...ความผิดพลาด ความพลั้งเผลอ ทำให้เสียเธอไป... เหนื่อยนะ กับการใช้ชีวิตที่แม้จะตั้งเธอเป็นจุดหมาย แต่ก็เหมือนการหลอกตัวเองอยู่ทุกวันแหละ เพราะในเมื่อจริง ๆ ความเป็นจริง หัวใจก็รู้อยู่ว่ามันไม่มีวัน จากการที่ผม คิดว่าคงไม่มีอะไรเพียงเพราะ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไกล คงแค่คุยโทรศัพท์บอกรัก เป็นเพียงแค่หาใครซักคนมา ทำให้เรารู้สึกดีมีค่า ไม่เหงา อยากให้มีใครซักคนมาเอาใจ เพราะเธอกับผมก็ห่างกัน ทำให้การเปิดใจของผม มันเปิดมาเองทีละนิด ๆ จนผู้หญิงคนนี้เข้ามา เพราะความผูกพันธ์ ที่ผมไม่คิดไม่คาดมาก่อน จากเพื่อนในเกมส์เป็นแฟนในเกมส์ มาเป็นเพื่อนคุยเอ็ม จนเรามาคุยโทรศัพท์ จนเราตกลงเป็นแฟนกัน ทั้ง ๆ ที่ผมก็ยังรู้สึกผิด แต่เพราะความเห็นแก่ตัว เพราะความเหงา เพราะความเป็นคนไม่ดีของผมทั้งหมด เรื่องมันเลยใหญ่ขึ้น ๆ เมื่อ คำพูดหลุดออกมาจากปาก ของผู้หญิงที่เคยเป็นแค่เพื่อนเพียงในเกมส์ กับคำพูดที่ว่า "อยากให้ไปหารึป่าว" ผมควรจะปฏิเสธไปใช่มั้ย มันควรจะไม่มีอะไร ไม่ควรจะได้พบกัน เพื่อที่ผมจะได้บอกเธอได้สะดวก เพื่อที่ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดรู้สึกแย่ ไม่ได้ทำผิดกับ แฟนของผมไปมากกว่านี้ แต่เปล่าเลย ผมกลับตอบรับ อยากให้มาหา แล้วเหตุการณ์มันก็เกิด เธอคนนี้มาหาผมจริง ๆ เธอมาอยู่เพียง สามวัน แต่นั่นก็เพียงพอ ที่จะทำให้เราเลยเถิดกันไป เพราะ ผมเอง ผมมันไม่ดีผมมันเลวมาก ที่ปล่อยให้อะไร ๆ มันเลยมาได้ขนาดนี้ ทั้งที่ ก็ตัดสินใจว่าจะทำให้เรื่องมันจบ แต่ผมกลับทำให้มันจบไม่ได้ แถมยังทำให้เรื่องมัน ล่วงเลยกันไปอีก เธอมาหาผม ครั้งแรก เพียง 3 วัน หลังจากนั้นเพียงเวลาไม่นาน แฟนผมก็กลับมา เค้ากลับมา โดยไม่ได้แจ้งข่าวมาเลย ผมก็ติดต่อไม่ได้ จนเธอมาอยู่กรุงเทพแล้วเธอบอกว่า วันนั้นพ่อแม่ไปรับลูกสาวเธอด้วย จึงไปเที่ยวกันต่อ เธอมาอยู่กรุงเทพ แต่ก็ไม่ได้มาหาผม เธออยู่กับครอบครัวของเธอ จน ในวันนั้น ก่อนวันเกิด ผม 1 วัน เธอ ก็เข้ามากับลูกสาว บอกว่าจะเข้ามานอนค้างด้วย ผมดีใจมาก แต่ผมก็ยังไม่ได้เคลียร์ตัวเองและเรื่องระหว่างผมกับ เธอคนที่เคยเป็นเพียงเพื่อนในเกมส์ ผมยังคงคุยยังคง โทรหากัน จน วันที่แฟนผมเข้ามาพร้อมลูกสาวเค้า เพียงเราเจอหน้ากัน ผมรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง มันทำให้เราทั้งคู่ เหมือนห่าง ๆ กัน กับตัวผมผมรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป และเพราะผมเองก็เปลี่ยนไปด้วย ผมมีความลับ มีความผิดที่ทำไว้ แต่ในวันนั้นผมก็เฝ้ารอที่จะได้พูดคุยกับเธอสองต่อสอง แต่ด้วยลูกสาวและเพื่อนเธออยู่ด้วย ผมจึงไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในเย็นวันเดียวกันนั้นเอง เธอก็คุยโทรศัพท์กับใครอีกคน ที่ผมฟังแล้วมันทำให้ผม เนื้อตัว สั่น รู้สึกปวดตัวปวดหัวใจไปหมด เธอยังนั่งอยู่ที่เครื่องคอมพิวเตอร์ตัวเดิมที่เธอเคยนั่งอยู่ประจำ ใกล้ ๆ กับเครื่องที่ผมนั่งอยู่ เธอพูดโทรศัพท์ กับอีกคน โดยเหมือนกับว่าไม่มีผมอยู่ตรงนั้น ผมฟังแล้วปวดใจ รู้สึกสับสนในใจไปหมด คำพูดทุกคำที่เธอใช้ เป็นคำพูดที่ผมและเธอเคยพูดกัน มีคำว่า เค้า ตัวเอง มันทำให้ผม รู้สึก ปวดร้าว ไปหมด สับสนมาก ๆ กับชีวิต นั่นทำให้ผม เริ่มรู้สึกต้องการใครซักคนที่สนใจ อยากให้ใครมาคุยมาเป็นเพื่อนผมที่สุด ทั้ง ๆ ที่ควรจะเป็นคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับผมตอนนี้ แต่ดูเหมือน เธอจะไม่ได้มองเห็นผม มองเห็นความรู้สึกผมเลย ผมจึง หันหน้าสู่หน้าจอ โดยไม่ถามอะไรเธอ เพราะลูกสาวเธอยังอยู่ อยากให้เธอบอกกับผมเอง เพราะผมกลัว กลัวคำตอบ กลัวเธอจะบอกเลิกลากับผม ผมหันมาคุยกับ คนที่เค้าสนใจ ถามผมทุกอย่าง ผมบอกเค้าว่า แฟนเก่าผมมาหา มากับลูกมาค้างด้วย ผมยอมบอกเธอตรง ๆ แต่ผมก็โกหกเธอ ว่าผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ตรงนี้เป็นแฟนเก่า ผมรู้สึกผิดมาก แต่ผมก็อยากให้ใครซักคนมาคุยมาห่วงใยผม ผมรู้สึกเหมือนจะไม่เหลือใคร ผมกลัวว่า ผมจะไม่มีใครแล้ว แต่ เธอคนนั้นก็โกรธก็เสียใจ เธอวางหูแล้วเงียบหายไป ผมสับสนผมเคว้งมาก ๆ ก็ได้แต่นึกสมน้ำหน้าตัวเองว่าสมแล้วที่เป็นแบบนี้ ผม รู้สึกเหมือนร่างกายมันอ่อนแอมาก ๆ เหมือนจะไม่สบาย ผมจึงไปหายามาทาน แล้วก็นั่งเฝ้ามองนาฬิกา นับถอยหลังถึงวันเกิดตัวเอง อยากให้อะไรดี ๆ อยากให้อะไรซักอย่างมันทำให้ผมพ้นจากตรงนี้ไป แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเฝ้ารอ จนแฟนผมเธอพาลูกสาวขึ้นไปนอน จนเธอลงมานั่งเครื่องคอมพิวเตอร์ ข้าง ๆ ผมอีกครั้ง เธอก็ยังดูอินเตอร์เน็ต เธอหันมาถามผมบ้างเป็นบางครั้ง ผมก็ได้แค่ตอบเท่าที่เธอถาม ผมไม่กล้าจะพูดอะไรกับเธอเลย ผมไม่อยากถามอะไรผมได้แต่รอให้เธอบอกอะไรซักอย่าง