สี่แพร่ง

---

ต่อไปนี้อาจจะมีหลุดเล่าเนื้อเรื่องออกมาเป็นระยะนะคะ หนังเรื่องนี้ สมควรไปดูจริงๆ


มาเว้ากันแต่ละแพร่งดีกว่า

แพร่งที่ 1 เหงา : (ยงยุทธ ทองกองทุน)


ความเหงา สามารถทำให้ผู้หญิงทำอะไรโง่ๆได้หลายอย่าง ดังเช่นสาวออฟฟิศในเรื่องนี้ เธอเหงา เธอตกงาน เธอโดนทิ้ง เธอหดหู่สุดขีด เมื่อมีข้อความเข้ามาในมือถือว่า “อยากรู้จัก” เธอจึงเริ่มต้น SMS กับคนที่เธอจะต้องเสียใจ



ในความเห็นของไกลนั้น แพร่งนี้สุดยอดที่สุดแล้วล่ะ ขนาดคิดถึงยังขนลุกเลย กับเรื่องราวของการติดต่อ SMS กับคนที่ไม่เคยเห็นหน้า ใครจะรู้ว่าคนๆ นั้นไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว โดยเฉพาะการเล่นประเด็นรูปถ่าย ยิ่งทำให้ตัวหนังน่าสะพรึงกลัวมากขึ้น อ้อ ไกลนั้นอยากรู้จริงๆ ไอ้อาพาร์ทเมนต์ของปิ่นนี่ มันตั้งอยู่แถวไหนเหรอ ทำไมถึงได้โทรมและน่ากลัวได้ขนาดนั้น

มีจุดที่เป็นข้อสงสัยของไกลนั้นในแพร่งนี้ค่ะ ตอนที่ปิ่นตกลงมา เป็นเวลาเดียวกับที่รถขนศพของพระเอกเคลื่อนผ่านพอดี งงที่คนบนรถเขาไม่คิดอะไรเลยเหรอ แล้วทำไมต้องขนศพออกมาด้วยล่ะ (อันนี้เล่าให้เพื่อนคนนึงฟัง เพื่อนเขาเลยถามย้อนกลับมาค่ะ ไกลนั้นก็ว่าจริงแฮะ ปกติเราก็เผากันที่วัดอยู่แล้วนี่หว่า หรือว่าจะเอาไปฝัง) ยิ่งไอ้ฉากที่ทำกระดาษโปรยบนถนน ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า นี่...ถนนมันสกปรก เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ออกมาว่าบ้างเหรอ ไกลนั้นคิดว่าจุดจบเรื่องนี้ มันยังไม่ค่อยสมูทเท่าไหร่ค่ะ ความเป็นไปไม่ได้ของฉากจบนี่แหละ ทำให้ความน่ากลัวของเรื่องนี้ลดลง



แพร่งที่สอง ยันต์สั่งตาย :(ปวีณ ภูริจิตปัญญา)

จินตนาการถึงวิธีการเอาคืนแบบเด็กๆ อย่างการเขียนกระดานดำล้อชื่อพ่อเพื่อน แล้วลองจินตนาการถึงการเอาคืนของเด็กช่างกลกลุ่มนี้ ที่เลือกวิธีเขียนยันต์สั่งตาย แช่งคนที่พวกเขาเกลียดขี้หน้า จินตนาการดูซิว่า ดีกรีความโหดมันจะสุดขั้วกว่ากันแค่ไหน




แพร่งนี้เป็นแพร่งที่ไกลนั้นดูแล้วเฉยๆ มาก เสน่ห์หนังผีไทยที่ไกลนั้นชอบ คือแนวๆ ท่อนแขนนางรำอ่ะ แค่คิดก็สยดสยองตอนนางรำไปรำไทยในป่าช้า ฉากกับอารมณ์ บรรยากาศมาหมดทุกอย่างเลย ทั้งๆ ที่ฉากนั้นไม่ได้แต่งหน้าเละ แต่ก็กลัวจนต้องปิดตาดูแล้ว พอมาเจอแพร่งนี้ ที่เอาตัวอะไรก็ไม่รู้ คล้ายๆ ด็อปบี้ของพี่แฮร์รี่ พอตเตอร์ มาก็อปปี้แปะ เลยทำให้ความน่ากลัวแทบไม่มี ยิ่งเสียงดังๆ ที่ชอบเอามากระแทกหู ทำให้รู้สึกไม่ค่อยประทับใจกับตอนนี้เท่าไหร่ แถมช่วงสุดท้ายที่เงียบไปแล้วมีสมุดโผล่มา หากเป็นเรื่องอื่น เราคงกรี๊ดนะ (เพราะปอดแหกมาก) แต่เรื่องนี้ บอกได้คำเดียวว่า เฉยๆ มากๆ เลย

