Bloggang.com : AnCk-Su-NaMuN : Sweet Memory - ตอนที่ 5 เป็นข่าว (ครึ่งแรก)

Sweet Memory - ตอนที่ 5 เป็นข่าว (ครึ่งแรก)

ในตอนเย็นวันนี้ วินทุวาสินี และ พิมพ์อักษรา จะต้องไปเดินแบบที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร

โดยในการเดินแบบครั้งนี้ วินทุวาสินี และ พิมพ์อักษราถูกจัดมาเดินในชุด ฟินาเล่ คอนเซปของการเดินแบบชุดนี้เป็นการเดินโชว์เครื่องเพชรยี่ห้อดังจากต่างประเทศ ส่วนเสื้อผ้าที่ใช้ในการเดินแบบนั้นเป็นฝีมือการออกแบบของ วรินทร์ธิรา

ซึ่งความจริงแล้วนั้นวรินทร์ธิรา เคยเอ่ยกับผู้จัดงานแล้วว่าหากให้ พิมพ์อักษรา มาเดินแบบในชุดที่ตนเองออกแบบนั้น เธอจะขนเสื้อผ้ากลับ แต่ทางผู้จัดงานไม่สนใจตามข้อเรียกร้องของวรินทร์ธิรา โดยให้เหตุผลว่าตอนนี้ พิมพ์อักษรา กับ วินทุวาสินีนั้นกำลังเป็นนางแบบไฮโซ หน้าใหม่ ไฟแรง และก็เป็นเพื่อนรักกันมาก หากนำมาเดินแฟชั่นในชุดฟินาเล่คู่กันนั้นจะดึงยอดของผู้เข้าชมงานได้อย่างล้นหลาม และอีกสาเหตุหนึ่งคือในสัญญานั้นระบุไว้ว่า ไม่ว่ากรณีใดก็ตามหากวรินทร์ธิราไม่สามารถนำเสื้อผ้ามาจัดแสดงในงานนี้ได้ โดยไม่แจ้งก่อนหน้าการจัดงาน 1 เดือนจะถูกปรับเป็นจำนวนเงินถึง 7 หลัก ด้วยเหตุนี้วรินทร์ธิรา จึงต้องยอมให้ พิมพ์อักษรา ใช้ชุดของห้องเสื้อตนเองในการเดินแบบ

ณ ห้างสรรสินค้าใจกลางกรุงเทพมหานคร

เพราะรักจึงยอม ทุ่มเทชีวิตจิตใจ จะเสียอะไรก็ยอมได้ทุกอย่าง ... (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของ วินทุวาสินี)

"ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะยัยพิมพ์" วินทุวาสินี ดูหน้าจอว่าใครเป็นผู้โทรเข้ามาแล้วก็อมยิ้มเมื่อเห็นว่าเบอร์โทรศัพท์ที่เรียกเข้ามานั้นเป็นของพิมพ์อักษรา

"ยัยว่านมาถึงหรือยังจ๊ะ" พิมพ์อักษรา กรอกเสียงถามไปเมื่อได้ยินอีกฝ่ายทักมา

"ยังเลยจ้า รถติดมากเลย แต่อยู่ในลานจอดรถแล้วนะอีกสักครู่คงจะไปถึงห้องแต่งตัวแล้ว ว่าแต่พิมพ์ละจ๊ะอยู่ไหนแล้ว" วินทุวาสินี มองหาที่จอดรถไปก็พูดโทรศัพท์กับพิมพ์อักษราไปด้วย

"มาถึงแล้วจ้า ตอนนี้กำลังเดินไปห้องแต่งตัว" พิมพ์อักษรา ตอบกลับมา

"งั้นอีกแป๊ปนึงเจอกันนะจ๊ะพิมพ์" วินทุวาสินี กล่าวจบก็ตัดสาย

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างทางเดินไปห้องแต่งตัว พิมพ์อักษรา รู้สึกว่ามีใครเดินตามเธอมา แต่เธอก็ยังไม่ได้หันหลังกลับไปมองว่าเป็นใคร และเพื่อความปลอดภัยเธอก็ตั้งรับโดยการควานมือไปในกระเป๋าเพื่อจะหยิบสเปรย์พริกไทยมาเตรียมไว้ เพราะหากเกิดเหตุร้ายเธอจะได้ยกขึ้นมาฉีดได้อย่างทันท่วงที

