• ซีรี่ย์จีน
• องค์หญิงเว่ยหยาง 2016 The Princess Wei Young
• องค์หญิงของหลานหลิงหวาง 2016 Princess Of Lan Ling King
• จอมนางคู่บัลลังก์ General and I
• กระบี่เทพสังหาร Noble Aspiration 2017
• จอมนางจารชนหน่วย 11 Princess Agent 11
• สามชาติ สามภพ ป้าท้อสิบลี้
• THE LEGEND OF DRAGON PEARL 2017
• SEIGE IN FOG 2018
• THE KING’S WOMAN 2017
• LOST LOVE IN TIMES 2017
• SONG OF PHOENIX 2017
• THE LEGEND OF MINGLAN 2018
• 独步天下 2017 Rule The World
• ผู้พิทักษ์คำสาบาน The Promise Keepers 2020
• The Killing Of Three Thousand Crows 2020
• หมาป่าจอมราชันย์ The Wolf 狼殿下
• ละครจีน แสงจันทราแห่งราชวงศ์ถัง Weaving A Tale Of Love
• มังกรผู้พิชิตหงส์คู่บัลลังก์ The Rebel Princess 2021
• ซีรี่ส์จีนเรื่อง นักรบพเนจร Word Of Honor 2021
• ดาบพิฆาตกลางหิมะ ซีซั่น 1 2 และ 3 Sword Snow Stride
• ซีซั่น 2 และ 3 หาญท้าชะตาฟ้า ปริศนายุทธจักร Joy Of Life
• ทาสปีศาจ ส่วนที่ 1 ซีรี่ย์จีน แนวเซียนเซียที่สนุกน่าติดตาม
• เทียบท้าปฐพี หยางหยาง จ้าวลู่ซือ Who Rules The World
• ดาราจักรรักลำนำใจ Love Like The Galaxy
• แอบรักให้เธอรู้ จ้าวลู่ซือ เฉินเจ๋อหยวน HIdden Love
• หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งฉางอัน สวี่เจิ้งซี โอวหยางนานา younganmeng
• ้จ้าวลู่ซือ หวังอันอวี่ ใน The Last Immortal

Ep.62 General & I 2017 เข้ามาถึงป้ายสุดท้ายของซีรี่ย์เรื่องจอมนางคู่บัลลังก์กันแล้วนะคะ เราอย่าเพิ่งไปตอนจบเลยเน้อะ ทำใจแพร๊พพพพ (ไม่ค่อยปลื้มตอนจบในซีรี่ย์เท่าไหร่ แต่ก็แค่เหล่มองบนเบา เบา เพราะฉากต่อสู้ก็ทำดีอยู่ สงสัยงบหมดเพราะลงทุนทำฉากสงครามสวยๆ ให้พวกเราได้ดูกัน เลยไม่มีงบจัดตอนจบให้สวยงามตามท้องเรื่องที่ผ่านมา..) ขอเขียนเกี่ยวกับตัวละคร(ในซีรี่ย์) องค์ชายเฮ่อเซีย กับองค์ชายเฉินเป๋ย ก่อนนะคะ ชีวิตของตัวละครสองคนนี้น่าสนใจมาก มีใครสังเกตมั้ยเอ่ย ว่าชีวิตสองคนนี้ดูมีเรื่องราวชีวิตที่สลับกัน เริ่มจากตอนเป็นเด็กชีวิตฉูเป๋ยเจียลำบากมาก ชีวิตเร่ร่อน พบเจอแต่เรื่องโหดร้าย คนรังเกียจทั้งแม่ทั้งตัวเอง ไม่มีใครดูแลฉูเป๋ยเจียอย่างดีในตอนเด็ก มีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่รักและดีต่อฉูเป๋ยเจีย ตอนที่ฉูเป๋ยเจียเห็นแม่ถูกคนทำร้าย ฉูเป๋ยเจียได้สาบานไว้ว่าจะแก้แค้นคนพวกนั้น แต่หลังจากที่ฉูเป๋ยเจียได้พบกับไป๋ผิงถิงตอนเด็ก ไป๋ผิงถิงเปลี่ยนแนวคิดและความคิดในการมองโลก มองชีวิต คือเห็นว่าในโลกนี้ยังมีสิ่งดีดี ยังมีความอบอุ่น ยังมีความเอื้ออาทร ความช่วยเหลือจากคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน (คนแปลกหน้า)  ฉูเป๋ยเจียจากที่ไม่เคยเชื่อใจใครมาก่อน แต่แค่เพียงได้รอยยิ้มอย่างอบอุ่นจากไป๋ผิงถิง เป็นรอยยิ้มที่เข้าไปฝังลึกอยู่ในหัวใจของฉูเป๋ยเจีย ทำให้ฉูเป๋ยเจียเปลี่ยนตัวเอง (ไปในทางดี) จนกระทั่งได้เข้าไปอยู่ในวัง ที่นี้ก็มีชีวิตที่ต้องการอะไรก็ได้ล่ะ มีเงินมีอำนาจ ส่วนเฮ่อเซียตั้งแต่เกิด เติบโตขึ้นมาแบบมีพร้อมทุกอย่างพ่อแม่รัก พ่อแม่รวยเว่อร์ ท่านแม่เป็นถึงองค์หญิง ดังนั้นย่อมมีคนรัก(จะจริงไม่จริงไม่รู้ ) มีแต่คนเอาอกเอาใจ อยากได้อะไรก็ได้ ไปไหนมีทหารคอยคุ้มครอง แค่เฮ่อเซียสั่งหรือพูดคำเดียว ทุกคนรอบๆ ตัวก็พร้อมจะทำตามความต้องการ พูดได้ว่าเฮ่อเซียมีทุกอย่าง มีเพื่อนดีดี (คนรับใช้) อย่างตงจั๋ว และไป๋ผิงถิง มีคนให้ความเคารพมากมาย แต่แล้ววันหนึ่งเฮ่อเซียสูญเสียทุกอย่างที่เคยมี ไม่มีใครที่ต้องการจะช่วยเหลือเขา (คนที่เคยดีด้วยก็หลบหน้า) เฮ่อเซียต้องหนีเอาตัวรอดและช่วยตัวเอง คนที่ครั้งหนึ่งเคยให้ความเคารพ กับตามล่าและต้องการชีวิตเฮ่อเซีย เฮ่อเซียรอดชีวิตมาได้ก็เหลือแค่ตงจั๋วกับไป๋ผิงถิง เฮ่อเซียเกลียดฉูเป๋ยเจีย (ต้นเหตุทำลายครอบครัวเฮ่อเซีย) แต่แล้ววันหนึ่งไป๋ผิงถิงคนที่เฮ่อเซียเชื่อใจมากที่สุดใกล้ชิดที่สุดไปตกหลุมรักกับศัตรูตัวร้ายที่เฮ่อเซียเกลียดที่สุด แล้วไป๋ผิงถิงก็จากเฮ่อเซียไป แถมยังไปช่วยฉูเป๋ยเจียต่อต้านตัวเองอีก มันเป็นความกดดันที่ทำให้เฮ่อเซียคิดตลอดเวลาว่าถ้าเขาฆ่าฉูเป๋ยเจียได้ ทุกอย่าง(ในอดีต) ที่เคยเป็นของเฮ่อเซียจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม เฮ่อเซียต้องหาอำนาจก่อนก็เลยต้องหาทางให้ได้แต่งงานกับองค์หญิงแห่งไป๋หลัน แต่พอได้แต่งงานแล้วทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดไว้ ที่ไป๋หลันมันก็มีตัวร้ายที่คอยรังแกเฮ่อเซีย ทำให้เฮ่อเซียเกิดความเครียดสะสมอีก เราคิดว่านะตอนแรกเฮ่อเซียแค่คิดจะแก้แค้นและฆ่าฉูเป๋ยเจียเท่านั้นเพื่อแก้แค้นแทนจิ้งอันหวาง ท่านพ่อ เพราะคนทั้งต้าเหยียนถูกปล่อยข่าวให้เชื่อว่าจิ้งอันหวางคิดก่อการกบฏจึงถูกฆ่าล้างตระกูล แค่อยากจะเคลียร์เรื่องนี้ แต่แล้วพออยู่ใกล้อำนาจ เฮ่อเซียเลยคิดใหญ่ต่อคือหากใครได้ครองบัลลังก์อยากทำอะไรก็ได้ แต่ถ้าลองมาคิดดูดีดี ถ้าจำกันได้จะเห็นว่าพ่อของเฮ่อเซียฆ่าตัวตายเอง ฉูเป๋ยเจียไม่ได้เป็นคนฆ่า ..แล้วทำไมพ่อของเฮ่อเซียต้องฆ่าตัวตาย?? ตรงนี้แหละที่น่าคิด เพราะถ้าพ่อเฮ่อเซียฆ่าตัวตายก็แสดงว่าพ่อเฮ่อเซียมั่นใจว่าพอลูกชายเห็นศพตัวเองแล้วจะต้องล้างแค้นแน่ๆ คือต้องการให้เฮ่อเซียล้างแค้น แต่แม่ของฉูเป๋ยเจียถ้าจำกันได้ นางฆ่าตัวตาย นางต้องการปกป้องลูกให้อยู่ในวังอย่างปลอดภัย มีชีวิตที่ดี ไม่บอกเป๋ยเจีีย (เห็นมะก็ไม่มีการแก้แค้น) ว่าแม่ของฮ่องเต้สั่งให้นางฆ่าตัวตาย... ส่วนไป๋ผิงถิง..ตัวแปรสำคัญ พวกเราจะเห็นว่าไป๋ผิงถิงมีเวลาพบและอยู่กับฉูเป๋ยเจียตอนเด็กแค่แป๊บเดียวเองแต่ฉูเป๋ยเจียจดจำมาตลอด(ฝังใจ) ส่วนเฮ่อเซียได้อยู่กับไป๋ผิงถิง 15 ปี แต่พอเกิดเรื่องกับจิ้งอันหวาง เฮ่อเซียห่างจากผิงถิงแป๊บเดียว เฮ่อเซียก็สงสัยและเริ่มไม่ไว้ใจในตัวไป๋ผิงถิงแล้ว...เห็นความแตกต่าง.... ฉูเป๋ยเจียยอมที่จะเสียสละชีวิตตัวเอง ทั้งขัดคำสั่งฮ่องเต้ต้าจิ้นเพื่อไป๋ผิงถิง คือยอมทุกอย่างขอแค่ให้ได้อยู่กับผิงถิง แต่เฮ่อเซียไม่ เฮ่อเซียเห็นการแก้แค้นสำคัญกว่าผิงถิง เพราะฉะนั้นเฮ่อเซียไม่ได้รักผิงถิง เฮ่อเซียมักจะคิดถึงตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก ...ฉูเป๋ยเจียไม่สนว่าผิงถิงจะเป็นคนใช้ใครมาแต่งงานก็จะมีภรรยาคนเดียว ..แต่เฮ่อเซียให้ผิงถิงได้แค่เป็นเมียน้อย (สนม)...แต่ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าถ้าเฮ่อเซียอยู่ใกล้ผิงถิง เฮ่อเซียจะอ่อนโยนลง จะเห็นได้จากหลายๆ ครั้งถึงแม้เฮ่อเซียจะตัดสินใจฆ่าไป๋ผิงถิงแต่พอได้เจอหน้ากันจริงๆ เฮ่อเซียจะนึกถึงอดีตตลอดจะพยายามขอให้ผิงถิงกลับมาอยู่ข้างตัวเอง.... .......................................................................... ตอนที่ 62 ภาพเหตุการณ์ย้อนหลังที่ทำให้แม่ทัพฉีเทียนยกทัพมาช่วยฉูเป๋ยเจีย หนวดพิฆาตนาย อยู่กับใครนายตายเรียบ.... เจ้าหนวด (ตัวนี้อยู่กับใครนายตายหมด) แอบเอาจดหมายมาวางไว้ในที่พักของแม่ทัพฉีเทียน ข้อความในจดหมายเขียนไว้ว่าเฮ่อเซียเป็นคนฆ่าองค์หญิงเหย้าเทียน (ไอ้หนวดนี่แหละตัวยุ ตัวดีจริงๆ เลย) และแม่ทัพฉีควรฆ่าเฮ่อเซียที่เป็นคนอำมหิตมาก...หลังจากอ่านข้อความแล้วแม่ทัพฉีเทียนออกมาประกาศกับเหล่าทหารว่าต่อไปนี้พวกเราควรตาสว่างได้แล้ว มองดูเฮ่อเซียดีดี เฮ่อเซียเป็นลูกผู้ชายแบบไหนกัน ผู้ชายที่ฆ่าองค์หญิงของพวกเรา พวกเราต้องแก้แค้นให้องค์หญิง....ทหารไป๋หลันในกองทัพของแม่ทัพฉีทุกคนตะโกน "ต้องแก้แค้น ต้องแก้แค้นให้องค์หญิง" แม่ทัพฉีเทียน.... เฮ่อเซียรู้ว่าไป๋ผิงถิงคือจุดอ่อนของฉูเป๋ยเจีย จึงหันหน้าเข้าโจมตีเมืองจินโหรวอย่างเต็มพิกัด ไป๋ผิงถิงสั่งให้ปิดประตูเมืองและเตรียมพร้อมประจัญบาน  ด้านในเมืองหยางเฟิ้งถามผิงถิงว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง ผิงถิงบอกให้หยางเฟิ้งกับจุ๋ยจวี้รีบหนีไปพร้อมเด็กๆ จุ๋ยจวี้คุกเขาบอกข้าไม่ไปขอให้ข้าอยู่กับพี่สาวไป๋ ให้ข้าอยู่กับท่านที่นี้ จุ๋ยจวี้บอกในที่สุดข้าได้พบท่านแล้วต่อให้ข้าต้องตายข้าก็ต้องการอยู่ข้างๆ ท่าน หยางเฟิ้งก็ไม่ยอมไปเช่นกัน..ผิงถิงบอกหยางเฟิ้งขอร้องให้หยางเฟิ้งหนีไปเพราะต้องการให้เด็กๆ ปลอดภัย หยางเฟิ้งเลยโอเค บอกข้าจะพาเด็กๆ ไป แต่ข้าขอให้เจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ หยางเฟิ้งบอกพวกเราจะรอเจ้าที่หมู่บ้านเม๋ยหลิน.. ผิงถิงบัญชาการให้ทหารใช้ทางเล็ก อย่าใช้ทางใหญ่เพราะทางเล็กๆ จะทำให้ทหารไป่หลันเข้ามาทีละน้อยๆ ถ้าใช้ทางใหญ่ทหารไป๋หลันจะกรูกันเข้ามา...แต่ถึงแม้จะเป็นแผนที่ดีแต่ทหารของไป๋หลันมีมากทำให้แพ้และแม่ทัพเฉินมู่โดนฆ่าตาย...... ผิงถิงบอกจุ๋ยจวี้ว่าข้าต้องออกไปเพื่อหยุดเฮ่อเซีย นี่เป็นโชคชะตาของข้า ตั้งแต่ท่านพ่อข้าสอนข้าเรื่องพิชัยสงครามข้าก็รู้ว่าซักวันหนึ่ง วันนี้ต้องมาถึง ผิงถิงบอกจุ๋ยจวี้เจ้าอย่าห้ามข้าเลย ข้าต้องทำตามโชคชะตานี้... ด้านนอก กลุ่มทหารของต้าเหลียงและต้าจิ้น เสียสละตัวเอง จุดไฟเผาตัวเองแล้วเข้าไปตะลุมบอลกับทหารเฮ่อเซีย..."พวกเราจะสู้ให้ถึงที่สุด ต่อให้แลกด้วยชีวิตถ้าหยุดเฮ่อเซียได้ นั่นก็คุ้มค่าแล้ว" ผิงถิงถึงไปบนเวทีและเริ่มตีกลอง เพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้เหล่าทหาร เฮ่อเซียสั่งให้ทหารจับตัวผิงถิงให้ได้แบบเป็นๆ แต่แม่ทัพของไป๋หลันสั่งทหารให้ฆ่าผิงถิงซะ ...พานลู่ตะโกนบอกแม่ทัพฉูให้ไปช่วยผิงถิง.... แพนทีน ผมสยาย...ฉากตีกลองเรียกขวัญกำลังใจทหาร ตงจั๋วได้รับบาดเจ็บ แต่ก็มองไปที่ผิงถิงอย่างเป็นห่วง...แซ่บ 13 มาพอดีช่วยชีวิตผิงถิงจากทหารไป๋หลันไว้ได้ แซ่บ 13 บอกข้าจะตีกลองช่วยเจ้าอีกกลอง...ผิงถิงเห็นแม่ทัพฉูได้รับบาดเจ็บและบอกแซ่บ 13 ให้รีบไปช่วยแม่ทัพฉู....แซ่บ 13 เหาะลงมาช่วยแม่ทัพฉู "นี่ข้ามาช้าไปมั้ย??" แม่ทัพฉูบอก "มันจะดีมากถ้าเจ้ามาเร็วกว่านี้"...... มาแบบรับเชิญแค่ในซีรี่ย์ ส่วนในนิยายไม่มีนะคะฉากนี้ ... โตมาด้วยกัน ทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา.. ..ส่วนเฮ่อเซียกำลังเดินตรงไปที่ผิงถิง เฮ่อเซีย---ผิงถิง เจ้ามักจะเล่นกับความรู้สึกของข้า และมักจะได้ผลเสมอ ผิงถิง---เฮ่อเซีย ท่านแพ้แล้ว เฮ่อเซีย---(ยิ้ม) ข้างั้นเหรอ ได้ข้ายอมรับตอนนี้ข้ากำลังจะทำลายที่นี้ให้ราบ และเจ้าก็ด้วยผิงถิง  ผิงถิง---เฮ่อเซีย ท่านเลือกเดินทางผิดแล้ว เฮ่อเซีย---ถึงเวลานี้แล้ว ข้าเลือกทางถูกหรือผิด ก็ไม่มีความหมายอะไร ข้าคิดไม่ถึงว่าเมืองจินโหรวจะเป็นเมืองที่เราจะมาตายด้วยกัน เจ้าจำได้มั้ยเจ้าพูดอะไรไว้เมื่อตอนที่จิ้งอันหวางถูกทำลาย? ผิงถิง---ข้าจำได้ ข้าบอกว่าข้าจะติดตามท่านไป เป็นคนรับใช้ท่าน หรือ เป็นภรรยาท่าน เราจะหาที่สงบๆ สวยๆ อาศัยอยู่กัน ข้าจะเล่นพิณให้ท่านได้รำกระบี่ แต่เมื่อมองกลับไปมันกลายเป็นฝันร้ายแทนที่จะเป็นฝันดีของเรา นายน้อยตอนนี้ยังไม่สายเกินไป ข้าจะขอร้องฉูเป๋ยเจีย และเขาจะไม่ฆ่าท่าน (เอ่ยชื่อเฮียฉู ต่อหน้าเฮ่อเซียได้ไงแม่ผิงถิง เฮ่อเซียเกลียดเฮียฉูที่ซู๊ดด) เฮ่อเซีย---ข้าไม่มีวันขอร้องฉูเป๋ยเจีย เพราะฉูเป๋ยเจียฆ่าท่านพ่อของข้า ฮึ ถ้าข้าพรากเจ้าไปจากฉูเป๋ยเจียมันจะทำให้ฉูเป๋ยเจียทรมานมากกว่าตาย ผิงถิง---(หัวเราะ) ฆ่าข้างั้นเหรอ ถึงแม้ข้าจะตาย เขาก็ได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ที่ยิ่งใหญ่อยู่ดี ชาตินี้ข้าได้พบฉูเป๋ยเจีย ได้รักเขา ได้ช่วยให้เขาสำเร็จสมปราถนา ถึงข้าฆ่าก็คุ้มค่าที่สุดแล้ว เฮ่อเซีย---ในที่สุด ก็เป็นผู้หญิงที่มักจะเสียสละชีวิตตนเองเพื่อผู้ชาย ถ้าข้าเป็นฉูเป๋ยเจียข้าจะยกเลิกทุกอย่างไม่ต้องการอำนาจ ไม่ต้องการแผ่นดิน ไม่ต้องการความร่ำรวย ขอเพียงแค่ข้ามีเจ้า (เฮ่อเซียนึกถึงองค์หญิงเหย้าเทียน) -------- เหย้าเทียน---ท่านพี่ข้าขอฝากไป๋หลันไว้ในมือของท่าน หากไม่มีข้า ท่านจะมีอิสระมากขึ้น ข้าหวังให้ท่านได้ประสบความสำเร็จตามความปราถนา ---------   เฮ่อเซีย---ผิงถิง พวกเราหยุดทุกอย่าง จบทุกอย่างไว้ที่นี่ ผิงถิง---(หลับตา พร้อมเตรียมตัวตาย แต่แม่ทัพฉูมาขวางไว้ทัน ) แม่ทัพฉู---ผิงถิง ในที่สุดข้าก็กลับมาทัน (จากเหตุการณ์ครั้งเก่าที่บ้านสวนไผ่ที่มาไม่ทัน) ม่อหราน สั่งทหาร ...ตั้งด่านยุทธการรอเสียบ.... เฮ่อเซียสู้กับแม่ทัพฉู แม่ทัพฉูเสียเปรียบเพราะไม่มีดาบละ (แต่เฮ่อเซีย นี่เราก็เตือนหลายครั้งละว่าให้เลือกดาบยาวๆ มาสู้ วันนี้เอาดาบสั้นมาอีกละ ) เฮ่อเซียมองแม่ทัพฉูอย่างดูถูก เจ้าชนะทุกอย่างอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง (เงื้อมดาบจะฆ่าแม่ทัพฉู)  รู้ว่าเฮียเหนื่อย เฮียบาดเจ็บ เฮียล้ม ... แต่เฮียห้ามหลับตา... หลับใส่ซะงั้น .....เกลียดฉากนี้มาก จากใจเลย... ...ผิงถิงวิ่งมาดันพุงเฮ่อเซีย ถอย ถอย ถอย....กะดันตกเวที...ผิงถิงหันมาบอกแม่ทัพฉู ไม่ต้องเสียใจ อย่ากังวล ขอให้ดูแลฉางเสี่ยวให้ดี....... ระดับแม่ทัพใหญ่ ถูกผู้หญิงดันร่วงได้ไง...ฉากนี้ก็ไม่สมเหตุสมผลเลย... ผิง..........ถิง............. ....เฮ่อเซียคิดถึงเหย้าเทียนวิ่งเข้ามาขวางตอนที่แม่ทัพฉูจะฆ่าเฮ่อเซีย.............ก่อนจะตกจากเวที เฮ่อเซียก็ตระหนักว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในชีวิตคือองค์หญิงเหย้าเทียน เฮ่อเซียน้ำตาคลอและไหลอาบสองแก้ม มองเห็นผิงถิงเป็นหน้าขององค์หญิงเหย้าเทียนภรรยาของเขา ....(เห็นรอยยิ้มของเฮ่อเซียมั้ย สงสารอะ ทั้งอ่อนโยนทั้งเศร้า ทั้งเสียใจ) โอ้ววว ร้องเพลงอะไรดี...  สิ่งใดดูเหมือนมีค่า..... (ต้องร้องเพลงพี่หนุ่ยอำพล) คนไขว่และขว้ากันไป..... ไม่ขอแย่งยื้อให้เหนื่อยใจ.... ฉันขอเธอ...คน..เดียว... เฮ่อเซียผลักผิงถิงลอยกลับขึ้นไปบนเวที และตัวเองก็ลอยตกลงมาโดนกองทัพทหารของม่อหรานที่รออยู่เสียบ.....เฮ่อเซียเห็นองค์หญิงเหย้าเทียนยิ้มและภาพแห่งความสุข เวลาเก่าๆ ย้อนมา แล้วก็หลับตาสิ้นลมหายใจ... นายน้อยไปแล้ว.... แม่ทัพฉูกอดผิงถิงแน่น บอกต่อจากนี้ไปพวกเราจะไม่แยกจากกันอีก...ผิงถิงเจ้าโกหกข้า... สงครามจบลง...ที่บริเวณหน้าผา แซ่บ 13 บอกลาผิงถิง ผิงถิงถามแซ่บ 13 ว่าจะกลับไปที่เหยียนวิลล่าเหรอ แซ่บ 13 บอกไม่มีเหยียนวิลล่าอีกแล้วเพราะโลกนี้สงบแล้ว...ผิงถิงถามแซ่บ 13 ว่าอยู่กับพวกเรามั้ย แซ่บ 13 บอกข้าไม่อยู่ยิ่งอยู่ยิ่งเจ็บปวดที่เห็นท่านสองคนรักกัน.....แล้วก็แยกย้ายกันไป จบด้วยฉากแม่ทัพฉู กับผิงถิงเดินเข้าท้องพระโรงต้าจิ้นในฐานะ ฮ่องเต้กับราชินี.... (จบละ อะไรแว๊ ) ในนิยาย เฮ่อเซียไม่ได้ร่วงลงมาตายด้านล่างเวที แต่ถูกแม่ทัพฉูฆ่าตาย เฮ่อเซียรู้ว่าแม่ทัพฉูกังวลเรื่องความปลอดภัยของผิงถิง เฮ่อเซียจึงพุ่งเป้าไปที่ผิงถิง ในขณะที่เฮ่อเซียกำลังจะฆ่าผิงถิง เฮ่อเซียมองตาผิงถิง เฮ่อเซียก็เห็นดวงตาที่เข้มแข็งของผิงถิง ไม่มีความหวาดกลัว .... แล้วทันใดนั้นเฮ่อเซียก็รู้สึกปวดที่หัวใจ เห็นเลือดหยดลงมาแดงฉ่าน แม่ทัพฉูแทงเฮ่อเซียจากด้านหลัง ตงจั๋วรีบวิ่งมา แม่ทัพฉูกำลังจะฟันดาบไปที่ตงจั๋ว ผิงถิง กระโดดมาจับมือแม่ทัพฉูพร้อมตะโกน "อย่าฆ่าตงจั๋ว"... เฮ่อเซียได้รับบาดเจ็บ สั่งให้ทหารหันหน้าไปทางตะวันตก (รวมกับอีกทัพหนึ่ง) แม่ทัพฉูรีบพาผิงถิงขึ้นม้าและถามผิงถิงว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บมั้ย ผิงถิงส่ายหน้าและบอกว่าไม่บาดเจ็บ และก็ถามอีกว่าเฮ่อเซียได้รับบาดเจ็บมากมั้ย...แม่ทัพฉูโกรธบอก ข้าไม่รู้หรอกว่าเขาบาดเจ็บมากมั้ย แต่ข้าขอให้เขาบาดเจ็บหนักๆ เขาเกือบฆ่าเจ้า... แม่ทัพฉีเทียนเห็นว่าเฮ่อเซียกำลังกลับไปรวมตัวกับทหารอีกกองทัพหนึ่ง จึงถามแม่ทัพฉูว่าพวกเราควรทำอย่างไรต่อไป แม่ทัพฉูยิ้ม บอกเดี๋ยวแม่ทัพเซ่อยี่จะมาถึงละ ทหารต้าเหลียงที่ถูกเฮ่อเซียบังคับให้มารบจะต้องแยกตัวออกมา ไม่มีใครจะรบเพื่อเฮ่อเซีย...