Suonare L'amore

Titile: Suonare L'amore Part 26
Author: Angel Midori
Genre: Romantic Drama
Rating: PG
Pairing: YooSu
Note : ฟิค TVXQ และ Y ค่ะเผื่อใครหลงเข้ามา..


************************************

“จุนซูเธอจะสอบทุนเหรอ” ยูชอนหยิบเอกสารพวกนั้นติดมือมาพร้อมกับแสร้งถามด้วยน้ำเสียงปรกติที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ชายหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำตอบแบบไหนจากเจ้าตัวเล็กถึงจะถูกใจเขาในยามนี้

“เอ๊ะ!!” เด็กหนุ่มอุทานเบาๆ กับคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ ก่อนที่จะเห็นแฟ้มใสที่ยูชอนถือติดมือมาวางลงบนโต๊ะอาหาร

“อ๋อ เปล่าฮะ นั่นเอกสารของคยูฮยอน เขาให้ผมมา”

“อ้าว แล้วเขาให้เธอมาทำไมล่ะ”

“คยูฮยอนอยากให้ผมลองไปสอบฮะ แต่ผมไม่อยาก” จุนซูตอบและยู่ปากกลม ส่ายหัวปฏิเสธ ซึ่งยูชอนรู้สึกว่าเป็นท่าทางการปฏิเสธที่จริงจังเหลือเกิน

ยูชอนยอมรับว่าเขาพอใจที่จุนซูไม่คิดจะสอบ ไม่คิดจะทิ้งเขาไป แต่พอมาเห็นท่าทางปฏิเสธสุดตัวแบบนี้มันก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็ก ๆ เหมือนกัน ใจจริงแล้วเขาอยากให้จุนซูได้มีโอกาสที่ลองสอบทุนนี้ดู อยากจะให้อาจารย์จากรอยัลฯ ได้เห็นความสามารถของเจ้าตัวเล็กอย่างที่เขาได้มีโอกาสเห็น และแน่นอนครั้งนึงยูชอนเองก็เคยคิดที่จะส่งจุนซูไปอยู่ภายใต้การปกครองของเซอร์รอยที่อังกฤษก่อนที่จะตกลงคบกันในฐานะคนรัก

“ไม่ลองสอบดูล่ะ น่าเสียดายนะ” ยูชอนกล่าวก่อนจะลงนั่งตรงข้ามกับจุนซู เด็กหนุ่มจ้องมองหน้ายูชอนด้วยสีหน้าประหลาดใจกับคำถาม

“คุณยูชอนอยากให้ผมสอบเหรอฮะ” จุนซูถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง ก็ในเมื่อจุนซูอุตสาห์คิดว่าคุณยูชอนคงไม่อยากให้จุนซูไปไหนไกล แต่นี่กลายเป็นมาสนับสนุนเขาเสียอีก

“ถ้าในฐานะผู้ปกครอง หรือครู ฉันอยากให้เธอลองสอบดูเหมือนกัน”

“แล้วในฐานะอื่นล่ะฮะ”
ยูชอนยิ้มบางๆ ให้กับคนที่นั่งทำหน้าตาน่ารักลุ้นคำตอบอยู่ตรงข้ามเขาตอนนี้

“ถ้าในฐานะคนรัก ฉันไม่อยากให้เธอไปไหนไกลจากฉันหรอกตัวเล็ก” จุนซูกัดริมฝีปากสีสดด้วยความเขินอาย ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาหวานๆ ที่ส่งมา แต่ยูชอนก็ไม่ยอมง่ายๆ เพราะอีกฝ่ายคว้ามือนิ่มของจุนซูขึ้นมาบีบเบาๆ จนจำเป็นต้องเงยหน้ามาเผชิญสายตากันอีกครั้ง

“แล้วจริงๆ คุณยูชอนอยากให้ผมไปหรือไม่ไปมากกว่ากันฮะ”

“ถ้าเมื่อก่อนฉันคงสนับสนุนสุดตัวให้เธอสอบ เพราะฉันเตรียมลู่ทางให้เธอหมดแล้วที่อังกฤษ”

“ห๊า คุณยูชอนคิดจะส่งผมไปอังกฤษเหรอฮะ” จุนซูอุทานลั่นกับเรื่องใหม่ที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง แต่เจ้าตัวเพิ่งจะรู้ตอนนี้

“อืมม ที่ฉันไปทำงานครั้งล่าสุดฉันไปจัดการเรื่องของเธอไว้บ้างแล้ว”

