประสาทแม่ ประมาณว่า"จะเอาเด็กใหม่มาอยู่ด้วย จะได้ช่วยกันทำมาหากิน"(เอาเข้าไป ว่าไปนั้น) ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ที่แม่จะยอมก็กลายเป็นเรื่องเครียดพาลโมโห และนี่แหละเป็นตนเหตุของเรื่องที่จะโยงใยมาสู่ตัวเอ๋แล้ว

ก็พอทุกอย่างไม่ได้เป็นไปดังที่พ่อวาดฝันไว้ตั้งแต่แรก พ่อก็เริ่มไม่สนุกที่จะอยู่ เริ่มหาเรื่องที่จะกลับ ที่นี้จะกลับมาได้ไง แล้วใครจะไปดูแลร้านที่นู้นให้ นี่แหละเป็นเหตุผลที่คำพูดนี่หลุดออกมาจาก พ่อ หลังจากปิดและเปิดงานที่บ้านวันแรก

พ่อ/"ฮะโหล เอ๋เหรอ สงกรานต์ไปไหนกันมา แล้วตอนนี้อยู่ที่หน้างานหรือเปล่า "
เอ๋/ ก็ไปเกาหลีไง(ได้เป้าสี) อืมตอนนี้อยู่บ้านเพิ่งกลับมาถึงเมื่อเช้า ว่าจะกำลังออกไป(เที่ยงๆ)
พ่อ/ เอ๋ เอ๋สบายกันเกินไปแล้วนะ พ่อ-แม่ต้องมาลำบากแต่ดูเอ๋และน้องๆสิ ไม่สนใจงานเลย วันแรกทำไมไม่รีบออกไปรับลูกค้า มันจะเกินไปแล้วนะ
เอ๋/ งง ** ก็ไม่มีปัญหาอะไรนิ เอ๋ก็กำลังจะออกไป ก็เพิ่งกลับมาถึงเมื่อเช้ามันยังเพลียๆอยู่เลยนอนพักไปซักแป็บนึง
พ่อ/งั้น..เธอกะน้องมาอยู่ที่ร้านอาหารเลย พ่อกับแม่จะกลับไปทำงานที่บ้านเอง พวกเธอจะได้รู้สักทีว่าความลำบากมันเป็นยังงัย พ่อแม่ แก่แล้วยังต้องมาลำบากทิ้งความสบายให้ลูกมากขนาดนี้ ยังไม่มีความรับผิดชอบฯลฯ
เอ๋/ ค่ะ ว่าอะไรมาก็ตอบว่า "ค่ะ" หมดเลย
พ่อ/เก็บข้าวของได้เลยนะสิ้นเดือนเจอกัน

เอ๋ไม่เข้าใจในทันที ว่าเอ๋ไปทำผิดอะไรนักหนา แล้วเหตุใดเอ๋ต้องไปอยู่ในที่ที่เอ๋ไม่อยากไป เอ๋ไม่ได้บอกให้พ่อสร้าง มีแต่บอกให้พ่อกลับมาเถอะ แต่พ่อก็สร้างแล้วสร้างอีก จนมันใหญ่โต แต่ก็ยังไม่มีคนเข้าเพียงพอต่อ ค่าเช่า ค่าลูกน้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วจะอยู่กันต่อไปเพื่ออะไร

มันเหมือนฟ้าผ่าลงมาอย่างงัยอย่างงั้น มันจี๊ดขึ้นทันที เย็นนั้นร้องไห้กับตัวเอง คิดแต่เพียงว่า อยู่ต่อไปไม่ได้่แล้ว ที่นี้ไม่ไช่ที่ที่เราสมควรจะอยู่อีกต่อไป คิดจะไปให้ได้ จะไปเชียงใหม่ดีไหม จะอยู่กรุงเทพฯดีหรือเปล่า มีหลายแผนการที่ผุดขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว เย็นนั้นนั่งรถลงไป จันท์โดยทันที เพื่อไปดูว่าจะสามารถมาทำอะไที่นั้นได้บ้าง จะอยู่ได้ไหม

ระหว่างการเดินทาง เป็นเหมือนช่องว่างเวลาที่ทำให้เอ๋พอจะมีเวลาได้คิด ได้สงบสติอารมณ์ลงบ้าง มีคำถามถึงอนาคตมากมายที่จู่โจมเข้ามา จะอยู่ได้ไหม จะทำอะไร แล้วพ่อกะแม่ ล่ะจะโกรธเรามากแค่ไหน

วันนั้นทำให้เอ๋รู้ว่า
1. ณ.วันนั้นเอ๋เปรียบเสมือนเลข 0 ที่ไม่มีอะไรเลย
2. เอ๋ไม่มีความมั่นคงต่อชีวิตในอนาคตเลย
3. เอ๋ไม่มีหลักประกันว่าในอนาคตเอ๋จะไม่โดนทิ้งแบบนี้อีก

และวันนั้นก็ทำให้เอ๋ตั้งปฎิณาณไว้ว่า
1. ต่อให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก เอ๋จะ ไม่กลัวเหมือนเช่นวันนี้
2. เอ๋ต้องหาความมั่นคงให้กับตัวเองให้ได้ ต่อให้ที่บ้านมีมากแค่ไหน แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่า ทุกอย่าง คือของเรา ในเมื่อเราไม่ได้หามาเอง ตราบนั้นมันก็มีวันที่จะจากเราไปทุกเมื่อเช่นกัน
3. คราวต่อไปถ้าเกิดเหตุการณ์นี้อีก เอ๋เพียงต้องการถามพ่อว่า พ่อบอกให้เอ๋ไปได้แล้วใช่ไหม แล้วเอ๋จะเดินออกไปอย่างไม่กลัว(เพราะเอ๋เตรียมพร้อมมาดีแล้ว ทั้งบ้าน รถ การศึกษาของลูก เงินสักก้อน)

สุดท้าย วันนี้ที่ไม่ไปก็เพราะโทรไปหาพ่อแล้วบอกพ่อตรงๆว่า พ่ออยากให้เอ๋ไปอยู่ลาวจริงเหรอ แต่เอ๋จะบอกว่า"อย่างงัยๆเอ๋ก็ไม่มีทางไปเด็ดขาด" พ่อตอบกลับมาเพียงว่า "ก็ทำให้ดีล่ะกัน

ไอ้คำว่าดี ไม่มีจุดวัด เอ๋ทำเท่าที่เอ๋จะทำได้ จะดีมากพอเท่าที่พ่อต้องการหรือไม่ ไม่รู้ ถ้าไม่โอเคขอให้บอก ถ้าสุดทนก็บอกจะจากไปเอง (ถึงคราวนั้นคงไม่โกรธกัน) เนี้ยแหละ เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้เอง

ปัญหาที่เกิดแล้ว ย่อมเป็นปัญหาอย่าได้มั่วเสียเวลาหาสาเหตุ รีบแก้ไขเพื่อปรับเปลี่ยนให้ดีขึ้น ในวันที่ต้องได้เจอมันอีกครา..สาธุ

นอนดีกว่า..
Good Night ค่ะ

Create Date : 28 เมษายน 2552		5 comments
Last Update : 28 เมษายน 2552 1:34:21 น.
Counter : 995 Pageviews.
Share Tweet