Sweet Memory - ตอนที่ 2 เธอคนที่ฉันรอ (ครึ่งหลัง)

"คุณแม่ครับ เมื่อกี้ใครครับที่คุยกับคุณแม่อยู่" ภูวิช เอ่ยถามมารดาด้วยเสียงหอบๆถึงหญิงสาวที่เห็นมารดาคุยด้วยเมื่อสักครู่นี้


"อ๋อ หนูว่านไงลูก ลูกยังจำได้มั้ยที่แต่ก่อนตามติดลูกตลอดเลยไง มีพี่ภูที่ไหน ก็ต้องมีน้องว่านที่นั่น"


"เมื่อกี้นี้น้องว่านเหรอครับคุณแม่" ภูวิช ย้ำถามมารดาด้วยเสียงอันดัง


"ก็ใช่สิลูก แม่จะโกหกทำไม ว่าแต่ทำไมเราหอบหน้าแดงแบบนี้ละ ดูสิเหงื่อผุดเต็มหน้าเลยทำอย่างกับไปวิ่งไล่จับใครมาแน่ะ" คุณหญิงเภตรา เอ่ยถามบุตรชายเมื่อเห็นสภาพของบุตรชาย


"ไม่มีอะไรครับคุณแม่"


"งั้นก็เข้าไปในงานเถอะ ได้ไปเจอกับคุณน้าสิทธิศักดิ์ กับคุณน้าหญิงวิภารดี"


"ครับ เดี๋ยวผมตามเข้าไปครับ"


เมื่อมารดาเข้าไปภายในงานแล้ว ภูวิช ก็เดินออกมาด้านนอกของตัวบ้านเขาคาดหวังว่าเขาจะได้เจอ วินทุวาสินี ยังอยู่หน้าบ้านของเขา เขาคิดถึงวินทุวาสินีเหลือเกิน เมื่อกี้นี้เขาไม่น่าคลาดกับเธอเลย ตอนที่เขาเดินเลี้ยวมุมตึกจะเข้าไปในงานตาเขาไพล่ไปเห็นมารดายืนคุยกับหญิงสาวคนหนึ่ง ท่าทางของหญิงสาวคนนั้นคุ้นตามาก หน้าตาของหญิงสาวแทบจะไม่เปลี่ยนเลย มีเพียงแค่รูปหน้าที่เรียวขึ้นไม่กลม แก้มป่องแบบตอนเด็กๆ เขาจึงรีบวิ่งมาหวังว่าจะได้สนทนากับเธอคนที่เขาคิดถึงมาแสนนาน แต่เมื่อวิ่งมาใกล้จะถึงหญิงสาวก็รีบเดินออกไปขึ้นรถ ทำไมเขาไม่วิ่งเร็วกว่านี้นะ


--------------------------------------------------------------------------------------------------------


พ่อจ๋า น้องว่านโทรมาจ้า... (เสียงโทรศัพท์ของนายสิทธิศักดิ์)


"เฮโล มีอะไรลูก รีบๆพูดมา" นายสิทธิศักดิ์ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมารับแล้วเอ่ยถามบุตรสาวอย่างรวดเร็ว ก็จะไม่ให้อายได้อย่างไรละ เสียงโทรศัพท์ที่บุตรสาวทำให้น่ารักขนาดนี้ ถึงเขาจะรักลูกมาหแค่ไหนแต่ก็อายทุกทีที่ลูกสาวโทรเข้า


"พ่อจ๋า เดี๋ยวน้องว่าจะแวะรับพ่อกับแม่กลับบ้านเองนะคะ ให้คนขับรถเอารถกลับบ้านไปพักผ่อนได้เลย"


"อ่อ ได้ลูกได้ มีอะไรอีกมั้ย"


"ไม่มีค่ะ"


"งั้นพ่อวางนะ สวัสดีลูก ไม่ต้องโทรมาอีกละ" นายสิทธิศักดิ์ กล่าวก่อนจะรีบวาง


"เสียงโทรศัพท์น่ารักดีนะครับ" นายพินิจ กล่าวพร้อมยิ้มๆ


"ครับ เจ้าว่านทำให้ครับ" นายสิทธิศักดิ์ เอ่ยรับด้วยหน้าเจี่ยน -"-


"พ่อจ๋า น้องว่านโทรมาจ้า..." นายสิทธิศักดิ์ สะดุ้งเฮืก เมื่อมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมากลางวงสนทนาอีกรอบ


"อะไรอีกละลูก พ่อบอกแล้วไงไม่ต้องโทรมาบ่อยก็ได้ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว แค่นี้นะลูก ไม่ต้องโทรมาอีกนะ" นายสิทธิศักดิ์ เอ่ยบอก วินทุวาสินี เป็นชุด จริงๆเสียงเรียกนี้มันก็น่ารักดีหรอก แถมเป็นเสียงที่บุตรสาวเขาตั้งใจอัดให้เขาด้วย แต่เขาก็อายุปูนนี้แล้ว มาใช้เสียงน่ารักๆแบบนี้ก็กระไรอยู่


