จอมใจเจ้าป่า ตอน 4 part 2
บ้านไม้หลังเล็กมีเพียงห้องโล่งห้องเดียวปิดประตูงับไว้แม้จะไม่ได้ลงกลอนแน่นหนาแต่คนข้างในก็ย้ำไม่ให้หล่อนเข้าไปรบกวนเด็กสาวจึงได้แต่ยืนชะเง้อชะแง้ดูจากภายนอกตาศักดิ์และนิกรผู้ช่วยหายเข้าไปในห้องเป็นนานสองนานแล้วการรักษาพยาบาลก็ยังไม่เสร็จเสียทีทำให้ลลินาที่รออยู่เฉยๆเบื่อเสียยิ่งกว่าอะไร แต่เป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นทำให้ป้วนเปี้ยนอยู่แถวบ้านเล็กหลังนี้ไม่ยอมไปไหน นิกร เด็กรับใช้ของตาศักดิ์และยายพรมีบ้านพักเป็นสัดส่วนอยู่ในบริเวณบ้านของผู้ชราทั้งสองเพื่อจะได้เรียกหากันยามค่ำคืน ด้านหลังบ้านติดกับทางน้ำที่กระแสน้ำค่อนข้างเชี่ยวและแนวป่าเขียวชอุ่มตามปกติบริเวณนี้ค่อนข้างเป็นเขตปลอดคนจนแทบจะเป็นเปลี่ยวคนที่บ้านของหล่อนน้อยคนนักจะมาถึงที่นี่เพราะทางเดียวที่จะเข้ามาได้คือต้องเดินเท้าผ่านบ้านของตาศักดิ์จากนั้นจึงลัดเลาะเข้ามาด้านหลังโขดหิดและต้นไม้สูงใหญ่สถานที่นี้จึงเหมาะนักที่จะใช้เป็นที่รักษาอาการของคนแปลกหน้าโดยปกปิดไว้ไม่ให้คนอื่นรู้เห็น ลลินาได้แต่จับเจ่าคอยพอเบื่อมากเข้าก็นั่งกอดเข่าจุมปุ๊กอยู่หน้าห้องง่วงจนจะหลับเสียให้ได้ไปหลายหนหล่อนก็ยังอดทนรอจนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงประตูห้องจึงเปิดออก นิกรถืออ่างน้ำและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลรวมทั้งเสื้อที่เปื้อนเลือดและสำลีเช็ดแผลหอบใหญ่ออกมาเด็กสาวจึงได้โอกาสเข้าไปดูด้านใน ร่างใหญ่โตนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงดิตกับผนังห้องด้านหนึ่งซึ่งมีหน้าต่างเปิดโล่งโดยมีนายศักดิ์นั่งดูอาการอยู่ที่ปลายเตียง ชายชรากำลังล้างมือในชามอ่างขนาดใหญ่ข้างตัวเรียงรายด้วยขวดยาขวดเล็กขวดน้อยแอลกอฮอล์ล้างแผลและอุปกรณ์ปฐมพยาบาลหลายอย่าง เป็นไงมั่งตา ตายไหม เด็กสาวถามไถ่อย่างตื่นเต้นใจจดจ่ออยู่กับร่างที่นอนหมดสติบนเตียงไม้เห็นทรวงอกหนาสะท้อนขึ้นลงแผ่วเบาก็อุ่นใจอย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ตาย ไม่ตายหรอกครับแต่เสียเลือดไปมาก ร่างกายอ่อนเพลีย โดนยิงมาเหรอจ้ะ ไม่ใช่ครับถูกแทงรอยใหญ่ทีเดียว ดีไม่ถูกที่สำคัญ ไม่งั้นเห็นทีจะรอดยาก งั้นก็แค่นักเลงหัวไม่ทะเลาะกันสิคะแหม...