Sweet Memory - ตอนที่ 3 เผชิญหน้า (ครึ่งหลัง) Ps.ติดเรท

เมื่อภูวิชเดินไปถึงครัวเขาก็จัดการหยิบจานมาแล้วเทสปาเกตตี้จัดลงจานเองอย่างตั้งใจ ถึงแม้แก้วเด็กรับใช้กับ ป้ากุ๊ก คุณยายของแก้วจะจัดการให้แต่เขาก็ไม่ยอม เพราะเขาอยากจะทำให้ วินทุวาสินี


"เรียบร้อยแล้ว" ภูวิช กล่าวกับตัวเองเบาๆอย่างมีความสุขที่ได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้ วินทุวาสินี


"คุณภูคะ ให้เจ้าแก้วมันถือไปให้ก็ได้ค่ะ" ป้ากุ๊ก รีบบอกชายหนุ่ม


"ไม่เป็นไรครับป้ากุ๊ก สปาเกตตี้แค่จานเดียวเองครับผมถือไปเองก็ได้ ชอบคุณนะครับ" ภูวิช เอ่ยปฎิเสธ และขอบคุณป้ากุ๊กในความหวังดี ถึงแม้ป้ากุ๊กจะเป็นเพียงแม่บ้านแต่ด้วยความที่ป้ากุ๊กก็เคยเลี้ยงเขาเมื่อตอนเด็กๆเมื่อมาเล่นที่บ้านวินทุวาสินี เขาจึงให้ความนับถือป้ากุ๊กเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง


ภูวิชรีบเดินจากห้องครัวมายังห้องนั่งเล่น เพราะเขากลัวแม่สาวน้อยจะรอนาน

"สปาเกตตี้อร่อยๆมาแล้วครับน้องว่าน" ภูวิช เอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดัง ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงห้องรับแขก


แต่เมื่อภูวิชเดินเข้ามาถึงในห้องรับแขก เขาก็ต้องหัวเสียเมื่อสาวน้อยที่เขาคิดว่ากำลังคอยอยู่นั้นได้หายตัวไปเสียแล้ว


"แม่ตัวแสบ อย่าให้จับได้นะ จะทำโทษซะให้เข็ด" ภูวิช เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด


แล้วเขาก็เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เพื่อไปยังห้องนอนของ วินทุวาสินี ถ้าเขาเดาไม่ผิดแม่สาวน้อยตัวแสบน่าจะหลบมาอยู่ในห้องนอนแน่ๆ เพราะแต่ไหนแต่ไรแล้วถ้าวินทุวาสินีไม่พอใจใคร หรือโดนบังคับให้ทำอะไรเธอจะประชดด้วยการหนีขึ้นห้องนอน เพื่อแสดงให้รู้ว่าเธอไม่พอใจไม่ต้องการจะทำหรือไม่อยากจะทำตามที่ถูกบังคับ


ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...


"ใครคะ" วินทุวาสินี เอ่ยถามออกมาจากในห้องโดยที่ยังไม่เปิดประตูออกมา


"..."


ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...


"ใครคะ เปิดเข้ามาเลยค่ะน้องว่านไม่ได้ล๊อกประตูค่ะ" วินทุวาสินี บอกกับคนที่เคาะประตู ด้วยเธอคิดว่าคงจะเป็นป้ากุ๊ก หรือหรือแก้ว


แอ้ด... ภูวิชเปิดประตูและเดินเข้ามาในห้อง โดยที่วินทุวาสินี ไม่รู้ว่าบุคคลที่เข้ามานั้นไม่ใช่หนึ่งในบุคคลที่เธอคิด


"หนีขึ้นมาแบบนี้คิดว่าพี่จะไม่รู้เหรอน้องว่าน" ภูวิชเอ่ยด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดุ เพราะภาพตรงหน้าของเขานั้น วินทุวาสินี กำลังดูซีรีย์หนังเกาหลีอยู่โดยไม่สนใจอะไรเลย


"อุ๊ย! นี่นายเข้ามาในห้องชั้นได้ไง ออกไปเลยนะ" วินทุวาสินี หันมามองเข้าด้วยสีหน้าตกใจว่าเขากล้าดีอย่างไรถึงเข้ามาในห้องนอนของเธอเช่นนี้


