Yoosu Fiction[Suonare L'amore] Part 7

Suonare L'amore Titile: Suonare L'amore Part 7 Author: Angel Midori Genre: Romantic Drama Rating: PG-13 - PG (หรืออาจ NC-17 แล้วแต่อารมณ์พาไป) Pairing: YooSu Note : ฟิค TVXQ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามา.. ************************************ แสงแดดสีทองอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านเงาไม้ค่อยๆ ลดแสงลงช้า ๆ จุนซูเดินลอดผ่านเงาไม้นั้นมาเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าตึกสำนักงานหินอ่อนสีขาวที่คุ้นตา เค้าหยุดยืนมองอยู่หน้าตึกเหมือนกำลังชั่งใจ จุนซูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า ทั้งๆ ที่เค้าต้องมาเรียนเสริมที่นี่วันเว้นวันอยู่แล้ว แต่วันนี้เค้ากลับรู้สึกเหมือนที่นี่เป็นที่ๆ เค้าเพิ่งจะเคยก้าวเข้ามาครั้งแรก เค้ารู้สึกไม่คุ้นเคยขึ้นมาเสียเฉยๆ รวมถึงรู้สึกเข้าหน้าคนที่เป็นครูพิเศษของเค้าไม่ติด จริงๆ ไม่ใช่ความผิดอะไรเลยของปาร์คยูชอน และถ้าจะผิด จุนซูก็คิดว่าควรจะเป็นความรู้สึกในใจของตัวเองมากกว่า ที่เกิดความรู้สึกแบบนี้กับผู้มีพระคุณของเค้า ทั้งๆ ที่เค้าควรจะยอมรับได้ในสิ่งที่ผู้มีพระคุณของเค้าเป็น และเค้าก็ควรจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้น เป็นคนดีแค่ไหน กับแค่เรื่องรสนิยมทางเพศที่อีกฝ่ายเป็น เค้าไม่ควรจะเอามันมาคิดให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่เค้าก็ห้ามความรู้สึกที่เกาะกุมในใจตอนนี้ของเค้าไม่ได้... ความรู้สึกผิดหวัง และหวงแหน... เค้าห้ามไม่ได้จริง ๆ จุนซูเปลี่ยนจากการขึ้นลิฟท์มาเป็นค่อยๆ เดินถ่วงเวลาช้า ๆ จนผ่านบริเวณชั้น 3 ของสำนักงาน เค้าชะโงกหน้าไปมองยังหน้าห้องของยูชอน จึงเห็นเลขาคนสนิทกำลังเดินอยู่บริเวณนั้น จุนซูเลยทำสัญญาณมือชี้เข้าไปในห้องทำงาน เป็นเชิงถามว่าอีกฝ่ายยังทำงานอยู่ไหม คิมซอนมียิ้มให้กับเด็กหนุ่มตัวเล็กก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ “วันนี้ ผอ.มีแขก แต่ ผอ.บอกให้จุนซู ไปรอที่ห้องซ้อมได้เลยจ๊ะ” “มีงานเหรอฮะ ถ้ามีงานผมไม่เรียนก็ได้นะฮะ คุณปาร์คจะได้พักผ่อน” “ไม่มีงานอะไรหรอก พอดีคุณฮีชอลแกแวะมาคุยตามปกติน่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว” พอจุนซูได้ยินชื่อแขกของปาร์คยูชอน เด็กหนุ่มก็รู้สึกวูบโหวงในอกขึ้นมา พลางคิดว่าเรื่องที่เล่าลือกันนั้นคงจะไม่ใช่แค่ข่าวลือเสียแล้ว จุนซูโค้งลาคิมซอนมี ก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองขึ้นมาที่ห้องซ้อมบริเวณชั้น 4 เค้าลงนั่งจมอยู่กับเบาะหลุยส์ริมห้องซ้อม ที่เค้าใช้เป็นห้องเรียนประจำ และถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ทำไมนายงี่เง่าอย่างนี้นะจุนซู” เค้าอยากเขกหัวตัวเองแรง