...i've been waiting for your...

เธอกลับมาแล้ว
แต่เราก็ยังติดต่อกันไม่ได้บ่อยเหมือนเก่า เธอกลับไปใช้เวลาอยู่กับ
ลูกสาว ของเธอ ส่วนผม ก็ทำงาน จนเวลาผ่านไป เกือบเดือน
เธอก็ขึ้นมากรุงเทพ ผมดีใจมาก อยากเจอหน้าเธอมาก
เธอนัดให้ผมไปรับเธอที่บริษัททัวร์แต่เป็นผมเองที่ดันหลับ ตื่นไม่ทัน
เพราะจำเวลาผิด ผมตื่นเช้ารีบโทรหาเธอ เธอบอกว่าเธออยู่ที่ออฟฟิศแล้ว (ออฟฟิศ ก็คือคอนโดเก่าที่บริษัทเช่าไว้ให้พนักงานบริษัทเธอพักนั่นแหละครับ) ผมจึงไปรับเธอมาเราเจอหน้ากันครั้งแรก ผมรู้สึกมันคิดถึงมาก ๆ แต่ก็ไม่ได้จะพูดอะไรกับเธอนัก เพียงแต่มองหน้าเธอจับมือเธอตลอดเวลา ที่เรานั่งรถกลับมาที่พักผมแม้ เราจะไม่ได้คุยอะไรกันเยอะ แต่ผมก็มั่นใจว่าเธอก็รู้ ว่าผมคิดถึงเธอแค่ไหน
กลับมาถึงที่พักผม ผมก็เอาไดอารี่ที่ผมเขียนค้างไว้จนวันนี้ ให้เธออ่าน เพราะตั้งใจจะส่งไปแต่กลัวจะไปถึงไม่ทันเธอกลับเธอบอกว่าแล้วจะกลับมาอ่าน
เราใช้เวลาทุกวันอยู่ด้วยกัน บางวันเธอต้องไปออฟฟิศ ผมก็จะไปส่ง แล้วก็กลับมาทำงาน บางวันเธอก็จะมารับผมที่ทำงาน เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคุ้มค่าที่สุด
เธอก็ยังไปกลับเชียงรายอยู่บ่อย ๆ เพราะเธอคิดถึงลูกสาว แต่เราก็ยังโทรคุยกันได้
เธอเริ่มหางานพิเศษทำ เพราะเธอ ยังไม่ได้บิน แล้วเธอมาอยู่กรุงเทพ
ก็จะมีค่าใช้จ่าย เธอเริ่มหางาน โดยไปสมัครเป็น pr ตามร้านอาหาร
เธอได้ที่ทำงานแห่งหนึ่ง แต่เธอก็ทำอยู่ได้ไม่นาน เพราะไม่คุ้มค่ารถแท็กซี่ เธอบอกว่า เธอต้องถูกเรียกไปรับลูกค้า ต้อนรับแขก บางทีต้องไปนั่ง คุยกะลูกค้า เธอบอก เธอก็ไม่สบายใจ เพราะรู้ว่าผมก็รออยู่ที่บ้าน มีผมอยู่แต่ต้องไปคุยไปทำยิ้มให้กับใครที่เธอไม่ได้ อยากจะคุยด้วย ทำให้เธอลาออกมา
ตอนนั้น เธอ ท้อแท้มาก เธอคิดแต่ว่า คนอย่างเธอไม่รู้จะไปทำงานอะไร ถ้าไม่ทำงานกลางคืน อย่างนี้ ต้องมาดื่มเหล้าเป็นคนกลางคืน
มีลูกสาวติด เธอ ขอเลิกกับผมหลายครั้ง เพราะเหตุผลที่ว่าเธอดีไม่พอ เธออยากให้ผมเจอคนดีกว่าเธอ เธอเฝ้าให้ผมคิดทบทวนใหม่
แต่เธอไม่รู้หรอก ว่า สิ่งที่เธอพูด มันฟังดูหวังดี กับผม ฟังดูดี
แต่ หัวใจจริง ๆ ของผม มันน้อยใจ ที่คนที่เรารัก จะมาท้อถอย
อยากจะเลิก ไม่อยากเดินด้วยกัน แต่ผมก็ไม่เคยยอมแพ้ความคิดเธอ
ผมให้กำลังใจเธอ ผมพยายามทำตัวให้ไม่มีปัญหา ไม่ให้เธอห่วง
อยากให้เธอสบายใจไม่คิดอะไรมาก ในเรื่องความรักที่ผมให้เธอ
จนมีอยู่ครั้งนึง เธอให้ผมพาไปสมัครงานด้วย เป็นงานร้านกลางคืน
ออกจะคล้าย ๆ ไปนั่งดื่มกะลูกค้าที่ซอยทองหล่อ
พอเธอเข้าไปเห็นผุ้หญิงคนอื่นทำ เธอก็รีบออกมาเธอบอกเธอคงทำไม่ได้ เราจึงกลับบ้านกัน แต่ฝนเจ้ากรรมดันตก หนักมาก เราทั้งคู่ ตากฝนกันไป เดินกันไป ผม เริ่มมีอาการไม่สบาย กลับมาบ้านจึงกินยานอน แต่คืนนั้นผมนอนสั่นทั้งคืน หนาวมาก เธอก็คอยดูแลผมเป็นอย่างดี มันทำให้ผมไม่เคยท้อเลย ไม่ว่าจะ หนาว จะป่วยซักแค่ไหน
จนวันรุ่งขึ้นอาการก็ยังไม่ดีขึ้นซักเท่าไหร่ แต่ผมก็ยังไปทำงานอยู่
เธอก็ไปนั่งเฝ้าผม เธอรีบไปออฟฟิศแล้วรีบกลับมาเฝ้าผมที่ร้านที่ผมทำงาน
อยากบอกเธอมากว่าคืนนั้น ที่เธอดูแล ผมตอนผมไม่สบายจนวันที่เธอไปรับ คอยดูแลทุกอย่าง ผมดีใจที่สุดที่มีเธอเป็นคนรัก ที่ผมได้รักเธอ

เราต้องย้ายมาอยู่ที่อยู่ใหม่ เพราะคอนโดที่ผมพักกับเพื่อน ๆ เพื่อน จะแยกกันไปหมด ตอนนี้ผมจึงได้ที่อยู่ใหม่เป็นร้าน ร้านใหม่ที่ผมทำงาน พี่เจ้าของร้านเค้าเปิดร้านใหม่ เค้าให้ผมมาอยู่ที่ร้านนี้ ดูแลร้าน
โดยมีห้องให้กว้างขวาง มีแอร์ มีที่นอนให้ พี่เค้าใจดีมาก
เราจึงย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่ ผมมาทำงานที่นี่ ในช่วงที่เธอใกล้จะบิน
เรามาอยู่ด้วยกันประมาณ เดือนตุลาคม 2547 ในช่วงนั้น ผมมาอยู่ร้านก็จะว่าง เพราะเป็นร้านอินเตอร์เน็ต เกมส์ ผมก็เริ่มเล่นเกมส์
แต่ก็ไม่ได้เล่นอะไรมากมาย เพราะเรายังใช้เวลาด้วยกันเยอะ
เราพักด้วยกัน อยู่ด้วยกันผมมีความสุขที่สุด
เธอจะต้องบินวันที่ 24 ธันวาคม ผมก็ไปซื้อของกับเธอเรายังมีความสุขด้วยกันอย่างดี จนวันเธอบิน ผมก็ยังไปส่งเธอ เหมือนเดิม
แต่คราวนี้ เราไม่ต้องร่ำลาอะไรกันมาก เพราะผมมีที่อยู่ที่แน่นอน
มีโทรศัพท์ เธอก็มีโทรศัพท์แล้ว เราจึงติดต่อกันง่ายขึ้น

แต่ดูเหมือนว่า การติดต่อกันง่ายดายนี้เอง จะทำให้เราเกิดปัญหาขึ้นมา..........โดยที่ผมเพิ่งจะมารู้ ว่ามันอาจจะเป็นส่วนนึง ของปัญหานั้น ก็ตอนที่ได้หยิบ ไดอารี่เก่า ๆ ที่เธอเขียนมา จดหมายที่เธอส่งมาให้ นั่นเอง

to be continued...

 

Create Date : 16 มกราคม 2549		3 comments
Last Update : 16 มกราคม 2549 15:50:20 น.
Counter : 395 Pageviews.
Share Tweet