"ก็ทำไมจะเข้าไม่ได้ ในเมื่อน้องว่านบอกไม่ได้ล๊อกประตูให้เข้ามาได้เลย" ภูวิช เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงยียวน


"แต่นายก็ไม่ควรจะเข้ามา ชั้นเป็นผู้หญิง แล้วนายเป็นผู้ชาย นายจะเข้ามาในห้องชั้นได้ไง ออกไปเลยนะ ออกไป" วินทุวาสินี เริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโห ก็จะไม่ให้เธอโมโหได้อย่างไรเล่าในเมื่อคนตรงหน้าทำท่าทีไม่สนใจเลยสักนิดว่าตัวเองนั้นผิดที่เข้ามาในห้องของผู้หญิง


"พี่ไม่ออก" ภูวิช ขึ้นเสียงกลับ


"งั้นนายมีธุระอะไรก็ว่ามา แล้วจะได้ไปๆซะ" วินทุวาสินี เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันดัง พร้อมๆกับเมินหน้าไปมองทางอื่น


วินทุวาสินี จะรู้มั้ยนะว่าคำพูดของเธอที่ว่า "จะได้ไปๆซะ" นั้นมันทำร้ายจิตใจของ เขาสักแค่ไหน จากที่ตอนแรกเขาเริ่มจะโมโหกับการดื้อดึงของเธอ แต่ตอนนี้จิตใจของเขาห่อเหี่ยวลงไปมากมายเพราะคำพูดกึ่งไล่ของเธอ


"น้องว่านมาทานสปาเกตตี้ดีกว่านะ เดี๋ยวมันจะเย็นชืดหมด พี่พึ่งเอาไปจัดใส่จาน และอุ่นมาให้" ภูวิช กดอารมณ์น้อยใจลงไปให้ลึกที่สุด และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ พร้อมกับยื่นจากสปาเกตตี้ให้กับวินทุวาสินี


"..." วินทุวาสินี ทำเป็นไม่ได้ยินและเมินหน้าหนีไปทางอื่น


"น้องว่าน อย่าดื้อกับพี่นะ นี่พี่ยังไม่ได้ทำโทษที่เราหนีขึ้นมาบนนี้ ทั้งๆที่พี่บอกแล้วว่าถ้ากลับไปไม่เจอเราพี่จะทำโทษ" ภูวิช เริ่มโมพอใจกับท่าทีเมินเฉยของหญิงสาว ที่แสดงออกมาตอนนี้


"ลงโทษอะไร นี่ชั้นโตแล้วนะ แล้วนี่ก็บ้านชั้น ชั้นจะเดินไปไหนมาไหนนายเดือดร้อนด้วยเหรอ" วินทุวาสินี เอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนโมโห


"จะหยุดเถียงพี่แล้วทานสปาเกตตี้ดีๆมั้ยน้องว่าน"


"ทำไม ถ้าชั้นไม่หยุดเถียง และชั้นไม่ทานนายจะทำอะไรชั้นได้ฮะ ชิส์" วินทุวาสินี พูดจบก็เบ้ปาก และยักไหล่ใส่เขา


"พี่จะนับ 1 ถึง 10 ถ้าเราไม่ทาน เราเจอดีแน่" ภูวิช วางจานลงตรงหน้า วินทุวาสินี แล้วเริ่มนับ


"1... 2... 3... 4... 5... 6... 7... 8... 9..." ภูวิช นับด้วยน้ำเสียงอันดัง และดุ


"..." วินทุวาสินี นั่งเงียบทำเป็นไม่สนใจเหมือนกับว่าภายในห้องนี้มีเพียงเธอเท่านั้น


"10..."


"10แล้ว แล้วไงละ ฮิ ฮิ ฮิ ยังไงก็ไม่ทาน" วินทุวาสินี กล่าวกลั้วหัวเราะ


"พี่ถามอีกครั้งนะ เราจะทาน หรือไม่ทาน แต่พี่จะบอกให้เราคิดดีๆก่อนตอบนะ เพราะถ้าเราตอบผิดเราจะโดนทำโทษ คิดดีๆ" ภูวิช เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุ


ยังไงเธอก็ไม่กลัวเขาหรอก เพราะเธอมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอ คนอย่างภูวิช เนี่ยนะจะกล้ามาทำโทษเธอ เธอจำได้ว่าสมัยเด็กๆนั้นเขามีแต่จะคอยปกป้องเธอ เพราะงั้นถ้าบอกว่าเขาจะทำโทษเธอนั้นแค่ขู่แน่ๆ ยังไงชั้นก็ไม่กลัวนายหรอก ชิส์


"ไม่ทาน แล้วจะทำไม" วินทุวาสินี เอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆ


"มั่นใจนะ ที่ตอบพี่แบบนี้"


"ยิ่งกว่ามั่นใจซะอีก นายจะทำอะไรชั้นได้ ถ้าชั้นไม่ทาน"


"เพียะ เพียะ เพียะ" ภูวิช ฟาดฝ่ามือใส่ก้นงอนๆของคนตรงหน้า


"โอ๊ย... เจ็บ T T" วินทุวาสินี มองหน้าคนที่ฟาดฝ่ามือลงบนก้นเธอด้วยสายตาตกใจระคนเสียใจที่เขากล้าทำโทษเธอแบบนี้ น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาโดยที่เธอยังไม่ละสายตาจากใบหน้าของเขา คนที่ลงโทษเธอ


ภูวิชคว้าร่างบางที่กำลังร้องไห้เข้ามากอดแนบอก ใช่ว่าเขาอยากจะทำให้ร่างบางที่เขากอดอยู่นี้ต้องเจ็บตัวแต่ถ้าเขาตามใจปล่อยให้เธอเอาแต่ใจแบบนี้ต่อไปเธอก็คงจะดื้อกับเขามากกว่านี้


"พี่บอกแล้วไงครับ ว่าอย่าดื้อกับพี่ มาทานสปาเกตตี้ดีกว่านะ มันจะเย็นหมดแล้ว หรือจะให้พี่เอาไปอุ่นให้ใหม่" ภูวิช เอ่ยถามอย่างเอาใจ


"ไม่ทาน ฮือ... นายกล้าดียังไงมาตีชั้น ปล่อยเลยนะ ปล่อยเดี่ยวนี้ ชั้นเกลียดนาย ปล่อย" วินทุวาสินี ร้องไห้ไปก็ตวาดให้เขาปล่อยเธอไปด้วย


"โกรธพี่เหรอน้องว่าน" ภูวิช เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด


"..." วินทุวาสินี ไม่ตอบอะไร แต่เธอก็ยังไม่หยุดทุบและผลักไสแผงอกที่กำลังกอดปลอบเธอนั้นให้ออกไปจากตัวเธอ


"พี่ภูขอโทษนะครับน้องว่าน" ภูวิช เอ่ยขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดสุดๆ ยิ่งเมื่อเขาเห็นน้ำตาเธอแบบนี้เขายิ่งคิดว่าหรือเขาทำโทษเธอหนักเกินไป


"T T ฮือ" วินทุวาสินี ร้องไห้จนตาแดง จมูกแดง ยิ่งเธอได้ยินคำขอโทษของเขาเธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม


"ดีกันนะครับน้องว่าน" ภูวิช ยื่นน้องก้อยมาตรงหน้าร่างบางที่กำลังร้องไห้อยู่ที่อกเขา


"..." วินทุวาสินี ไม่สนใจที่จะดีด้วย


วินทุวาสินียังคงร้องไห้อยู่ เธอเสียใจ เธอโกรธ เธอโมโห ทำไมเขาต้องตีเธอด้วย เธอโตแล้วนะ ทำยังกับเธอเป็นเด็กๆแล้วนี่อะไรกันเห็นเธอมันเป็นแค่เด็กน้อยเหรอ ถึงตบหัวแล้วจะมาลูบหลังโดยการให้เกี่ยวก้อยดีกัน ยังไงเธอก็ไม่ยอมดีกับเขาหรอก


"ตกลงเราดีกันแล้วนะ" ภูวิช เอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับของวินทุวาสินี


"เอ๊ะ ตาบ้า ใครจะไปดีกับนายฮะ" วินทุวาสินีตวาดพร้อมกับสะบัดมือให้นิ้วก้อยของเธอและเขาหลุดจากกัน


"พูดไม่เพราะเลย ใครสั่งใครสอนให้เรียกพี่ว่าตาบ้า ถ้าพี่ได้ยินน้องว่านเรียกพี่ว่าตาบ้าอีกพี่จะทำโทษ" ภูวิช คาดโทษวินทุวาสินีด้วยน้ำเสียงดุ


