 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ไปญี่ปุ่นมาแล้ว...ต้องไปอีก ตอน ๒
มาต่อตอนที่แล้วค่ะ กำลังบอกว่าไปญี่ปุ่นมาแล้วประทับใจมาก อยากไปอีก คราวนี้เป็นความรู้สึกดีๆ ตอนที่สองนะคะ
เป็นเรื่องของ "คนญี่ปุ่น" ค่ะ
ความจริงก็อยากถ่ายรูปคนญี่ปุ่นมาด้วยค่ะ แต่คงไม่เหมาะ ก็เลยมีแต่รูปที่ถ่ายรวมๆไป วันหลังจะเอามาลงนะคะ
มาต่อกันดีกว่า ก้าวแรกที่ลงเครื่องที่นาริตะ ตื่นเต้นมากค่ะ(ประสาคนไม่เคยไปที่ที่เค้าไม่พูดภาษาไทยไง) กลัว ตม.มาก กลัวพูดกับเค้าไม่รู้เรื่อง ความที่ไปหาข้อมูลมาบ้างก็เจอแต่ที่บอกว่าเข้ายาก ส่งขึ้นเครื่องกลับเลยก็มี ไม่อยากบอกเลยว่า ท่องคำถามคำตอบไปด้วยน้า ลูกมันแซวว่า จะฟังเค้าออกมั้ยล่ะ เราก็คิดในใจว่า ก็ชั่ง ไอ้ลูกกับสามีมันคงไม่ปล่อยเราทิ้งร็อก โอ้ย อย่าไปเชื่อใครเค้าน้า หรือจะเป็นโชคดีของเราหว่า
ก้าวเข้าสนามบินเค้าก็ต้องผ่านไอ้ ตม. ที่ว่ากลัวๆนี่แหล่ะ เลี้ยวเข้าไปปุ๊ปเจอเลย "แถว"ค่ะ แถวเรียงหนึ่งนะคะ ไปใช่"แถวหลายเรียง"อย่างแถวๆบ้าน มีเจ้าหน้าที่ผู้ชายคนนึงมาคอยบอกให้ไปที่ ตม.หมายเลขเท่าไร (ว่าจะเลือกคนที่ท่าทางใจดีซักหน่อยก็ไม่ได้แฮะ) แต่คนที่เจอก็เฟรนด์ลี่มาก ถามประโยคเดียว ประโยคที่ท่องมาซะด้วย ฟังก็รู้เรื่องแฮะ ชักมั่นใจขึ้น เค้าถามว่าจะมากี่วัน (เป็นภาษาอังกฤษน้า แต่ลืมแล้ว) ตอบว่า six day (คุณบาส สอนไว้ในหนังสือให้พูดสั้นๆก็พอ) แค่นั้นล่ะ ผ่านฉลุย แถมยังบอกเราว่า Have a nice days ด้วยนะ ไม่รู้เขียนถูกมั้ยนี่ เราก็ แท้งค์กิ่วๆๆๆ ค่อยยังชั่ว ต่อจากนั้นก็มายืนลุ้นสามี จะได้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ยน้อ ออกมาได้คุยซะ โอ้ย พูดกันรู้เรื่อง สบาย
ขึ้นรถไฟเข้าโตเกียว เจอคนญี่ปุ่น เราก็ อะไร คนพวกนี้มันไม่สนใจใครเลยรึนี่ ก้มหน้าอ่านหนังสือ หรือไม่ก็หลับตาฟังไอ้ที่เสียบอยู่ที่หู หรือไม่ก็กดที่โทรศัพท์อยู่นั่นแล้ว
แต่ในระหว่างที่เราไปโน่นไปนี่ เราสี่คนพ่อแม่ลูกผลัดกันถ่ายรูปให้กัน (ลืมบอกค่ะ เราไม่ได้ไปกับทัวร์ ไปกันเอง ลูกสองคนเค้าหาข้อมูล แล้ววางแผนทริปนี้ให้เองค่ะ) ก็จะมีคุณลุง คนหนุ่มคนสาวเจ้าของถิ่นเข้ามาชี้โบ้ชี้เบ้ ให้เข้าใจได้ค่ะว่า เค้าจะถ่ายให้เราสี่คนพ่อแม่ลูกเอง ไปยืนรวมกันซะดีๆ
