เครื่องทำความร้อนในห้องพักถูกปรับอุณหภูมิไว้สูงกว่าปกติจนร่างเล็กที่นอนขดอยู่กับกองผ้าห่มผืนหนาเริ่มดิ้นด้วยความไม่สบายตัวช่วงขาเรียวสวยสะบัดออกจากชายผ้า ผิวเนื้อนวลใต้แสงสลัวดูผุดผ่องแม้ในเงามืดห้องเล็กค่อนข้างแคบมีเพียงเตียงเดี่ยวตั้งอยู่กลางห้องรายล้อมด้วยโต๊ะเขียนหนังสือและชั้นวางของกระจุกกระจิกจำพวกตุ๊กตาผ้าและเครื่องประดับของผู้หญิง

ผู้บุกรุกยามค่ำคืนปิดประตูอย่างเบามือก้าวเท้าเงียบกริบตรงไปที่เตียงนอนอย่างคุ้นเคยเดาได้ว่าคงเคยเข้ามาในห้องนี้หลายครั้ง เพราะแม้อยู่ในความมืดเขากลับสาวเท้าตรงไปที่เตียงได้โดยไม่สะดุดข้าวของหกล้มหน้าคะมำไปเสียก่อน

ร่างสันทัดทรุดตัวลงกับฟูกที่นอนมือหยาบที่ลูบไล้ผิวเนียนติดจะสั่นด้วยความรู้สึกกระหายภายใจแม้ในความสลัวยังมองเห็นประกายตาวาววามและเสียงหายใจหอบแรงด้วยความตื่นเต้นร่างเล็กดูจะหลับลึกจนไม่รับรู้ถึงสัมผัสแปลกปลอม ลมหายใจยังคงทอดสม่ำเสมอทรวงอกอิ่มใต้เสื้อนอนตัวนิ่มสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะผู้บุกรุกหรี่ตามองราวเห็นอาหารโอชะที่จัดใส่จานไว้ตรงหน้ารอให้เขาจ้วงตักกินให้อิ่มเอม

เนื้อนวลใต้ฝ่ามือหยาบช่างนุ่มเนียนราวกับผ้าเนื้อดีราคาแพงเขาสอดมือเข้าใต้เสื้อที่รั้งสูงซุกหน้าลงคลุกเคล้าเนินเนื้ออิ่มตึงอย่างอดใจไม่ไหวทั้งมือไม้ก็สัมผัสเอาตามใจปรารถนาจนเจ้าของร่างเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ ร่างเล็กเริ่มดิ้นรน

“จะทำอะไร ออกไปนะ” เจ้าหล่อนตวาดเสียงลั่นแต่ดูเหมือนผู้กระทำจะไม่เกรงกลัว มันตะปบมือหยาบไปบนริมฝีปากอ่อนบางเพื่อปิดกั้นเสียงร้องบีบรัดแน่นจนได้ยินเพียงเสียงอึกอักอยู่ในลำคอ

“อย่าร้องนังเด็กแสบวันนี้ฉันจะจัดการแกให้ร้องไม่ออกเลย ปากดีนักนะ”มันกระซิบเสียงต่ำอย่างสมใจร่างกายที่แข็งแรงกว่าคร่อมทับจนร่างเล็กๆดิ้นหนีไปไหนไม่รอดมือแข็งแรงบีบรัดข้อมือกดแน่นกับเตียงก่อนจะซุกหน้าลงสูดกลิ่นหอมของกายสาว

ร่างเล็กบิดกายดิ้นขลุกขลักอยู่เป็นครู่ก่อนที่จะรู้ว่าไม่มีประโยชน์จึงหยุดนิ่งปล่อยให้ผู้บุกรุกกระทำตามใจยิ่งเนิ่นนานอาการขัดขืนกลับกลายเป็นสมยอมหล่อนบิดกายไปตามแรงสัมผัสท้ายที่สุดถึงกับครางเสียงต่ำเมื่อเนินเนื้อนุ่มถูกฝ่ามือสัมผัสเคล้น

“ฉันว่าแล้วแกน่ะมันจุดติดง่ายเสียยิ่งกว่าแม่ของแกอีก”คนที่อยู่ด้านบนหัวเราะน้อยๆอย่างสมใจ ผ่อนคลายอาการรุกราน “เดี๋ยวฉันจะทำให้แกครางไม่เป็นภาษาเลยคอยดู”