"ตา... อุ๊ปส์" วินทุวาสินี ยังพูดไม่ทันครบประโยคเธอก็ต้องกลืนคำๆนั้นลงคอไปเพราะร่างใหญ่ที่กอดเธออยู่นั้นได้โน้มหน้าลงมาประกบปากกับเธอ


"อาอ้า อ่อย อั้น อ๊าาา (ตาบ้า ปล่อยชั้นนะ)" วินทุวาสินี พูดออกมาไม่เป็นภาษา เพราะยังมีปากของคนร่างใหญ่ตรงหน้าประกบอยู่


จากตอนแรกที่แรงบดของปากชายหนุ่มที่กดลงไปบนปากของร่างบางนั้นหนักหน่วงบอกอารมณ์ที่คุกรุ่นของเขา แต่ตอนนี้เขาค่อยๆละเลียดเก็บเกี่ยวความหวานจากปากอิ่มนั้นแรงกดจากปากของเขาบนปากของเธอนั้นเริ่มลดลง สลับหนักและเบา


จากตอนแรกที่มือของวินทุวาสินี นั้นพยายามผลักไสภูวิช ออกไปนั้นแต่ตอนนี้แขนของเธอกลับเกี่ยวกระหวัดรอบคอของชายหนุ่มไว้ จากตอนแรกที่พยายามดันตัวเองให้ห่างจากเขา แต่ตอนนี้เธอกลับเบียดตัวเข้าไปหาร่างใหญ่นั้นแทน


"ทีหลังอย่าดื้อกับพี่อีกนะน้องว่าน แล้วก็แทนตัวว่าน้องว่านเหมือนเดิมสิครับ น่ารักดีนะ คำว่าชั้นมันดูห่างเหิน จุ๊ปส์" ภูวิช บอกกับวินทุวาสินี แล้วก็จูบลงบนหน้าผากมนเบาๆ


"เอ่อ ค่ะ" วินทุวาสินี เขิลกับสิ่งที่พึ่งเกิดไปจึงได้แต่ก้มหน้าซบอยู่กับอกของภูวิช


"พี่ว่าน้องว่านทานสปาเกตตี้ดีมั้ยคะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย คงจะหิวแย่" ภูวิช บอกแต่ก็ยังไม่เลิกกอด วินทุวาสินี


"ชั้นยังไม่หิว"


"หืม เมื่อกี้แทนตัวว่าอะไรนะคะน้องว่าน" ภูวิช เลิกคิ้วถามพร้อมๆกับโน้มหน้าตัวเองลงมาหาวินทุวาสินี


"เอ่อ น้องว่านยังไม่หิวค่ะ" วินทุวาสินี รีบเอ่ยแก้ด้วยเสียงอันสั่นอย่างรวดเร็ว


"ไม่หิวก็ต้องทาน เดี๋ยวพี่ภูป้อนนะคะ"


"เอ่อ น้องว่านทานเองได้ค่ะ"


"เดี๋ยวพี่ป้อนละกัน"


ภูวิช หยิบจานและกอดเอวพาวินทุวาสินี เดินไปนั่งตรงโซฟาในห้องนอนของเธอ แล้วก็ค่อยๆเอาส้อมมาม้วนสปาเกตตี้เป็นคำเล็กๆใส่ในช้อน แล้วจึงนำไปป้อนให้วินทุวาสินี ซึ่งตอนแรกๆเธอก็ยังไม่ค่อยจะอ้าปากรับเท่าไหร่ ยังขัดๆเขิลๆ แต่หลังๆเธอก็ยอมทานแต่โดยดี


"พอเถอะนะคะ ทานไม่ไหวแล้วค่ะ อีกอย่างสปาเกตตี้มีแต่แป้ง เดี๋ยวน้ำหนักขึ้นทีนี้ไปใส่ชุดเดินแบบแล้วจะไม่สวย" วินทุวาสินี เริ่มโอดครวญ เพราะว่าเธอทานไปตั้งครึ่งจานแล้ว ภูวิช ก็ไม่มีทีท่าจะหยุดป้อนเธอสักที