ๆ สักที เมื่อรู้สึกว่าตัวเองนิสัยไม่ดีเอาเสียเลย ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานนี้ตอนที่คยูฮยอนบอกเค้าเรื่องที่คบกับซองมิน เค้าไม่เห็นจะรู้สึกอึดอัด ปนวูบไหวแบบนี้ ในตอนแรกที่คยูฮยอนบอก เค้าก็ตกใจ แต่พอเห็นเพื่อนๆ ร่วมโต๊ะดูเฉยๆ แถมยิ่งมารู้ตอนหลังว่า ทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เค้าก็ไม่รู้สึกอะไร นอกจากรู้สึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมไม่เคยสังเกตเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะเค้าไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่พอมารู้ จึงถึงได้สังเกตว่า คยูฮยอนปฏิบัติตัวกับซองมินไม่เหมือนกับเพื่อนคนอื่น แม้แต่กับเพื่อนสนิทสุด ๆ อย่างชิมชางมิน แต่นั่นแหละความรู้สึกในสองเรื่องที่คล้ายกัน มันกลับไม่เหมือนกันเสียเลย ยิ่งพอได้ยินชื่อ ของคิมฮีชอลเมื่อครู่ ความรู้วูบโหวงในหัวใจมันก็เกิดขึ้นมากระทันหัน เสียจนเค้ารู้สึกไม่อยากจะเจอหน้าปาร์คยูชอนเอาเสียเลย . . . . . . “รอนานไหมตัวเล็ก” เสียงทักที่ดังจนไม่ทันให้ตั้งตัวนั้น ทำให้จุนซูสะดุ้งเฮือก เด็กหนุ่มหันไปมองที่หน้าประตู จึงเห็นยูชอนเพิ่งเปิดประตูเข้ามา “สะดุ้งเชียว นั่งทำอะไรอยู่ ทำไมระหว่างรอไม่ซ้อมไปก่อนล่ะ” ปาร์คยูชอนพูดและเดินเอาสนุดโน้ตไปวางไว้บนหลังเปียโน และพอเค้าหันหน้ามามองเด็กหนุ่ม ก็รู้สึกแปลกใจที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนหลบสายตาเค้า “ทำอะไรผิดมาหรือเปล่า ทำไมทำท่าแปลก ๆ” “เปล่านะฮะ” “แล้วทำไมนั่งเงียบ ทุกทีพอฉันเดินเข้ามาเธอก็ต้องหาเรื่องมาคุยกับฉันแล้ว” “ก็ผมไม่มีอะไรจะคุยนิฮะ” จุนซูตอบแล้วก็ก้มหน้า เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรไม่ถูกเมื่อมาเจออีกฝ่ายกระทันหันแบบนี้ ส่วนยูชอนเมื่อเห็นลูกศิษย์ทำท่าทางแปลก ๆ ก็ได้แต่เลิกคิ้วมองด้วยความข้องใจ แต่จะให้จี้ถามมันก็ไม่ใช่วิสัยของเค้า “อืม..ถ้าอย่างนั้น ก็มาเรียนได้แล้ว เดี๋ยวฉันต้องกลับไปมิกซ์เสียงต่อ” “เออ....ถ้าคุณปาร์คไม่ว่างผมไม่เรียนก็ได้นะฮะ” “อย่ามาทำเกรงใจ ถ้าไม่รีบเรียนเดี๋ยวเธอก็จะไม่ทัน เธอจะต้องสอบทฤษฏีต้นเดือนหน้า และนี่อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้วล่ะ”ปาร์คยูชอนเอ่ยน้ำเสียงเข้มกับลูกศิษย์ตัวเล็ก “ผมพยายามท่องศัพท์อยู่ฮะ” “ก็ดี ถ้าอย่างนั้นวันนี้เธอลองทำข้อสอบทฤษฏีของปีก่อนๆ แล้วเราค่อยมาดูกันว่าเธอ ไม่เข้าใจตรงไหนบ้าง” ปาร์คยูชอนยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้กับจุนซู เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ และหยิบหนังสือเล่มนั้นไปพลิกดู “คุณปาร์คซื้อมาเหรอฮะ” “อืม ไม่ซื้อมาจะให้ฉันไปขอใครล่ะ” “คุณปาร์คซื้อให้ผมอีกแล้ว