พี่ยิปซีสีน้ำเงินคะ
ทำไมพี่มีรูปน่ารัก ๆ เยอะจังเลย
หนูอยากได้มั่ง
เอามาจากไหนคะ
พี่ชอบวันหยุดวันไหนมากที่สุด
เพื่อนสนิทหนูชื่อ ไหม น่ารักมาก ๆ เลย

คุณแม่น้องนิกคะ
น้องนิกชอบวิชาอะไร
หนูชอบวิทยาศาสตร์
คุณครูศารทูลหน้าตาเหมือนพระเอกหนังเกาหลี
ตลกมาก และใจดีด้วยค่ะ

คุณลุงปอน ปอน
หนูยังไม่เคยกินไม่เคยเห็นส้มจุกสีทองเลย
เคยกินแต่ส้มโอ ส้มเช้ง ส้มเมืองจีนลูกเล็ก ๆ
แม่ว่า คุณลุงเขียนหนังสือเหมือนลุงโดมใช่หรือเปล่า
แม่ว่า คุณลุงมีกลอนดอกสร้อยด้วย
เหมือน...เด็กเอ๋ยเด็กน้อย แบบนั้นน่ะ
ไว้หนูจะให้แม่อ่านกลอนดอกสร้อยของลุงปอน ปอน ให้ฟังบ้างค่ะ

น้าโนคะ
หนูอยากไปเที่ยวกะน้องจินนี่อีกจังเลย
น้องจินนี่อยู่สีอะไรคะ
หนูอยู่สีเขียวกับครูศารทูล
น้องจินนี่และพี่เบนนี่เคยเป็นอีสุกอีใสหรือยังคะ
มันน่าเกลียดมากเลย

น้าปลายแปรงคะ
ชื่อน้าเพราะจัง
แม่ว่าบ้านน้าปลูกผลไม้เยอะแยะ
น้าชอบผลไม้อะไรมากที่สุด
หนูชอบผลไม้อะไร...ให้น้าทายดูสิ

คุณตาไพบูลย์
บ้านคุณตาอยู่ชุมพร
ตอนนั้นหนูไปพักที่บ้านกำเนิดพลอยติดชุมพร
แต่แม่ว่าไกลบ้านคุณตามาก
คุณตาเห็นทะเลทุกวันหรือเปล่าคะ
แล้วคุณตาเคยกินแมงกระพรุนหรือเปล่า

พี่สีน้ำฟ้า
ต้องชอบน้ำทะเลกับท้องฟ้าแน่ ๆ เลย

พี่ธารดาว
แม่ว่าเป็นนักเขียนเหมือนกัน
ทำไมมีแต่นักเขียนเต็มไปหมดเลย

หนูแป้ง



********
***นี่ก็อีกเช่นกันค่ะ หนูแป้งบอกให้แม่จดบันทึกตามที่แกบอกลงในสมุดก่อนเข้านอน แล้วก็ฝากให้แม่มาพิมพ์ให้ตอนหนูเข้านอนแล้ว เพราะไม่มีเครื่องคอมฯ ใช้ (มีสองเครื่องไม่พอใช้ค่ะ)

หนอนฯ

สวัสดีค่ะคุณสีน้ำฟ้า
สามซนมาอยู่พร้อมกันก็จะซนมากค่ะ
โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็ก (หลานคนเล็ก)
แต่ก็สนุกดีค่ะ
มีโอกาสจะขอแวะไปเยือนบ้านคุณสีน้ำฟ้านะจ๊ะ

สวัสดีค่ะคุณธารดาว
แหม...ถ้าอาบูลย์ไม่มาเปิดเผยความลับ
หนอนฯ ก็ไม่รู้ว่าเป็นใครแน่ ๆ เลย
ที่แท้ก็นักเขียนที่เคยได้ยินชื่อบ่อย ๆ
และก็มีผลงานเขียนมาไม่น้อย
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
แต่เม้นต์ที่พาดพิงถึงอาบูลย์...ต้องบอกว่า ใช่เลย !!

สวัสดีค่ะอาบูลย์
และแล้วอาบูลย์ก็สนใจเรื่องบล็อกแล้วใช่มั้ยล่ะ
ตอนนี้ให้ใช้สนามฝึกซ้อมไปก่อน
ทั้งสนามของเพื่อน ของลูก ของหลาน
ยินดีให้มาป่วนได้ทุกเมื่อแหละจ้า
ว่าแต่ว่า...วันศุกร์นี้ อาบูลย์มีรายละเอียดตารางเวลา
ที่จะเข้ากรุงเทพฯ หรือยัง ว่าจะมาจะไปยังไง
หนอนฯ จะได้ดูเวลาค่ะ
(ก็...คุณแม่ลูกหลานมาก ก็เป็นอย่างงี้น่ะค่ะ )

แม่น้องนิกคะ
พอดีมาเปิดเน็ตตอนค่ำแล้ว
โซนิคเข้านอนแล้ว
ยังไงจะลองถามให้ค่ะ
เผื่อแกจะมีคำตอบดี ๆ ประสาเด็ก ๆ น่ะจ้ะ

สวัสดีอีกครั้งครับคุณหนอนเมืองกรุง

มาเปิดเผยตัวให้พี่โดมรู้เสียที่นี่ว่า ธารดาวเป็นใคร เข้าใจว่าพี่โดมคงแวะมาเป็นประจำ

ความจริิง ผมคุยกับพี่โดมทางโทรศัพท์2-3 ครั้ง และเคยบอกด้วยว่า ธารดาว เป็นใคร แกคงลืมน่ะ

