เมี่ยง จะชอบขึ้นในเขตป่า ภูเขาสูง อากาศเย็น ชาวบ้านจะเก็บใบอ่อนของต้นเมี่ยงนำมานึ่ง แล้วหมักไว้ประมาณ 2-3 เดือน เมี่ยงจะออกรสเปรี้ยว ออกมันเล็กน้อย ยิ่งอมหรือเคี้ยวยิ่งอร่อย มีกลิ่นหอมเฉพาะ ปกติจะนำใบเมี่ยงที่หมักแล้วขนาดพอคำ ใส่เกลือเล็กน้อย ห่อเป็นคำแล้วอม ถ้าใครชอบรสหวานก็จะนำน้ำเชื่อมใส่ไปด้วย บางคนอาจใส่ขิงดอง มะพร้าวคั่ว ก็จะได้เมี่ยงที่มีรสชาติหวาน เปรี้ยว เค็ม และมันอร่อย เป็นอาหารว่างหรือของขบเคี้ยวยามนั่งคุยกันฉันเพื่อนบ้านได้เป็นอย่างดี
ในสมัยก่อนจังหวัดลำปางถือว่าเป็นศูนย์กลางการค้าเมี่ยงของภาคเหนือ จะมีผู้คนซื้อขายเมี่ยงกันอย่างคึกคัก เพื่อนำไปขายต่อยังจังหวัดใกล้เคียง เช่น ลำพูน เชียงใหม่ พะเยา แพร่ เป็นต้น เนื่องจากสมัยนั้นรถไฟที่มาจากกรุงเทพฯ สุดปลายทางที่จังหวัดลำปาง อุโมงค์ลอดถ้ำขุนตาลยังไม่ได้สร้าง ลำปางจึงเป็นเส้นทางการคมนาคมที่สำคัญของภาคเหนือตอนบน
ปัจจุบันลำปางได้อนุรักษ์ ชุมชนบ้านป่าเมี่ยง บริเวณอุทยานแห่งชาติแจ้ซ้อน ไว้เป็นแหล่งผลิตเมี่ยงและเป็นแหล่งการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ของจังหวัดลำปางไว้ด้วยครับ
ต้นชาหรือต้นเมี่ยง
ขนาดของใบเมี่ยงที่นำมาทำเมี่ยง
กำลังเก็บเมี่ยงกันครับ
ใบเมี่ยงที่พร้อมจะนำไปทำเมี่ยงครับ
ต้องนำใบเมี่ยงไปนึ่งให้สุกก่อนครับ บนเตา
ใบเมี่ยงที่นึ่งสุกแล้วพร้อมหมัก
นำเมี่ยงไปหมักครับ มีการหมัก 2 แบบ คือหมักในตะกร้ากับหมักในถังปูน
หมักแบบตะกร้า
หมักในถังปูน
ใบเมี่ยงที่หมักแล้วพร้อมจำหน่ายครับ
ว่างๆก็เชิญไปเที่ยวนะครับ ที่บ้านป่าเมี่ยง จังหวัดลำปางครับ