 |
19 มกราคม 2549
|
|
|
|
|
....ฉันยังคิดถึงเธอเสมอ....
ไม่ได้มาเขียนหลายวัน เพราะ ผมรู้สึกเหนื่อย แม้จะเคยให้กำลังใจตัวเองว่า เราจะทำเราจะสู้เพื่อซักวันมันจะเป็นวันของเรา แต่ด้วยภายในหัวใจจริง ๆ ก็รู้อยู่เต็มหัวใจ ว่าโอกาศนั้นมันน้อยเต็มที มันก็ทำให้เรารู้สึกเหนื่อย ล้า ท้อ เหมือนชีวิตจะอยู่ไปวัน ๆ เพราะยังไงความเป็นจริง ก็ยังเจ็บปวดอยู่เสมอ แต่ ชีวิตยังต้องเดินต่อไปนี่ แล้วผมควรทำอย่างไร สู้ต่อ รึ ถ้อทอย แต่ถ้าผมเลือกจะถ้อทอย หนทางเดียวที่ผมจะถอยไปก็คือ จบทุกสิ่ง แต่ทางนั้นมันดูมืดมัวเกินไป ในเมื่อไม่มีอะไรจะต้องมากลัวแล้ว จะกลัวเสียเธอไปอีกก็ไม่ได้ เพราะเวลานี้เราก็เหมือนเสียเธอไปแล้ว มีแต่ต้องสู้สินะ แม้จะเหนื่อยเต็มทีแล้วก็ตาม เอาไว้ ถ้าหมดใจ หมดแรงที่สุด ค่อยจบมันดีกว่า
การไปทำงานต่างประเทศครั้งนี้ของเธอ เราติดต่อกันง่ายขึ้นมาก
ช่วงแรก ๆ เราโทรคุยกันเกือบทุกวัน โดยไม่รู้เลยว่า ค่าใช้จ่ายในการใช้โทรศัพท์ นั้นมันมากมายเท่าไร จะมารู้ก็ตอนสิ้นเดือน
การคุยกันมากทุกวันเพื่อบรรเทาความคิดถึง ความห่างไกล มันทำให้
การบรรเทาความคิดถึงแบบเดิม ๆ ที่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรถูกลืมไปหมด การเขียนจดหมาย การเขียนไดอารี่ ดูเหมือนว่าเราสองคนจะมองข้ามมันไปอย่างสิ้นเชิง เราไม่สนใจจะเขียนจดหมาย ไม่สนใจจะเขียนไดอารี่อีกแล้ว ประกอบกับผม เริ่มใช้เวลาว่างในการเล่นเกมส์ ส่วนเธอ ก็มีปัญหา มารุมเร้า มากมาย ทั้งเรื่องการเงิน เรื่องลูกสาว เรื่องทางบ้าน ที่มีค่าใช้จ่ายมากขึ้น ๆ เพราะลูกเธอเริ่มโตขึ้น ต้องคิดถึงเรื่องโรงเรียนใหม่ แล้วแม่เธอก็กำลังจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อของเธอ เธอมีเรื่องให้ต้องคิดมากมาย รับถึงปัญหาที่ทำงานที่ เธอเข้ากันไม่ได้กับนายจ้างเจ้าของร้านที่เป็น ผู้หญิงไทย
มันทำให้การโทรมาของเธอ เราคุยกันอย่างยาวนานด้วยเรื่องปัญหาต่าง ๆ ผมพยายามให้กำลังใจ ให้เธอสู้ อย่าท้อ อย่ายอมแพ้ เพราะเธอมีลูกสาวมีภาระอีกเยอะ โดยในความเป็นจริง ผมคงไม่ได้เข้าใจ
ว่าเธอ ต้องเจอกับอะไรบ้าง กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนึ่งที่ต้องเจอปัญหาสารพัด หลาย ๆ รุมเร้าเข้ามา แต่ผม ทำได้แค่บอกให้เธออดทน ให้เธอสู้ ทั้งที่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ผมกลับช่วยเหลือเธอได้แค่ให้กำลังใจ แต่ไม่สามารถไปดูแลเธอได้ นั่นคือช่องว่างนึงของเราสองคน กับการที่ผมเริ่มติดเกมส์เล่นเกมส์เจอผู้คนในเกมส์