“แต่ผมไม่อยากไปนี่ฮะ” จุนซูเอ่ยตอบน้ำเสียงสั่น ทำไมคุณยูชอนทำอะไรไม่ปรึกษาเลยสักนิด แล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอถ้าจะต้องห่างกัน ทั้งๆ ที่เพิ่งคบกันแท้ ๆ

“อย่าเพิ่งงอแงน่าตัวเล็ก เมื่อกี้ฉันพูดว่าเมื่อก่อนไง นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากให้เธอไปไหนไกลจากฉันหรอก มันอาจดูเหมือนฉันเห็นแก่ตัวที่จะยื้อเธอไว้ แต่ฉันก็อยากเห็นแก่ตัวก่อน ในเมื่อตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขมาก ๆ กับการที่มีเธออยู่ข้างๆ ฉัน” ปาร์คยูชอนไม่ได้แค่บีบมือนิ่มของคนรักเอาไว้ หากแต่ตอนนี้เขาลุกขึ้นยืดตัวข้ามโต๊ะอาหารก่อนจรดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มขาวของเด็กหนุ่ม

ทั้งคำหวาน ทั้งการกระทำ มันทำให้จุนซูทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง….

“แล้วทำไมเธอถึงไม่อยากไปล่ะตัวเล็ก” ปาร์คยูชอนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ หลังจากที่ลงไปนั่ง โดยปล่อยให้จุนซูนั่งกัดริมฝีปากเขินอายทั้งการกระทำเมื่อครู่ แล้วไหนจะคำถามนี่อีก

“หือมม”

“ผมเป็นห่วงคุณปู่นี่ฮะ ถ้าผมไปอยู่ไกลๆ คุณปู่จะอยู่ยังไง” เจอคำตอบแบบนี้ยูชอนต้องยอมรับว่าเขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อย แต่คำตอบมันก็เหมาะกับเจ้าตัวเล็กดี

“แล้วเธอไม่ห่วงฉันหรือไง”

“ห่วงซิฮะ เพราะคุณยูชอนป่วยอยู่แบบนี้ ผมยิ่งห่วงมาก แล้วผมสัญญากับคุณยูชอนแล้วว่าผมจะอยู่ข้าง ๆ คุณยูชอน ผมไม่ลืมสัญญาหรอกนะฮะ”

ยูชอนยิ้มกว้างเสียจนรู้สึกว่าเขาไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้มาเนิ่นนานแล้ว แล้วยิ่งได้สบสายตาเป็นประกายจากดวงตาคู่กลมตรงหน้ามันยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างเสียยิ่งกว่าเดิมขึ้นไปอีก

“ขอบคุณที่ไม่ลืมสัญญากัน”

“ผมไม่ใช่คนขี้ลืมนี่ฮะ”

ยูชอนอดหัวเราะกับคำพูดยอกย้อนไม่ได้ ยิ่งนานวัน ‘จุนซู’ ก็เหมือนกับกล่องแห่งความสุขของเขาที่ยิ่งเปิดก็ยิ่งเจอแต่เรื่องที่ทำให้เขามีความสุขมากขึ้นทุกวัน

“กินข้าวกันเหอะ ผมหิวแล้วล่ะ”

“อืมมม”

ยูชอนคลายมือที่กุมไว้ก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ เขาไม่ได้อยากจะสุขไปกว่านี้ ไม่ได้อยากจะเปิดกล่องแห่งความสุขแล้วเจอความสุขที่ยิ่งใหญ่ไปกว่าที่เป็นอยู่ เขาขอแค่ในทุก ๆ วันกล่องแห่งความสุขจะอยู่เคียงข้างเขา และมอบความสุขให้เท่าเดิมในทุก ๆ วันก็พอ
********************************

“คุณยูชอนคะ ดิฉันจัดการเรื่องลาพักของคุณยูชอนเดือนหน้าทั้งเดือนไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ” เสียงรายงานจากคุณซอนมี ทำให้คนที่ก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะต้องเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มบางๆ ให้แทนคำขอบคุณ

“ช่วงนี้งานอาจจะเยอะหน่อยนะคะ แต่ถ้าไม่ไหวก็บอกซอนมีได้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไหวอยู่” ยูชอนกล่าวเนิบ ๆ ก่อนจะกวาดสายตามองรายงานงบประมาณในมือ ก่อนที่เขาต้องเข้าประชุม

“จริงๆ ผมน่าจะรักษาตัวช่วงปิดเทอมคนอื่นจะได้ไม่วุ่นวายแบบนี้”

