Soldier Field 10 Marathon 2010

	วันนี้ขอแว้บมาเล่ากิจกรรมที่เพิ่งทำสดๆร้อนๆจากเมื่อวานกันสักหน่อย เนื่องจากสุดสัปดาห์นี้เป็นวันหยุดยาวของประเทศอเมริกา เพราะเป็นวัน Memorial Day ซึ่งเป็นวันที่ชาวอเมริกันระลึกและไว้อาลัยให้กับทหารที่พลีชีพในสงครามกลางเมืองอเมริกาหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะคล้ายๆกับวันทหารผ่านศึกบ้านเราหรือเปล่า และเนื่องจากเป็นปลายเดือนพฤษภาคม อากาศที่นี่ก็เริ่มเข้าสู่หน้าร้อน ดังนั้นวันหยุดยาวอย่างนี้ก็มีกิจกรรมดีๆน่าสนใจให้เข้าร่วม ปีที่แล้ว กิจกรรมดีๆที่เราเลือกทำก็คือการวิ่งมาราธอนระยะสิบไมล์หรือเท่ากับสิบหกกิโลเมตร ฟังดูไม่ค่อยเข้าท่า และหลายคนอาจคิดว่าบ้า แต่ก็ทำรอดมาได้ พอมาถึงปีนี้ ร้านอาหารที่เราทำงานได้ชวนทุกคนให้ลองลงวิ่งกันอีกครั้ง แม้ว่าจะไม่ได้ลงกันทุกคน แต่ก็เรียกว่าเป็นกลุ่มใหญ่เหมือนกัน เราก็ขอเป็นหนึ่งในนั้นด้วยอีกครั้ง นับรวมสมาชิกครั้งนี้แล้ว มีทั้งหมดสิบเจ็ดคน งานนี้มีมือใหม่สมัครเล่นเข้าร่วมทีมอยู่หลายคน การซ้อมของปีนี้ไม่เป็นอย่างใจหวัง เพราะมีเหตุขัดข้องหลายประการ ประการแรก เราไม่ได้เป็นสมาชิกฟิตเนสอีกต่อไป เพราะรู้สึกว่าไม่คุ้มและไม่ได้ไปบ่อย เลยไม่ได้มีโอกาสไปซ้อมวิ่งที่เครื่องวิ่งตอนหน้าหนาว ประการต่อมา ก็คือความขี้เกียจและอากาศไม่เป็นใจ เคยตั้งใจไว้ว่าจะออกไปซ้อมวิ่งนอกบ้าน แต่ปีนี้อากาศหนาวยาวนาน พอเปิดประตูบ้านออกไป ขนลุกทุกที อื้อ..ไม่เอาดีกว่า กลับบ้านมานั่งกินขนมแทน และประการสุดท้าย มีญาติๆและเพื่อนมาเยี่ยมเยียนจากเมืองไทย ซึ่งเป็นระยะต่อเนื่องกันเกือบสองเดือน ชีวิตช่วงนั้นเลยค่อนข้างยุ่ง และทำให้ขี้เกียจออกกำลังกายมากขึ้นไปอีก แผนการซ้อมวิ่งเลยผิดไป ความจริงแล้ว เราต้องซ้อมวิ่งก่อนวันจริงอย่างน้อยสักสิบสัปดาห์ และต้องสัปดาห์ละสองครั้งเป็นอย่างน้อย แต่ปีนี้ลักไก่ เริ่มซ้อมวิ่งแค่สามอาทิตย์ก่อนวันจริง หนำซ้ำไม่ได้วิ่งถี่อีกต่างหาก สองครั้งต่อสัปดาห์เอง อาทิตย์แรกที่กลับมาเริ่มซ้อม แค่วิ่งเหยาะๆไปยังไม่ถึงไมล์ ก็หน้ามืดแล้ว หัวใจเต้นรุนแรง รู้เลยว่าเราห่างเหินจากการออกกำลังกายไปเสียนาน เพื่อนที่ทำงานที่เพิ่งลงวิ่งครั้งแรกก็วิตกกังวลกันใหญ่ กลัวทำไม่สำเร็จ แต่ปีนี้ เราไม่เครียดเลย แม้ว่ารู้ว่าคงทำไม่ได้ดี ก็คงจะวิ่งจบ ถ้าวิ่งไม่ไหวก็จะเดินไปวิ่งไป เป็นไงเป็นกัน วันเสาร์ที่ 29 พฤษภาคม 2010 มาถึง เนื่องจากเราได้นอนตุนเอาไว้แล้วสองคืนก่อน เช้านี้แม้ว่าต้องตื่นตอนตีห้า ก็ไม่มีปัญหา แค่เสียดายที่ดันมาเป็นวันนั้นของเดือน เลยทำให้ไม่สบายตัวเท่าไหร่ เตรียมตัวเสร็จ ก็ออกจากบ้านไปเจอทีมของเราที่จุดนัดพบ ทุกคนดูสดใส น่ารัก แต่งตัวมาพร้อมที่จะวิ่ง แม้ว่าบางคนสีหน้าอาจจะดูกังวลไปบ้าง แต่ก็มาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าถอยหลังก็คงไม่ได้ ยืดเส้นยืดสาย ถ่ายรูปกันเล็กน้อย พอถึงเวลาเจ็ดโมงก็ไปรอเข้าแถวตรงกลุ่มที่มีตัวเลขนาทีบอกตามความสามารถการวิ่งของแต่ละคน ครั้งนี้ดูผู้คนหนาตา ทีมของเราไปยืนรอวิ่งตามเวลาของตัวเอง ต่างคนต่างแยกย้าย เพราะถึงแม้จะออกตัววิ่งไปพร้อมกัน ก็คงวิ่งไปพร้อมกันไม่ได้ตลอดเวลา ความเร็วของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เรายืนรอสตาร์ทกับเพื่อนอีกสองคนพอเริ่มออกตัวไปได้นิดเดียวเพื่อนๆก็หายกันไปหมด วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน แดดแรง โชคดีที่มีลมโชยมาเป็นระยะ เราตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปอย่างช้าๆ ใครจะแซงก็เชิญ เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้ซ้อมมาดี ถ้าออกตัวแรง คงหมดแรงก่อนถึงเส้นชัย วิ่งไปก็เชยชมธรรมชาติไป ต้นไม้ ทะเล ฟ้าสีคราม นกบิน ห่านเดิน คิดถึงเตี่ยกับแม่ คิดถึงฟอเรสต์ กัมป์ คิดถึง Aya จากเรื่อง One Litre of Tear เพื่อช่วยบรรเทาอาการเหนื่อย และสร้างความสุข มาถึงไมล์ที่แปด เริ่มเหนื่อยของจริงและจุกท้องนิดหน่อย พอจะแอบหยุดเดิน เราเห็นคนวิ่งข้างหน้าเรามีขาข้างเดียว อีกข้างเป็นขาปลอมตั้งแต่ต้นขาลงมา เธอพยายามวิ่งอย่างสุดความสามารถ เราทึ่งและซาบซึ้งมาก เลยไม่กล้าหยุดเดินเลย ต้องตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป ไม่ยอมแพ้ เจอเพื่อนคนจีนในทีมตอนปลายทาง มาสะกิดชวนเราคุย ด้วยความที่เหนื่อย ต้องบอกไปว่า I don't wanna talk right now. เล่นเอาเพื่อนเซ็งไปเลย ก็แหม...ใครจะไปพูดไหวหว่า ขนาดหายใจยังต้องเป่าปากเลย จะแบ่งช่วงเวลาหายใจไปพูดได้ไง แต่เราก็เข้าใจกัน และแล้ว ก็เห็นเสันชัย ใจชื้นขึ้นมาทันที จากที่กำลังเหนื่อยสุดๆ ไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน เราเร่งความเร็วได้อย่างเหลือเชื่อ แค่พริบตาเดียวก็ถึงเส้นชัย วู้ๆๆๆๆๆ สำเร็จไปอีกครั้ง กับเวลาที่อาจจะไม่ดีนักสำหรับนักวิ่งมืออาชีพ แต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายสำหรับนักวิ่งมือสมัครเล่น ไม่ว่าจะเข้าถึงเส้นชัยช้าหรือเร็ว เราก็ภูมิใจกับนักวิ่งในวันนี้ทุกคน การวิ่งมาราธอนระยะไกลไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าเราไม่ยอมแพ้ตั้งแต่ต้น ทุกคนสามารถทำสำเร็จได้ มันไม่เกินความสามารถของเรา สิ่งที่ได้มาก็เหมือยเคย สุขภาพที่ดีและความภาคภูมิใจ ขอแสดงความยินดีกับเพื่อนๆที่ทำงานทุกคน งานนี้เราเชื่อว่าทุกคนมีความสุขที่ทำได้ (แม้ว่าวันรุ่งขึ้นอาจจะเจ็บขา แต่หลังจากหายเจ็บ เราคงได้กล้ามเนื้อมาแทนที่เซลลูไลท์อยู่พักนึง )<

Create Date : 31 พฤษภาคม 2553		6 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 12:34:11 น.
Counter : 830 Pageviews.
Share Tweet