มีจุดที่ชวนคิดอยู่นิดนึงค่ะ เคยคิดไหมคะว่า พิ้งค์ต้องรับกรรมแรงไปรึเปล่า ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรลูกสัปเหร่อ ไกลนั้นนั่งคิดนะ แต่ได้บทสรุปที่ให้กับตัวเองไว้ว่า การที่เธอต้องสูญเสียตา ก็สมควรกับสาเหตุแล้วล่ะ เพราะถึงแม้เธอจะไม่พอใจการกระทำของเพื่อนๆ ทั้งห้าคน แต่เธอก็ยังทนมองอยู่โดยไม่คิดจะช่วยเหลือลูกสัปเหร่ออย่างจริงจัง เป็นการกระทำที่คนดีๆ ไม่มีใครทำกัน ดังนั้น บทสรุปของเรื่องนี้ ทำให้ไกลนั้นพอใจเหมือนกัน

ตอนนี้มีหลายฉากที่ภาพตัดไปตัดมา ทำให้ดูไม่ทัน โผล่มาอีกที อ้าว โดนมีดปักไปแล้วเหรอ หรือไม่ก็ อ้าว ทำไมไฟไหม้ร่างล่ะ คือฉากมันตัดๆ จนเวียนหัวเลยค่ะ อีกอย่าง เสียงที่ใช้ประกอบในเรื่อง เราว่าแย่กว่าทุกๆ แพร่งเลย



แพร่งที่สาม คนกลาง : (บรรจง ปิสัญธนะกุล)

วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งออกไปตั้งเต๊นท์กลางป่าลึก พวกเขาล้อมวงเล่าเรื่องผี ทำกิจกรรมห่ามๆไร้สาระ ตามขนบหนังสยองขวัญทุนต่ำทุกประการ แต่ไฉนผีที่พวกเขาประสบพบเจอ กลับเป็นผีที่แหกธรรมเนียมปฏิบัติผีในหนังทุกเรื่องที่พวกเขาเคยดูมา




ก่อนอื่น ขอปรบมือให้กับคนที่คิดแพร่งนี้ขึ้นมาค่ะ เราชอบมากๆ เป็นหนังผีที่ดูแล้วได้อารมณ์ความกลัว ความขำ รวมถึงการหักมุมชวนอึ้งมากๆ กับตอนจบที่เอถาม และเพื่อนที่ชื่อเผือกตอบว่า "เป็นแล้วจ้า" ฮ่าๆๆ ขำดีอ่ะ


อีกอย่าง เราว่าสี่คนนี้เล่นได้เนียนจัง ขำกับมุขเล่าเรื่องผีในเต้นท์กับตอนที่ไปล่องแก่งมากๆ จี้สุดๆ ตอนมุขขอดูดบุหรี่ของชิน ที่เขาบอกว่า "กูจะหัดสูบวันนี้แหละ" ฮ่าๆๆ


หายากนะคะ หนังผีที่ดูแล้วรู้สึกอย่างนี้ เพราะปกติ หนังผีส่วนใหญ่ ถ้าไม่ใส่ความสยอง ก็มักเป็นแนวเอฟเฟกต์เลือดๆ เน่าๆ เละๆ แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เลย แต่จะว่าน่ากลัวไหม สยองเหมือนกันนะถ้าจู่ๆ เราเกิดสงสัยเพื่อนที่เดินกลับมาหาเรากลางดึกว่า เขาตายไปแล้วรึเปล่า


มีสิ่งนึงที่เราว่า ถ้ามีเพิ่มก็ดีนะ ในเรื่องมีเอคนเดียวที่รู้ความจริงทุกอย่าง และเอ เป็นคนเดียวที่หน้าเละ เราอยากให้ตอนที่เต๋อดึงศพของตัวเองขึ้นมา เราอยากให้วินาทีนั้นเต๋อหน้าเละอ่ะ รวมถึงพวกเผือกกับชินด้วย อยากให้หน้าเละไปเลย จะได้เนียนกับเอไง ถ้ามาแนวนี้ คงจะขำกันต่อไปอีกแน่ๆ


เรื่องนี้ดูจบแบบไม่มีข้ออะไรให้ติเลย รับห้าดาวไปเต็มๆ จากใจค่ะ และสัญญา ถ้าผู้กำกับคนนี้ทำหนังเรื่องอะไร ไกลนั้นจะพยายามเข้าไปดูในโรงนะคะ