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ รีบรักษาตัวน่ะดีแล้ว คุณยูชอนไม่อยู่ ผู้ช่วยท่านอื่นก็ดูแลแทนได้ ซอนมีเองก็จะคอยช่วยอยู่”

“ขอบคุณครับ”

คำขอบคุณที่อ่อนโยนจากปากของคนเป็นเจ้านายทำให้ซอนมีอดยิ้มกว้างไม่ได้ คุณยูชอนไม่ได้เป็นแค่เจ้านายสำหรับเธอ แต่เธอมองชายหนุ่มเป็นเหมือนลูกหลาน เนื่องจากซอนมีเคยทำงานกับคุณตาของยูชอนมาก่อน เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ เมื่อก่อนชายหนุ่มมักทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ในหลายๆ เรื่อง แต่มาถึงตอนนี้ซอนมีแทบไม่คิดมาก่อนว่า จะมีวันที่คนแสนดื้อ แสนรั้น อย่างยูชอนจะกลับตัวได้ ยิ่งคำพูดคำจาเป็นห่วงคนอื่นแบบนี้ ซอนมีอดยิ้มกว้างกับการเปลี่ยนแปลงไม่ได้จริงๆ

“ได้เวลาประชุมแล้วล่ะคะ” อีซอนมีเหลือบเห็นผู้ช่วยของเธอยืนส่งสัญญาณอยู่หน้าห้องว่าองค์ประชุมพร้อมแล้ว เธอจึงหันไปบอกคนที่เป็นประธานการประชุมในวันนี้ ยูชอนพยักหน้ารับก่อนจะกวาดเอกสารสำคัญในการประชุมติดมือมาด้วย

“รู้ไหมครับว่าเรื่องเงินเรื่องทองนี่แหละเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในการรับตำแหน่งบริหารของผมเลยคุณซอนมี” ยูชอนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

“ที่ผ่านมาคุณยูชอนก็ทำดีแล้วนี่ค่ะ”

ซอนมีรู้ว่านี่คือปัญหา และไม่ใช่ซอนมีเท่านั้นที่รู้ เพราะคุณยุนโฮมักจะกำชับเธอบ่อยๆ ยิ่งที่ผ่านมาที่โรงเรียนนี้เคยเกิดปัญหาทุจริตครั้งใหญ่มาก่อนหน้านี้ ต่อให้คุณยูชอนเก่งแค่ไหน แต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่าจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของนักบริหารบางคน

ทั้งคู่เดินเข้าไปยังห้องประชุม และเริ่มดำเนินการประชุมเกี่ยวกับงบประมาณบริหารปีหน้า และเรื่องที่ใหญ่ที่สุดคืองบประมาณการปรับปรุงอาคารเรียนครั้งใหญ่ที่ต้องใช้เงินจำนวนมาก มีการถกเถียงเกี่ยวกับงบประมาณที่จะใช้ รวมถึงบริษัทก่อสร้างที่เข้ามายื่นเสนองานที่ต่างก็มีบอร์ดบริหารของโรงเรียนผลักดันอยู่แทบทุกบริษัท กว่าจะได้บทสรุปก็ทำให้วันทั้งวันแทบหมดไปกับการประชุมครั้งนี้

เสร็จจากการประชุมแล้ว ยูชอนยังคงนั่งทำความเข้าใจกับเอกสารการประชุมในห้องประชุม ที่ยังเหลือผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการ คิมจองมุน และคิมโฮจุนคุณพ่อของคุณฮี ซึ่งเป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารที่นั่งคุยกันอยู่ตามประสาคนสนิทสนมกันเป็นการส่วนตัว

“คราวนี้เรื่องซ่อมอาคารคงเสร็จเรียบร้อยเสียทียืดเยื้อกันมานานแล้ว” เสียงของคิมจองมุนดึงความสนใจของยูชอนขึ้นมาจากตารางกราฟตัวเลขในมือ

“ก็ถ้าคราวนู้นลียองซูไม่ทุจริต อะไร ๆ มันคงผ่านไปได้สบายๆ แล้ว”

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคนที่ดูภายนอกจะเป็นมิตร จะเป็นคนแบบนั้น”

“ดีนะที่ตอนนั้นยุนโฮไหวตัวทัน ไม่อย่างนั้นพวกเราแย่แน่ๆ” คราวนี้คนมีศักดิ์เป็นลุงของยูชอนเป็นคนเอ่ยขึ้นมา ไม่ใช่ว่าเรื่องทุจริตคราวนั้นยูชอนจะไม่รู้ เขาเองก็เคยศึกษาถึงแนวทางการทุจริตของผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่ายงบประมาณท่านนั้นเพื่อเอาไว้แก้ไขในอนาคต แต่ชายหนุ่มเลี่ยงที่จะใส่ใจว่าคนจับทุจริตได้ครั้งเป็น ‘ชองยุนโฮ’