ค่าสมัครสอบก็จ่ายให้ผมตั้งแพง ผมเกรงใจจะแย่อยู่แล้วนะฮะ” “ถ้าเกรงใจก็ตั้งใจสอบให้ผ่านซิ”ปาร์คยูชอนเอื้อมมือไปผลักหัวลูกศิษย์ตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปนั่งที่หน้าเปียโน จุนซูยืนกอดหนังสือเล่มนั้นแนบอก พลางมองยูชอนที่เปิดฝาครอบเปียโนและไล่คีย์เบาๆ ภายในใจอยากจะเอ่ยถามอีกฝ่ายเหลือเกินว่าทำไมถึงใจดีกับเค้านัก อยากรับรู้ว่ายูชอนคิดอะไร แล้วคิดกับเค้ายังไง คิดกับเค้ายังไง......ทำไมเค้าถึงอยากรับรู้เรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ? ยูชอนก็คงมองเห็นเค้าเป็นเพียงเด็กยากจนคนหนึ่งที่น่าสงสารแค่นั้นแหละ “จะยืนอีกนานไหมจุนซู ทำไมไม่ไปทำข้อสอบ”ยูชอนพูดทั้งๆ ที่ยังหันหลังอยู่ จุนซูสะดุ้งลนลานรีบลงไปนั่งที่โซฟา และเปิดหนังสือทันที ปาร์คยูชอนแอบมองลูกศิษย์ตัวเล็ก ผ่านกระจกหน้าต่างที่สะท้อนเงาของจุนซูที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ วันนี้เจ้าตัวเล็กทำท่าทีแปลก ๆ เสียจนเค้ารู้สึกประหลาดใจ จริงๆ เค้าไม่ใช่คนที่ไม่ละเอียดอ่อนพอที่จะจับความรู้สึกใครไม่ได้ หากแต่ก่อนหน้านี้เค้าไม่เคยคิดจะเอามาใส่ใจมากกว่า แต่กับเจ้าตัวเล็กเค้าอยากจะเอ่ยถาม อยากจะให้คำปรึกษา แต่ก็ไม่รู้ว่าควรหรือไม่ที่จะไปยุ่งด้วย เค้านั่งมองจุนซูไปเรื่อยๆ เห็นเด็กหนุ่มขมวดคิ้วบ้าง ยิ้มบ้าง เกาหัวเกาหูยุ่งไปหมดเวลาใช้ความคิด เค้าอดยิ้มเล็ก ๆ มุมปากไม่ได้เวลาเห็นปฏิกริยาเหล่านั้น และระหว่างที่เค้ามองเจ้าตัวเล็ก อยู่ดี ๆ เค้าก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเพลงขึ้นมาในหัว เสียงเพลงที่สดใส ร่าเริง อ่อนหวาน เป็นเสียงที่เค้ารู้สึกว่าน้อยครั้งนักที่เค้าจะรู้สึกอยากแต่งเพลงแบบนี้ ยูชอนลองกดคีย์ไปตามเสียงในจินตนาการ และขีดเขียนโน้ตเพลงลงในกระดาษที่วางกองไว้ลวกๆ บนหลังเปียโน มันช่างน่าประหลาดใจที่เค้ารู้สึกว่าเมโลดี้ต่างๆ มันช่างร้อยเรียงเข้ามาในหัวของเค้ารวดเร็วเหลือเกิน และเสียเปียโนที่ดังขึ้นเบาๆ จากการพรมนิ้วของปาร์คยูชอนนั้น ทำให้จุนซูต้องเงี่ยหูฟัง จุนซูไม่รู้ว่าเพลงนั้นเป็นเพลงอะไร หากแต่พอฟังแค่ครั้งเดียวมันกลับจับใจเค้านัก “คุณปาร์คแต่งเองเหรอฮะ” “อืม” “แต่งไปใช้ทำอะไรอะฮะ” “ไม่มีใครจ้างหรอก ฉันแต่งเล่นๆ นั่งเพลินๆ เลยแต่งขึ้นมา” “แต่งเมื่อกี้เหรอฮะ” “อืม” จุนซูอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่นึกว่า แค่ไม่กี่นาทีปาร์คยูชอนจะสามารถแต่งเพลงได้ยาวขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเองมองเห็นอีกฝ่ายนั่งเขียนโน้ต และกดคีย์เปียโนอยู่เพียงไม่นาน “ชอบเหรอ” “ฮะ” “ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำข้อสอบเข้าซิ เธอจะได้มาช่วยฉันแต่งให้จบ แล้วจะได้เอาไว้เล่นด้วยกัน”ยูชอนยิ้มให้อย่างอบอุ่น พอเด็กหนุ่มได้ฟังประโยคนั้นก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาตั้งแต่หัวใจจนถึงใบหน้า เพลงที่แต่งไว้เล่นด้วยกัน.......