ยายบัวมักมีเรื่องเล่าให้เราฟัง ...ฟังแล้ว

เรารู้สึกสบายใจ และเข้าใจสิ่งที่มันติดอยู่ในใจเรา เราเลยเอามาเล่าต่อให้ได้

อ่านกัน ก็แบบยายว่าละกัน อ่านกันเอา

เพลินๆใจกัน เพราะคนเล่า เล่าด้วยความ

สบายใจจ๊ะ

ยายบัวเล่าให้เราฟังว่า ....

ยายมักได้ยินคนพูดว่า ไม่อยากเกิดแล้ว อยากไปอยู่ที่ พระนิพพาน ...ในช่วงเวลา

ที่เขาเจอเรื่องราวที่มาจากความทุกข์ใจ จากป่วยไข้ไม่สบายกาย ....

รู้สึกทรมานกาย  ... เวลาที่เจอะเจอกับปัญหาที่แก้ไม่ได้ ... เวลาที่เบื่อกับคนที่

มาทำร้าย หรือ ให้ร้ายกับตนเอง ..เวลา

ที่รู้สึกทนอะไรไม่ไหวแล้ว ....รู้สึกไม่อยากจะทน ไม่อยากจะรับรู้เรื่องราว

ไม่อยากทำอะไรแล้ว หรือไม่ก็รู้สึกอยาก

เหมือนคนอื่นที่เขาพูดกันว่า อยู่ที่พระ

นิพพานแล้วดี อยู่แล้วมีความสุขดี ....

ใครๆก็ปราถนาจะไปพระนิพพาน แต่ยายบอกว่า คนส่วนใหญ่มักจะมีแต่อยากไปตอนที่มีความทุกข์กาย จนทนไม่ไหว

ทุกข์ใจในเรื่องที่ทนได้ยาก

แต่ตอนไม่มีอะไร ไม่รู้สึกอึดอัด ไม่ทุกข์

ใจ ไม่มีเรื่องราว อะไรให้เป็นเหตุต้อง

ทนทุกข์ ... ก็จะลืมว่า เคยต้องการไปพระนิพพาน ลืมพระนิพพานไปเลยก็มี

เพราะมัวแต่หลงไปกับเรื่องอื่นๆที่ทำให้รู้

สึกมีความสุข ได้กินดี ได้เที่ยวสนุก ได้

เพลิดเพลินไปกับสิ่งที่ตนเองชอบ ได้รับของที่ถูกใจ ได้สมหวังกับความรัก ...

บางคนก็ตั้งใจทำบุญแล้วก็ต้องการในผลของบุญที่ทำ อธิษฐานขอพรพระท่าน

ทุกๆเรื่อง ขอให้รวย ขอให้ได้สมความ

ปราถนาทุกอย่าง ขอให้หน้าที่การงานดี

เจริญ ๆ ขอให้มีคนมารัก ขอให้ครอบครัวอยู่อย่างมีความสุข...และก็อื่นๆอีกมากมายตามความอยาก ตาม

ความต้องการ สุดท้ายขอไปพระนิพพานชาตินี้ 

แล้วก็ตั้งใจทำบุญให้มากๆ ที่ไหนสร้างวัด สร้างโบสถ์ สร้างวิหาร สร้างศาลา

หล่อพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ยิ่งใหญ่ยิ่ง

ชอบทำกัน เพราะถือว่าได้บุญมาก

ทำบุญทุกอย่าง บวชพระ  ถวายอาหารพระ ถือบวชถือศีลกัน ... เรียกว่า บุญไหนมีอานิสงส์อย่างไร รู้หมด ทำหมด

ทุกอย่าง จะลำบากลำบนชนาดไหน จะ

ไปไกลขนาดไหนก็ดั้นด้นกันไปก็มี ...