“พ่อหนุ่มคนนั้นเป็นนักบริหารอนาคตไกลมากนะ เขาฉลาดและทันคนมาก” คราวนี้เป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการคนเก่าคนแก่เอ่ยขึ้น

คำชมพวกนั้นยูชอนอดรู้สึกไม่ได้จริงๆ ว่าเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ฟัง

“ตอนนั้นถ้าไม่ได้ยุนโฮพวกเราคงแย่ มัวแต่ไว้ใจลียองซูว่าเป็นคนเก่าคนแก่ เป็นคนที่ตาเจ้ายูชอนมันไว้ใจเลยปล่อยให้มีอำนาจเกินตัว ดีที่พอเรียนจบกลับมาเจ้ายุนโฮมันคอยมาใส่ใจที่นี่แทนพ่อมัน เจ้ายูชอนเองตอนนั้นก็ยังวุ่นวายอยู่ที่นู้น ฉันเห็นว่ายุนโฮมันดูใส่ใจกับที่นี่มากยังเคยถามเลยว่าฉันขายหุ้นที่นี่ให้ไหมเจ้านั่นจะได้บริหารงานสบายๆ เจ้านั่นมันก็ไม่เอา รู้ไหมมันตอบว่ายังไงยูชอน” คนที่แอบฟังอยู่สะดุ้งเบาๆ เมื่ออยู่ดี ๆ ก็ได้ยินชื่อตัวเองในบทสนทนา

“เจ้านั่นบอกว่าเขาทำก็เพราะถือว่าช่วยน้อง พอแกกลับมาจะได้ทำงานสบายๆ เจ้านั่นกับคุณซอนมีช่วยกันวางแผนงานต่างๆ ไว้มากก่อนแกกลับมาเลยนะยูชอน ไม่อย่างนั้นแกคงวุ่นวายกว่านี้เยอะ”

ยูชอนเลิกคิ้วมองหน้าคุณลุงของตัวเอง ซึ่งเป็นทางทางที่คิมโฮจุนรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาก่อน

“ก่อนหน้าคุณยูชอนจะกลับมาลียองซูเขาวางแผนฮุบโรงเรียนนี้ไว้อย่างแนบเนียนจนพวกเราคาดไม่ถึง ไม่ว่าการรับคนเข้าทำงานที่เป็นเส้นสายส่วนตัว การวางแผนซื้อหุ้นกับบอร์ดบริหารบางคนโดยที่บอร์ดบริหารไม่รู้ว่าหุ้นเหล่านั้นโอนเข้ามายังยองซู แล้วไหนจะเรื่องทุจริตเล็ก ๆน้อยๆ อีกหลายอย่างเช่นการรับเงินจากผู้ปกครอง การยักยอกเงินบริจาค เขาทำเช่นนั้นได้เพราะคนทำงานส่วนใหญ่ทำงานให้กับเขา จนซอนมีเริ่มจับกระแสบางอย่างได้เขาก็มาปรึกษากับผม แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้เริ่มจัดการ คุณยุนโฮก็เข้ามาช่วยเสียก่อน คุณยุนโฮเองก็ติดต่อกับซอนมีมาตลอดตั้งแต่สมัยที่เรียนอยู่ที่อังกฤษอยู่แล้ว เพราะคุณยุนโฮรู้ว่าคุณพ่อคุณสองคนไม่มีเวลามาใส่ใจกับธุรกิจตัวนี้มาก พอคุณยุนโฮจัดการลียองซูเรียบร้อยเขาก็จัดการวางระบบตรวจสอบภายในใหม่ทั้งระบบ เพื่อง่ายในการบริหารงาน คุณยุนโฮบอกผมว่าในอนาคตคุณยูชอนจะมาเป็นผู้บริหารที่นี่ คุณยูชอนเป็นคนเก่ง แต่อาจไม่ถนัดเรื่องบริหารนักจำเป็นต้องมีที่ปรึกษาดีๆ ไว้ใจได้มาช่วย ก็เลยฝากฝังกับผม แล้วซอนมีเอาไว้ แต่ผมว่ารูปแบบที่คุณยุนโฮทิ้งเอาไว้มันช่วยคุณยูชอนได้มากอยู่แล้ว และอีกอย่างคุณก็เก่งจนผมไม่ห่วงอะไร”