มันช่างพิเศษมากเหลือเกินสำหรับคิมจุนซู *************************** จุนซูเดินลัดเลาะตามทางเดินอิฐสีน้ำตาล และเดินลอดผ่านซุ้มโค้งระหว่างกำแพงที่จงใจจะแบ่งสัดส่วนให้อาคารสำนักงานและอาคารเรียนอยู่แยกกัน พอเค้าเดินลอดผ่านซุ้มหินอ่อนมา ก็กวาดสายตาไปมองที่สนามหญ้าขนาดใหญ่กลางหมู่ตึก เวลาเกือบสี่ทุ่มแบบนี้คงไม่มีนักเรียนคนไหนมาเดินอยู่ ถึงแม้เค้าจะรู้อยู่แก่ใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องกวาดสายตามอง และแม้เค้าจะเริ่มชินที่ต้องมาเดินแบบนี้บ่อยๆ แต่ก็ยังรู้สึกอยากจะเร่งฝีเท้าให้ผ่านสนามเพื่อข้ามไปอาคารหอพักไปให้ได้ จุนซูกระชับฝ่ามือให้กำกระเป๋าไวโอลินให้แน่นขึ้น ก่อนจะก้าวเท้าเร็วๆ ให้เดินข้ามผ่านสนามหญ้า จุดมุ่งหมายคือทางเดินที่จะพาเค้าไปยังหอพักที่อยู่ด้านหลังตึกซ้อม เรื่องคนจุนซูไม่กลัวนักหรอก เพราะที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดี แต่ที่ไม่ใช่คนต่างหากที่จุนซูกลัว “มาเดินทำอะไรอยู่ตอนนี้” “เฮ้ย!!!” เสียงทักเบาๆ พร้อมสัมผัสชวนขนลุก ที่พุ่งมาจับเค้าที่ไหล่ ระหว่างที่เค้าเดินผ่านต้นสนใหญ่ริมสนาม ทำเอาจุนซูร้องอุทานเสียงดัง และเกือบจะวิ่งหนีเจ้าของเสียงนั้นไปเสียแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเค้ากำลังโดนอีกฝ่ายจับข้อมือไว้อยู่ “เป็นอะไร ตะโกนเสียงดังเชียว” ถึงจะหลับหูหลับตาอยู่ แต่ประสาทสัมผัสทางด้านการฟังก็พอบอกจุนซูได้ว่า เสียงนี้คุ้นหูเค้า จุนซูลืมตาขึ้นมามองที่ข้อมือ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปจนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าอีกฝ่าย “ชางมิน” “อืม..ก็ฉันนะซิ ร้อยทั้งร้อย นายต้องนึกว่าฉันเป็นผีแน่ๆ ร้องแบบนี้ แล้วดึกแบบนี้มาเดินทำอะไรอยู่” “ฉันเพิ่งกลับจากไปเรียนเปียโนมา” “เรียนเปียโน?” “อืมมมม” “กับ ผอ. นะเหรอ?” “ใช่” “นายนี่พิเศษชะมัดเลยจุนซู” ชิมชางมินยิ้มเล็ก ๆ แล้วก็เหวี่ยงกระเป๋ากีฬาที่ถือไว้ขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินนำจุนซูไป “ฉันเรียนไม่ทันต่างหาก ไม่ได้พิเศษกว่าคนอื่นหรอก แล้วนี่ชางมินมาทำอะไรดึก ๆ ดื่นๆ แบบนี้ แถวนี้ล่ะ” “ฉันเพิ่งกลับจากตีเทนนิส” พอได้รับคำตอบจากชางมินจุนซูก็รีบหันไปเหลียวมองรอบ ๆ บริเวณนั้น “ไม่ได้ไปตีกับเจ้าคยูหรอก ฉันไปตีกับรุ่นพี่ พี่เค้าแยกไปก่อนแล้ว พอดีฉันเห็นนายเดินมาจากตึกหลังก็เลยตั้งใจยืนรอ” “อ๋อ แต่นายเกือบทำให้ฉันหัวใจวาย” “นายขวัญอ่อนเองนะจุนซู แล้วนี่นายจะขึ้นห้องเลยหรือเปล่าล่ะ”ชิมชางมินถามพลางหันมามองคนที่เดินตามหลังอยู่ ส่วนคนถูกถามก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ดึกขนาดนี้จะให้เค้าไปไหนได้อีกล่ะ . “อืม ฉันกำลังกลับห้อง” “ไม่สนใจไปดูเพื่อนๆ ซ้อมเหรอ” “เอ๋....