เรื่องเก่าเก็บ: หมอนก bb2 และ NFC เที่ยวพิษณุโลก ตอน 4 ผู้กล้า

เรื่องนี้มันนานมาแล้วนะครับ
ตั้งแต่ตอนที่หมอนกและแฟนคลับมาเที่ยวพิษณุโลกช่วงเดือนกันยายน 2549 โน่น
จริงๆ ผมโพสต์เอาไว้ใน bigbrotherthailand.com แล้วด้วย
แต่ตอนนี้พึ่งมาสร้างบล็อกของตัวเอง เลยคิดว่าเอามาเก็บไว้ที่นี่ดีกว่า
ถ้าเกิดมี bb3 แล้วเขาลบกระทู้ของผม อย่างน้อยผมก็มีบันทึกเก็บไว้ในบล็อกแล้ว
ถ้าเห็นว่าเป็นเรื่องเก่า ไม่น่าสนใจ ก็เปิดข้ามไปเลยนะครับ
เนื่องจากที่ผมเอามาใส่บล็อกนี่เพื่อตอบสนองความต้องการตัวเองเท่านั้น
แต่ถ้าสนใจก็อ่านดูละกัน รับรองความเสียวนิดๆ ขำหน่อยๆ :-)

-------------- เริ่มเรื่องเลยดีกว่า -------------------
หลังจากคืนแรกที่รีสอร์ทเรนฟอร์เรสท์ (ที่พวกเรากะจะล่องแก่งลำน้ำเข็กกัน)
ทุกคนตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับความตื่นเต้นที่เห็นน้ำตกแรงขึ้นกว่าเมื่อคืนเสียอีก
พอกำลังเริ่มจะดีใจที่จะได้ล่องแก่งมันส์ๆ
เจ้าหน้าที่รีสอร์ทก็มาบอกว่าน้ำแรงเกินไป อันตรายจนล่องแก่งไม่ได้
คณะล่องแก่งก็หน้าเหี่ยวแล้วเหี่ยวอีก เอ แล้ววันนี้เราจะทำอะไรกันดีหนออออ....
ไหนเลยจะมีใครรู้ว่า เหตุการณ์นี้จะเป็นปฐมบทสู่ตำนาน 4 ผู้กล้าแห่งลานหินปุ่ม

แต่น แต๊นนน....

แล้วเราก็ตกลงใจว่าจะไปภูหินร่องกล้ากัน
ระยะเวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงที่หมาย
พร้อมฝนที่พรำๆ ลงมาตอนที่เราอยู่บนภู
ทำให้เราเริ่มใจตุ้มๆ ต่อมๆ ว่างานนี้จะกร่อยอีกไหมเนี่ย
แต่แล้วคณะทัวร์ทั้ง 11 คนก็ตัดสินใจซื้อเสื้อกันฝนหลากสีจำนวน 11 ตัว

จากนั้นก็ลุยฝ่าป่าเข้าไป ท่ามกลางฝนที่ตกลงมา แรงบ้างเบาบ้าง
แต่เราก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ
จะบอกว่าแม่ตาเดินหน้าสุดครับ
ทะมัดทะแมงเสียจนลูกๆ ที่อยู่ข้างหลังเดินตามไม่ทัน
ต้องออกเสียงตะโกนไปว่าเป็นห่วงอยู่เป็นระยะๆ
(แต่จริงๆ แล้วเดินไม่ทัน อิๆๆ)

หมอนกเดินอยู่เกือบรั้งท้ายพอสมควร แล้วมีอยู่คนเดียวนี่แหละครับที่เดินลื่นล้ม
แล้วพอเดินผ่านร่องน้ำตกเล็กๆ ที่คนอื่นเดินข้ามสบายๆ
หมอนกก็เดินสะดุดน้ำตกเสียอย่างนั้น
เรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่ม NFC ที่เดินข้างๆ ได้เสมอ
ส่วนอุ้มท่าทางจะชอบป่าครับ
เห็นพูดกับผมเรื่อยๆ ว่าชอบบรรยากาศแบบนี้จัง ชอบเดินป่าแบบนี้จัง
เลยทำให้คิดว่าฉายาเด็กดอยนี่ได้มาถูกบุคลิกจริงๆ ฮะๆๆ