ยายว่าทุกอย่างที่ทำบุญกันมีอานิสงส์ตามบุญนั้นอยู่แล้ว จริงๆจ๊ะ ... ทุกอย่างที่

กล่าวมาข้างต้น เป็นบุญทั้งหมด

ทำบุญกันมากมาย เกิดตาย ตายเกิด ก็ทำกันอยู่อย่างนี้ แล้วก็ปราถนาจะไปอยู่พระนิพพานกันตลอด แต่จะมีสักกี่คนที่

มีกำลังใจได้ไปอยู่ที่พระนิพพานได้จริง

พระท่านว่า มีน้อยมากเลย

ยายก็เลยถามท่านว่าทำไมถึงน้อยมาก

ล่ะเจ้าคะ ...  ท่านก็เมตตาตอบมาว่า

เพราะคนเรามักติดอยู่ในบุญที่ทำ ถึงเอาแต่สร้างบุญสร้างกุศล แต่ขาดกำลังใจเอาจริงของใจที่ตั้งใจจริงที่ไม่ต้องการ

เกิดจริง  คนที่ตั้งใจไปพระนิพพานเขาต้องมีกำลังใจเป็นหนึ่ง ใจมุ่งตรงที่พระนิพพานเพียงอย่างเดียวจริงๆ 

ไม่วอกแวก ไม่อยากเกิดจริงๆ เขาทนทุกข์ไม่ไหวจริงๆ เขาหน่ายจริง เขาต้อง

ความสงบภายในใจจริง แล้วเขาต้องการ

พ้นทุกข์จริงๆ  เขาจึงอธิษฐานมุ่งตรงไป

ที่พระนิพพานเพียงจุดเดียว 

ไม่แวะสวรรค์โลก

ไม่แวะพรหมโลก 

ไม่เกี่ยวข้องกับ....อบายภูมิ

แต่คนเรามักขาดการตั้งใจเอาจริงใน

ความสุขของใจ มักมุ่งเน้นไปกับความสุข

ภายนอกกัน ต้องการร่ำรวย ต้องการมี

ชื่อเสียง ต้องการให้คนมาเชื่อถือศรัทธา

ต้องการให้เห็นว่าเป็นคนดี เป็นคนชอบ

ทำบุญทำทาน เป็นคนดีมีศีลธรรม ...

เป็นผู้ทรงสมธิได้ดี เป็นผู้มีญาณวิเศษ

เมื่อยังมีการยึดถือ ยึดมั่นถือมั่นในตน

ยังติดในความต้องการดี ... ติดดี

ยังติดในคำชื่นชมสรรเสริญ

มันก็ยากที่ไปอยู่ที่พระนิพพาน

การไปอยู่ที่พระนิพพานกับพระองค์ท่าน

ต้องมีกำลังใจที่เด็ดเดี่ยว ต้องมีจริงในความรู้สึกของใจที่ชัดแจ้ง ...ในความสงบเย็นได้จริง