"เหอะๆ ไม่มีอะไรค่ะพ่อ น้องว่านโทรมาเล่นๆ เผื่อพ่อจ๋าจะคิดถึงน้องว่านอยู่ไงจ๊ะ ฮี่ ฮี่ ฮี่" วินทุวาสินี กล่าวแหย่บิดาเล่นทางโทรศัพท์ จริงๆเธอรู้ว่าบิดาอายที่ใช้เสียงโทรศัพท์น่ารักๆแบบนี้ แต่เธอว่าน่ารักดีออก


"ไอ้ตัวแสบ เดี๋ยวพ่อปิดเสียงก็ได้"


"โอ๋ๆอย่างอนนะพ่อนะ จะไปถึงแล้ว จะให้น้องว่านลงไปมั้ย หรือพ่อกับแม่จะมารอหน้าบ้าน เอาไงๆ เร็วๆพ่อจะได้หาที่จอด" วินทุวาสินีกล่าวอย่างเร่งให้บิดาตัดสินใจ


"กลับเลยก็ได้ลูกได้ไม่ต้องเสียเวลาหาที่จอดรถ แล้วอีกนานมั้ยกว่าจะถึง พ่อจะได้กะเวลาออกไปยืนรอถูก"


"ออกมาได้เลยค่ะคุณพ่อ น้องว่านจะไปถึงหน้าบ้านแล้ว"


"อืมๆ งั้นพ่อกับแม่จะออกไปแล้ว"


"โอเค แค่นี้นะคะพ่อ สวัสดีค่ะ" วินทุวาสินี กล่าวจบก็วางสาย


"เอ่อ เดี๋ยวผมกับ วิภารดีคงจะต้องขอตัวกลับก่อนละครับ เพราะว่าแม่ลูกสาวเขาจะแวะรับ ตอนนี้เขามาจะถึงหน้าบ้านแล้ว ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ" นายสิทธิศักดิ์ กล่าวขอตัวกับผู้ที่นั่งร่วมโต๊ะ


"ให้ตาภูเดินออกไปส่งนะคะ เดินไปยืนกัน 2 คนอันตราย" คุณหญิงเภตรา เอ่ยด้วยความที่เธอเป็นห่วงเพื่อนบ้านที่จะต้องไปยืนรอกัน 2 คนหน้าบ้าน ถึงแม้ว่าหมู่บ้านที่เธออยู่จะเป็นหมู่บ้านที่มีระดับ แต่เพื่อความสบายใจเธอก็อยากจะให้แขกที่มางานในบ้านของเธอกลับไปอย่างปลอดภัยทุกคน


"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่หญิง แค่นี้เอง อีกอย่างถ้าให้ตาภูเดินไปส่งสาวๆในนี้คงจะไม่พอใจน้องเป็นแถวเพราะไปพรากเอาหนุ่มภูมา" คุณหญิงวิภารดี รีบเอ่ยปฎิเสธ แต่ก็อดจะเย้าคุณหญิงเภตรา ไม่ได้ที่ลูกชายมีแต่สาวๆรุมล้อมตลอด ขยับไปทางไหนก็มีแต่สาวๆคอยเดินตาม


"งั้นเดี๋ยววันหลังพี่หญิงจะพาตาภูไปเยี่ยมที่บ้านละกันนะน้องหญิง จะได้คุยกันได้สะดวกไม่มีสาวๆมาแดกระชากลากตาภูไปไหนๆแบบวันนี้"


"ได้ค่ะพี่หญิง ถ้าจะไปวันไหนโทรไปบอกได้เลยนะคะน้องจะได้เตรียมต้อนรับค่ะ"


พ่อจ๋า น้องว่านโทรมาจ้า... (เสียงโทรศัพท์ของนายสิทธิศักดิ์)


"ว่าไง ตัวแสบ มีอะไรอีก"


"มาถึงหน้าบ้านแล้วค่ะพ่อ แม่กับพ่อออกมาได้เลย"


"งั้นผมกับวิภารดี ก้ขอตัวเลยนะครับ พอดีเจ้าว่านมาถึงหน้าบ้านแล้ว ขอบคุณมากนะครับที่เชิญครอบครัวเรามางานเลี้ยง" นายสิทธิศักดิ์ เอ่ยอำลาอีกครั้งแล้วรีบเดินออกมาขึ้นรถที่บุตรสาวจอดรอ


--------------------------------------------------------------------------------------------------------


"แม่ครับ คุณน้าหญิง กับ คุณอาสิทธิศักดิ์ กลับไปแล้วเหรอครับ ผมเห็นหลังไวๆเมื่อกี้"


"ใช่จ้ะลูก หนูว่านแวะมารับน่ะ พึ่งเดินออกไปนี่เอง"