และแล้วก็มีมือๆหนึ่งเอื้อมมาคว้าไหล่ของเธอไว้

"กรี๊ดดด... ฟู่..." พิมพ์อักษราส่งเสียงกรี๊ดพร้อมกับยกสเปรย์พริกไทยขึ้นมาฉีดไปในทิศทางที่คิดว่าเป็นผู้ร้าย

"โอ๊ยยย... แค๊ก... แค๊ก... แค๊ก..." เสียงห้าวๆของคนที่พิมพ์อักษราคิดว่าเป็นผู้ร้ายร้องและไอขึ้นเมื่อเจอสเปรย์พริกไทย

พิมพ์อักษราหยุดกรี๊ดเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู บวกกับคนร้ายปล่อยมือจากไหล่เธอแล้ว และเมื่อหันกลับไปดูว่าใครเป็นคนที่จับไหล่เธอไว้ เธอก็ต้องร้องอย่างตกใจ

"ว้ายยย คุณ ทำไมคุณเล่นอย่างนี้" พิมพ์อักษราร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าชายที่เธอคิดว่าเป็นผู้ร้ายนั้นก็คือ อัคนินทร์ นั่นเอง

"พี่ต้องถามน้องพิมพ์มากกว่าว่าเล่นอะไรแบบนี้ พี่แค่จะมาทักน้องพิมพ์เท่านั้น พอเอามือแตะไหล่ก็กรี๊ดซะลั่นแถมฉีดไอ้สเปรย์บ้านั่นใส่หน้าพี่อีก โอ๊ย แสบ แค๊ก... แค๊ก..." อัคนินทร์บ่นไป ไอไป พร้อมๆกับเอามือเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดจากฤทธิ์ของสเปรย์พริกไทย

"ฮิ ฮิ สมน้ำหน้า ช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ให้คุณเล่นแบบนี้ล่ะ ชั้นคิดว่าเป็นผู้ร้ายซะอีก คุณรู้มั้ยว่าทำเอาชั้นใจหายเลยนะ อีกอย่างชั้นก็ไม่ใช่น้องคุณ ไม่ต้องมาแทนตัวว่าพี่ แล้วก็เรียกชั้นว่าน้อง" พิมพ์อักษราพูดพร้อมกับทำท่าสมน้ำหน้า ยักไหล่ชั้นไม่แคร์ใส่อัคนินทร์ที่ตอนนี้เอามือมาเช็ดน้ำตาป้อยๆ

"ใจร้าย" อัคนินทร์บ่นงึมงัมๆคนเดียว

"อะไรนะ ว่าอะไรนะ" พิมพ์อักษราถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

"เปล่า" อัคนินทร์ทำไม่รู้ไม่ชิ้

"โอ๋ๆ ดูซิ น้ำตาไหลพรากเลย เสียมาดนายแบบหนุ่มมาดแมนหมดเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ" พิมพ์อักษรายังไม่เลิกแหย่อัคนินทร์ที่กำลังน้ำตาไหลไม่หยุด

"หัวเราะเข้าไป แล้วนี่ไม่คิดจะช่วยอะไรพี่เลยเหรอไง พี่แสบตาไปหมดแล้วเนี่ย" อัคนินทร์ถามพิมพ์อักษราเสียงขุ่นเพราะรู้สึกว่าเธอจะไม่สนใจอาการแสบตาของเขาเลย เอาแต่หัวเราะเท่านั้น

