Bloggang.com : ผมขาว : เรื่องเล่า วัยเด็ก ของคนผมขาว

เรื่องเล่า วัยเด็ก ของคนผมขาว

ชีวิตที่สงบเย็น และ เป็นสุข
อารัมภ์บท

เป็นเรื่องไม่ง่ายเลย ในการขัดเกลาจิตใจ ตนเอง ให้นำไปสู่จิตที่สงบ เป็นสุข

จากเบ้าหลอมความทุกข์ยากทั้งหลายที่เติบโตขึ้นมา จากครอบครัวชาวนาที่ยาก จน มีพี่ชาย 2 คน ช่วยกันส่งเสียให้เล่าเรียนจนจบปริญญาตรี การไช้ชีวิตที่เรียบง่าย และประหยัด ถูกสอนด้วยประสบการณ์ตรง เมื่อได้เห็น พ่อ แม่ พี่ ที่ทำงานอย่างหนัก

ผ่านความทุกข์ยากอย่างหนัก ทั้งกาย และใจ สภาพเหล่านี้ จึงกลายเป็นความมุ่งมั่นด้านการศึกษา มุ่งสู่รั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ที่แสนจะอบอุ่น ด้วยเพื่อนฝูงคนใต้ “ชมรมโดมทักษิณ ” ในสมัยนั้น

เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เป็นเบ้าหลอมด้านวิธีคิด ให้เกิดความมุ่งมั่น ที่จะนำความรู้ ประสบการณ์ด้านการศึกษา มาใช้ในชีวิตการทำงาน เสรีภาพด้านการศึกษา วิชาพื้นฐานที่อาจารย์ ป๋วย อึ้งภากรณ์ ได้วางเป็นลักสูตร ไว้ การทำกิจกรรมเพื่อส่วนรวมต่างๆ ด้านงานค่ายในชนบท การต่อสู้ทางการเมือง เมื่อ 6 ตุลาคม 2519 จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ยังคงแจ่มกระจ่างในความรู้สึก

49 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหกจริงๆ เมื่อมองกลับไปเบื้องหลัง เขาว่าคนแก่ชอบพูดถึงอดีต ก็น่าจะจริง 49 ปีก็น่าจะแก่ ชีวิตก็ได้อะไรต่อมิอะไรมามากมายแล้ว ก็จะขอสาธยาย เป็นเรื่องๆไป ที่ตัวเองรู้สึกมีความสุข ที่จะเล่าจากประสบการณ์จริง และได้พอกพูนมา เป็นวิธีคิดที่สร้างสรรค์ เพื่อผู้ยากไร้ เพื่อผู้ด้อยโอกาสในสังคม คนชายขอบ และ เพื่อเพื่อน ที่มีวิธีคิด และมีความรู้สึกคล้ายคลึงกัน

วัยเด็ก

เมื่ออายุได้ 5 ปี มีเหตุการณ์ที่สำคัญ ที่เกิดขึ้น กับบ้านของเรา

คืนนั้น เราอยู่กันพร้อมหน้า ทั้ง พ่อ แม่ พี่ชาย และ ตัวเราเอง เมื่อขึ้นนอนบน บ้านหลังใหม่ ที่พ่อสร้างไว้เป็นคืนแรก พายุลมแรง พร้อมด้วยฝนตกอย่างหนัก กระหน่ำ มาที่บ้านของเรา พ่อให้พี่ชายอุ้มเราลงจากบ้านมาอยู่ที่ครัว พี่ชายตอนนั้นอายุ 17 ปี อุ้ม น้องอายุ 5 ปีลุยน้ำท่ามกลางพายุ ฟ้าถล่มที่น่ากลัวมาก จนกระทั่งเช้า พายุสงบ บ้านลุงๆ ป้าๆ แถวนั้นพังหมด เหมือนบ้านของเรา

ต่อมาไม่กี่วัน ทางราชการก็มีเสื้อผ้า ข้าวสารมาบริจาค บ้านเรา ไก่ตายมากมาย แม่ผัดไก่ให้กินเสียจนเบื่อ พ่อ กับแม่ และ พี่ชายก็ต้องทำนา และทำงานกันอย่างหนัก เพื่อซ่อมแซมบ้านใหม่กันอีกครั้ง และเพื่อนบ้านก็จะเล่าสู่กันฟังว่า ใครเสียชีวิตบ้าง โดยเฉพาะที่ แหลมตะลุมพุก
ผู้คนล้มตายมากมาย

ภัยธรรมชาติ การเปลี่ยนแปลงของโลก สร้างความสูญเสีย ทั้งชีวิตและทรัพย์สิน ทิ้งซากสลักหักพังไว้ให้มนุษย์ ได้ดิ้นรน ต่อสู้ กันต่อไป

อายุได้ 6 ปี

เราอ่านหนังสือได้ก่อนไปโรงเรียน เพราะแม่สอน

ก เอ๋ย ก ไก ข้อ–ไข ในเล้า
ข้อ – ขวด ของเรา คอ – ควาย เข้านา

เราอ่านเสียงทองแดงดังลั่นเหมือนแม่สอน ตอนตื่นเช้าๆทุกวัน

เมื่อพ่อไปทำงานที่ไกลๆ หลายๆเดือนถึงจะกลับบ้านมาสักครั้งหนึ่ง บ้านเราอยู่ ห่างจากริมคลองใหญ่ ประมาณ 1 กิโลเมตร เราไปนั่งรอพ่อที่ศาลาท่าน้ำ จะนั่งคอยพ่อ

เมื่อไรพ่อจึงจะกลับมา จะมีเรือโดยสารวิ่ง ผ่านไป ผ่านมานานๆครั้ง ระหว่าง อำเภอปากพนัง และ อำเภอชะอวด เรือผ่านไปลำแล้ว ลำเล่า เรือชื่อ เจริญผล เรือ อภิชาต เรือ ........ เราอ่าน สะกดชื่อเรือได้หมด

คิดเลข บวกเลขได้หมดก่อนไปโรงเรียน เพราะพอเดือนเมษายน ชาวนาจะหยุด ทำนา เป็นเวลาว่างของชาวนาที่จะได้พักผ่อนประจำฤดูกาล โดยเฉพาะในวันสงกรานต์ ซึ่งชาวบ้านเรียกว่า วันว่าง น่าจะหมายถึงว่างจากภารกิจต่างๆ พ่อจะพาเราไปเล่นไพ่ ผสมสิบ เล่น อีควัด กุ้ง หอย ปู ปลา ถ้าได้เงินจากการเล่นชนะกลับบ้าน พ่อก็จะ ฮัมเพลง กลับบ้านกับลูก พอครั้งไหนที่เล่นแพ้ ก็กลับบ้านอย่างเงียบๆ และเหี่ยวๆ เป็นอย่างนี้ หลายๆครั้ง

ตอนต่อไป //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=duangta&month=11-2006&date=29&group=1&blog=2

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2549

Last Update : 30 พฤศจิกายน 2549 6:41:13 น.

0 comments

Counter : 650 Pageviews.