เดินไปกิโลเมตรกว่าๆ ได้มั้ง เราก็มาถึงลานหินปุ่ม
เป็นลานหินกว้างๆ ที่มีแต่ปุ่มผุดขึ้นมาตะปุ่มตะป่ำเต็มไปหมด
ตอนแรกพวกเรากะเดินผ่านไปเฉยๆ
เพราะไม่คิดว่าข้างหน้าจะมีปุ่มอะไรมากมาย
แต่ปรากฏว่ามีคนเดินออกมาจากทางข้างหน้า
พร้อมกับบอกพวกเราว่าลานหินปุ่มข้างหน้าน่ะสวยมาก
เราก็เลยเฮกันไปข้างหน้า
พอไปถึงก็เห็นลานที่มีแต่ปุ่มเล็กปุ่มน้อยโผล่ขึ้นมาเต็มลาน
ดูสวยแบบแปลกๆ ดี

แต่จุดสำคัญอยู่ที่ลานหินปุ่มนี่ มันมีรอยแตกอยู่หนึ่งรอย
ซึ่งถ้าอยากจะไปดูให้สุดลาน ก็ต้องข้ามรอยแยกนี้ไป
ปัญหาคือว่า แม้เจ้ารอยแยกนี้จะไม่กว้างสักเท่าไหร่
แค่ระยะพอก้าวข้ามยาวๆ ก็ผ่านได้ แต่ความลึกของรอยแยกนี่สิที่น่ากลัว
ใช่ครับ ไอ้เจ้ารอยแยกนี่เป็นประมาณร่องเหวครับ
ไม่ลึกขนาดมองไม่เห็นก้น แต่ถ้าตกลงไปก็ไม่รอดแน่นอน
คราวนี้พวกเราก็ย่องๆ ไปดูร่องแยกนี่ พร้อมกับทำท่าขนลุก มือเท้าอ่อนไปตามๆ กัน

แต่โจกลับขยับเข้าไปใกล้รอยแยกนี่เรื่อยๆ
พอหมอนกเห็นก็รีบเตือนว่า อย่านะโจ แต่ไม่ทันครับ
โจก้าวข้ามไปยาวๆ แม้ฝ่าเท้าจะสัมผัสกับอีกฟากของรอยแยกอย่างเต็มๆ
แต่ส้นเท้านี่เกือบครึ่งที่ทับไปตรงร่องเหว
ผมเห็นเต็มๆ ตาเลยครับ หวาดเสียวสุดๆ
แถมโจใส่รองเท้าแตะเสียด้วย ผมหันไปมองหมอนกแล้วทำหน้าแหยๆ
หมอนกก็บอกว่าเห็นเหมือนกันไอ้ตรงส้นเท้าเนี่ย
โฮย ใจหายใจคว่ำครับ กล้าจริงๆ นะโจ

แล้วคุณเอ๋ก็ทำตามโจไปอีกคนครับ
เดินก้าวข้ามยาวๆ แบบเดียวกัน วางส้นเท้าได้ตำแหน่งคล้ายกันเสียด้วย
ไอ้พวกเราก็คอยลุ้นกันกลัวว่าจะลื่น
เพราะไอ้ตอนนั้นน่ะฝนมันตก พื้นหินก็ลื่นพอตัวอยู่แล้ว
พอเอ๋ข้ามไปได้ เสียงร้องวู้วพร้อมเสียงถอนหายใจก็ดังระงม
อะไรจะกล้ากันปานนี้ฟะ

"โอ้โห สวยมากๆ เลยวิวนี้" เสียงโจที่ไปยืนอยู่ขอบลานแล้วดังสวนขึ้นมา
ส่วนพวกเรามองไม่เห็นอะไรครับเพราะหมอกลงปิดแบ็คกราวน์ไปแล้ว
จะให้เห็นเหมือนโจก็ต้องข้ามร่องไปยืนที่ฟากเดียวกับโจเท่านั้น
ว่าแล้วพี่เล็กซ์ก็ไม่ยอมน้อยหน้า
แกกระโดดวื้ดเดียว ลงไปอีกฟากของรอยแยก เก่งจริงๆ
อันนี้ไม่หวาดเสียวเท่าไหร่เพราะว่าแกกระโดดไปเลยวางเท้าได้เต็มๆ พื้น