ธารดาว เป็นชื่อของลูกสาวครับ ผมเขียนหนังสือในแนวไหนไ่ม่รู้ แต่ประสบความสำเร็จในแง่ที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ความมั่นคงน่ะไม่ค่อยมีเท่าไหร่หรอกครับ
ลุงบูลย์ เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้จัก "วรรณกรรม" (แบบเดียวกะคุณปรายแปรง)
วรรณกรรมเล่มแรกที่ผมอ่านก็คือ ไม้เท้าสีชมพู
ส่วนพี่โดมผมอยากรู้จักตั้งแต่่อ่าน "เมื่อข้าพเจ้าไปถีบซาเล้ง" โน่นแล้ว
ผมว่านะ การที่คนคนหนึ่งจะสามารถเีขียนหนังสือมายาวนานแล้วทุกวันยังคงเขียน

บรรณาธิการ มีบทบาทสำคัญ เพราะนักเขียนควรจะมีบรรณาธิการสักคนมองเห็น "แวว"
ผมไม่เคยลืม บก.นิลวรรณ ปิ่นทอง อารยา พึ่งตนเพียร (ผู้เห็นแววว่าพอจะเขียนหนังสือได้)

บก.จิราภรณ์ เจริญเดช

เห็นว่าพอจะเขียนบทความได้

บก.วีรณัฐแห่งบางกอก ที่ให้กำเนิดนักเขียนบู๊สะบั้นหั่นแหลกคนที่ไม่เคยมีเรื่องมีราวกับใครเลย นอกจากตัวเอง

บก.หมึกดำแห่งชีวิิตรัก ที่เป็นเชือกพิิงหลักในปัจจุบัน

และอีกหลายๆท่าน
เฮ้อ...เผลอเล่าความหลังเสียยาว ขออภัย

ลืมสวัสดีหนูแป้ง สวัสดีครับ ลืม(ลูก)กะตาหรือยังเนี่ย?

คุณธารดาวคะ
มีเรื่องขำ ๆ อยู่เรื่องนึง
ที่บ้านเราชอบพูดกัน
ก็ตอนหนูแป้งเธอไปถ่ายรูปติดใบสมัคร ติดบัตรนักเรียน อะไรเทือกนี้แหละ
ช่างภาพจัดท่านั่ง จัดเสื้อผ้า ตั้งกล้องเตรียมถ่ายรูป
ก่อนนับ 1-2-3 และกดชัตเตอร์
ช่างภาพจะไม่ลืมบอกหนูแป้งทุกครั้งว่า
"อ้าว...เบิกตากว้าง ๆ ทำตาโต ๆ หน่อยนะหนู..."

ลูกสาวชื่อธารดาว
ชื่อเพราะจังเลยค่ะ

เรื่องการเขียนหนังสือของธารดาวนั้น
หนอนฯ ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วค่ะ
ต้องนับว่าโชคดีแล้วที่ได้ทำงานในสิ่งที่ตนเองรัก
เรื่องอื่น ๆ ตามมาทีหลังได้ค่ะ

หนูแป้งคะ
น้าปลายแปรงไม่อยากทายเลยว่าหนูแป้งชอบทานอะไร แต่ทุเรียนสาลิกาทีบ้านน้า อร่อยที่สุดนะลูกเล็กๆอย่างหนูแป้งทานคนเดียวต้องสามลูกขึ้น....แรกๆน้าจัดการเกือบเข่งเหมือนกัน จนป่านี้น้าไปเที่ยวทะเลไม่ต้องใส่เสื้อชูชีพแล้วค่ะ....เลยไม่กล้าลงเล่นน้ำเดี๋ยวคนเห็นจะว่าพะยูนขึ้นเกยตื้น..
ดีใจค่ะที่หนูแป้งชอบชื่อ "ปลายแปรง" แอบบอกหนูแป้งคนเดียวนะ น้าตั้งใจว่าถ้ามีลูกสาวจะตั้งชื่อนี้ให้ แต่จนป่านนี้ก็ไม่มีลูกสาว ลูกชายกะเขาสักที เลยขโมยชื่อมาใช้เสียก่อนน่ะ...น้าจะทานเงาะ กับลองกองเผื่อก็แล้วกันนะ อ้อ..มังคุดที่นี่ก็อร่อยค่ะ...เขาตั้งชื่อมังคุดแล้วว่า "ทิพย์พังงา" เพราะว่ารสชาติหวานอมเปรี้ยวดีกว่าที่อื่น

ฝากถึงคุณธารดาว
แวะมานินทาลุงบูลย์ด้วยกันสิคะ...คันปากน่ะ

สวัสดีหนูแป้ง ตะกี๊ถามอะไรตาหว่าลืมแล้ว อ้อนี่ ไปคัดลอกมา คนแก่ก็งี้แหละ
คุณตาเห็นทะเลทุกวันหรือเปล่าคะ
แล้วคุณตาเคยกินแมงกระพรุนหรือเปล่า

คุณตาเห็นทะเลต่อเมื่อออกจากบ้านไปทะเล ก็ไม่บ่อยนะลูกนาน ๆ ที กลัวคลื่นสึนามิ

แมงกะพรุนตาไม่เคยกิน แต่เคยโดนพิษแมงกะพรุน ปวดแสบปวดร้อนไปครึ่งวัน ตอนที่ตายังอายุราว ๆ หนูนี่แหละ สิบกว่าขวดไปกระโดดน้ำคลองที่อยู่ใกล้ปากน้ำ โอเจ็บมาก

หนอน อาตัดสินใจไม่มากรุงเทพฯ งานประกาศผลนายอินทร์อวอร์ดแล้ว รู้สึกไม่ค่อยสบาย มีไข้ต่ำ ๆ ไอมีเสมหะข้นเหนียว อยากนอนพักผ่อนมาก ๆ แต่นอนไม่ลงนอกจากนอนตื่นสาย ๙ โมงทุกวัน ส่วนเวลานอนคือ ตี ๑ ตี ๒ นั่งดูละครน้ำเน่าตอนหัวค่ำ หลังสี่ทุ่มดูภาพยนตร์ทางช่องดาวเทียม mv 2 หรือ 3

