นิภา บางยี่ขัน เป็นนักกลอนนามอุโฆษในยุคตำนานนักกลอนสี่มือทองของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ได้แก่ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์, ทวีสุข ทองถาวร (เสียชีวิต), ดวงใจ รวิปรีชา (เสียชีวิต) ศึกษาระดับปริญญาตรีที่คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ สำเร็จการศึกษาแล้วประกอบอาชีพเป็นพนักงานธนาคารกรุงเทพ
 

เพื่อน  ของ นิภา บางยี่ขัน

๐  ทุกทุกแห่ง ที่เรา เคยก้าวย่าง
  ทุกทุกทาง ที่เรา เศร้าและสุข
  ทุกทุกหน เราซานซม ล้มแล้วลุก
  ทุกทุกครั้ง ที่เราปลุก ปลอบแก่กัน

๐ แม้ทั้งหมด จดจำ ไว้ล้ำลึก
  นึกและนึก ในใจ ยังไหวหวั่น
  หวามวันที่ จะมาถึง เข้าหนึ่งวัน
  วันที่ผัน เราพราก กันจากไกล

นิภา บางยี่ขัน สนใจเขียนบทร้อยกรองตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาทั้งที่ตนเองชอบเล่นกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ  เป็นผู้มีบทบาทสำคัญในการก่อตั้งชมรมวรรณศิลป์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เป็นนักกลอนสดเชิงปฏิภาณกวีระดับแนวหน้าของเมืองไทยที่เข้าประกวดแข่งขันในระดับต่างๆ ทำให้กิจกรรมการแข่งขันประชันกลอนสดเผยแพร่ไปทั่วทุกภูมิภาค ได้รับฉายาว่า “บุษบา ท่าพระจันทร์”

๐ ภาพคืนวัน จันทร์พริ้ม น้ำปริ่มเขื่อน
  ลงลอยเลื่อน เรือรัก นักภาษา
  นั่งเท้าแขน บรรสาน ขานสักวา
  ชนะกลอน แพ้ตา จึงปราชัย

๐ เพลงปลาทอง เพลงสุดท้าย ชวนไห้หา
  สักวา...ลาจาก...อยากร้องไห้
  ร้องเพราะว่า นาที ต่อนี้ไป
  ในหัวใจ มีเขา เป็นเจ้าครอง
 

"วันที่ดอกไม้โรย"

"...ดอกโสนโรยร้าว
ดอกคัดเค้าโรยรา
ดอกประดู่ร่วงนักหนา
ไม่มีวันกลับมาแล้วเอย..."

๐ ทุกทุกสิ่งแล้วล้วนชวนถวิล
  ดูด่วนสิ้นโรยราผกาเอ๋ย
  ขอมองไว้อีกสักนิดไว้ชิดเชย
  เมื่อยามเลยลาลับไม่กลับคืน

๐ จะเก็บภาพประทับใจไว้ถวิล
  ไว้แอบรินน้ำตาแอบสะอื้น
  ไว้เยือกเย็นกับน้ำค้างที่พร่างชื้น
  เก็บไว้ตื่นตาฝันนิรันดร

๐ นับแต่นี้น้ำตาจะหาง่าย
  ขาดคนหมายซับมันเหมือนวันก่อน
  มือเย็นเยียบเมื่อสายัณห์ตะวันรอน
  ใครจะซ้อนมือนุ่มเกาะกุมมัน

๐ จะเดินเปลี่ยวเดียวดายในสายแดด
  ชีวิตแวดด้วยความหลังและความฝัน
  ฝันถึงวันที่ผกานานาพันธุ์
  ปลิดดอกอันเหลืองอร่ามท่ามกลางเรา

นิภา บางยี่ขัน
24/01/2510
 

จ า ก ส ว น ส ว ร ร ค์
 

๐ จำปีปลิด ใบเก่า ที่เฉาช้ำ
   ลงสู่ลำ เจ้าพระยา ชลาไหล
  ลมพลิ้วไล่ ใบน้อย เลื่อนลอยไป
  เหมือนดวงใจ ว่างเปล่า เฉาและช้ำ

๐ นึกถึงวัน ผันไป เหมือนใบเขียว
  ไม่โดดเดี่ยว เพื่อนดาษดื่น ชื่นและฉ่ำ
  รื่นกลิ่นดอก ก็ปาน กับหวานคำ
  ยังจดจำ ปีเหล่านั้น จนวันตาย

๐ โลกเล่นกล วนเวียน เปลี่ยนวิถี
  พาชีวี ของเรา พลาดเป้ามหาย
  ให้พบกับ ผิดหวัง พลั้งอับอาย
  และมอบความ เดียวดาย ไว้แด่เรา

๐ ในมหา อาณาจักร เคยรักแสน
  แปรเปฺ็นแดน เซาซบ สงบเหงา
  ทุกแดดรอน อ่อนแรง แสงซึมเซา
  พบเพียงเงา เราด้น เดินคนเดียว

๐ สวนสวรรค์ ริมน้ำ ค่ำวันนี้
  ไร้ใครมี เมตตา มาแลเหลียว
  เจ้าพระยา ขุ่นข้น วนเป็นเกลียว
  เปลี่ยวแสนเปลี่ยว แปลกตา เมื่อมาเยือน

๐ โอ้ว่าวัน เก่าเก่า ของเราเอ๋ย
  เมื่อล่วงเลย แล้วก็ลับ ไม่กลับเหมือน
  ยิ่งนานเนิ่น เหินห่าง ยิ่งร้างเลือน
  ความเป็นเพื่อน ก็คง ถูกหลงลืม

 

Create Date : 18 กันยายน 2563
Last Update : 18 กันยายน 2563 16:23:45 น.		1 comments
Counter : 1438 Pageviews.
Share Tweet