สายน้ำซัดผ่านโขดหินที่ลดหลั่นเป็นชั้นจากยอดอันสูงลิ่วเกิดเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณอีกทั้งสัตว์ตัวเล็กที่ส่งเสียงผสมผสานสอดรับกันเป็นท่วงทำนองของป่าเขา ละอองน้ำชื้นเย็นกระเซ็นซ่าบรรยากาศสดชื่นก่อให้เกิดความชุ่มชื้นในหัวใจแต่เด็กสาวที่นั่งอยู่บนโขดหินดูจะไม่สนใจชมความงามตามธรรมชาติสักเท่าใดนัก หน้านวลแอร่มซีดเซียวขอบตายังช้ำบวมจากการร้องไห้อย่างหนักกระทั่งตอนนี้ยังยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาป้อย นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวานตอนที่วิ่งตึงๆมายังเรือนตาศักดิ์ท้ายไร่หล่อนผวากอดยายพรร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร

“คุณหนูแหม่มร้องไห้ทำไมใครรังแก ใครทำอะไรให้เสียใจ”ยายพรลูบหลังลูบไหล่ อกใจพลอยสั่นไหวด้วยความเป็นห่วงไหนจะตาศักดิ์ที่คอยมองมาอย่างกังวลสองผู้เฒ่าคิดตรงกัน เนิ่นนานนักหนาแล้วที่คุณหนูที่เป็นเสมือนแก้วตาดวงใจไม่เคยร้องไห้คร่ำครวญแบบนี้ครั้งสุดท้ายที่เห็นคือวันที่ต้องจากบ้านไปอยู่ต่างแดน

“ลีน่าเกลียดเฮียลีน่าจะอดข้าว จะตายให้ดู ใครๆก็ไม่รักลีน่า ไม่มีเลยสักคนเดียว” หล่อนฟ้องทั้งสะอื้นตากลมโตแดงช้ำ หัวใจดวงน้อยยิ่งบอบช้ำหนัก

“เฮียเข้าข้างเมียเขาเมียว่าอะไรเฮียก็เชื่อ อีนั่นมันโกหกมันอ้อนเฮีย เฮียหน้าโง่”

“อย่าว่าคุณพี่อย่างนั้นไหนหยุดร้องไห้ก่อนเล่าให้ยายฟังที”

คุณหนูของยายพรไม่ใช่ผู้หญิงขี้แยไม่ได้ร้องไห้ง่ายๆถึงแม้ต้องจากบ้านไปอยู่แดนไกลเสียหลายปีท่ามกลางความไม่ใส่ใจของแม่บังเกิดเกล้าเวลาที่เธอกลับบ้านยังไม่ยอมให้เห็นน้ำตาสักหยด ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวที่เป็นจุดอ่อนในหัวใจที่โดนกระทบเมื่อไรเป็นต้องน้ำตาไหลเราวกับเขื่อนพัง

หล่อนเล่าเรื่องให้สองตายายฟังทั้งน้ำตาตั้งแต่มีเรื่องทะเลาะกับแฟนสาวของพี่ชายทั้งเรื่องที่โดนทำโทษมันน่าน้อยใจนัก “หูเบา เชื่อเมียไม่รักน้องแล้ว”

ใครจะนึกเมษาคนที่รักน้องชนิดที่แทบจะทูนหัวทูนเกล้ามดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม จะฟาดก้นหล่อนเข้าให้แถมยังพร่ำบ่นแสนรำคาญ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนังเมียหน้าพลาสติกนั่นทีเดียวนึกขึ้นมาแล้วก็ให้เจ็บใจจนแทบคลั่งตาย ต่อให้หล่อนระบายกับตายายไปค่อนคืนก็ยังไม่หายเคืองเช้านี้เด็กสาวจึงกินข้าวไปเพียงนิดเดียวแม้ว่ายายพรจะทำของโปรดไว้ให้หลายอย่างหล่อนก็แค่แตะพอเป็นพิธี

“โถยังโกรธคุณพี่อยู่หรือคะ” ยายพรลูบแขนเบามือ “เป็นพี่น้องกันต้องรักกัน โกรธกันข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ไม่ดีคุณหนูแหม่มไม่ห่วงคุณพี่แล้วหรือ”

“ลีน่าไม่สนใจหรอกเฮียน่ะตกอยู่ใต้มนต์ดำของนางแม่มด ต้องเอาเลือดหัวออกถึงจะสำนึก”

“ว้ายพูดอะไรอย่างนั้นจะไปทำอะไรคุณพี่น่าตีนักเชียว”นางพรตีแขนเผียะเข้าให้เด็กสาวลูบแขนหน้าง้ำเนื่องจากมีอารมณ์น้อยใจอยู่แล้วจึงตัดพ้อ