นึกว่าจะมีเบาะแสอะไรเสียอีก หล่อนครางอย่างผิดหวังนึกว่าจะมีเรื่องสนุกๆให้ตื่นเต้นถ้าเป็นลูกน้องฝ่ายโน้นล่ะก็จะจับมัดไว้กับเตียงแล้วขู่เข็ญให้บอกความจริงเหมือนในหนังเกี่ยวกับเจ้าพ่อมาเฟียที่เคยดู ไม่แน่ครับดูจากขอบแผลและความลึกแล้วคนแทงชำนาญการใช้มีดอย่างดีทีเดียวมีดที่ใช้ก็คมกริบมีน้ำหนักดี น่าจะเป็นมีดอย่างที่เขาใช้เป็นอาวุธน่ะครับ ไม่ใช่มีดปอกผลไม้หรือที่ใช้ในห้องครัว ชายชราวิเคราะห์ตามประสบการณ์ ผมว่าน่าจะฝีมือของพวกมืออาชีพมากกว่า แล้วเขาจะฟื้นเมื่อไรคะ เสียงใสที่ถามบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวตื่นเต้นกับคนแปลกหน้าเพียงใด บอกไม่ได้ครับแล้วแต่สภาพร่างกายถ้าแข็งแรงดีก็ฟื้นตัวเร็ว แต่ที่แน่ๆคืนนี้คงไข้ขึ้นต้องคอยเช็ดตัวให้น้ำให้ยา ลีน่าดูให้เอง ให้เจ้ากรมันดูก็ได้ครับมันทำเป็น คุณหนูแหม่มรีบกลับไปรับหน้าคุณเมษดีกว่าเผื่อจะเรียกหา เชอะใครจะไปสน นี่ก็บ่ายกว่าแล้วยังไม่เห็นโผล่หน้ามาเลยหล่อนค้อนลมค้อนแล้งทำปากเชิด นาทีนี้พี่ชายไม่น่าสนใจเท่าคนบนเตียงนี่เสียแล้ว เด็กสาวชะโงกมองคนป่วยอย่างสนใจขอลีน่าดูเขาหน่อยนะคะ ได้ครับผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียหน่อย ถ้าอย่างนั้นจะไปรออยู่ที่บ้านก็แล้วกันเผื่อคุณเมษมาจะได้กันไว้ก่อน ชายชราบอกก่อนออกจากห้องไป เด็กสาวมองดูคนแปลกหน้าอย่างพินิจตาศักดิ์และนิกรช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาเป็นเสื้อคอกลมทำจากผ้าทอเนื้อหยาบสีน้ำเงินเข้มและกางเกงสีเดียวกันตัวโคร่งแบบผูกเชือกที่เอวซึ่งเป็นชุดประจำของนิกรดูเผินๆเขาก็แต่งกายเหมือนชาวบ้านทั่วไปแต่กลับมีรัศมีบางอย่างที่ทำให้น่าเกรงขาม ลลินาบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรรู้แต่ว่าแค่นอนนิ่งๆบนเตียงไม้เก่าคร่ำแบบนี้ยังไม่กล้าเข้าไปรบกวนดูเขาคล้ายหมียักษ์ตัวใหญ่ที่กำลังหลับไหลจนใครก็ไม่กล้ายุ่งด้วย เขายังคงไม่ได้สติแต่หน้าตาดูมีสีเลือดขึ้นมากแล้วไม่ซีดเหมือนตอนช่วยกันลากขึ้นมาจากแอ่งน้ำใหม่ๆ ผมเผ้าที่ปิดหน้าปิดตานั่นก็ถูกปัดให้พ้นหน้าเค้าหน้าของเขาดูดีทีเดียวใบหน้าคมเข้มจมูกโด่งสวย ปากก็ได้รูป เสียอย่างเดียวมีหนวดเครารกไปนิดถ้าโกนหนวดและตัดผมเผ้าให้เข้าที่คงจะดูดีกว่านี้ หล่อนนั่งมองเขาอยู่อึดใจใหญ่ก่อนจะค่อยๆแนบหน้าลงกับทรวงอกข้างหนึ่งเสียงหัวใจของเขาได้ยินชัดเจนกว่าตอนที่เจอครั้งแรก เป็นสัญญาณที่ดีว่าเขาคงปลอดภัยแล้วจริงๆลลินายกมือใหญ่ขึ้นลองประกบทาบกับฝ่ามือของตนเองมือของหล่อนดูเล็กจิ๋วเป็นมือเด็กไปเมื่อเทียบกับเขา