ร่างเล็กเบื้องล่างตวัดเตะผ้าห่มที่พันตัวออกเบี่ยงขยับเรียวขาข้างที่ถนัดอ้ากว้างราวกับจะตวัดกอดรัดเอวของมันไว้แต่แค่ชั่วพริบตาหล่อนขยับร่างเป็นตะแคงข้างงอเข่าเป็นมุมก่อนจะกระแทกสวนไปยังกึ่งกลางร่างกายที่ขยายตัวด้วยอารมณ์ปรารถนา

“อ๊าก”มันร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจร่างทั้งร่างชักกระตุกเกร็งก่อนจะดิ้นตกลงไปกองกับพื้นข้างเตียง

“อีเด็กเลวนังลูกหมา”ม้นร้องด่าโวยวายดิ้นพราดอยู่กับพื้นหน้าตาแดงก่ำเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวเหยเก

“แกสิไอ้แมงดา เนรคุณ แม่ฉันอุตส่าห์ชุบเลี้ยงยังจะทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงหา แกทำได้ยังไง”หล่อนคว้าไม้เบสบอลที่อยู่ใกล้มือกระหน่ำฟาดไปไม่นับ แม้จะตัวเล็กแต่แรงมือหาได้เบาตามตัวไม่มันจึงได้แต่ดิ้นรนไปมาร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น

“อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น”แสงไฟในห้องสว่างวาบพร้อมกับเสียงตะโกนถาม ร่างที่เปิดประตูเข้ามายังอยู่ในชุดราตรีสำหรับงานกลางคืนใบหน้างามตกแต่งนวลเนียน ดวงตากลมสวยที่มีส่วนคล้ายกับเด็กสาวที่ถูกปองร้ายเบิกโพลง

“เออร์วิน ลีน่านี่มันเกิดอะไรขึ้น”

“บิช นังสารเลวนี่มันหลอกผม ลาน่า..ชะ..ช่วยด้วย”

คนที่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบรีบชิงฟ้องอย่างกระท่อนกระแท่นในขณะที่เด็กสาวเจ้าของห้องยืนเม้มริมฝีปากแน่นไม่ยอมปริปากเหงื่อเม็ดเล็กซึมตามไรผมมือเล็กเกร็งจนสั่นระริก มารดาก้าวเร็วๆเข้าคั่นกลางทรุดกายประคองชายหนุ่มที่นอนโอดโอยนอนงอก่องอขิงกับพื้นห้องเห็นเพียงใบหน้าแตกยับตาบวมแทบปิด

“นี่มันอะไรกัน ลีน่า ฉันต้องการคำอธิบาย”หล่อนสะบัดเสียงใส่เด็กสาวอย่างเอาเรื่อง

“ลูกสาวคุณบอกว่าปวดท้องเหมือนจะไม่สบายพอผมเข้ามาดูอาการก็ฟาดผมด้วยไม้ โรคจิตชัดๆ”

“ลีน่า” หล่อนเงยหน้ามองบุตรสาวที่ทิ้งไม้ในมือโครมใหญ่

“แม่เชื่อมันใช่ไหม ถ้าเชื่อ ลีน่าก็ไม่มีอะไรจะพูด”

สาวน้อยวัยย่างสิบแปดปีตวัดตามองอย่างถือดีถึงอย่างนั้นหน้าตาที่แดงก่ำยังมีน้ำตาคลอ ต่อให้เก่งกล้าแค่ไหนเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นก็กระตุกขวัญรุนแรงแต่แทนที่จะได้รับการปลอบใจจากมารดาแท้ๆกลับได้รับเพียงสายตาแห่งความระแวงแคลงใจ

“แม่ไม่เคยเชื่อลีน่าเลยบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าไอ้บ้านี่มันจ้องจะทำอะไรลีน่าบ้าง” หล่อนพูดภาษาไทยอย่างจงใจกีดกันมันให้เป็นคนนอกด้วยรู้ดีว่ามันฟังไม่รู้เรื่อง