ี้รู้สึกถึงค่าของใจ ...ว่าใจของเราที่มีค่า

ที่สุดจริง

รู้คุณในคุณความดีของพระองค์ท่านด้วยใจที่เห็นค่ายิ่งในความรักที่พระองค์

ทรงให้กับเราจริง

มีความกตัญญูรู้คุณต่อท่านผู้มีพระคุณด้วยใจจริง เพราะ พระคุณของพระองค์

ท่าน ทรงหาประมาณมิได้จริง

มีใจนอบน้อมสักการะต่อพระองค์ท่านอย่างหมดใจจริง

สิ้นสงสัย หรือหมดข้อสงสัยในคำสอน

จึงเชื่อฟังและน้อมนำมาปฏิบัติอย่าง

ตรงไปตรงมา ไม่คิดเองเออเอง เพราะ

พระองค์ท่านทรงหามาให้หมดแล้ว เรา

เพียงเดินตามเส้นทางของพระองค์ท่าน

สาวก เป็นเพียงผู้เดินตาม ก็เท่านั้น

อันที่จริงเพียงแค่เรารักษาศีล  ทำจิตให้ผ่องใสอยู่เสมอ รักษาใจให้สงบเย็น

มีความกตัญญูรู้คุณในคุณความดีของ

พระองค์ท่านและท่านผู้มีคุณ

เห็นคุณ และ เห็นค่าของใจ ...ในความ

สงบเย็นของใจ

และตั้งใจจริงที่ไม่ต้องการกลับมาเกิดเพราะเห็นโทษของการเกิดจริง

ยายบอกว่า คนเราถ้าต้องการความสงบเย็นจริงๆ เขาก็ต้องรักษากาย วาจาและใจของเขาอยู่แล้วโดยปกติ  เขาไม่หาเรื่องที่ทำให้เขาต้องทนทุกข์ใจหรอกจ๊ะ

คนที่ทนทุกข์ของใจไม่ไหวจริงๆ และเห็น

ว่าใจของเขาสำคัญที่สุด เขาจึงต้องการพ้นทุกข์จริงๆและต้องการความสุขของใจอย่างแท้จริง ที่ไหนๆก็ไม่มี มีอยู่ที่เดียวคือ ที่พระนิพพานซึ่งเป็นที่อยู่ของใจที่มีความสงบเย็นที่สุด อบอุ่นในความ

รักของพระองค์ท่านและทุกๆท่านที่พระนิพพาน และมีความอิสระมากที่สุด

ความรู้สึกของใจเรามีค่า เพราะมีผลกับ

ที่อยู่ของใจเราจริง

ถ้าจิตเรายังรู้สึกรักในการทำบุญทำทาน

คือ ยังปราถนาในอานิสงส์ของบุญ เวลาใกล้ตาย จิตจับถึงบุญที่ทำมา เมื่อหลัง

ความตาย ก็ไปรับผลของบุญในสวรรค์

ถ้าใจเราชอบทำสมาธิ ต้องเข้าฌานออก

ฌานขั้นนั้นขึ้นนี้ จิตรักในการทำสมาธิ

หลังความตาย ก็ไปรับผลของบุญในสมาธิที่พรหมโลก

แต่ถ้าจิตต้องการความสงบเย็นจริง

รู้คุณในคุณความดีของพระองค์ท่านจริง

และมีความกตัญญูต่อพระองค์ท่านด้วย

ใจที่นอบน้อมอย่างศิโรราบ อย่างหมดใจ

จริงๆ ผลของใจย่อมอยู่อย่างพ้นทุกข์ได้

จริง ไม่ต้องการเกิดจริงๆ ... หลังความ

ตายเราก็ได้ไปอยู่ในที่ที่ไม่ต้องกลับมา

เกิดอีกต่อไป นั่นคือ พระนิพพาน

พระท่านว่า ที่อยู่ของใจก็มาจากการฝึก

ฝนของจิตเรานั่นเอง จงหมั่นฝึกฝนจิตให้

ตั้งมั่นและตั้งใจเอาจริง ผลของใจเรา

ย่อมชัดแจ้งในใจเราเองนะจ๊ะ

อย่าประมาทกัน อย่าหลงระเริงในความสุขภายนอกกัน ... จงพากันเดินตามทาง

ที่พระองค์ท่านทรงหามาให้ด้วยความรัก

ด้วยต้องการให้พวกเราพ้นจากทุกข์จริงๆ  

ยายบัวบอกว่า เวลามันเดินหน้าของมันไปไม่เคยหยุด แล้วทำไมจิตเราจึงเดินๆหยุดๆกันล่ะจ๊ะ ...

สุขใจ สบายใจกันนะจ๊ะ

...

สาธุอนุโมทามิ นิพพานะปัจจะโยโหตุ

ขอบพระคุณที่มาจากเฟสบุค

ดวงแก้ว กตัญญู 21ธค2560

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2071605659742245&id=100006784923561

...

...

...