สิ่งที่ทิ้งร้างมาแสนนาน ฉันคิดว่าถึงเวลากลับมาแล้ว ปล่อยเจ้านี้นอนแซ่วนานหนักหนา ทิ้งให้ร้างอ้างว่าไม่มีเวลา บ่ายเบี่ยงเบือนวาจาไม่ลงมือ อ่านบทกลอนสอนผู้ทิ้งไฟฝัน สองสามวันผ่านทางตัวหนังสือ เห็นผู้คนรอบข้างต่างฝึกปรือ เจ้านั่งซึมกระทืออยู่ทำไม ถามว่าฉันทิ้งฝันไว้ให้ตายซาก? ยังพูดได้ไม่เต็มปากใช่ฝันไหม แต่ที่รู้เป็นความสุขของจิตใจ เป็นน้ำหล่อเลี้ยงในดวงวิญญาณ์ เขียนเถิดเจ้าเขียนไปตามใจเจ้า ไม่ต้องเฝ้าถามว่าใครจะอ่านหนา เขียนไปเถิดจนกว่าตายวายชีวา ถ้านำมาซึ่งความสุขของจิตใจ. ...ไม่ได้เขียนกลอนมานานแล้ว จนได้อ่านกลอนของรุ่นน้องคนหนึ่ง อยู่ๆ ก็คิดว่า ทั้งที่การเขียนเป็นสิ่งเยียวยาหัวใจเราแท้ๆ ทำไมถึงปล่อยทิ้งร้างเสียตั้งนาน อะไรที่ทำแล้วมีความสุขทำไมถึงเพิกเฉยต่อมัน ทำมันบ่อยๆ สิ ...   Create Date : 09 ธันวาคม 2556 1 comments Last Update : 9 ธันวาคม 2556 0:10:13 น. Counter : 1436 Pageviews. Share Tweet

ปีนี้พี่ก๋าเขียนกลอนเกือบทุกวัน อย่างช่วงนี้ก็เขียนกลอนการเมืองครับ 555 เพิ่งรู้ตัวว่า ถ้าเราฝึกเขียนบ่อยๆ ก็เขียนได้คล่องขึ้นจริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 11 ธันวาคม 2556 11:50:12 น.