Yoosu Fiction[Suonare L'amore] Part 4

Suonare L'amore Titile: Suonare L'amore Part 4 Author: Angel Midori Genre: Romantic Drama Rating: PG-13 - NC-17 Pairing: YooSu Note : ฟิค TVXQ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามา.. ************************************ “คุณยูชอนฮะ”เด็กหนุ่มเรียกหากแต่กลับทำท่าอ้ำอึ้ง จนเจ้าของมองกลับด้วยแววตาเป็นคำถาม “ผมจะถามได้ไหมครับ ว่าทำไมคุณยูชอนถึงหยุดแสดงเปียโน ทั้งๆ ที่คุณยังเล่นมันอยู่” เมื่อสิ้นคำถามนั้น คนที่ต้องตอบก็มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งงัน.............. “เธอจะอยากรู้ไปทำไม”นั่นเป็นคำตอบหลังจากผ่านความเงียบของทั้งคู่ได้สักพัก “เออ ผมแค่สงสัยน่ะครับ แต่ใคร ๆ ก็สงสัยเรื่องนี้กันนิครับ” “นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันตัวเล็ก” “เออ....แต่ว่า” “ขอโทษนะคะ ที่ดิฉันเข้ามาช้า”เสียงจากหญิงวัยกลางคน ๆ นึง ที่เดินรีบเร่งเปิดประตูเข้ามาในห้องซ้อม ทำให้คิมจุซูไม่สามารถเอ่ยคำพูดที่ติดค้างต่อได้จนจบประโยค ปาร์คยูชอนหันไปมองผู้เข้ามาใหม่เล็กน้อยก่อนจะค้อมศีรษะให้เบา ๆ “เชิญครับอาจารย์ฮวัง”ชายหนุ่มเอ่ยทักหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้า เธอโค้งรับ และหันมายิ้มกว้างให้กับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่มุมห้อง “หนุ่มน้อยคนนี้ซินะที่ คุณยูชอนจะให้ฉันมาสอน” “ใช่ครับ”ปาร์คยูชอนตอบ และเค้าก็หันมาหาจุนซูที่ยังคงงงกันสถานะการณ์อยู่ “นี่คุณฮวังจีซู เธอจะมาสอนวิชาพื้นฐานดนตรี และทักษะโน้ตให้กับเธอ เพราะนี่เป็นวิชาบังคับที่ทางสถาบันจะทดสอบ แล้วช่วงเย็นๆ ฉันจะกลับมาสอนไวโอลินกับเปียโนเธอเพิ่มเติมเอง” “อ๋อ...ครับ สวัสดีครับอาจารย์ฮวัง”เด็กหนุ่มรีบเร่งกล่าวทักคนที่จะมาเป็นอาจารย์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว “ถ้าอย่างนั้นผมฝากดูแลเค้าเด้วยนะครับอาจารย์” “ได้เลยค่ะคุณยูชอน”หญิงวัยกลางคนยิ้มกว้างอย่างใจดี และปาร์คยูชอนก็รีบเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกไม่สบายใจ และค้างคาใจให้แก่หนุ่มน้อย จุนซูกลัวว่าปาร์คยูชอนจะไม่พอใจตัวเองจากคำถามที่เค้าเผลอถามเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายไป หากแต่จะอธิบายหรือขอโทษก็ไม่สามารถทำได้ตอนนี้ คงต้องรอให้อีกฝ่ายกลับเข้ามาสอนตัวเองอีกทีในช่วงเย็นตามที่บอก . . . . . การรอคอยเป็นเรื่องทรมาน และถ้าการรอคอยนั้นเป็นการรอคอยเพื่อการตัดสินโทษของตัวเองก็ยิ่งทรมานมากขึ้นไปเสียอีก ตอนนี้คิมจุนซูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษประหาร เด็กหนุ่มนั่งจมอยู่บนเก้าอี้หลุยส์มุมห้องพร้อมทั้งกอดไวโอลินไว้แน่น เค้านั่งรอปาร์คยูชอนมาร่วมเกือบสิบนาทีแล้ว