Bloggang.com : Bigcrab : แรงบันดาลใจ...เริ่มงานเย็บผ้า

แรงบันดาลใจ...เริ่มงานเย็บผ้า

My own thoughts about sewing and what are the inspiration ...

วันว่างๆ ก็อดนั่งคิดไม่ได้ว่าทำไมเราถึงเกิดอยากจะซื้อจักรเย็บผ้า อยากจะเย็บแก้ไขเสื้อผ้าเอง อยากจะสร้างสรรค์ชิ้นงานจากผ้า คิดอยากจะทำโน่นทำนี่เยอะแยะไปหมด แม้ว่าตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มทำชิ้นงานเป็นอันเสียที มัวแต่คิดฝันอยู่นั่นล่ะ

อะไรคือแรงบันดาลใจ...สงสัยจริงๆ

บอกตามตรงว่าเราอยากได้จักรเย็บผ้ามานานแล้วล่ะ แต่ก็แค่อยากได้เฉยๆ แต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องมานั่งเย็บเอง ทำเอง ก็คิดแค่ว่าถ้าจะแก้ไขเสื้อผ้าก็ส่งให้ร้านประจำฝีมือดีร้านโปรดที่เราส่งเสื้อผ้าไปแก้ไขเป็นประจำ ทำให้ก็ได้ ง่ายดี ราคาก็ไม่แพงอีกต่างหาก แถมงานออกมาก็ดูดีเชียวล่ะ เราไม่เหนื่อย ไม่ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งทำเอง แถมทำเองก็ไม่รู้ว่าจะออกมาดูดีหรือเปล่า

รอมาหลายปี บ่มความรู้สึกอยากได้จักรเย็บผ้าให้มันตกผลึกเสียก่อน ว่าอยากได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าซื้อมาแล้วเก็บอย่างเดียว จนเดือนที่แล้วก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะซื้อละนะ เก็บข้อมูล ตัดสินใจจนซื้อมาจนได้ ก็เริ่มต้นงานด้วยจักรตัวเล็กๆ ก่อน ก่อนที่จะเริ่มคิดการไปใหญ่ไกลเกินตัว

มันเริ่มซึมซับมาตั้งแต่ตอนไหน...ใครรู้บ้าง

เด็กมัธยม

จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นมัธยม 1 ได้นะ แม่เลี้ยงหรือคุณน้าของเราเค้ามีจักรเย็บผ้า Singer อยู่ตัวนึง เค้าจะชอบพาเราไปซื้อผ้าตัดเสื้อ แล้วก็ตัดเสื้อกางเกง ชุดแซกให้ แล้วคิดดูนะสมัยนั้นวัยรุ่นเค้าก็ชอบใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์กัน ส่วนของเราเนี่ยจะแต่งตัวเป็นอีกแนว แนวที่วัยรุ่นเค้าไม่ใส่กันนั่นล่ะ คุณน้าเค้าจะให้เราดูแบบเสื้อผ้าจากพวกนิตยสารเย็บผ้าที่คนสูงอายุเค้าดูกันอ่ะนะแล้วก็บอกเค้าว่าอยากได้แบบไหน เค้าก็จะพาไปเลือกซื้อผ้าที่เราชอบ แล้วก็ตัดให้ เพราะฉะนั้นเสื้อผ้าของเราก็จะสูงอายุกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนเลย

แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแต่งตัวเกินวัย เพราะเราก็สนุกกับที่ได้ไปร้านขายผ้า ไปเลือกผ้าเอง เลือกกระดุมเอง

ตอนนั้นเราก็หัดเย็บผ้ากับจักร singer ตัวนั้นบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็ไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก็พอรู้ล่ะจักรใช้งานยังงัย เพราะตอนนั้นเราเรียนตัดเย็บผ้าที่โรงเรียนด้วย ต้องเย็บกระโปรง แล้วก็เย็บเสื้อส่งอาจารย์ จนสำเร็จ ชั้นเย็บเป็นนะเฟ้ย

จนเริ่มเข้ามัธยมปลาย หรือ ม.4 คุณน้าคนเดิมก็ขยันอย่างแรง ตัดชุดนักเรียนให้เราอีก ก็โอเคนะใส่ได้ สวยดี สวยกว่า ผ้าดีกว่าไปซื้อสำเร็จรูป แต่ปีอื่นๆ ถัดมาก็ซื้อสำเร็จเพราะคุณน้าเธอไม่ค่อยได้เย็บผ้าแล้ว ไม่มีเวลา

เริ่มทำงานซะที

จนเราเรียนจบเริ่มทำงาน ก็ยังติดนิสัยชอบซื้อผ้ามาจ้างเค้าเย็บเสื้อให้ ทั้งๆ ที่ในวัยอย่างเราตอนนั้นก็เฟรชชี่ วัยรุ่น น่าจะแต่งตัวได้สมวัยกว่านี้ แต่เราก็แต่งตัวได้เฉิ่มๆ เชยๆ มาก ถ้าเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกันนะ แถมผ้าที่เลือกก็แก่เกินวัยสุดยอด (ไปดูรูปเก่าๆ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าใส่ไปได้ยังงัยเนี่ย ลายผ้าก็แก่ แบบเสื้อก็เฉิ่มซะ) แต่ก็นั่นล่ะ นั่นคือเราสมัยก่อน

จนวันนึง วันที่เปลี่ยนแนวคิด เปลี่ยนแนวการแต่งตัวของเราอย่างสิ้นเชิง

วันนั้น มีน้องที่ทำงานคนนึง คนนี้อายุน้อยกว่าเราหลายปีทีเดียวล่ะ น้องเค้าแต่งตัวมาทำงานได้เปรี้ยวจี๊ด วัยรุ่นจ๋ามาก น้องคนนี้ล่ะเค้าเดินเข้ามาถามเราว่า ทำไมพี่ถึงเลือกใส่เสื้อผ้าที่ดูแก่กว่าอายุมากขนาดนี้ อายุอย่างพี่น่าจะแต่งตัวให้วัยรุ่นสมวัย สีสันสดใสมากกว่านี้ (เค้าคงคิดนานแล้วล่ะ ก่อนที่เค้าจะมาบอกเรา) วันนั้นล่ะสะกิดใจเรามาก กลับมาคิดแล้วคิดอีก เออมันก็จริงแฮ่ะ ชั้นอายุนิดเดียวเอง ทำไมชั้นแต่งตัวได้แก่อย่างนี้ฟ่ะ

จากวันนั้นเราก็เริ่มเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัว จนหลายๆ คนเริ่มทักว่าเออ แต่งตัวสมวัยขึ้นนะเธอ

Photo source: rosylittlethings's blog

ตั้งแต่วันนั้นมา เรื่องราวระหว่างเรากะงานตัดผ้า ก็หายไปเลย ... จนวันนี้ก็กลับมา เหมือนกับมาจุดเดิมมาเริ่มใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม ไม่เฉิ่ม ไม่เชย อีกแล้วนะ จะบอกให้ ... ถึงจะเชย แต่ก็เชยแบบคลาสสิคละ