"ช่วยไม่ได้ ทีนายทำให้ชั้นเสียใจ ตกใจมากี่ครั้งแล้วละ แค่นี้เอง จิ๊บๆ อ้อ ชั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวแต่งตัวไม่ทัน บ้ายบายยย" พิมพ์อักษราเอ่ยเสียงติดตลกด้วยความสะใจ พร้อมกับโบกมือบ้ายบาย ปล่อยให้อัคนินทร์ยืนน้ำตาไหลพรากด้วยความแสบตาจากสเปรย์พริกไทยอยู่คนเดียว

แม่ตาแป๊วนะ ได้ทีล่ะหัวเราะใหญ่เชียว อย่าเผลอนะ อย่าเผลอ จะทำให้หัวเราะไม่ออกเลย อัคนินทร์คิดในใจ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างที่อัคนินทร์กำลังยืนน้ำตาไหลด้วยความแสบตา วินทุวาสินีที่รีบเดินไปห้องแต่งตัวก็ชนเขาอย่างไม่ตั้งใจ เพราะเธอมัวแต่ค้นหาของในกระเป๋าถือ

"โอ๊ย"

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" วินทุวาสินีรีบเอ่ยขอโทษคนที่เธอชน

"ไม่เป็นไรครับ" อัคนินทร์เอ่ยตอบพร้อมกับเอามือป้ายน้ำตา

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ ว่านขอโทษนะคะ อย่าร้องไห้นะ" เมื่อวินทุวาสินีเเห็นอัคนินทร์เอาแต่มือเช็ดน้ำตาป้อยๆก็ยิ่งรู้สึกผิดว่าเธอคงชนเค้าแรงจนเจ็บตัวจึงร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้

"เปล่าครับ พอดีผมเดินตามเพื่อนมาแล้วยกมือจับไหล่เพื่อจะทักเขา แต่บังเอิญเพื่อนผมดันคิดว่าผมเป็นคนร้ายก็เลยฉีดสเปรย์พริกไทยใส่หน้าผมครับ" อัคนินทร์เล่าไปก็เอามือเช็ดน้ำตาไป

"อ้าว ซะงั้น ว่านตกใจหมดเลยนึกว่าทำคุณเจ็บจนร้องไห้" วินทุวาสินีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ว่าแต่เอ จะว่าไปคุณหน้าตาคุ้นๆนะคะ" วิทุวาสินีถามถึงข้อสงสัย เพราะเธอค่อนข้างจะคุ้นหน้าชายตรงหน้านี้มากๆ แต่เธอก็นึกไม่ออกว่าเข้าใคร

"ผมอัคนินทร์ พิพิทธบดินทร์ครับ" อัคนินทร์แนะนำตัวกับวินทุวาสินี

"มิน่าละ ทำไมถึงคุ้นๆหน้า ดิชั้น วินทุวาสินี สัตยเวทิน ค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะ" วินทุวาสินี แนะนำตัวตามมารยาทกับอัคนินทร์

"ไม่ต้องแนะนำก็ได้ครับ นางแบบที่ดังที่สุดตอนนี้ใครๆก็รู้จักครับ" อัคนินทร์กล่าวกับวินทุวาสินีด้วยน้ำเสียงชื่นชม เพราะโดยส่วนตัวเขาก็ชื่นชอบความสามารถของเธอรวมถึงได้ยินหลายๆคนพูดถึงความตั้งใจในการทำงานและไม่ถือตัวของเธอมามากมาย พึ่งจะมาเจอกับตัวเองวันนี้ว่าเธอเป็นคนที่เฟรนด์ลี่ มากๆ ไม่ถือตัวเลยสักนิด

"งั้นว่านของตัวก่อนนะคะ พอดีนัดกับช่างแต่งหน้าไว้คะ ไปสายเดี๋ยวจะไม่ดี ไปก่อนนะคะ" วินทุวาสินี เอ่ยลาพร้อมกับรีบเดินออกไป

"ครับ หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันนะครับ" อัคนินทร์เอ่ยตามหลัง