แต่อาจจะมาอบรมนักเขียนโครงการพานแว่นฟ้า ๒๘-๓๐ ก็ได้ ผลประกวดที่อมรินทร์ ถ้าเขาจะพิมพ์เรามาไม่มาก็คงไม่มีความหมาย

เรื่องบล็อกลองสมัครไปแล้ว ถ้าไม่ยุ่งยากเสียเวลาจนเกินไปอาจจะทำ

พรายสึนามิ ออกแล้วนะหนอน ลองอ่านหลังจากแกะห่อที่เขาส่งมาให้ ๑๐ เล่ม อาว่ามันมีเหตุมีผล ลงตัวและสนุกกว่าเมืองผีดิบนะ

คราวนี้ไม่ส่งให้แล้วนะ เล่มละ ๑๓๐ สั่งตรงบริษัทฉลองบุญ ราคา ๑๐๐ บาท

มีเพื่อนนักเขียนหญิงที่ตรังคนหนึ่ง ดรุณี เดชานุสรณ์ อาส่ง "ม่ายแน่..มานอาจจะลีก็ล่าย" รวมเรื่องสั้นของอาเล่มก่อนไปให้ ๑ เล่ม แกอ่านแล้วอยากให้คนอื่นอ่านต่อ สั่งซื้อ ๑๐๐๐ บาท เอาไปแจกเพื่อน ๆ แก

แฮ่ แบบนี้ คงต้องให้แกอีก ๑ เล่มแล้ว ฮา ฮา ฮา
ธุรกิจ(ความรวยของบริษัท)ต้องมาก่อน

ธารดาวโทร.มาเมื่อเช้า อาถามว่าไม่คิดทำบล็อกแก็งบ้างหรือ เขาตอบอยากอ่านที่ลุงเขียนมากกว่า เฮ้ แบบนี้ไม่แฟร์นะเฟ้ย...

เย้ๆ มาแล้วหนูแป้ง
ว่าแต่ตกลงหนูยืนหนาว
ในแดดร้อนเหรอคะ
เออหนอ..น่าสงสารจริงๆ
.............
พี่จะแวะมาฝากภาพไว้เรื่อยๆนะคะ
วันนี้ เอารูปนี้มาฝากจ้ะ
แล้วไปทำการบ้านนะจ้ะ

สวัสดีจ้ะหนูแป้ง


วันนี้ลุงโดมออกจากบ้านทั้งวัน
กว่าจะกลับก็มืดค่ำ
เปิดมาก็เห็นคนเข้ามาตอบแป้งเต็มไปหมดแล้ว

ลุงโดมขอตอบปัญหาว่าน้องแป้งชอบอาหารทะเลคือ
ปลิงทะเล แถวเยาวราชมีขายแพงมาก


ส่วนต้นเบลนั้นตั้งแต่ลุงโดมปลุกต้นไม้มาลุงโดมไม่รู้จัก
มีรูปถ่ายไหม ขอดูหน่อย

บ้านผ่อดอยใน แปลว่า

ผ่อ แปลว่าดู เป็นคำพื้นเมืองของเชียงใหม่
ดอย ก็คือภูเขา

ใน ย่อมาจากคำว่าโป่งแยงใน

รวมแล้วว่า ดูดอยโป่งแยงใน หรือ ดูดอยข้างใน เดี๋ยจะถามคนตั้งอีกทีก็แล้วกัน

โห..แฟนคลับน้องแป้งเยอะจริงๆ
มาคุยกันยาวๆอ่านเพลินเชียว
น้าโนไม่ต้องคุยยาวก็ได้เนอะ
เพราะ เราสองคน(แป้งกับน้าโน)
มีโอกาสได้พบกันบ่อยๆ วันนี้เราก็เจอกัน...
น้าโนดีใจมากเลยนะ ที่ได้รับแป้งขึ้นรถมาด้วยกัน
น้องจินนี่ยังยิ้มเลย แป้งเห็นหรือเปล่า
เวลาน้าโนขับรถผ่านหน้าซอยโรงเรียน
น้าโนจะมองหาแป้งทุกวันเลยจ้ะ
วันไหนเห็นแป้งก็จะรีบเข้าไปรับอย่างวันนี้
เราจะต้องได้เจอกันอีกและได้ไปเที่ยวด้วยกันกับน้องจินนี่แน่นอนจ้ะ

ขยันเรียนนะจ๊ะ..

สวัสดีจ้ะ หนูแป้งปากหวาน(ชมคนแก่)

จริงๆ แล้วป้าติ๋มก็แอบมาแบบเงียบๆบ่อยๆ นะค่ะ บล็อกนี้ แต่ติดตรงที่ว่า เขียนไม่ค่อยจะแข็งแร็ง ชอบเขียนผิดอยู่เรื่อย ก็เลยไม่คอมเมนท์ และลุงโดม ก็ชอบว่าป้าติ๋มอยู่เรื่อย ก็เลยกลัวๆ เดี๋ยวจะพิมพ์ผิด เหมือนที่ บล็อกลุงโดม ( พิมพ์เองอ่านเองยังอดหัวเราะไม่ได้ ) เท่านี้ก่อนนะป้าติ๋มจะไปนอนแล้วจ้ะ

มาสวัสดีกลางดึกแทนหนูแป้งจ้า

วันนี้ไม่ได้มาดูบล็อก เพราะมัวเตรียมตัวสอบเล็ก ๆ วันพรุ่งนี้ (พฤหัส - อีกแล้ว)