กับคนที่เธอคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อตอนเย็น ทุกสิ่งยังคงกังขาอยู่ในใจผม จนเวลาล่วงเลยมาจนวันใหม่ 10 พฤษภาคม วันเกิดผมแล้ว กับเธอคนที่นั่งข้าง ๆ ไม่มีทีท่าจะพูดอะไรออกมากเลย ผมน้อยใจมาก ผมนั่งเฝ้ารอ มาตลอด แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ... เป็นเสียงของเธออีกคนที่ ผมหลอกเธอแต่เธอก็ยังห่วงใยผม ใส่ใจผมตลอด เธอโทรมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์ผมเป็นคนแรก เธอบอกว่า จริง ๆ เธอก็โกรธ งอนผม ที่ผมยอมให้แฟนเก่ามานอนค้างด้วย แต่เธอก็บอกว่าเธอจะพยายามไม่คิดมากจะพยายามเชื่อใจผม ผมได้ฟังแล้วก็ได้แต่ด่าตัวเองอยู่ในใจ ว่าผมทำไมทำอะไรได้อย่างนี้ ผมมันเลวมาก ผมมันเป็นผู้ชาย ที่น่าเกลียดที่สุด จนวางหูกับเธอ แฟนผม คนที่ผมรอมา 6 เดือน คนที่ ผมอยากให้เค้าพูดอะไรซักคำ คนที่ผมอยากให้เค้าจำวันเกิดผมได้ แต่ เค้ากลับไม่ได้พูดอะไรเลย เหมือนเค้าจะจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำไป ผมน้อยใจมากเสียใจที่สุด เรานั่งกันเงียบ ๆ ในร้าน วันนั้นอากาศในร้าน มันทำให้ผมรู้สึกหนาวมาก หนาวไปถึงหัวใจ เหมือนจะไม่สบายยังไงยังงั้น จนผมปิดร้าน เธอก็หันมามองหน้าผม เธอหันมาจับมือผม เหมือนเธอกำลังจะพูดอะไร เหมือนเรากำลังจะได้คุยอะไรกัน แต่แล้วเราก็ไม่ได้คุยกัน ลูกสาวเธอตื่นมาแล้วลงมาข้างล่าง มาดึงให้เธอขึ้นไปนอนด้วย ทำให้เรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลย จนรุ่งเช้า เธอก็จะออกไปข้างนอก เธอบอกแล้วตอนเย็นคงจะกลับเชียงรายเลย โดยที่เรายังไม่ได้คุยอะไรกัน เธอก็ต้องไปแล้ว เธอบอกว่าเธอก็มีอะไรจะคุยกับผม แต่เอาไว้ค่อยคุยกันดีกว่า เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอก็จะมากรุงเทพอีก เอาไว้ค่อยคุยกัน สุดท้ายเราจึงยังไม่ได้คุยอะไรกัน แต่ผมก็กลัวในการจะคาดคั้นจากเธอผมกลัวคำตอบ กลัวเธอจะทิ้งผมไป ทั้งที่ผู้หญิงอีกคนที่ผม หลอกเค้า ผมกลับไม่ได้นึกถึงเลย ผมมันก็แค่คนขี้ขลาด กลัวการจะถูกทิ้ง กลัวการไม่มีใคร.... มันทำให้ผม ไม่กล้าจะเผชิญ รึกล้าตัดสินใจอะไรเลย เพราะ ทุกสิ่งดูเหมือนจะไม่แน่นอนไปเสียแล้ว หลังจากวันนั้นแม้เราจะยังไม่ได้คุยกันถึงเรื่องทั้งหมด แต่เมื่อ แฟนผมกลับมา จากที่เคยคิดว่าเราคงจะได้ติดต่อกันบ่อย ๆ เรากลับติดต่อกันน้อยลง ๆ ทุกที เธอบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกันตอนเธอลงมากรุงเทพ ในช่วงเวลานั้น เธออีกคนที่คอยห่วงใยผม ก็มาหาผมอีกครั้ง เธอมาอีกครั้งจากลำปาง มาอยู่กับผมหลายวัน ทีเดียว จนมาถึงวันนึง วันที่เรื่องราวทั้งหลายเลวร้าย มาก ๆ วันที่ผม ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น วันที่ผมรู้จักหัวใจตัวเองที่แท้จริงวันที่ ผม รู้ว่าผมรักใครมากที่สุด และเสียใจที่สุดหากต้องเสียใครซักคนไป.......... to be continued **************************************** อยากบอกว่าทุกสิ่ง ที่เคยได้ทำ กับความผิดพลั้งที่เคยได้ก่อ ฉันจะไม่ขอให้เธออภัย จะไม่รั้งเธอไว้ กับผู้ชายเลว ๆ อย่างฉัน แต่อยากให้รู้เถอะ ว่าในเวลาที่เธอจะทิ้งกัน คนอย่างฉัน ก็ได้รู้ตัว ว่าหัวใจมันรักเธอ ยิ่งกว่าสิ่งใด แม้มันอาจจะสายไป แต่อยากให้เธอจำไว้ ฉันยังรักเธอ สุดหัวใจ   Create Date : 23 มกราคม 2549 7 comments Last Update : 23 มกราคม 2549 3:30:26 น. Counter : 569 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วก็ดูเศร้าๆนะค่ะ แต่ถ้าเรามีสติยับยั้ง ชั่งคิดไว้ ตัดสินใจอะไรให้แน่นอน เพราะยังไงเราก็เป็นผู้ชาย เข้มแข็ง ไม่อ่อนไหว ลูกปัดคิดว่ามันก็จะทำให้ไม่มีใครเสียใจนะค่ะ มาให้กำลังใจค่ะ   โดย: Lookpat (LooKPat ) 23 มกราคม 2549 9:57:49 น.

ขอบคุณที่แวะไปเยือนนะคะ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ   โดย: prncess 23 มกราคม 2549 12:25:52 น.

โดย: SinGle In Car 23 มกราคม 2549 14:32:28 น.

ขอย่ำคะ...ว่าคุณเป็นผู้ชายที่โลเลมากเลย • ถ้าไม่อยากเสียใจ... • ก็อย่าทำผิด.. • ถ้าไม่รู้ว่าสิ่งใหนถูก...สิ่งใหนผิด • ก็ให้ยึดหลักจารีตประเพณีและศีลธรรมไว้ • เพียงแค่เลือก...ว่าจะรักด้วยหัวใจ..หรือจะรักด้วยสมอง • หรือจะรักด้วยหัวใจและสมอง • เลือกที่ถูกที่ควรนะ • หรือจะเลือกตามใจตัวเองก็ได้ • GOOD LOCK   โดย: คนว่างเปล่า 23 มกราคม 2549 16:57:16 น.

เรื่องของความรัก เราบอกไม่ได้หรอกค่ะว่าใครผิดใครถูก ถ้าเราไม่ได้ไปอยู่ในสถานการณ์ตรงนั้นเองเนอะ   โดย: ผู้หญิง..อารมณ์ดี 23 มกราคม 2549 22:21:00 น.

สู้ๆครับ...   โดย: ชิมะฟุกุโร่ (shimafuguro ) 23 มกราคม 2549 23:44:45 น.

ยังไง ก็ต้องเลือกนะคะ ทำแบบนี้ไม่ดีอ่ะค่ะ สู้ๆเปนกำลังใจค่ะ   โดย: Mako` 24 มกราคม 2549 21:27:03 น.