ห้าแพร่ง

วันนี้ได้ฤกษ์ไปดูห้าแพร่งค่ะ หลังจากที่อาทิตย์ก่อนไปทีนึงแล้วไม่มีรอบว่างให้ดูเลย พอมาอาทิตย์นี้ มีเรื่องดีใจสุดๆ อยู่เรื่องนึง และเป็นเรื่องที่เพียรพยายามทำมานานถึงหนึ่งปีกับสี่เดือน ในที่สุดก็สัมฤทธิ์ผลเสียที วันที่รู้ข่าวดีใจสุดๆ ดีใจจนนอนไม่หลับ สวดมนต์ก็ยังดีใจ เพิ่งรู้นะว่าคนเรามีความสุขมากมายขนาดไหน เมื่อความวิริยะอุตส่าหะนำให้ผ่านไปได้


มาต่อกันที่ห้าแพร่งดีกว่า เริ่มจาก

แพร่งแรก หลาวชะโอน ปวีณ ภูริจิตปัญญา



สำหรับ เป้ (เก้า - จิรายุ) เด็กชายวัยสิบสี่ ‘กรรม’ เป็นเรื่องเชยโคตรๆ เขาลงมือปาหินใส่รถกระบะแถวบ้านเพียงเพราะอยากได้มือถือใหม่ เมื่อเหยื่อตายแม่พาเป้หนีไปบวชในวัดป่าห่างไกล ภายใต้ผ้าเหลืองเป้พ้นจากมือกฎหมาย แต่กลับตกอยู่ในเงาของมืออีกมือหนึ่ง มันเอื้อมเข้ามาหาเขาช้าๆ ทว่าไม่หยุดยั้ง นั่นเพราะ ‘กรรม’ ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่แม่ใคร มันไม่รู้จักคำว่า ‘ให้อภัย’

แพร่งนี้เป็นแพร่งที่น่ากลัวทั้งบรรยากาศ มีเนื้อหาหนักแน่น สมเหตุสมผล ความฉลาดในการตัดต่อภาพ แทบไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าผู้กำกับยันต์สั่งตายในภาคก่อน จะมาทำหนังได้ดีขนาดนี้ หากเขาไปกำกับรถมือสอง เราคงคิดว่านั่นคือปวีณมากกว่า

อยากให้แพร่งนี้มีพวกปาหินมาดูเยอะๆ บทจบที่สุดแสนจะทรมานใจ ไกลนั้นนั่งน้ำตาคลอ สงสารเป้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า กรรมที่เขาก่อไว้ มันคงไม่สามารถลบล้างด้วยผ้าเหลือง แม้ว่าจะมีใครต่อใครพยายามช่วยก็ตาม เหมือนคำที่ว่า "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม"

เป้ทำกรรมหนักที่เรียกว่าให้อภัยไม่ได้ ด้วยการฆ่าบิดาบังเกิดเกล้า แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แถมเขายังด่าทอแม่บังเกิดเกล้า ทำร้ายพระภิกษุจนท่านล้ม กระทืบสัตว์เดรัจฉานตายทั้งๆ ที่นุ่งผ้าเหลือง แอบลักของเปรตกินยามวิกาล ต่างๆ เหล่านี้เราอดคิดไม่ได้ว่า นี่แค่เป็นเปรตเองเหรอ น่าจะตกนรกที่เป็นพวกอบายภูมิชั้นหนักนะ

ไกลนั้นเคยอ่านกรรมพยากรณ์ตอนเลือกเกิดใหม่ค่ะ เขาบอกว่าการเป็นเปรตถือว่าเป็นชั้นที่ยังมีความสบายกว่าการเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน


แพร่งที่สอง เตียงรวม วิสูตร พูลวรลักษณ์

หนุ่มทะเล้นขี้เล่นคนหนึ่ง (แดน - วรเวช) มอเตอร์ไซค์คว่ำขาหักทั้งสองข้าง จากห้องฉุกเฉินเขาถูกย้ายไปสู่ห้องผู้ป่วยรวม ในห้องรวมคนไข้เตียงติดกับชายหนุ่มเป็นร่างไร้สติของชายชราอาการโคม่า ที่นอนรอวันปิดอ็อกซิเจนมาแล้วร่วมเดือน แต่เหมือนกับจะรู้ว่าเพื่อนหนุ่มหน้าใหม่เป็นคนขี้กลัว คืนนั้นชายแก่จึงลุกขึ้นมาเยี่ยมเขาถึงข้างเตียง!