คิมจองมุนเล่าเรื่องที่ยูชอนเลี่ยงจะสนใจมานานให้อีกฝ่ายฟัง แต่ก่อนนี้ถ้าใครเริ่มประโยคว่า “ชองยุนโฮ” ให้ยูชอนฟัง เขามักจะหาวิธีเลี่ยงที่จะไม่ฟังได้เสมอ แต่วันนี้เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเป็นความตั้งใจส่วนลึกที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัวว่าเขานั่งฟังเรื่องพี่ชายของเขาจนจบ และเรื่องพวกนี้ได้ทำให้ชายหนุ่มรับรู้ในเรื่องที่เขาควรจะรู้ แต่ก็เลี่ยงที่จะปฏิเสธการรับรู้มาตลอด

“ฮีชอลบอกฉันว่าแกสองคนไม่ถูกกัน พูดกันไม่เคยเกินประโยคก็ต้องมีเรื่องกันทุกครั้ง ฟังแล้วน่าประหลาดใจนะ ในเมื่อฉันรู้ว่ายุนโฮมันห่วงแกมาก”

“คุณลุงคิดไปเองหรือเปล่าครับว่าเขาห่วงผม”

“ฉันคิดว่าฉันดูออกว่าเจ้านั่นไม่ได้โกหกฉันนะยูชอน เจ้านั่นจะโกหกไปเพื่ออะไร อย่างหุ้นโรงเรียนนี้พ่อแกก็โอนให้แกร้อยเปอร์เซ็นต์ เจ้านั่นไม่ได้อะไรเลย ฉันจะขายให้ เจ้านั่นก็ไม่เอา”

“ถ้าผมไม่กลับมา บางทีพ่ออาจจะโอนให้เขาไปก็ได้”

“แกนี่คิดมากสมกันที่ฮีชอลมันว่าไว้จริงๆ” โฮจุนดุด้วยน้ำเสียงต่ำ เขาไม่สนิทสนมกับหลานคนนี้มากนักนอกจากคำบอกเล่าของลูกชายคนเล็ก และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสความดื้อด้านตามที่เคยได้ยินมา

“แกลืมไปหรือไงว่าหุ้นมันเป็นมรดกจากตาแกจะโอนไปให้ใครได้อีก อีกอย่างไม่ใช่ว่าพวกฉันจะไม่เคยลองทาบทามยุนโฮในระหว่างที่รอแกกลับมา แต่เจ้านั่นมันบอกเองว่ามันไม่อยากมีตำแหน่งที่นี่ มันอยากแค่ช่วยเหลือ เพราะมันเรียนบริหารมา เจ้านั่นแม้แต่ตอนเลือกไปเรียนก็เหอะ มันก็คิดถึงแก ยุนโฮมันไปเรียนอังกฤษพร้อมกับฮีชอลก็เพราะมันสองคนห่วงแกนั่นแหละยูชอน ตอนแรกฉันกับพ่อแกจะส่งไปเรียนที่อเมริกาด้วยกันทั้งคู่ แต่เจ้าพวกนั้นมาขอที่จะไปเรียนอังกฤษ ตอนรู้ว่าแกได้ทุนที่รอยัล เจ้าสองคนนั่นห่วงเรื่องโรคหัวใจแกกันมานานแล้ว ก็เลยปรึกษากันตั้งแต่เล็ก ๆ แล้วว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อน แต่เพราะแกเกิดทะเลาะกับยุนโฮมันก่อน เจ้านั่นเลยตัดสินใจไปเรียนเคมบริดจ์แทนที่จะอยู่ลอนดอน แล้วให้ฮีชอลอยู่ลอนดอนกับแกแทน”

ยูชอนตาโตขึ้นกับเรื่องที่เพิ่งผ่านหูเขาไป คุณฮีไม่เคยบอกเขาเรื่องพวกนี้ หรือจริงๆ เขาไม่เคยเปิดโอกาสให้คุณฮีเล่าให้เขาฟังกันนะ ยูชอนไม่เคยถามว่าทำไมคุณฮีถึงเลือกมาเรียนอังกฤษ เพราะเขาไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มเคยดีใจที่คุณฮีเลือกจะอยู่กับเขา แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคุณฮีไม่ได้เลือกใครคนใดคนหนึ่งแต่เป็นความตั้งใจตั้งแต่ต้นอยู่แล้วที่จะให้เป็นแบบนี้