"ค่ะ ถ้ามีโอกาสนะคะ" วินทุวาสินี หันกลับมาตอบแล้วก็รีบเดินไปยังห้องแต่งตัว

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ ห้องแต่งตัวหลังเวที

"ยัยว่าน หายไปไหนมาทำไมจอดรถนานจัง" พิมพ์อักษราถามเมื่อเห็นวินทุวาสินีเดินเข้าไป

"อ๋อ จริงๆพอวางสายกับพิมพ์ก็ได้ที่จอดแล้วละ แต่พอดีเมื่อกี้ว่านเดินชนคนน่ะก็เลยทำให้เข้ามาช้า" วินทุวาสินีบอกถึงสาเหตุที่ทำให้เธอเข้ามาช้า

"มิน่าละ ก็ว่าอยู่ทำไมว่านหายไปนานจัง"

"แล้วเป็นอะไรยะเนี่ยถึงทำหน้าแบบนี้ ไปโกรธกับใครเค้ามา" วินทุวาสินีถามพิมพ์อักษรา เพราะตอนนี้เพื่อนเธอทำหน้าบูดบึ้งเหมือนไม่สบอารมณ์ใครมา

"ก็คนบ้าน่ะสิว่าน รู้มั้ยเราเดินอยู่ดีๆนะมันก็เอามือมาจับไหล่เราล่ะ เราตกใจแทบแย่แหน่ะว่าน" พิมพ์อักษราเล่าให้วินทุวาสินีฟังด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

"แล้วเธอทำยังไงกับคนบ้าละ แล้วนี่มันทำอะไรเธอมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่าพิมพ์" วินทุวาสินีถามไปด้วยความเป็นห่วงเพราะคิดว่าพิมพ์อักษราอาจจะถูกทำร้าย

"ไม่ต้องห่วงเลยจ้าเพื่อนรัก เพราะชั้นเอาสเปรย์พริกไทยฉีดใส่หน้าคนบ้าไป ฮิ ฮิ ทีเดียวหายบ้าเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮะ" พิมพ์อักษราเล่าให้ฟังพร้อมกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงสภาพของอัคนินทร์ที่เช็ดน้ำตาป้อยๆ

"เธอนี่เองที่ไปฉีดสเปรย์พริกไทยใส่หน้าคุณอัคนินทร์เค้า ก็เมื่อกี้นี้ล่ะเราเดินมาแล้วมัวแต่หาของในกระเป๋าไม่ทันได้มองทางเลยชนกับเค้าอย่างจัง แล้วพอเราขอโทษเขานะ เขาก็น้ำตาไหลตลอดจนเราคิดว่าตายแล้วเราชนแรงมากๆจนทำเค้าร้องไห้แน่ๆเลย แต่สรุปเค้าบอกว่าโดนสเปรย์พริกไทยจากเพื่อน แหมพึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้พิมพ์มีเพื่อนหน้าตาหล่อๆ แถมเป็นนายแบบสุดฮอทด้วยเหรอเนี่ย ไม่คิดจะแนะนำให้เพื่อนรู้จักมั่งเหรอจ๊ะ" วินทุวาสินีกระเซ้าพิมพ์อักษรา

"พอเลยยัยว่าน ชั้นไม่ได้เป็นเพื่อนกับตาบ้านั่นซะหน่อย คนบ้าอะไรก็ไม่รู้เอาเปรียบที่สุดเลย" พิมพ์อักษราพูดไปก็ทำท่าเข่นเคี่ยว เขี้ยวฟัน

"อ้าว ท่าทางเค้าก็ออกจะดีนะ ที่เราคุยเมื่อกี้ดูเค้าเป็นผู้ใหญ่ดีออก อิอิ"

"ผู้ใหญ่อะไรล่ะว่าน นิสัยไม่ดีเอาเปรียบมากเลยละ นิสัยยังกับเด็กๆแน่ะ"

"เธอไปรู้มาได้ยังไงจ๊ะพิมพ์ ไหนบอกว่าไม่มีเพื่อนแบบเค้าแล้วไปรู้เรื่องนิสัยเค้ามาได้ยังไงจ๊ะเล่ามาซะดีๆ" วินทุวาสินีเอ่ยถามอย่างสงสัยในท่าทีของพิมพ์อักษรา เพราะปากก็บอกว่าไม่ใช่เพื่อนไม่อยากจะรู้จักแต่ทำไมถึงรู้ลึก รู้จริงขนาดนั้น