หรือเราลงใต้ดินแล้วจะไปต่ออีกสาย แต่หาทางออกไม่ได้ ถามคุณป้าที่เดินผ่านมา ถามเป็นภาษาอังกฤษคุณป้าตอบเป็นภาษาญี่ปุ่น พูดกันรู้เรื่องแฮะ ภาษากายนี่แหล่ะค่ะ คงจะจับชื่อสถานที่ที่เราจะไปได้ เชื่อมั้ยคะว่า จูงมือพาเราเดินไปส่งที่รางรถไฟใต้ดินเลยค่ะ ด้วยความยิ้มแย้มแจ่มใส
. . .ว้าว
หรือเมื่อเราจะไปดูภูเขาที่แสนจะขี้อาย "ฟูจิ" ลงรถไฟแล้วต้องรถบัสไปอีก ไม่รู้จะไปยังไง หันหน้าหันหลังเจอคนกลุ่มนึงกำลังยืนสูบบุหรี่กันอยู่ (นอกอาคารนะคะ เป็นที่จัดไว้ให้สูบบุหรี่โดยเฉพาะ) เลยเดินเข้าไปถามคนนึง ลูกเป็นคนถามมิใช้แม่นะจ้ะ เห็นตอบไปตอบมา คนนี้พูดภาษาอังกฤษได้แฮะ ชี้ไปทางโน้นทางนี้ ลูกก็โค้งขอบคุณเค้าแล้วเราก็พากันเดินไปตามทาง กำลังเหลียวหน้าเหลียวหลัง เห็นคุณคนเมื่อกี้วิ่งตามมา แล้วพาไปส่งถึงรถบัสคันที่จะพาเราไปที่หมาย โอ้โฮ คนนี้หล่อขึ้นอีกเป็นกองเลย ช่างมีน้ำใจ
รูปนี้ถ่ายจากหน้าต่างห้องพัก ตอนตื่นเช้ามาเลยนะคะ เจ้าภูเขาขี้อายที่ขึ้นชื่อของโลก
สรุปแล้วก็คือ คนญี่ปุ่นนั้นเค้ามีน้ำใจ เค้าต้อนรับนักท่องเที่ยว เราจึงประทับใจ เห็นเค้าน่ารักนักหนา เรามีความสุขนะในระหว่างที่อยู่ญี่ปุ่น แต่ลูกก็บอกว่า เคยได้ยินมั้ยที่เค้า (ใครก็ไม่รู้) บอกว่า ญี่ปุ่นน่ะมาเที่ยวก็ดีหรอก แต่ให้มาอยู่น่ะไม่เอา เพราะชีวิตมันเครียดมาก โอ้ยอยากไปอยู่พิสูจน์จังเลย ถ้าอายุขึ้นต้นด้วยเลข ๒ ล่ะก็ ไม่พลาด
แต่วันนี้เราไปอ่านเจอบล็อกของคุณปลาทองในกองหนังสือ
เห็นถ้าจะจริงแฮะ เหมือนที่คุณ bug in the garden ว่าไว้ในบล็อกก่อนหน้านี้ของเราเลย
เจอกันใหม่ วันหน้านะคะ
| Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2555 |
| Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2555 20:58:54 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 813 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: Kavanich96  วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:7:24:13 น. |
|
|
|
|
| ตะเกียงส่องทาง |
 |
|
|
Location :
หนองบัวลำภู Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เอาเข้าจริงแล้วเราก็ต้องการเพียงชีวิตที่เรียบง่าย ได้ทำอะไรที่อยากทำ วัตถุสิ่งของที่หามาก็ไม่ใช่ความจำเป็น แท้จริงแล้วความสุขของเราเป็นแค่อะไรที่เล็กๆเท่านั้นเอง
|
|
|
|
*~*~*~*..แวะมาทักทายจ๊ะ..ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..*~*~*~*
เดือนแห่งความรัก คนโสดก็ยังโสดต่อไป เพราะครูภาษาไทย สอนแต่
สระอิ,สระอา, สระอุ, สระอู แต่ไม่ยอมสอนให้เรา .. "สละโสด"