คนอื่นยังซ้อมกันอยู่เหรอ” “ใช่มันนั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องซ้อมรวม ฉันกำลังจะไปหา ไปด้วยกันไหมล่ะ”จุนซูยืนชั่งใจอยู่เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับ ในช่วงเวลาหลังเลิกเรียนเค้าไม่ค่อยได้เจอเพื่อน ๆ นัก เพราะส่วนใหญ่เค้ามักไปหมกตัวอยู่ที่ห้องซ้อมของปาร์คยูชอน และถ้าวันไหนไม่ไปเค้าก็มักเลือกที่จะซ้อมในห้องพักตัวเองเสียมากกว่า เพราะเนื่องจากเค้าพักคนเดียว ผิดกับคนอื่นที่มีรูทเมท จุนซูเดินตามชางมินที่ก้าวเท้าเร็วๆ ไปยังตึกซ้อม ตึกซ้อมเป็นอาคารขนาดสี่ชั้นที่ถูกแบ่งซอยเป็นห้องขนาดใหญ่และเล็กต่างๆ กัน นักเรียนที่นี้มีสิทธิที่จะมาใช้ห้องที่นี่เพื่อซ้อมดนตรีได้ แต่ก็ต้องจองไว้ก่อน จุนซูรู้แต่ว่าเพื่อนๆ เค้ามักจะจองห้องขนาดกลางชั้น 1 ไว้เพื่อซ้อมด้วยกันเสมอ ๆ แต่เค้าก็ไม่เคยได้มาร่วมซ้อมด้วยเสียที พอจุนซูเดินเข้ามาในตึก ก็ได้ยินเสียงดนตรีเบาๆ ที่แหวกผ่านระบบกันเสียงของห้องซ้อมแต่ละห้องออกมา จุนซูเหมือนได้ยินเสียงเปียโนกำลังบรรเลงเพลงป๊อบที่กำลังติดชารต์อยู่ตอนนี้ดังมาจากห้องๆ หนึ่ง และชางมินก็ผลักประตูห้องๆ นั้นให้เปิดออก “เฮ้ย ชางมินมาแล้ว” เสียงทักคุ้นหูดังมาจากในห้อง จุนซูที่ยืนอยู่ข้างหลังชางมินจึงชะโงกหน้าเข้าไปมองต้นเสียง “เฮ้ย....จุนซูมาได้ยังไงอ่ะ”เสียงแหล่ม ๆ ของเรียววุคดังขึ้นมาทันที ที่เห็นหน้าจุนซู จุนซูยิ้มกว้างตอบและสาวเท้าพาตัวเองเข้ามาในห้อง ภาพที่จุนซูเห็นตอนนี้คือ เรียววุคกับซองมินกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกันหน้าเปียโน จุนซูเดาว่าสองคนนั้นกำลังดีดเปียโนด้วยกันอยู่ ฮยอกแจยืนท้าวแขนอยู่หน้าเปียโนโดยถือโอโบค้างไว้ แต่ที่แปลกตาหน่อยคงเป็นทงเฮที่นั่งบนเก้าอี้และเหน็บเชลโล่ไว้ที่เข่า จุนซูกวาดสายตามาอีกด้านของมุมห้องก็เห็นคยูฮยอนนอนมองเพื่อนๆ เล่นอยู่บนเก้าอี้ที่เอามาต่อกันจนนอนเหยียดยาวได้ “พอดีฉันเจอชางมินระหว่างทาง ชางมินเลยชวนมา” “ทุกทีนายไม่เคยมา” “ฉันไม่ค่อยว่างนายก็รู้” “เป็นฉันๆ ก็ไม่มาเล่นกับพวกนายหรอก ถ้าฉันมีอาจารย์ระดับปาร์คยูชอน และมีห้องซ้อมส่วนตัวใช้”โจคยูฮยอนกล่าวออกมา และยิ้มมุมปากส่งให้กับจุนซู จุนซูถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเหนื่อยหน่าย เค้าไม่เข้าใจคยูฮยอนเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงทำตัวเหมือนจงเกลียดจงชังเค้านัก “คยูนิสัยไม่ดีอีกแล้ว ชอบไปแกล้งจุนซู” ลีซองมินบ่นขึ้นเสียงดัง แล้วก็เดินมาคล้องแขนจุนซู คยูฮยอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ “วันนี้จุนซูมาเล่นกับเราซิ มาเล่นแทนคยูฮยอนให้หน่อย