เช่นเดียวกับทหารของต้าจิ้นที่ถูกบังคับให้ยอมแพ้ เมื่อเขาได้ยินเสียงข้า แม่ทัพฉูเป๋ยเจียพวกเขาจะต้องสู้กับเฮ่อเซีย ไม่มีทหารต้าจิ้นจะรบเพื่อเฮ่อเซียอีกต่อไป เฮ่อเซียได้ยินเสียง มองออกไปก็เห็นว่าตนถูกทหารล้อมไว้ทั้ง 4 ด้าน เห็นธงเขียนคำว่า "ถิง" เฮ่อเซียรู้ทันทีว่าชื่อนี้มาจากอะไร (แม่ทัพฉูตัดสินใจเป็นแม่ทัพสูงสุดเพื่อนำทัพสู้กับเฮ่อเซีย จึงให้ชื่อใหม่กับกองทัพ (ต้าจิ้น ต้าเหยียน ต้าเหลียง ไป๋หลัน) ว่า  ถิง แม่ทัพฉูบอกว่าสัญญาไว้กับผู้หญิงที่เขารักว่าจะทำให้โลกนี้สงบสุขให้ได้เพื่อให้ลูกหลานได้อยู่อย่างสงบ พวกท่านทุกคน (ทหาร) ได้โปรดจำไว้ว่าพวกเรากำลังต่อสู้ ไม่ใช่เพื่ออำนาจ ไม่ใช่เพื่อสมบัติเงินทอง ไม่ใช่เพื่อตำแหน่ง แต่พวกเรากำลังสู้เพื่อคนที่เรารัก) เฮ่อเซียบาดเจ็บหนัก ทรุดลงบนหลังม้า ตงจั๋วรีบมาดูเฮ่อเซียและคุกเข่าคอยดูอากาน เรียกตลอด "นายน้อย นายน้อย" ตงจั๋วร้องไห้เสียงดัง เพราะเฮ่อเซียไม่ตอบ พอทหารได้ยินตงจั๋วร้องไห้ พวกทหารไป๋หลันก็รู้ละว่าพวกตนเองพ่ายแพ้แล้ว (แม่ทัพตาย)..ทหารต่างทิ้งอาวุธลง.....ผิงถิงมองเห็นเฮ่อเซียนอนราบกับพื้น ก็รีบวิ่งไปดู แม่ทัพฉูเป็นห่วงก็ตามผิงถิงมาด้วย ผิงถิงมาถึงร่างของเฮ่อเซีย...บอกตงจั๋ว ให้ข้าดูเฮ่อเซียซิ...ผิงถิงคุกเข่า มองเลือดที่ไหลออกมา มองหน้าที่คุ้นเคยของเฮ่อเซีย มองตา ปาก จมูก นึกถึงเรื่องอดีต "เจ้าอยู่นิ่งๆ อยู่ตรงนี้ ข้าจะวาดรูปเจ้า" เป็นคำพูดแรก ๆ ที่เฮ่อเซียพูดกับผิงถิงตอนที่ผิงถิงได้เข้ามาอยู่ในจิ้งอันหวางครั้งแรก...ท่านเปรียบเสมือนพู่กันชั้นเยี่ยม ทำไมถึงได้เขียนเรื่องราวโหดร้ายเช่นนี้?.... โอรสของจิ้งอันหวางผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ที่เกือบได้เป็นจักรพรรดิ์ครองทั้ง 4 แคว้น ท่านคงเสียใจที่ไม่สามารถไขว่คว้าความสุขต่างๆ ไว้ได้ ความสุขหายไป...."นายน้อย" ผิงถิงเรียกเฮ่อเซีย..... เฮ่อเซียค่อยๆ เปิดตาและขยับริมฝีปาก...เฮ่อเซียเห็นผิงถิง..."เจ้ากลับมาหาข้าได้ใช่มั้ย? .... ผิงถิง---(พยักหน้า) ข้ากลับมาแล้ว นายน้อย เฮ่อเซีย--- ทำไมเจ้าเรียกข้าว่านายน้อย? ผิงถิง---(อึ้ง พูดไม่ออก) เฮ่อเซีย---(ยิ้ม) องค์หญิง องค์หญิง มาซิมาดูนี่ ข้าสัญญาไว้ข้าจะทำมงกุฏราชินีให้ท่าน ข้านำมันมากับข้าด้วย....มงกุฏที่สวยที่สุดทำจากเครื่องประดับมีค่าที่สุดในโลก ข้าทำเพื่อภรรยาของข้า เจ้าดูซิข้ารวมแผ่นดินเข้าด้วยกันแล้ว ข้ารู้แล้วว่าข้าทำเพื่ออะไร ข้าทำเพราะข้าต้องการให้เจ้ายิ้ม ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า เหมือนครั้งแรกที่ข้ามาไป๋หลัน ข้าเปิดม่านและข้าเห็นเจ้ายิ้ม ข้าจะรำดาบเพื่อเจ้า ข้าจะปักดอกไม้บนผมให้เจ้า ข้าจำเรือนผมอันเงางามของเจ้าได้  ชายาของข้าเจ้าจะเป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก จากนี้ไปไม่มีใครจะสู้เจ้าได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าร้องไห้คนเดียวอีกแล้ว (เฮ่อเซียร้องไห้) ผิงถิงจับมือของเฮ่อเซียแน่น เห็นดวงตาของเฮ่อเซียเหม่อมองไปเหมือนฝันอยู่ เฮ่อเซียรำพึงอย่างเดียว "องค์หญิง นี่ไงมงกุฏราชินี มง กุฏ รา ชิ นี ท่านเห็นมั้ย..... ผิงถิงบอกข้าเห็นแล้ว ......เฮ่อเซียได้ยิน (คิดว่าเป็นเสียงเหย้าเทียน) ก็ผ่อนคลาย ยิ้ม แล้วยื่นมือขึ้นไปบนฟ้า พยายามจะสัมผัสภาพขององค์หญิงในหัวใจเขา แล้วก็ขาดใจตาย......ผิงถิงยังคงคุกเข่าอยู่ และพูดว่านายน้อยตายแล้ว...เขาไม่เป็นองค์ชายของจิ้งอัน เขาไม่เป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ เขาไม่เป็นปิศาจสำหรับทุกประเทศอีกแล้ว เขาเป็นเพียงเฮ่อเซีย เฮ่อเซียคนที่รักองค์หญิงเหย้าเทียน เฮ่อเซียคนที่ถึงตายก็ยังคงคิดถึงแต่องค์หญิงเหย้าเทียน ภรรยาของเขา...นายน้อยของข้าในที่สุดก็ตระหนักแล้วว่าเขาไม่ได้โดดเดี่ยว เขามีภรรยาที่น่ารัก คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ เวลาที่เขามีทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นเวลาเดียวกับที่เขาสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง.....เหนื่อย หัวใจแตกสลาย.....แม่ทัพฉูกอดผิงถิง หลังจากสงครามจบลง ประชาชนอยู่กันอย่างสงบสุข แต่แต่ละประเทศไม่มีสายเลือดราชวงศ์ของตนเหลืออยู่เลย ประชาชนต้องการให้มีผู้นำประเทศคนใหม่และไม่มีใครเหมาะสมเท่าฉูเป๋ยเจีย เฮ่อเซียใช้เวลาตลอดทั้งชีวิตพยายามจะครอบครองทั้ง 4 ประเทศ แต่ในท้ายที่สุดเขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ.... ที่บ้านของเซ่อยี่... ลูกของหยางเฟิ้งกับฉางเสี่ยวกำลังเล่นกัน ลูกของหยางเฟิ้งสอนฉางเสี่ยวให้เรียกดาบ ว่าดาบ ฉางเสี่ยวเรียกว่ามีด(ทำครัว)...ลูกหยางเฟิ้งวิ่งไปหาพ่อ(เซ่อยี่) บอกให้บอกฉางเสี่ยวทีว่าอาวุธนี้เรียกว่า ดาบ ไม่ใช่มีดทำครัว...พานลู่เดินเข้ามาได้ยิน เลยบอกว่าถ้าฉางเสี่ยวอยากเรียกว่ามีดทำครัวก็ปล่อยให้เขาเรียกไปเถอะ .....แล้วก็หัวเราะ บอกแม่ทัพเซ่อยี่ว่าข้ามาหาท่านเพื่อขอชาดื่ม... แม่ทัพเซ่อยี่บอก นี่เจ้าไม่อายบ้างหรือ เดินมาขอชาดื่มแบบนี้...พานลู่บอกทำไมข้าต้องละอายด้วยอะท่าน ไม่มีอะไรผิดซักหน่อยข้าเป็นพ่อทูลหัวของลูกท่านด้วย....จุ๋ยจวี้ได้ยินถามพานลู่ว่า..มันจะมีประโยชน์อะไรที่เขาจะได้เจ้าเป็นพ่อทูลหัว......พานลู่บอก ก็เขาก็จะมีแม่ทูลหัวที่สวยมากด้วยไง...หยางเฟิ้งยิ้มแล้วบอกลูกข้าช่างโชคดีจริงๆ ..แล้วทุกคนก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข.. ในวันทำพิธีพ่อทูลหัว แม่ทัพรู่ฮ่าน แม่ทัพม่อหราน และฉูเป๋ยเจียมาถึง นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนมารวมตัวกันหลังจากที่เฮ่อเซียตายไปแล้ว....ทุกคนเริ่มพูดคุยกันเรื่องเฮ่อเซีย ..อาจารย์ของจุ๋ยจวี้บอก ใครจะคิดว่าเฮ่อเซียมาพ่ายแพ้อยู่ที่เมืองจินโหรว พวกเรานี่ช่างโชคดีจริงๆ .....เซ่อยี่ถามท่านหมอ "ท่านหมายความว่าอย่างไรที่ว่าพวกเราโชคดี"....ท่านหมอบอกถ้ากองทัพไป๋หลันไม่แยกไปหลายทาง ผลของสงครามพวกเราคงเละ...พานลู่ไม่เห็นด้วย บอก "ท่านพ่อตาในสงครามพวกเรารบด้วยใจ มีเป้าหมาย เฮ่อเซียไม่มีทหารที่จงรักภักดีก็เท่ากับว่าเขาแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว....แม่ทัพทุกคนเห็นด้วย.....แต่อย่างไรก็ตามศึกที่จินโหรวยังไงก็อันตรายมากอยู่ดี เพราะทหารของเฮ่อเซียทั้ง สองกองทัพไม่ได้รับผลกระทบจากเสบียงที่ปนเปื้อน ..(ม่อหรานพูด).....แม่ทัพเซ่อยี่เสริมขึ้นพวกเรานำทัพมาได้ทันเวลากันพอดีและทัพของไป๋หลันเองก็ตัดสินใจสู้กับเฮ่อเซีย (ทัพของฉีเทียน)..... หยางเฟิ้งบอกทุกคนว่ามันน่าจะถึงเวลาละนะที่พวกเราต้องแต่งตั้งฉูเป๋ยเจียเป็นฮ่องเต้ แทนที่เราจะเรียกว่าองค์ชายต่อไป...ฉูเป๋ยเจียหัวเราะ บอกข้าไม่อยากเป็น ข้าก็ไม่มีโอกาสได้คุยสนุกสนานแบบนี้กับพวกท่านนะซิถ้าข้าเป็นฮ่องเต้ ข้าสัญญากับผิงถิงไว้ข้าต้องการแค่ทำให้โลกนี้สงบสุข ...ทุกคนต่างพูดขึ้นว่า ก็ท่านนั้นแหละฉูเป๋ยเจีย ถ้าท่านไม่ปกครองแผ่นดินแล้วใครจะสร้างความสงบสุขให้แผ่นดินได้ละ... "ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ประชาชนกำลังยินดีที่จะมีการฟื้นฟูจิ้งอันเพื่อให้เป็นสถานที่สำคัญ ประชาชนต่างเสนอตัวช่วยมากมาย มีการบริจาคเงินมากมายเพื่อจัดเก็บหนังสือและทำนุบำรุงตำหนักจิ้งอันหวาง ตอนนี้ตงจั๋วกำลังดูแลอยู่....ฉูเป๋ยเจียบอกผิงถิงรอที่จะพบตงจั๋วอยู่ นางกังวล..แม่ทัพรู่ฮ่านบอกฉูเป๋ยเจียว่าตงจั๋วฝากจดหมายมาให้ผิงถิง บอกเขาต้องการอยู่ที่วังจิ้งอัน เขาอยากอยู่ช่วยและดูแลวังจิ้งอัน ..ผิงถิงรู้สึกผ่อนคลาย และวางใจว่าตงจั๋วสบายดี และดูแลวังจิ้งอันได้ดีแน่นอน......หยางเฟิ้งขอให้ฉูเป๋ยเจียรักษาสัญญา ฉูเป๋ยเจียบอกเขาจำได้ สัญญาที่จะดูแลผิงถิงให้ดี หยางเฟิ้งบอกผิงถิงต้องเศร้าโศกมากจากการตายของเฮ่อเซีย เขาโตมาด้วยกัน ฉูเป๋ยเจียบอกเวลาช่วยรักษาแผลใจได้.... ฉางเสี่ยว ผิงถิง และฉูเป๋ยเจีย เดินด้วยกัน ฉูเป๋ยเจียกอดผิงถิงและลูกจากด้านหลัง...ฉางเสี่ยวขอไปวิ่งเล่น...ผิงถิงบอกฉูเป๋ยเจียว่ากำลังคิดถึงมงกุฏราชินี..เป๋ยเจียแปลกใจที่ทำไมผิงถิงคิดถึงสิ่งของนั้น ..ผิงถิงบอกไม่ใช่มงกุฏราชินีของข้า ข้าหมายถึงมงกุฏราชินีขององค์หญิงเหย้าเทียน ท่านยังจำได้มั้ย..ฉูเป๋ยเจียบอกจำได้ ทำไมเหรอ...ผิงถิงหลับตาแล้วพูดว่า สัญญา 5 ปี สงบศึก การตายของสององค์ชายน้อยแห่งต้าจิ้น ผิงถิงประท้วงอดอาหาร....อย่างน้อยโอกาส 3 ครั้ง.....เป๋ยเจียถามหมายความว่าอย่างไร โอกาส 3 ครั้ง....เป๋ยเจียบอก ข้าไม่ใช่เฮ่อเซีย และเจ้าไม่ใช่องค์หญิงเหย้าเทียน..... ผิงถิง--- ข้าไม่ใช่องค์หญิงเหย้าเทียน และท่านไม่ใช่เฮอ่เซีย ....ข้าเป็นผิงถิงผู้ก่อเรื่อง ผิงถิงผู้โง่เขลา ผิงถิงผู้เป็นปีศาจ ผิงถิงผู้อ่อนโยน ทุกๆ ผิงถิง จะเป็นคนที่ฉูเป๋ยเจียรักใช่มั้ย?? ฉูเป๋ยเจีย---(ไม่ตอบ แค่กอดแน่นขึ้น) จบบริบูรณ์ ............................................ ส่วนคู่ของม่อหราน.... หลังจากฉูเป๋ยเจียได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ของต้าถิงแล้ว มีเจ้าเมืองส่งองค์หญิงที่เป็นลูกสาวมาให้เป็นสนมของฉูเป๋ยเจีย ผิงถิงจัดการโดยใช้สมอง (ฉูเป๋ยเจียไม่เคยได้เห็นหน้าบรรดาสาวๆ ที่เหล่าเจ้าเมืองส่งมาให้เป็นนางสนมเลยซักกะคนเดียว) บอกให้ลองอยู่กับผิงถิง 3 วัน หากหลังจาก 3 วันแล้วคิดว่าอยู่ได้ ก็จะแต่งตั้งให้เป็นสนม...แต่พอองค์หญิงเห็นความรักของผิงถิงกับฉูเป๋ยเจียแล้วก็ขอถอนตัว ในเวลาที่กำลังจะกลับเมือง ม่อหรานตามไปและขอองค์หญิงแต่งงาน แล้วก็อยู่กันอย่างมีความสุข.... เจ้าเมืองก็ไม่โกรธเพราะม่อหร่าน แซ่ "ฉู" เหมือนกับฉูเป๋ยเจีย...(อิอิ ใครรู้บ้าง)..."ฉูม่อหราน" ..... ...........................................   Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2560     Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2560 16:51:00 น. Counter : 9896 Pageviews.   9 comment Share Tweet

Ep.60-61 General & I 2017 ตอนที่ 60 - 61 ไป๋ผิงถิงและเหล่าแม่ทัพต้าจิ้นช่วยกันตรวจและรวบรวมอาวุธและโล่ห์ แม่ทัพบอกผิงถิงว่าเรามีพอสำหรับทหารทุกคน ผิงถิงบอกอืมใช่ก็เรามีทหารอยู่แค่ห้าร้อยคนเองไม่ได้มีห้าพันคน แม่ทัพต้าจิ้นตกใจ ฮะ จริงเหรอท่านเรามีทหารแค่ห้าร้อยคนเอง ผิงถิงบอกข้าจะให้ทหารท่านทั้งห้าร้อยคนนี้ เมื่อเฮ่อเซียเข้ามาโจมตีจิ นโหรว ท่านแม่ทัพจงช่วยป้องกันเมืองและพาประชาชนอพยพไป ไม่ว่าอย่างไรข้าจะอยู่ที่นี่ อยู่ที่จินโหรว... ทางด้านแม่ทัพฉูกับพานลู่แอบลอบเข้ามาในค่ายทหารของแม่ทัพฉีเทียน แม่ทัพฉีเทียนกำลังนั่งอ่านจดหมายจากเฮ่อเซีย เฮ่อเซียสั่งให้แม่ทัพฉีสืบเรื่องการตายของแม่ทัพจูและจับคนร้ายให้ได้ ถ้าแม่ทัพฉีทำไม่ได้ต้องถูกลงโทษตามกฏทหาร...แม่ทัพฉีสูดหายใจยาวๆ หลังจากอ่านข้อความของเฮ่อเซียแล้ว แม่ทัพฉีบอก ให้ทหารไปบอกทหารที่มาส่งจดหมายจากเฮ่อเซียว่าตอนนี้ทหารของข้าเกิดป่วยเป็นโรคประหลาด ต่างไม่มีแรงไม่สามารถจะออกไปรบได้ ...ทหารเตือนแม่ทัพฉี ท่านแม่ทัพงั้นก็หมายถึงท่านกำลังขัดคำสั่งเฮ่อเซียซิ...แม่ทัพฉีบอกเจ้าบอกเฮ่อเซียเหมือนที่ข้าบอกเจ้านี่แหละ แล้วคืนนี้ไม่ต้องให้ใครเข้ามารบกวนข้า ข้าต้อง การอยู่คนเดียว....หลังจากทหารออกไปแล้ว แม่ทัพฉีรินเหล้าใส่แก้ว แล้วได้ยินเสียงฝีเท้า...แม่ทัพฉีตะโกนข้าบอกแล้วไงห้ามใครหน้าไหนเข้ามารบกวนข้าคืนนี้ ออกไปซะ...แม่ทัพฉูรับแก้วเหล้าของแม่ทัพฉีไว้ได้และเดินมานั่งตรงข้ามกับแม่ทัพฉี (ฉู กับ ฉี คุยกัน) แม่ทัพฉู กับแม่ทัพฉี ... ท่านแม่ทัพฉูเป๋ยเจีย... ท่านมาที่นี้ทำไม ท่านไม่กลัวข้าฆ่าท่านด้วยดาบของข้างั้นเหรอ หากข้าตะโกนคำเดียว ทหารของข้าจะต้องกรูกันเข้ามาและฆ่าท่าน หากข้าจับตัวแม่ทัพฉูเป๋ยเจียได้ ไป๋หลันก็จะไม่มีสงครามแล้ว.... แม่ทัพฉูรินเหล้าใส่แก้วและบอกแม่ทัพฉีว่าท่านพูดถูกแล้ว ถ้าท่านจับข้าฉูเป๋ยเจียได้ท่านก็กำจัด ศัตรูภายนอกได้ แล้วศัตรูภายในละท่านจะทำอย่างไร....แม่ทัพฉีถามท่านหมายความว่าอย่างไร แม่ทัพฉูบอกท่านคงรู้สถานการณ์ดีกว่าข้าแน่นอน เฮ่อเซียเป็นคนโหดร้ายอำมหิตและชอบการฆ่าเป็นที่สุด ท่านดูท่านอำมาตย์กุ่ยเป็นตัวอย่างซิ และตอนนี้เฮ่อเซียก็จัดการพวกขุนนางในวังที่เห็นต่างจากเขาออกไปหมด แล้ว..นี่ท่านแม่ทัพฉีจะเชื่อฟังคำสั่งของคนอย่างเฮ่อเซียจริงๆ เหรอ ท่านไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเหรอ ท่านต้องการเห็นทหารของไป๋หลัน แม่ทัพฉูเลื่อนแก้วเหล้ามาตรงหน้าแม่ทัพฉี  "ท่านทนดูคนของไป๋หลันออกมารบและตายเพื่อคนอื่น (เฮ่อเซีย) คนนอก เช่นนั้นเหรอ"..... ภาพย้อนความหลังตอนผิงถิงคุยกับแม่ทัพฉู.....พูดกันเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพฉีและเฮ่อเซีย เฮ่อเซียเป็นคนระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง เขาต้องการส่งแม่ทัพฉีเทียนมาตรวจดูเหตุการณ์ที่เมืองจินโหรว ด้วยความจงรักภักดีต่อราชวงศ์ไป๋หลันของแม่ทัพฉี หากแม่ทัพฉีเห็นว่าแม่ทัพฉูอยู่ที่จินโหรว เขาต้องสู้กับแม่ ทัพฉูแน่นอน เมื่อทั้งสองฝ่ายที่สู้กันเจ็บ เฮ่อเซียจะเป็นคนได้ประโยชน์สูงสุดในการทำสงคราม...พวกเราต้องส่งข้าวผสมยาพวกนี้ไปให้ทัพแม่ทัพฉีเพื่อจะหยุดกองทัพเขาไว้ จากการเดินทางมาจินโหรวตามคำสั่งเฮ่อเซีย...ณ จุดนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพฉีและเฮ่อเซียจะต้องสั่นคลอน เพราะกองทัพของแม่ทัพฉีไม่ สามารถรบได้ เฮ่อเซียจะต้องส่งกองทหารอื่นมาอาจเป็นทหารต้าจิ้นและต้าเหลียง ดังนั้นพวกเราจะได้กองทัพเสริมเหล่านี้มาช่วย (กล่อม) และหากเราได้ทัพของแม่ทัพฉีตัดสินใจมาช่วยเราอีก เราจะมีกองทหารขนาดใหญ่ขึ้นมาต่อสู้กับเฮ่อเซีย....แต่ทั้งสองคนก็สรุปเหมือนกันคือการจะเกลี้ยกล่อมแม่ทัพฉีเทียนให้มาร่วม มือด้วยนั้นยากมาก... (ต่อ) แม่ทัพฉูถือแก้วเหล้ายื่นให้แม่ทัพฉีเทียนแต่แม่ทัพฉีก็ยังทำท่าลังเลและบอกแม่ทัพฉูให้รีบออกไปอย่างเร็ว...ข้าไม่เห็นด้วยกับท่านแม่ทัพฉูแต่ข้าสัญญาว่าคืนนี้จะไม่มีใครทำอะไรท่านและจะไม่ให้ใครรู้ว่าคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น...... .ทางด้านพานลู่สังเกตเห็นว่ามีทหารคุ้มกันบริเวณพื้นที่ใกล้น้ำอยู่มากผิดสังเกต เลย ชวนแม่ทัพฉูไปดูว่ามันมีอะไร....ทั้งสองคนพบได้แม่ทัพเซ่อยี่ถูกล่ามโซ่ติดกับเสาหลักข้างกำแพง แม่ทัพฉูจัดการตัดโซ่ออกและช่วยกันกับพานลู่พาแม่ทัพเซ่อยี่ออกไป.. แม่ทัพเซ่อยี่ นี่ หม่ำคิทแคทเพิ่มน้ำตาลในเลือด... .แม่ทัพฉูขอร้องให้พานลู่พาแม่ทัพเซ่อยี่กลับไปที่เมืองจินโหรวก่อน..พร้อมกับมอบผ้าคลุมฝากไปให้ผิงถิง ...แม่ทัพฉูส่งจดหมายถึงผิงถิงบอกข่าวว่า พานลู่กำลังพาเซ่อยี่ไปจินโหรวนะ ผิงถิงดีใจรีบบอกหยางเฟิ้ง หยางเฟิ้งดีใจมาก ออกมายืนรอสามีอย่างกระวนกระวาย... โมเมนต์ของแม่ทัพเซ่อยี่และหยางเฟิ้ง... เซ่อยี่และหยางเฟิ้งวิ่งเข้ามากอดกัน หยางเฟิ้งบอกเซ่อยี่พวกเราเข้าบ้านกันเถอะแต่เซ่อยี่ไม่ยอมเดิน (มือจับมือ ) หยางเฟิ้งหันมามองเซ่อยี่ เซ่อยี่ส่ายหน้าและบอกยังกลับบ้านไม่ได้ ข้ามีสิ่งสำคัญที่ต้องไปรีบทำ...ผิงถิงบอกเซ่อยี่ว่าเราควรฉลองที่ท่านกลับมาท่านเข้าไปข้างในก่อนเถอะ..แม่ทัพเซ่อยี่บอกข้าไม่สามารถทำ เช่นนั้นได้. ชอบฉากนี้...ภรรยาจะจูงมือเข้าบ้าน คุณสามีไม่ไป.. ซึ้งมาก... ..แล้วก็ดึงมือหยางเฟิ้งมาที่ตรงหัวใจและพูดประมาณว่าเจ้ารู้ใช่มั้ยว่าทำไมข้าจะต้องไปทำสิ่งนี้...หยางเฟิ้งสัญญาข้าจะรอท่านกลับมา ข้าจะรอท่านที่บ้านพร้อมกับลูก..........พานลู่นำเสื้อคลุมแม่ทัพฉูให้ผิงถิง ผิงถิงก็ฝากผ้าคลุมผืนใหม่ไปให้แม่ทัพฉู...ท่านแม่ทัพเซ่อยี่และพานลู่กระโดดขึ้นม้าและรีบขี่ม้าออกไป  เมื่อไปได้ซักหน่อยหนึ่งก็ขี่ม้าแยกทางกันไปคนละทาง... เฮ่อเซียตัดสินใจเข้าโจมตีเมืองจินโหรว..... หล่อ...อะ หล่อหลายคน หล่อกันคนละแบบ... แม่ทัพเซ่อยี่เดินทางมาถึงค่ายทหารของต้าเหลียงที่เหลืออยู่ ประชาชนที่บาดเจ็บและเหล่าทหารต่างจำแม่ทัพเซ่อยี่ได้ ทุกคนดีใจ.......แม่ทัพเซ่อยี่มาพบกับแม่ทัพรู่ฮานถามว่าเจ้าพร้อมจะออกศึกกับข้าแล้วใช่มั้ย...