สีผิวก็ตัดกันจนเป็นคนละเรื่องระหว่างผิวขาวอมชมพูกับสีคล้ำแทนแบบคนตากแดดเป็นประจำ ตั้งชื่อว่าอะไรดีน๊า เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิด ชื่อเจ้ายักษ์ก็แล้วกันตัวใหญ่ยังกะยักษ์ เด็กสาวพยักหน้าพูดกับตัวเองก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหู จำไว้นะเจ้ายักษ์นับตั้งแต่วันนี้ไปแกเป็นของฉัน เข้าใจไหม เด็กสาวบอกราวกับคนที่หมดสติอยู่จะรับรู้ได้ใบหน้าเล็กกระจ่างตาด้วยรอยยิ้มพราย นัยน์ตามีแววซุกซน ฉันเป็นเจ้านายใครเจอก่อนก็ต้องเป็นของคนนั้น ******************** วีรสิงห์คิดว่าเขาหลับสนิทแต่มีหลายครั้งที่รู้สึกเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่นและทุกครั้งที่พอจะมีสติเป็นต้องร้อนรุ่มไปทั้งเนื้อตัวราวกับนอนอยู่บนกองไฟ ไฟนั้นสุมให้ร้อนผ่าวไม่สบายตัวจนเขาต้องดิ้นรนร้องครางอย่างทุรนทุรายเพื่อหวังจะหนีจากความทรมานนี้แต่เพียงไม่นานนักสิ่งนุ่มๆเย็นๆอย่างหนึ่งจะทาบทับไปทั่วใบหน้าไล่เรื่อยไปตามซอกคอละช่วงแขน อย่าดิ้นสิตัวใหญ่ยังกะยักษ์ใครจะไปจับไหว เสียงใสที่ไม่คุ้นเคยจะร้องอยู่ข้างหูหากเขาไม่เชื่อฟังยังดื้อรั้นดิ้นรนต่อ ผิวเนื้อตามท่อนแขนเป็นต้องแสบๆคันๆไม่ก็ถูกจิกด้วยปลายเล็บแหลม คุณหนูแหม่มทำอะไร ตาศักดิ์เข้ามาเห็นคาตาว่าเจ้านายคนเล็กกำลังฟาดมือใส่คนป่วยเพี้ยะเข้าให้ ดื้อนักพูดไม่รู้เรื่อง พยาบาลมือใหม่หน้าง้ำ แม้จะถูกจับได้ก็ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาป่วยอยู่นะ ชายชราร้องครางส่ายหัวระอาใจ ทำไม่ไหวก็ให้นิกรมันทำ ลีน่าจะทำเอง หล่อนบิดผ้าขนหนูในมือจนหมาดพับทบเป็นสองชั้นลูบไปตามเนื้อตัวของคนป่วย ไข้ลดบ้างหรือยังครับ ดีขึ้นแล้วค่ะดิ้นน้อยกว่าวันแรก ตอนนั้นนะลีน่าแทบไม่ได้นอน ให้นิกรมันทำเถอะครับคุณหนูแหม่มจะสู้แรงยังไงไหว แขนเล็กเท่านี้ เปลี่ยนเวรกันค่ะนิกรต้องช่วยยายทำงานด้วย ลีน่าดูแทนเอง กลับบ้านบ้างหรือเปล่าหายหน้ามาสองคืนติดกันแล้วคุณเมษไม่ถามหาหรือ ยังไม่กลับมาเลยค่ะหายเข้าป่าไปแล้ว หล่อนยักไหล่ไม่สนใจ ข้างในนั้นคงมีเรื่องนับตั้งแต่วันที่เจอเจ้ายักษ์พี่ชายก็หายหน้าไม่กลับมานอนบ้านทั้งคนสนิทหมายเลขหนึ่งหมายเลขสองล้วนหายหน้าหายตาไปตามๆกัน แต่ก็ดีหล่อนก็ได้โอกาสมาขลุกอยู่ที่นี่แทน ดีไม่อยู่บ้านก็ดี