เจ้านั่นขี้เกียจไม่ยอมเล่นกับเราแล้ว” “ใครเค้าจะไปเล่น พวกนายเล่นเพลงติ๊งต๊องแบบนั้น”คยูฮยอนโพล่งออกมา หลังจากที่ซองมินพูด “ฉันไม่ง้อคยูหรอก” ซองมินหยักไหล่ใส่อีกฝ่ายก่อนจะดันจุนซูให้มายืนที่หน้าเบบี้ แกรนด์เปียโนสีดำ “เล่นเพลงอะไรกันอยู่เหรอ”จุนซูอดถามไม่ได้ เพราะข้องใจที่คยูฮยอนบอกว่าเพลงที่เล่นนั้นติ๊งต๊อง “เพลงใหม่ของวงบลูสกายไง พวกเราเพิ่งแกะเสร็จ จุนซูเคยฟังใช่ไหม เพลงที่เพิ่งได้ที่หนึ่งของชารต์เมื่ออาทิตย์นี้ไง”จุนซูพยักหน้าหงึกหงักอย่างงงๆ เค้านึกว่าพวกเพื่อนๆ เค้าซ้อมเพลงที่ใช้เรียนกันอยู่เสียอีก “เรานึกว่าพวกนายซ้อมเพลงที่เรียนกันอยู่” “น่าเบื่อออก เล่นอะไรอย่างอื่นบ้างซิ หรือนายไม่ชอบ”ฮยอกแจหันมาถามจุนซู “ชอบซิ ชอบมากด้วย เมื่อก่อนฉันแกะเอาไปเล่นเปิดหมวกบ่อยๆ” “จุนซูเคยเล่นเปิดหมวกด้วยเหรอ”ลีทงเฮเอ่ยถามเสียงดังจากอีกด้าน จุนซูจึงพยักหน้าตอบ “ฉันอยากไปเล่นแบบนั้นบ้างจัง” “ฉันก็อยาก”คราวนี้เป็นเสียงประสานจากลีซองมินและคิมเรียววุค “ถ้าอย่างนั้นถ้าว่างเราไปเล่นกัน แต่ถ้าไม่มีเปียโนแล้วนายสองคนจะเล่นยังไง” จุนซูหันไปถามนักเปียโนคู่ที่ตอนนี้นั่งยิ้มกว้างอยู่ “เดี๋ยวเราสองคนไปเล่นเมาท์ออแกนก็ได้ ฮะฮ่า ๆๆ”ซองมินหัวเราะเสียงดังหลังจากตอบคำถาม และนั่นก็เรียกรอยยิ้มกว้างจากใบหน้าของจุนซูด้วยเช่นกัน แค่ตอนนี้นึกถึงตอนไปเล่นเปิดหมวกด้วยกันที่สวนสาธารณะ จุนซูก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว “ชางมินกับฮยอกแจล่ะจะไปด้วยกันไหม”จุนซูหันไปถามเพื่อนอีกสองคน “ก็ว่าไงก็ว่าตามกัน”ฮยอกแจตอบ “แต่ฉันไม่เล่นเมาท์ออแกนด้วยแน่ๆ” “ชางมินก็เป่าฟลุตซิชางมินเคยเรียนมานิหน่า” ทงเฮรีบพูดแนะนำขึ้นมาทันที “เออ เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่นี่คิดจริงจัง ทำอย่างกับจะไปเล่นพรุ่งนี้ไปได้”ชางมินหยักไหล่ก่อนจะพาตัวเองลงไปนั่งข้างๆ เพื่อนรักที่ยังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ “แล้วมึงล่ะคยูจะไปเล่นกับเค้าไหม” “ใครจะไปทำอะไรน่าอายแบบนั้นกันว่ะ” คยูฮยอนตอบและหยักไหล่เบาๆ “แต่ซองมินไปด้วยนะมึง”คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมาทันที ที่ชางมินพูด และทำหน้าเบ้ “ฉันไปคยูก็ต้องไป” “เออ.......ไปก็ได้” คยูฮยอนรับคำเสียงดังก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาไปอ่านหนังสือต่อ จุนซูอดยิ้มไปกับปฏิกริยาของคยูฮยอนไม่ได้ ถ้าเค้าเดาไม่ผิดเค้าคิดว่าที่คยูฮยอนรีบก้มหน้าก้มตา เพราะกำลังอายอยู่มากกว่า “ชางมินมาเล่นเปียโน ให้ทีซิ ฉันอยากฟังฝีมือนาย”เรียววุคตะโกนเรียกชางมิน และเค้าก็พยักหน้ารับ วงดนตรีพิลึกพิลั่นนี้เริ่มเล่นเพลงป๊อบบัลลาดไปด้วยกันอย่างกระท่อนกระแท่น จุนซูรับหน้าที่นักไวโอลิน มีชางมินคอยคุมจังหวะด้วยเปียโน