แพร่งนี้ถือว่าฮารองจากคนกองเลยทีเดียว เมื่อดูจากพฤติกรรมหนุ่มแดน ทะเล้นจนเกินงาม ตั้งแต่ใช้เสาน้ำเกลือเขี่ยๆผ้าม่าน หลายทีเหมือนกันที่แสดงท่าทีอยากรู้อยากเห็นจนเกินไป สุดท้ายก็เลยกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปซะงั้น ฮา

แพร่งนี้เพื่อนบอกว่า ซวยจริงๆ เอ็ง

แพร่งที่สาม Backpackers ย้ง-ทรงยศ สุขมากอนันต์

คู่รักญี่ปุ่นคู่หนึ่งฉลองเรียนจบด้วยการแบ็กแพ็กตะลุยเมืองไทย ขากลับจากสมุยพวกเขาใช้วิธีโบกรถเข้ากรุงเทพฯ แต่โบกไม่ได้สักคัน หนุ่มยุ่นตัดสินใจใช้แบงค์พันเป็นรางวัลล่อ รถพ่วงคันหนึ่งจึงจอดรับ โชคร้ายที่สิ่งที่ซ่อนอยู่หลังตู้คอนเทนเนอร์และใบหน้ายิ้มแย้มของคนขับกับเจ้าเด็กรถ (แน๊ก - ชาลี) เป็นบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้อะดรีนาลีนของทุกคนต้องคลั่ง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไกลนั้นไม่ชอบจริงๆ เริ่มต้นจากการที่สาวญี่ปุ่นโบกรถแต่ไม่ได้สักคัน หนุ่มญี่ปุ่นบอกว่า ในประเทศนี้ใครโบกรถด้วยวิธีนี้ มันต้องใช้แบงค์พันสิ ตอนนั้นความรู้สึกโกรธพุ่งปรี๊ดเลยค่ะ มันจะดูถูกประเทศไทยมากไปหน่อยมั้งเพ่

จากนั้น ก็มีรถคันนึงจอดปุ๊บ คนขับก็สวมวิญญาณหน้าเลือด ขูดเพิ่มอีกสองเท่า เนื่องจากไปสองคน โอ้ว อะไรจะกดประเทศเราขนาดนี้หนอ T___T ขอร้องได้ไหม ฝรั่งเขาก็ทำบริดเจด โจนส์ดูถูกเมืองไทยว่าเป็นเมืองกัญชามาแล้ว คนไหนจะมองยังไงเราก็ไม่ค่อยคิดมากนะ เพราะรู้สึกว่าเขาไม่ได้คนในบ้านเมืองเรา เขาไม่รู้ว่าบ้านเรายิ้มง่ายมีน้ำใจซะส่วนใหญ่ แต่นี่ คนไทยสร้างกลับเอาประเด็นนี้มาใส่ รู้สึกแย่แฮะ แม้จะเป็นสายตาคนต่างชาติมองเราก็เหอะ แต่ช่วยๆ เอาแบงค์คุณล่อนานๆ ได้ไหม ไม่ไช่ล่อปุ๊บก็ติดปั๊บ มันขมขื่นลึกๆ แฮะ

พล็อตเรื่องนี้มาแนวประเด็นสังคม เรื่องขนยา ค้าแรงงานผิดกฏหมาย ในภาคผีก็ดูแล้วเป็นซอมบี้ที่วิ่งล่ากันตอนกลางวัน มาแบบฝูงใหญ่ บรรยากาศในรถบรรทุกดูมืด น่าสะพรึงกลัว เพราะรายล้อมด้วยศพต่างๆ

แต่ก็ไม่เข้าใจ ทำไมผีต้องฆ่าคนญี่ปุ่นด้วย และฉากสุดท้าย กระโจนกัดพระทำไม งงค่ะ


แพร่งที่สี่ รถมือสอง ภาคภูมิ วงศ์ภูมิ

คนมีประวัติ รถก็มีประวัติ ยิ่งเป็นรถมือสองประวัติศาสตร์ของแต่ละคันอาจไม่ใช่สิ่งที่เจ้าของใหม่อยากรู้ กลางดึกสงัดหลังเต๊นท์ปิด นุช (นิโคล - เทริโอ) เจ้าของเต๊นท์รถมือสองขนาดใหญ่ย่านชานเมืองพบว่าลูกชายของเธอหายตัวไป ท่ามกลางแถวรถนับร้อยคัน เทปกล้องวงจรปิดจับภาพได้ว่าลูกของเธอแอบเข้าไปเล่นในรถคันหนึ่งที่เธอเพิ่งรับซื้อมา...แล้วไม่กลับออกมาอีกเลย