แม่หนอนฯ ก็เลยมาทำหน้าที่แทนไปพลางก่อนจ้ะ

ตอบแม่น้องนิกก่อน (เพราะมีการบ้านกันอยู่)
โซนิคจะไปหาคำตอบมาให้ (จะได้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้จ้า แต่โดยปกติไหว้วานอะไรจะได้เรื่องพอควร) แล้วจะมาบอกนะ

ปลายแปรงจ๊ะ
หนูแป้งชอบกินมังคุดมาก ๆ เลย กับทุเรียนนี่ อือม์...ไม่แน่ใจนะ จำไม่ได้ซะแล้วว่าแป้งจะกินได้มั้ย เพราะที่บ้านงดทุเรียนมานานมาก เนื่องจากเป็นครอบครัวของคนเป็นเบาหวาน ตั้งแต่ย่า มาจนพ่อของแป้ง และโซนิคพี่ชายแป้งก็มีเค้าว่าจะได้รับมรดกโรคเบาหวานมาด้วย เราก็เลยไม่ค่อยได้แตะทุเรียนซะที แต่หนอนฯ เองกินนะ วันก่อนโน้นอ่านเรื่องสั้นของปลายแปรง ยังนึกถึงรสชาติของทุเรียนสาลิกาในเรื่องเลยว่ามันคงอร่อยจริง ๆ น่ะ

อาบูลย์จ๊ะ
สรุปว่าศุกร์นี้มิได้เจอะกัน
ก็มิเป็นไรเจ้าค่ะ
วันหน้าฟ้าใหม่ค่อยว่ากัน (ตอนปลายเดือนโน่น)
หนังสือที่ว่าไม่ต้องส่งมาหรอก
ไว้หนอนฯ หาซื้อหาอ่านเองก็แล้วกัน
รักษาสุขภาพด้วยจ้า
แต่หนอนฯ ว่ามาเที่ยวตามบล็อกบ่อย ๆ
ได้พบปะแควน ๆ อาบูลย์จะกระชุ่มกระชวยขึ้นนะ
ไม่เชื่อก็ลองดู !!

คุณยิปซีสีน้ำเงิน
ขณะหนูแป้งฝึกท่องและเขียนคำศัพท์ตัวใหม่ (อีกแล้ว)
ก็ถามว่า วันนี้มีใครมาบล็อกบ้าง
พี่ยิปซีฯ มาตอบยัง
มีรูปอะรมาฝากอีกหรือเปล่า ?
พี่หนอนฯ ว่าไว้ให้หนูแป้งมาดูเองก็แล้วกัน
ต้องขอบคุณมาก ๆ จ้า

คุณพ่อพเยีย
เดี๋ยวให้หนูแป้งเธอมาเฉลยก็แล้วกัน
ต้นเบลอะไรของเธอนี่ หนอนฯ ก็ไม่รู้จัก
เธอพยายามอธิบาย...ก็ยังไม่เข้าใจอ่ะจ้ะ
ไว้ลุง กะ หลาน ซึ่งเป็นมิตรรักต่างวัยกัน
ค่อย ๆ พูดคุยกันเรื่องต้นไม้ก็แล้วกัน
ขอบคุณพ่อพเยียที่มาทำความกระจ่างของภาษาพื้นเมืองให้จ้า

น้าโนของหนูแป้ง
เย็นวันนี้...หนูแป้งมาเล่าอย่างภาคภูมิใจว่า
ได้ขึ้นรถน้าโนเป็นคนแรก
ดีใจมาก ๆ เลย
เจอะน้องจินนี่และพี่เบนนี่ด้วย
ท่าทางอยากพบน้าโนทุก ๆ เช้าเสียแล้ว

คุณ p tim
ต้องขอโทษด้วยจ้าที่โฉบไปเฉี่ยวมา มิเคยทักทายเป็นเรื่องเป็นราวซะที
วันนี้...ที่แวะมาบล็อกหนูแป้ง
หนอนฯ จึงถือโอกาสทักทายจริงจังจ้ะ
ลูก ๆ จะชอบคนสวยคนงาม
เจอะใครสวยก็ต้องชมอย่างออกหน้าฉะนี้แล
สำหรับคุณ p tim
ได้ยินพ่อพเยียกล่าวขานถึงมานานแล้วจ้า
ยิ่งอ่านงานเรื่องนี้ในขวัญเรือน
ก็ยิ่งยินดีที่เห็นมิตรภาพซึ่งเริ่มผลิบาน ณ บ้านผ่อดอยใน
ผลิบานต่อเนื่องในจิตใจผ่านกาลเวลามาถึงวันนี้

ขอบคุณค่ะพี่หนอนฯ ที่ยังเก็บไปทำเป็นการบ้านให้
ช่วงนี้ นิกสอบปลายภาคค่ะพี่..แมวเลยแว๊บๆหายไป
อีกสองอาทิตย์ก็จะปิดเทอมละ

หนูแป้ง..นิกเขาชอบวิชาวิทยาศาสตร์เหมือนแป้งเลย
แล้วก็เลข..รวมถึงประวัติศาสตร์ด้วยค่ะ สามวิชานี้
นิกทำคะแนนได้ดีมาก..นิกไม่ชอบศิลปะเลยล่ะแป้ง
น้าว่าจะถามแป้งอยู่นะ..ว่าแป้งชอบวิชาศิลปะหรือปล่าว
นิกไม่เคยวาดดอกไม้เป็นดอกไม้อย่างที่เราเห็น
แต่เป็นดอกไม้ ในจินตนาการซะมากกว่า
แป้งเคยเห็นมั๊ยจ๊ะ..ดอกไม้เป็นหัวคนอยู่ตรงกลางอ่ะ

