Sweet Memory - ตอนที่ 3 เผชิญหน้า (ครึ่งแรก)

"ตาภู ตื่นแต่เช้าเชียวลูก แล้วนี่แต่งตัวเรียงร้อยเชียวขะไปไหนละพึ่งกลับมาแท้ๆก็อยู่ไม่ติดบ้านเสียแล้ว" คุณหญิงเภตรา เอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด เพราะนานๆทีจะได้อยู่ด้วยกันแต่วันนี้บุตรชายก็กลับจะหนีออกไปข้างนอกเสียแล้ว


"ผมว่าจะไปบ้านน้องว่านครับคุณแม่ พอดีตั้งแต่กลับมายังไม่ได้เจอน้องเลย อยากจะไปหาสักหน่อยไม่รู้ว่าโตขึ้นมากเท่าไหร่แล้วตอนนี้" ภูวิช เอ่ยยิ้มๆ เมื่อนึกถึงดวงหน้าของวินทุวาสินี ที่ได้เห็นเมื่อคืนที่ผ่านมา


"อ้อ งั้นรอแม่สักเดี๋ยวนะตาภู พอดีวันนี้มีสปาเกตตี้ของโปรดของหนูว่านเค้า แม่จะฝากให้เราถือไปให้น้องเค้าละกันนะ" เมื่อกล่าวจบคุณหญิงเภตราก็เดินเข้าไปในครัวสั่งให้คนทำงานบ้านจัดสปาเกตตี้ใส่กล่องเพื่อที่ ภูวิช จะได้ถือไปให้กับ วินทุวาสินี ได้อย่างสะดวก


"นี่ลูกได้แล้ว ฝากบอกหนูว่านให้ทานเยอะๆนะลูก เมื่อวานนี้แม่จับแขนดูมีแต่หนังหุ้มกระดูกทั้งนั้นไม่มีน้ำมีนวลเลย" คุณหญิงเภตรา บ่นด้วยความเป็นห่วง


"ได้ครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจะจับป้อนแบบตอนเด็กๆเลยครับถ้าน้องว่านดื้อไม่ยอมทานสปาเกตตี้สูตรเด็ดของคุณแม่" ภูวิชกล่าวยิ้มๆ เมื่อนึกถึงตอนเด็กๆที่ วินทุวาสินี ไม่ยอมทานข้าวใครจะป้อนก็ไม่ยอม จะมีก็แต่พี่ภูเท่านั้นที่เธอยอมให้ป้อนอาหารให้


"แล้วนี่เราขับรถได้แล้วเหรอตาภู หรือจะให้คนขับรถไปส่ง"


"สบายมากครับคุณแม่ คนขับอยู่ติดกับเกาะกลางครับ ง่ายๆแค่นี้ออกถนนใหญ่สบายครับ"


"อย่าขับเร็วนักละตาภู ยิ่งไม่ค่อยชินกฎการจราจรของไทยอยู่เดี๋ยวจะไปชนซะก่อน"


"ครับคุณแม่ผมรับรองครับว่าจะขับช้าๆ ผมไปก่อนนะครับคุณแม่" ภูวิชกล่าวลามารดาพร้อมกับเข้าไปกอดมารดาเป้นการอำลา


---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ บ้านสัตยเวทิน


"สวัสดีครับคุณอาสิทธิศักดิ์ สวัสดีครับคุณน้าหญิง" ภูวิชกล่าวสวัสดี บิดามารดา ของวินทุวาสินีเมื่อเดินสวนกันตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าไปในห้องรับแขก


"อ้าวภูวิชมีธุระอะไรกับอาหรือป่าว มาแต่เช้าเชียว" นายสิทธิศักดิ์เอ่ยถาม


"ไม่ใช่ครับคุณอา พอดีตั้งแต่ผมกลับมาเมืองไทยผมยังไม่ได้เจอน้องว่านเลยครับ วันนี้ผมก็เลยกะว่าจะมาหาน้อง"


"แล้วถืออะไรมาด้วยละตาภู" คุณหญิงวิภารดี เอ่ยถามเมื่อเห็นว่า ภูวิช ถือถุงอะไรมาด้วย


"อ๋อ สปาเกตตี้สูตรเด็ดของคุณแม่ครับ พอคุณแม่ทราบว่าผมจะมาหาน้องว่านเลยฝากมาให้เพราะคุณแม่ทราบว่าน้องว่านชอบทานมากๆ อีกอย่างท่านบอกว่าน้องว่านผอมมากเกินไปมีแต่หนังหุ้มกระดูก ท่านเลยอยากจะให้ทานอะไรบ้างจะได้มีเนื้อมีหนัง มีน้ำมีนวลครับ"