คราวนี้ผมก็เริ่มอยากไปบ้าง
เพราะแม้จะหวาดเสียว แต่ถ้ากระโดดไปดีๆ วางเท้าดีๆ ก็ไม่น่าอันตรายเท่าไหร่
ผมใส่รองเท้าผ้าใบเสียด้วย แถมยังเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลือในฟากนี้เสียอีก
ว่าแล้วความกล้าก็นำหน้าความปอดแหก ผมก้มหน้าลงไปดูร่องเหวสักพัก
แล้วก็ลุกขึ้นยืน วางขา ตั้งท่า แล้วก็กระโดดข้ามไป
หวืววววววว ตุบบบบบ แหม ลงอย่างดีเลยครับ

ขณะที่ผมกำลังดื่มด่ำกับความสำเร็จของตัวเอง เสียงโจก็แว่วขึ้นมา

"เฮ้ยย มีสะพานนี่หว่า"

โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไอ้สะพานเนี่ย มันอยู่ทางขวาครับ มีพุ่มไม้บังอยู่นิดๆ
แต่ถ้าเราขยับไปทางขวานิดเดียว ก็จะเห็นสะพานข้ามรอยแยกนี้แล้ว
ขณะผมกำลังงงๆ กับความเปลี่ยนแปลง
อุ้มก็เดินข้ามสะพานมา ตามด้วยน้องๆ และหมอนก
แป๊บเดียวมากันเต็มฟากนี้แล้ว

อ่ะ
ความรู้สึกตอนนั้นนะ แบบว่า
เฮ้ยย เมื่อกี้ยังรู้สึกเหมือนเป็นคนกล้าอยู่เลยนี่นา
ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกโง่ๆ ยังงี้ฟะ
จาก 4 ผู้กล้าหาญ กลายมาเป็น 4 ผู้โง่เขลาไปเสียนี่

และแล้ว 4 ผู้กล้าก็เดินไปรวมกลุ่มกับอีก 7 คนที่ฉลาดกว่า
แล้วก็ร่วมกันถ่ายรูปกันมาจนได้รูปที่เห็นอยู่ในกระทู้ NFC ออน ทัวร์

ขอบอกว่า วิวที่หน้าผานั้นสวยมาก เมฆลอยต่ำเรี่ยเชิงเขา
เห็นป่าสีเขียวคลุมด้วยปุยเมฆใหญ่เล็กสลับกันไป
ความรู้สึกที่เห็นทิวทัศน์นั้นมันเหมือนสุดยอดมาก
เดินฝ่าฝนกันมาเหนื่อยๆ แล้วมาเจอทิวทัศน์ที่ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง



เมื่อคืนนะ แม่ตาเล่าให้ผมฟังทางโทรศัพท์ว่า
สิ่งหมอนกพูดหลังจากเห็นโปสการ์ดประชาสัมพันธ์ลานหินปุ่มของการท่องเที่ยวแล้วก็คือ
"ตอนที่เราไปเที่ยวน่ะสวยกว่าในรูปอีก"

นี่แหละครับ เบื้องหลังภาพที่เอามาโชว์
เห็นวิวสวยๆ อย่างนี้ มันแฝงเอาไว้หลายอย่างเลยครับ
ทั้งความเหน็ดเหนื่อยตรากตรำที่ต้องเดินขึ้นลงเนินเขากันกว่าจะมาถึง
ความเฉอะแฉะที่มาพร้อมกับฝนพรำๆ ที่ตกลงมาต้อนรับพวกเราเกือบตลอดทั้งบ่าย
ความสดชื่นเมื่อได้สัมผัสธรรมชาติแบบไม่ต้องปรุงแต่ง
ความยินดีปรีดาและอิ่มเอมเมื่อได้เห็นศิลปะของธรรมชาติที่สวยตระการตา

และความกล้าหาญของ 3 หนุ่มและ 1 สาวที่สายตาไม่ค่อยดีเอาเสียเลย

เฮ้ออออออ...

Create Date : 21 เมษายน 2550		9 comments
Last Update : 22 เมษายน 2550 7:43:33 น.
Counter : 979 Pageviews.
Share Tweet