รู่ฮานบอกข้าพร้อม ตลอดเวลาที่ท่านหายไปข้าพยายามทิ้งร่องรอยให้ท่าน ท่านจะได้หาพวกเราพบ ข้าเชื่อ ว่าท่านต้องกลับมาสู้อีกครั้ง...แม่ทัพเซ่อยี่เดินนำทหารออกมายังลานกว้าง แล้วขึ้นเวทีตะโกนประมาณว่า...เราชาวต้าเหลียงเป็นคนกลัวตายใช่มั้ย ..ผู้คนต่างตอบว่า "ไม่" แม่ทัพเซ่อยี่พูดต่อ ถึงแม้พวกเราจะสูญเสียทุกอย่างไปแล้วแต่พวกเราชาวต้าเหลียงยังมีชีวิตอยู่ ข้าเซ่อยี่สาบานข้าจะสู้เพื่อต้าเหลียงจนกระทั่งเลือด หยดสุดท้าย ..........ผู้คนก็ตะโกน "ข้าจะสู้เพื่อนต้าเหลียง" ข้าจะสู้เพื่อต้าเหลียง สู้เพื่อคนที่พวกเรารัก สู้เพื่อครอบครัวของเรา"....... ม่อหราน เท่ห์อะ หน้าไม่ค่อยหล่อ แต่เท่ห์มาก... ม่อหราน (เดินเท่ห์) เข้ามาในท้องพระโรงต้าจิ้น ประกาศว่าฮ่องเต้ได้สวรรคตแล้ว อย่างไรก็ตามสวรรค์ไม่เคยทอดทิ้งต้าจิ้น และสวรรค์ส่งฉูเป๋ยเจียให้เป็นฮ่องเต้คนใหม่ และตอนนี้ท่านกำลังต่อสู้ทำสงครามกับเฮ่อเซียอยู่..... พวกขุนนางร้องไห้ "ดีจริง สวรรค์ไม่ทอดทิ้งต้าจิ้น"... ทางด้านแม่ทัพฉูได้รับรายงานข่าวว่าทัพของเฮ่อเซียจะเดินทางมาถึงในอีก 3 วัน แม่ทัพฉูรู้ว่ากว่าแม่ทัพเซ่อยี่จะพาทหารต้าเหลียงมาถึงก็ใช้เวลาอีก 3 วันเหมือนกัน....พานลู่เดินเข้ามาหาแม่ทัพฉูบอกว่าผิงถิงฝากเสื้อคลุมมาให้ท่าน.....แม่ทัพฉูนึกถึงภาพที่คุยกับผิงถิง...ตอนที่ยืนมองดูเมืองจินโหรว ผิงถิงบอกถ้าเฮ่อ เซียมาเมืองจินโหรวนั้นคือเรามีโอกาสที่จะชนะสงคราม ได้โปรดเชื่อข้า ข้ามั่นใจ.... ในเมืองจินโหรว ผิงถิงนำชุดขาวมาแจกจุ๋ยจวี้และหยางเฟิ้ง บอกถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนการณ์ เฮ่อเซียจะต้องเข้ามาโจมตีเมืองเร็วๆ นี้ ตั้งแต่นี้ไปพวกเราใส่ชุดขาวเพราะถึงแม้ว่าคนที่เรารัก (สามี) จะตายพวกเราก็ไม่มีเวลาได้ร้องไห้... ......หยางเฟิ้งนึกถึงเซ่อยี่บอกข้าเสมอ เขาเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งต้าเหลียงเขาไม่สามารถทนเห็นประชาชนลำบากแสนสาหัสได้ หยางเฟิ้งให้สัญญาไว้กับเซ่อยี่ว่าจะรอเขากลับมา รอที่บ้านพร้อมลูกชาย... ....ผิงถิงนึกถึงแม่ทัพฉู ที่คุยกันพวกเราต้องชนะศึกครั้งนี้เท่านั้น พวกเราแพ้ไม่ได้ ได้โปรดเชื่อใจข้านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย (ที่เราจะแยกจากกัน)...แม่ทัพฉูบอกสัญญากับข้าว่าเจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่..... ตอนกลางคืน ผิงถิงบอกแม่ทัพให้เตรียมอาวุธให้พร้อมให้ทุกคนมีรบ แต่แม่ทัพบอกตอนนี้ยังมีไม่ครบเลย....ทหารของพวกเราหลบอยู่ด้านหลังเมืองจินโหรว...ผิงถิงบอกแผนของพวกเราจะชนะได้มีทางเดียวคือเฮ่อเซียต้องเข้ามาในเมืองจินโหรว.... ฉูจูเนียร์บอกจะปกป้องท่านแม่แทนท่านพ่อ...น่ารักเว่อร์ (เอ็นดูมากมาย) ....ผิงถิงถามฉางเสี่ยวว่ากลัวมั้ย....ฉางเสี่ยวถามผิงถิงว่าทำไมพวกเขา จะต้องสู้กันด้วย ถ้าพวกเขาไม่สู้กัน ท่านพ่อก็ไม่ต้องไป ฉางเสี่ยวบอกข้าจะคุ้มครองท่านแม่แทนท่านพ่อเอง...... วันต่อมาเฮ่อเซียส่งตงจั๋วให้มาดูแม่ทัพฉีเทียน ตงจั๋วมาถึงเห็นแม่ทัพฉูกำลังสู้รบกับแม่ทัพฉีเทียนอยู่ ตงจั๋วรายงานต่อเฮ่อเซียว่าเขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าแม่ทัพฉูเป็นคนมาโจมตีแม่ทัพฉีเทียน...เฮ่อเซียบ่นทำไมแม่ทัพฉีไม่ทำตามคำสั่งตน (ไปบุกจินโหรว) แต่กลับมาสู้กับฉูเป๋ยเจียแทน ...แม่ทัพบอกมีสิ่งปนเปลื้อนมากับ ข้าว ที่เป็นเสบียงอาหารลำเลียงมาทหารเกิดอาการผิดปกติ มันไม่ใช่ยาพิษแต่มันทำให้พวกทหารอ่อนแอ หมดแรงไม่สามารถสู้ได้ แม่ทัพฉีบอกเฮ่อเวียด้วยว่าแม่ทัพฉูมาหาตอนกลางคืนเพื่อนชวนให้เข้าร่วมด้วยแต่เขาปฏิเสธไป ดังนั้นแม่ทัพฉูเป๋ยเจียจึงเข้ามาโจมตี แค้นใจที่ข้าไม่เข้าร่วม...แม่ทัพฉีสาบานว่าทุกอย่างที่ พูดคือความจริง หากท่านไม่เชื่อข้าจะใช้ชีวิตเป็นเครื่องพิสูจน์ (จะฆ่าตัวตาย) เฮ่อเซียบอกตอนนี้ข้ามีทหารสามแสนคน และถึงแม้ท่าน (แม่ทัพฉี) จะไปร่วมมือกับฉูเป๋ยเจีย ยังไงก็ไม่มีทางชนะข้า........(ดูถูกอีก) ผิงถิงประชุมอยู่กับเหล่าแม่ทัพ และบอกว่าตอนนี้แผนกำลังเดินไปด้วยดี เฮ่อเซียกำลังเข้ามาติดกับแล้ว แผนการณ์จะสำเร็จหรือไม่ ขึ้นอยู่กับพวกท่านแล้ว (ฝากด้วย) ..........เหล่าแม่ทัพบอกข้าสัญญาถึงแม้ต้องแลกด้วยชีวิตข้าจะทำแผนนี้ให้สำเร็จ ทางด้านพานลู่ กำลังประชุมกับทหารไป๋หลันในเต็นของพานลู่ว่าหากทัพของไป๋หลัน(เฮ่อเซีย)เข้ามาใกล้ ก็จะทำตามแผนโดยสร้างกองทหารปลอมๆ ไว้......แม่ทัพฉูสั่งพานลู่ให้กลับไปเมืองจินโหรวเพื่อคุ้มครองผิงถิง.... แม่ทัพฉูนำทหารประมาณหนึ่งพันคนไปตีทหารไป๋หลันทีละกอง ...เฮ่อเซียได้รับรายงานข่าวถึงกองทัพพันคนของแม่ทัพฉูว่าพยายามจะตีทัพไป๋หลัน...แม่ทัพบางคนของไป๋หลันที่ประชุมอยู่ด้วยพูดขึ้นประมาณว่าจะทำได้ยังไง แม่ทัพฉูมีคนนิดเดียวคิดจะมาสู้กับพวกเรานี่เท่ากับมาตายชัดๆ...แม่ทัพฉูร่วมทัพมาด้วยมั้ย  ..เฮ่อเซียบอกฉูเป๋ยเจียไม่มาด้วยหรอกมันเสี่ยงเกินไปและผิงถิงคงไม่ยอมเสี่ยงอะไรแบบนี้ ..เฮ่อเซียสั่งให้ทหารจัดการกองทัพมดนั่นซะ..(เดาผิดแล้วยู เฮ่อเซีย) ที่จินโหรวผิงถิงมองท้องฟ้า จุ๋ยจวี้ถามผิงถิงว่าท่านมองอะไร ผิงถิงบอกตอนนี้ฝนอาจจะตกที่ตรงที่เป๋ยเจียอยู่ จุ๋ยจวี้ถามมีโอกาสที่ทัพแม่ทัพฉูจะชนะมั้ย ผิงถิงถามจุ๋ยจวี้เจ้ามีความเชื่อมั่นศรัทธาในตัวเป๋ยเจียมากเท่าไหร่ล่ะ .....จุ๋ยจวี้บอกข้ามั่นใจในตัวพี่เป๋ยแต่ทหารของเฮ่อเซียมีจำนวนมากเหลือเกิน เกินกำลังของฝ่าย เรา....ผิงถิงบอกข้าเชื่อมั่นในตัวเขาข้ามั่นใจว่าเขาต้องทำได้.....ผิงถิงพยายามข่มตนเองให้อยู่ในความสงบ สุขุมรอบคอบ ข้าจะต้องหยุดสงครามให้ได้ให้ความสงบสุขกลับคืนมา.... ฉากนี้สวยมาก แม่ทัพฉูปะทะทหารโล่ห์.... แม่ทัพฉูฆ่าแม่ทัพไป๋หลันคนนึงตาย แต่ยังไงก็ยังมีทหารไป๋หลันมากมายล้อมอยู่ โดยเฉพาะทหารโล่ห์ แม่ทัพฉูสู้ด้วยความยากลำบาก โชคดีที่พานลู่พร้อมกองทหารไป๋หลัน(ของพานลู่) มาถึงพอดีก็ช่วยกันตีทหารโล่ห์แตก.... แม่ทัพฉูถามพานลู่ว่าเจ้ากล้าทิ้งผิงถิงมาได้อย่างไรเจ้าควรอยู่ที่จินโหรวเพื่อคุ้มครองผิงถิง รูปนี้ดูดีสุดละพานลู่ .... (คือไม่ค่อยเอ็นดูค่ะ ) ...พานลู่บอกผิงถิงสั่งให้ตนนำทหารออกมาช่วยท่านรบและให้บอกท่านว่าไม่ว่าศึกจะแพ้หรือชนะทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่ทัพฉูเป๋ยเจีย...มีทางเดียวที่จะป้องกันเมืองจินโหรวให้ปลอดภัย คือท่านแม่ทัพฉูเป๋ยเจียต้องชนะ........ (เฮีย รักเมียมาก เมียพูดมาอย่างนี้ เฮียจะแพ้ได้ไง ... ) ทำไมใช้กลยุทธ์เก่า วน วน นะ ทางด้านเมืองจินโหรว ผิงถิงนั่งเล่นพิณอยู่บนหอคอยบนประตูเมืองคนเดียว (คุ้นๆ นะฉากนี้) ...เพลงเดิมที่เคยเล่นประจำสมัยเด็กๆ เฮ่อเซียใจลอยคิดถึงอดีต ที่มีความสุข เวลาที่มีด้วยกันที่ตำหนักจิ้งอัน นึกถึงคำสัญญาตอนเด็กๆ ที่เคยมีให้กัน.....ผิงถิงเล่นพิณจบ ก็เปิดประตูเมืองเดินออกมา.... เฮ่อเซีย---ไม่ได้พบกันนานนะผิงถิง นี่เจ้าฉูเป๋ยเจียไม่เป็นห่วงเจ้าเหรอ ทิ้งให้เจ้าอยู่คนเดียวแบบนี้ ผิงถิง---ข้าได้ยินว่าท่าน (เฮ่อเซีย) กำลังจะมา ข้าจึงออกมาตั้งใจมาเชิญท่านเข้าไปดื่มเหล้า รำลึกความหลังกันซักหน่อย เฮ่อเซีย---(เหล่มองเข้าไปในเมือง) ในเมืองดูคึกคักดีนะ ผิงถิง---เป็นเทศกาลพระจันทร์ ตามปกติแล้วทุกคนต้องฉลองกับคนในครอบครัว เฮ่อเซีย---ข้าอยู่ในเวลารบ หากข้าดื่มก็เท่ากับข้าทำผิดกฏ (แหงะ กลัวอะดิ) เจ้าเห็นทหารซีจี ข้ามั้ย....ข้ามีเยอะ(เสียงสูง ) เลย เฮ่อเซียขี่ม้ามาตรงหน้าผิงถิงแล้วดึงผิงถิงขึ้นม้า.. เฮ่อเซีย---ถ้าข้าจับเจ้าไปกับข้าตอนนี้ ฉูเป๋ยเจียต้องจอมจำนนต่อข้าแน่ ผิงถิง---ฉูเป๋ยเจียเป็นฮ่องเต้ของต้าจิ้น ฉูเป๋ยเจียจะไม่ยอมจำนนต่อท่านเพียงเพราะผู้หญิงหรอก ในทางตรงกันข้าม หากท่าน(เฮ่อเซีย)ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีอาวุธอย่างข้าตั้งแต่เริ่มต้น บรรดาทหารเหล่านั้นทุกฝ่ายคงดูถูกท่านแน่นอน เฮ่อเซีย---(ยิ้ม) ไม่มีใครบนโลกนี้ที่จะชนะการปะคำพูดกับไป๋ผิงถิงได้หรอก..เจ้าเห็นมั้ย มองทหารของข้าซิข้าใช้เวลา 3 ปีฝึกพวกเขาอย่างหนัก ตอนนี้เปรียบเทียบกับฉูเป๋ยเจีย ฉูเป๋ยเจียอ่อนแอและเจ้าควรรู้ว่าใครแข็งแรงกว่า .. ผิงถิง---ท่านแข็งแกร่งขึ้นมาก็เพื่อสนองตอบความเห็นแก่ตัวของท่าน ข้ากับฉูเป๋ยเจียเป็นสามีภรรยากัน ข้าจะรักเขาชั่วชีวิตของข้า อย่ามาเสียเวลาพูดเกลี้ยกล่อมข้าเลย เฮ่อเซีย---(หัวเราะ) สามี..... ผู้หญิงมักจะคุกเข่า ยอมก็เพราะความรัก..ตอนนี้ฉูเป๋ยเจียได้เป็นฮ่องเต้แล้วไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องมีผู้หญิงอื่นๆ อีกในชีวิตเขา เมื่อถึงเวลานั้นฉูเป๋ยเจียก็จะมีสนมมากมาย ฉูเป๋ยเจียจะรักแต่เจ้าไป๋ผิงถิงอย่างนั้นหรือ เจ้าจะรับการอกหักไหวมั้ย..ผิงถิงนี่เจ้ามีโอกาสแล้วหากเจ้าไปกับข้าข้าสัญญาข้าจะให้ชีวิตที่สงบสุขและหรูหราต่อเจ้า ผิงถิง--- (ยิ้ม) ชีวิตที่สงบและหรูหราไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ หลังจากสงบศึกแล้ว ข้าต้องการอยู่อย่างสงบจริงๆไม่ต้องการเด่น เฮ่อเซีย---เจ้าคิดว่าข้าควรทำเช่นใดหากทหารของข้า พลาดพลั้งฆ่าเจ้าตายในระหว่างโจมตีเมือง  ผิงถิง---ท่านก็อย่าเข้ามาโจมตีเมืองซิ รับรองว่าไม่เกิดกรณีนี้แน่ เฮ่อเซีย---ผิงถิงข้าไม่ต้องการให้เจ้าตาย ผิงถิง---เฮ่อเซีย ท่านเป็นบุคคลสำคัญและควรจะอยู่แนวหลังไม่ใช่แนวหน้า ท่านไม่จำเป็นต้องเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับการโจมตีจินโหรว (หลอกล่อเต็มที่) ท่านจะได้รับอันตราย เฮ่อเซีย---ผิงถิง ถึงแม้ว่าเจ้าต้องตายเจ้าก็ไม่ต้องการจะไปกับข้าเช่นนั้นหรือ ผิงถิง---นายท่าน หากท่านไม่ต้องการจะเข้าไปในเมือง งั้นข้าก็จะไปตามทางของข้า เฮ่อเซีย---ผิงถิง ถึงแม้ว่าข้าจะดื่มเหล้าไม่ได้ (อยู่ในหน้าที่) แต่ข้าก็ยังมีทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ข้าจะให้พวกเขาเข้าไปสนุกสนานกับเทศกาลในเมือง ผิงถิง---เมืองจินโหรวยินดีต้อนรับทหารท่านทุกคน .....เฮ่อเซียสั่งให้ตงจั๋วทำสองเรื่องคือ หนึ่งให้ทหารที่ได้รับบาดเจ็บเข้าไปในเมือง ไปเชคดูว่ามีอะไรน่าสงสัยบ้าง ส่วนคำสั่งที่สองให้ทหารที่เก่งๆ เข้าไปในเมืองตอนกลางคืนเพื่อไปสอดแนม ....ทหารมารายงานผิงถิงว่าทหารของไป๋หลัน(พวกเจ็บ) เข้ามาในเมืองแล้ว นี่หมายถึงเฮ่อเซียตกหลุมพรางพวกเราแล้ว ตอนกลางคืนผิงถิงสร้างกับดักขึ้นสร้างเรื่องผีและวิญญาณผู้คนที่ล้มตาย ทำให้พวกทหารไป๋หลันกลัววิ่งหนีกันไปหมด.....พอตอนเช้า เฮ่อเซียมารอผิงถิงที่ทางเข้า ผิงถิงออกมาต้อนรับเฮ่อเซีย เรียกเฮ่อเซียเต็มยศ เฮ่อเซียบอกเรียกข้าแบบนี้ดูห่างเหิน เหมือนข้าเป็นคนต่างบ้านต่างเมืองเลยนะ.....เฮ่อเซียตกลงรับคำเชิญผิงถิงเข้ามาในเมืองจินโหรว ทั้งสองเดินเล่นในเมืองด้วยกัน....เฮ่อเซียบอกผิงถิง "ข้ารู้นะว่ารอบๆ เมืองนี้มีทางใต้ดินอยู่ ข้าเจ็บปวดมากที่ต้องใช้วิธีจากตำราต่างๆ ที่เราเรียนด้วยกันมาตอนเด็กๆ เพื่อมาสู้กันเอง...ผิงถิงถามเฮ่อเซีย "ท่านยังเชื่อใจข้าอยู่มั้ย" เฮ่อเซียตอบข้าเชื่อใจเจ้าผิงถิงแต่ข้าจะไม่เดินลึกเข้าไปอีกแล้วแม้แต่ก้าวเดียวข้าจะมาพบเจ้าอีกวันพรุ่งนี้..................เฮ่อเซียรีบเดินออกจากเมือง...ผิงถิงรู้ละว่า ที่เฮ่อเซียเดินออกไป หมายถึงวันพรุ่งนี้เฮ่อเซียจะเข้าโจมตีเมืองจินโหรว... ที่ค่ายทหารของเฮ่อเซีย ทหารรายงานเฮ่อเซียว่าแม่ทัพที่นำทัพของข้าศึกนั้นคือ ฉูเป๋ยเจียแน่ๆ ...ข่าวนี้ทำให้แม่ทัพไป๋หลันวิพากษ์วิจารณ์กัน (กลัว หวั่นใจ) เฮ่อเซียบอก ฉูเป๋ยเจียไม่ได้อยู่ในเมืองจินโหรว งั้นส่งกองทัพไปอีกสองกองไปโจมตีฉูเป๋ยเจียทั้งสองด้านแยกกันโจมตี ฉูเป๋ยเจียจะต้องตายภายใต้โล่ห์ของทหารไป๋หลั่น กลับมาในเมืองจินโหรว ผิงถิงผูกผ้าขาวไว้ที่แขนทหารทุกคนและบอกทุกคนว่าต่อจากนี้ไปพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน พวกเราสู้ศึกครั้งนี้ด้วยเป้าหมายเดียวกันคือป้องกันเมืองจินโหรวจนกว่าทหารของพวกเราจะกลับมา ลุ้นตลอด รอดนะนาย ตงจั๋ว...(คนนี้เอ็นดูค่า) แม่ทัพฉูล่อให้เฮ่อเซียติดกับดัก ตงจั๋วสังเกตเห็นว่ามีแม่ทัพคนอื่นๆ อีกนอกจากฉูเป๋ยเจีย ตงจั๋วเตือนเฮ่อเซียว่าควรให้ทหารหยุดโจมตีแม่ทัพฉูเพราะทหารเราเหนื่อยมาก ส่วนทหารทางโน้นสู้แบบถนอมแรงไว้แต่เฮ่อเซียไม่ต้องการฟัง สั่งให้ฆ่าฉูเป๋ยเจียให้ตายให้ได้...ทหารกองอื่นๆของจินโหรวเดินทางมาถึงช่วยกองทหารของแม่ทัพฉูไว้...ผิงถิงฝากคำพูดมากับแม่ทัพที่นำทหารจากจินโหรวไปช่วยแม่ทัพฉูว่าไม่ต้องเป็นห่วง ถึงแม้ว่าผิงถิงจะมีแค่ทหารร้อยเดียว ก็จะรอจนกว่าฉูเป๋ยเจียจะไปถึง ถ้าผิงถิงไม่สามารถรอได้ ได้โปรดดูแลลูกชายเราให้ดี...... (เฮียติดสปีด ฆ่าไม่หยุด กลัวไปหาคุณภรรยาไม่ทัน)....ม่อหราน พานลู และ เซ่อยี่พากองทัพมาถึงพอดี เฮ่อเซียเหมือนถูกล้อมไว้ทุกด้าน และแล้วแม่ทัพฉีเทียนก็นำทหารมาถึงแต่มาช่วยฉูเป๋ยเจียไม่ได้มาช่วยเฮ่อเซีย.... เปลี่ยนเอารูปแม่ทัพเซอยี่ไว้ตรงกลางได้ปะ....แต่ชอบฟิลของฉากนี้มาก ขนลุกเลย...ร่วมแรงร่วมใจ   Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2560     Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2560 2:21:25 น. Counter : 2928 Pageviews.   5 comment Share Tweet

Ep.58 -59 General & I 2017 ตอนที่ 58-59  เริ่มกันด้วยข่าวการเสียชีวิตของแม่ทัพลู่ทำให้เหล่าบรรดาขุนนางในวังต่างตื่นตระหนกทุกคนคุกเข่าขอร้องอำมาตย์ใหญ่ให้ทูลฮ่องเต้ต้าเหยียนขอให้สวามิภักดิ์ต่อเฮ่อเซียเถอะ เพราะจะพากันตายหมดถ้าไม่ยอม อำมาตย์ใหญ่มองไปที่บัลลังก์แล้วก็ถอนใจ ความหวังของพวกเราสูญสิ้นไปหมดแล้ว..........ต้าเหยียนแตกแล้ว ทางด้านผิงถิงเข็มแทงนิ้ว แม่ทัพฉูรีบมาดูและดูดเลือดให้ตามประสาสามีที่ดี บอกให้ผิงถิงระวังหน่อย...ผิงถิงบอกข้ารู้สึกไม่ดีมาหลายวันแล้ว ข้าว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ (เกิดเรื่องที่บ้านเกิดแล้วเธอ ) ต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแน่ แม่ทัพฉูบอกผิงถิงข้าว่าเจ้าคงเหนื่อยเกินไปแล้ว...ทุกอย่างดีหมดเพราะเจ้ามีข้าอยู่ใกล้ๆ ...แม่ทัพฉูพยายามปลอบใจผิงถิง...ฉางเสี่ยววิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับรังนกที่มีนกอยู่ 2 ตัว...ท่านแม่ ท่านแม่ ลูกนก 2 ตัวนี้เหมือนจะป่วยเลยมันไม่กินอะไรเลย...ผิงถิงบอกนก 2 ตัวนี้คงไม่คุ้นเคยกับที่นี้ และพวกมันยังต้องแยกจากกันกับพ่อแม่มันอีก....ฉางเสี่ยวบอกงั้นข้าตัดสินใจจะพามันกลับบ้าน...ผิงถิงยิ้มแล้วบอกแางเสี่ยวรีบไป.....ฉางเสี่ยวกำลังจะเดินออกไป แต่ก็หันมาหาแม่ทัพฉูท่านไปกับข้าหน่่อย ข้าคงสูงไม่พอจะวางมันที่เดิม...แม่ทัพฉูยิ้ม แล้วก็ไปกับฉางเสี่ยว ต้าเหยียน   ในวังต้าเหยียนผู้คนต่างแพคของ และวิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันเสียงดังเอะอะ ...ฮ่องเฮาเปิดประตูออกมาแล้วถามว่าทำไมทุกคนดูตื่นตระหนก..คนรับใช้บอกฮ่องเฮาตอนนี้เฮ่อเซียจะนำทหารมาบุกวัง....พี่ชายของฮ่องเฮารีบเข้ามาและบอกว่าพวกเราจะยอมสวามิภักดิ์เฮ่อเซีย ก่อนที่จะถูกฆ่ากันหมด...ฮ่องเต้ต้าเหยียน ทำตาแบบหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง "ยอมสวามิภักดิ์" ...ฮ่องเต้หัวเราะแล้วก็ตะโกนว่าต้าเหยียนกำลังถูกทำลายแล้วภายใต้กำมือของข้าเอง ต้าเหยียนที่รุ่งเรืองมาเป็นพันๆ ปีต้องพังในมือของข้า ช่างน่าละอายนัก...ฮ่องเฮาขอให้พี่ชายนำเอาเหล้ามาให้..ฮ่องเฮาดื่มคารวะฟ้า และดิน และฮ่องเต้....ฮ่องเต้แปลกใจแล้วก็พูดประมาณว่า ตั้งแต่เราแต่งงานกันมาข้าไม่เคยทำให้เจ้ามีความสุข...ข้าขอดื่มให้เจ้า หลังจากดื่มจอกนี้แล้วเราสองคนจะลืมเรื่องราวต่างๆ ที่เคยบาดหมางกันมาให้หมดสิ้น...ฮ่องเฮาบอกข้าไม่เคยเสียใจข้ายังจำวันแรกที่ข้าพบฮ่องเต้ได้...เราดื่มเหล้านี้และข้าไม่เคยลืมที่ท่านยิ้มให้ข้า...... ฮ่องเต้ต้าเหยียนพร้อมคณะ มาตั้งขบวนยืนรอเฮ่อเซีย... พอเฮ่อเซียมาถึงฮ่องเต้ต้าเหยียนก็คุกเข่าพร้อมคนอื่นๆ และประกาศว่ายอมสภามิภักดิ์...