"น้าก็ไม่รู้ว่าน้องจะยอมทานมั้ยนะตาภู เพราะน้องรักอาชีพเดินแบบมากๆ นี่ก็ไม่ค่อยจะยอมทานอะไรเลยกลัวแต่จะอ้วนแล้วจะใส่ชุดไม่สวย กลัวไม่ได้เป็นนางแบบมั่งละ น้าละกลุ้มใจจริงๆเลยกลัวจะเจ็บจะไข้เอาเหมือนกัน แต่จะไปขัดใจเค้าก็ไม่ได้ พอบอกจะให้เลิกเดินแบบทีก็งอนตุ๊บป่องๆไป น้าก็เลยต้องยอมแพ้ละจ้ะ ปล่อยเลยตามเลยไป ยังไงวันนี้น้าฝากตาภูดูแลน้องด้วยละกันนะจ๊ะ เพราะน้ากับคุณอาจะต้องออกไปติดต่อธุรกิจแถบๆชาญเมืองกว่าจะกลับก็คงค่ำๆ" คุณหญิงวิภารดี บ่นถึงความดื้อดึงในการลดน้ำหนักและไม่ยอมทานอาหารของ วินทุวาสินี ให้ภุวิชฟังพร้อมกับเอ่ยฝากฝังเหมือนเมื่อตอนภูวิชเด็กๆว่าให้ช่วยดูแลน้องให้ด้วย


"ไปกันเถอะคุณวิ คนรถเอารถออกมารอแล้ว อาไปก่อนนะตาภู ฝากน้องด้วยนะ ถ้าดื้อละก็จัดการได้ตามสบายเลยนะลูก อาอณุญาต" นายสิทธิศักดิ์ กล่าวกับ ภูวิช ก่อนจะจุงมือคุณหญิงวิภารดีไปขึ้นรถเพื่อเดินทางไปติดต่อธุรกิจ


"ครับคุณอา เดี๋ยวผมจัดการเด็กดื้อให้เองครับ"


ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...


"คุณว่านคะ มีแขกมารอพบค่ะ" คนทำงานบ้านเคาประตูรายงาน วินทุวาสินี ว่ามีแขกมารอพบ


"ใครกันเหรอจ๊ะแก้ว" วินทุวาสินี เอ่ยถามคนทำงานบ้านทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดประตูออกมา


"ไม่ทราบค่ะ แต่เป็นผู้ชายค่ะ ตอนนี้หนูให้นั่งรอที่ห้องรับแขกชั้นล่างค่ะคุณว่าน"


"เอ ใครกันนะ วันนี้ไม่ได้นัดใครนี่นา ไม่เป็นไรจ้าแก้ว เดี๋ยวว่านลงไปนะจ๊ะ เตรียมน้ำ และขนมไปเสิร์ฟก่อนละกัน อ้อ บอกแขกที่มาว่ารบกวนรอสักครู่นะว่านเปลี่ยนชุดสักครู่แล้วจะลงไปนะจ๊ะ"


เมื่อวินทุวาสินี กล่าวจบแก้วคนทำงานบ้านก็ลงมาชั้นล่างจัดเตรียมน้ำและขนมไปเสิร์ฟภูวิช พร้อมกับบอกภูวิชว่าให้รอสักครู่ตอนนี้วินทุวาสินีกำลังเปลี่ยนเครื่องแต่งกายอยู่อีกสักครู่จะลงมา เมื่อแก้วเสิร์ฟน้ำและขนมพร้อมกับรายงานตามที่นายสาวสั่งเสร็จแล้วก็ขอตัวออกไปทำงานทางด้านหลังบ้านต่อ โดยปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งรอ วินทุวาสินีอยู่เพียงลำพัง


ระหว่างที่รอ วินทุวาสินี ภูวิช ได้เดินดูรอบๆห้องซึ่งมีภาพของวินทุวาสินี และครอบครัวเป็นตั้งแต่เธอยังอยู่ในวัยเด็ก จนถึงตอนนี้ที่โตเป็นสาวเต็มวัย


"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาพบดิชั้นด้วยธุระอะไรคะ" วินทุวาสินี เอ่ยทัก และถามเมื่อเดินเข้าไปในห้องรับแขกและเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนหันหลังดูรูปของครอบครัวเธออยู่


"มีคนให้ผมเอาอาหารเช้ามาส่งให้ครับ" ภูวิช ตอบทั้งๆที่ยังไม่ได้หันหน้าไปหา วินทุวาสินี


วินทุวาสินี คิดว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นช่างคุ้นหูยิ่งนัก


"ค่ะ แล้วไม่ทราบคุณจะหันหลังพูดกับชั้นแบบนี้เหรอคะ" วินทุวาสินี เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเนื่องจากผู้ที่เธอสนทนาด้วยทำเหมือนไม่สนใจที่จะหันมาสนทนากับเธอให้เป็นกิจจะลักษณะ