และมีเสียงเชลโล่ กับโอโบคอยประสาน สองหนุ่มน้อยซองมินกับเรียววุคเปลี่ยนหน้าที่ตัวเองมายืนเป็นนักร้องคอยประสานเสียงให้กับวงอย่างสนุกสนาน ถึงมันจะกระท่อนกระแท่นนัก หากแต่มันก็สนุก จากหนึ่งเพลงก็เพิ่มเป็นหลายเพลงขึ้น จนตอนหลังคยูฮยอนที่นอนฟังอยู่ต้องลุกขึ้นมาเล่นด้วย . . . . . . . “เป็นยังไงสนุกไหม” “สนุกซิ”จุนซูหันไปยิ้มกว้างให้กับชางมินที่เดินมาด้วยกันหลังจากเล่นดนตรีเสร็จ คนอื่นๆ แยกย้ายกันเข้าห้องไปหมดแล้ว เพราะส่วนใหญ่พักอยู่ที่ชั้นสอง มีแต่เค้ากับชางมินที่ได้ห้องพักชั้น 4 จริงๆ ห้องชั้น 4 ของทุกตึกนั้นพิเศษกว่าห้องชั้นอื่นในหอพักอยู่แล้ว เพราะห้องชั้น 4 เป็นห้องเดี่ยว หรือที่เด็ก ๆ ในสถาบันเรียกห้องชั้นนี้แกมประชดประชันว่าห้องวีไอพี “ทุกทีเห็นแต่นายซ้อมคนเดียว นายน่าจะมาเล่นกับเพื่อนๆ บ้าง” “ฉันไม่เคยเล่นดนตรีกับคนอื่นน่ะ เลยไม่คุ้น แต่พอได้เล่นมันสนุกมาก ๆ เลย”จุนซูระบายยิ้มเสียจนเต็มใบหน้า และรอยยิ้มนั้นก็ทำปฏิกริยาให้คนได้รับต้องยิ้มตอบทันที “ถ้าอย่างนั้นศุกร์นี้นายจะมาเล่นด้วยอีกหรือเปล่า” “มาซิ”จุนซูพยักหน้ารั่วเร็ว ราวกับกลัวอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้เค้าได้เล่นด้วยถ้าตอบช้า “ฉันนึกว่านายไม่ชอบคยูฮยอน เลยไม่อยากมาเล่นกับพวกเรา” “ทำไมฉันต้องไม่ชอบเค้าล่ะ เค้าต่างหากที่ไม่ชอบฉัน”จุนซูยู่ปากขึ้นมาทันที ที่พูดจบประโยค “ไม่ใช่มันไม่ชอบนายหรอก แต่มันเป็นคนแบบนี้เองแหละ ลูกคนเดียว ถูกเลี้ยงตามใจ ไม่เคยแพ้ใคร พอมาเจอนาย แล้วอาจารย์ที่มันเคารพอย่างอาจารย์มัตซึอุระเกิดสนใจนายขึ้นมา มันเลยเรียกร้องความสนใจในแบบของมัน จริงๆ มันไม่มีอะไรหรอก แค่ปากเสียนิดหน่อย ถ้าคบๆ กันไปนายจะชินกับมันเอง” “เค้าไม่ได้เกลียดฉันเหรอ?” “ไม่ มันแค่อิจฉา” “ฉันต่างหากต้องอิจฉาเค้า” “ตอนนี้นายอิจฉามันอยู่หรือไง”ชางมินถามกลั้วด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ และจุนซูก็ส่ายศีรษะตอบ “ฉันแค่คิดว่าเค้าน่าอิจฉา แต่ไม่ได้อิจฉาเลยหรอก” “ก็ดีแล้ว เออนี่ แล้วสอบกลางเทอมนี้ นายให้ใครเล่นเปียโนประสานให้นายตอนสอบ” จุนซูเอียงคอมองคนถามด้วยความประหลาดใจทันทีกับคำถาม เล่นเปียโนประสาน เค้าต้องหาด้วยเหรอ ไม่ใช่อาจารย์จะเล่นให้เค้าหรอกเหรอ “เราต้องหาเองเหรอ” “ถ้ามีเองก็ดีไง เพราะจะได้ซ้อมกันบ่อยๆ และเวลาเล่นได้เข้าขากัน ถ้าไปใช้คนที่อาจารย์จัดให้ก็ไม่ได้ซ้อมกัน” “เดี๋ยวฉันไปขอให้เรียววุคเล่นให้ดีกว่า ไม่รู้เรียววุคจะว่างไหม” “เออ จุนซูฉันเล่นให้นายเอาไหม”พอได้ยินคำถามจุนซูก็เบิกตากว้าง “แล้วนายไม่เล่นให้คยูเหรอ” “มันมีซองมินน่า ฉันไม่เล่นให้มัน ซองมินก็เล่นให้มันเอง ขี้คร้านมันจะดีใจที่ได้เล่นกับซองมิน” “อ้าวทำไมล่ะ?” “ก็ถ้าฉันว่างซองมินเค้าไม่กล้าเล่นให้คยูฮยอนหรอก ซองมินเกรงใจฉัน จริงๆ ต้องบอกว่าเค้าคิดเองว่าเค้าสู้ฉันไม่ได้เค้าเลยไม่อยากเล่นให้คยู” “นายเลยต้องมาเล่นให้ฉัน เพื่อเพื่อนนายเหรอ” “เปล่า...