"โอเค พอก็ได้ งั้นดื่มน้ำก่อนนะครับน้องว่าน" ภูวิช พูดพร้อมๆกับหันไปหยิบแก้วน้ำ


"ขอบคุณค่ะ" วินทุวาสินี กล่าวขอบคุณ พร้อมกับยื่นมือเพื่อจะรับแก้วน้ำจากภูวิช


"เดี๋ยวพี่ป้อนเอง" ภูวิช ไม่ยอมปล่อยแก้ว


"น้องว่านดื่มเองได้ค่ะ ไม่ต้องป้อน" วินทุวาสินี พยายามดึงแก้วจากมือของ ภูวิช มาดื่มเอง


ทั้งสองคนยื้อแก้วกันไปๆมาๆจนทำให้น้ำหกใส่ทั้งภูวิชและวินทุวาสินี


"ว้าย" วินทุวาสินี ร้องอุทานที่น้ำหกใส่หน้าอกเธอ


"เฮ้ย" ภูวิช อุทานเมื่อน้ำหกใส่กางเกงของเขา


"ตาบ้า ชั้นเปียกเลยเห็นมั้ย บอกแล้วว่าไม่ต้องป้อนๆ ดูสิ เปียกหมดเลย" วินทุวาสินี กล่าวโทษอย่างหัวเสีย


"เอ๊ะ เรียกพี่ว่าตาบ้าเหรอ" ภูวิช กล่าวเสียงดัง พร้อมกับมองวินทุวาสินี ตาวาว


"ก็เพราะนายนั่นละ ดูสิ เปียกเลย" วินทุวาสินี ยังไม่รู้ตัวว่าเธอพลาดแล้ว


"เรียกพี่ว่าตาบ้าใช่มั้ย"


"นายจะทำอะไรน่ะ ว้าย อุ๊ปส์"


ภูวิช กระตุกตัวหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะลุกขึ้นหนีเขาไปให้กลับมานั่งลงบนตักเขา แล้วเขาก็ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ตะโกนโวยวายอะไรได้อีกโดยการก้มลงไปปิดปากของเธอด้วยปากเขาเอง ถึงแม้ตอนแรกเธอจะขัดขืน แต่ต่อมาร่างกายของเธอก็กลับผ่อนคลายการเกร็งตัวและเริ่มตอบสนองต่อการสัมผัสของเขา ลิ้นอุ่นชื้นของร่างใหญ่เริ่มแทรกเข้าไปในปากอิ่มของสาวน้อยแล้วค่อยๆเก็บเกี่ยวความหวานจากปากของหญิงสาว มือหนาค่อยๆเลื่อนลงไปจับที่ฐานอกของหญิงสาวแล้วคลึงเล่นอย่างสนุกมือโดยที่หญิงสาวก็ไม่ได้ปฎิเสธ ออกจะตอบสนองกับสิ่งที่เขาทำได้เป็นอย่างดีเสียด้วยซ้ำ เขาได้พลิกตัวขึ้นมาอยู่บนร่างบางใช้ลิ้นลากลงมาจากคอจนถึงหน้าอก และใช้ปากขบเม้มเล่นกับกายส่วนนั้นของหญิงสาว ถึงแม้ว่าเขายังไม่ได้ปลดเสื้อของเธอออก แต่เพราะน้ำที่หกรดนั้นทำให้ผ้าที่บางอยู่แล้วแนบไปกับลำตัวของหญิงสาว ส่วนมือของเขานั้นก็ได้เลื่อนลงไปเบื้องร่างของหญิงสาว เขาค่อยๆถลกกระโปรงขึ้นแล้วใช้นิ้วมือสัมผัสกับส่วนสงวนของเธอ


"อื้อ... พี่ภู ยะ อย่านะ" วินทุวาสินี ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน


"พี่รักน้องว่านนะ" ภูวิชเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ายละเมอ


"โอ๊บ เจ็บ ไม่นะพี่ภู ไม่เอา ว่านไม่พร้อม อย่านะพี่ภู" วินทุวาสินี ดิ้นหนีพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจเมื่อชายหนุ่มพยายามจะดันนิ้วเข้าไปในส่วนสงวนของเธอ


"พี่ขอโทษ" ภูวิช เอ่ยขอโทษเมื่อได้สติ ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นไม่เหมาะสมแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย วินทุวาสินีไป เขายังคงนอนกอดเธอไว้อย่างนั้น