"ขอโทษครับ พอดีผมกำลังดูรูปเพลินๆตั้งแต่เล็กจนโจหน้าตาน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะครับ น้องว่าน" ภูวิช หมุนตัวกลับมาพร้อมกับเอามือจับหน้าของ วินทุวาสินี


"พ... พี่ภู" วินทุวาสินี ผงะถอยหลังพร้อมกับเอ่ยชื่อของบุคคลที่หันมาประจันหน้าเธอ และจับหน้าเธอด้วยน้ำเสียงตกใจ


"ก็ใช่นะสิครับพี่ภูเอง ตอนที่พี่จะไปเรียนต่อน้องว่านยังเด็กอยู่เลย ตอนนี้โตเป็นสาวแล้วนะ (และสวยด้วยสิ ภูวิชคิดในใจ)" ระหว่างที่พูด ภูวิช ก็เอามือไปจับศีรษะของ วินทุวาสินี ไปด้วย


"เอ่อ ค่ะ" ด้วยความที่ยังตกใจอยู่ วินทุวาสินี จึงเอ่ยได้เพียงเท่านี้


"ตอนนี้น้องว่านเรียนใกล้จะจบหรือยังครับ" ภูวิช พยายามเปิดการสนทนา เพราะดูจากท่าทางของ วินทุวาสินี แล้วเธอยังดู งงๆ อยู่


"... ใกล้จะจบแล้วค่ะ เอ่อ ดิชั้นคิดว่าเราไปนั่งคุยกันที่ชุดรับแขกดีมั้ยคะ คุณจะได้ไม่ต้องยืนให้เมื่อยด้วยค่ะ" เมื่อตั้งสติได้ วินทุวาสินี เอ่ยตอบคำถาม ภุวิช ด้วยน้ำเสียงที่ดูห่างเหิน ก็ในเมื่อเขายังไม่สนใจเธอเลยทั้งๆที่เมื่อวานนี้เธอก็ไปงานเลี้ยงต้อนรับเขา แถมวันนี้เขายังโดนสั่งให้เอาอาหารเช้ามาให้เธออีก เขาคงไม่อยากจะเจอเธอนักหรอก ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องพูดดีด้วยกับคนอย่างเขา


วินทุวาสินี เดินนำ ภูวิช ไปที่ชุดรับแขก ระหว่างที่ภูวิชเดินตามก็คิดว่า วินทุวาสินี อาจจะจำเรื่องราวในอดีตระหว่างเขากับเธอไม่ได้ จึงมีท่าทางห่างเหินกับเขาเช่นนี้ เมื่อมาถึงชุดรับแขก วินทุวาสินี ได้ผายมือเชิญให้เขานั่ง และเธอก็เดินไปนั่งลงยังฝั่งตรงข้ามกับของเขา


"คุณมีธุระ อะไรอีกมั้ยคะ" วินทุวาสิ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่แสดงความรู้สึกไดๆทั้งสิ้น ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้เจอกับภูวิช


"ก็มีแค่เอาสปาเกตตี้สูตรเด็ดของคุณแม่มาให้น้องว่าน และก็ดูแลน้องว่านตามที่คุณอา และคุณน้าหญิงฝากไว้ เท่านั้นละครับ"


"ฝากไปบอกคุณป้าหญิงว่าน้องว่านขอบคุณมากสำหรับสปาเกตตี้ที่ทำมาให้ ส่วนคุณถ้าไม่ว่าง หรือไม่ต้องการจะอยู่กับชั้นก็เชิญ เพราะชั้นดูแลตัวเองได้ ชั้นโตแล้ว และนี่ก็บ้านของชั้นเอง" วินทุวาสินี เอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเมื่อคิดว่าที่เขามาหาเธอก็เพราะคำสั่ง และที่เขาอยากจะอยู่กับเธอก็เพราะพ่อแม่เธอฝากฝังเท่านั้น


"พี่ภูยังไม่กลับหรอกครับน้องว่าน พี่ภูยังไม่ได้ทำภาระกิจให้ลุล่วงเลย" ภูวิช เอ่ยยิ้มๆ เมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้าทำหน้าตาบึ้งตึง ขัดเคืองเป็นอย่างมาก


"แล้วคุณมีภาระกิจอะไรอีกละคะ รีบว่ามาดิชั้นจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ" วินทุวาสินี เอ่ยไปด้วยน้ำเสียงขัดเคือง พร้อมแสดงท่าทางรำคาญออกมาให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอนั้นเริ่มรำคาญเขา