“ฉันฟังเรื่องพวกแกสองคนจากฮีชอลมาเยอะ ฉันว่ามันงี่เง่าด้วยกันทั้งคู่ ลูกฉันก็ด้วยแหละ แทนที่อะไรจะดีขึ้นกลับแย่ลง ฮีชอลมันพึ่งไม่ได้” คิมโฮจุนหัวเราะเบาๆ ให้กับเรื่องงี่เง่าที่เจ้าตัวรู้สึก

และนี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ยูชอนรู้สึกตัวเองงี่เง่ามาก ๆ ทั้งๆ ที่เคยได้ยินคนพูดแบบนี้กับเขามาหลายครั้งแล้ว

ใครต่อใครรู้ว่าที่ผ่านมายุนโฮทำอะไร แต่เขาไม่รู้
ถ้ายุนโฮจะผิดอย่างที่ยูชอนเคยคิดมาตลอด แต่ทำไมไม่มีใครคิดแบบเขา
แล้วถ้าเขาจะพิพากษาความผิดยุนโฮ เขาเองก็ควรที่จะได้รู้ความจริงทั้งหมดมากกว่า ที่เขาเคยคิดเองมาตลอด

ถ้ากลับไปคิดใหม่ตั้งแต่ต้น บางทีคนผิดมันก็ตัวเขาเองแทบทั้งนั้น คนที่ไม่ฟังใคร คนที่มีอคติก็มีแต่เขา ยุนโฮอาจจะยุ่งวุ่นวายแต่ถ้าเขาคิดจะถามอีกฝ่ายตรงๆ ว่าทำไปทำไมอาจจะทำให้รู้จักอีกฝ่ายมากกว่านี้

และเมื่อย้อนกลับไปในวัยเด็กคน ๆ แรกที่ตื่นเต้นกับความสามารถทางเปียโนของเขา และคนๆ นั้นก็เป็นคนมอบอ้อมกอดให้เป็นของขวัญวันเกิดครั้งแรกในชีวิต ตอนอายุ 14นั่นก็คือ ‘ยุนโฮ’

ยุนโฮกอดเขาหลังจากที่พ่อบอกว่าเขาจะได้ไปเรียนดนตรีที่มิลาน พร้อมกับคำพูดว่าดีใจด้วย แต่เพราะตอนนั้นยูชอนไม่ได้อยากได้ของขวัญวันเกิดนั่นเลยสักนิด คำว่าดีใจด้วยของยุนโฮจึงเสมือนหนามแทงใจ....

หากแต่ตอนนี้เมื่อพยามยามย้อนนึกดูดี ๆ จึงรับรู้ได้ว่าคนที่มอบอ้อมกอด และคำว่าดีใจด้วยให้นั้นได้มอบให้เขาด้วยความจริงใจ ไม่ได้แสแสร้งเลยสักนิด
************************************

พื้นที่ข้างตัวบนเตียงเนื้อนิ่มยวบลงตามแรงกด ชองยุนโฮละสายตาจากหนังสือ Marketing Metrics ในมือ เพื่อมองคนที่ทำให้สมาธิของเขาลดลง อีกฝ่ายส่งยิ้มกว้างจนตาหยีก่อนจะรัดวงแขนเข้ากับเอวหนาของเขา

“นี่ยุนโฮ” กอดจนแน่นแล้วซุกศีรษะที่มีเรือนผมนิ่มเข้ากับซอกคอ พร้อมกับเรียกชื่อเขาเบาๆ ท่าทางอย่างนี้ยุนโฮรู้ดีว่าแจจุงกำลังอารมณ์ดี

“หือมม”
“วันนี้ยูชอนโทรหาฉันด้วยแหละ” ยุนโฮอดเลิกคิ้วกับเรื่องอวดของคนรักไม่ได้ เขาไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้วว่าเจ้ายูชอนคิดจะเป็นฝ่ายติดต่อคนอื่น แทนที่คนอื่นจะเป็นฝ่ายติดต่อเจ้านั่น

“มันโทรมาเรื่องอะไร” ยุนโฮดันศีรษะกลมของคนรักให้ตั้งตรงจะได้เห็นหน้าชัดๆ แต่คนคิดจะอ้อนก็ยังติดจะอ้อนอยู่เลยทำได้แค่พิงศีรษะลงกับอกหนา พลางเล่าเรื่องของน้องชายต่างมารดาไปด้วย

“เล่าอ้อมค้อมหลายเรื่องแปลก ๆ แต่เจ้านั่นถามถึงยุนโฮด้วยนะ”