เฮ่อเซียสั่งให้ตงจั๋วไปรับเอาตราฮ่องเต้มา...ฮ่องเต้พูดขึ้นว่าท่านพ่อข้าได้เคยสั่งเสียไว้ว่าหากข้าขึ้นครองราชย์เมื่อไหร่ให้ข้าจับตาและระวัง จิ้งอันหวางไว้ให้ดี.....เฮ่อเซียมองแบบเหยียดหยาม แล้วพูดว่าพวกเราเคยเรียนมาด้วยกัน มีอาจารย์คนเดียวกัน ข้าจำได้ว่าอาจารย์สอนไว้ว่าถ้าฝ่ายตรงข้ามฉลาดโดยการยอมสวามิภักดิ์ ฮ่องเต้จะต้องช่วยให้ข้าลงจากม้า...พวกขุนนางต่างก็บอกว่าอย่าทำนะฮ่องเต้ ..แต่ฮ่องเต้บอกไม่เป็นไรข้าจะให้เขาเหยียบข้าลงมา  ข้าไม่ใช่ฮอ่งเต้ต้าเหยียนอีกต่อไปแล้ว.....เฮ่อเซียบอกข้าไม่ทำให้ฮ่องเต้อายต่อหน้าคนมากมายอย่างนี้หรอก ต่อหน้าประชาชนของเจ้า.............เฮ่อเซียสั่งทหารให้เข้ามา เฮ่อเซียนำทหารตรงไปที่ตำหนักจิ้งอันหวาง.... เฮ่อเซียมาถึงตำหนักจิ้งอันหวาง นึกถึงภาพเก่าๆ โดยเฉพาะท่านแม่เรียกเฮ่อเซีย เข้ามา เข้ามา เข้าบ้านซิลูกหิวยังมากินข้าว....เฮ่อเซียเดินและมองไปรอบๆ บ้าน นึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่บ้านมีงานเลี้ยง เฮ่อเซียตอนเด็กๆ วิ่งมากับผิงถิง องค์หญิง(แม่) บอกให้ทหารคอยตามดูแลเฮ่อเซีย อย่าให้คาดสายตา เจ้าไปไหนเอาทหารไปคุ้มกันด้วยนะ เฮ่อเซียวิ่งลากผิงถิงไปทุกหนทุกแห่ง....จำที่ท่านแม่เรียกให้เฮ่อเซียและองค์รัชทายาท (ฮ่องเต้ต้าเหยียนตอนเด็ก) มาทานข้าวพร้อมกัน (ถ้าเห็นเล่นอยู่ด้วยกัน)....เฮ่อเซียต้องการทำตำหนักให้กลับมาเหมือนเดิม สั่งทุกคนจัดการจัดสถานที่และเตรียมอาหารให้พร้อม ข้าจะดูแลฮอ่งเต้ด้วยตัวเอง (เหมือนวันเก่าๆ) ...ในห้องโถงมีแต่ฮ่องเต้กับฮ่องเฮาและเฮ่อเซียเท่านั้น.... เฮ่อเซียบอกให้ฮ่องเต้กับฮอ่งเฮานั่งลง ..."ตอนนี้ไม่มีคนรินเหล้า" ..ฮ่องเต้พยักหน้า ฮ่องเฮารินเหล้าให้ทุกคน..ฮ่องเต้ยกจอกขึ้นแล้วบอกว่ายินดีกับเจ้าด้วยที่เจ้าได้ครองใต้หล้านี่แล้ว เฮ่อเซีย---ไม่ต้องแสดงความยินดีกับข้าหรอก ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณท่าน ถ้าไม่มีท่าน ข้าคงไม่มีวันนี้ ( ปากจัดนะเเนี้ย แต่ก็จริงแหละเน้อะ) ถ้าฮ่องเต้ไม่กำจัดจิ้งอันหวางหมด ข้าจะเกิดใหม่ได้ยังไง.... จอกนี้ข้าดื่มให้ฮ่องเต้ ฮ่องเต้--- เจ้าต้องการทำอะไรกับข้าก็ได้ ข้าโอเค แต่ข้ามีเรื่องขอร้องเจ้า 1 เรื่อง (ฮ่องเต้คุกเข่า) ได้โปรดไว้ชีวิตฮ่องเฮา และลูกๆ ข้า ฮ่องเฮา-- (รีบพยุงฮ่องเต้ แล้วคุกเข่าต่อหน้าเฮ่อเซีย) เฮ่อเซียได้โปรด ข้าขอให้ทานไว้ชีวิตฮ่องเต้ ชีวิตข้าไม่สำคัญอะไร.. ได้โปรดนึกถึงวันเก่าๆ ที่พวกท่านโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน อาจารย์เดียวกัน พวกท่านเล่นด้วยกันดั่งเป็นพี่ชายน้องชายกันมา เฮ่อเซีย---พี่น้องงั้นเหรอ ..(ตะโกน) เจ้ากล้าดียังไงมาทำลายจิ้งอันหวางและบังคับต้องการให้ข้าตาย พี่น้องอะไร....ข้าไม่สามารถรับพี่น้องแบบฮ่องเต้ได้...มีอย่างเดียวเท่านั้นที่ข้าจะตกลง พวกเจ้าใช้ชีวิตแลกชีวิต คนหนึ่งอยู่คนหนึ่งตาย เลือกเอาฆ่าตัวตายซะ ตายหนึ่ง ข้าจะไว้ชีวิต 2  (ฮ่องเต้กับฮ่องเฮาแย่งกันตาย) ฮ่องเต้---ไม่มีสามีที่ไหนที่สามารถทนเห็นภรรยาและลูกตายไปต่อหน้าต่อตาได้หรอก (แทงใจเฮ่อเซีย ฉึก ฉึก)   (เฮ่อเซียโกรธ ชักดาบออกมา ฮ่องเฮาเอาตัวเข้ามาบังฮ่องเต้ ดาบแทงที่ฮ่องเฮา ฮ่องเฮาตาย เฮ่อเซ่อยังไม่หน่ำใจดันดาบไปอีกแทงฮ่องเต้ต้าเหยียนตายไปด้วยกัน) ผิงถิงกำลังทำกับข้าวอยู่ ไอกับข้าวลวกนิ้วมืออีก ... ช่วงกินข้าวเย็นผิงถิงใจลอย แม่ทัพฉูเรียกผิงถิงให้กินข้าว แล้วก็พูดกับฉางเสี่ยวประมาณว่าทำไมฉางเสี่ยวอยากให้ลูกนกนั้นได้พบกับพ่อแม่ของมันล่ะ.........ฉางเสี่ยวบอกถ้ามันไม่พบพ่อกับแม่มัน มันคงจะเศร้ามาก....ผิงถิงบอกเห็นมั้ยแม้กระทั่งเด็กยังรู้เลยว่าครอบครัวจำเป็นต้องอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา...แม่ทัพฉูบอกผิงถิง เจ้าอย่าคิดมาก ทำหน้าวิตกกังวลต่อหน้าฉางเสี่ยวได้มั้ย...ผิงถิงพยักหน้าแล้วถามต่อว่าอาหารอร่อยมั้ย กินเยอะๆ นะ...แม่ทัพฉูบอกฉางเสี่ยวทานข้าวเยอะๆ นะ พรุ่งนี้พวกเราไปเยี่ยมนกกัน เฮ่อเซียฝันว่าวิ่งตามเหย้าเทียนและลูกไป เห็นเหย้าเทียนหัวราะ บอกเฮ่อเซียท่านตามข้ามา ตามมาให้ทัน...เฮ่อเซียตะโกน "อย่าดื่ม อย่าดื่มมัน" เจ้าตายไม่ได้ ...แล้วก็พยายามเข้าไปดึงเหย้าเทียน.....เฮ่อเซียสะดุ้งตื่น ตะโกน "ไม่"...แล้วก็สั่งให้ทหารฆ่าลูกหลานราชวงศ์ต้าเหยียนทุกคนให้ตายซะ ทหารลังเล แต่ก็ทำตามที่เฮ่อเซียสั่ง ฆ่าเด็กๆ ตายหมด (มันเป็นโรคจิตไปละ ) ทางนี้ จิตไปละ... วันต่อมาแม่ทัพฉูมาบอกผิงถิงว่าเฮ่อเซีย สั่งฆ่าสายเลือดราชวงศ์หมดทุกคนแล้ว ..ผิงถิงตกใจ นึกไม่ถึง ทรุดเล็กๆ ...แม่ทัพฉูบอกที่เจ้ารู้สึกสังหรณ์ใจ รู้สึกไม่ดีมาหลายวันนี้คงเป็นเรื่องนี้ เจ้าต้องเข้มแข็ง เจ้าจะล้มไม่ได้ตอนนี้...ผิงถิงบอกข้าโตมาในวังต้าเหยียน วันนี้เฮ่อเซียทำลายทุกอย่างที่ข้าคุ้นเคย เฮ่อเซียเปลี่ยนไปไม่ใช่เฮ่อเซียคนเดิมแล้ว เขาโหดร้ายอำมหิตและไม่รักดูแลใครเลย เฮ่อเซียกล้าที่จะทำลายประเทศบ้านเกิดตัวเองและภรรยาตัวเอง......แม่ทัพฉูบอกพวกเรารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว พวกเราต้องยึดเมืองจินโหรวให้ได้เร็วที่สุด ข้ากับม่อหรานจะรีบไป ผิงถิงบอกข้าไปด้วย...แม่ทัพฉูบอกภาระกิจนี้มันอันตราย ผิงถิงบอกท่านทำเพื่อช่วยต้าจิ้น ส่วนข้าไปในนามต้าเหยียน  ทำศึกกับเฮ่อเซียก็คือศึกระหว่างเพื่อนเก่าและหากมีข้าอยู่อย่างน้อยข้าสามารถช่วยพวกท่านได้ ตั้งแต่ท่านรับตำแหน่งฮ่องเต้ ต่อไปนี้ชีวิตพวกเราต้องไม่อยู่โดดเดี่ยวอีกแล้ว แม่ทัพฉูกำลังเตรียมอาวุธและของ เพื่อไปปฏิบัติภาระกิจ ฉางเสี่ยววิ่งเข้ามาในห้อง ถามแม่ทัพฉูว่า ท่านจะไปแล้วเหรอ...แม่ทัพฉูบอกข้าต้องไปทำธุระเ ธุระที่จะทำให้มั่นใจได้ว่าครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ฉางเสี่ยว---งั้น ท่านจะกลับมาบ้านเร็วๆ นี้ใช่มั้ย ท่านพ่อ (กรี๊ด) แม่ทัพฉู--- "ท่านพ่อ"  (แม่ทัพฉูดีใจที่ฉางเสี่ยวในที่สุดก็เรียกพ่อ อุ้มเหวี่ยงๆ บนอากาศ ฉูจูเนียร์หัวเราะ) เดอะเบสซีน เอฟเวอร์....ขอกรี๊ดด้วยคน --ด้านนอก-- ฉางเสี่ยว--ท่านพ่อท่านมองอะไร แม่ทัพฉู---ข้ากำลังมองพระอาทิตย์ตกดิน ข้าจะพาเจ้าไปดู (อุ้มฉางเสี่ยวขึ้นหลังม้า) เจ้ากลัวมั้ย ฉางเสี่ยว--ข้าไม่กลัว ท่านพ่ออยู่ที่นี่ ข้าไม่กลัว  แม่ทัพฉู---ฉางเสี่ยวเจ้าจำความเร็วนี้ไว้นะ  จำไว้ว่าท่านพ่อเจ้าไปอย่างเร็วและจะกลับมาหาเจ้าอย่างเร็ว (ความเร็วเดียวกัน) ฉางเสี่ยว---ท่านพ่อต้องสัญญา ว่าจะกลับมาหาข้าเร็วๆ นะ.. 2 ฉู สู้ไม่ถอย ... ผิงถิงมองแม่ทัพฉูกับฉางเสี่ยว "ฉางเสี่ยว ถ้าแม่ของเจ้าไม่สามารถกลับมาได้จากภาระกิจครั้งนี้ เจ้าต้องอยู่ข้างกายพ่อและคอยปลอบใจท่านพ่ออย่าให้เศร้าโศกเสียใจ... ทำไมต้องคิดอย่างนี้อะ แม่ผิงถิง วันรุ่งขึ้น แม่ทัพฉูบอกฉางเสี่ยวพวกเราไปละนะ ฉางเสี่ยวน้ำตาคลอ แล้วก็หยดลงแก้ม (คนดูก็น้ำตาคลอ ) มองพ่อแม่จากไปจนลับสายตา (ชอบฉากนี้อะ แบบพ่อแม่ไปรบนะ รบเพื่อปกป้องครอบครัว ซึ้ง) ฉูจูเนียร์ เล่นดีมาก น้องน้ำตาหยด พี่ก็หยดเหมือนกัน.. ตอนกลางคืนแม่ทัพฉู มอหร่านและแม่ทัพคนอื่นๆ เข้าไปในหมู่บ้านจินโหรว ม่อหรานใส่ผง(อะไรไม่รู้) ลงไปในบ่อน้ำ เปลี่ยนน้ำเป็นสีแดง แม่ทัพอีกคนหนึ่งปล่อยหนู (ยี้) หนุก็ไปกัดกินทำลายอาหารของหมูบ้าน... แม่ทัพฉู ม่อหรานและแม่ทัพอีกคน (จำชื่อไม่ได้) ลอบเข้าไปในเมือง เพื่อก่อความวุ่นวาย....แม่ทัพฉูตามพานลู่และเห็นจุ๋ยจวี้ ....วันรุ่งขึ้นแม่ทัพฉูบอกผิงถิงว่าการยึดเมืองจินโหรว นี่คงจะง่ายกว่าที่คิดละล่ะ....ผิงถิงพบกับแม่ทัพฉูและบอกว่าระหว่างเดินทางเข้ามานี่ข้าเห็นชาวเมืองไม่ค่อยมีความสุข วิตกกังวล ข้าว่าท่านทำงานกันหนักเมื่อคืน ได้ผลที่คุ้มค่า..แม่ทัพฉูยิ้มแล้วบอกตอนนี้เรารู้ถนนหนทางทุกหนทุกแห่งของเมืองนี้แล้ว และยังมีข่าวดีอีกข่าวหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า..ตอนแรกพวกข้าต้องการจะไปลอบฆ่าแม่ทัพที่ดูแลประตูเมือง (พานลู่) และครองเมืองซะแต่ข้าว่าพวกเราไม่ต้องฆ่าเขาหรอก... ผิงถิงถามว่าทำไมล่ะ...แม่ทัพฉูบอกเดี๋ยวเจ้าจะรู้เอง... ในเมืองพานลู่จูงมือจุ๋ยจวี้ลากเดินไปโน้นมานี่ และเห็นว่าน้ำในบ่อที่ชาวเมืองตักขึ้นมากลายเป็นสีแดง พานลู่สังเกตเห็นว่าคนต่างอพยพออกนอกเมือง และผู้คนต่างพูดถึงเรื่องที่ทำไมไม่มีขุนนางมาดูแลประชาชนเลย แม้แต่พวกแม่ทัพก็ต่างหายกันไปหมดทั้งไป๋หลัน....พานลู่หันไปมองจุ๋ยจวี้ สงสัยที่เจ้าปากเสียไว้จะถูกต้องละล่ะ เพราะดูพวกชาวเมืองทำท่าทางกันแปลกๆ ทั้งเมืองของข้าเลย...พานลู่รู้สึกว่ามีคนตามมา...จุ๋ยจวี้พวกเราจะล่าคนกันอย่างกับล่ากระต่ายเลย เจ้าว่าข้าควรยิงที่คอหรือที่หัวใจดี จุ๋ยจวี้ตอบข้าไม่รู้....พานลู่ตะโกนบอกใครก็ตามที่สะกดรอยตามข้ามา ก้าวออกมาได้แล้ว..ม่อหรานเดินออกมา จุ๋ยจวี้ยิ้มดีใจและเรียก "ม่อหราน" .. ม่อหราน---จุ๋ยจวี้ข้าดีใจที่ได้พบเจ้า ทำไมเจ้าไม่ส่งจดหมายไปถึงพวกเราเลย เจ้าไม่รู้เหรอว่าทุกคนเป็นห่วงเจ้า (จุ๋ยจวี้จะวิ่งมาหาม่อหราน แต่พานลู่จับมือจุ๋ยจวี้ไว้ แล้วชี้ธนุไปที่ม่อหราน (อย่านะหล่อน  ม่อหรานฉ้านหวง)) ม่อหราน--- (มองพานลู่ด้วยหางตา) ถ้าไม่ใช่เพราะจุ๋ยจวี้ เจ้าโดนข้าฆ่าไปแล้ว  (เท่ห์ อะ คือเราลำเอียงมาก) พานลู่-----ข้าชอบยิงคอคน เพราะยิงปุ๊บก็พูดไม่ได้ปั๊บ แม่ทัพฉู---(เอาดาบมาวางที่บ่าของพานลู่) ข้าก็ชอบตัดที่คอเหมือนกัน แม่ทัพต้าจิ้นอีกคนดึงอาวุธของพานลู่ออก..จุ๋ยจวี้ดีใจที่ได้พบผิงถิง ผิงถิงกับจุ๋ยจวี้กอดกัน.. พานลู่---ข้าช่างเป็นกระต่ายที่น่าสงสาร พานลู่ผู้ถูกทิ้ง จุ๋ยจวี้---ลูกท่านละพี่สาวไป๋ ลูกเป็นไงบ้าง ผิงถิง ---จุ๋ยจวี้เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าสบายดีและลูกชายก็สบายดี จุ๋ยจวี้---ข้าคิดถึงท่านมากเลย ผิงถิง---ข้าก็คิดไม่ถึงว่าข้าจะได้พบเจ้าอีก ในชีวิตนี้ พานลู่---(มองผิงถิง) ในที่สุดข้าก็ได้พบ ไป๋ผิงถิงตัวจริง จุ๋ยจวี้---นี่เจ้าโกหกข้าทำไม (ว่ารู้แล้วว่าข้าไม่ใช่ผิงถิง ไม่บอกเรื่องที่ผิงถิงไม่ตาย) พานลู่---พวกเจ้าได้พบกันอีกก็ดีแล้ว เจ้าไม่เห็นเหรอว่ามีดาบวางอยู่ที่คอข้า จุ๋ยจวี้---นี่เจ้ายังไม่เจียมตัว กล้าดียังไงพูดกับข้าเสียงดัง เจ้าไม่รู้เหรอว่าเขาเป็นใคร ข้าบอกพวกเขาให้ตัดคอเจ้าได้นะ พานลู่---พวกเขาเป็นใครไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าถ้าพวกเขาตัดคอข้า เจ้าจะไม่เสียใจเหรอ  จุ๋ยจวี้---ถ้าเจ้ายังไม่หยุดล้อข้า ข้าจะให้เขาตัดคอเจ้าเดี๋ยวนี้ แม่ทัพฉู--(เคร ตัดใช่มั้ย) จุ๋ยจวี้---ไม่ ไม่ ไม่ ข้าล้อเล่น แม่ทัพฉู---จุ๋ยจวี้ข้าจะไว้ชีวิตคนรักของเจ้าไว้ก่อน ... (หันไปทางพานลู่) พวกเรามาที่จินโหรวเพราะต้องการจะหารือกับเจ้า (พานลู่หันมาคารวะแม่ทัพฉุ) พานลู่---ข้าดีใจที่ท่านแม่ทัพฉูมีเรื่องจะหารือกับข้า ท่านต้องการอะไร เมืองจินโหรวเป็นเมืองเล็กๆ เท่านั้น ทุกคนต่างก็รู้ว่าท่านแม่ทัพฉู ต้องการจะต่อสู้กับเฮ่อเซีย(ไป๋หลัน) โชคดีของข้าจริงๆ คนที่เป็นศัตรูของศัตรูข้า กลับกลายมาเป็นเพื่อนข้า ข้าไม่สนใจเฮ่อเซีย เพราะหลังจากเฮ่อเซียมีอำนาจ ได้อำนาจจากไป๋หลันแล้วทุกคนที่อำมาตย์กุ่ยสนับสนุนล้วนถูกตามล่าและฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมเหมือนหมา แม่ทัพฉู--ที่เจ้าพูดมาทั้งหมด หมายความว่า... พานลู่---ข้ามีแค่อย่างเดียวที่อยากจะพูด..ข้าสามารถยอมให้จินโหรวสวามิภักดิ์ต่อท่าน แต่มีเงื่อนไข 1 ข้อ แม่ทัพฉู---เงื่อนไขของท่านคืออะไร พานลู่---(ทำท่าคิด) เมืองจินโหรวเป็นเมืองสำคัญ ถ้าข้าขอแค่เงื่อนไขเดียวดูจะน้อยไป ข้าขอ 2 ข้อละกัน จุ๋ยจวี้---นี่เจ้าอย่ามัวล้อเล่น จะมาขออะไรกับแม่ทัพฉูตอนนี้ แม่ทัพฉู---ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือสาพานลู่หรอก บอกมาได้ ผิงถิง---เมืองจินโหรวเป็นเมืองสำคัญมาก เป็นการดีที่พานลู่จะยอมสวามิภักดิ์แต่โดยดี เงื่อนไขข้อเดียวก็ดี หรือสองข้อก็ดี ถือว่าโอเค เจ้าบอกเงื่อนไขของเจ้ามา พวกเราจะบอกเจ้าเองว่าให้ได้หรือไม่ พานลู่---ข้อแรก ข้าต้องการจุ๋ยจวี้ (แหงะ สงสารม่อหราน ) จุ๋ยจวี้---ข้าไม่ใช่สิ่งของนะ และพี่เป๋ยเจียจะเที่ยวยกให้ใครก็ไม่ได้... พานลู่---เจ้าอย่ามากวน ข้ากำลังบอกเงื่อนไขของข้าอยู่ เงียบๆ ไปเลย แม่ทัพฉู---คำขอของเจ้าข้อแรกง่ายมาก ข้าตกลง  พานลู่---จุ๋ยจวี้เพิ่งพูดออกมาว่านางไม่ใช่สิ่งของ แล้วท่านแม่ทัพฉูกล้ารับปากข้าได้อย่างไรว่านางจะอยู่กับข้าตลอดไป แม่ทัพฉู---ข้าจะตัดนิ้วของข้า หากจุ๋ยจวี้ตอบว่า "ไม่" ข้าสัญญา และมั่นใจว่าก่อนที่ข้าจะตัดนิ้วข้าหมดทั้ง 10 นิ้ว จุ๋ยจวี้จะตอบตกลง จุ๋ยจวี้---ข้าตกลง (แหงะ เร็วแท้ 555) พานลู่---(แม่ทัพฉู) ท่านนี้ช่างฉลาดจริงๆ แม่ทัพฉู---ข้อแรกเรียบรอ้ยไปละ แล้วข้อต่อไปละ พานลู่---ตอนนี้ข้ายังไม่ได้คิด ไว้ข้าคิดออกแล้วจะบอกท่านนะ... (พานลู่มองไปที่จุ๋ยจวี้) ข้ากำลังจะมอบเมืองเมืองหนึ่งเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ข้านี่ช่างเสียชาติเกิดจริง (555 อืมม)  จุ๋ยจวี้---นี่เจ้ากำลังพูดอะไร ฮะ พานลู่---(หัวเราะ แต่ไม่พูดอะไร มองไปทางแม่ทัพฉู) นี่ท่านวางยาพิษลงในน้ำเหรอ แม่ทัพฉู--- เปล่า มันเป็นแค่สีเท่านั้น น้ำไม่มีพิษ และยิ่งไปกว่านั้นชาวเมืองเป็นผู้บริสุทธิ์ (จะวางยาพิษทำไม) พานลู่---ท่านมีกำลังคนเท่าไหร่ แม่ทัพฉู--ข้ามีกัน 4 คน ตอนนี้พอ แต่ต่อไปข้าต้องพึ่งท่านให้ช่วย ผิงถิง---ตอนนี้ในเมืองวุ่นวายแล้ว เราต้องเร่งมือ  พานลู่-- ในเมื่อข้าสวามิภักดิ์ต่อแม่ทัพฉูแล้ว งั้นข้าขอเชิญทุกท่านไปหารือกันที่บ้านข้า คืนนี้ ทางด้านเฮ่อเซีย..เฮ่อเซียหงุดหงิด ขวางฏีกาของพวกขุนนางเกลือนห้อง ตงจั๋วเข้ามาเห็นก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ เฮ่อเซียบอกมีแต่ฏีกาจากพวกขุนนางเก่าๆ ให้ข้ารอก่อน อย่าเพิ่งขึ้นเป็นฮ่องเต้ของไป๋หลัน ตอนนี้เกิดเหตุการณ์ผิดปกติวุ่นวายไปทั่วไป๋หลันอยู่...ข้าบอกพวกนั้นเสมอๆ ว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดจากฝีมือมนุษย์ ไม่ได้เกิดจากพระเจ้าอะไร แต่พวกมันไม่ฟังข้า ข้าเรียกเจ้าเข้ามาเพื่อให้ทำบางอย่างให้หน่อย...ตงจั๋วบอกท่านบอกมาได้เลย...เฮ่อเซียบอกข้ารู้สึกไม่ไว้ใจหนวด ข้าต้องการให้เจ้าช่วยพิสูจน์เขา....ตงจั๋วแปลกใจแล้วถามว่าท่านต้องการจะดูแลหนวดงั้นเหรอ เฮ่อเซียบอกคนที่ข้ายังสงสัยอยู่(ไม่แน่ใจ)มักจะเป็นปัญหาในอนาคต (ถ้าพิสูจน์ว่าจงรักภักดีกับข้าไม่ได้ ก็ฆ่าซะ)......ตงจั๋วเจ้าคิดว่าข้าใจร้ายมั้ย เพราะข้าต้องการกำจัดหนวด ตงจั๋วส่ายหัว ท่านต้องมีเหตุผลของท่านในการที่จะกำจัดหนวด ข้าจะจัดการตามที่ท่านสั่ง....(ตงจั๋วหนอตงจั๋ว)....เฮ่อเซียถอนหายใจ ..นี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ต่อไปเมื่อข้าขึ้นเป็นฮ่องเต้ครองทั่วหล้าแล้ว ต่อไปเรื่องต่างๆ เจ้า(ตงจั๋ว) ต้องจัดการแทนข้าละ...ส่วนไป๋ผิงถิง หากข้าได้พบนางอีกครั้ง ข้าต้องฆ่านางแน่นอน...ตงจั๋วถามเฮ่อเซีย ท่านคิดว่าพี่สาวไป๋ยังมีชีวิตอยู่อย่างนั้นเหรอ..เฮ่อเซียบอกถ้าไม่ใช่เพราะไป๋ผิงถิงไม่มีทางที่ฉูเป๋ยเจียจะออกมาจากที่ซ่อนได้....แล้วตอนนี้มงกูฏเป็นไงบ้าง ตงจั๋วบอกตอนนี้หาช่างทำได้แล้ว และหาพวกเพชรต่างๆ มาได้ตามต้องการแล้วยกเว้นเพชรเม็ดตรงกลางมงกุฏ ช่างต้องการ 2 เม็ดใหญ่แต่ตอนนี้หาได้แค่เม็ดเดียว...เฮ่อเซียบอกให้เอาเพชรที่ได้ทำให้มงกูกราชินีก่อน ส่วนมงกุฏข้ารอได้...ทำมงกุฏขององค์หญิงให้ดีที่สุด งามที่สุดทุกๆ รายละเอียดต้องเลิศ.....(คืออารมณ์รักคิดถึงเมีย???) ที่บ้านพานลู่---จุ๋ยจวี้ได้พบกับอาจารย์ ทั้งสองกอดกันและบอกอาจารย์ว่าข้าคิดถึงอาจารย์มาก...พานลู่บอกหยุดร้องไห้ได้แล้ว พานลู่คารวะอาจารย์จุ๋ยจวี้ 3 หน แล้วขอร้องให้อาจารย์จุ๋ยจวี้รับเป็นลูกเขย (เข้าใจว่าอาจารย์เป็นพ่อจุ๋ยจวี้)...จุ๋ยจวี้บอกนี่อาจารย์ข้า อาจารย์บอกตราบใดที่เจ้าา (พานลู่) ดูแลเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวน้อยนี้ได้ดี ก็ไม่มีปัญหาเจ้าจะเรียกอาจารย์หรือจะเรียกพ่อตาก็ได้......