++++++++++
สวัสดีคุณน้า/ป้าโนซะหน่อยค่ะ

น้าโนของแป้ง..แอบจับแป้งใส่รถซะแล้ว

ถามคุณหนอนเมืองกรุง
ผมต้องทำกับข้าวช่วงมื้อเย็นทุกวัน รวมทั้งอาหารของ 'ธารดาว'วัย 1 ขวบ 4 เดือน ไม่ได้มีใครบังคับให้ทำหรอก แต่อยากทำ และทำมาปีกว่าแล้ว อยากรู้ว่าแม่บ้านในเมืองหลวงทำอะไรกิินบ้างใน 7 วันโดยไม่ซ้ำกัน ลำพังแค่คิดว่าจะทำอะไรก็ยุ่งแล้วนะ ตั้งแต่มาทำกับข้าว ผมเข้าใจแม่่มากขึ้น
ขอบคุณครับ

ฝากถึงคุณปลายแปรง...ลุงบูลย์เป็นศิลปินและเป็นแบบอย่างให้กับ 'คนบ้านๆ' ที่อยากทำงานศิลปะนะครับ

คุณธารดาวคะ
อาหารของคนกรุงฯ ก็คงไม่ต่างจากที่อื่น ๆ เท่าไหร่

เดี๋ยวนี้ในวันจันทร์-ศุกร์ไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารกินเองแล้ว เพราะกว่าจะเดินทางถึงบ้าน ก็ค่ำแล้วค่ะ ถ้ามัวทำอาหารก็จะยิ่งดึกมาก อีกอย่างลูก ๆ เริ่มโต เขาก็อาจนึกอยากกินอะไรตามแต่ใจของเขา

บังเอิญที่บ้านอยู่ในย่านเยาวราช เพราะฉะนั้น เรื่องอาหารการกินที่แขวนท้องไว้กับร้านค้า ก็นับเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่ง

แต่มื้อเย็น ถ้าไม่ใช่ก๋วยเตี่ยวเจ้าประจำ เราก็มักจะหากับข้าวที่ร้านข้าวต้มหลากหลายชนิดมากินกับข้าวที่บ้านค่ะ

สมัยที่ลูกยังเล็กอย่างน้องธารดาว หนอนฯ จะมีเวลามากกว่านี้ เพราะกลับบ้านเร็ว (ตอนนั้นงานหลวงไม่มากมายเหมือนปัจจุบัน และหนอนฯ เข้าออกงานตามเวลาราชการ แต่เดี๋ยวนี้มันเปลี่ยนแปลงไปค่ะ) ถึงบ้านก็จะทำอาหารให้ลูก ๆ กินค่ะ นึกภาพออกไหมคะ ลูก ๆ สามคน จะเหมือนรอแม่ คิด ๆ ไปก็เหมือนลูกนกที่รอแม่หาเหยื่อมาป้อน พอเห็นแม่ก็จะดีใจมาพันแข้งพันขาถามว่า มีอะไรมาฝากบ้าง วันนี้มีอะไรกิน อะไรทำนองนั้น

อาหารมื้อเย็นหากทำเอง ก็จะเป็นอาหารจานเดียวแบบง่าย ๆ อย่างข้าวผัด โดยเปลี่ยนเครื่องไปเรื่อย เช่น ข้าวผัดปู ข้าวผัดกุ้ง ข้าวผัดหมู ข้าวผัดปูอัด ข้าวผัดรวมมิตร ข้าวผัดปลาทู ฯลฯ (ข้าวผัดปลาทูนี่เป็นเมนูข้าวผัดยอดฮิตของที่บ้าน เพราะหนอนฯ เคยจำสูตรมาจากที่ร้านเจน บางลำภู ตอนพบปะกลุ่มนักเขียนนี่แหละค่ะ)

ไม่ก็เป็นผัดมักกะโรนี ผัดสปาเกตตี้ เครื่องตามชอบค่ะ เช่นถ้าลูกชอบไก่ หมู ไส้กรอก ปูอัด ฯลฯ ก็ปรับปรุงได้ตามเหมาะสม

อาหารจานเดียวดีตรงที่มีทุกอย่างรวมกันในหนึ่งจาน โดยเฉพาะผักที่เด็ก ๆ หลายคนปฏิเสธ หั่นให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ ไม่ว่าจะเป็นคะน้า แครอท หัวหอม ต้นหอม ข้าวโพด ฯลฯ เด็กเล็ก ๆ ก็จะไม่ค่อยรู้สึกว่าตัวเองได้กินผักน่ะค่ะ เพราะมันปน ๆ กันเข้าไปแล้ว

แต่ถ้าเป็นอาหารชุด ก็มักมีไข่เป็นหลัก อาจจะเป็นไข่ตุ๋นที่ใส่หมูสับ ใส่เครื่องอื่น ๆ ได้อีกมากมาย ทั้งเนื้อหมูเนื้อไก่ รวมทั้งผัก เป็นไข่เจียวก็ทำแบบเดียวกันได้ค่ะ

อาหารจานปลาก็เป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ชอบ แต่ต้องระมัดระวังเรื่องก้าง ที่บ้านลูกจะชอบปลาเก๋า ปลาจะละเม็ด ปลาน้ำดอกไม้ (ปลาน้ำดอกไม้นึ่งก็อร่อย ทอดก็อร่อยค่ะ ก้างน้อย) ปลาอินทรีย์ ปลานิล ปลาสลิดทอด ปลาทู ปลาช่อน อาหารจานปลาทำได้หลายอย่างทั้งนึ่ง ทั้งทอด ทั้งผัด ได้ประโยขชน์ย่อยง่าย และอร่อยด้วย สำคัญต้องเลือกปลาที่ไม่มีกลิ่นคาวมากและก้างน้อยหน่อยค่ะ เพราะเด็กจะเหม็นกลิ่นปลา ก้างเยอะถ้าแกเจอะก้างติดคอครั้งเดียวแกก็จะเข็ดขยาดกับอาหารจานปลา ต่อไปก็จะไม่ค่อยยอมกิน