“ไม่ต้องพูดภาษาไทยหัดมีมารยาทเสียบ้าง” มารดากลับตอบเป็นอีกภาษาหนึ่งคนเจ็บในอ้อมกอดแสยะปากเยาะทั้งยังยักคิ้วใส่เด็กสาวราวกับจะแสดงถึงความสำคัญที่มีมากกว่า

“ทำอะไรไว้ก็ต้องยอมรับ ที่แม่เห็นคือแกทำร้ายเขานะลีน่าหวดเขาเสียยับเยิน ดูสภาพเขาสิแกจะฆ่าเขาหรือไง”หล่อนถอนหายใจ “กฎหมายที่นี่แรงนะลีน่าที่นี่มันไม่ใช่บ้านเราตำรวจเขาเอาจริงแค่ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวกันนิดหน่อยยังฟ้องกันเสียหมดตัว”

“หมายความว่าไง นี่แม่เห็นว่าลีน่าควรยอมเป็นเมียมันอีกคนหรือไงจะได้ไม่มีเรื่อง”

“แกอย่ามาตีความเรื่อยเปื่อยแม่แค่เตือนว่าจะทำอะไรให้คิดหน้าคิดหลังให้ดี ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยไม่ใช่ที่ตาหรือพี่ชายของแกจะคุ้มหัวแกได้”

“ลีน่าป้องกันตัว มันจงใจจะเข้ามาปล้ำลีน่าตอนที่แม่ไม่อยู่”

“เออร์วินไม่ใช่คนมักมากแบบนั้นเขามีผู้หญิงมาติดพันเป็นสิบทำไมต้องมาหาเศษหาเลยเอากับเด็กกะโปโลในบ้านแกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

“ลีน่าไม่โง่ขนาดดูไม่ออกว่ามันต้องการอะไร มันไม่ได้พิศวาสลีน่ามันแค่อยากแกล้งอยากเอาชนะ”เด็กสาวถลึงตาให้กับคู่กรณีอย่างแสนแค้นหล่อนเกลียดมันนักเกลียดจนเข้ากระดูกดำ

พ่อเลี้ยงหมาดๆเป็นชาวไทยที่เกิดและเติบโตในต่างแดนคล้ายกันกับหล่อนแทนที่จะรับสิ่งดีๆจากสองวัฒนธรรมอย่างที่ครอบครัวหล่อนพร่ำสอนมาแต่เล็กมันกลับทำตัวเสเพลทั้งปาร์ตี้และการพนันอีกทั้งดูถูกผู้หญิงไม่รู้แม่ไปถูกใจอะไรทูนหัวทูนเกล้าให้ทุกอย่างทั้งเงินทั้งที่ซุกหัวนอน

“เห็นไหมที่สุดก็คิดอะไรเป็นเด็กๆคนที่อยากเอาชนะไม่ใช่เขาแต่เป็นแกต่างหาก”มารดาส่ายหน้าอ่อนใจ

“สรุปว่าลีน่าผิดอยู่ผิดที่ผิดทางทำแต่เรื่องเดือดร้อนให้แม่มันคงผิดตั้งแต่ตอนที่เกิดมาแล้วมั้งคะ”

“ลีน่า อย่ามายอกย้อน” มารดาเอ็ดเอาเสียงเขียวเริ่มไม่พอใจหนักแต่ก็คร้านจะต่อปากต่อคำด้วย หล่อนประคองสามีรุ่นหนุ่มขึ้นอย่างทะนุถนอม

“แม่จะไม่ทำอะไรบ้างเหรอคะแม่จะปล่อยให้มันเข้ามาปล้ำลีน่าเวลาที่แม่ไม่อยู่อีกกี่ครั้ง” เด็กสาวถามเสียงแห้งเมื่อมารดาทำท่าจะพามันไปทำแผลและยุติเรื่องร้ายนี้ไว้เพียงเท่านี้

“ฉันทำแน่จะส่งแกไปเรียนเสียที ไปเสียให้ไกลอยู่บ้านก็เอาแต่ก่อเรื่องมหาวิทยาลัยอะไรบ้างที่เขาตอบรับมาแกเลือกสักที่สิจะได้จบๆกัน”

“แม่” เด็กสาวครางเสียงแผ่วเวลานี้น้ำตาที่อดกลั้นไว้ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป

“นี่คือคำตอบของแม่ใช่ไหมแม่เลือกมันใช่ไหม แล้วลีน่าล่ะ ลูกของแม่ล่ะคะ”

“ถ้าแกโตขึ้นแล้วรู้จักรักใครสักคนแกจะเข้าใจ” ครั้งนี้มารดาจงใจตอบเป็นภาษาที่เข้าใจกันเพียงสองแม่ลูก “โลกนี้มันไม่ได้สวยงามนักหรอกลีน่า อะไรๆมักไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราหวัง แกควรจะรู้ว่าแต่ละวันฉันต้องต่อสู้กับอะไรบ้างฉันเหนื่อยเหนื่อยกับการใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ฉันแค่ต้องการใครสักคนลีน่า ใครสักคนที่จะเติมเต็มชีวิตของฉันได้”

“ลีน่าจะกลับบ้าน”

“ไปอยู่กับป้าของแกสักพักก็แล้วกันนั่นน่ะเขามองโลกในแง่ดีเขาคงหาคำพูดดีๆมาปลอบใจแกได้บ้าง”

“ลีน่าจะกลับเมืองไทย” หล่อนอยากไปให้ไกลจากแม่ บ้านของตาประเทศที่เป็นบ้านเกิดห่างไกลจากที่นี่มากมายนักไม่ใช่บ้านป้าที่อยู่ไกลออกไปอีกรัฐหนึ่งและใช้เวลาเดินทางไม่นานหล่อนจะไปให้ไกลค่อนโลก แม่น่าจะรู้ว่าหล่อนจะเดินออกไปจากชีวิตของแม่ไกลเพียงใด

“ก็ตามใจ”คำตอบมีเพียงสั้นๆจากนั้นแม่ก็ไม่ได้สนใจหล่อนอีก ประคองสามีหนุ่มออกไปประคบประหงมดูแลราวกับเป็นลูกชายอีกคนเมื่อบานประตูปิดลงเด็กสาวก็ถึงกับทรุดปล่อยโฮกับพื้นห้องที่เย็นเยียบ

ไม่ต่างจากหัวใจของหล่อน

***********

“ทางนี้ครับคุณลีน่า” ชายหนุ่มผิวเข้มดวงตาเป็นประกายโบกมืออยู่ไหวๆความคุ้นเคยทำให้ลลินาส่งยิ้มกว้างให้ มือจับสายกระเป๋าสะพายหลังไว้มั่นพร้อมกับเข็นรถขนกระเป๋าพุ่งเข้าไปหาเหมือนเด็กๆ

“เฮียล่ะ อยู่ไหนพงษ์พันธ์” เด็กสาวอายุน้อยกว่าเขาหลายปีแต่ไม่เคยเรียกหาว่าพี่แถมยังเรียกชื่อเขาตามอย่างพี่ชายดวงตากลมโตสอดส่ายมองหาคนที่คิดถึงจับหัวใจแต่ก็ไม่เห็นแม้เงา

“ไปที่รถก่อนคุณลีน่าวันนี้นักท่องเที่ยวเยอะเดี๋ยวรถจะติด”เขารับกระเป๋าของหล่อนไปถือไว้ ทิ้งให้ผู้ติดตามอีกสองคนจัดการกับรถเข็นและกระเป๋าใบใหญ่

“อย่าบอกนะว่าติดผู้หญิงจนไม่มีเวลามารับ” เด็กสาวหน้างอเริ่มไม่สบอารมณ์ “นั่งเครื่องมาเป็นสิบชั่วโมงต่อเครื่องจากกรุงเทพมาอีกไม่ได้พักเลยจะมารับให้ชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้”

“นายเมษติดธุระนิดหน่อยครับเดี๋ยวเราไปรับแล้วกลับบ้านพร้อมกัน”คนสนิทของพี่ชายที่คุ้นกันมาแต่เล็กแต่น้อยจนแทบเป็นพี่ชายอีกคนพูดปลอบแต่ก็ไม่ทำให้ใจของเด็กสาวสงบลงได้

