ค น มี แ ผ ล

ใคร ๆ ก็เคยมีแผลกัน...

มีหลายคน ที่ยังมาวนเวียน อยู่กับความเหงา
ผลกระทบของแผล..ทำให้เกิดคำว่า "ระแวง"
เหงานะ อยากมีคนใหม่ แต่ใจลึก ๆ ก็ยังกลัว
กลัวจะต้องเจ็บซ้ำแบบเดิมอีกครั้ง...มันฝังใจ

เลี่ยงการพูดถึงแผลเก่า...ในแง่ที่ตัวเองเป็นคนเจ็บ
ยิ่งไม่อยากพูดถึงการที่ตัวเองเจ็บมากเท่าไหร่
ยิ่งรับรู้ได้มากขึ้น ...ว่ามันฝังเข้าไปลึกมากจริง ๆ

แผล...ทำให้รู้สึกว่าโตขึ้นแล้วนะ
..ได้เจออะไรมาบางอย่าง
มองโลกต่างไปจากเดิม ได้เรียนรู้ที่จะเจ็บปวด
และบอกตัวเองให้เตรียมตัว
และระมัดระวังที่จะไม่เจ็บซ้ำอีก
จนกลายเป็น ระแวง ตั้งกำแพงปิดกั้นตัวเอง
สูงขึ้น สูงขึ้น สูงขึ้นเรื่อย ๆ ๆ

...จนในที่สุด รู้ตัวอีกที
ตัวเองก็ถูกขังอยู่ในกำแพงที่ตัวเองสร้างขึ้น
เป็นเกราะป้องกันความเจ็บปวดซะแล้ว

ทำไงดีล่ะ....จะมาบอกให้เลิกระแวงกันง่าย ๆ
ทำได้ก็คงทำกันไปแล้ว
ใคร ๆ ก็อยากมีคนมาอยู่ข้าง ๆ กันทั้งนั้น
แต่มันกลายเป็นสัญชาติญาณเบื้องต้นไปซะแล้ว
ไม่สามารถมองความรักด้านที่สวยงาม
สดใสเพียงอย่างเดียวได้อีกต่อไป

ใครจะเข้ามา หรือพูดจาสะกิดต่อม...
ก็ตั้งปราการมหึมากันไว้ก่อน ทำขำกลบเกลื่อนเหงา
กลัว...ไม่กล้าเปิดใจ ให้ใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วคิดอะไร
วนเวียน ซ้ำซาก เหงา อยากเปิด แต่กลัว ระแวง
ไม่เอาดีกว่า คงไม่ใช่หรอก...

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ มันจะสิ้นสุดลงซะที

Create Date : 13 กันยายน 2548		2 comments
Last Update : 4 ตุลาคม 2548 22:19:09 น.
Counter : 463 Pageviews.
Share Tweet