"ก็ชั้นเคยถ่ายแบบกับเค้ามาน่ะสิ แย่มากๆเอาเปรียบที่สุด" พิมพ์อักษราพูดไปก็ยิ่งใส่อารมณ์ไปด้วย

"ใจเย็นๆก็ได้พิมพ์ ดูสิคิ้วขมวดใหญ่เลย ใจเย็นๆค่อยๆเล่า แล้วที่พิมพ์ว่าถ่ายแบบกับเค้า แล้วเค้าเอาเปรียบเนี่ย เค้าเอาเปรียบยังไง" วินทุวาสินีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ก็เค้า..." พิมพ์อักษรานึกคำพูดที่เหมาะสมไม่ออก ครั้นจะบอกว่าเค้าจูบเธอก็ใช่ที่ อีกอย่างเธอก็เขินด้วย

"เค้าอะไรละพิมพ์ บอกมาสิ อ้ำอึ้งๆอยู่ได้" วินทุวาสินีเร่งให้พิมพ์อักษราเล่าเพราะเธอก็อยากจะรู้ว่าอัคนินทร์นั้นเอาเปรียบเพื่อนเธออย่างไร

"ก็บอกไปสิ ว่าไฟร์เค้าจูบเธอ จูบกันอย่างดูดดื่มเป็นชั่วโมงๆ ซุกไซร้าซอกคอแถมตีตรากันไว้ด้วย" เสียงหวานแต่เยือกเย็นของวรินทร์ธิราดังกังวาลมาจากทางด้านหลังของวินทุวาสินี และพิมพ์อักษรา

เมื่อคำบอกเล่าของวรินทร์ธิราจบลงก็มีเสียงของนางแบบ ช่างแต่งหน้า ช่างทำผมและรวมถึงนักข่าวที่ทางผู้จัดงานเชิญมาซุบซิบเรื่องของพิมพ์อักษราและอัคนินทร์กันอย่างสนุกปาก

"จริงเหรอพิมพ์" วินทุวาสินีถามพิมพ์อักษราด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่วรินทร์ธิราพูด

"จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกค่ะเพราะชั้นเห็นมากับตา แต่ถ้าไม่เชื่อก็ดูที่ต้นขอของเเพ่อนอนคุณสิคะ จะเห็นรอยตีตราจองของไฟร์" วรินทร์ธิราเป็นคนแย่งที่จะตอบคำถามที่วินทุวาสินีถามพิมพ์อักษรา พร้อมกับเอ่ยประจานถึงรอย kiss mark ที่ไฟร์ทำไว้บนตัวของพิมพ์อักษรา

"พูดจบหรือยัง" พิมพ์อักษราตวาดใส่วรินทร์ธิราพร้อมกับหันไปมองด้วยความไม่พอใจ

"..." วรินทร์ธิราไม่ได้พูดอะไรอีกได้แต่ยิ้มเยือกเย็นและยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจนั้นสะใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้หักหน้าพิมพ์อักษราแบบนี้

ระหว่างที่ทุกๆคนเงียบรอฟังการโต้ตอบของวรินทร์ธิราและพิมพ์อักษรานั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

อย่าพูดออกมา บางคำที่มันทำลายหัวใจช้าๆ มันแปลว่าเธอจะไปไม่คืนกลับมา... (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของพิมพ์อักษรา)

พิมพ์อักษราก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ และเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของอัคนินทร์จึงกดรับ

"มีอะไรอีตาบ้า" พิมพ์อักษราตวาดใส่โทรศัพท์

"เป็นอะไรครับน้องพิมพ์ทำเสียงซะอย่างกับหงุดหงิดอะไรมา" อัคนินทร์ตอบกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของพิมพ์อักษรา