(เรานี่ก็จ้องแต่ม่อหราน สงสาร มีเบือนหน้าหนีด้วย) แม่ทัพฉุบอกพวกเราหยุดเรื่องส่วนตัวไว้ก่อน... พานลู่อธิบายเส้นทางในแผนที่ประมาณว่าเส้นสีแดงคือเส้นทางหลักที่เหล่าทหารใช้เดินทางลำเลียงเสบียงข้าวแยกไปตามค่ายทหารต่างๆ เมืองจินโหรวเป็นเมืองพัก (จุดพัก) ของทุกกองเสบียงก่อนจะแยกย้ายกันไป...แม่ทัพฉูบอก ถึงแม้ว่าตอนนี้เฮ่อเซียจะมีอำนาจ แต่เฮ่อเซียก็เปรียบเสมือนคนนอก (ไม่ใช่คนไป๋หลัน) ยังมีแม่ทัพของไป๋หลันที่ไม่ชอบเฮ่อเซีย จะมีแม่ทัพท่านใดที่ข้าจะไปคุยกับเขาได้บ้างมั้ย .....พานลู่หัวเราแล้วบอกว่าข้าเคยอยู่ในกองทัพข้ารู้ว่าใครเราควรเอาใจ ใครเราไม่สามารถ...แม่ทัพฉูขอให้พานลู่ลิสต์รายชื่อให้หน่อย พานลู่บอกได้ไม่มีปัญหา ท่านวางแผนไว้ว่าอย่างไรละ...   หากพวกเราต้องการให้กองทัพจากด้านนอกเข้ามาช่วยคงยากเพราะมีสายสืบเยอะคอยจับตาอยู่...แม่ทัพฉูส่ายหัวบอกเราจะไม่เคลื่อนย้ายอะไรทั้งนั้น ตรงกันข้ามพวกเราจะใส่ยาพิเศษให้พวกเขา.....พานลู่บอกนั่นยิ่งยากเข้าไปใหญ่เพราะถ้ามีใครคนหนึ่งโดนพิษพวกเขาจะยิ่งรีบหาสาเหตุ....ผิงถิงบอกพานลู่มันไม่ใช่ยาพิษ ข้าสามารถสร้างยานี้ได้โดยที่จะไม่ถูกตรวจได้ว่ามีพิษ......พานลู่บอกงั้นก็เอาตามนั้นมันอาจจะได้ผล ข้ารู้ละทำไมเฮ่อเซีย กับอำมาตย์กุ่ยถึงพยายามอย่างที่สุดที่จะแยกท่านทั้งสองคนออกจากกัน.... จุ๋ยจวี้ตบหัวพานลู่....นี่เจ้าพูดอะไร...พานลู่บอกข้าไม่ได้หมายความอะไรที่มันไม่ดี ข้าหมายถึงข้าเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ก็ไม่มีใครบนโลกนี้มาหยุดพวกเขาได้....ผิงถิงประกาศเราจะทำตามแผนนี้กัน... เฮ่อเซียฝันเห็นองค์หญิงเหย้าเทียน เหย้าเทียนถามเฮ่อเซีย สามี ข้าเป็นภรรยาท่านข้าจะให้ท่านดื่มเหล้าพิษได้อย่างไร...เหย้าเทียนถือแก้วเหล้า "ไหนละมงกุฏราชินี....เฮ่อเซียสะดุ้งตื่นเหงื่อโทรม แล้วก็ตะโกนดังลั่น "เหย้าเทียนอย่าดื่ม".... ตงจั๋วรีบวิ่งเข้ามาดูเฮ่อเซีย เฮ่อเซียบอกข้าไม่เป็นไร เจ้าออกไปเถอะ...ตงจั๋วมองเฮ่อเซียลังเลเป็นห่วง แล้้วบอกเฮ่อเซียว่าเมื่อคืนนี้แม่ทัพจูถูกฆ่าตายแล้วแล้วหัวของเขาถูกแขวนไว้บนยอดธง เฮ่อเซียถามแล้้วจับคนฆ่าได้ยัง....ตงจั๋วบอกยังจับไม่ได้ ข้าคิดว่าฉูเป๋ยเจียอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้......เฮ่อเซียคิด แล้วบอกตงจั๋ว ไม่ใช่ฉูเป๋ยเจียอยู่เบื้องหลังหรอก แม่ทัพจูเป็นแม่ทัพเล็กๆ ไม่มีเหตุผลที่จะตามเขา ข้าว่าต้องเป็นบางคนที่อยู่ในไป๋หลัน...ตงจั๋วบอกแม่ทัพจูเป็นคนที่ท่านต้องการจะแต่งตั้งขึ้นตำแหน่งให้ อาจจะมีแม่ทัพคนอื่นๆ อิจฉาไม่ชอบใจที่แม่ทัพจูจะขึ้นมาตำแหน่งใหญ่...เฮ่อเซียถามใครได้ประโยชน์มากที่สุดหากแม่ทัพจูตาย ตงจั๋วบอกแม่ทัพฉีเทียน...ตงจั๋วเจ้าไปบอกแม่ทัพฉีเทียนให้สืบทำคดีเรื่องนี้ ถ้าแม่ทัพฉีเทียนไม่สามารถหาตัวคนร้ายได้ ข้าต้องการให้เขาเอาหัวเขามาให้ข้า.... (มันดีเน้อะ) ผิงถิงรอแม่ทัพฉู พอแม่ทัพฉูมาก็โชว์ยาที่ผลิตขึ้น ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น สิ่งที่ข้าจำเป็นต้องทำคือผลิตมันเพิ่ม...แล้วถามแม่ทัพฉูว่าแล้วทางท่านตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง...แม่ทัพฉูบอกตอนนี้เรามีครบทุกอย่างที่เราต้องการ ข้ามีมีดสั้นที่จะเอาไว้ฆ่าพวกแม่ทัพ พวกเขาไม่ทันได้สู้ก็ต้องตายเพราะมือข้าละล่ะ ในอนาคตถ้าข้าตกงานข้าไปเป็นนักฆ่าได้สบายๆ เลย.....ผิงถิงบอกข้ารู้ว่าท่านไม่เคยต้องทำแบบนี้ ถ้าเรามีคนมากพอท่านย่อมต้องออกไปสู้อย่างเปิดเผย แม่ทัพฉูบอกในการทำศึกสงครามไม่มีอะไรที่น่าละอายเท่ากับภาระกิจลอบสังหาร.... วันต่อมา พานลู่เตรียมอาวุธอยู่ จุ๋ยจวี้มาเคาะประตู ถามพานลู่ว่าเจ้ากินอะไรหรือยัง..พานลู่บอกข้ากินแล้ว จุ๋ยจวี้เลยบอกงั้นข้าเอาอาหารไปให้คนอื่นละกัน...พานลู่รีบเปิดประตูและก็กิน กิน กิน พานลู่บอกตั้งแต่ข้าพบท่านพ่อตา เจ้าดีต่อข้าจริงๆ ช่วงนี้ จุ๋ยจวี้ยิ้มแล้วบอกว่าข้าจะดีกับเจ้าเสมอๆ ตลอดไป เจ้ารีบกินเข้าเถอะ...อาจารย์ข้าบอกข้าว่าข้าควรมองโลกให้กว้าง และหยุดรบกวนเจ้า เพราะเจ้ามีสิ่งสำคัญที่จะต้องทำ ข้าจะให้เจ้าอยู่คนเดียว ไม่รบกวนเจ้า เจ้าจะได้ทำงานให้เสร็จ พานลู่รีบห้ามจุ๋ยจวี้ไม่ให้ออกไป...ต่อมาพานลู่รู้สึกคันไปทั้งตัว จุ๋ยจวี้เข้ามาตรวจดูพานลู่ ไม่เห็นมีรอย ไม่เห็นมีผื่นเลย ชีพจรเจ้าก็ปกติ...จุ๋ยจวี้ยิ้มกว้าง พี่ผิงถิงนี้เก่งจริงๆ ยาเลิศ....พานลู่ถามจุ๋ยจวี้ "นี่เจ้ากล้าดียังไงเอาข้าเป็นหนูทดลองยา" .... จุ๋ยจวี้บอกข้าต้องให้เจ้าเป็นหนูทดลองยานี่แหละ เจ้าปากไม่ดีบอกอาจารย์ข้าได้ยังไงว่าเรานอนด้วยกันแล้ว...พานลู่ยิ้มบอกงั้นเจ้าทำถูกแล้วที่ใช้ข้าเป็นหนูทดลองยา..ข้าจะปล่อยข่าวลือเรื่องของเราไปเรื่อยๆว่าเป็นเรื่องจริง ..จุ๋ยจวี้ไล่ตีพานลู่... (ตกลงยังไม่ได้กันเน้อะ สองสามปีเองเน้อะ เชื่อก็ได้เน้อะ ) พานลู่ถาม อีกนานมั้ยกว่าจะหายคัน...จุ๋ยจวี้บอกมันก็แล้วแต่คนนะ อาจจะยาวนาน หรืออาจจะแค่แป๊บเดียว...ข้ารู้จักยาทุกชนิด แต่ยาที่พี่ผิงถิงทำข้าก็สับสนว่าสมุนไพรอะไร ดีนะที่พี่ผิงถิงรู้ทุกอย่าง และถึงแม้ข้าจะพยายามทดสอบผสมกับโลหะ เข็มเงิน ก็ไม่สามารถตรวจเจอพิษได้ คนที่ดื่มพิษเข้าไปจะมีอาการเหมือนท่าน จะคันไปทุกที่และหมดแรง....จุ๋ยจวี้ยิ้ม ดีเลยพวกทหารของข้าศึกต้องหมดแรงด้วยยานี้....พานลู่ถามนี่แล้วยาถอนล่ะ จุ๋ยจวี้บอกมันไม่มีหรอกยาถอนพิษ......พานลู่ทำทีออกมาตรวจของที่จะส่งไปยังกองทัพ แล้วก็เอายาพิษใส่ผสมกับข้าวไป ทางด้านเฮ่อเซีย เรียกหนวดเข้ามาพบ...ทหารคนสนิทของหนวดเตือนหนวดว่าให้ระวัง แล้วก็บอกตอนนี้เฮ่อเซียต้องการพบท่าน...เฮ่อเซียให้ตงจั๋วนำเหล้ามาให้หนวดดื่ม หนวดกลัวสุดขีด (สังเกตยกแก้วเหล้า ดื่ม ไม่ดื่ม) หนวดบอกเฮ่อเซีย เพื่อให้เป้าหมายของท่านบรรลุ องค์หญิงจำเป็นต้องตาย ท่านควรหยุดเศร้าโศกต่อการตายขององค์หญิงได้แล้ว ..เจ้าว่าองค์หญิงต้องตายอย่างนั้นหรือ...เฮ่อเซียโยนกระบี่ซื่อสัตย์ให้หนวด เอาไปข้าให้เจ้า...หนวดรีบวิ่งออกไปขี่ม้าแล้วออกไปทันที... พานลู่รายงานแม่ทัพฉูว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเป็นไปตามแผน ...ข่าวที่ทหารป่วยมากมายโดยที่แพทย์ก็หาสาเหตุไม่ได้แพร่กระจายออกไป พานลู่บอกตอนนี้ท่านแม่ทัพฉีเทียนเหมือนจะมีปัญหา ทหารของเขาหมดแรงทุกคน ไม่มีแรงรบ...แม่ทัพฉูบอก แม่ทัพจูตายไปแล้วแน่นอนว่าเฮ่อเซียสงสัยว่าแม่ทัพฉีเทียนเป็นคนทำ เฮ่อเซียต้องระแวงแม่ทัพฉีเทียนหากแม่ทัพฉีเทียนไม่สามารถให้เหตุผลที่ดีต่อเฮ่อเซียได้ว่าทำไมทหารของเขาถึงไม่มีแรงไปรบ...พานลู่ชมผิงถิงว่ายาของท่านช่างได้ผลดีจริงๆ ใช้ผสมกับเม็ดข้าวไปได้ผลดี.....ผิงถิงบอกแม่ทัพฉูนี่เป็นเวลาอันดีที่ท่านควรไปพบแม่ทัพฉีเทียน...พานลู่บอกข้ารู้เส้นทางดีข้าจะพาท่านไป จุ๋ยจวี้เป็นห่วงถามว่าพานลู่เจ้าต้องไปด้วยเหรอ พานลู่บอกข้าต้องไป และข้าก็คันไม้คันมือด้วย (อยากไป)...จุ๋ยจวี้บอกหัวใจข้าเต้นแรงทั้งวัน ข้ากังวล พานลู่บอกนี่มันเป็นสัญญาณอันตรายนะ ให้ข้าตรวจให้ละกัน....ก็ตีกันอีกเช่นเดิม .... ผิงถิงบอกแม่ทัพฉู พวกเราไม่มีเวลาแล้ว เฮ่อเซียจะต้องรู้ถึงสิ่งปกติที่เกิดขึ้นในเมืองนี้ เราต้องไปหาแม่ทัพฉีเทียนให้เรียบร้อย ได้ทหารอีกหนึ่งกอง พวกเราจะทำตามแผนเดิม ข้าจะอยู่ที่เมืองจินโหรวเพื่อล่อให้เฮียเซียมาโจมตี...ท่าน(แม่ทัพฉู) จะโจมตีจากทางด้านหลัง ...แม่ทัพฉูตกใจ อะไรนะ ตามแผนเดิม เจ้าไม่ต้องอยู่ในเมืองนี้นี่ จินโหรวต้องเป็นเมืองร้าง (ที่วางแผนไว้) ผิงถิงบอกตลอดเวลาแผนของข้าคือพวกเราจะอยู่ด้านหลังเมืองจินโหรว..เฮ่อเซียเป็นคนระมัดระวัง และเขาจะรู้ได้ว่าข้าไม่ได้อยู่ข้างในจินโหรวไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมพลางพวกเรา...อีกอย่างพวกเราไม่มีคนมากพอที่จะมาสู้กับเฮ่อเซียได้เพียงกองทัพเดียว...แม่ทัพฉูบอกผิงถิงเจ้าสัญญากับข้าว่าเจ้าจะตามข้าไปถ้าเจ้าไม่ไปข้าก็ไม่ไป ข้าไม่ยอมให้เจ้าอยู่ในนี้คนเดียว....ผิงถิงบอกพวกเรามีทางเดียวคือต้องชนะศึกครั้งนี้ พวกเราจะแพ้ไม่ได้ ถ้าพวกเราแพ้ไม่แค่เมืองจินโหรวจะนองไปด้วยเลือด โลกนี้ทั้งโลกต้องลำบากภายใต้การปกครองของเฮ่อเซีย ผู้คนจะต้องทุกข์ยาก แม้แต่จะมีชีวิตก็ยากลำบาก เด็กและลูกหลานอีกมากมายต้องทนทุกข์....ผิงถิงบอกแม่ทัพฉู จินโหรวไม่ร้าง ข้าจะเอยู่กับทหารห้าพันคนเพื่อป้องกันเมือง ..เป๋ยเจียท่านต้องเชื่อใจข้าและนี่ข้าขอเป็นครั้งสุดท้าย นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย (ที่เราแยกจากกัน) แม่ทัพฉูบอกผิงถิงขอให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายนะ เจ้าต้องสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่และรอข้ากลับมา...... (รำคาญผิงถิง มากกกกกกกกกก)    Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2560     Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2560 3:01:45 น. Counter : 2788 Pageviews.   2 comment Share Tweet

Ep.56-57 General & I 2017 ตอนที่ 56  ผิงถิงสั่งม่อหรานให้เก็บเสบียงไว้ให้เพียงพอใช้แค่วันเดียวเท่านั้น ตอนนี้ทหารไป๋หลันกำลังเดินทางมาถึงในไม่ช้านี้ บอกให้ม่อหรานเผาน้ำและเสบียงให้หมดอย่าให้เหลือ รวมทั้งอาวุธ และเต็นท์ ที่เกินก็เผาทำลายให้หมด และเผาศพทหารและคนที่นอนล้มตายให้หมดบนยอดเขา...ม่อหรานสงสัยก็ถามผิงถิง เผาแล้วจะดีเหรอ เค้ารักม่อหราน... เผาหมดเลย....ผิงถิงบอกทุกวินาทีต่อจากนี้ไปเราต้องทำให้ไป๋หลันเห็นว่าต้าจิ้นรวมตัวกันอยู่และมีกิจกรรมที่ทำแบบวางแผนไว้แล้วอย่างดี จะทำให้ทางไป๋หลันนิ่งเพื่อหยุดดูท่าที ดูสถานะการณ์ปัจจุบันก่อนที่จะลงมือทำอะไรต่อไป (ถ่วงเวลา) ด้านในเต็นท์ เป๋ยเจียอยู่กับฮ่องเต้ต้าจิ้น พี่ชาย ฮอ่งเต้บอกให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วก็กระซิบบอกเป๋ยเจียว่า ข้าทำตามสัญญาที่ข้าให้ไว้กับเจ้า ข้ารอเจ้ามา 2 ปีแล้ว..........เป๋ยเจียบอกพี่ชายให้หยุดพูดเถิด ท่านต้องพักมากๆ ข้าสัญญาว่าข้าจะพาท่านออกจากที่นี่ โลกนี้จะกลับมาสงบสุขอีกและข้าจะพาท่านกลับต้าจิ้นอย่าง ปลอดภัย พระราชวังต้าจิ้นที่ที่เราสองคนเติบโตมาด้วยกัน..... ถ้าคุณภรรยาโอเค ...คุณน้องชายก็ย่อมโอเค....มาถูกทางละฮ่องเต้ ฮ่องเต้--- ข้ากลับไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่สามารถกลับไปอีกแล้ว เป๋ยเจียข้าอยากพบผิงถิงอีกซักครั้ง เป๋ยเจียเดินออกมาหาผิงถิงถามผิงถิงว่าเจ้าหนาวมั้ย...ผิงถิงเห็นเป๋ยเจียก็พูดขึ้นประมาณว่า ข้าได้ยินท่านเรียกฮ่องเต้ว่าพี่ชาย ผิงถิงบอกตอนนี้ทหารไป๋หลันกำลังมาและเฮ่อเซียเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายกระหายเลือด ตอนนี้ฮ่องเต้ป่วยมากและต้าจิ้นต้องการใครซักคนเป็นผู้นำ หน้าที่นี้เป็นของท่านใช่มั้ยเป๋ยเจีย ท่านต้อง แบกรับไว้ ต่อจากนี้ไปพวกเราคงไม่สามารถจะมีชีวิตอยู่อย่างอิสระได้ .........เป๋ยเจียบอกผิงถิงว่าพี่ชายข้าอยากพบเจ้า เจ้าไม่ต้องกลัว... ผิงถิงเข้ามาหาฮ่องเต้ ฮ่องเต้บอกทุกคนให้ออกไปขอคุยกับเป๋ยเจียกับผิงถิงโดยลำพัง.... ผิงถิงข้ารู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เจ้าต้องลำบากมากที่ต้องอยู่ข้างกายเป๋ยเจีย เจ้าเป็นถึงเทพธิดาพิณแห่งต้าจ้ิน แต่เป็นเพราะข้า ข้าทำให้ต้าจิ้นล่มสลาย ....ผิงถิงบอกข้าไม่สนใจลาภยศตำแหน่งนั้นหรอก มีไม่มีไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขอแค่ให้ฮ่องเต้มีสุขภาพดีมีอายุยืนยาว ตราบใดที่ท่านยังมีชีวิตอยู่นั่นก็หมายถึงต้าจิ้นยังไม่ ล่มสลายยังคงอยู่ต่อไป.....ฮ่องเต้บอกตอนนี้โชคชะตาของต้าจิ้น ราชวงศ์ต้าจิ้นเหลือเพียงคนเดียวคือเป๋ยเจีย ไม่มีใครอีกแล้วที่จะเหมาะสมกว่าฉูเป๋ยเจีย เขาเป็นทั้งแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่และเป็นผู้นำที่ดี (ฮอ่งเต้จับมือผิงถิง ) ข้าขอร้องเจ้าผิงถิงโปรดช่วยเป๋ยเจีย ช่วยประชาชนต้าจิ้น (ผิงถิงน้ำตาคลอ แล้วพยักหน้า)......ฮ่องเต้ ถอนหายใจโล่งอก แล้วบอกให้ราชินีดูมดูม เป็นผู้อ่านราชโองการ... ตระกูลนี้ดูแลเมียดี.... น้องดูมดูม ทำหน้าที่แทนสามี "ฮ่องเต้ได้ทำผิดพลาดและตอนนี้กำลังได้รับการลงโทษจากสวรรค์  ทหารไป๋หลันฆ่าฟันประชาชนต้าจิ้นล้มตายมากมายอย่างเลือดเย็น ฮ่องเต้สมควรได้รับการตำหนิ   ฉูเป๋ยเจียเป็นของขวัญพิเศษจากพระเจ้าและจะนำต้าจิ้นไปสู่่ความยิ่งใหญ่ ฉูเป๋ยเจียจะเป็นผู้นำต้าจิ้นในฐานะฮ่องเต้คนใหม่" ....ฉูเป๋ยเจียรับราช โองการ....ในขณะเดียวกันหลังจากได้ยินราชโองการของตัวเองจบแล้ว ฮ่องเต้ก็ล้มลงขาดใจตาย............(ทหารด้านนอกก็เชียร์ฮ่องเต้เป๋ยเจียกันเสียงดังไปเรื่อยๆ) 180 องศาตลอดกาล.... ไปแล้วฮ่องเต้ ไป๋หลัน วันเกิดขององค์หญิง องค์หญิงให้คนรับใช้เตรียมอาหารให้ตนเองกับเฮ่อเวีย (องค์หญิงถือขวดสีเขียวๆ ยาพิษแน่ๆ).. มันต้องวางยา ตั้งแต่วันกลับจากทำศึกนะองค์หญิง...อันนี้ถือว่าช้าไป ..ตงจั๋วเข้าไปบอกเฮ่อเซียว่าองค์หญิงเชิญเฮ่อเซียไปฉลองวันเกิดกับองค์หญิง ตงจั๋วบอกเฮ่อเซียทำไมองค์หญิงช่างโหดร้าย (ตงจั๋วเดาเรื่องวางยาเหมือนกันเน้อะ มีความคิด) ...เฮ่อเซียบอกมีคนมากมายคอยจับตาพวกเราอยู่ พวกเราไม่สามารถจะทำผิดพลาดได้ข้าจะไปตามคำเชิญขององค์หญิง  เจ้าหนวดมาถึงและบอกเฮ่อเวียว่าองค์หญิงไม่ได้วางกับดักไว้บริเวณนั้น นี่เป็นโอกาสที่ดีที่ท่านจะกำจัดองค์หญิงซะ...(แหงะ) หนวดนี้ที่ร้ายนัก..... แต่ที่พูดก็ถูกแหละ เฮ่อเซียบอกองค์หญิงเป็นภรรยาข้าตอนนี้ก็กำลังอุ้มท้องลูกข้าอยู่  เจ้าหนวดเตือนเฮ่อเซียว่าถ้าองค์หญิงคลอดลูกเมื่อไหร่ ลูกชายองค์หญิงจะได้เป็นฮ่องเต้ของไป๋หลัน นั่นหมายถึงท่าน(เฮ่อเซีย) ท่านจะไม่มีอำนาจเหลืออยู่ ถูกแย่งอำนาจไป....เฮ่อเซียบอกวันนี้เป็นวันเกิดของนางข้าไม่อยากได้ยินเรื่องนี้....หนวดคุกเข่าขอร้องให้เฮ่อเซียกำจัดองค์หญิงซะ องค์หญิงที่หมากตัวสุดท้ายที่ถ้าเฮ่อเซียกำจัดแล้ว อำนาจทั้งหมดจะตกอยู่ในมือท่านทั้งหมดในไป๋หลัน....เฮ่อเซียบอกข้าจะไม่ฆ่าองค์หญิงตราบใดที่องค์หญิงไม่ฆ่าข้า....หนวดรีบเตือนอีก ท่านจำไม่ได้เหรอ เหตุการณ์ล่าสุด องค์หญิงทำอะไรกับท่าน (จัดนักฆ่ามารอฆ่า)...... เฮ่อเซียเดินเข้ามาหาองค์หญิง ...องค์หญิงพูดขึ้นประมาณว่าข้ารู้ว่าท่านยุ่งมาก ข้ายังเกรงว่าท่านจะไม่มีเวลามา ...เฮ่อเซียบอกวันนี้เป็นวันเกิดองค์หญิงข้าต้องมาแน่นอน ......องค์หญิงบอกเฮ่อเซียนั่งลง...เฮ่อเซียบอกข้าขอให้องค์หญิงมีสุขภาพที่แข็งแรงและสาวสวยอย่างนี้ตลอดกาล....องค์หญิงขอบคุณเฮ่อเซีย เฮ่อเซียเห็นหน้าองค์หญิงกังวลก็ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า องค์หญิงบอกสถานการณ์ตอนนี้เหมือนกับพวกเราคุ้นเคยและเป็นคนแปลกหน้าในเวลาเดียวกัน...นานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งดื่มเหล้าด้วยกัน....ข้าขอบคุณท่านที่ท่านไม่ให้ใครมารบกวนข้า (ขังกักบริเวณชิมิ)....เฮ่อเซียถือรูปขึ้นมาบอกนี่เป็นของขวัญวันเกิดองค์หญิง....องค์หญิงเปิดรูปดูเห็นเป็นรูปมงกุฏ..เฮ่อเซียอธิบายข้าทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับท่านในวันแต่งงานของเรา วันหนึ่งข้าจะให้ท่านได้เป็นราชินี สวมมงกุฏราชินี ข้าออกแบบเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ให้ช่างนำไปทำโดยใช้เครื่องประดับที่มีค่ามากที่สุดในโลก คุณภาพดีที่สุดในโลก ข้าทำตามสัญญา องค์หญิงบอกมงกุฏสวยงามมากข้าชอบมาก.....ก่อนที่ท่านพ่อข้าจะสวรรคต ท่านเก็บเหล้าไว้ให้ข้าขวดหนึ่ง สำหรับไว้ให้ข้าในวันแต่งงาน แต่ในวันแต่งงานข้าตื่นเต้นมากไปหน่อยเลยลืมไป วันนี้เป็นวันเกิดของข้า ข้าอยากจะดื่มเหล้านี้กับท่าน....เฮ่อเซียบอกเอาซิเราดื่มกัน ...องค์หญิงบอกข้ายังจำได้วันที่เราได้พบกัน ท่านเป็นรักแรกพบของข้า ข้าบอกตัวเองว่าวันหนึ่งข้าจะแต่งงานกับผู้ชายที่เหมือนท่าน....