คิ ด ถึ ง บ า ว...1 "เพื่อน"

ตอน 1 “เพื่อน”



บ า ว กับ มี๊


วันนี้...อยากเขียนถึงบาว ด้วยความคิดถึง...
และคุณก็คงสงสัยว่า "บาว" เป็นใคร
บาว เป็นชื่อของ หมา
แต่...บาวไม่ใช่แค่ หมา ตัวนึง
บาว เป็นเหมือนสมาชิก คนนึง ในกลุ่มเพื่อนที่รักของเรา...

เพื่อนเรา...ก็เป็นเด็กต่างจังหวัดคนนึงที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ คุณแม่เป็นครู สอนอยู่ที่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดเพชรบุรี... ส่วนคุณพ่อ แยกทางกับคุณแม่ตั้งแต่เพื่อนเรายังตัวเล็ก ๆ ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง (ซึ่งก็เป็นเหตุผลของผู้ใหญ่ เพื่อนเรายังเด็กเกินกว่าจะรับรู้ได้) แล้วต่างคน ก็ต่างมีครอบครัวใหม่ ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันอีก... เพื่อนเราก็อยู่กับแม่มาตลอด ได้รับความรักจากแม่อย่างเต็มเปี่ยม... และไม่สามารถอธิบายถึงความรักที่ได้รับจากพ่อได้ เพราะไม่เคยได้สัมผัสถึงความรู้สึกนั้น!! เมื่อโตขึ้นเพื่อนเราจึงค่อย ๆ รับรู้ถึงความลำบาก และความทุกข์ใจของแม่... จนแม่มีคุณพ่อคนใหม่ แล้วก็มีน้องชายตัวเล็ก ๆ ให้เพื่อนเราหนึ่งคน ชีวิตครอบครัวก็เริ่มมีความสมบูรณ์ และแม่ก็มีความสุขได้อีกครั้ง!

หลังจากที่เพื่อนเราเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ จนจบมหาวิทยาลัยแล้ว... ก็ใช้ชีวิตเหมือนกับคนกรุงทั่ว ๆ ไป...คือ ตื่นแต่เช้า ทำงาน เย็นกลับที่พัก (คอนโด หรืออพาทเม้นท์) วันไหนงานเร่ง ก็ต้องทำจนถึงค่ำ บางวันมีสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ก็ลากยาวไปจนดึก กว่าจะกลับถึงบ้านก็หมดแรงพอดี... นาน ๆ จึงจะมีเวลาว่างได้กลับบ้านไปหาแม่สักครั้ง! ชีวิตเป็นไปตามสูตร แต่เป็นสูตรของความเงียบเหงา... เมื่ออยู่คนเดียวแล้วเหงา ก็เลยต้องหาใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนกัน..

นั่นจึงเป็นที่มาของ “คน” 1 คน กับ “หมา” 1 ตัว ที่มาอยู่ร่วมกัน จนเกิดเป็นความรัก ความผูกพัน ฉันท์เพื่อน ฉันท์แม่ และลูก... และ “หมา” ตัวนั้น ก็มีนามว่า... “บาว”
เราเคยเจอบาวครั้งแรกตอนบาวยังตัวเล็ก ๆ นอนขดตัวอยู่ในฝ่ามือเพื่อนเราได้สบาย ๆ ตัวเล็ก ๆ สีน้ำตาลอ่อน ขนนุ่ม...หยิกเป็นลอน ๆ หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว จากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนอีก เพราะต่างคนก็ต่างทำมาหากินกันไป จนวันเวลาผ่านไป เรากลับมาเจอบาวอีกครั้ง เมื่อบาวโตเป็นหนุ่ม หล่อเหลาเอาการอยู่ สีน้ำตาลดูจะเข้มขึ้นจนแทบจำไม่ได้ว่าใช่บาวตัวเดิมรึเปล่า?