"อีตาบ้า โทรมาทำไม นายทำชีวิตชั้นวุ่นวายไปหมดแล้วนะรู้มั้ย แล้วนายมีปัญหาอะไรกับแฟนนายก็ไปเคลียร์กันให้จบๆ อย่าเอาชั้นเข้าไปเกี่ยวด้วย" พิมพ์อักษราใส่เป็นชุดแล้วก็กดตัดสัญญาณ

"...เป็นอะไรของเค้านะ แล้วแฟนนี่หมายถึงใคร" อัคนินทร์พูดกับตัวเองอย่าง งงๆ

อย่าพูดออกมา บางคำที่มันทำลายหัวใจช้าๆ มันแปลว่าเธอจะไปไม่คืนกลับมา... (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของพิมพ์อักษรา)

"ฮัลโหล มีอะไรอีกตาบ้า ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ" พิมพ์อักษรากดรับแล้วก็ตะโกนใส่อีกฝ่ายทางโทรศัพท์

"เดี๋ยว น้องพิมพ์อย่าพึ่งวาง เมื่อกี้แฟนที่น้องพิมพ์พูดนี่หมายถึงใครครับ แล้วทำไมต้องโมโหพี่ด้วยครับ" อัคนินทร์รีบถามก่อนที่พิมพ์อักษราจะวางสาย

"ก็ดีไซน์เนอร์สาวสวยชื่อวรินทร์ธิรานั่นไงล่ะ นายมีปัญหาอะไรก็ไปเคลียร์กันเอง อย่าลากชั้นเข้าไปยุ่งเข้าใจมั้ย แล้วไม่ต้องโทรมาอีกนะ" พิมพ์อักษราพูดด้วยความโมโหแล้วก็กดตัดสายอีกครั้ง

อย่าพูดออกมา บางคำที่มันทำลายหัวใจช้าๆ มันแปลว่าเธอจะไปไม่คืนกลับมา... (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของพิมพ์อักษรา)

"อะไรอีกล่ะ บอกแล้วไม่ต้องโทรมาฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไงนะ" พิมพ์อักษราตวาดใส่โทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดรำคาญใจ

"เดี๋ยวพี่เข้าไปหาหลังเวทีตอนเดินแบบเสร็จนะ ตั้งใจเดินล่ะพี่จะรอดู กึก" อัคนินทร์บอกก่อนจะตัดสายไป

"อีตาบ้า นี่นายวางหูใส่ชั้นเหรอ มาพูดกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ ฮัลโหล ฮัลโหล กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน อีตาบ้า ฮึ่ยยย" พิมพ์อักษราโวยวายด้วยความขัดใจเมื่ออัคนินทร์ตัดสาย

"พิมพ์ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นทำไมต้องโมโหและโวยวายขนาดนี้" วินทุวาสินีที่นั่งฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ของเพื่อนมาตั้งแต่ต้นจนจบรีบถาม เพราะเธอไม่เคยเห็นเพื่อนหงุดหงิดเช่นนี้มาก่อน

"ช่างมันเถอะว่านเราไม่อยากพูดถึง เตรียมตัวเดินแบบกันดีกว่า" พิมพ์อักษราตัดบทพร้อมกับหันไปปัดแก้มและเติมปากเพิ่มก่อนจะลุกไปใส่เสื้อผ้าที่ทางคอสตูมเตรียมไว้ให้

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

งื๊ดดด

ขออภัยมากๆที่นานกว่าจะมาอัพตอนนี้ ด้วยความที่ระเหเร่ร่อน ไปคลอง 6 มั่ง อยู่บ้าน พหลโยธิน 64 มั่ง เลยไม่ได้อัพสักที

เพราะพอจะแต่งต่อก็อ้าว ไฟล์อยู่ในเครื่องที่บ้าน ซะงั้น

ตอนนี้เอาใหม่แล้วค่ะทำเป็นดราฟลงไว้ในเครื่อง ค่อยๆทยอยแต่ง ทยอยลง

ข้าเจ้าสัญญาว่าต่อไปจะไม่ดองอีกแล้ว

แต่คงไม่ให้ฟ้าผ่ง ฟ้าผ่าตายนะเจ้าคะ เพราะกลัวว่าเกิดพลาดออนไลน์ไม่ได้ อัพไม่ได้ข้าเจ้าจะตายง่ายๆซะงั้น เหอะๆ