ลลินายังเด็กนักแม้จะกร้าวแกร่งกว่าวัยแต่หล่อนก็ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเพียงสิบแปดปีหล่อนบอบช้ำสาหัสกับการกระทำของมารดาแท้ๆในประเทศที่เติบโตมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยกลับให้ความอบอุ่นได้ไม่เท่าบ้านเกิดที่มีโอกาสกลับมาเพียงปีละครั้งลลินาหวังจะได้รับความรักและการปลอบประโลมจากครอบครัวคนในครอบครัวที่ไม่เคยทิ้งกันไม่ว่าจะอยู่ไกลแสนไกลเพียงใด

ที่ไหนได้พี่ชายที่รักหล่อนปานดวงใจกลับไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเสียนี่

“น้อยใจ”ปากบางแดงจัดเพราะอากาศร้อนเม้มแน่น แก้มนวลเป็นสีจัดผมสีน้ำตาลเข้มรวบเป็นหางม้ายุ่งรุงรังไม่เคยได้รับการจัดแต่งเหมือนเด็กสาวในวัยเดียวกัน

“ฝรั่งก็น้อยใจเป็นด้วยหรือครับ”

“ลีน่าเป็นคนไทย ไม่ใช่ฝรั่งสักหน่อย” เจ้าหล่อนเถียงฉอดๆภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ “อย่ามาเปลี่ยนเรื่องติดผู้หญิงที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้”

“ก็คนเดิมน่ะครับ” พอจนมุมเข้าเขาก็ต้องยอมรับเสียงอ่อน “คนนี้หลงมากช่างอ้อน”

“ลีน่าไม่ชอบเฮียน่ะอะไรก็ดีหรอกเสียแต่โง่เรื่องผู้หญิงนี่ล่ะ คว้ามาแต่ละคนมีแต่นมโตไม่มีสมอง”

“บางทีผู้ชายเราก็ไม่ได้ต้องการผู้หญิงฉลาดนะครับขอแค่...”เขาจะพูดต่อแต่ก็ชะงักไปทำเอาเด็กสาวสะบัดหน้าหันกลับมามองคาดคั้น

“ขอแค่อะไร พูดมา”

“ก็...ขอแค่เข้าใจกันน่ะครับ”พงษ์พันธ์ยิ้มแหยรีบกลบเกลื่อนเมื่อนึกได้ว่าชักจะพูดมากไปและเจ้านายตัวน้อยก็ชอบจำคำพูดไปใช้อยู่บ่อยๆ

“ไม่เชื่อหรอกขอแค่ให้ทำเรื่องบนเตียงได้ถึงใจใช่ไหมล่ะ”เด็กแก่แดดกลับย้อนอย่างรู้ทันจนเขาตกใจ

“คุณลีน่าพูดเองผมเปล่าพูดนะห้ามไปฟ้องนายเมษล่ะ” เขารีบสาวเท้านำตรงไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดเทียบรอหน้าประตูอาคารของท่าอากาศยานเปิดประตูด้านหลังให้หล่อนเข้าไปนั่งจากนั้นจึงเข้าประจำที่นั่งข้างคนขับรถกระเป๋าเดินทางและสัมภาระถูกแยกขึ้นรถอีกคันที่ขับตามมา

***********

เสียงหอบหายใจดังก้องทั่วห้องพักผสมผสานกับเสียงกรีดร้องราวกับเจ็บปวดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่กำลังวุ่นกับกิจกรรมเร่าร้อนรู้สึกคึกคักขึ้นมาอีกเท่าตัวเขาเร่งขยับร่างรัวเร็วขึ้นเพื่อพาตนเองและคู่นอนไปสู่ปลายทางแห่งเกมพิศวาสมือใหญ่จับสะโพกมนกระแทกเข้าหาตัวต่อเนื่องโดยไม่เสียเวลาหยุดพักเสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นนานเป็นครู่ที่การเคลื่อนไหวดำเนินไปกระทั่งถึงจุดหนึ่งที่ทั้งสองร่างเกร็งค้างขึ้นเกือบจะพร้อมกัน

ชายหนุ่มหยัดร่างขึ้นใบหน้าที่แหงนเงยบิดเบี้ยวด้วยอารมณ์เสน่หาเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพรายทั้งที่ห้องนอนเล็กๆติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำเขาครางเสียงต่ำอย่างพึงใจก่อนจะถอนกายออกถอดเครื่องป้องกันทิ้งลงถังขยะมุมห้องจากนั้นจึงนอนแผ่หมดเรี่ยวแรงอยู่เคียงข้างร่างขาวโพลนอวบอัด