"ปล่อยน้องว่านนะคะ น้องว่านจะไปเปลี่ยนเสื้อ น้องว่านหนาว" วินทุวาสินี เอ่ยกับภูวิชด้วยน้ำเสียงออดอ้อน


"ขอพี่กอดแบบนีดสักพักนึงได้มั้ย คิดถึงเหลือเดิน นานแล้วที่พี่ไม่ได้กอดน้องว่าน" ภูวิช พูดจบก็จูบหน้าผากมนเบาๆ


"แต่น้องว่านหนาว" วินทุวาสินี เริ่มโอดครวญ เพราะในห้องเธอเปิดแอร์ไว้ยิ่งตอนนี้ตัวเธอเปียกน้ำที่หกมันก็ยิ่งทำให้เธอรูปสึกหนาวเย็นมากกว่าปกติ


"งั้นก็ได้" ภูวิชยอมปล่อยให้วินทุวาสินี ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า


ระหว่างที่วินทุวาสินีเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เธอก็คิดถึงการกระทำของภูวิช เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้กับเธอทำไม เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร แต่ที่เธอเจ็บใจนั่นก็คือตัวเธอดันไปโอนอ่อนตามแรงปรารถนาที่เขาปลุกปั่น จนถึงตอนนี้ความวูบไหวในอารมณ์ที่เขาก่อให้กับเธอนั้นก็ยังไม่หมดไป


ก๊อก... ก๊อก... ก๊อก...


"เสร็จหรือยังครับน้องว่าน" ภูวิช มาเคาะประตูเรียกเพราะเขาเห็นเธอหายเข้าไปในห้องน้ำเป็นเวลานานแล้ว


"เอ่อ เสร็จแล้วค่ะ เสร็จแล้ว" วินทุวาสินี กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรน เพราะตกใจ


"เสร็จแล้วก็ออกมาสิครับ" ภูวิช ยืนพิงประตูบอกกับวินทุวาสินี


"ค่ะ ออกไปแล้วค่ะ ว้าย" วินทุวาสินี เอ่ยจบก็เปิดประตูกมา โดยที่เธอไม่รู้ว่า ภูวิช นั้นยืนพิงประตูอยู่


"เฮ้ย" ภูวิช ตกใจที่อยู่ดีๆประตูที่เขากำลังพิงอยู่ก็ปิดออกมา เล่นเอาเขาเสียการทรงตัวไปเลย


"พี่ภูเล่นอะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่ามาแอบดูน้องว่านเปลี่ยนชุด ลามกที่สุดเลย" วินทุวาสินี เริ่มโวยวายเพราะเข้าใจผิดว่า ภูวิชไปแอบดูตนเองเปลี่ยนเสื้อผ้า


"ไม่ใช่อย่างนั้นครับน้องว่าน พี่ไปยืนพิงประตูเมื่อกี้เองตอนคุยกับน้องว่านไง" ภูวิช รีบแก้ตัว


"จริงๆนะ" วินทุวาสินี ถามด้วยเสียงแข็ง


"จริงครับ" ภูวิช ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น


"งั้นก็แล้วไป"


"น้องว่านออกไปดูหนังกับพี่มั้ยครับ" ภูวิช เอ่ยชวน วินทุวาสินี เพื่อจะหาเรื่องอยู่กับเธอทั้งวัน


"ไม่ไปค่ะ น้องว่านจะดูซีรีย์อยู่บ้าน ถ้าพี่ภูจะไปก็สวัสดีค่ะ ไม่ลงไปส่งนะคะเดี๋ยวหนังขาดตอน" วินทุวาสินี เอ่ยลา พร้อมกับเปิดประตูไล่ ภูวิช


"พี่ไม่อยากไปดูคนเดียวเพราะมันเหงา งั้นถ้าน้องว่านไม่ไปพี่ก็อยู่ดูซีรีย์กับน้องว่านละกัน" ภูวิช มั่วนิ่มเพื่อจะอยู่กับ วินทุวาสินี


"อ้าว ได้ไง ไม่เอาเค้าจะดูคนเดียวตัวเองไปเลยนี่ห้องเค้า"


You all I need my love my valentine (เสียงโทรศัพท์มือถือของภูวิช)