“ตีลีน่าอีกแล้วทำไมชอบตีลีน่ากันนัก”

“ยายขอโทษทูนหัวของยาย อย่าโกรธยายอีกคนเลยนะคะอย่าโกรธคุณพี่ด้วย ยายเชื่อว่าคุณเมษเองก็เสียใจที่ทำโทษคุณหนูแหม่มแบบนั้น”

“ลีน่าไม่ใช่เด็กดื้อแล้วไม่เคยเลยนะตั้งแต่โตมาเฮียยังไม่เคยตีลีน่าสักแปะ นี่อะไรฟังเมียไม่ฟังลีน่าเลยมาถึงก็ตีเอาตีเอา”ทั้งที่โดนฟาดไปครั้งเดียวเจ้าหล่อนก็บวกเพิ่มเพื่อเรียกร้องความเห็นใจ

“คุณพี่คงเครียดเรื่องงานด้วยกลับบ้านมาก็มีเรื่องอีกเห็นใจคุณเมษเธอเถอะนะคะ” หญิงชราค่อยๆเกลี้ยกล่อม ในขณะที่หน้านวลก้มต่ำถอนหายใจขนตาดกหนาเป็นแพเริ่มกะพริบถี่ไล่หยดน้ำตา

“ลีน่าสร้างปัญหาให้มากเลยใช่ไหมขนาดแค่เป็นแฟนกันเขายังรำคาญลีน่าเสียขนาดนี้ ถ้าเฮียแต่งงาน ลีน่ามิกลายเป็นหมาหัวเน่าเหรอ”

“ไปเอาที่ไหนมา จำใครมาพูด ใครเขาจะปล่อยให้เป็นหมาหัวเน่าไม่มีหรอกค่ะคนที่นี่รักคุณหนูกันทุกคน”

“พอมีเมียก็ลืมน้องแต่ก็ช่างเถอะลีน่ามันไม่มีใครสนใจอยู่แล้วนี่”หล่อนถอนหายใจยาวท่าทีน้อยอกน้อยใจจนหญิงชราต้องยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“อย่าถอนหายใจเป็นคนแก่อย่างนั้นสิคะมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเลยคุณกำลังทุกข์เพราะคนที่คุณรักและยึดเหนี่ยวถือเอาเป็นที่พึ่งมาตลอดกำลังจะเปลี่ยนไปมากกว่า” คำพูดเนิบๆของคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนดูจะเข้าใจความรู้สึกเป็นอย่างดีจนเด็กสาวต้องนิ่งฟัง

“คุณพี่เคยเป็นที่หนึ่งของคุณมาตลอดตอนนี้มีอีกคนเข้ามาแสดงตัวเป็นเจ้าของคุณพี่ของคุณใช่ไหมล่ะคะ คุณถึงไม่สบายใจ”

“ลีน่าไม่ชิน” หล่อนยอมรับ เรื่องที่ว่านี้ก็มีส่วน แถมยังเป็นส่วนสำคัญเสียด้วย

หวงเฮียเมษอย่างนั้นหรือ...ก็นิดหน่อยยอมรับว่ารู้สึกอยู่บ้างที่มีคนแย่งความสนใจไปจากพี่ชาย แต่ลลินาเป็นคนใจกว้างถ้าเพียงแต่ว่าที่พี่สะใภ้คนนี้จะถูกชะตากันสักนิดหล่อนก็ยินดีรับเป็นเครือญาติได้อย่างเต็มใจ ดีเสียอีกจะได้มีพี่สาวเพิ่มอีกคน

“ไม่สงสารคุณพี่บ้างหรือคะเธออายุอานามก็พอสมควรแล้วแต่ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนวันๆก็เอาแต่ทำงานดูแลพวกคุณๆ”

“ลีน่าเข้าใจแล้วก็ไม่ได้หวงอะไรขนาดนั้นเพียงแค่นึกว่าเฮียน่าจะหาได้คนดีกว่านี้ ยายไม่เคยเจอเขานี่ แม่นั่นน่ะใจร้ายปากร้ายขี้อิจฉาพอไม่ได้ดั่งใจหล่อนก็อาละวาดบ้านแทบแตก ใครอยู่ใกล้เป็นต้องร้อนใจกันไปหมดลีน่าเห็นแล้วทนไม่ไหวพอทะเลาะกับเขาไปก็พาลโกรธเฮียไปด้วย ทำไมตาถั่วนักนะ”

“นั่นเป็นเรื่องของคุณพี่ค่ะถ้าเขาไม่ดีสักวันเธอก็คงตาสว่าง แต่ถ้าคุณพี่เลือกแล้วเราก็ต้องให้เกียรติการตัดสินใจ”