“หือม” ยุนโฮครางเสียงต่ำในลำคอราวกับไม่เชื่อว่าจะได้ยินประโยคนั้น

“จริงๆ นะ อยู่ดี ๆ เจ้านั่นก็ถามขึ้นมาว่านายเป็นยังไงบ้างฉันยังประหลาดใจเลย พอถามกลับว่ามีอะไรหรือเปล่าเจ้านั่นก็นิ่งไป”

“เหรอ”

“ยุนโฮดีใจไหม” แจจุงยืดตัวขึ้นมองหน้าคนรัก อีกฝ่ายจึงยิ้มบางๆ ตอบ

“แค่นี้ฉันต้องดีใจด้วยหรือไง”

“ยุนโฮปากแข็ง ดีใจก็บอกมาเหอะ จะมาเก็กใส่ฉันทำไม” แจจุงยกนิ้วขึ้นมาดีดที่จมูกโด่งของคนรัก จนทำให้ยุนโฮต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วแกล้งดึงรั้งคนช่างรู้ใจให้กระชับในอ้อมกอดมากขึ้น

“รู้แล้วก็ยังจะถาม ถ้ามันเลิกต่อต้านฉันบ้าง ฉันควรจะดีใจอยู่แล้ว ฉันได้เลิกเหนื่อยกับเจ้านั่นเสียที”

“เออ แล้วมีอีกเรื่อง ที่เจ้านั่นเล่าให้ฉันฟัง ยูชอนตกลงคบกับเด็กจุนซูแล้วนะ”

“ห๊า คบกันแบบคนรักน่ะเหรอ” ยุนโฮถามด้วยความประหลาดใจ ถึงจะรู้คร่าวๆ จากทั้งแจจุง และคุณฮีอยู่บ้าง ว่าน้องชายเหมือนจะมีใจให้กับเด็กในปกครอง แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะจริงจังถึงขั้นนี้

“อืม แต่เจ้านั่นก็ไม่ได้บอกอะไรมากหรอกนะ พอฉันซักอะไรมากหน่อยยูชอนมันก็เลี่ยงตอบทุกเรื่องเลย จริงๆ เจ้านั่นคงแค่อยากโทรมาบอกวันนัดรักษาแค่นั้นแหละ แต่ที่ต้องบอกเรื่องจุนซู เพราะก่อนหน้านี่เจ้านั่นเคยปรึกษาฉัน”

“เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอด ยังรับไปเป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจคนอื่นอีกเหรอ” ยุนโฮกล่าวแซว โดยที่อีกฝ่ายเริ่มทำท่ายู่ปากเพื่อแสดงให้รู้ว่าเริ่มงอน

“ใครว่าเอาไม่รอด คนไม่รอดน่ะนายคนเดียวมากกว่า นี่ถึงขนาดหนีพ่อมานอนบ้านฉัน ฉันบอกแล้วไงว่าให้ฉันไปคุยกับพ่อนาย ฉันจะไปบอกเขาเองว่าฉันยอมรับผิดชอบตัวนายทุกอย่าง” ชองยุนโฮถึงกับหัวเราะลั่นกับคำพูดของคนรัก พลางคิดว่าถ้าแจจุงบุกเข้าไปบ้านเขา เพื่อบอกพ่อกับแม่ว่าจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบในตัวเขา พ่อแม่คงตกอกตกใจเอาแน่ๆ

“อย่าใจร้อนน่า แล้วฉันไม่ได้หนีด้วย แค่มาตั้งหลัก เอาไว้หลังจากเจ้ายูชอนมันรักษาตัวเสร็จแล้ว และเรื่องเปิดโรงงานที่จีนของฉันเรียบร้อย เราค่อยไปคุยกับท่านพร้อมๆ กัน ฉันว่าตอนนั้นอะไรมันคงดีกว่านี้” แจจุงพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับซุกลงไปกับอกหนา

“เออนี่ เรื่องยูชอนกับจุนซู อย่าเพิ่งไปบอกคุณฮีนะ”

“ทำไมล่ะ”

“ยูชอนมันอยากบอกเอง ฉันก็ว่าคุณฮีคงดีใจที่รู้จากยูชอนเองมากกว่า พวกเราทำเงียบๆ ไป ทำเหมือนคุณฮีเป็นคนแรกของโลกที่รู้เรื่องนี้ เขาจะได้มีความสุข” ยุนโฮหัวเราะเบาๆ กับคำกล่าวแกมประชดของเพื่อนสนิทที่รู้ไส้รู้พุงกันดีอย่าง แจจุง และฮีชอล