"งั้นผมตามไปส่งคุณน้าหญิง กับคุณอานะครับ" เมื่อกล่าวจบภูวิช ก็รีบเดินตามหลังคนทั้ง 2 ไป เมื่อไปถึงจังหวะที่คุณอาผู้ชายขึ้นนั่งหน้าคู่กับวินทุวาสินี เขาก็ได้เห็นหน้าของเธอชัดๆ แต่เธอคงจะไม่เห็นเขา ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปากทักทายออกไป นายสิทธิศักดิ์ก็ได้ปิดประตูรถและวินทุวาสินี ก็ได้ออกรถไป เขาคลาดกับเธออีกครั้ง


เมื่อกลับเข้ามาในงานเขาบอกกับมารดาว่าขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อน และฝากขอโทษแขกท่านอื่นๆด้วยที่เขาหนีไปพักผ่อนก่อน โดยให้เหตุผลกับมารดาว่าเขายังไม่ชินกับเรื่องเวลา


เมื่อกลับขึ้นมาถึงบนห้อง เขาก็ได้ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ในสมองของเขาตอนนี้มีแต่ภาพของ วินทุวาสินี เมื่อไหร่นะเขาจะได้เจอกับเธอสักที วันนี้ก็คลาดกันไป คลาดกันมาเสียหลายรอบแต่ก็ยังดีที่เขาได้เห็นเธอ แม้จะแค่เสี้ยววินาทีก้ยังดี


--------------------------------------------------------------------------------------------------------


ณ บ้านสัตยเวทิน


"แม่คะ ตกลงวันนี้บ้านคุณป้าหญิงจัดงานเลี้ยงอะไรเหรอคะ"


"อ๋อ งานเลี้ยงรับตาภูไงลูก พี่เขากลับจากอเมริกาแล้วนะ"


"..."


"อ้าว เป็นอะไรลูกไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าซีดๆ"


"อ๋อ ไม่เป็นอะไรค่ะคุณแม่ น้องว่านแค่เหนื่อยค่ะ ขอตัวไปพักก่อนนะคะ" วินทุวาสินี รีบเอ่ยขอตัวกับมารดา ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาให้มารดาและบิดาเห็น


เมื่อขึ้นมาถึงบนห้องวินทุล้มตัวลงบนตัวแล้วนอนคิด


'ทำไมเขากลับมาแล้ว แต่ไม่มาหาเธอ'


'ทำไมเขากลับมาแล้ว แต่ไบอกเธอสักนิด'


'ทำไมวันนี้เธอไปงานเลี้ยงรับเข้า แต่เขาไม่เข้ามาทักทายเธอเลย'


'หรือเขาลืมเธอไปแล้ว'


คิดมาถึงตอนนี้วินทุวาสินีร้องไห้อย่างหนัก เธอเสียใจที่เขาไม่บอกเธอ และไม่เข้ามาทักทายเธอ ทั้งๆที่เธอก็ไปงานเลี้ยงต้อนรับของเขา


ต่อไปนี้เฮจะตัดเขาออกจากใจ ในเมื่อเขาไม่สนใจเธอ ในเมื่อเขาลืมเธอไปแล้ว เธอก็จะลืมเขาเช่นกัน


"ลาก่อน พี่ภูของน้องว่าน" วินทุวาสินี พูดออกมาเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงมาจากตากลมโต ที่ยามนี้ดูเศร้าสร้อยยิ่งนัก


--------------------------------------------------------------------------------------------------------


ณ บ้านอัครเดชานนท์ ภูวิช นอนยิ้มอยู่บนเตียงอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึง วินทุวาสินี


"ในที่สุดพี่ก็ได้กลับมาอยู่ใกล้ๆกับน้องว่านแล้วสินะ" ภูวิช คิดในใจอย่างมีความสุข ที่ได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดกับ วินทุวาสินี


ณ บ้านสัตยเวทิน วินทุวาสินี นอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความปวดร้าวในหัวใจ เมื่อนึกถึง ภูวิช คนที่เธอรอคอยมาตลอด เขาลืมเธอไปแล้ว


"ถึงแม้เราจะอยู่ใกล้กัน แต่มันก็ยิ่งเหมือนเราห่างกันไปทุกที" วินทุวาสินี คิดในใจอย่างปวดร้าว




ตอนนี้แต่งไปคนแต่งเศร้าค่ะ สงสารน้องว่าน T T

โชคชะตาทำไมเล่นตลกแบบนี้

ดูสิ คลาดกันไป คลาดกันมาแค่นี้ น้องว่านเข้าใจพี่ภูผิดไปแล้ว โฮฮฮ T T

เม้นท์ๆ อย่าลืมคอมเม้นท์นะคะพี่น้องที่ร้ากกกกกก

Create Date : 08 ตุลาคม 2550		7 comments
Last Update : 8 ตุลาคม 2550 19:10:49 น.
Counter : 461 Pageviews.
Share Tweet