ผัดผักนี่อาจจะยากสำหรับเด็ก ๆ หลายคน ถ้าเห็นว่าเป็นผักมาทั้งดุ้น อาจจะหาผักที่เปื่อยง่ายหน่อย อย่างผักกาดขาว มาทำเป็นแกงจืด ใส่ลูกชิ้นปลากับหมูสับ ก็อร่อยค่ะ

บางวันก็ทำสันในไก่ชุบแป้งบาง ๆ ทอดแล้วหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ พอคำกินกับข้าวสวยและซอสมะเขือเทศ เด็ก ๆ ส่วนใหญ่จะชอบเมนูแบบนี้ เพราะกินง่ายและก็อร่อย เผลอ ๆ คิดว่ากินไก่ยี่ห้อลุงเคนฯ หรือยี่ห้อพี่แมคฯ ก็ได้ค่ะ

เด็กเล็ก ๆ ทานไม่เยอะหรอกค่ะ มีกับข้าวพอให้ครบหมู่อาหารก็ใช้ได้แล้ว มีปลา มีไข่ มีแกงจืดผักหรือเต้าหู้กับหมูสับ ก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ บางทีก็เป็นเมนูเหมือนผู้ใหญ่ก็ได้ เพียงแต่แบ่งออกมาปรุงรสอ่อน ๆ กว่าก็ใช้ได้แล้วล่ะค่ะ

ที่บ้าน กินน้ำพริกอะไรกันไม่เป็นอ่ะค่ะ (เพราะบ้านแฟนเขากินอาหารแบบจีน) ส่วนหนอนฯ กินอาหารได้ทุกอย่าง ทุกชาติทุกภาษา หนูแป้งก็กินอาหารได้หลากหลายประเภทกว่าพี่ ๆ โดยเฉพาะผักสดบางชนิดอย่างแตงกวานี่จะกินเก่งมาก

เฮ้อ...พูดเรื่องกินไม่ได้หรอกค่ะ หนอนฯ ชอบทำอาหารให้ลูกกิน บางทีก็มีอะไรแปลก ๆ เขาก็จะรู้สึกสนุกกับมื้ออาหาร

มีหลายคนถามหนอนฯ ว่า ทำยังไงให้ลูกกินข้าวได้มากขึ้น เพราะเคี่ยวเข็ญแล้วก็ไม่ย่อมกิน ลูกตัวเล็กและผอมเกิน ไป ก็ไม่รู้จะบอกยังไงค่ะ

แต่สำหรับที่บ้าน ต้องบอกลูกว่า กินให้มันน้อย ๆ หน่อย เพราะแต่ละคนจะถูกหมอจำกัดน้ำหนัก (ยกเว้นคนโต) ควบคุมอาหารการกินกันแล้วล่ะค่ะ

หนอนฯ ว่า เด็ก ๆ กินตามสภาวะของครอบครัว ตามพ่อแม่ค่ะ เพราะหนอนฯ สังเกตว่า ลูกสามคน คนโตอยู่กับคุณย่ามากกว่าก็จะมีพฤติกรรมการกินอีกแบบหนึ่ง ส่วนสองคนหลังอยู่กับหนอนฯ ใกล้ชิดหนอนฯ มากกว่า ก็จะสามารถรับประทานอาหารได้หลากหลาย กินอยู่ง่าย ๆ ไม่ค่อยเรื่องมากค่ะ

หนอนฯ คิดว่าอยากให้ลูกเป็นยังไง พ่อแม่ก็ต้องเป็นต้นแบบของลูก ๆ อย่างเช่นเรื่องการกินก็เหมือนกัน อยากให้ลูกกินผัก พ่อแม่ก็ต้องกินผักให้ลูกเห็นค่ะ ถ้าพ่อแม่กินมาก ๆ ลูก ๆ ก็จะมีนิสัยการกินคล้าย ๆ กัน

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพฤติกรรมการกินบางอย่างไม่ดี แต่บางครั้งมันก็อดไม่ได้ค่ะ เอาเป็นกินแบบพอเพียงดีที่สุดค่ะ

คราวหน้าคราวหลังห้ามชวนพูดคุยเรื่องกินเรื่องอาหารนะคะ มันจะยาว ไม่เลิกคุยง่าย ๆ อย่างงี้อ่ะค่ะ เพราะโดยพื้นฐานชอบชิม ชอบกิน และชอบทำอาหารสูตรแปลก ๆ ค่ะ

สวัสดีค่ะคุณหนอนฯ ตามมาจากบ้านพี่ปอนและคุณพ่อพเยียค่ะ

กระทู้ชวนอ่านเยอะจังนะคะ คงต้องใช้เวลาสักระยะ ตามรอยเรื่องราวที่ผ่านมาของบล็อกคุณหนอน ฯ ค่ะ

น้องแป้งน่ารักจังค่ะ

สวัสดีค่ะคุณนกแสงตะวัน
ยินดีที่แวะมาเยือน
หนอนฯ คิดว่าเราอาจจะเป็นคนรุ่นเดียวกันก็ได้นา
อย่างเก่ง....ก็บวกลบไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ

น้องแป้งตอนไม่ดื้อก็น่ารักอ่ะค่ะ
ตอนเด็ก ๆ เธอไม่ยอมพูดค่ะ เอาแต่ยิ้ม
ถึงกับต้องไปฝึกพูดที่โรงพยาบาลรามาฯ
ตอนนี้พูดไม่เลิก
หมอว่า...ครานี้คุณแม่ลำบากหน่อยนะ เพราะไม่มีวิธีการช่วยให้แกพูดน้อยลงน่ะ