เรื่องนี้เราสยองบรรยากาศรถมือสองค่ะ พอดีที่บ้านเคยเป็นอู่ซ่อมรถ แม้จะไม่เคยเจอรถคันไหนที่มีประวัติโชกโชน แต่บางครั้ง ตอนสมัยเด็กๆ ไกลนั้นตื่นตีห้าลงไปข้างล่าง ตัวรถทะมึนมืดๆ ที่ถูกขูดสีออกก็ทำเอาวังเวง เรื่องนี้เลยเหมือนกระตุ้นต่อมสยองในตัวมากพอควร ยิ่งเวลาที่เขาถ่ายซอกรถ ยิ่งนึกถึงสมัยเด็กที่วิ่งเล่นในซอกแล้วชะโงกหน้าไปดูรถพวกนั้นว่า เป็นยังไงบ้าง หยดหยองแฮะ

แพร่งนี้หากทำให้ผีไม่โผล่มากมาย คงจะดูดี เพราะบรรยากาศเต้นท์ แสนสยองมากๆ การเล่นกับใต้ท้องรถเป็นสิ่งนึงที่ไกลนั้นเคยกลัวสมัยเด็กๆ กลัวจะเจอเท้าใครแล้วไม่มีตัว มันเป็นความฝังใจของคนที่เกิดมาท่ามกลางรถที่ถูกนำมาซ่อมค่ะ

ที่งงสุดๆ จนหยุดไม่อยู่คือ รถคันนั้นยัดเต้ยไปในห้องเครื่องได้ยังไง หันไปถามเพื่อน เพื่อนพยักหน้าว่าได้ แต่ก็ยังงงๆ อยู่ดี


แพร่งห้า คนกอง โต้ง บรรจง ปิสัญธนะกูล

เต๋อ, เผือก, ชิน และ เอ เป็นทีมงานหนังผีที่การถ่ายทำดำเนินมาถึง คิวสุดท้าย คืนสุดท้าย ฉากสุดท้าย เหลือเพียงสองช็อตสุดท้าย แต่แล้วนักแสดงสาวหน้าใหม่ที่รับบทเป็นผีเกิดหัวใจวายตายกลางกองถ่าย ซวยสุดยอดที่ก่อนหน้านั้นเต๋อดันไปเสร่อทำเท่สอนเธอว่า “The show must go on” เธอจึงกลับมาเพื่อแสดงต่อ ทั้งสี่จึงต้องถ่ายหนังผี ที่มีผี เล่นเป็นผี ให้จบให้จงได้...โดยห้าม ‘พี่ช่า’ (มาช่า วัฒนพานิช) นางเอกของหนังรู้ความจริงเป็นอันขาด!!!

แพร่งนี้ฮากระจาย เล่นกันสุดๆ ตั้งแต่น้องผียันสี่สหาย พ่วงพี่ช่าเข้าไปอีกคน โอย ขำจนหลังไม่พิงเบาะ ยิ่งพี่ช่าที่โอเว่อร์สุดๆ ยิ่งขำ เฟคเก่งมากๆ

เป็นหนังผีที่แปลกมากด้วยค่ะ เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครตาย โอ๊ย ขำไปหมด อยากให้มีสองชั่วโมงที่สี่คนนี้เล่นเต็มที่จริงๆ ชอบมากเลยสี่คนนี้ เล่นได้ฮาสุดๆ


ใครที่ยังไม่ได้ดูก็ลองไปดูกันนะคะ หรือใครดูแล้ว คิดเห็นยังไงก็มาแชร์กันได้ค่ะ


เครดิตเรื่องย่อและภาพ //www.thaicinema.org/kits183hapraeng4.asp

Create Date : 20 กันยายน 2552 Last Update : 20 กันยายน 2552 16:43:15 น. Counter : 2691 Pageviews.		14 comments
Share Tweet