(องค์หญิงตั้งเหล้าไว้ตรงหน้า ). มีเอาเล็บจิกเหล้า...คราวหน้าวางยาทั้ง 2 แก้ว แล้้วหัดพกยาถอนพิษไว้กับตัวนะเหย้าเทียน ...เฮ่อเซียระวังตัวอยู่ก็ไม่ดื่มแก้วที่องค์หญิงตั้งใจรินให้...กลับนำไปมอบให้องค์หญิงแทน...องค์หญิงน้ำตาคลอ ยกเหล้าขึ้นดื่ม แล้วถามเฮ่อเซียว่าท่านคิดชื่อลูกไว้แล้วหรือยัง....เฮ่อเซียบอกข้าคิดไว้แล้ว ชื่อ "อู่อุ้ย" ดีมั้ย  ข้าต้องการให้ลูกของเรามีชีวิตที่ไม่ต้องมีความวิตกกังวลและอิสระ ....องค์หญิงเห็นด้วย...เป็นชื่อที่ดี....องค์หญิงนำราชโองการมาวางให้เฮ่อเซีย ....สามีข้าดีใจสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตข้าคือคืนนั้นที่ท่านแวะเข้ามาหาข้าในเต็นท์ (ตอนพบกันครั้งแรก) ที่เราพบกันครั้งแรก........ สงสาร นาง... องค์หญิงหงายท้องเพราะพิษเฮ่อเซียรีบเข้ามาประคอง...องค์หญิงบอกข้าได้ทำในสิ่งที่ข้าสมควรทำแล้ว ...เฮ่อเซียถามว่าเจ้าเอายาถอนพิษไว้ที่ไหน องค์หญิงบอกข้าเอาไว้ที่ห้องข้า ข้ายังคงมีเวลาอยู่กับท่านครึ่งชั่วยาม....เฮ่อเซียรีบวิ่งไปหายาแก้พิษที่ห้ององค์หญิง พอพบแล้วก็รีบกลับมาหาองค์หญิง...แต่เหย้าเทียนกระอักเลือดแล้ว....เฮ่อเซียทำยาหลุดมือ (ตกใจ) แล้วรีบวิ่งไปหาเหย้าเทียน เหย้าเทียนจับแขนเฮ่อเซีย (เฮ่อเซียกำลังจะเอื้อมหยิบยา .......กำลังจะดี กำลังจะชม กำลังปลื้มละเชียว ว่ารักเมีย..)  เฮ่อเซียนึกถึงคำพูดของหนวดที่บอกว่าทันทีที่ลูกองค์หญิงเกิดจะเป็นฮ่องเต้ไป๋หลันทันที ถ้าเฮ่อเซียไม่กำจัดองค์หญิงท่านจะไม่มีวันได้ขึ้นถึงจุดสูงสุด (ฮ่องเต้).... (แย่มาก นายเฮ่อเซีย) เหย้าเทียนบอกเฮ่อเซียว่าข้าตัดสินใจแทนท่านแล้ว ตั้งแต่วันที่ข้าแต่งงานกับท่าน ข้าไม่เคยเสียใจกับสิ่งใดที่เกิดขึ้น จนถึงทุกวันนี้ข้าก็ไม่เสียใจ ถึงแม้ว่าข้ารู้ว่าท่านกำลังทำอะไรข้ายินดียอมรับมัน ข้าต้องการมอบชีวิตข้า(และลูก)ให้ท่านเพื่อให้ท่านได้สมความปราถนา ช่วยให้ความฝันท่านสำเร็จ (น้ำตาหยดอะ).....ท่านจะไม่ทำลายไป๋หลันใช่มั้ย ...ข้าแค่กลัวอย่างเดียวข้ากลัวว่าข้าจะไม่ได้เห็นหน้าท่านอีก แต่ข้าก็รู้ว่าในฝันของข้าท่านจะมาพบข้าอีก ในฝันของข้า จะไม่มีโลกภายนอกจะมีแค่เราสองคน........... ...ตะโกนทำไม ข้าไม่อยากฟัง (บอกแทนเหย้าเทียน)  ในราชโองการองค์หญิงเหย้าเทียน "หลังจากข้าตายแล้ว แต่งตั้งให้เฮ่อเซียคือผู้มีอำนาจสูงสุดในไป๋หลัน เห็นเฮ่อเซียก็เหมือนเห็นองค์หญิง"  ....(ไม่มีขุนนางเลย อ่านให้ใครฟัง วังร้างชัดๆ) เป็นฮอ่งเต้ที่ไม่มีใครให้ดูแล และปกป้อง... ฉูเป๋ยเจียคุยกับผิงถิง เล่าให้ผิงถิงฟังเรื่องเมื่อก่อน ว่าเติบโตมากับฮ่องเต้ ฮ่องเต้เป็นทั้งพ่อและเป็นพี่ชายคนโต...ข้าคิดเสมอ ตลอดเวลาว่าเขาคือพี่ชายแท้ๆ ของข้า ฮอ่งเต้ตลอดเวลาคอยปกป้องข้า แต่ข้าซิข้าไม่สามารถปกป้องฮ่องเต้ได้ในเวลาที่เขาต้องการที่สุด.....ผิงถิงปลอบใจแม่ทัพฉู ท่านทำดีที่สุดที่ท่านสามารถทำได้ในขณะนี้แล้ว....แม่ทัพฉูบอกข้าไม่ต้องการเห็นใครรอบๆ ตัวข้าจากข้าไปอีกแล้ว...ผิงถิงเจ้าคือคนเดียวที่ข้าเหลืออยู่แล้ว (ลูกด้วยเฮีย)... ข้ารู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับเจ้าผิงถิง ข้ารู้ว่าเจ้าฝันตลอดเวลาว่าเราจะอยู่กันอย่างสงบสุข มีแค่เราและลูก แต่โชคชะตามักเล่นตลกกับชีวิตคน ถ้าข้าไม่ยอมรับเป็นฮ่องเต้คนต่อไปของต้าจิ้น ก็ไม่มีใครเหลือที่จะสู้กับเฮ่อเซียแล้ว ใครที่ไหนจะมาดูแลประชาชนต้าจิ้น..........ข้าไม่สามารถเห็นต้าจิ้นล่มสลายไปต่อหน้าต่อตาได้ ไม่สามารถทนเห็นประชาชนทนลำบากแสนสาหัสได้....ข้าควรจะทำอย่างไรดี ข้าต้องทำอะไร (ระหว่างความฝันภรรยาที่รักมาก กับหน้าที่ต่อประเทศ)... ผิงถิงบอกแม่ทัพฉู ข้าเข้าใจทุกอย่างที่ท่านพูดมา นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ข้ารักท่านมาก ท่านมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ที่เต็มไปด้วยรักต่อชาวโลก ........เปรียบเทียบกับท่าน ข้าค่อยข้างจะเห็นแก่ตัวจริงๆ  (จริงจ้ะ) ... ต่อแต่นี้ไป ข้าผิงถิงคิดแค่เพียงว่าหากโลกนี้ยังมีภูเขามีแม่น้ำอยู่ในหัวใจข้าทุกที่สามารถเป็นสวรรค์ได้ทั้งนั้นขอแค่มีท่าน เป๋ยเจียข้าจะไม่พูดถึงเรื่องการไปอยู่แบบหลบซ่อนตัวอีก ข้าจะไม่จากท่านไปอีก....ข้าสัญญา หากท่านชนะข้าจะอยู่ข้างกายท่านเพื่อดูท่านดูแลโลกนี้ และถ้าหากท่านแพ้ข้าจะอยู่ข้างกายท่านเพื่อเริ่มต้นใหม่กับท่าน......  ตอนนี้พวกเราต้องทำพิธีศพให้ฮ่องเต้ก่อน (เผา) ก่อนที่ทหารไป๋หลันจะมา..... พวกเรามีเสบียงอยู่แค่วันเดียว (ที่เกินสั่งเผาหมดแล้ว) เพื่อรอทหารเหลียงมาสมทบ............... สัญญากันตลอดทั้งเรื่อง.... ติ่งฟังจนมึน  ร่างของฮอ่งเต้ต้าจิ้นถูกวางไว้บนแพ ลอยไปตามแม่น้ำ สายที่ไหลไปต้าจิ้น แม่น้ำจะนำท่านกลับสู่ต้าจิ้น ประเทศที่ท่านดูแลมาทั้งชีวิต...... ตอนที่ 57 เริ่มเรื่องก็มีวน วน ไปตอนท้ายของตอนที่แล้ว ...ส่งฮ่องเต้ต้าจิ้นไปสู่สุขคติ... ตอนแรกนึกว่าจะให้ลอยไปเฉยๆ แต่แม่ทัพฉูยิงธนู ไฟมาเผาร่าง.. ฉากนี้ก็โอนะ หยางเฟิ้งได้รับจดหมายจากผิงถิง ผิงถิงบอกในจดหมายว่าผิงถิงกับเป๋ยเจียเดินทางโดยไม่ได้หยุดพักเพื่อรีบไปพบกับแม่ทัพรู่แห่งต้าเหลียง ด้วยความช่วยเหลือของแม่ทัพรู้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้อย่างดี และตอนนี้ก็กำลังร่วมมือกันวางแผนสู้รบกับเฮ่อเซีย   ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยดูแลลูกชายข้าให้ในระหว่างที่ เหตุการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ เจ้าควรพาเด็กๆ และท่านหมอมาที่ต้าเหลียง พวกเราจะได้พบกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา... ฉางเสี่ยวถามหยางเฟิ้งว่าจดหมายของท่านแม่ข้าใช่มั้ย หยางเฟิ้งยิ้มแล้วบอกว่าเจ้าเดาถูกแล้วฉางเสี่ยว เก่งมาก.....แม่เจ้าเขียนจดหมายมาว่านางได้พบกับท่านพ่อเจ้าแล้วและเพื่อนเก่าหลายคน ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดีและพวกเราจะได้พบกันเร็วๆ นี้.... ฉางเสี่ยว----ใครคือพ่อข้าอะ หยางเฟิ้ง---ท่านพ่อของเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ ฉางเสี่ยว---พ่อข้ายิ่งใหญ่มากขนาดไหนเหรอ หยางเฟิ้ง---ท่านพ่อเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่มาก ท่านพ่อเจ้าเป็นคนที่ทุกคนบนโลกนี้รู้จักและเป็นคนที่ประชาชนฝากความหวังไว้ ........ (หยางเฟิ้งยิ้ม) ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมข้าบอกเจ้าเช่นนี้ เพราะบอกยังไงเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก (แหง่ววว) เอาเป็นว่าฉางเสี่ยวเจ้ารู้ไว้แค่ว่าท่านพ่อของเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ ยิ่งกว่าพ่อเจียง ยี่..เจ้าจำที่ข้าบอกได้มั้ยฉางเสี่ยว (ฉางเสี่ยวพยักหน้า)...เอาล่ะพวกเราไปหาทางหมอกัน จะได้เตรียมตัวออกเดินทาง ไป๋หลัน หนวดมารายงานเฮ่อเซียว่าฮ่องเต้ต้าจิ้นสวรรคตแล้ว แต่ก่อนตายเขาได้มอบบัลลังก์ให้ฉูเป๋ยเจีย ...เฮ่อเซียถามหนวด จริงเหรอ ซือหม่าหงส์ยกบัลลังก์ให้ฉูเป๋ยเจีย...หนวดบอกจริงแท้แน่นอน เขาแต่งตั้งฉูเป๋ยเจียด้วยตัวเองก่อนที่จะตาย.....เฮ่อเซียหงุดหงุด..ยกบัลลังก์ให้ฉูเป๋ยเจีย ฉูเป๋ยเจีย ฉูเป๋ยเจีย...หลายปีมานี้เจ้าฉู เป๋ยเจียหลบซ่อนตัวยังกับลูกเต่าหดหัว...นี่ถึงเวลาแล้วซินะที่เจ้ากับข้าจะได้สู้กันซะที....หนวดบอกนี่เป็นโอกาสอันดีที่พวกเราจะไปรบกับต้าจิ้น เพราะตอนนี้ทั้งต้าจิ้นกำลังไว้ทุกข์ อยู่ในช่วงโศกเศร้า.... เฮ่อเซียบอกหนวดจะไปสู้กับฉูเป๋ยเจียตอนนี้เป็นแผนที่ไม่ดี....พวกเราไปตีเหยียนก่อนเนี้ยแหละเป็นแผนที่ดีที่สุดใน ตอนนี้... เมื่อเราสยบต้าเหยียนได้ ฉูเป๋ยเจียจะหมดหวังเรื่องความช่วยเหลือ.... ทางด้านผิงถิงและแม่ทัพฉู กำลังวางแผนทำสงครามกันอยู่กับพวกแม่ทัพ... ทหารเข้ามารายงานว่าเฮ่อเซียรู้ข่าวที่ฉูเป๋ยเจียขึ้นครองราชย์แทนฮ่องเต้ต้าจิ้นแล้ว และวางแผนจะทำสงครามกับฉูเป๋ยเจียให้ตายกันไปข้างหนึ่ง.....เฮอ่เซียทำลายบ้านเมืองและฆ่าคนของเรามากมาย พวกเราจะไม่ยอมพวกเราจะขอสู้กับเฮ่อเซีย  ร่วมมือกับท่านแม่ทัพฉูเพื่อปกป้องต้าจิ้น ผิงถิงบอกเย็นไว้โยม ..ใจเย็นๆ ท่านแม่ทัพ พวกเราต้องอดทน ตอนนี้ไป๋หลันจะยังไม่มารบกับเราเร็วๆ นี้หรอก (ทุกคนทำหน้างง).......ผิงถิงอธิบายต่อ เฮ่อเซียมีเป้าหมายที่จะครองต้าเหยียนให้ได้มากกว่ามาสู้กับพวกเราตอนนี้ เขาต้องการกำจัดเหยียนก่อน ..ถึงแม้พวกเราอยากจะช่วยต้าเหยียน พวกเราก็ไม่มีคนมาก พอที่จะรบได้...... ข้ารู้จักเฮ่อเซียดี เขาจะต้องเข้าไปกำจัดต้าเหยียนเพื่อที่จะตัดความช่วยเหลือเรา และเมื่อเขาทำสำเร็จ (ได้ต้าเหยียน) เฮ่อเซียก็หวานหมูจะครองใต้หล้านี้ง่ายนิดเดียว.........ถ้าเฮ่อเซียมารบกับฉูเป๋ยเจีย เฮ่อเซียรู้ว่า คนของต้าเหยียนจะส่งเสบียงและยามาช่วยทัพฉูเป๋ยเจียเพื่อสู้กับเฮ่อเซีย...ดังนั้นเฮ่อเซียได้ ต้าเหยียน ฉูเป๋ยเจียจะขาดกองหนุนที่จะช่วยเหลือ ในขณะเดียวกันถึงแม้ว่าพวกเราต้องการไปช่วยต้าเหยียน ต้าเหยียนไกลมากคนเราก็ไม่มีไม่พอ ดังนั้นช่วงนี้พวกเราต้องช่วยกันระดมพลให้ได้มากที่สุด  ถึงแม้เฮ่อเซียจะได้เปรียบและมีทหารในมือมากกว่าพวกเราเยอะ แต่ในประวัติศาสตร์ก็มีให้เห็นอยู่ที่ฝ่ายที่อ่อนกว่า มีทหารน้อยกว่าสามารถเอาชนะข้าศึกที่แข็งแกร่ง ได้...ผิงถิงยิ้มแล้วพูดต่อ....แล้วพวกเราจะเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งในประวัติศาสตร์ที่ฝ่ายที่กำลังพลน้อยกว่าอ่อนแอกว่าจะเป็นฝ่ายชนะฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่าไม่ได้เชียวหรือ ... เป็นครั้งแรกที่แม่ทัพฉูไม่ได้เป่าขลุ่ยเพราะคิดถึงเมีย ครั้งนี้เป่าเพราะคิดถึงพี่ชาย ตอนกลางคืน ผิงถิงเดินออกมาข้างนอกพบแม่ทัพฉูเป่าขลุยไม้ไผ่อยู่ ...ผิงถิงบอกเป๋ยเจียว่าเสียดายจริงๆ ที่พิณของข้าแตกหักไปแล้ว ข้าไม่สามารถร่วมบรรเลงเพลงกับท่านได้อีกแล้ว...เป๋ยเจียสัญญา (อีกละ) กับผิงถิงว่าถ้าเสร็จศึกเมื่อไหร่ ข้าจะหาพิณที่ดีที่สุดอันอื่นมาให้เจ้า.... ผิงถิวพูดต่อประมาณว่า โลกนี้ช่างไม่ แน่นอน เปลี่ยนแปลงไปทุกวัน ไม่มีวันที่โลกของเราจะสงบสุขได้ตลอดกาล ...ในช่วงที่เราสองคนอยู่ที่บ้านสวนไผ่กัน ข้าอยากให้เวลานั้นเป็นเวลาที่ยาวนาน และข้ากลัวว่ากลางคืนท่านจะจากข้าไป...ในช่วงเวลาที่เราแยกจากกันข้ามักจะพูดคุยกับดวงจันทร์และนึกถึงความหลังของเราสองคน และข้ามักจะสงสัยว่าข้าทำ อะไรผิดไป ข้าพลาดเรื่องอะไรไป.. (ก็พลาดเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันไง แต่ก็แค่ 3 ปีเอง บ่นทำไมนิ ทำไปแล้ว ..อ้าว ขอโทษคร๊าฟฟ อิน รำคาญผิงถิง)...ตอนนี้ข้ารู้แล้ว ข้าตระหนักดีว่าข้ารักท่านมากข้าต้องการจะอยู่เคียงข้างท่าน ความสุขที่ยิ่งใหญ่ของผู้หญิงคือการได้อยู่กับผู้ชายที่รักมากที่สุด..ข้ารักท่านมาก ข้ารักเป๋ ยเจีย ข้าเข้าใจแล้วว่าขอแค่เราได้อยู่ด้วยกันทุกๆที่ก็จะมีความสงบสุขในใจ..... ไป๋หลัน ทหารของเฮ่อเซียเข้ามารายงานเฮ่อเซียว่า ฉูเป๋ยเจียกับไป๋ผิงถิงรับสมัครทหารทั่วราชอาณาจักร..มีคนไปสมัครเยอะเลยเพราะข่าวที่ฉูเป๋ยเจียได้ขึ้นเป็นฮอ่งเต้แทนฮอ่งเต้ต้าจิ้นที่สิ้นพระชนม์ไป พวกเขาจะมารบกับท่าน...เฮ่อเซียหัวเราะ...ข้ารู้ว่าผิงถิงเดาว่าข้าไม่มีเวลาไปทำอะไรพวกเขาตอนนี้...(รู้ทันไปหมด)...เฮ่อเซียสั่ง ทหารได้รีบชนะศึกกับต้าเหยียนให้ได้ ฆ่าให้หมด...ข้าเฮ่อเซียสาบานว่าในวันที่ข้าได้ครองใต้หล้าคือวันที่เจ้าฉูเป๋ยเจียและไป๋ผิงถิงจะต้องแยกจากกัน (คนหนึ่งต้องตายคนหนึ่งต้องอยู่) ตลอดกาล... (คิดแต่เรื่องดีดีทั้งน้านนนน ).........ทหารบอกเฮ่อเซียว่าตอนนี้ทหารต้องการพักผ่อนบ้างสู้ทุกวันไม่ได้หยุดเลย เฮ่อเซียไม่ อยากได้ยินบอก..รีบไปสยบข้าศึกเดี๋ยวนี้ ตีต้าเหยียนให้แตก..ทหารจึงต้องทำตามคำสั่งเฮ่อเซียทำลายต้าเหยียนให้ราบ.... แม่ทัพฉูเตือนทหารทุกคนให้ระมัดระวังและตั้งเวรยามด้วยในช่วงเวลากลางคืน....แม่ทัพฉูเห็นผิงถิงยังไม่หลับจึงแอบดูก็เห็นผิงถิงกำลังยุ่งศึกษาแผนที่อยู่...แม่ทัพฉูเข้ามากอดผิงถิงทางด้านหลัง (โรแมนติกอะ)......ผิงถิงบอกแม่ทัพฉู ทุกอย่างที่ข้าคิดออก ข้ารู้ว่าเฮ่อเซียก็คิดได้เช่นกัน เขารู้แน่ๆ ข้าไม่สามารถจะทำให้ เกิดความผิดพลาดได้เพราะเพียงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่ผิดพลาดสามารถเปลี่ยนผลของการสู้รบได้ ...แม่ทัพฉูบอกคุณภรรยา เจ้าไม่ต้องทำงานหนักมากขนาดนี้ก็ได้ เจ้ามีข้านะ สามีของเจ้ามีความสามารถแค่เท่าเฮ่อเซียเองเหรอ? (คือจะบอกว่าเหนือกว่าชิมิคะ)....ผิงถิงยิ้มแล้วพูดประมาณว่าไม่ง่ายที่จะชนะเฮ่อเซียตอนนี้แต่ ข้าไม่กลัว......... แม่ทัพฉูบอกผิงถิงให้กลับไปเต็นและพักได้แล้ว......ผิงถิงจับแก้มคุณสามีแล้วบอกว่าข้าไม่สามารถเรียกเวลาย้อนกลับมาได้ ข้าอยากมองหน้าท่านชัดๆ (บ่นอีกละ คิดเองทำเองนิ)... แม่ทัพฉูบอกข้าขอห้ามเจ้าคิดถึงเรื่องเก่าๆ ที่ผ่านไปแล้วอีก ชีวิตมันช่างสั้นนัก ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่รอพวกเราทำ อยู่..ผิงถิงบอกงั้นเรามาพนันกัน......... ทั่วทั้งไป๋หลันมีแค่เมืองเดียวที่ยังมีน้ำพอที่จะช่วยพวกเขาทำสงครามในครั้งนี้..ท่านเขียนคำตอบในมือข้า ถ้าท่านตอบถูก ข้าจะไปพักผ่อนตามท่านขอ......... (เรื่องกล้วยๆ เสร็จเฮียซิคะ) ... แม่ทัพฉูเขียนใส่มือผิงถิง "จินโหรว" ...แม่ทัพฉูอุ้มผิงถิงแล้วยิ้มไปกัน เจ้าต้องกลับไปพักผ่อน (อร๊ายยย เราคิดต่อว่ายังไงนะ )....  แหงะ ...เอะอะอุ้ม เอะอะอุ้ม ..รู้ตัวใช่มั้ยว่าพวกเราติ่งทั้งหลายต้องทำไง ออกไปรอ ข้างนอกซิ รออะไร....  เช้าวันต่อมาแม่ทัพฉูบอกทุกคนถึงแผนการณ์ที่จะเข้ายึดเมืองจินโหรว....ในระหว่างที่กำลังคุยกัน แม่ทัพฮัวได้เดินทางมาถึงและบอกแม่ทัพฉูว่าข้ามาร่วมรบกับท่านสู้กับเฮ่อเซีย..ข้าได้แวะไปหาและรับฮูหยินของแม่ทัพเซ่อยี่ พร้อมเด็กอีก 2 คน และท่านหมอมากับข้าด้วย....แม่ทัพฉูดีใจรีบออกไปหาลูก ข้างนอก  ....หยางเฟิ้งบอกผิงถิงเด็กชาย 2 คนถ้าได้อยู่ด้วยกัน เล่นด้วยกันพวกเขามักมีความสุขตลอดเวลา...ผิงถิงพูดใช่แล้วเหมือนพวกเราเมื่อตอนเด็กๆ ข้าหวังว่าสงครามจะจบสิ้นลงเร็วๆ และเด็กทั้งสองจะได้มีความสุขตลอด  มีขมวดคิ้ว น้องคนนี้น่ารักมาก หลงเลย.. เด็กๆ เล่นว่าวกันอยู่ แล้วอยู่ๆ ว่าวก็หลุดหายไป แม่ทัพฉูถามผิงถิงว่าคนนั้น (ตัวเล็ก)ใช่มั้ยที่เป็นลูกข้า ฉางเสี่ยว...ผิงถิงบอกใช่แล้วฉางเสี่ยวคือลูกของท่าน...เป๋ยเจียเดินไปหาฉางเสี่ยว....... แม่ทัพฉู---ฉางเสี่ยวเจ้ารู้มั้ยข้าเป็นใคร ฉางเสี่ยว---ท่านเป็นคนไม่ดี แม่ทัพฉู---ข้าไม่ได้เป็นคนเลว มา มานี่มาหาข้า ฉางเสี่ยว--(ถอยหลัง) --ข้าไม่ได้ต้องการให้กอด ข้าต้องการว่าว ผิงถิง---ฉางเสี่ยว นี่ไง เขาเป็นวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่ที่เจ้าพูดถึงบ่อยๆ ไง ฉางเสี่ยว---ไม่ใช่ เขาเป็นคนไม่ดี เขาทำร้ายลุงอาฮั่น แม่ทัพฉูสังเกตเห็นนกบินอยู่ใกล้ๆ เลยเดินไปเอารังนกมาให้ ในรังมีนกสองตัว.... แม่ทัพฉู--ฉางเสี่ยว ว่าวหายไปแล้ว แต่ตอนนี้ข้าพบบางอย่างที่ดีกว่านะ (รังนก) ฉางเสี่ยว---ให้ข้าเก็บมันไว้ได้มั้ย แม่ทัพฉู---ได้แน่นอนอยู่แล้ว ผิงถิง---ฉางเสี่ยวเรียกพ่อซิ ฉางเสี่ยว--ไม่ เขาไม่ใช่พ่อข้า แม่ทัพฉู---(อึ้ง เงียบ แอบผิดหวัง) ผิงถิง---ฉางเสี่ยวยังเด็กมาก ต้องให้เวลาเขาหน่อยให้เขาคุ้นเคยกับท่านก่อน ฉูจูเนียร์ เล่นตัวสุด สุด... ถามได้ แต่ข้าตอบสั้นๆ นะ  ตอนกลางคืนที่โต๊อาหาร ..แม่ทัพฉูมองฉางเสี่ยวตลอด ผิงถิงพยายามให้สองพ่อลูกได้ใกล้ชิดกัน (อุ้มฉางเสี่ยวมานั่งใกล้ๆ แม่ทัพฉู)...ฉางเสี่ยว(ฉลาด) บอกข้าจะตอบคำถามท่าน พูดกับท่านก็ได้ แต่ข้าตอบสั้นๆ ไม่บอกรายละเอียดอะไร.......อาจารย์ของจุ๋ยจวี้ถามผิงถิงกับแม่ทัพฉูว่ารู้มั้ยว่าจุ๋ยจวี้อยู่ที่ไหน...แม่ทัพฉู ตัดสินใจบอกอาจารย์จุ๋ยจวี้ว่าจุ๋ยจวี้ตายแล้วในป่าเพื่อช่วยปกป้องผิงถิง....ทุกคนบนโต๊ะอาหารเศร้ากันหมด (ดูหน้าม่อหราน).....บรรยากาศเงียบ อึมครึม อย่าเศร้า พวกเจ้าต้องมั่นใจในความเป็นซีรี่ย์... สงสารม่อหราน... มา เรารับดูแล ... ทางด้านเฮ่อเซียสั่งให้แม่ทัพซ้าย - ขวา เตรียมตัวพร้อมรบ ตอนนี้เหล่าขุนนางต้าเหยียนต่างขวัญหนีดีฝ่อ เหล่าขุนนางประชุมกันและตัดสินใจว่าควรสวามิภักดิ์ต่อเฮ่อเซีย......ทหารเข้ามารายงานว่าเฮ่อเซียอยู่ข้างนอกประตูแล้วและประกาศว่าถ้าพวกเราไม่ยอมสวามิภักดิ์ เขาจะนำทหารบุกวันพรุ่งนี้......แม่ทัพลู่เค่อออก มาพบเฮ่อเซีย...เฮ่อเซียทักทายไม่ได้พบกันนานนะ พวกเจ้า(ทหาร) ถอยไป นี่เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้ากับแม่ทัพลู่เพื่อนเก่าข้า ....(ภาพอดีตตอนที่แม่ทัพลู่ปล่อยเฮ่อเซียให้หนีรอดไป)...เฮ่อเซียบอกแม่ทัพลู่ ข้าให้โอกาสท่านถ้าสวามิภักดิ์ต่อข้าข้าจะไว้ชีวิตเจ้า...แม่ทัพลู่บอกไม่มีทาง เข้ามาเลย....เสร็จเฮ่อเซียอีกหนึ่ง  ตายอนาถ......... ทุกคนในวังต้าเหยียนต่างตกใจกลัวเฮ่อเซีย.. ไปอีกหนึ่ง...   Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2560     Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2560 23:20:00 น. Counter : 3437 Pageviews.   3 comment Share Tweet