“ลีน่าไม่ห่วงหรอกเฮียเป็นผู้ชายไม่สึกไม่หรอกลัวแต่จะหน้ามืดตามัวเห็นก้อนกรวดเป็นเพชรมีค่าเอามาประดับบูชา” เจ้าหล่อนสำบัดสำนวนเสียจนยายพรถึงกับยิ้มกว้าง

“ยายคะ ลีน่าเป็นภาระใช่ไหมคะ ทำให้ทุกคนเป็นห่วงเฮียก็รำคาญ” จู่ๆเด็กสาวก็ถามเสียงอ่อย ยาพิษร้ายจากปากคำของธาริกายังคงกัดกร่อนกินใจไม่คลาย

“ไม่ใช่ค่ะคุณเมษรักคุณหนูแหม่มจะเห็นคุณหนูเป็นภาระได้ยังไงล่ะคะ”นางพรลูบเส้นผมเนียนละเอียดอย่างเบามือ นึกในใจ เด็กเอ๋ยเด็กคงน้อยใจคุณพี่ ก็ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปตามประสานี่นะ

“ตอนที่เธอรู้ว่าคุณหนูแหม่มจะมายังลงมาสั่งยายให้ทำกับข้าวไว้รอ ของชอบของคุณทั้งนั้น อุตส่าห์มาหาถึงบ้านสั่งตาศักดิ์ให้คุมเจ้าพวกหนุ่มๆถางหญ้าทางด้านชายป่าคุณเมษเธอว่าคุณชอบเที่ยวเล่นแถวน้ำตกเดี๋ยวงูเงี้ยวเขี้ยวขอมาแอบอยู่มันจะกัดเอาได้”หญิงชราไล้นิ้วไปกับพวงแก้มเช็ดน้ำตาให้กับเด็กสาวตาคู่สวยยังมีหยาดน้ำตาคลอ

“นายเมษทั้งรักทั้งห่วงคุณนะคะเธอยินดีจะดูแลปกป้องคุณเสมอไม่เคยเห็นคุณเป็นภาระอย่าน้อยใจคุณพี่ไปเลยทูนหัวของยาย”

“ลีน่า...”

“ถึงคุณพี่จะมีคนรักแต่ก็ไม่มีวันลืมคุณลีน่าหรอกโบราณเขายังว่าผัวเมียน่ะเหมือนเสื้อผ้า พี่น้องเหมือนแขนขา”

“หมายความว่ายังไงคะ”

“เสื้อผ้าถ้าเบื่อหรือคับใส่ไม่สบายก็ยังหาเปลี่ยนเอาใหม่ได้แต่แขนขาของคนเราเปลี่ยนใหม่ไม่ได้อย่างไรล่ะคะ นั่นก็หมายความว่าพี่น้องนั้นสำคัญกว่าผัวเมีย” หญิงชราสอน “คุณก็อย่าไปทะเลาะมีเรื่องราวกันเลยคุณพี่เป็นคนกลางจะลำบากใจ”

“ลีน่าพอจะเข้าใจแล้วค่ะ” ลลินายิ้มให้ขณะโผเข้ากอดนางพรไว้ทั้งตัว

“ถ้าเฮียขอโทษลีน่าจะยกโทษให้ก็ได้....ยังเหลืออยู่อย่างเดียว” เด็กสาวทำหน้าตาจริงจัง

“ผู้หญิงคนนี้ใจร้าย ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เหมาะกับเฮียลีน่าอาจจะสงบศึกกับเขาได้เพื่อให้เฮียสบายใจแต่ลีน่าไม่มีวันยอมรับเขาเป็นพี่สะใภ้เด็ดขาด”

ได้พูดคุยออกไปบ้างลลินาก็ค่อยสบายใจขึ้นถึงอย่างนั้นก็ยังเคืองพี่ชายตัวดีอยู่บ้างมิหนำซ้ำทะเลาะกันเมื่อคืนจนรุ่งอีกวันผ่านไปสายป่านนี้แล้วเขายังไม่มาง้อหล่อน ก็เลยออกมานั่งเล่นอยู่คนเดียวที่นี่หวังจะให้เขาตามหาเสียให้เข็ดหล่อนมองไปรอบตัวอยู่พักใหญ่ในใจกำลังคิดว่าวันนี้จะทำอะไรดี ถ้าพี่ชายมาง้อก็จะอ้อนขอตามเข้าไปที่ไซต์งานด้วยแต่ถ้าเมษาไม่อนุญาตหล่อนก็จะลองไปด้อมๆมองๆหาเจ้าขมิ้นที่ฝั่งโน้น ก็..มันน่าตื่นเต้นจะตายไป

