|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ความคิดข้างหน้าต่าง
การที่ไม่เห็นฉัน...ไม่ได้แปลว่าฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ ฉันวนเวียนอยู่ที่นี่ทุกวัน...วันละหลายเวลา แล้วแต่สภาพจิตใจ แต่เลือกที่จะปรากฏตัวหรือไม่นั้น...ตามแต่สถานการณ์
ยังก่อน...อย่าเพิ่งจินตนาการบรรเจิดเพริศพรายทลายโลก หวังว่าคงยังไม่ได้ตัดสินไป ว่าฉันเป็นสัมภเวสีที่ลอยไปลอยมาแถวๆ นี้ ฉันก็แค่เป็นวัตถุที่มีจิตผูกพันธ์ กับพื้นที่แห่งนี้เท่านั้น(ยิ่งน่ากลัวไปใหญ่เลย)
---------------------------------------------------------------------------
เข้าเรื่องดีกว่า...
ที่เห็นจขบ.ไม่ได้อัพบล็อกมาเนิ่นนาน แต่ชีวิตหาได้พ้นจากการ เปิดบล็อกตัวเอง และติดตามบล็อกผู้อื่นไม่ หากด้วยจิตใจ ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด คิดไปเองว่า การใช้เวลาป้วนเีปี้ยน เวียนว่าย อ่านนู่นเขียนนี่ไป ในขณะที่ยังทำงานไม่เสร็จนั้น เป็นเรื่องไม่น่าให้อภัย
แต่หารู้ไม่ว่า การที่ไปทำงานโดยไม่ได้หยิบจับเรื่องราว มาถ่ายทอดลงในบล็อกตัวเอง หรือเที่ยวเสพถ้อยคำในบล็อกผู้อื่นนั้น ไม่ได้ช่วยให้การทำงานมีประสิทธิภาพสูงสุดแต่ประการใด เพราะพบว่า...ถ้าไม่ทำงานด้วยจิตฟุ้งซ่านในหลายครั้งแล้ว ก็ต้องมีช่วงเวลาที่นั่งนิ่ง โดยไม่ได้หยิบจับงานใด วันละหลายชั่วโมง
แล้วทำไมเราไม่ใช้เวลาที่นิ่งงันนั้น มาเรียบเรียง ระบายความคิด ของตัวเองลงในบล็อกเล่า...
ยิ่งได้ฟังเพื่อนคนหนึ่งกล่าวขึ้นขณะพูดคุยกันระหว่างเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน ว่า...ตอนนี้เธอผู้นั้น ตัดสินใจทำสิ่งที่อยากทำได้ง่ายขึ้น เพราะถ้าดันทุรังทำงานไปทั้งที่ยังมีบางอย่างค้างคาใจ งานก็ไม่ได้คุณภาพ ตามที่ตั้งใจไว้ แถมอาจยังเสียโอกาสทำอะไรบางอย่างที่อยากทำ ขอเพียงยังหลงเหลือความรับผิดชอบต่องานโดยกลับมาทำให้เสร็จในภายหลัง หากไม่สามารถจัดการให้เสร็จเรียบร้อยก่อนได้
การเขียนบล็อกเอง ก็ไม่ไ้ด้กินเวลามากมายนัก ทั้งยังเป็นการทำให้ สมองโล่งว่าง กระจ่างใสพร้อมจะทำงานใหม่ และก่อให้เกิดสมาธิด้วย ฉันจึงสรุปกับตัวเองว่า ถ้าฉันอยากเขียนเมื่อไหร่ฉันจะเขียน ดีกว่าทนเก็บกด รอให้งานเสร็จ ซึ่งบางครั้งกว่าจะเสร็จก็หมดเวลาแล้ว และมีเรื่องค้างคาพอกพูนในใจไปเรื่อยๆ
-------------------------------------------------------------------------------
ความคิดข้างหน้าต่าง...มาออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน ในยามเช้าวันหนึ่ง หลังจากทำการบ้านเสร็จไปหนึ่งชิ้น ฉันหยิบกระดาษวาดสีน้ำ ขนาดโปสการ์ด ขึ้นมาร่างด้วยพู่กัน และป้ายปาดสีลงไปโดยไม่ลังเล ความรู้สึกในตอนนั้น คล้ายได้รับการปลดปล่อย และวันนั้นทั้งวันเป็นวันที่ฉันรู้สึกดี