หลังจากอาจารย์ฮวังจีซูกลับไป ในระหว่างเรียนเค้าพยายามตั้งใจจำบทเรียนที่อาจารย์ฮวังสอน หากแต่ภายในใจก็ยังคงกังวลอยู่กับเรื่องตัวเองกับปาร์คยูชอน และยิ่งใกล้เวลาเค้าก็ยิ่งตื่นเต้น เมื่อคิดว่าถ้าอีกฝ่ายดุว่าเค้า ๆ เองจะทำเช่นไร หรือถ้าปาร์คยูชอนรำคาญและไม่พอใจเค้า อีกฝ่ายอาจจะเลิกสนใจ และเลิกให้การช่วยเหลือตัวเองก็ได้ คลิ๊ก.................. เสียงหมุนลูกบิดเบาๆ ทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้ง และจับจ้องไปที่บานประตูไม้อันใหญ่ ชายหนุ่มที่ตอนนี้สวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สีซีดเดินเข้ามาและหันมามองเค้าเพียงเล็กน้อยก่อนจะพาตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้หน้าแกรนด์เปียโน “อาจารย์ฮวังบอกฉันว่า เธอมีปัญหาเรื่องการอ่านโน้ตอยู่บ้าง” “เอออ...ฮะ”เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินคำพูดโผล่งมาจากชายสูงวัยกว่า และเมื่อเรียบเรียงคำพูดได้แล้วเด็กหนุ่มตัวเล็กก็ก้มหน้าและพยักหน้าเบาๆ “ฮะ ผมอ่านโน้ตได้ช้า ปรกติเวลาเล่นผมใช้จำเอาฮะไม่ค่อยได้อ่านโน้ต” ปาร์คยูชอนเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วก็จ้องไปที่ว่าที่ลูกศิษย์ที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ “นี่ตัวเล็ก จะก้มหน้าคุยกับฉันทำไม ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอ แล้วปรกติถ้าเธอไม่อ่านโน้ตเธอใช้วิธีจำเอาเหรอไง” “ใช่ฮะ”คิมจุนซูเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ถูกทัก แล้วก็พยักหน้าหงึกหงักตอบรับอีกฝ่าย “ผมใช้ฟังเสียงแล้วจำเสียงเอาครับ และก็เอามาเล่นหาเสียงดู แล้วพอเล่นได้ทั้งเพลงผมก็พยายามเล่นมันซ้ำ ๆ ให้จำวิธีจับสายให้ได้อะครับ” คำตอบของเด็กหนุ่มไม่ได้แปลกเกินกว่าที่ปาร์คยูชอนจะคาดคิด เค้าคิดมาบ้างเหมือนกันว่าอีกฝ่ายคงฝึกการเล่นมาแบบมวยวัดแบบนี้ หากแต่เมื่อคิดว่าเด็กคนนี้ใช้วิธีนี้ในการเล่น และจำเพลงคลาสสิคยาก ๆ ได้ เด็กคนนี้ยิ่งไม่ธรรมดาใหญ่สำหรับเค้า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะลองดีดเปียโนให้เธอฟัง แล้วให้เธอลองสีไวโอลินให้ตรงกับที่ฉันเล่น เธอคิดว่าเธอจะทำได้ไหมตัวเล็ก” “เออ ผมคิดว่าผมทำได้ครับ” “ถ้าอย่างนั้นลองดู” ปาร์คยูชอนกล่าว พร้อมกับหันหน้าเข้าหาเปียโน และเริ่มไล่สเกลเปียโนง่ายๆ ก่อน และนั่นก็ไม่ยากเกินไปสำหรับคิมจุนซู ปาร์คยูชอนเปลี่ยนไปเล่นในระดับเสียงที่ยากขึ้น และไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเด็กหนุ่มก็ใช้การฟังเพียงครั้งเดียวและสามารถเล่นได้ตรงทุกครั้ง นั่นทำให้ปาร์คยูชอนถึงกับทึ้งในพรสวรรค์ในการฟังของเด็กหนุ่มมาก ๆ “เธอมี Perfect pitch นะตัวเล็ก”ชายหนุ่มหันมายิ้มบางๆ ให้กับลูกศิษย์ และนั่นก็ทำให้อีกฝ่ายทำสีหน้างง ๆ ใส่ “เธอเข้าใจเรื่อง Perfect pitch ไหม?” “ผมเคยได้ยินมาบ้าง แต่ผมไม่คิดว่าผมจะสามารถทำได้” “เธอมีพรสวรรค์มากทีเดียวนะตัวเล็ก และสำหรับเรื่องไวโอลินฉันไม่หวงเธอนักในการทดสอบ จะห่วงก็คงเรื่องอ่านโน้ตที่เธอต้องรีบทำความเข้าใจ เผื่อคณะกรรมการจะให้เธออ่านโน้ตแล้วเล่นเลย ถ้าอย่างนั้นไวโอลินเอาไว้ก่อน วันนี้ฉันจะเริ่มสอนเปียโนเธอเลยดีกว่า”ชายหนุ่มกล่าวเนิบๆ ใบหน้าที่ดูดีมีรอยยิ้มจางๆ เจืออยู่ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกโล่งใจ “คุณปาร์คไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมครับ”คนถูกถามหันมามองพร้อมกับเลิกคิ้ว ด้วยความข้องใจ “ฉันจะไปโกรธเธอทำไม” “เออ....ก็เรื่องที่ผมถามเมื่อเช้านี้ไงฮะ ผมกลัวว่าคุณปาร์คจะโกรธผม”ชายหนุ่มทำหน้านิ่งก่อนจะกัดริมฝีปากเบาๆ เมื่อได้ยินคำกล่าวของลูกศิษย์ของเค้า “ฉันไม่ได้โกรธ เพียงแต่เรื่องที่เธอถามฉัน ๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาอธิบาย หรือเล่าให้ใครฟัง เธอสบายใจเหอะ ฉันลืมมันไปเสียแล้วด้วยซ้ำ” “เออ แต่ยังไงผมก็ต้องขอโทษคุณ ที่ผมไปยุ่งเรื่องส่วนตัวคุณ” “ฉันบอกแล้วไงว่าช่างมันเหอะ”เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก แต่ในใจก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยอยู่ดี อย่างที่ว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งอีกฝ่ายไม่บอก จุนซูก็ยิ่งสงสัยเสียยิ่งขึ้นกว่าเดิม แต่คราวนี้เค้าเข็ดแล้วล่ะที่จะถาม เค้าจะลองๆ ค่อยๆ สืบหาความจริงเอาเองดีกว่า “ลงมานั่งข้างๆ ฉันนิ ฉันจะสอนเปียโนให้เธอ”เด็กหนุ่มสะดุ้งเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกในขณะที่ตกภวังค์อยู่ และเมื่อหันไปมองก็เห็นคนเรียกตบที่เบาะนั่งตัวยาวเบาๆ ให้เค้าลงมานั่ง “เธอเคยแตะมันบ้างไหม”เด็กหนุ่มสั่นหัวตอบโดยทันที “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเริ่มสอนเธอตั้งแต่เริ่มแล้วกัน ชายหนุ่มพูดพร้อมทั้งกดนิ้วลงไปที่คีย์ ๆ นึง” “นี่คือเสียง C ให้เธอจำเอาไว้ว่าเมื่อเรานั่ง คีย์ที่อยู่ตรงกลางคือเสียง C หรือไม่ก็ให้สังเกตตัวดำ เธอเห็นใช่ไหมว่า ตัวดำจะมีสอง และสาม ตัวดำ และในกลุ่มสองตัวดำจะมีด้วยกันสามตัวโน้ตคือ C D E และกลุ่มสามตัวดำจะมีสี่ตัวโน้ตคือ F G A B เธอจำได้ไหม”ปาร์คยูชอนหันหน้ามาถามลูกศิษย์ตัวเล็ก ซึ่งกำลังนั่งจ้องอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ เมื่อเด็กหนุ่มพยักหน้า ปาร์คยูชอนจึงลุกขึ้นมายืน “ถ้าอย่างนั้นเธอลองมากดดูตัวเล็ก”พอได้รับคำสั่งเด็กหนุ่มก็รีบเลื่อนตัวเองไปนั่งตรงกลางคีย์แล้วทดลองทำตามบทเรียนแรกทันที จุนซูไม่ได้ทำให้เค้าผิดหวัง เพียงแค่เริ่มหัดเล่นลูกศิษย์ของเค้าไล่สแกลได้อย่างดี รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าทั้งศิษย์ทั้งอาจารย์ตลอดการเรียนการสอน และนั่นก็ให้ปาร์คยูชอนได้รับรู้บางสิ่ง ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เค้าอคติมาตลอด นั่นคือ....