มีเพื่อนใหม่ ๆ และผู้หญิงคนนึงเข้ามา ซึ่งเรายังเป็นแค่เพื่อนในเกมส์ ที่คุยกันเป็นแฟนกันในเกมส์ โดยที่ผมไม่คิดว่าเรื่องของผมกับผู้หญิงคนนี้จะมีอะไรมากไปกว่าในเกมส์ได้เลย พร้อม ๆ กันกับที่เธอ ก็มีคนไทยที่นู่น เข้ามาชอบเธอ มันทำให้เราสองคนเริ่มห่างกัน จดหมายที่เราเคยเขียน ไดอารี่ทีเราเคยเขียน ถูกลืม ความคิดถึงในทุกวัน ๆ คำว่ารักคิดถึง ในการเขียน ในการถ่ายทอดลงบนกระดาษ
ในทุก ๆ วันก่อนนอน มันถูกลืม ทำให้ความคิดคำนึงถึงกันทุกช่วงเวลา ของทั้งผมและเธอหายไป ผมมีเกมส์และเพื่อน ๆ ในเกมส์เข้ามาแทนที่ เธอมีคนที่มาชอบมาตามจีบ ตามเอาใจ เราเริ่มคุยกันน้อยลง
เธอเริ่มชวนผมทะเลาะบ่อยขึ้นบางครั้งเวลาผมโทรไป เธอก็บอกว่าไม่ว่างบ้าง มาทานข้างกับลูกค้า มีเพื่อนมาด้วย ซึ่งผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ด้วยความที่เข้าใจว่าเธอต้องดึงลูกค้า หาลูกค้าประจำ ซึ่งผมก็พอทราบมาบ้างว่า ถ้าเธอมีลูกค้าประจำก็จะได้เงินเยอะส่งมาให้ทางบ้าน จนเราคุยกันน้อยมาก ๆ ผมจึงได้เปิดใจรับผู้หญิงอีกหนึ่งคนที่ไม่คิดว่า จะมีอะไรนอกจาก เพื่อนในเกมส์ เราเริ่มคุยกันโดยการแช๊ต
ในโปรแกรมที่สมัยนี้คงไม่มีใครไม่รู้จัก MSN เราเริ่มคุยกันบ่อยขึ้น
ซึ้งผู้หญิงคนนี้ เค้าให้ความเป็นห่วงเป็นใยผมมาก เธอจะถามไถ่ตลอด เป็นห่วงเป็นใยตลอด จนผมยอมให้เบอร์โทรศัพท์เธอไป เราเริ่มพัฒนาไปสู่การคุย ที่ได้ยินเสียงกัน เธอยังทำตัวเหมือนเดิม เธอเป็นห่วงเป็นใย เธอรู้ว่าผมปิดร้านตี 2 ตี 3 เธอก็จะตั้งนาฬิกา ปลุกมาตอนตี 3- ตี 4 แล้วก็จะโทรมาบอกให้ผมนอนได้แล้ว ปิดร้าน ได้แล้ว
อย่านอนดึกมาก เธอจะโทรมาถามตลอด ว่าทานข้าวรึยัง วันนี้เหนื่อยมั้ย เธอเอาอกเอาใจผมตลอด เวลาผมไม่สบายใจผมอารมณ์ไม่ดีเธอก็จะคอย เอาใจ แม้บางครั้งผมจะเอาแต่ใจ งอน เธอก็จะง้อ เอาใจตลอด แม้เราจะคุยกันบ่อยแต่เราก็ยังไม่เคยคิดจะได้เจอกัน เพราะเธออยู่ที่ลำปาง ส่วนผมอยู่ที่กรุงเทพ ผมมีคนเอาใจ จากการที่ผมต้องไปเอาใจคนอื่น ห่วงใย คนอื่น ง้อคนอื่น พอถูก เอาใจ เป็นคนงอน เป็นคนถูกห่วงใย มันทำให้ผม ลืม หัวใจตัวเองจริง ๆ ไปหมด
ผม ละเลยหัวใจตัวเอง เราห่างกันมาก เราแทบจะไม่ได้โทรคุยกันเลย
ผม ใช้ข้ออ้าง ว่าค่าโทรศัพท์เยอะ ทำให้ผมไม่ได้โทรไปหาเธอบ่อยนัก แต่ผมก็ไม่เคยเอะใจว่าทำไมเธอก็ไม่ได้ ถามรึว่าอย่างไร กับการที่ผมแทบไม่ได้โทรหาเธอเลย เพราะผมมัวแต่ มาหลงอยู่กับ สิ่งใหม่ ๆ กันคนใหม่ ๆ ที่มาเอาอกเอาใจ โดยที่ ไม่ได้รู้สึกว่าซักวันผมอาจต้องเสียหัวใจตัวเอง ไป ...... ซึ่งมันก็คงเป็นเช่นเดียวกัน เธอก็คงจะมีอีกคนที่เข้ามา เป็นที่ปรึกษา เข้ามาดูแลได้ดีกว่าผม ผมมารู้ในภายหลัง เพราะผมถามเธอ ว่าเค้าดีมั้ย เธอบอกว่าเค้าดี เอาใจเธอทุกอย่าง ง้อเธอยอมเธอ เหมือนที่ผมเคยทำ
.....เพราะช่องว่างนี้ ทำให้เราสองคนต่างก็รู้ว่าต่างฝ่ายต่างทำผิด จึงไม่มีใคร ที่สนใจจะติดต่อรึ ตามอีกฝ่าย เพราะต่างคนต่างก็มีคนที่คอยตามเอาอกเอาใจด้วยกัน ....