ลีน่าจะได้ทางสะดวก ลลินากลับไปบ้านขนเอาของใช้หลายอย่างมาที่นี่ทั้งผ้าปูเตียง ปลอกหมอน ผ้าห่มสะอาด ที่เตรียมไว้ต้อนรับแขกบนเรือนใหญ่ ถูกหล่อนเอามาจนหมดยังไม่นับของใช้ส่วนตัวของตนเองที่ขนมาปูเสื่อนั่งๆนอนๆเฝ้าคนป่วยอีกด้วย ไม่ต้องถึงขนาดมานอนเฝ้าก็ได้คุณหนูแหม่มเอาไว้เขาตื่นแล้วตาจะให้นิกรไปบอก มากินนอนอยู่แบบนี้ลำบากแย่ ลีน่าจะดูอยากรู้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะว่ายังไง เป็นใครที่ไหนคนร้ายหรือคนดี ถูกทำร้ายมาจากไหน หล่อนแจงละเอียดยิบ ตื่นเต้นราวกับอ่านนิยายสืบสวนสอบสวนเล่มโปรด ว่าแต่เขาปลอดภัยแล้วแน่นะคะ หล่อนมองคนป่วยอย่างกังวล เขานอนนิ่งบ้างสลับกับทุรนทุรายดิ้นรนบางครั้งก็พึมพำไม่ได้ศัพท์ไม่เห็นว่าจะคืนสติเสียที ไม่เป็นไรแล้วครับ ลีน่าไม่ยักรู้ว่าตาเป็นหมอด้วยเด็กสาวมองแผลของคนป่วยที่ผ่านการเย็บด้วยฝีเข็มอย่างหยาบๆขอบแผลนูนแดงแต่ก็แห้งสนิทไม่มีหนอง แสดงว่าไม่ติดเชื้อจนอักเสบ โอ้ยหมอ เหมอ อะไรคุณหนู วิชาโจรทั้งนั้น ชายชราหัวเราะ สมัยก่อนเวลาเข้าป่า โดนเสือตะปบแผลเหวอะยิ่งกว่านี้อีก ใครสอนตาเหรอคะ พวกฝรั่งน่ะคุณหนูอาสาสมัครที่เข้ามาทำงานแถบนี้หลายสิบปีก่อน เป็นพระฝรั่งก็มีครูสอนภาษาอังกฤษก็มีเขาสอนให้ชาวบ้านทำความสะอาดบ้านเรือน ต้มน้ำกิน รักษาโรคง่ายๆ ตาก็จำๆเขามาแต่ก็ใช่ว่าจะเก่งกาจอะไรหรอก บาดแผลพวกนี้ที่สำคัญคือการทำความสะอาดถ้าเอาไม่อยู่จริงๆตาก็คงต้องบอกคุณเมษให้พาไปโรงพยาบาลเหมือนกัน ซึ่งหากเป็นอย่างนั้นเรื่องคงยุ่งยากกว่านี้มาก ถ้าเย็บแผลแล้วผ่านคืนแรกมาได้ก็น่าจะ...รอด โชคดีนะเจ้ายักษ์ เด็กสาวจิ้มนิ้วแรงๆไปที่อกคนป่วยราวกับจะสั่งสอน ถ้าฉันไม่เจอแกมีหวังกลายเป็นผีเฝ้าป่า หล่อนทวงบุญคุณ จ้องหน้าที่พริ้มหลับหมายมั่นไว้ในใจตื่นเมื่อไรจะจับโกนหนวดเคราให้เกลี้ยงเลย หน้าเข้มดูเหมือนจะรับรู้แผงขนตาดกหนาเป็นแพขยับน้อยๆ ในที่สุดก็กะพริบ หล่อนลองเอานิ้วจิ้มคางที่เต็มไปด้วยหนวดเครานั้นอีกสองสามครั้งคนป่วยก็เบือนหน้าหนีเล็กน้อย ตาจ๋า ตาเจ้ายักษ์รู้ตัวแล้ว! ลลินาร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น ********************
| Create Date : 30 ธันวาคม 2555 |
| Last Update : 30 ธันวาคม 2555 7:48:38 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1080 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