การได้สอนใครสักคน มันไม่ได้แย่ และน่าเบื่อ อย่างที่เค้าเคยคิดเลย จุนซูโยนกระเป๋าเป้ลงบนที่นอน และวางกล่องไวโอลินไว้บนโต๊ะเมื่อที่เปิดประตูห้องเข้ามา เค้ารีบพาตัวเองกระโดดลงไปนอนแผกลางที่นอนตามกระเป๋าเป้ทันที การเดินทางจากสถาบัน YPJ ที่อยู่นอกเมืองไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ตัวเค้าเองเคยคิดเอาไว้ จากเมื่ออาทิตย์ก่อน ผอ.สถาบันเป็นคนมารับและมาส่งเค้า แต่มาอาทิตย์นี้เค้าขอที่จะไปเอง จึงได้ลิ่มรสความเหนื่อยยากในการเดินทาง เรื่องที่เคยคิดว่าจะขออยู่บ้านแทนอยู่หอนั้นเค้าคิดจะพับความคิดนี้ลงกล่องเก็บของไปเลยทันที พอมานึกถึงเรื่องการเรียน รอยยิ้มกว้างก็เปิดเผยขึ้นบนหน้าเด็กหนุ่ม หลังจากที่เรียนหลักสูตรเร่งรัดมาสี่วันรวมสองอาทิตย์ เมื่อตอนเย็นวันนี้ก็ถึงเวลาทดสอบของเค้า และนั่นก็เป็นโชคดีของเค้าที่การสอบไม่ได้จริงจังมากอย่างที่เค้าหวาดกลัว มีข้อสอบการอ่านเขียนโน้ตเล็กน้อยที่เค้ารู้สึกว่าไม่ถนัด แต่สำหรับการทดสอบไวโอลินนั้นเค้ารู้สึกสบายใจมาก คณะกรรมการให้เค้าเลือกเพลงที่จะแสดงเอง และเค้าก็เลือก Air on the G String เพลงที่ปาร์คยูชอนเคยขอให้เค้าเล่นในครั้งแรกที่เจอกัน และเป็นเพลงที่เค้าบังเอิญถนัดและซ้อมหนักอยู่แล้วด้วย และเมื่อสิ้นสุดการทดสอบเค้าก็ได้รับการตอบรับเข้าเป็นนักเรียนของ YPJ Music Academy ทันที จุนซูคิดว่าในช่วงชีวิตของคนเรามักจะมีจังหวะชีวิตที่เป็นทางแยกให้ตัดสินใจอยู่ทุกคนและครั้งนี้สำหรับเค้าก็เป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่และควรแก่การจดจำมากเหลือเกิน แต่ถึงแม้เค้าจะยินดีกับการตัดสินใจนี้เพียงไหน หากแต่เค้าก็ยังคงมีความรู้สึกเศร้าปะปนอยู่ ต่อไปเค้าจะต้องจากเพื่อนที่ร่วมเรียนด้วยกัน ซึ่งบางคนเรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยประถมเสียด้วยซ้ำ ต้องจากบ้านที่เค้าอยู่มาตั้งแต่เกิด และต้องทิ้งให้ปู่อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้อีก.......แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเค้าเลือกที่จะฝากอนาคตของเค้าไว้ในการศึกษาที่นี่แล้ว พรุ่งนี้ทางสถาบันจะส่งคนมาจัดการเรื่องย้ายโรงเรียนให้กับเค้า และเค้าจะต้องเข้าเรียนที่สถาบันทันทีในวันอังคาร นั่นเท่ากับว่า เค้ามีเวลาร่ำลาเพื่อน และอยู่ที่บ้านนี้อีกเพียงวันเดียว ถึงแม้จะได้บอกเพื่อนหลาย ๆ คนเอาไว้แล้วเรื่องย้ายโรงเรียน แต่มันอดใจหายไม่ได้ จุนซูค่อยๆ หลับตาลงช้า ๆ ปล่อยให้หยดน้ำตาหยดเล็ก ๆ ที่เอ่อคลอขึ้นมาที่หน่วยตาค่อยๆ ซึมไหลผ่านที่ข้างแก้ม.... “ฉันสัญญาทุกวันหยุดฉันจะกลับมาเตะบอลกับพวกนายอีกครั้งนะเพื่อน ๆ” เสียงพูดคุยอื้ออึงดังลั่นห้องเรียนในชั่วโมงโฮมรูมยามเช้า นักเรียนส่วนใหญ่นั่งจับกลุ่มพูดคุยเรื่องทั่วไปตามปรกติเหมือนกับไม่ได้เจอกันมาแสนนาน ทั้งๆ ที่เมื่อวานก็เพิ่งจะพบหน้ากัน “ทำไมวันนี้อาจารย์ดาวอนยังไม่เข้าว่ะ”เด็กหนุ่มร่างผอมหันไปถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งข้าง ๆ เค้า แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าเป็นคำตอบให้ “นั่งอยู่ด้วยกันใครจะรู้”พอได้รับคำตอบแบบนั้นคนถามจึงหยักไหล่ แล้วก้มหน้าก้มตาไปนั่งลอกการบ้านต่อ “เค้าจะให้เราเรียนคณิตศาสตร์ทำไมอีกว่ะ ใครจะไปใช้กัน” “ที่เค้าให้นายเรียนก็เพื่อที่จะให้นายไม่โง่ จะได้นับเลขถูกเวลาแม่ค้าทอนทอนเงินนายไง”เสียงทุ้มห้าวดังมาจากอีกด้าน ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันไปมองต้นเสียง ก็เห็นว่าเพื่อนรักอีกคนถึงปากจะพูดแต่ก็ยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ในมืออยู่ “ไม่ให้ลอกการบ้าน ยังจะแอบด่าอีก” เสียงเลื่อนบานประตูอย่างรวดเร็วทำให้นักเรียนทั้งห้องพาตัวเองกลับมานั่งที่กันแทบจะไม่ทัน คิมดาวอนได้แต่ส่ายหัวเบาๆ กับความไม่เป็นระเบียงที่ไม่สามารถจะทำใจให้คุ้นชินได้เสียที “เฮ้ย! อาจารย์มาแล้วเลิกเล่นได้แล้วเกมส์น่ะ”เสียงโทนสูงเรียกเพื่อนที่นั่งห่างตัวไปให้รู้สึกตัว ส่วนไอ้เพื่อนใกล้ตัวก็รีบกวาดการบ้านบนโต๊ะลงเก็บทันที และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากภารกิจเก็บสมุดการบ้านแล้ว เด็กหนุ่มก็ต้องพบกับความประหลาดใจ “อาจารย์ดาวอนพาใครมาด้วยว่ะ” “จะไปรู้ได้ไง ไม่เคยเห็นหน้า แต่เค้าใส่สูทสีครีมแบบนี้ ก็อยู่ปีเดียวกับเราน่ะซิ” “เออแล้วทำไมไม่เคยเจอว่ะ แล้วอาจารย์พามาทำไม” ยังไม่ทันให้สองหนุ่มท้ายห้องถกเถียงกันจบ คิมดาวอนอาจารย์ที่ปรึกษาของปี 2 ห้อง B ก็สั่งให้ทุกคนเงียบ “วันนี้ครูมาช้า เพราะมีเรื่องสำคัญมาบอกพวกเธอ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราจะมีเพื่อนใหม่มาเรียนด้วย”คิมดาวอนพูดพร้อมกับค่อยๆ ดันหลังเด็กหนุ่มที่ยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ให้ออกมาหน้าชั้น “แนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักซิจ๊ะจุนซู” เด็กหนุ่มค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา เค้าไม่คุ้นกับการต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ตัวคนเดียวแบบนี้มาก่อน เค้าหันซ้ายหันขวาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบเครือเบา ๆ “เราชื่อคิมจุนซู ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อน ๆ ฮะ”ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีเสียงตบมือใดๆ จากเพื่อนร่วมห้อง ทุกคนดูนิ่งงัน และรีบหันไปซุบซิบพูดคุยกันเอง “ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสถาบันรับนักเรียนกลางเทอม” “นี่กลางเทอมปีสองด้วยซ้ำ นายนี่มาเรียนได้ยังไงกัน” “ถ้าไม่เก่งมากก็ต้องเส้นใหญ่มาก”สองหนุ่มท้ายห้องกระซิบนินทากันอย่างออกรส ส่วนคนหน้าห้องได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ กับการตอบรับของเพื่อนร่วมห้องในอนาคต “คิมจุนซู จะมาเรียนกับเราตั้งแต่วันนี้ เนื่องจากจุนซูเรียนเอกไวโอลิน ครูจึงอยากให้เด็กเอกไวโอลินดูแลเค้าด้วย”พออาจารย์ดาวอนพูดจบ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันที “เฮ้ย คยูฮยอนไอ้ตัวเล็กนั่นมันเรียนเอกเดียวกับนายด้วยว่ะ”เด็กหนุ่มร่างผอมหันไปพูดกับเพื่อนข้างตัวที่ตอนนี้เงยหน้ามาจากจอเกมส์ขึ้นมามองคนหน้าห้องแล้ว “ถ้าเค้าเก่งจริง นายแย่แน่คยูฮยอน เพราะถ้าเข้ามาเรียนตอนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”เด็กหนุ่มที่ชื่อคยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไร เค้ามองนิ่งไปยังคนที่เป็นประเด็นพูดคุยตอนนี้ที่กำลังค่อยๆ หันไปหยิบกระเป๋า และยืนมองเพื่อจะหาที่นั่ง “จุนซูเธอนั่งข้างเรียววุคแล้วกันนะจ๊ะ”อาจารย์ดาวอนสั่งพร้อมชี้มายังที่นั่งว่างหลังห้อง “ไอ้ตัวเปี๊ยกนั่นมานั่งข้างนายด้วยว่ะเรียววุค” “นายจะตื่นเต้นทำไมฮยอกแจ ก็ในห้องมันเหลือที่นั่งว่างข้างฉันที่เดียวนิหว่า”คิมเรียววุคหันไปบ่นเพื่อน ก่อนจะค่อยๆ หันมามองเพื่อนใหม่ที่เพิ่งลงมานั่งเก้าอี้ข้างๆ กัน โดยมีที่ว่างกั้นเพียงเล็กน้อย พอถูกจ้องมองคนโดนมองก็รู้สึกหวั่น ๆ จุนซูโค้งศีรษะให้กับเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังจ้องมองเค้าตาไม่กระพริบอยู่ จริงๆ ต้องบอกว่าคนแทบทั้งห้องต่างหากที่กำลังจ้องมองเค้า “สวัสดีเราชื่อคิมจุนซู” “พวกฉันรู้แล้วน่า”เด็กหนุ่มผิวขาว ร่างผอมเป็นคนตอบ และนั่นทำให้จุนซูต้องกลืนน้ำลายลงคอ “นายเรียนเอกไวโอลินใช่ไหม”เด็กหนุ่มตัวเล็ก ที่จุนซูมองแล้วแอบดีใจว่ามีคนตัวเล็กกว่าเค้าด้วยเอ่ยถาม จุนซูจึงพยักหน้ารับเบาๆ “คยูฮยอนก็เรียนเอกไวโอลิน ในชั้นปีนี้คยูฮยอนเป็นคนที่เก่งที่สุดด้วย”เด็กหนุ่มตัวขาวซีดนั่นชี้ไปที่ข้างๆ ตัว และหนุ่มหล่อเจ้าของชื่อ คยูฮยอนก็โค้งเบา ๆ เป็นการทักทาย “นายทำไมถึงมาเข้าเรียนได้ตอนนี้ล่ะ พวกเราไม่เคยได้ยินว่ามีใครมาเข้าเรียนกลางเทอมได้มาก่อน เพราะที่นี่ต้องสอบเข้า” “ฉันก็สอบเข้าเหมือนกัน”จุนซูรีบตอบเด็กหนุ่มตัวเล็ก เด็กหนุ่มคนนั้นก็พยักหน้าเบาๆ “เค้าจัดสอบพิเศษให้กับนายเหรอ”จุนซูก็พยักหน้ารับ และนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มสองคนที่สัมภาษณ์เค้าอยู่ และเพื่อนคนอื่นๆ ที่แอบฟังส่งเสียงครางอย่างประหลาดใจขึ้น “นายต้องพิเศษมากจริงๆ” “ไม่หรอก ๆ”จุนซูได้แต่โบกมือโบกไม้ปฏิเสธ เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง “เออแล้วนายสองคนไม่ได้เรียนไวโอลินใช่ไหม”จุนซูพยายามใจกล้าที่จะสานสัมพันธ์บ้าง สองหนุ่มนั่นก็พยักหน้างึกหงักตอบ “ฉันลีฮยอกแจ เอกโอโบ ส่วนไอ้เตี้ยนี่คิมเรียววุคเอกเปียโน” “ใครเตี้ยกันฮยอกแจ ทำเป็นนายสูงนักนิ”คิมเรียววุคหันไปตวาดแล้วก็คว้าสมุดโน้ตบนโต๊ะตีหัวเพื่อนทันที “นี่ข้างหลังน่ะ ถ้ายังเสียงดังอยู่ ครูจะให้เธอออกไปคุยกันข้างนอกนะ”พอสิ้นเสียงทั้งสองหนุ่มและคนอื่นๆ ที่แอบฟังอยู่ก็รีบทำตัวสงบเงียบกันทันที คิมดาวอนกล่าวพูดคุยไม่นานเธอก็จากไป ทิ้งไว้แต่นักเรียนในห้องที่รีบเก็บข้าวของ เพื่อจะเตรียมตัวย้ายห้องไปเรียนตามเอกของตัวเองซึ่งเป็นคาบแรกของวันนี้ “เออแล้วฉันจะต้องไปยังไงต่อ”จุนซูรีบหันไปถามเรียววุคที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด หากแต่คนตอบกลับไม่ใช่คนที่ถูกถาม “ตามฉันมาแล้วกันคิมจุนซู”นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มตัวสูงเอ่ยปากกับจุนซู เมื่อได้รับอนุญาตดังนั้นจุนซูจึงรีบคว้ากระเป๋าไวโอลินเดินตามไปทันที โดยยังคงมีฮยอกแจ และเรียววุคเดินตามมาด้วย . . . “ฉันได้ยินมาว่านายเล่น Air on the G String เก่งมากนิ”โจคยูฮยอน เอ่ยขึ้นมาในระหว่างที่ทุกคนเดินกันอยู่บริเวณระเบียงหินอ่อนที่เชื่อมไปยังตึกที่ไว้เรียนปฏิบัติเครื่องดนตรีโดยเฉพาะ และนั่นก็ทำให้จุนซูต้องชี้ที่ตัวเองเพื่อถามอีกที “นายนั่นแหละ อาจารย์มัตซึอุระบอกว่านายเก่งมาก และ Air on the G String ของนายก็เพราะมาก แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้นายง่าย ๆ หรอก”เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินนำจุนซูไป โดยมีเพื่อนอีกสองคนวิ่งตามขนาบข้าง ********************************* Talk:สวัสดีฮับป๋ม หยุดสามวันเค้านอนกลิ้งไปกลิ้งมาเสียเพลิน 555 ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์จากตอนที่แล้วนะคับ และดีใจที่ชอบคาเรคเตอร์ของตัวละครของปุ้มด้วย ปล.ถึงคุณ patongko ว่าขอให้เรื่องเครียด ๆ หายไปเร็วๆ นะคับ ทีนี้ช่วงท้ายฟิคเค้าจะไว้สำหรับแนะนำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิคในฟิคนิดหน่อยเผื่อสำหรับคนสนใจ และเพื่ออ่านแล้วเข้าใจมากขึ้น จริงๆ นี่เป็นสิ่งที่ควรจะทำมาตั้งแต่ตอนแรก ๆ แต่ยัยนี่เพิ่งนึกออกจนตอนสี่ พอดีว่าหลังจากนี้อาจจะมีชื่อเพลงกับพวกศัพท์ ทางด้านดนตรีโผล่มาเรื่อยๆ ซึ่งควรแนะนำให้ผู้อ่านเข้าใจ เลยจะย้อนกลับไปแนะนำเพลงตั้งแต่ตอนแรก พอดีว่าในตอนแรกที่ทั้งคู่เจอกัน จุนซูบรรเลงเพลงอยู่สามเพลง ก็เลยจะหามาให้ฟังนะคะ เพลงแรกคือ My Memory จากละครเรื่อง Winter Sonata หรือที่บ้านเราคือ Winter