ผม กับคนที่เข้ามา เริ่มคุยกันเริ่มสนิทกัน จากการที่บอกรักกันในเกมส์ บอกราตรีสวัสดิ์ ที่แค่ดูเหมือนจะแค่ในเกมส์ ตอนนี้เราคุยโทรศัพท์กัน ไม่ต่างจากแฟนกันทั่ว ๆ ไป ในบางครั้งผมก็รู้สึกว่าตัวเอง พูดคำว่ารักไม่ออก หลังจากที่พูดอยู่ทุกวัน ๆ กับคนใหม่คนนี้
จนรู้สึกว่า เราพูดออกไป เรารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ รึป่าว กับคำว่ารักที่เราเคยบอก แฟนเราจริง ๆ ล่ะ มันต่างกันมั้ย ทำไมเราถึงพูดออกไปได้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนจะทำให้ผม ลืมผิดชอบ ชั่วดีไปหมด
ผมยังคง คิดว่าเอาน่า มันคงไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก่อน เธอจะกลับจากต่างประเทศเราก็บอกเธอคนนี้ว่าเราจะเลิกเล่นกมส์เราจะหนีไปเงียบ ๆ บอกเลิกเธอไป มันคงไม่มีอะไรมากมั้ง เพราะมันก็แค่ในโลกอินเตอร์เน็ต
แต่เปล่าเลย .............. มันไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เพียงเพราะความเหงา ตัณหา รึกิเลศ ภายในใจนี่เอง .....
***************************************************
to be continued
ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
จริง ๆ ผมไม่ได้คิดว่าจะมีใครเข้ามาอ่าน เพียงแต่ผมต้องการ
เขียนไว้เผื่อซักวันเธอจะได้อ่านมัน อยากให้เธอได้รู้ว่า ทุกสิ่ง
ระหว่างเธอกับผม ผมไม่เคยลืม และจะจดจำมันไปจนวันตาย
♫ เจ็บปวดที่ใจดวงนี้ยังเป็นดวงเดิมที่มันยังรักเธอ
ยังคิดถึงเธอ คนเดียวเท่านั้น ยังเจ็บกับหวังลม ๆ ว่าเราจะกลับมารักกัน แต่ก็รู้ ไม่มีวัน ♫
| Create Date : 19 มกราคม 2549 |
| Last Update : 19 มกราคม 2549 20:46:36 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 444 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: YohEy  วันที่: 19 มกราคม 2549 เวลา:21:42:40 น. |
|
|
|
| โดย: flywithbird วันที่: 20 มกราคม 2549 เวลา:2:28:34 น. |
|
|
|
| โดย: ไข่นุ้ย IP: 203.144.157.251 วันที่: 20 มกราคม 2549 เวลา:10:23:13 น. |
|
|
|
| โดย: อ.โกย IP: 203.188.10.9 วันที่: 20 มกราคม 2549 เวลา:23:59:17 น. |
|
|
|
| โดย: ชิมะฟุกุโร่ (shimafuguro ) วันที่: 21 มกราคม 2549 เวลา:15:57:14 น. |
|
|
|
|
|
|
|
flywithbird |
|
 |
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เรื่อง...รัก
ผมไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่แฮะ...
แต่เอาใจช่วย รักใครชอบใครคิดให้ดีๆเน้อ