วันแห่งความรัก
เมื่อวาน(18.12.2550)เป็นวันที่น้องชายและน้องสาวรับพระราชทานปริญญาบัตรเป็นอีกวันที่เรียกว่าวันครอบครัวเพราะมากันพร้อมหน้ารวมถึงญาติที่ร่วมแสดงความยินดีนานๆทีที่จะโคจรมาพบกันพ่อแม่ น้องสาวอยู่อีกที่หนึ่ง น้องชายอยู่อีกที่หนึ่งส่วนฉันอยู่อีกที่หนึ่งไม่บ่อยนักที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ พ่อของฉันดูมีอายุขึ้นแต่ยังแข็งแรงและ Active เหมือนเดิมแม่ของฉันดูมีอายุขึ้นแต่ยังอบอุ่นและห่วงใยเหมือนเดิม น้องชายของฉันยังกวนโอ๋ยเหมือนเดิมน้องสาวของฉันยังขี้หงุดหงิดและเจ้าแม่วีนส่วนฉัน ยังสวยเหมือนเดิม เง้อออออ "ฉันคิดถึง"และเป็นอีกวันที่มีความสุข อีกวันหนึ่งของฉันแต่....ฉันผิดหวังไม่น้อยที่น้องสาวและน้องชายไม่กลับมาค้างที่บ้านหลังเสร็จงานรับปริญญาเราไม่ได้ทานข้าวพร้อมกัน ไม่ได้แย่งกันกินชิ้นสุดท้ายไม่ได้แย่งห้องน้ำกันไม่ได้แย่งหมอนกัน ไม่ได้แย่งผ้าห่มกัน เตียงใหญ่นอนสบายไม่อึดอัดแต่กว้างเกินไปที่จะนอนคนเดียว น้อยใจจัง รู้สึกเหงาๆแฮะขากลับจากรับปริญญาเพื่อนของน้องชายขอติดรถกลับด้วย พ่อพูดกับเพื่อนของน้องว่า...."ถ้ามีอะไร ช่วยเตือนน้องชายด้วยนะ พ่อพูดอะไรไม่ได้"พ่อ ยังไง ก็เป็นพ่อ คงเป็นห่วงน้องเรื่องการใช้ชีวิตวัยหนุ่มของน้องชาย เพราะพ่อกับน้องชายไม่ค่อยคุยกันนักด้วยความคิดเห็นที่แตกต่างกันเลยดูเหมือนขัดแย้งเสมอ ถ้าพูดแล้วบั่นทอนไม่พูดดีกว่า ในฐานะพ่อ มองอย่างคนที่มีประสบการณ์ในฐานะลูกชาย อาจมองอย่างผู้มีอุดมการณ์ส่วนฉัน เป็น พันธมิตร คอยเป็นล่ามให้สองความคิดนั้นจูนติด ซึ่งมันจะเอนเอียงไปทางเงียบมากกว่าจะเข้าใจ อาจเพราะรำคาญฉันเลยเงียบดีกว่า แง่ะ ในมหาลัยแว่บนึงฉันเห็นว่าที่บัณฑิตคนนึงไว้ผมยาวรุงรังทำผมดัดหยิกๆฟูๆ อย่างจาไมก้า ทีโบน แต่งตัวเครื่องแบบเพื่อเข้าพิธีรับพระราชทานปริญญา จึงเกิดบทสนทนาเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างคนในสายเลือดฉัน = ว่าที่บัณฑิต ทำไมผมเผ้ารุงรัง อย่างนั้นล่ะ ....(กุเสือ...ก)บูม = เค้าไม่ได้ดูอะไรที่อยู่บนหัว แต่เค้าใช้อะไรที่อยู่ในหัว.....(ออกรับแทนชาวบ้าน) ฉัน = มันไม่ได้ตัดสินแค่คนทำ แต่เค้ามองถึงพ่อแม่บูม = คนเราไม่ได้ดูกันที่ภายนอกเสมอไป ถ้าไม่รู้จักกัน ไม่คุยกันก็อาจไม่รู้ว่ามีดีฉัน = งานพระราชทานปริญญาบัตรถือว่าเป็นพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไม่ให้เกียรติสถานที่ งั้นเราจะมีสังคมไว้ทำไม ไม่รู้จักกาละเทศะไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสิ่งที่อยู่ในหัวมันไม่ใช่สมอง....(ฉันบ่นยาว)บูม = จะไปยุ่งยากกับเค้าทำไม ตัวเองดีเลิศมาจากไหนฉัน = ดีเลิศมาจาก กทม. 5555555555เฮ้อ...! คิดถึง
เง้อออออ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มีความสุขมากๆนะครับ