ฉันอยากเล่นให้นายจริงๆ ฉันชอบเสียงไวโอลินของนาย ไวโอลินของนายไม่ได้ถูกต้องตามต้นฉบับนัก นายชอบเล่นด้นสดด้วยซ้ำ แต่ฉันรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยอารมณ์ของนาย ไวโอลินของนายเหมือนกำลังร้องเพลงอยู่เวลาที่ฉันฟัง ฉันชอบความรู้สึกแบบนั้นที่มาจากเพลงที่นายบรรเลงนะจุนซู เพลงที่บรรเลงมาจากจินตนาการของนายมันเพราะจริงๆ”จุนซูยืนนิ่งกับคำชม เค้าไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกชมแบบนี้ “อ้าวตกลงว่ายังไง นายจะให้ฉันเล่นประสานให้ไหม” จุนซูรีบพยักหน้ารับคำทันที จนอีกฝ่ายหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นมาทำสัญญากัน”ชางมินพูดและยื่นมือส่งมาให้กับจุนซู “เอ๋” “ยื่นมือออกมาซิ”จุนซูรีบทำตามที่ชางมินบอก ชางมินคว้ามือเล็กๆ นั่นมากำไว้ที่ปลายนิ้ว และยื่นหัวแม่โป้งมาแปะไว้กับหัวแม่โป้งของจุนซู “นี่แหละสัญลักษณ์ของการทำสัญญา”ชางมินพูดก่อนที่จะปล่อยมือ เค้าโบกมือให้กับจุนซูและเดินย้อนกลับไปที่ห้องของเค้า เหลือเพียงจุนซูที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเองพร้อมกับมองตามแผ่นหลังของชางมินไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ ปนดีใจกับคำชมที่อีกฝ่ายเพิ่งพูดกับเค้า **************************** สวัสดีคับ...กลับมาเช็คตอนเช้ามันผิดตั้งแต่บรรทัดแรก 5555 พอพิมพ์เสร็จตรวจรอบนึงก็อยากเอามาลงอวดเลยโรคจิตจริงๆ แล้วที่บอกลงเกือบเช้าืมืด เพราะตอนลงนั่นอีกไม่กี่ ชม.ปุ้มจะต้องตื่นมาทำงานแล้วนะซิค่ะ 5555 น้องส้ม...พี่รอเจอที่งานฟิคนะคะ รวมที่คนที่นัดเจอที่ซิลเลอร์สยามวันเสาร์นี้ด้วยค่ะ พาร์ทนี้คงรู้จักรู้ใจเจ้าตัวเล็กมากขึ้นแล้วเน้อ เค้ารู้สึกว่าช่วงวัยรุ่น อารมณ์รักมันมักจะมาเร็วและรุนแรง ช่วงอายุประมาณนั้นเวลาแอบรักรุ่นพี่ที่เรามองเหมือนไอดอล อารมณ์มันจะรู้สึกตื่นเต้นเวลาที่ได้เจอ อึดอัดเวลาที่ไม่พบ ผิดหวังเวลารู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วอะไรแบบนี้ เค้าเลยคิดว่าตัวเล็กในช่วงเวลานั้นก็คงจะเป็นเช่นกัน (เอ๊ะนี่ประสบการณ์ตรงนิ 5555) ส่วนเรื่องคุณฮี ที่บางคนบอกเรียกแปลกดี จริงๆ ไม่แปลกหรอกค่ะ คุณฮี มาจากฮีนิม ซึ่งฮีนิมเป็นชื่อที่คิมเจ๊แกมักชอบให้คนอื่นเรียกแกแบบนี้ ซึ่งเค้าว่ามันเหมาะกับตัวฮีชอลมากๆ ดูเริ่ด ๆ ดี แล้วคาเรคเตอร์ในเรื่องนี้ก็เหมาะกับชื่อฮีนิม หรือคุณฮีมากๆ เช่นกัน เจอกันตอนหน้านะคะ จุ๊ฟ ๆ ปล.ยุนแจนี่ออกยากออกเย็นจริงๆ 555

Create Date : 19 มีนาคม 2553		13 comments
Last Update : 22 มีนาคม 2553 10:02:25 น.
Counter : 436 Pageviews.
Share Tweet