เจิมก่อน

สุดยอด ขอปรบมือ (แปะ ๆ ๆ)

เริ่มเรื่องตั้งแต่เดินทาง เก็บรายละเอียด จุดเล็กจุดน้อย ว่าถึงที่ไหนแล้ว

รวมถึงอารมณ์ในแต่ละช็อต ขนาดปกติเวลาเราเขียนร้อยแก้วธรรมดา เรายังหลงลืมบางช็อต

ชอบนามปากกา "มัดเมฆ" เหมือนกันค่ะ เหมือนเป็นนามปากกาพวกนักเขียนนิยาย หรือพวกนางเอกอะไรทำนองนั้น

อีกอย่างพี่รัชชี่เป็นคนชอบชื่อพวก มัดหมี่ ฝ้าย พลอย และอะไรที่เกียวกับเมฆ เมฆา อะไรทำนองนี้

โอ๊วะ พึ่งรู้มีนิราศนี้ด้วยอะ นู๋เจื้อยแจ้ว

ดีจ้า ...

อ่ะโห .. มาอ่านตอน 2 ไปนิดหน่อยก็ต้องกลับไปอ่านตอนหนึ่งใหม่
ดูสิ เขียนได้ยังไง .. พี่ว่าแต่ละคนในบล็อกมีความสามารถกันท่วมท้นมาก
เห็นที่เขียนๆ กันมา ทั้งที่นี่และของพี่แดงด้วย อ่านแล้วทึ่งเลยว่า
ทำไมแต่งกันได้เก่งนัก .. เก่งจริงๆ อ่ะคะ เพราะว่าอ่านแล้วคล่องมาก
อีกอย่างก็คือ .. เก็บรายละเอียดได้ดีด้วยอ่ะคะ ชอบจัง ..
.....................



อ่านเรื่องเม้นท์ผ้าปักที่คุณพ่อท่านแนะนำว่าไม่ต้องทำแล้ว
เพราะว่าสายตาจะเสีย อันนี้ก็ดีจังเลยคะที่คุณพ่อท่านแนะนำได้ดี
แต่ว่าบางทีถ้างานไม่ใหญ่เป็นชิ้นเล็กๆ เอามาทำคลายเครียดก็ดีเหมือนกัน
นะคะ ... แต่ว่าพี่สงสัยว่าจะอีกนานเลยกว่าจะมาแตะกับผ้าปักอีกครั้งจ้ะ

ฟังว่า "ปาย" ไม่ค่อยแหล่มเลยชักเซ็ง
เพิ่งจะเล็งอยากไปเยือนเหมือนเพื่อนพ้อง
เขาว่าเมืองนี้มีเสน่ห์เลยอยากลอง
แต่คงต้องทบทวนดูอีกครา

ใจพี่ว่า "อมก๋อย" สิน่ารัก
เมืองเล็กนักแต่ก็น่าสิเนหา
ยังตรองตรึกนึกดูก่อนนะน้องยา
เพราะต้องรอเวลาหน้าหนาวเอย...

ต้องขอชื่นชมว่าเขียนได้เก่งมากครับน้องเจื้อยแจ้ว
มีทั้งสัมผัสนอกสัมผัสใน
สัมผัสระหว่างบท
หลายๆคำเป็นคำที่พี่ก๋าไม่รู้จักและไม่เคยใช้ในการเขียนเลยครับ

เก่งมากๆครับ






ปล. งานต้นไผ่..เป็นความบังเอิญที่พี่ก๋าหยิบพู่กันมาเล่น
แล้วไม่รู้จะวาดอะไรดี
เหลือบไปเห็นกอไผ่ข้างร้าน
เลยลองวาดดู
ก็สนุกดีเหมือนกันครับ
เขียนไปมั่วๆแบบไม่มีตำราหรือครูต้นแบบเลยครับ

มาแว๊วววว หายหน้าไปนานมาอีกทีมาเจอของดีซะด้วย เก่งจังค่ะที่เขียนนิราศได้ เพราะไนลืม่ะได้อ่ะเวลาเดินทางก็คร่อกฟี้ตลอด นั่งรถเป็นหลับขยับเป็นกิน ฮ่าๆๆ แล้วจะติดสอยห้อยตามไปหย่อมบ้านดงมะไฟด้วยคนนะจ๊ะ สุขสันต์ปีใหม่ไทยจ้า

55555 เป็นนิราศที่อ่านแล้วอารมณ์ดี๊ดี ว่าแต่ไปบ้านดงมะไฟนี่จะได้กินลูกมะไฟหรือเปล่านี่ ของโปรดอิฉันเลย

เก่งจังแต่งนิราศได้ สมัยอิฉันไปออกค่ายไม่ค่อยจะยอมเดินสักเท่าไหร่ เกาะกระเป๋าพยาบาลไว้แน่น(เอาไว้รักษาตัวเองโดยเฉพาะ)

สวัสดียามเช้าครับน้องเจื้อยแจ้ว

หวัดดีตอนสาย ๆ จ๊าน้องมัดเมฆ (เพราะและก็น่ารักดีจ๊ะ)

พี่เม้นไปแล้วรอบเมื่อตอนเช้า ๆ หายหมดเลยอ่ะ นี่ก็พึ่งอาบน้ำเสร็จก็เลยเข้ามาเม้นใหม่อีกรอบ

อยากบอกว่านิราศของน้องเจื้อยแจ้ว อ่านเพลินด้วยสนุกด้วยทั้งตอน 1 และ ตอน 2 เลยจ๊ะ พี่เป็นคนแต่งกลอนไม่เป็นเลยอ่ะ แต่ชอบอ่านมาก ๆ พอได้มาอ่านนิราศของน้องเจื้อยแจ้วแล้วก็เลยชอบมาก ๆ เช่นกัน (ธรรมดาพี่ชอบเข้าไปอ่านที่บล็อกของพี่เอ็มบ่อย ๆ )

ชอบตรงที่น้องเจื้อยเจ้วตามเก็บได้ทุกความรู้สึก พี่ชอบตอนที่น้องเจื้อยแจ้วบรรยายตอนรู้สึกหิว กับตอนง่วงอ่ะ "เริ่มพลิกตัวหัวโขกโงกหงุบหงับ" 55 อ่านแล้วให้เห็นภาพของคนกะลังง่วงเอามาก ๆ เลยจ๊ะ

ยังไงก็จะตามอ่านตอนต่อไป

ขอบคุณที่เอานิราศเพราะ ๆ น่าอ่านแบบนี้มาแบ่งให้อ่านกันจ๊ะ

เป็นกะลังใจให้จ๊า

หนูมังกรเขียว ช่างเป็นเด็กดี คิดการแต่พอตัว..
ยายแมลงเฒ่า ไม่ไปไหนหรอกค่ะ มีแต่เล่นดิน เย็บผ้า แช่น้ำ ก็พอใจแล้ว

มาอ่านตอน 2 แล้วจ้ะ
พี่ว่าเริ่มสนุกขึ้นเรื่อยๆ น้องเจื้อยแจ้วแต่งเก่งมาก
รายละเอียดก็จดจำได้แม่นยำ แม้ยามหลับ ก็ยังรู้ว่าถึงสถานีไหนแล้ว

พี่ว่าตอนสองนี่ เพราะกว่าตอนหนึ่งอีกนา
ชักอยากอ่านตอนสาม ว่าจะเด็ดดวงขนาดไหน
ท่าทางเครื่องจะร้อนแล้ว

ฝากชมพี่สาวเรื่องนามปากกา มัดเมฆ ด้วย สะดุดตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลย เก๋ เท่ เหมาะกับเจื้อยแจ้วดี ^^