ก็ตลกดีค่ะ ตอนไม่พูดเราก็อยากให้แกพูด แต่พอแกพูดเยอะ เราก็อยากให้แกเพลา ๆ ลงบ้าง

หนอนฯ เพิ่งมาถึงบ้าน ไม่เจอะหนูแป้ง เข้าใจว่าไปช่วยอาสาวช้อปปิ้งเครื่องอุปโภคบริโภคภายในบ้านน่ะค่ะ ช่วยหิ้วของน่ะค่ะ เพราะมีซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่แถวนี้หลายเจ้า

สวัสดีหลานแป้ง
สวัสดีหนอนฯ

อาเพิ่งทำเวบบล็อกเสร็จเมื่อเย็นนี่เอง เมื่อเช้าไปโรงพยาบาลในจังหวัดชุมพรมา อาป่วยมากขึ้นจนวันนี้เสียงจะพูดกับหมอยังไม่มี ไอจนเจ็บหนังหน้าท้อง รีบไปโรงพยาบาลชุมพร เพราะกลัวกนกพงศ์จะมาชวนอาไปทำหนังสือด้วยกันฮา...

เหตุที่พูดเช่นนี้เพราะตอนที่เขายังมีชีพอยู่ กระทั่งวันที่เขาลาโลกนี้ไป อาไม่มีวาสนาที่จะได้มีข้อเขียน แม้สักกะนี้ดลงในหนังสือของเขา ไม่ว่าไรเตอร์ หรือหนังสืองานศพ(คือเขาไม่เอา) แต่จะเป็นเพราะเหตุใด อาขอรู้คนเดียวแล้วกัน ฮา... แต่มาตอนนี้เขาอาจจะเหงาก็ได้ที่ไม่มีเพื่อนที่นั่น

ทว่ายังไง ๆ อาก็ต้องพยายามปฏิเสธไว้ก่อน โดยการรีบไปหาหมอ หมอโรงพยาบาลชุมพรตอนนี้ดีกับอามาก อาเลยเสียหนังสือไป ๕-๖ เล่ม รวมทั้งเล่มที่หมอกลัวคือเรื่อง "โจรปล้นหมอ" ที่เขียนให้ฝ่ายงานวิจัยสาธารณสุข

ทว่ายาของหมอ(ในระดับทุติยภูมิ)นี่ดีจริง ๆ กินปุ๊บอาการต่าง ๆ ยกเว้นเสียงแห้งหายปั๊บ พอกลับมาจากโรงพยาบาล ทางบริษัทอมรินทรโทร.ไป ถามว่าจะมางานวันประกาศผลรางวัลนายอินทร์ วันที่ ๑๕ ไหม อาก็ต้องเสียใจที่ต่อให้ได้รางวัลก็มาไม่ได้ เพราะยังไอและยังเจ็บหนังท้องอยู่

และถ้ามาแถวกทม. คนที่จะชวนอาไปเขียนหนังสือด้วยกันอีกคนน่าจะเป็นพี่คำพูน บุญทวี ก็เลยตกลงใจว่าไม่มาดีกว่า เพราะถ้าอมรินทร์จะพิมพ์สารคดี เรื่องคนเขียนลายข้างโลงของอา เขาก็คงไม่ถือสาว่า ลุงบูลย์ไม่มา แต่เขาก็ได้ยินเสียงอาแล้วตอนพูดทางโทรศัพท์ว่าอาไม่ไหวจริง ๆ

หนอนลองเข้าไปเวบบล็อกของอาดูนะ เอาตามลิงค์ชื่อข้างล่างได้เลยไม่ใช่หรือ

จะเล่าอะไรให้ฟัง พออาได้รับอีเมล์เรื่องเวบบล็อกจากพันธ์ทิพ อาทดลองนิด ๆ หน่อยก่อนเมื่อวานตอนค่ำ แล้วไปนั่งกินข้าวมื้อค่ำพร้อมดูละคร พอตี ๕ อาลุกขึ้นขับรถไปโรงพยาบาลชุมพร(โรงพยาบาลจังหวัด ทุกคนที่จะได้ตรวจสะดวกต้องไปตั้งแต่ตี๔ ตี ๕)ไปสายไม่ได้ตรวจ

พอกลับมาถึงบ้านบ่าย ๓ โมง ก็เข้าห้องต่อเรื่องเวบบล็อก ทำข้ออื่น ๆ ได้หมด มาติดอยู่ที่การสร้างกรุปบล็อก โทร.ถามนายโดมนายโดมตอบไม่ว่าง กำลังนั่งคุยกับเพื่อนคนสำคัญ โดมบอกให้อาโทรหาหนอน ตอนนั้นหนอนน่าจะยังอยู่ที่ ม.ศาลายา หรือไม่ก็บนรถเมล์ อาเลยไม่ถามพยายามทำต่อไป ค้นหาไปแบบ อัจฉริยะข้ามคืน ในที่สุดก็สำเร็จ แม้จะยังอาจไม่ดีนัก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การปฏิเสธของนายโดมที่จะแนะนำคนแก่แถมบ้านนอก จึงทำให้คนแก่แถมบ้านนอกคนนี้ยืดอกเหี่ยว ๆ อวดใคร ๆ ได้ว่า เฮ้ย กูก็ทำเป็นว่ะ ฮะ ฮะ ฮ่า จบ

คนแก่ตาไม่ดีลงชื่อภาษาปะกิตผิด ขอแก้ใหม่จ้ะ พิมพ์ตัว l เป็นตัว i

สวัสดีค่ะคุณหนอนเมืองกรุง สวัสดีน้องแป้งด้วยค่ะ
ยืนหนาวกลางแดดแรง ๆ
แล้วจะร้อน หรือหนาวดีล่ะคะ