ขณะกำลังคิดอะไรวุ่นอยู่คนเดียวสายตาของเด็กสาวก็พบว่ามีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างที่บริเวณริมน้ำไม่ไกลจากที่นั่งเล่นอยู่สิ่งนั้นน่าจะเป็นตัวประหลาดที่มีขนาดใหญ่โตเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปมันนอนคว่ำหน้าอยู่กับดินที่เปียกแฉะดูคล้ายกองผ้าดำทะมึนจนมองไม่ออกว่าเป็นอะไรกันแน่ลลินากระโดดผลุงเดียวก็ไปยืนสังเกตการณ์อยู่ข้างโขดหินที่อยู่ใกล้ จึงได้เห็นชัดเจนว่าเป็นร่างๆหนึ่ง

ร่างนั้นเป็นของผู้ชายตัวโตราวกับหมีป่าที่ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตหรือไม่เด็กสาวยื่นกิ่งไม้ในมือแตะไปตามลำตัวใหญ่โตไม่กล้าเข้าใกล้จนเกินไปนักเผื่อกลายเป็นซอมบี้ลุกขึ้นมาแยกเขี้ยวไล่กัดจะได้วิ่งทันแต่คนๆนั้นก็ยังนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงหล่อนลองเอาก้อนหินเล็กๆปาไปอีกสองสามก้อนก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆทุกอย่างมีแต่เพียงความความเงียบ ในที่สุดเมื่อรอจนแน่ใจว่าไม่มีอันตรายเด็กสาวจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

“นี่ๆ มานอนอะไรตรงนี้ตายหรือยัง”

หล่อนออกแรงผลักร่างกายใหญ่โตให้พลิกนอนหงายก็ยังมองไม่ออกว่าเป็นใครที่ไหน เขาอาจจะเป็นคนงานของที่นี่ เป็นคนของพี่ชายหรือเป็นศพที่ถูกฆ่าทิ้งน้ำมาติดอยู่แถวนี้หลายปีก่อนเคยมีคนงานของเมษาดื่มจนเมาแล้วลงไปเล่นน้ำตกสุดท้ายก็จมน้ำตายร่างถูกน้ำซัดมาติดแก่งหินแบบนี้ครั้งหนึ่งหลังจากนั้นพี่ชายก็ตั้งกฏเหล็กห้ามคนงานกินเหล้าในเวลางานและไม่ให้เข้าไปบริเวณน้ำตกเป็นอันขาด

คนๆนี้ไม่น่าจะเป็นคนงานก่อสร้างของรีสอร์ทเพราะพวกนั้นจะถูกกันไม่ให้เข้ามาบริเวณที่พักของครอบครัว ถ้าเป็นคนที่ผ่านการคัดเลือกให้ดูแลความปลอดภัยบริเวณนี้ลลินาก็ไม่แน่ใจอีกเพราะคิดว่ารูปร่างสูงใหญ่สะดุดตาแบบนี้หล่อนคงต้องเคยเห็นมาบ้างค่าที่ชอบเที่ยวเล่นซุกซนรู้จักคนของพี่ชายไปทั่วเสื้อผ้าของเขาเป็นสีมืดๆกางเกงลายพรางสีเทาหม่นและรองเท้าบู้ทสำหรับเดินป่าที่หล่อนเคยเห็นพี่ชายใส่เป็นบางครั้งเส้นผมสีดำสนิทปรกหน้าตาจนมองไม่ออกว่าหน้าตาเป็นอย่างไรทั้งหนวดเคราหรือก็รกครึ้มราวกับโจรป่า

เด็กสาวใช้นิ้วรองที่ใต้จมูกรู้สึกได้ถึงลมหายใจผะแผ่วเมื่อก้มศีรษะลงแนบหน้ากับทรวงอกก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่บางเบาเสียเหลือเกินเด็กสาวพึมพำกับตัวเอง

“ยังไม่ตายเหรอ”

ครั้นตรวจตราดูเสื้อที่เขาสวมอย่างถี่ถ้วนหล่อนก็พบคราบเลือดที่บริเวณชายโครงด้านหลังคราบนั้นแห้งเกรอะกรังแสดงว่าเขาคงถูกทำร้ายมาหลายชั่วโมงแล้ว ไม่แน่ใจว่าถูกยิงหรือถูกแทงเด็กสาวเห็นว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตายจึงไม่รอช้ารีบวิ่งตรงไปส่งข่าวที่บ้านของตาศักดิ์ทันที

********************

Create Date : 22 ธันวาคม 2555
Last Update : 22 ธันวาคม 2555 20:10:31 น.		0 comments
Counter : 1251 Pageviews.
Share Tweet