"สวัสดีครับ ครับคุณแม่ ได้ครับอีกครึ่งชั่วโมงผมคงกลับไปถึงบ้านครับ ครับแล้วเจอกันครับ"

เมื่อวางสายกับมารดาเสร็จภูวิชก็ทำหน้ายุ่ง เพราะว่ามารดาโทรมาแจ้งว่าคุณหญิง คุณนาย เพื่อนๆของมารดาเขานั้นอยากจะเจอตัวเขาเลยจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เขาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง จะปฎิเสธก็น่าเกลียดเพราะพวกท่านก็คงแค่อยากจะพบเขาเท่านั้น แค่ไปพบก็คงจะจบเขาคิดอย่างนั้น


"น้องว่าน งั้นพี่กลับก่อนนะครับพอดีเย็นนี้คุณแม่ให้ไปงานด้วย แล้วถ้ามีอะไรโทรมาหาพี่ได้นะพี่เมมเบอร์ไว้ในมือถือน้องว่านแล้ว" ภูวิชกล่าวจบก็เดินออกจากห้องไป


"เอ๊ะ ตาบ้าถือดียังไงมาเมมเบอร์นายไว้ในเครื่องชั้นเนี่ยนะ ฮึ่ย" วินทุวาสินี เอ่ยอย่างขัดใจ แต่ก็ทำอะไรร่างใหญ่ที่เดินออกไปไม่ได้


เมื่อคล้อยหลังของภูวิช วินทุวาสินีก็นั่งคิดว่าทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ ยิ่งสิ่งที่เขาทำอีกเขาคิดจะมาก็มาจะไปก็ไป แล้วก็มาทำให้เธอหวั่นไหว เขาทำไปเพื่ออะไรนะ แต่ที่แปลกคือเขาบอกว่าเขารักเธอ แต่ก็ช่างเถอะเธอคิดว่าเพราะเขากำลังจะรวบรัดเธอเลยอาจจะพูดแบบนั้นออกมา ถ้าเขารักเธอจริงเขาต้องเคยบอกเธอสิ แต่นี่เขาไม่เคยบอกเธอเลยสักครั้ง ไม่ใช่จะมารวบรัดเธอพอเธอปฎิเสธก็เอาคำรักมาอ้าง เมื่อคิดได้อย่างนั้นจากความรู้สึกที่วาบหวามในหัวใจเมื่อสักครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเกลียด เธอรังเกียจเขาที่เอาคำรักมาอ้างเพื่อจะได้ครอบครองตัวเธอ


"ภูวิช นายมันเลวที่สุด ต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะได้แตะตัวชั้นอีก" วินทุวาสินี กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว


---------------------------------------------------------------------------------------------------------



โอย แต่งตอนนี้ไปกำเดาไหลไป โฮกกกกกก

พี่ภูทำไมหล่อ น่ารัก ร้าย โฉดนิดๆ โหดหน่อยๆ กระชากใจแบบนี้

ส่วนน้องว่านคุณ(มึง)จะคิดอะไรมากมายละคะ เขาบอกว่ารัก ก็รักดิ่วุ้ย มาคิดม่งคิดมาก ปั๊ด

แต่ยังไงก็ตามยังเลิฟน้องว่านนางเอกของเราอยู่นะจ๊ะ

อ้อ ตอนต่อไปพบกับ สาวน้อยหน้าใส เพื่อนคู่ใจนางเอกของเรา น้องพิมพ์ พิมพ์อักษรา เดชานุวัฒน์

และนายแบบหนุ่มสุดหล่อกระชากใจสาวๆนามว่า ไฟร์ อัคนินทร์ พิพิธบดินทร์

ส่วนผู้อ่านทั้งหลาย

อ่านกันแล้วก็ฝากรอยเมนท์เอาไว้หน่อยนะคะ บอกแล้วว่าอยู่คนเดียวมันเหงาอ่านะ

เห็นคนเข้ามาเยอะเลยตามตัวนับจำนวนอ่า แต่ไม่ค่อยมีคนเมนท์เลยอ่า

ยังไงเผยตัวกันหน่อยนะเจ้าคะนักอ่านทั้งหลาย

Create Date : 14 ตุลาคม 2550		9 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2550 22:25:38 น.
Counter : 248 Pageviews.
Share Tweet