ขอบคุณที่ไปเยี่ยมนะคะ

อาบูลย์ของพี่หนอนฯเขียนตลกมากเลย
อ่านไปหัวเราะไปตลอด..
ขำที่กลัวคุณกนกพงศ์จะชวนไปทำหนังสือด้วย
มุขเหลือหลายจริงๆ
ขอกราบสวัสดีอาบูลย์ของพี่หนอนฯตรงนี้ด้วยค่ะ
ไม่เคยรู้จักกันแม้แต่น้อย
แต่พี่หนอนฯคุยให้ฟังด้วยความชื่นชมอยู่เสมอ

สวัสดีจ้ะอาบูลย์
สนุกกะบล็อกแล้วล่ะสิ
ตอนนี้คงคิดว่า
รู้งี้ทำบล็อกเสียตั้งนานแล้ว
คงหายเหงาได้มาก
แต่อย่าเพลินจนลืมการงานนะจ๊ะ
เพราะอยู่หน้าบล็อกนี่
มันเพลินได้ทั้งวันแหละ
เดี๋ยวจะหาว่าหนอนฯ ไม่เตือน

คุณหนอนบ้านนอก
ดีใจที่แวะมาเยือนบ้านหนอนตัวอ้วนค่ะ
ตอนนี้หนูแป้งจะชอบอะไรที่มีคำว่า "...หนาว" ร่วมด้วยเสมอ
เพราะติดใจงานของลุงโดมตอน "แรมรอนนอนหนาว เดือนดาวต่างไต้"
เจอะใครเดินคนเดียวก็ว่า "เขาเดินหนาว"
เจอะใครนั่งคนเดียวก็ว่า "เขานั่งหนาว"
ฯลฯ
พอตัวเองมายืนคนเดียวกลางแดดจ้า
ก็บอกว่า "หนูยืนหนาวคนเดียว..."

ค่ำนี้แป้งทำการบ้าน คงคิดอะไรไม่ค่อยออก ก็จะบ่นให้หนอนฯ ฟังน้ำเสียงกลุ้มใจ (ไม่มี ล ลิง) ว่า "แม่...หนูเป็นไรก็ไม่รู้ รู้สึกว่าในหัวสมองมีแต่ขยะน่ะ"

สวัสดีจ้ะตะเบบูญ่า
แป้งดีใจทุกครั้งที่เจอะน้ามาฉกตัวขึ้นรถตอนเช้า
ตกเย็นก็จะมาเล่าโน่นเล่านี่
เกี่ยวกับพี่เบนและน้องจินนี่ให้ฟัง
ว่าแต่ละคนแสดงอาการยังไงบ้าง
น้ำเสียงมีความสุขและสนุกดี
โดยเฉพาะเมื่อตอนพูดถึงน้าโนชะแว็บเอารถมาจอดตรงหน้าน่ะจ้ะ และไปส่งแป้งลงตรงส่วนไหนของโรงเรียน
เธอรายงานหมดทุกช็อตจ้า
ต้องขอบคุณโนจริง ๆ
ไว้คงได้มีโอกาสคุยกัน

ช่วงนี้หนูแป้งมีงานการบ้าน และต้องอ่านหนังสือ (อ่านเล่น) เพื่อสรุปเรื่องบันทึกลงในสมุดโรงเรียน จึงอาจต้องหายตัวไปเป็นพัก ๆ อ่ะค่ะ

คุณลุงคุณป้าคุณน้าคุณอาคุยกันไปพลาง ๆ ก่อนก็แล้วกันนะจ๊ะ

โดยเฉพาะลุงโดมนั้น แป้งบอกว่าจะหารูปดอกเบลมาให้ลุงโดมดูว่าหน้าตามันเป็นอย่างไร หากมีโอกาสลุงโดมจะได้ปลูกต้นเบลให้หนูแป้งบ้าง หนอนฯ ก็กำลังจะดูว่าต้นเบลของเธอหน้าตาเป็นยังไง เกิดมายังไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นเลยจ้า

ถ้าจะเสียคน ก็ต้องโทษคนที่สนับสนุนละ นี่ก็ ๓ วันกับ ๑ คืน(เมื่อคืนแล้ว ได้นอนตี ๓ ตื่น ๙โมง จากโทรศัพท์ของเพื่อนครูที่มาจ้างทำผลงาน ซี ๘ เลยได่ตื่น เอ้อ อาเกรงใจเขาเลยรับงานครูอีกแล้ว) ที่นั่งปล้ำศึกษาการโพสต์รูปผลงานไปไว้ในบล็อก พอทุกอย่างลงตัวแล้วก็จะมาดูนิดหน่อย ว่าใครเขาเกลียดปากเราหรือหมั่นไส้เราแล้วยัง จะได้อธิบายให้เขาเข้าใจ ว่าตัวตนของลุงบูลย์ มันเป็นไปแบบนี้แหละ ยากพอ ๆ กับเปลี่ยนแปลงให้คนรักทักษิณ มาเกลียดทักษิณ แล้วให้คนเกลียด คมช.และสนธิ ลิ้มทองกุล มารักทั้งสองอย่างหลัง แฮ่ ๆ เผลอไปเข้าการเมืองจนได้

ยังไง ๆ ก็อย่าเพิ่งจลาจลนะคนกรุงเทพฯ คน ตจว.จะได้ขายต้นฉบับสบาย ๆ หน่อย นี่ได้ยินจากคุณวันเสาร์โทรมาบอกว่า นายอินทร์ตกลงพิมพ์สารคดี ลายข้างโลงของอานะ ในรอบ ๕ คน ได้พิมพ์ ๒ คน

เพราะฉะนั้นบล็อกคงดึงอาไว้ได้ไม่นานฟรอก แต่พยายามจะมาคุยกับคนที่อยากคุยกับเรา ส่วนคนที่เขาอยากคุยด้วยก็จะไม่ไปวอแว(แม้จะรู้จักันมากก็เถอะ)

แก้คำผิด
ส่วนคนที่เขาไม่อยากคุยด้วย ก็๗ไม่ไปวอแว

อีดอก