ด้วยความที่เพื่อนของเรา หรือ...มี๊ของบาว ทำงานทุกวัน กลับมาบ้านบางครั้งก็หัวค่ำ บางครั้งก็ดึกดื่น และบาวก็คงเหงา เพราะต้องอยู่บ้านตัวเดียวบ่อย ๆ ทุก ๆ วัน เมื่อมี๊ออกจากบ้านไป...บาวจะรอคอยมี้ด้วยใจจดจ่อ บาวจะนอนคอยตรงประตูห้อง เงี่ยหูฟังอยู่หลังประตูว่าเสียงรองเท้าที่ดังกึก ๆ นั้น ใช่เสียงเดินของมี๊หรือเปล่า? ถ้ารู้ว่าเป็นเสียงเดินของมี๊ บาวจะเห่าเสียงขรมนำมาแต่ไกล ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นตัว... แต่ก็มีบางครั้งที่บาวเข้าใจผิด คิดว่าเสียงเดินนั้นเป็นเสียงของมี๊ บาวกระโดดโลดเต้น เห่าเสียงดังด้วยความดีใจ... แล้วเสียงเดินก็หยุด! เสียงไขกุญแจดัง กริ๊ก! เสียงเปิดประตูห้อง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดัง ปึง! แล้วทุกอย่างก็เงียบ! ทั้งความเงียบของเสียงนั้น และเสียงเห่าของบาว... เสียงเดินนั้น ไม่ใช่มี้ เสียงเปิด และปิดประตูก็ไม่ใชมี๊...

บาว...ยังคงนั่งรอมี๊ต่อไปด้วยความหวัง...
และเพราะเหตุนี้เอง บาวจึงดีใจมากมายทุกครั้ง เมื่อมี๊กลับมาบ้าน และก็เผื่อแผ่ความดีใจ... ยินดีอย่างมากมายไปยังเพื่อน ๆ ของมี๊ด้วยเช่นกัน บาวเป็นหมาที่ฉลาด บาวรับรู้ บาวเข้าใจในทุกคำพูดของมี๊ ซึ่งบางครั้งเราก็แปลกใจว่า... มันเข้าใจได้ไงวะ?

ครั้งนึง... เรามีเรื่องทุกข์ใจ ทั้งงาน ทั้งความรัก เลยไปปรับทุกข์กับเพื่อนที่บ้าน นั่งเล่าไป น้ำตาไหลไป... จากนั้นก็เพลียจนหลับ มารู้สึกตัวอีกที เมื่อมีลิ้นเย็น ๆ ของบาวเลียหน้าเราอยู่ แว่บแรกเราค่อนข้างรู้สึกแปร่ง ๆ นิดหน่อย เพราะไม่เคยเลี้ยงหมาแบบใกล้ชิด ขนาดเอาหมามานอนด้วย หรือ ให้หมาเลียหน้าเลียตา... แต่ปฏิกิริยาต่อมาของบาวคือ... บาวเอาหน้ามอม ๆ ของตัวเอง มาเกยบนหมอนที่เราหนุน แล้วก็มองเราตาปริบ ๆ ความรู้สึกเราในตอนนั้นคือ แปลกใจในการกระทำของบาว แล้วก็ตามมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ... เรารู้สึกได้เลยว่า บาวพยายามปลอบใจเรา ซึ่งหมาตัวนึง คงไม่รู้หรอกว่าเราเศร้าเรื่องอะไร แต่มันคงรับรู้ว่า เราเศร้า มันก็ปลอบ ...ด้วยกิริยาที่บาวพยายามปลอบเรานั้น มันทำให้ขอบตาเราร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ไม่ใช่เพราะเศร้าในความรักและโชคชะตาของตัวเอง แต่ซึ้งใจในการกระทำของ หมา ตัวนึง ที่แสดงออกมาจากใจ มิได้เสแสร้ง ความจริงใจที่ มนุษย์ หลาย ๆ คนทำไม่ได้อย่างเช่นที่บาวทำ ฉะนั้น บาว จึงมิใช่แค่ หมา ตัวนึง แต่ บาว เป็น เพื่อน ของเราคนนึงเช่นกัน...

Create Date : 09 ธันวาคม 2551		6 comments
Last Update : 16 ธันวาคม 2551 14:15:35 น.
Counter : 253 Pageviews.
Share Tweet