"ป้อนสปาเกตตี้ให้เด็กดื้อที่ไม่ยอมทานข้าวครับ" ภูวิช เอ่ยพร้อมกับหยิบกล่องสปาเกตตี้ที่มารดาเตรียมมาจากบ้านออกมา


"เด็กดื้อ?" วินทุวาสินี เอ่ยด้วยน้ำเสียง งุน งง


"จะทานเลยมั้ยครับน้องว่าน พี่ภูจะได้ไปให้เขาจัดใส่จานมาให้"


"นี่ นายว่าชั้นเป็นเด็กดื้อเหรอฮะ" เมื่อวินทุวาสินี รู้ตัวว่าเด็กดื้อนั้นคือตัวเธอเอง เธอก็ออกอาการวีนขึ้นมาทันใด


"ก็ใช่นะสิครับ น้องว่านชอบดื้อไม่ยอมทานข้าว ตอนเด็กๆก็ต้องให้แต่พี่ภูป้อนตลอด"


"นี่ นายไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาป้อนชั้น เดี๋ยวชั้นทานเอง นายจะไปธุระที่ไหนก็เชิญเลย" วินทุวาสินี เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันดัง จะบ้าหรือไงนะ ก็เธออายุ 22 ปีเข้าไปแล้วจะมานั่งให้ผู้ชายป้อนข้าวเป็นเด็กๆเนี่ยนะไม่มีทางหรอก ยิ่งเป็นเขาด้วยแล้วยิ่งไม่มีทาง จะว่าไม่มีวันเลยก็ยังได้


"โอเคครับ ไม่ป้อนก็ไม่ป้อน งั้นพี่ภูเอาไปให้แม่บ้านจัดใส่จานมาให้ละกันนะครับ" ภูวิช เอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นท่าทางขัดใจของสาวน้อยตรงหน้า รวมถึงน้ำเสียงที่ตอบเขานั้นทั้งแหว และดัง


"นายจะไปไหนก็ไปเถอะ บ้านชั้น เดี๋ยวชั้นสั่งให้เขาจัดการเอง"


"ไม่ได้! พี่จะอยู่ดูว่าน้องว่านว่าทานหมดหรือเปล่า เพราะคุณแม่พี่ท่านสั่งมาว่าให้น้องว่านทานให้หมด คุณอากับคุณน้าหญิง ก็บอกว่าให้พี่จัดการเราให้ทานข้าวด้วย" ภูวิช เริ่มเสียงดังขึ้นมาบ้าง จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไรเล่า ก็แม่สาวน้อยตรงหน้าคำก็ไล่ให้เขาไปทำธุระนั่น ธุระนี่ คนอุตส่าห์ตั้งใจจะมาหาแท้ๆ กลับมาไล่กันเสียได้


"คำก็คุณป้าหญิงสั่ง คำก็คุณพ่อสั่ง คำก็คุณแม่สั่ง ถ้านายไม่อยากทำ หรือมันลำบากใจมากนักก็ไม่ต้องมาทำสิ จะไปไหนก็ไปเลย ชั้นไม่ว่านายหรอก และก็จะไม่บอกคุณป้าหญิง คุณพ่อ และคุณแม่ด้วย" วินทุวาสินี กล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด ก็ในเมื่อเขาถูกบังคับมาจะมาทนทำอยู่ทำไม เธอเสียใจที่เขาไม่สนใจเธอเลย อะไรก็ถูกสั่งให้มาหาเธอ มาดูแลเธอ


"นั่งอยู่ตรงนี้นะน้องว่าน เดี๋ยวพี่ภูมา อ้อ ห้ามหนีไปไหนด้วยละ ถ้าพี่กลับมาไม่เจอเรานั่งอยู่ เจอดีแน่" ภูวิช กล่าวคาดโทษก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้คนครัวจัดอาหารใส่จานให้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่นาน 10 กว่าปีแต่เขาก็จำทุกๆส่วนของบ้านหลังนี้ได้ดี



---------------------------------------------------------------------------------------------------------



จบครึ่งแรกแล้วนะคะพี่น้องงงงง ติดตามครึ่งหลังกันได้ค่ะ แต่ขอเวลาไปพักแว้บ จะมาอัพครึ่งหลังให้ประมาณ เที่ยวคืนนะคะ

เมนท์ๆนะคะอย่าลืม อยนู่คนเดียวมันเหงา ใครผ่านมาก็ฝากรอยเม้นท์ให้อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยนะคะ

ปล.หวังว่าจะชอบเพลงนี้นะคะ ทุกๆเพลงที่ลงในแต่ละตอนจะพยายามให้เข้ากับตอนนั้นที่สุดค่ะ

Create Date : 11 ตุลาคม 2550		6 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2550 14:08:00 น.
Counter : 331 Pageviews.
Share Tweet