“คิมจุนซู เด็กนั่นเป็นคนยังไงกันนะ” ยุนโฮรำพึงเบาๆ ในระหว่างที่ลูบผมนิ่มของแจจุง การที่มีใครสักคนที่เข้ามาเปลี่ยนทัศนคติคนที่ดื้อด้านอย่างยูชอนได้ คนๆ นั้นคงไม่ธรรมดาจริงๆ แล้วยิ่งคน ๆ นั้นยังเป็นเพียงแค่เด็กด้วย

“ห๊า”

“ฉันอยากรู้ว่า เด็กที่ทำให้คนดื้อด้านอย่างยูชอนเปลี่ยนได้ เป็นคนยังไงกัน”

“เด็กคนนั้นเป็นเหมือนภาพด้านตรงข้ามของยูชอน ถึงแม้จะมีอะไรที่คล้ายกับยูชอนหลายๆ สิ่ง แต่เด็กคนนั้นกลับเลือกที่จะอยู่มุมสว่าง ในขณะที่ยูชอนวางตัวเองไว้ในมุมมืด พอยูชอนได้มีโอกาสสัมผัสกับความอบอุ่นของมุมสว่าง มันก็เลยอดเผลอหลงรักไม่ได้ แล้วความรักน่ะมันเปลี่ยนได้แม้กระทั่งโลกนะยุนโฮ”

“อืมม”

“แล้วจุนซูก็เป็นเด็กที่น่ารักมากจริงๆ ฉันยังอยากได้เขาเป็นน้องชายเลย”

“ฉันเริ่มอยากรู้จักเด็กคนนี้แล้วล่ะ”

“ถ้ายุนโฮได้เจอจุนซู ยุนโฮต้องชอบเขาแน่ๆ อ๊ะ!! แต่จุนซูไม่ใช่สเปคของยุนโฮหรอกฉันรู้”

ยุนโฮหัวเราะกับคำพูดขี้เล่นของคนรัก “สเปคฉันมันต้องน่ารักแบบร้าย ๆ น่ารักใสซื่อมันไม่ถูกแนวฉันหรอก”

แจจุงค้อนเบา ๆ ให้กับคำพูดที่หยอกเย้านั่น แต่ก็ต้องยอมรับว่าตัวเองเป็นเช่นนั้นจริงๆ แล้วเขาเองก็ชอบที่ตัวเองเป็นเช่นนี้ด้วยเช่นกัน

...............................................................

กลับมาแว้ววววว หลายๆ คนคงยังตื่นเต้นคึกคักกับโชว์เคสอยู่กันเน้อคะ ในโชว์เคสจุนจังน่ารักมากเหอะ!! ทรงผมน่ารัก ตากรีดอายไลน์เนอร์แป๋ว แต่ที่ทำให้มิโดริอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้ก็ตอนเต้นเซะซี่สุดพลัง ยิ่งมิโดรินั่งอยู่ตรงมุมด้านน้องที่ต้องมาเต้นเพลง be your girl พอดีมันน่ารักชะมัด 555 ส่วนพี่มิกก็หล่อมาตั้งแต่วันแถลงข่าวแล้ว >__< การได้ดูพี่มิกหอบเหนื่อยหลังการเต้น ดูจะเป็นเรื่องที่โหยหาของมิโดริมาก 555

แอบเอารูปงานแถลงข่าวมาอวดนิดหน่อย 555



แอบรู้สึกไม่คุ้นเคย จากที่เคยๆ ถ่ายรูปน้องแล้วอยู่ติดกันตอนนี้ต้องถ่ายแยกกันคนละที เพราะถ้าจะให้อยู่เฟรมเดียวกันต้องติดพี่แจมาด้วย งื้ออ

รูปที่เหลือถ้าอยากดูลองกดไปดูที่แกลลอรี่เอานะคะ เลื่อนไปล่างๆ หน่อยจะเจอรูปงานแถลงข่าวน้อง
//www.all-area.net/galindex/gallery.html

ช่วงนี้มีอะไรสร้างพลังจิ้นเยอะดีนะคะ แอบอวดวอลเอาไว้เสริมพลังด้วย 555

นี่มันอิมเมจ"เจ้าตัวเล็ก"ของเค้าเลยน๊า เพียงแต่คุณปาร์คดูอ้อนเกินแต่น่าร๊ากกกกมาก เหมือนคุณปาร์คหลงน้อง ติดน้องมากกก

เจอกันตอนหน้าคะบั๊ยบาย