“กี่โมงแล้ว” จู่ๆคนที่นอนหมดเรี่ยวแรงก็ลุกพรวดขึ้น

“ไม่รู้สิ” หญิงสาวข้างกายปิดปากหาวไม่รู้ไม่ชี้

“เครื่องลงเกือบชั่วโมงแล้วนี่” เขาขมวดคิ้วเมื่อมองหน้าปัดนาฬิกา “ฉิบล่ะเดี๋ยวได้อาละวาดบ้านแตก”

“ใครจะมาเหรอ” หล่อนงัวเงียลุกขึ้นนั่งไม่สนใจว่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวอยู่แม้สักชิ้นผมสีอ่อนดัดเป็นลอนโตลุ่ยลงมาปิดหน้าอกครึ่งๆแลดูยั่วยวนใจเจ้าหล่อนแอบเบ้ปากไม่สบอารมณ์ที่เห็นชายหนุ่มรีบลุกขึ้นแต่งตัวโดยไม่สนใจหล่อนอีก

“น้องสาว”เขาตะโกนตอบมาจากในห้องน้ำ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีสวมกางเกงยีนส์เสื้อเชิ้ตที่ถอดกองอยู่กับพื้นเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มเสยผมลวกๆในชุดเครื่องแต่งกายธรรมดาเรือนร่างแข็งแกร่งสูงกว่ามาตรฐานชายไทยบวกกับกล้ามเนื้อแข็งแรงเท่านี้เขาก็ดูมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย

“น้องแท้ๆของพี่ หรือน้องที่ไหนกันแน่ไม่เห็นต้องเดือดร้อนขนาดนั้นนี่”

“น้องจริงๆลูกพี่ลูกน้องกัน คนนี้มันตัวแสบไม่ได้ดั่งใจมันอาละวาดเอาเรื่อง”เขาบ่นไปด้วยขณะพยายามใส่รองเท้าผ้าใบ ไหนจะคว้านาฬิกาข้อมือมาสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มยังติดกระดุมไม่เสร็จแบะออกมองเห็นแผงอกและกล้ามท้องอยู่รำไร

“อย่าเพิ่งไปสิ มันร้อน ครีมอยากอยู่ต่ออีกหน่อย” อากาศข้างนอกร้อนจริงๆกลางวันตอนบ่ายจัดแดดจ้าแผดแรงจนแสบตาแต่ตอนกลางคืนกลับหนาวเย็นไปเสียได้แทบจะเป็นไข้ตาย อากาศบ้าบออะไรอย่างนี้

“แต่งตัวเถอะกว่าจะกลับเข้าบ้านก็อีกหลายชั่วโมงขืนช้าจะมืดเอา” เขาไม่สนใจคำทักท้วง คงเพราะใช้เวลาอยู่ด้วยกันแทบทั้งวันแล้วผู้ชายก็เป็นแบบนี้ตอนหล่อนอยู่กรุงเทพก็อ้อนให้มาหา มาถึงไม่ทันไรก็ลากหล่อนขึ้นเตียงตักตวงดื่มกินเรือนร่างราวกับตายอดตายอยากแต่พออิ่มก็ไม่สนใจอีกคอยดูเถอะจะเก็บค่าเสียหายให้คุ้มเลยทีเดียว ธาริกาหยิบเสื้อผ้าเดินนวยนาดเข้าห้องน้ำอยากเร่งก็เร่งไปหล่อนจะช้าเสียอย่างดูซิเขาจะว่ายังไง

“เร็วหน่อยครีมขืนช้าพี่จะไปก่อนนะเดี๋ยวทิ้งคนรถไว้ให้”หล่อนแทบกรี๊ดเมื่อได้ยิน นี่เขาจะไม่รอหล่อนจริงๆหรือไงชักอยากเห็นหน้าน้องสาวที่ว่านั่นเสียแล้ว

มันมีดีมาจากไหนถึงทำให้เมษาร้อนรนได้ขนาดนี้

***********

Create Date : 28 กรกฎาคม 2555
Last Update : 29 กรกฎาคม 2555 8:08:53 น.		3 comments
Counter : 5255 Pageviews.
Share Tweet