แพร่งสุดท้าย เที่ยวบินที่ 224 :(ภาคภูมิ วงศ์ภูมิ)

นี่คือเที่ยวบินที่ไม่เหมาะสำหรับคนกลัวที่แคบ เสียงดัง แรงสั่นสะเทือน ความกดอากาศ ความมืด และ ศพ ทั้งหมดนี้รอต้อนรับแอร์โฮสเตสสาวคนหนึ่ง ในไฟลท์ที่เธอต้องเผชิญมันเพียงลำพัง





เรื่องนี้จริงๆ ความหลอนมีสูสีกับแพร่งที่ 1 มากๆ แต่ไกลนั้นขอยกให้เป็นรองแพร่งแรก ตรงที่ความเป็นเหตุเป็นผลของเรื่องค่ะ เพราะพิม(พลอย เฌอมาลย์)เป็นคนแย่งเจ้าชายไปจากองค์หญิง ท่านจึงเกิดความแค้นขึ้น ความน่ากลัวของเรื่องนี้อยู่ตรงการต้องจำกัดให้คนปกติ ร่วมเที่ยวบินไปกับศพ แต่เพียงลำพัง ด้วยบรรยากาศที่ไม่สามารถหนีไปไหนได้ อีกทั้งศพก็ยังห่อผ้าขาวโพลนชวนสยองที่นั่งอยู่ให้เห็นตำตา เป็นคนจิตแข็งแค่ไหน ก็ต้องขวัญกระเจิงแน่ๆ ค่ะ

ฉากแต่ละฉากผิดความคาดหมายไปเยอะเหมือนกัน อย่างเช่นตอนนางเอก(พลอย) เปิดประตูห้องน้ำ แล้วพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น แต่พอเธอเข้าไปเพื่อปิดน้ำทิ้ง ประตูกลับปิดไปเสียนี่ ผวาเลยแฮะ


ภาพที่ติดตาไกลนั้นที่สุด ก็คือแพร่งสุดท้ายเช่นกันค่ะ เป็นตอนที่พิมคอหักอยู่ในท่าไหว้ศพตามธรรมเนียมของพวกเปอร์เซีย ที่จะต้องขอขมาเมียหลวงก่อนตายเวลาเป็นชู้กับสามีคนอื่น ท่านั้นสยดสยองจริงๆ ติดตาไปเลยเรา ><"

และแพร่งนี้ เราว่าถึงเจ้าหญิงไม่ตาย เราก็กลัวอยู่ดี ตอนเธอแพ้อาหารแล้วมองพิมตาขวาง เห็นก็หนาวแล้วอ่ะ


แต่อย่างว่า คิดไปคิดมา ถ้าพิมไม่ไปแย่งสามีเธอ เธอก็คงไม่ทำแบบนี้กับพิม ดังนั้น แพร่งนี้ก็เลยไม่น่ากลัวเท่ากับแพร่งที่หนึ่ง ซึ่งไกลนั้นเห็นว่าแพร่งแรก นางเอกไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังต้องรถคว่ำเพราะพระเอกซึ่งอกหักจากแฟน วิ่งมาตัดหน้ารถไว้ ตัวนางเอกที่นั่งรถแท็กซี่คันนั้นเลยขาหัก จากนั้น เรื่องราวทั้งหลายก็เริ่มเกิดขึ้นเพราะนางเอกไปจ้องตากับศพพระเอกที่ตายโหงนอนตาไม่หลับ เขาว่ากันว่า คนไหนที่ไปจ้องตาศพที่ตายโหง คนนั้นจะชะตาขาดค่ะ พูดแล้วขนลุกซู่


ถือเป็นหนังดีอีกเรื่องที่น่าจะลองไปดูค่ะ ไกลนั้นชอบนะ เพราะเป็นคนชอบดูหนังผี ถ้าไม่ใช่หนังผีก็ต้องดูแนวรักโรแมนติกปนดราม่าไปเลย ยังไงหากใครที่ได้ไปดูมาแล้ว ก็มาพูดคุยกันบ้างนะคะ ^^


ข้อมูลอ้างอิง : จากเว็บ //www.thaicinema.org/kits120seepraeng.asp ค่ะ

Create Date : 08 พฤษภาคม 2551 Last Update : 8 พฤษภาคม 2551 9:50:30 น. Counter : 3019 Pageviews.		19 comments
Share Tweet