" วสันต์ครวญ " บทกวีโดย ต๋อย คนพเนจร

" วสันต์ครวญ "

:กลอนแปดสุภาพ:




๐ โอ้วสันต์   ปีนี้   ไม่มีเจ้า

   หัวใจเศร้า ร้าวจิต คิดเสมอ

   ยามฝนหลั่ง สั่งฟ้า พาละเมอ

   หัวใจเผลอ ลอยไป กับสายลมฯ


๐ ท้องฟ้าร้อง รัญจวน ให้ป่วนจิต

   นภาปิด  น้ำตาหลั่ง  พรั่งผสม

   เมฆามืด  เหลียวหา  แม่ตาคม

   ไม่มีลม   ไม่มีรัก   ให้พักใจฯ


๐ ยามฝนพรู พร่างพรม ลมก็เรียบ

   หัวใจเงียบ  มองหา  น้ำตาไหล

   วสันต์ครวญ  รัญจวนจิต  ให้คิดไป

   ฟ้าร้องไห้  ครวญคร่ำ  ร่ำน้ำตาฯ


๐ หลั่งจากฟ้า  สู่ดิน  ทุกถิ่นแคว้น

   ทุกดินแดน  เย็นย่ำ  ฉ่ำเวหา

   วสันต์นี้   ไม่มีนุช   บุษบา

   พี่มองหา  ทั่วทุกถิ่น  สิ้นฤดูฯ


   ต๋อย.(คนพเนจร)

   ๒๑ กันยายน ๒๕๖๒

Create Date : 26 กันยายน 2563		0 comments
Last Update : 26 กันยายน 2563 2:27:24 น.
Counter : 932 Pageviews.
Share Tweet