Love Song อะคะ เวอร์ชั่นนี้ เป็น Piano & Violin Instrumental นะคะ ถ้าใครเคยดูเรื่องนี้เดาว่าเพลงนี้ต้องติดหูแน่ๆ แต่ปุ้มดูเรื่องนี้แบบไม่ประติดประต่อกัน แต่ชอบเพลงนี้มาก https://www.youtube.com/watch?v=skGEHuejc-s เพลงต่อมาคือ Minuet in G Beethoven ซึ่งเรื่อง Good Morning ก็ใช้เพลงชื่อคล้ายๆ กันนี้แต่เป็นของ Bach เอาเวอร์ชั่นของ Mischa Elman เล่นมาให้ฟังก่อน Mischa Elman เป็นนักไวโอลินเชื้อสายรัสเซียซึ่งมีความสามารถมากค่ะ https://www.youtube.com/watch?v=iwE_40PrJ0c แอบให้ดูเวอร์ชั่นเด็กน้อยน่ารักสี น้องหนูเก่งโคด ๆ https://www.youtube.com/watch?v=VFEg_-uywjo เกร็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ Minuet มาจากภาษาฝรั่งเศษ แปลว่า การเต้นรำ ซึ่งเพลง Minuet เราๆ รู้จักกันว่าเป็นเพลงจังหวะวอลซ์นั่นแหละค่ะ ส่วนเพลงต่อไป คือเพลงที่ยูชอนรีเควสให้จุนซูเล่นและเจ้าตัวเลือกไปทดสอบคือ Air on the G String ของ Bach ค่ะ เพลงนี้ถือได้ว่าเป็นบทเพลงยอดนิยมอมตะนิรันด์กาลของ J.S.Bach เลยแหละค่ะ ซึ่งเป็นเพลงที่ว่ากันว่า ฟังแล้วท่านจะรื่นรมณ์นัก โดยมีโพลจัดออกมาเลยนะคะว่าเพลงนี้ ฟังแล้วจะมีความสุข รื่นรมณ์เป็นอันดับสองของเพลงคลาสสิคทั่งโลกานี้ 555 โดยแพลงนี้แพ้แค่ Canon in D แค่เพลงเดียว (เพลงนี้ถ้าใครเคยดู My sassy girl กับ The Classic น่าจะคุ้นหูอยู่) เวอร์ชั่นในแผ่นเสียงมาก่อน https://www.youtube.com/watch?v=0MYzkBiJn5Y ส่วนนี่เป็นเวอร์ชั่นโปรดของเค้าเลย เวอร์ชั่นที่บรรเลงโดย Sarah Chang เธอเป็นนักไวโอลิน เชื้อสาย Korean American อายุอานามน้อยกว่ามิโดรินิดหน่อย แต่เก่งเทพโคดตั้งแต่ตัวนิดเดียว https://www.youtube.com/watch?v=qOVwokQnV4M จริงๆ พักหลังๆ เนี่ยนักไวโอลินคลาสสิคที่ได้รางวัลใหญ่ ๆ ทั้ง ไชคอฟกี้และปากานินี่ เนี่ยเป็นคนเอเชียเยอะมากขึ้นมากเลยนะคะ นี่เลยเป็นส่วนหนึ่งที่อยากเขียนเรื่องนี้ด้วย ส่วนเกร็ดเล็ก ๆ ของ Air on the G String เนี่ยเพลงนี้ถือได้ว่าเป็นเพลงโชว์เลยแหละค่ะ เพราะเพลงนี้เล่นอยู่บนสาย ๆ เดียวคือสาย 4 หรือสาย G นี่แหละค่ะที่ยากแถมเพลงนี้ยังต้องเล่นโดยให้มี Vibrato ทุกตัวโน๊ตให้ต่อเนื่องด้วย ทีนี้เป็นเกร็ดเล็กน้อยของตอนนี้ ตอนที่ยูชอนสอนเปียโนจุนซูและพูดถึงโน้ต C D E บางคนอาจเข้าใจเลยทันที บางคนที่ห่าง ๆ จากเรื่องดนตรีอาจงง C D E อะไรเนี่ย ก็มาจาก โด เร มี ที่เราคุ้นเคยกันนั่นแหละคะ แต่ที่มาที่ไปไม่ขอเล่าแล้วกัน แต่จะลงตารางเทียบให้จะได้เข้าใจ โน้ต C D E F G A B = Do Re Mi Fa Sol La Si (ก็คือ C=Do, D=Re แบบนี้อะคะ) เจอกันตอนหน้านะคับ >

Create Date : 02 มีนาคม 2553		11 comments
Last Update : 2 มีนาคม 2553 13:08:37 น.
Counter : 414 Pageviews.
Share Tweet