"ไฟเสน่หา" บทกวีโดย ต๋อย คนพเนจร
"ไฟเสน่หา"
-:กลอนแปดสุภาพ:-
๐ทั้งที่รู้ เขาไม่รัก ยังปักจิต
ทั้งที่คิด ถึงเขา แล้วเศร้าหมอง
ทั้งที่รู้ ว่าเขา ไม่เคยมอง
ทั้งที่ปอง เพียงเงา ยังเฝ้าชมฯ
๐ไฟเอ๋ยไฟ เสน่หา พาร้อนรุ่ม
ไฟเธอสุม เผาใจ ให้ขื่นขม
ไฟราคะ เกาะทรวง ลวงระทม
ไฟอารมณ์ ตรมอยู่ มิรู้วายฯ
๐อยากจะหัก ฤทัย ไฟสุมอก
อยากเป็นนก หนีไกล ใจสลาย
อยากลืมฝัน ที่เคยรัก ปักใจกาย
อยากลืมสาย สัมพันธ์ อันมืดมนฯ
๐เมื่อหมดรัก จากใจ ไฟก็มอด
หมดอ้อมกอด พลอดพร่ำ ย้ำอีกหน
หมดกิเลส ตัณหา ลาหน้ามล
หมดใจยล สิ้นเสน่หา ไฟราคีฯ
๐๓/๑๐/๒๕๖๐ @ ๑๗.๕๐ น.
ต๋อย. (คนพเนจร)
| Create Date : 04 ตุลาคม 2563 |
| Last Update : 4 ตุลาคม 2563 14:13:04 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 551 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สวัสดีครับพี่
แวะเข้ามาอ่านบทกลอนอีกหนึ่งเสี้ยวอารมณ์ครับ
ความรักความเสน่หา มันก็เหมือนไฟนะครับ
ไฟมันสวยงาม แต่พอสัมผัสเข้าจริงๆ กลับร้อน
ติดตามนะครับพี่ เขียนงานออกมาอีกนะครับ ผมจะตามอ่าน
ขอบคุณครับ