อีกครึ่งตอนจะเอาลงพรุ่งนี้นะคะ เพราะว่าพิมพ์ผิดเยอะมากๆ อีกอย่างขอเวลารีไรท์เพื่อความสมบูรณ์ด้วยค่ะเหอะๆ

เดี๋ยวจะเปิดนิยายอีกเรื่องนึงนะคะ เป็นนาวโศกนาฎกรรมค่ะ ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ ตอนนี้อยู่ระหว่างการวางพล๊อตเรื่องและก็ตัวละครค่ะ

ปล.เหมือนเดิมนะคะ แสดงตัวกันหน่อยค่ะ เหงานะเนี่ยไม่ค่อยมีเม้นท์ทักทายเลย อยากรู้จักทุกๆคนนะคะ มาเม้นท์ๆไว้ก็ดีค่ะได้ตามไปเยี่ยมบ้านได้

Create Date : 20 ตุลาคม 2550

Last Update : 27 ตุลาคม 2550 0:02:32 น.

8 comments

Counter : 238 Pageviews.

กำลังมันส์เลย เอาแบบตบเตะต่อยนะครับ คราวหน้า สามสาวนี่ คล้ายๆเรื่องจริง อิอิ

โดย: pitor IP: 58.8.38.76 วันที่: 24 ตุลาคม 2550 เวลา:23:46:23 น.

หวัดดีจ้า คุณจ๊ะ สบายดีนะค่ะ พอดีทำงานเช้าทุกวันแร้วหน่ะค่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลาแวะมาหาคุณจ๊ะเลย แต่ยังไงยังติดตามผลงานนิยายรักใสๆอยุน๊า แร้วก้อเรื่องต่อๆไปด้วยน๊า คิดถึงนะค่ะ คืนนี้ฝันดีจ้า จุ๊บๆ

โดย: นู๋มิ้นท์ (minimintjung

) วันที่: 26 ตุลาคม 2550 เวลา:0:31:50 น.

ตามอ่านทีเดียว 9 ตอนรวด
สนุก มาก ๆ ค่ะ ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ

รบกวนถ้าอัพตอนต่อไปแล้วส่งไปบอกทางหลังบ้านด้วยได้ไหมคะ

โดย: aquelle IP: 41.208.226.110 วันที่: 26 ตุลาคม 2550 เวลา:2:01:27 น.

หลับฝันดีนะคะ
มาต่อไว ๆ นะ รออ่านอยู่ค่ะ

โดย: aquelle (aquelle

) วันที่: 26 ตุลาคม 2550 เวลา:2:08:40 น.

ดีจ้าพี่เตอร์

ดีจ้านู๋มินท์

ดีจ้าคุณaquelle

วันนี้จะเอาอีกตอนลงแล้ว งิงิ

ปล.ดีใจชะเอิงเอย มีคนมาสมัครเป็นแฟคนิยายเราด้วย กรี๊ด ดีใจยิ่งกว่าได้แฟนอีกค่ะพี่น้อง

โดย: AnCk-Su-NaMuN

วันที่: 26 ตุลาคม 2550 เวลา:12:57:04 น.

เค้ารอตะเองมานานมากๆ เลยนะเนี่ย.......

มาเป็นแฟนละครง่ะ

โดย: soopara

วันที่: 30 ตุลาคม 2550 เวลา:15:54:22 น.

ตามมาอ่านเจ้าค่ะ

โดย: vnv IP: 221.128.74.90 วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:9:42:57 น.

สวัสดีค่ะ ปัทค่ะ เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน

สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากให้นำไปทำละครจัง แล้วจะติดตามค่ะ

ปัท

โดย: ปัท IP: 58.8.50.227 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:29:45 น.