ฉันอยากให้ตัวเองได้รับความรู้สึกแบบนี้ในทุกๆ วัน
---------------------------------------------------------------------------------
ช่วงนี้มักจะเผลอหลับไปตอนประมาณห้าทุ่มบ่อยมากๆ และจะตื่นมาตอนตีห้าเป๊ะๆ เสมอๆ ต่อเนื่องกันหลายวันแล้ว แต่ที่ผ่านมายังเต็มไปด้วยความกังวล ว่ามีเหตุผิดปกติอะไรหรือเปล่า พอตื่นมาก็เลยไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ถ้าได้วาดรูปวันละรูปคงรู้สึกดี
แต่ถ้านอนหลังเที่ยงคืนก็จะไม่ตื่นตอนตีห้าแล้ว ช่วงนี้ช่วงสอบ สัปดาห์หน้ามีสอบติดกันสี่วันเลย คงยังไม่ไปเยี่ยมเยียนตามบ้านทุกท่านนะคะ วันนี้ขอมาระบายก่อน เพื่อรีเฟรชตัวเอง เตรียมบรรจุเรื่องราว ซึ่งก็คือเนื้อหาที่จะสอบนั่นเอง ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ
Create Date : 19 ธันวาคม 2552 |
Last Update : 19 ธันวาคม 2552 10:12:03 น. |
|
19 comments
|
Counter : 1606 Pageviews. |
|
|
|
โดย: chabori วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:10:30:04 น. |
|
|
|
โดย: ต่ายจิ (NENE77 ) วันที่: 19 ธันวาคม 2552 เวลา:22:03:05 น. |
|
|
|
โดย: Devonshire วันที่: 20 ธันวาคม 2552 เวลา:9:43:02 น. |
|
|
|
โดย: minporee วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:22:39:19 น. |
|
|
|
โดย: minporee วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:22:44:43 น. |
|
|
|
โดย: minporee วันที่: 25 ธันวาคม 2552 เวลา:14:22:38 น. |
|
|
|
โดย: JJ&TheGang วันที่: 25 ธันวาคม 2552 เวลา:22:15:50 น. |
|
|
|
โดย: Devonshire วันที่: 26 ธันวาคม 2552 เวลา:10:06:58 น. |
|
|
|
โดย: รัชชี (รัชชี่ ) วันที่: 26 ธันวาคม 2552 เวลา:17:34:32 น. |
|
|
|
โดย: JJ&TheGang วันที่: 27 ธันวาคม 2552 เวลา:10:03:39 น. |
|
|
|
โดย: mutcha_nu วันที่: 29 ธันวาคม 2552 เวลา:21:20:36 น. |
|
|
|
โดย: ถปรร วันที่: 31 ธันวาคม 2552 เวลา:20:42:03 น. |
|
|
|
โดย: momster วันที่: 31 ธันวาคม 2552 เวลา:21:42:45 น. |
|
|
|
โดย: momster วันที่: 31 ธันวาคม 2552 เวลา:21:50:42 น. |
|
|
|
โดย: Devonshire วันที่: 31 ธันวาคม 2552 เวลา:22:26:35 น. |
|
|
|
โดย: minporee วันที่: 31 ธันวาคม 2552 เวลา:23:42:18 น. |
|
|
|
|
|
|
Im not going to tell the story the way that
it happened. Im gonig to tell it the way
I remember it.
--Great Expectations--
|
|
|
|
|
|
|
อย่างน้อยก็จางลงไป