Ep.53 - 55 General & I 2017 ตอนที่ 53  หยางเฟิ้งหันไปมองลูกชาย แล้วก็พยายามฆ่าตัวตาย ผิงถิงมาถึงบ้านพอดีขอร้องให้คนดูแลที่พักช่วยเจียดยาให้หน่อย ตนจะเข้าไปดูหยางเฟิ้งก่อน ผิงถิงเดินเข้ามาเห็นหยางเฟิ้งก็ตกใจและรีบช่วยชีวิตไว้ นี่เจ้ากำลังทำอะไร...หยางเฟิ้งบอกผิงถิง ปล่อยให้ข้าตายเถอะตอนนี้เลย ข้าไม่เหลืออะไรแล้วได้โปรดผิงถิง ข้าไม่ต้องการเป็นตัวถ่วงเจ้า ปล่อยข้าตายเถอะ...ผิงถิงปลอบใจหยางเฟิ้ง บอกให้หยางเฟิ้งเสียงเบาๆ เดี๋ยวเด็กๆ จะตื่น ผิงถิงบอกหยางเฟิ้งให้เลิกทำสิ่งโง่ๆ (จริง) ไม่ว่าจะลำบากยากเข็ญเท่าใด พวกเราต้องผ่านมันไปได้ด้วยกัน หยางเฟิ้งบอกถ้าไม่มีข้าเจ้าสามารถออกจากหมู่บ้านนี้ไปได้นานแล้ว ตอนนี้ข้ามาล้มป่วยข้าเป็นปัญหา ผิงถิงปลอบหยางเฟิ้งบอกหยางเฟิ้งให้มองเห็นสิ่งที่ผิงถิงพยายามทำ เจ้าเห็นมั้ยข้าพยายามขนาดไหนที่ต้องการให้เจ้ามีชีวิตอยู่ ทำไมเจ้ามองไม่เห็นว่าผิงถิงต้องการหยางเฟิ้งให้กลับมาสดใสมาเป็นหยางเฟิ้งคนเก่า และเจ้ารู้มั้ยข้าเห็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าเสียใจมากแค่ไหน...หยุดทำเรื่องโง่ๆ ได้แล้ว มันง่ายนิดเดียวที่จะตาย  หยางเฟิ้งเจ้าคิดถึงใจลูกเจ้าบ้างเขาจะรู้สึกอย่างไร ทำอย่างไรเมื่อตื่นมาเห็นร่างแม่ของเขาไม่หายใจต่อหน้าเขา...ผิงถิงให้หยางเฟิ้งมองดูเด็กๆ ว่าเป็นภาพที่สวยงามเขากำลังหลับกันอย่างมีความสุข นี่เจ้าต้องการให้ลูกเจ้ามีชีวิตอยู่ในโลกที่บ้าคลั่งแบบนี้โดยที่ไม่มีทั้งพ่อและแม่อย่างนั้นหรือ..... หยางเฟิ้งคนที่กล้าหาญมากพอที่จะต่อต้านฮ่องเต้ต้าเหลียงเพื่อผู้ชายที่นางรัก หยางเฟิ้งคนที่ยอมออกจากประเทศที่ตนเกิด (ต้าเหยียน) ย้ายมาอยู่ต้าเหลียงเพื่ออยู่กับเซ่อยี่ เจ้าเคยเป็นคนที่ข้าผิงถิงภูมิใจมาก เจ้ารู้มากกว่าใครว่าอะไรคือสิ่งที่เจ้าต้องการ นางไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าข้าตอนนี้.... หยางเฟิ้งบอกผิงถิง นอกจากเล่นพิณแล้วข้าไม่รู้ว่าสิ่งอื่นต้องทำอย่างไร หลังจากข้าป่วยข้าไม่รู้เลยว่าข้าจะอยู่รอดไปได้อีกนานแค่ไหน หยางเฟิ้งละอายใจที่ผิงถิงคอยดูแลตัวเองตลอดเวลา ข้าเป็นตัวถ่วงเจ้า....ผิงถิงบอกหยางเฟิ้งในขณะที่ข้าลำบากที่สุด หยางเฟิ้งไม่เคยทิ้งข้าแล้วข้าผิงถิงเจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นใด ที่เวลาเจ้าลำบากแล้วข้าจะทิ้งเจ้าไป ข้าไม่ใช่คนกลัวตาย...ข้าบอกเซ่อยี่ไว้ว่าตราบใดที่ข้าผิงถิงยังมีชีวิตอยู่ ข้ารับประกันว่าเจ้ากับลูกจะต้องปลอดภัย ผิงถิงบอกหยางเฟิ้งว่าข้าต้องการให้เจ้าอยู่ข้างๆ ข้า ถ้าไม่มีเจ้าอยู่ข้าไม่มั่นใจว่าข้าจะอยู่ได้ เจ้าต้องเข้มแข็งกว่านี้ เข้มแข็งเพื่อข้า เพื่อตัวเจ้าเอง และเพื่อเด็กๆ หยางเฟิ้งสัญญาว่าจะมีชีวิตอยู่........... ต้าจิ้น ราชวังต้าจิ้นโกลาหล ผู้คนแพคของหลบหนีออกจากวัง แม่ทัพคนหนึ่งเข้ามารายงานว่าเฮ่อเซียนำทัพไป๋หลันเข้าตรงมายังวังแล้ว แม่ทัพต้าจิ้นขอให้ฮ่องเต้หนีออกจากต้าจิ้นก่อนที่จะสายเกินไป ฮ่องเต้ลังเล นั่งมองแผนที่ นี่คือแผ่นดินของข้าข้าไม่ไปข้ารอเป๋ยเจีย เป๋ยเจียยังไม่กลับมาเลย...แม่ทัพขอให้ฮอ่งเต้คิดใหม่พวก เราไม่สามารถรอได้อีกแล้ว...ฮ่องเต้ชักดาบออกมาแล้วบอกแม่ทัพว่าข้าขอฝากชีวิตข้าไว้ให้ในมือท่านแม่ทัพ และประกาศทิ้งราชวัง....ฮ่องเต้ฟันแผนที่ต้าจิ้นขาด........ เฮ่อเซียมาถึงวังต้าจิ้น ทหารไป๋หลันมีความกระหายเลือดที่จะฆ่า ...ทางด้านฮ่องเต้ต้าจิ้นกับดูมดูม และคณะกำลังหนี..ฮ่องเต้หันกลับมามองต้าจิ้นก็เห็นไฟแดงฉานไปทั่ว....ต้าจิ้นใกล้ล่มสลายแล้ว...ฮ่องเต้สลบไป ขณะเดียวกัน เฮ่อเซียได้รับรายงานว่าฮ่องเต้ต้าจิ้นหนีรอดไปได้ เฮ่อเซียบอกไม่มีที่ไหนที่ฮ่องเต้จะหนีไปได้ ข้าจะค้นหาทุกตารางเมตร ตามล่าจนกว่าจะฮ่องเต้จะตาย... หยางเฟิ้งยังคงป่วยอยู่ ผิงถิงบอกหยางเฟิ้งว่าถ้าหยางเฟิ้งดื่มยา หยางเฟิ้งจะดีขึ้น ลูกหยางเฟิ้งบอกผิงถิงว่ามีคนมาหาอยู่ข้างนอก ผิงถิงออกมาด้านนอกพบกับแซ่บ 13 กำลังคุยกับฉางเสี่ยวอยู่ ฉางเสี่ยวถามแซ่บ 13 ว่าท่านใส่กำไรทองใช่มั้ย แซ่บ 13 ถามมันสวยมั้ย ฉางเสี่ยวบอกข้าอยากให้ท่านแม่ข้าเห็น...ผิงถิงออกมาแล้วว่าลูกว่าซนได้โปรดอภัยให้ฉางเสี่ยวด้วย ผิงถิงบอกฉางเสี่ยวให้ไปเล่นกับลูกของหยางเฟ้ิง ผิงถิงถามแซ่บ 13 ว่ามาหาด้วยจุดประสงค์ใด....แซ่บ 13 บอกข้านับถือท่านมาก และถ้าเราไม่ตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกันเราคงจะเป็นเพื่อนกันได้ (คุ้นๆ นะ คำพูดประมาณนี้ องค์หญิงไป่หลันด้วยปะ) .....ผิงถิงบอกท่าน แซ่บ 13 งานยุ่งมากท่าน(คงไม่ได้จะมาพูดเรื่องนี้มั้ง) มาหาข้าด้วยเรื่องอะไรกันแน่ บอกเหตุผลที่แท้จริงมา.... แซ่บ 13 บอกท่านไม่ต้องคิดมาก ข้ามาที่นี่เพื่อจะส่งท่านออกนอกด่านอย่างปลอดภัย ตอนนี้ทหารไป๋หลันได้มาถึงประตูด่านแล้ว อันตรายขนาดนี้ท่านควรจะรีบออกไปให้เร็วที่สุดข้าต้องการช่วยส่งพวกท่านออกนอกเมือง.........ผิงถิงปฏิเสธความช่วยเหลือ แซ่บ 13 บอกตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากมาย ท่านและสุขภาพน้องสาวของท่านไม่สามารถจะรอได้อีกแล้ว แซ่บ 13 บอกผิงถิงว่าข้ารู้มาว่าหยางเฟิ้งป่วยอาการน่าเป็นห่วง ข้าเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว ทั้งเงินทอง ยาที่จำเป็นและรถม้าจะนำพวกท่านไปหาหมอ...ผิงถิงบอกแซ่บ 13 ประมาณว่าท่านนี่ช่างเตรียมพร้อมจริงๆ (บรรยากาศเหมือนเมียหลวงคุยกับเมียน้อยเน้อะ) ...แซ่บ 13 บอกข้าเทียบอะไรกับท่านไม่ได้หรอก และขอบคุณผิงถิงที่ไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน การที่ท่านช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับมันช่วยข้าไว้มากจริงๆ.... ฉางเสี่ยววิ่งออกมาแล้้วบอกผิงถิงว่าหิว แซ่บ 13 เห็นฉางเสี่ยวแล้วเอ่ยขึ้น ฉางเสี่ยวช่างเป็นเด็กที่น่ารักมากเหมือนเขา (เป๋ยเจีย) แซ่บ 13 บอกผิงถิงที่นี่ไม่ปลอดภัยที่จะอยู่และถ้ามีโอกาสเราคงได้พบกันอีก.........แซ่บ 13 เดินออกไป...ฉางเสี่ยวถามท่านแม่ผู้หญิงคนนี้ใครกัน ผิงถิงบอกแม่ก็ไม่รู้ว่านางเป็นใครแต่นางไม่ใช่คนเลว..... เหยียนวิลล่ารีสอร์ตแอนด์สปา ฉูเป๋ยเจียกำลังบอกลาทุกๆ คนที่นี่ จอกที่ 1 หากไม่ได้รับการช่วยเหลือและสนับสนุนจากเหยียนวิลล่าข้าคงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ จอกที่ 2 ขอบคุณความเมตตาจากสวรรค์ และความบังเอิญในโลกนี้ที่ทำให้ข้าได้พบกับพวกท่านทุกคน ...จอกที่ 3 ก่อนที่จะดื่มจอกที่ 3 เป๋ยเจียให้คนนำหีบสมบัติมา (สังเกตว่าคล้ายกับที่ทหารเฮ่อเซียยกไปจวนอำมาตย์กุ่ย อาจจะใช้วน วน กัน)... เป๋ยเจียประกาศ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ข้าไม่ใช้เจ้าของเหยียนวิลล่าอีกแล้ว ใครที่ต้องการจะลาออกและแยกย้าย ให้มาแบ่งสมบัติจากในหีบไปตามพอใจ สำหรับคนที่ต้องการอยู่นั่นหมายถึงทุกคนจะต้องพร้อมที่จะออกรบเตรียมพร้อมสำหรับสงคราม เหล้าจอกนี้หลังจากพวกเราดื่ม นั่นหมายถึงพวกเราคือพี่น้องกัน....ไม่มีใครลาออกทุกคนต่างคุกเข่าและบอกจะตามเป๋ยเจียไปทุกที่ (จะตามไปสุดขอบฟ้า) จอกที่ 3 นี่เราดื่มเพื่อพวกเรา....... มาแต่งกับม่อหรานเถอะ แม่นางแซ่บ ...หาคู่ให้ม่อหรานอยู่.. แซ่บ 13 เห็นเป๋ยเจียเป่าขลุ่ยอยู่ด้านนอก ก็บอกเป๋ยเจียว่าทุกอย่างพร้อมแล้วพวกเราสามารถเดินทางได้ตลอดเวลา....เป๋ยเจียบอกแซ่บ 13 การเดินทางครั้งนี้อันตรายมาก บางทีเราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก ฉูเป๋ยเจียยกเหยียนวิลล่าและเงินทองทรัพย์สินทุกอย่างให้แซ่บ 13 เป๋ยเจียถือหยกมอบให้แซ่บ 13 บอกแซ่บ 13  แก้ว บ่งบอกฐานะได้ ...เฮียรวยเว่อร์.. ให้ดูแลตัวเองให้ดี แซ่บ 13 บอกข้าไม่ใช่ท่าน ไม่ว่าเหยียนวิลล่าจะสวยงามเพียงใดร่ำรวยเพียงใดมันก็แค่การแสดงเท่านั้น (ไม่สนใจทรัพย์สินเงินทอง) เป๋ยเจียขอบคุณแซ่บ 13  สำหรับหลายปีที่ผ่านมานี้ แซ่บ 13 ถามเป๋ยเจียว่าท่านอยู่แค่เบื้องหลังไม่ได้เหรอ.....ท่านไม่สามารถอยู่แต่เบื้องหลังได้เพราะในใจท่านมีเลือดนักสู้ (รักชาติ) แข็งแกร่ง ข้าแค่ไม่คิดว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วเช่นนี้...  คอนเฟิร์มความเข้มแข็ง และรักษาคำสัตย์สัญญา......แตกอีกแล้วครับท่าน แซ่บ 13 ถือหยกแล้วหันมาหาฉูเป๋ยเจีย เป๋ยเจียให้ข้าเรียกท่านอย่างอื่นได้มั้ย  ........เป๋ยเจียมองแซ่บ 13 (คนรัก อย่าเรียกเลยนะ)...แซ่บ 13 บอก ท่านไม่ต้องกังวล ข้าต้องการเรียกท่านว่า "พี่ชาย".... ต่อไปนี้เหยียนวิลล่ามีข้าเป็นเจ้าของ ข้าต้องการให้ท่าน (เป๋ยเจีย)มอบของขวัญให้ข้าอีกชิ้นหนึ่งเป็นชิ้นสุดท้าย.... แซ่บ 13 บอกถ้าวันนึงข้าทำบางสิ่งผิดไป (ไม่บอกเรื่องผิงถิงชิมิ) ขอให้ท่านอภัยให้ข้า ฉูเป๋ยเจียยิ้มบอกแซ่บ 13 เจ้าจะขออะไรข้าก็ได้ แต่ทำไมต้องขอให้ข้าอภัยเจ้าแน่นอนข้าต้องให้เจ้าแน่นอน (ก็เฮียเป็นซะยังเงี้ย ผู้หญิงก็หลงอะดิ) ....แซ่บ 13 บอกทุกคนทำผิดพลาดได้ ก่อนแซ่บ 13 ออกมาแซ่บ 13 บอกเป๋ยเจียว่าพรุ่งนี้ครบรอบวันตายผิงถิง ข้าเตรียมรถม้าไว้ให้ท่านแล้ว..... (แพคเกจฮันนีมูน รู้เพราะเราดูตอนอื่นแล้วเน้อะ) (โอเค แซ่บ 13 น่ารักในที่สุดก็ยอมรับความจริง คือไม่ว่าผิงถิงจะมีชีวิตอยู่ หรือไม่มีชีวิตอยู่ ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเป๋ยเจีย โลกของเป๋ยเจียมีแต่ผิงถิงเท่านั้น ...ปล่อยวาง...) เป๋ยเจียขอบคุณทุกๆ คนที่ยอมอาศัยอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในหลายปีที่ผ่านมา แต่ตั้งแต่วันนี้ไปพวกเราจะเตรียมตัวเพื่อสู้รบกับไป๋หลัน หยุดความโหดร้ายของไป๋หลันที่ฆ่าประชาชนอย่างหมูอย่างหมา พวกเราไม่สามารถจะหลบซ่อนตัวได้อีกต่อไปแล้ว....เป๋ยเจียให้แบ่งเป็นกลุ่มแยกกันไปสู้กับไป๋หลันเพื่อกอบกู้ต้าจิ้นกลับมา พวกเราจะแสดงให้เฮ่อเซียดู ว่าคนต้าจิ้น (ลูกผู้ชายต้าจิ้น) มาหยามกันไม่ได้.......... รถม้านำผิงถิงและคณะมาถึงบ้านบ้านนึง คนขับรถม้าบอกถึงแล้ว เด็กๆ สำรวจบ้านดีใจบอกบ้านสวย น่าอยู่...คนขับรถม้าบอกข้าจะไปรับท่านหมอ และนี่คือจดหมายที่แม่นางแซ่บ 13 ให้ข้านำมามอบให้ท่าน...ในข้อความเขียนประมาณว่า ข้าอิจฉาความรักของพวกท่านมาก คำสาบานใต้ดวงจันทร์ ที่จะอยู่ด้วยกันจนผมขาว..แก่....คนรับใช้บอกแม่นางแซ่บ 13 ฝากมาบอกว่านางจะไม่บอกข้อความที่ท่านฝากบอกเขา (เป๋ยเจีย) ท่านต้องบอกกับเขาเอง.....ผิงถิงถามคนรับใช้ว่าแซ่บ 13 แต่งงานหรือยัง คนรับใช้ตอบ แม่นางแซ่บ 13 ไม่เคยแต่งงานและท่านควรรู้ว่าจะไปพบเขา (เป๋ยเจีย) ได้ที่ไหน...... หยางเฟิ้งถามผิงถิง ใครกันที่แซ่บ 13 ให้เจ้าไปพบ...ผิงถิงหันมาบอกหยางเฟิ้ง โอเคข้าบอกเจ้าคนที่นางต้องการให้ข้าไปพบเขาคือ ฉูเป๋ยเจีย ฉูเป๋ยเจียมาไหว้หลุมศพผิงถิง   เฮียบ่นคนเดียว ข้ามาที่นี่มาหาเจ้าอีกแล้วถึงแม้เจ้าไม่อยากให้ใครรบกวนข้าก็จะมา (เฮียพูดดีกว่านี้นะคะ ) เป๋ยเจียรินเหล้าและเริ่มดื่ม พูดคุยกับหลุมผิงถิง ข้าไม่รู้ว่าทำไมข้าถึงรู้สึกว่าเจ้ายังอยู่ เจ้ายังไม่เคยจากไป ข้าเหมือนได้ยินเสียงเจ้า ได้กลิ่นเจ้า และแม้กระทั่งเหล้าก็ยังเป็นกลิ่นและ รสชาดเดียวกับตอนเจ้าอยู่...ข้าเคยออกไปตามหาคนหมักเหล้าเพราะข้าคิดว่าข้าจะได้พบเจ้า ตอนนี้ผ่านไป 3 ปีแล้ว ถ้าเจ้า ผิงถิง เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าจะหลบหน้าข้าทำไม ทำไมไม่ยอมพบข้า ........ผิงถิงมาถึงในป่าและมองไปที่ฉูเป๋ยเจีย เป๋ยเจียเริ่มงานโคลงกลอนที่ผิงถิงชอบ ...(เสียงเป๋ยเจีย กับผิงถิง ท่องกลอนพร้อมกัน).......เป๋ยเจียหันไปมองตามเสียง ผิงถิงเดินตรงเข้ามาหาเป๋ยเจีย..(ทำไมเราต้องพากษ์ เพราะเรา ลุ้น 555) .....หน้าตาประหลาดใจมากเฮีย "ผิงถิง"... ผิงถิง---เปี๋ยเจีย เป๋ยเจีย---ผิงถึง เจ้ากลับมาแล้ว ผิงถิง---ไม่ได้พบกันนาน เป๋ยเจีย---ไม่ต้องพูด ให้ข้ามองเจ้าให้เต็มตาก่อน ผิงถิง---(จับมือเป๋ยเจียที่จับแก้ม) ท่านไม่ได้ฝันไป ข้ายังมีชีวิตอยู่ เป๋ยเจีย--- (ไม่พูดละ จุ๊บกันเถอะ) ผิงถิงทำไมเจ้าไม่ตามหาข้า 3 ปีมาแล้ว เจ้าไม่พบข้า  ผิงถิง ---ข้าเสียใจ ข้าขอโทษ ข้าคิดแต่เพียงว่า ถ้าท่านคิดว่าข้าตาย ท่านสามารถจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ดีกว่า เป๋ยเจีย-- ผิงถิง เจ้ารู้มั้ย ข้ามีชีวิตอยู่อย่างไรในช่วง 3 ปีนี้ ทุกครั้งที่ข้าคิดถึงเจ้า สิ่งเดียวที่ข้าทำได้คือมาคุยกับเจ้าที่หลุมฝังศพนี้ ผิงถิง---ข้าเสียใจ ข้าขอโทษ ท่านตำหนิข้าเถอะ ท่านเกลียดข้าก็ได้ เหตุผลที่ข้ามาหาท่านในวันนี้เพราะข้าไม่ต้องการจะโกหกท่านอีกต่อไป ข้าไม่ต้องการให้ท่านเศร้าโศกอีกเพื่อข้าอีกต่อไป ข้าไม่มีค่าพอ (ผิงถิงจะเดินหนี) เป๋ยเจีย--- (ถ้าไม่ขวางหน้าผิงถิง นี่เฮียตัวปลอมละ) นี่เจ้ายังจะจากข้าไปอีกอย่างนั้นหรือ  ผิงถิง---ข้าไม่ได้ต้องการจะเดินจากท่านไปแต่ข้าไม่มีทางเลือก ท่านยังคงเป็นฉูเป๋ยเจีย เทพเจ้าแห่งสงครามของต้าจิ้น ถ้าข้าอยู่ข้างกายท่านข้าคือจุดอ่อนของท่าน อร๊ายยยยยยยยยยยย ดีใจกับเฮีย... ให้เวลาเฮีย จุ๊บ ภรรยา นาน นาน...พวกเราเสียสละมองบน ไปก่อน  ตอนที่ 54  ฉูเป๋ยเจียบอกผิงถิงประมาณว่า ข้าเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนนึงที่คิดถึงภรรยามาก ไม่มีนางข้าอยู่ก็ไม่มีความหมาย ...เป๋ยเจียกับผิงถิงขี่ม้ามาที่บ้านผิงถิง พอมาถึง ผิงถิงบอกเป๋ยเจียว่าพวกเขาอยู่ในบ้าน หยางเฟิ้งกำลังป่วย ข้าขอเข้าไปดูนางหยางเฟิ้งก่อน...เป๋ยเจียถามผิงถิง ผิงถิงเจ้ามีอะไรที่เจ้าต้องบอกข้าอีกมั้ย (ลูกชิมิเฮีย) ..ผิงถิงถามกลับ เป๋ยเจียท่านมีอะไรที่ท่านจะถามข้ามั้ย (โหหหห เบื่อคนฉลาดคุยกัน  คือเฮียที่เขาไม่เอ่ยปากถามหล่อน เพราะกลัวว่าถ้าหล่อนแท้งลูก การตอบคำถามจะทำให้หล่อนเสียใจ แต่เรื่องที่หล่อนย้อนถามเนี้ยแม่ผิงถิง สุด สุด ).... เป๋ยเจียบอก ข้ามีคำถามมากมายอยากจะถามเจ้าแต่ข้าไม่รู้จะเริ่มจากต้องไหนดี ...ผิงถิงสัญญาว่าทุกๆ คำถามของเป๋ยเจีย ข้าจะตอบทั้งหมด... ผิงถิงเดินเข้ามาในบ้าน ไม่พบคนพบแต่จดหมายของหยางเฟิ้ง หยางเฟิ้งเขียนไว้ประมาณว่าดีใจที่ผิงถิงได้กลับมาพบกับเป๋ยเจียอีกครั้ง เจ้าจากฉูเป๋ยเจียเพราะเจ้ารักเขา และฉูเป๋ยเจียรอคอยเจ้ากลับมา ในโลกที่โหดร้ายนี้มันยากมากที่จะพบรักแท้ มันถึงเวลาแล้วที่เจ้าสองคนจะเลิกโทษตัวเองซักที เจ้าอย่าเสียเวลาอีกเลยชีวิตคนเรายังไงก็ต้องจากกันไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย...แม่นางแซ่บ 13 พูดถูก เจ้าและเป๋ยเจียมีภาระหน้าที่เกี่ยวกับความสงบสุขของใต้หล้า พวกเจ้าสองคนมีค่ามากกว่าการมาหลบซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบ (ควรทำประโยชน์) เฮ่อเซียโหดร้ายอำมหิต ทำลายไปทุกที่ มีแต่ท่านสองคนเท่านั้นที่จะหยุดเขาได้ ลูกๆ สบายดี พวกเขาอยู่กับข้าและแม่นางแซ่บ 13 เลิกกังวลได้แล้ว ข้าสัญญาพวกเราจะพบกันอีกเมื่อเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว (โหห เฮียไม่ได้อุ้มลูกซักที ) เขิล แทนผิงถิง... เป๋ยเจียถามผิงถิงว่าตนเข้าไปในบ้านได้มั้ย ผิงถิงซ่อนจดหมายของหยางเฟิ้ง เป๋ยเจียถามว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอ ผิงถิงบอกเป๋ยเจียไม่มีอะไรหยางเฟิ้งกับแซ่บ 13 เพิ่งจะจากไป เป๋ยเจียเดินเข้าบ้านและปิดประตู ( อิอิ เค้าป่าวคิด นะ) เป๋ยเจียรีบอธิบายว่าแซ่บ 13 เป็นลุกสาวของนักสู้ใกล้ชายแดนไป๋หลันกับเหลียง ระหว่างการปล้น นางถูกกำลังถูกขายแต่ข้าช่วยนางไว้ หลังจากข้าช่วยนาง นางจึงไม่ยอมไปไหนอยู่ข้างตลอดมา เป็นเพื่อนข้า..นางดูอ่อนแอ แต่นางมีความสามารถเหนือกว่าผู้ชายหลายคน เฮีย กินมัง เลยมีแต่เส้นกับผัก... ตอนเห็นในกะทะ ตอนต้มมันเส้นหมี่นี่ แต่ทำไมในถ้วยกลายเป็นเส้นใหญ่อ่ะ... ผิงถิงบอกเป๋ยเจียท่านไม่ต้องอธิบายหรอก เป๋ยเจียบอกข้าไม่ต้องการให้เจ้าเข้าใจผิด (เฮียน่ารักเว่อร์) ผิงถิงยิ้ม แล้วทำไมข้าต้องเข้าใจผิดล่ะ (แหงะ) ผิงถิงบอกตอนนี้เย็นมากแล้วทานต้องหิวแน่ๆ ข้าจะทำอาหารให้ท่านทาน (ในนิยายฝีมือทำกับข้าวนางแย่สุด แต่ในซีรี่ย์ นางทำอาหารอร่อย )......เป๋ยเจียยิ้มเห็นผิงถิงนวดแป้งทำก๊วยเตี๋ยวให้เขากิน (เซ็กซี่เหมือนท่าขูดมะพร้าวในหนังไทย ) ... ท่านฉูรับก๊วยเตี๋ยวมาและทานจดหมดถ้วย ผิงถิงถามว่าอร่อยมั้ย ....ท่านฉูพนักหน้า.....พอทานเสร็จ ท่านฉูเริ่มมีความกล้าที่จะถามคุณภรรยา นี่เจ้าอยู่คนเดียวใช่มั้ย (มีคู่มั้ย)....ผิงถิงยิ้ม "ไม่" (ข้าไม่ได้อยู่คนเดียว)----- เป๋ยเจียยิ้มหน้าเศร้าๆ แน่นอนผู้หญิงที่ดีงามอย่างเจ้า( ย่อมมีผู้ชายมารักมากมาย ) ข้าเข้าใจ....ข้าจะไม่มีวันลืมรสชาดก๊วยเตี๋ยวถ้วยนี้เลยตลอดชีวิต......(เฮียกำลังจะเดินออกประตู).... ผิงถิงพูดขึ้น เขาคนนั้นคือฉางเสี่ยว เป็นเด็กชายอายุ 3 ขวบ แซ่ "ฉู".........(กรี๊ดดดดด ดีใจกับเฮีย) ฮะ อยู่กับผู้ชาย แซ่ ฉู อายุ 3 ขวบ.... เป๋ยเจียหันกลับมามองผิงถิง......ผิงถิงบอกข้ารู้สึกว่าท่านไม่ถามคำถามเรื่องข้าท้อง...ข้าคลอดลูกชายให้ท่าน ฉางเสี่ยวเป็นเด็กดีฉลาดเชื่อฟัง เป็นคนอ่อนโยน นอกจากฉางเสี่ยวแล้ว ข้าไม่มีผู้ชายคนใดในชีวิตอีก...... แม่ทัพฉู----"ไป๋ผิงถิง มีเจ้าเท่านั้นที่รู้วิธีทำให้ข้าจิตตก"  ผิงถิง---เป๋ยเจียท่านต้องไม่ให้ข้าหนีไปจากท่านได้อีกนะ ตอนนี้มี 2 คนละ (นาง กับ ลูก) แม่ทัพฉู---ข้าสาบานข้าจะไม่มีวันให้เจ้าหนีไปได้อีก แม่ทัพฉูไม่ได้อุ้มลูก ก็อุ้มภรรยาแทนไปก่อนคร๊าฟฟฟฟ ..... ( จากกัน 3 ปี จัดกันไป น่าจะหนักหน่วง )... อร๊ายยยย 55555 ต้องบรรยายมั้ยนะ... จูบจริง จริง... (พวกเราก็กรี๊ดกันอยู่นอกจอไป ) สังเกตที่มือเฮีย.............. ถอด แล้ว โยนนนน .... เอ๊ะ ยังไงดี ...อีกนิด อยู่อีกหน่อย.. เฮีย อุ้มคุณภรรยามาที่เตียงแล้ว... ผิงถิงมีความยกขา.. อืมมม พวกเราต้องถอยออกมานอกบ้าน .... พวกเราต้องให้เวลาเฮีย .... เช้าวันรุ่งขึ้น...ผิงถิงยิ้มแล้วก็เอามือขึ้นไปลูบไล้หน้าท่านฉู ท่านฉูจับมือผิงถิง ผิงถิงจะลุกจากที่นอน ท่านฉูถามเจ้าจะไปไหน ผิงถิงบอกข้าไม่ได้ไปไหน ท่านฉูบอกงั้นก็ดีแล้วอยู่ข้างๆ ข้าต่ออีกหน่อยนะ ผิงถิงบอกข้าเหมือนฝันไปเลย เป๋ยเจียบอกถ้าฝันงั้นเราก็ฝันกันนานอีกหน่อย (อู๊ยยยย ) .... ผิงถิงเรียกชื่อ เป๋ยเจีย เป๋ยเจีย ซ้ำๆ ไปมา เป๋ยเจียถามมีอะไรเหรอ ผิงถิงบอกต่อไปนี้ข้าจะเรียกชื่อท่านได้ทุกๆ เช้าเลย เราอยู่ด้วยกันแล้ว ทหารของไป๋หลันทำลายหมู่บ้านชายแดนหนึ่ง ชาวบ้านขอร้องเฮ่อเซียให้ไว้ชีวิตและอย่าปล้นข้าวของไปเลย พวกเราแค่คนธรรมดา ภรรยาข้าก็กำลังท้องแก่จะคลอดลูก เฮ่อเซียบอกอย่างเลือดเย็น แล้วพูดประมาณว่าข้าไม่ได้ผิดอะไร มันเป็นความผิดของลูกเจ้าเองที่เลือกเกิดมาไม่ถูกเวลา ..ชาวบ้านคนนี้ลุกขึ้นแล้วตะโกนด่าเฮ่อเซียว่าฟ้าจะต้องลงโทษคนอำมหิตอย่างเข้า...พวกทหารเตะชาวบ้านล้มลง กลับมาที่กระท่อม ผิงถิงยกย่องแซ่บ 13 ว่าเป็นคนที่เตรียมการเรื่องต่างๆ ได้ดี ทำไมท่านถึงไม่ใจอ่อนกับนาง นางแซ่บ 13 เป็นผู้หญิงที่ดี เป๋ยเจียบอกใครบอกว่าข้าไม่รักนาง เจ้าจะเชื่อข้าไม๊ ผิงถิงไม่ตอบ....เป๋ยเจียถามนี่เจ้าโกรธที่ข้าล้อเจ้าเล่นเหรอ...ผิงถิงบอกข้าไม่โกรธพวกท่าน ข้าโกรธตัวเองที่ข้าคิดกับพวกท่านในแง่ลบ และตัวข้า(ผิงถิง) เองก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง (มีหึงเป็นเรื่องปกติ).... เป๋ยเจียจับมือผิงถิง บอกใครกล้าพูดว่าภรรยาข้าเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ หลายปีที่ผ่านมานี้นางเป็นคนพลิกฟื้นพัฒนาหมู่บ้านที่ร้างมานานให้กลับมามีชื่อเสียง และโด่งดังด้วยเหล้ารสเลิศ และที่สำคัญที่สุด นางจัดการดูแลรักษาลูก ให้ลูกเกิดอย่างปลอดภัย) เป๋ยเจียบอก ผิงถิงเจ้ามีอำนาจพิเศษที่ช่วยทำให้คนที่อยู่ใกล้มีความสุข ข้าอิจฉาผู้คนในหมู่บ้านมาก ทั้งหยางเฟิ้ง ทั้งเซ่อยี่ และแม้กระทั่งฉางเสี่ยว (อ้าวเฮียอิจฉาลูก) ที่ได้อยู่ใกล้เจ้า ต่อจากนี้ไป ข้าต้องการมีความสุขบ้าง ความสุขที่เป็นของข้าอย่างแท้จริง..ผิงถิงยิ้มและบอกว่า 3 ปีที่ผ่านมานี้ ท่านเรียนรู้วิธีการพูดพัฒนาขึ้นมาก ท่านดูผอมไปนะ ชุดเกราะนี้ใหญ่เกินไปสำหรับท่าน...เป๋ยเจียหันมาหาผิงถิง "ถ้ามันใส่ไม่ได้ งั้นข้าก็ไม่ใส่มัน" (ถอดหมดชิมิเฮียย เลือดกำเดาจะไหล 5555) ....ผิงถิงบอกท่านหยุดพูดเล่นได้แล้ว (ผิงถิงต้องคิดเหมือนพวกเราเน้อะ)....แม่ทัพฉูบอกข้าไม่ได้พูดเล่น ตั้งแต่ข้าได้พบเจ้าสิ่งที่อยู่ในใจข้าไม่มีอย่างอื่นมีแต่เจ้าเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่ชอบให้ทำศึกสงคราม ข้าก็จะถอดมันออก (อ๋อออ เฮียคิดเรื่องบ้านเมือง 555 อืมมม จริงดิ) ผิงถิงบอกภรรยาทุกคนช่วยสามีแต่งตัว และใส่ชุดเกราะทั้งนั้นให้พร้อมรบ แต่ก็ปราถนาให้สามีถอดชุดรบออกทั้งนั้น (ไม่อยากให้มีสงคราม) แต่ไม่มีสามีคนใดพูดว่าจะถอดมันออกเมื่อภรรยาไม่ชอบ ผิงถิงบอกเป๋ยเจียการได้ยินท่านพูดเช่นนี้ ข้าดีใจที่สุดแล้ว (ท่่านไปรบเหอะ )....แม่ทัพฉูถามผิงถิงเจ้าจะไปส่งข้าไปรบใช่มั้ย ผิงถิงลังเล...ผิงถิงบอกต้าจิ้นอันตรายมาก เฮ่อเซียทำลายต้าจิ้นแล้วตอนนี้ และประชาชนก็ไม่ชอบนาง ข้าเกรงว่าถ้าข้าไปกับท่านข้าจะนำอันตรายมาสู่ท่านเหมือนกับเมื่อก่อนนี้...แม่ทัพฉูจุ๊บอีก แล้วบอกว่า "เจ้านี่ถ้าไม่พูดจะน่ารักมากกว่านะ" เจ้าอย่าคิดมาก และหยุดพูด ยกเหตุผลร้อยแปดมาเพื่อจะไม่ไปกับข้า ข้าขอให้เจ้าคิดแค่ว่าเจ้าเป็นคนของข้า เป็นผู้หญิงของข้า........แม่ทัพฉูดึงผิงถิงขึ้นม้าไปด้วยกัน...ผิงถิงพยายามจะบอกเป๋ยเจียว่า ยังไม่ได้เก็บของเลย หม้อข้าวก็ยังตั้งอยู่ในครัว เป๋ยเจียบอกลืมให้หมดไปเลย ทุกๆ คนต่างก็พูดว่าใครได้ไป๋ผิงถิงไปครองคนนั้นจะได้ครองใต้หล้า ตอนนี้ข้ามีไป๋ผิงถิงในมือ และนางก็ปฏิเสธจะไปรบกับข้า นี่เจ้าต้องการให้ข้าแพ้สงครามใช่มั้ย.... (เฮียท๊อปฟอร์ม แล้ววุ๊ยยย ) ผิงถิงบอกนี่ท่านไม่มีเหตุผลละนะ เป๋ยเจียบอกก็เจ้าเป็นภรรยาข้าเจ้าก็ต้องไปกับข้าซิ ถ้าข้าให้เจ้าไปเจ้าก็จะเริ่มคิดอีก ว่าจะไปซ่อนตัวที่ไหนดี ซ่อนจนข้าหาไม่เจอ ( คนฉลาดเขาคุยกัน เฮ้ออออ ) ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไปอีก ...ผิงถิงสัญญาว่าจะไม่จากไปไหน จะรอท่านกลับมา ข้าจะรอที่กระท่อม.....เฮียยิ้ม ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องรอ ถ้าเราสองคนหากจะต้องตายงั้นเราก็ไปตายพร้อมๆ กันดีกว่า.......แล้วก็ขี่ม้ากันออกไป... ประชาชนไป๋หลันดีใจที่ได้รับข่าวว่าเฮ่อเซียชนะสงคราม องค์หญิงไป๋หลันกำลังจะเดินออกจากวังก็ถูกทหารห้ามไว้ บอกท่านราชบุตรเขยให้ท่านอยู่แต่ในวัง ปลอดภัยกว่า องค์หญิงแย่งดาบทหารมาแล้วบอกเจ้ากล้าดียังไงมาห้ามข้าไม่ให้ออกไปไหน ทหารบอกองค์หญิงโปรดอภัย ข้าแค่ทำตามคำสั่ง องค์หญิงถามไป๋หลันนี่เป็นของข้า หรือเป็นของสามีข้า.....องค์หญิงขวางดาบลงพื้น.....ที่ท้องพระโรง ขุนนางไป๋หลันต่างเตือนองค์หญิงว่าห้ามเปลี่ยนกฏของไป๋หลัน องค์หญิงบอกข้าไม่เปลี่ยนหรอก ยังไงบัลลังก์ไป๋หลันก็ต้องเป็นของสายเลือดราชวงศ์ไป๋หลัน...ข้าไม่ใช่คนโง่ เมื่อเฮ่อเซียมาไป๋หลันตั้งแต่ตอนแรกข้าก็ตัดสินใจไว้แล้วว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่ว่าเฮ่อเซียจะดีมากแค่ไหน ข้าก็จะไม่ให้เขานั่งบัลลังก์... ขุนนางเตือนองค์หญิงว่าตอนนี้ประชาชนรู้จักและรักแต่เฮ่อเซีย ทุกคนลืมว่ามีองค์หญิงไปหมดแล้ว พวกข้าหวังว่าพระองค์ได้เตรียมการสำหรับอนาคตไว้แล้ว องค์หญิงบอกตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ฮ่องเต้ของไป๋หลันก็คือลูกของข้าที่จะเกิดมาเท่านั้น...ลูกข้ามีสายเลือดของไป๋หลันไหลเวียนอยู่ในร่างกาย...พวกขุนนางต่างพอใจ เฮ่อเซียเตรียมตัวกลับวังไป๋หลัน สั่งทหารให้ถอนค่าย หนวดคนสนิท(ที่รับไว้) นำข่าวด่วนมารายงานว่าตอนนี้ไป๋หลันได้แบ่งเป็น 2 ฝ่าย คือฝ่ายประชาชน ที่สนับสนุนเฮ่อเซีย(ส่วนใหญ่คือที่ได้รับแต่งตั้งจากเฮ่อเซีย) และอีกฝ่ายคือฝ่ายองค์หญิง ตอนนี้พวกกลุ่มหลังได้มีการประชุมลับกับองค์หญิง...ข้าไม่รู้ว่าเขาประชุมกันเรื่องอะไรข้าคิดว่าพวกเราควรจะกำจัดองค์หญิงซะ......ตงจั๋วห้ามหนวดบอกเจ้าอย่ายุยงแบบนี้ เฮ่อเซียห้ามตงจํ่ว และประกาศว่าพวกเรากำลังจะกลับวัง...........ตอนกลางคืน เฮ่อเซียเรียกหนวดมาพบและบอกว่าข้ารู้ว่าเจ้า (หนวด)ต้องการจะบอกอะไรข้า ข้าจะไม่ทำร้ายองค์หญิงแต่ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่สืบความลับองค์หญิง (จับตา) ..เฮ่อเซียบอกหนวดให้ส่งคนคอยเป็นสายลับสืบเรื่องราวต่างๆ ทุกย่างก้าวขององค์หญิง กลับมาที่ไป๋หลัน เฟิ้งอินเข้ามาพบองค์หญิงพร้อมของขวัญ องค์หญิงบอกข้ารู้ว่าท่านคือคนของอำมาตย์กุ่ยใช้ให้เป็นสายสืบในตำหนักราชบุตรเขย องค์หญิงบอกที่นั่นไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้าอีกต่อไป ข้าเรียกเจ้ามาวันนี้เพื่อจะถามคำถามเจ้า ข้าต้องการรู้ว่าเจ้าคิดว่าเฮ่อเซียจะก่อกบฏมั้ย...เฟิ้งตอบ ใช่ เฟิ้งอินบอกต่อประมาณว่าเฮ่อเซียเตรียมการทุกอย่างอย่างรัดกุม ไม่มีใครรู้ความคิดเขาได้ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ความถูกต้องทุกอย่างถูกปิดบังสายตาประชาชนด้วยผลของการชนะสงคราม (เฮ่อเซียเป็นที่รักใคร่) ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ท่านจะต้องตัดสินใจ ชะตาของไป๋หลันไม่สามารถจะรอได้อีกแล้ว  ....องค์หญิงถามเฟิ้งอิน เจ้าเคยคิดมั้ยว่าเฮ่อเซียคือสามีของพวกเรา เฟิ้งอินคุกเขาบอกรักและคนรัก ไม่สามารถเปรียบได้กับไป๋หลัน (บ้านเมืองสำคัญกว่า) ท่านโปรดตัดสินใจ...สายลับแอบฟังอยู่ข้างนอกได้ยินหมด...... โมเมนต์ ของสองเรา... ขณะเดียวกัน ตงจั๋วคุยกับเฮ่อเซีย นายน้อยท่านคิดเรื่องแก้แค้นมานานแสนนานแล้ว ตอนนี้การสู้รบก็เสร็จสิ้นลงแล้ว ท่านควรหยุดพักบ้าง ผ่อนคลายบ้าง เฮ่อเซียบอกข้ายังหยุดไม่ได้ เรื่องมันยังไม่จบ ตงจั๋วบอกเฮ่อเซียหลายปีที่อยู่ข้างกายเฮ่อเซียมานี้ ต้องลำบากมาด้วยกันไม่น้อย สงครามมีความอันตรายสูงนอกจากนี้ท่านยังต้องละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง นอกจากนี้ องค์หญิงก็ยังเป็นถึงชายาของท่าน ข้าเป็นคนนอกข้ายังดูออกเลยว่าองค์หญิงรักท่านมาก เป็นห่วงท่านมาก ตงจั๋วบอกตอนนี้ผิงถิงไม่อยู่แล้ว ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไปด้วย ข้าไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับนายน้อย...   ... เฮ่อเซียบอกตงจั๋ว ข้าไม่มีทางเลือก ในตอนนี้ทุกก้าวย่างของข้า ข้าพลาดไม่ได้ พวกเราข้ามความยากลำบากมาหลายปี ทุกอย่างสำหรับพ่อแม่และความภาคภูมิของจิ้งอันหวาง ตอนนี้ข้าไม่มีทางเลือกข้าต้องเดินต่อไปข้างหน้า ถอยไม่ได้ ตราบใดที่องค์หญิงไม่ทำร้ายข้า ข้าก็จะไม่ทำร้ายองค์หญิงเช่นกัน.... ตงจั๋วบอกข้าเข้าใจ เฮ่อเซียถามตงจั๋วประมาณว่า เจ้าว่าข้าเปลี่ยนไปมั้ย ตงจั๋วบอกท่านไม่ได้เปลี่ยนและโลกต่างหากที่เปลี่ยนไป (ตงจั๋วหนอตงจั๋ว) ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะยากลำบากซักเท่าใด ข้าเป็นคนโง่ (จริงแท้) ข้าอยู่กับท่านมานานมากและไม่ว่าท่านจะผิดข้าก็จะอยู่ข้างท่านเสมอ (เอ๋อออ ชัดเจนจ้า) ข้าจะอยู่ข้างท่านจนกว่าข้าจะหมดลมหายใจ ......(เด๊่ยวได้ไปสมใจ) กองทัพลับต้าเหลียง รู่ฮ่านตอนนี้เป็นผู้นำอยู่ ทหารรู้สึกท้อถอย พวกทหารก็รู้สึกว่าถึงสู้ไปก็แพ้แน่ๆ ไม่มีโอกาสชนะเลย แม้กระทั่งชีวิตของพวกเราเอง คงรักษาไว้ไม่อยู่แน่ๆ ทหารถามแม่ทัพรู่ว่านี่พวกเราต้องเข้าต่อสู้กับเฮ่อเซียจริงๆ เหรอ....แม่ทัพรู่โกรธ ประกาศหากใครกล้าหนีทหาร จะต้องตาย....วันต่อมาแม่ทัพรู่ได้ยินทหารคุยกันประมาณว่า ถ้าฮ่องเต้ต้าจิ้นตาย เฮ่อเซียก้จะได้ครองใต้หล้านี่สมบูรณ์ ถ้าฮ่องเต้จิ้นไม่ตายก็ไม่มีใครจะมาหยุดเฮ่อเซียได้ แม่ทัพรู่เข้ามาแล้วพูดประมาณว่าถ้าเป็นทหารแล้วกลัวตายให้ถอดชุดทหารออกแล้วไปทำไร่ทำนาซะ....ทหารของแม่ทัพรู่ไม่ต้องการจะรบ จึงมีทั้งคนที่จากไป และคนที่หมดกำลังใจ มีทหารวิ่งเข้ามาบอกแม่ทัพรู่ว่ามีคนมาหา...........ผิงถิงเดินเข้ามาในค่าย แม่ทัพรู่เห็นก็ดีใจและแปลกใจ ท่านยังไม่ตาย ท่านเป็นหรือเป็นผี.....ผิงถิงถามแม่ทัพรู่ถึงสถานการณ์ขณะนี้ แม่ทัพรู่รายงานว่าไม่ดีเลย กำลังคนไม่พอ ทุกอย่างขาดแคลน แม่ทัพรู่คุกเข่าและขอให้ผิงถิงช่วยด้วย ผิงถิงรีบบอกให้แม่ทัพรู่ลุกขึ้น ข้าไม่มีค่าพอที่ท่านจะคุกเข่าให้ แม่ทัพรู่บอกท่านเคยช่วยต้าเหลียงไว้ท่านมีค่ามาก และในเวลานี้ท่านก็สามารถช่วยได้อีก ข้าเชื่อเช่นนั้น ผิงถิงบอกแม่ทัพรู่ถึงข้าจะคิดออก แต่ข้าก็เป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอคงยากที่จะให้ประชาชนเชื่อฟัง แม่ทัพรู่บอกท่านไม่ต้องกังวล เรื่องนั้น ผิงถิงรับปากว่าจะช่วย แม่ทัพรู่หายใจโล่งอก ....ผิงถิงบอกแม่ทัพรู่ว่าเฮ่อเซียต้องการครองใต้หล้า แต่มันไม่ง่ายหรอก แม่ทัพรู่แปลกใจเพราะตอนนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามที่เฮ่อเซียวางแผนไว้ โดยเฉพาะเมื่อจิ้นแตกแล้ว ผิงถิงมั่นใจมาก แม่ทัพรู่บอกได้โปรดชี้ทางสว่าง....ในเวลาเดียวกัน ทหารเข้ามารายงานว่ามีแขกมา.....แม่ทัพฉูเดินเข้ามาและบอกแม่ทัพรู่ว่า ท่านแม่ทัพข้าไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหนหรอก.......... ยังไม่หน่ำ......... เฮียเค้าขอโทษ เค้าไม่ได้ตั้งใจ...รูปนี้เค้าไม่ได้แคป... โฟกัสที่ปากเฮีย.. ตอนที่ 55 แม่ทัพรู่แปลกใจที่พบแม่ทัพฉู...แม่ทัพฉูยิ้มแล้วประกาศว่าข้ามาครั้งนี้ข้ามากับภรรยา และพร้อมจะเชื่อฟังภรรยาไม่ว่านางจะให้ทำอะไรข้าก็จะทำตาม ....ผิงถิงยิ้มแล้วบอกเป๋ยเจียให้หยุดล้อเล่นได้แล้ว... แม่ทัพรู่บอกท่านแม่ทัพฉูได้ภรรยาอย่างแม่นางไป๋นับว่าโชคดีมากจริงๆ แล้วพวกท่านมาจากที่ใดกัน ฉูเป๋ยเจียบอกเฮ่อเซียกำลังยุ่งกับกิจการในไป๋หลันอยู่ (การเมืองภายใน) พวกข้าปลอมเป็นพ่อค้าผ่านด่านได้สบายๆ ...แม่ทัพรู่ยังงงต่อ แล้วพวกท่านค้นหาค่ายทหารของข้าพบได้ไง มันเป็นความลับมากเลยนะ เป๋ยเจียยิ้มแล้วบอกแม่ทัพรู่ว่า ภรรยาข้าชอบอ่านหนังสือ และเรียนตลอดเวลานางรู้ทำเล สภาพดินฟ้าอากาศ ของบริเวณต้าเหลียงดี นางศึกษาจากแผนที่ นางทำนายถูกว่าท่านต้องเลือกที่นี่ตั้งค่าย.... ผิงถิงและเป๋ยเจียได้นำเสบียง มาด้วยมากมาย ทหารดีใจมาก ทหารมีกำลังใจมากยิ่งขึ้น และทานข้าวปลาอาหารและดื่มเหล้ากัน...แม่ทัพรู่ยกจอกเหล้าขอบคุณแม่ทัพฉูแลเผิงถิงที่มาช่วยได้ถูกเวลาจริงๆ เป๋ยเจียบอกผิงถิงเปรียบเสมือนดวงดาวที่ส่องสว่างไปทั่ว (นำแสงสว่างไปทุกที่ อืมมม เฮีย หวานตลอด )  ผิงถิงมองไปที่แสงไฟของค่ายทหารเหลียงและทำหน้าวิตก เป๋ยเจียเดินเข้ามาและยกเสื้อคลุมมาคลุมให้ถามว่าคิดอะไรอยู่ ผิงถิงบอกเห็นพวกหทารเหลียงไม่มีที่ไป บ้านไม่มีให้กลับและพวกเขายังคง ตั้งธงของต้าเหลียงไว้อีก... เป๋ยเจียบอกพวกเรานำเสบียงมาให้ อาวุธ และเงินทอง บวกกับความหวังที่พวกเขาจะกอบกู้เหลียง พวกเขาต้องทำได้.....ถึงแม้ว่าไป๋หลันจะสยบทุกแคว้นได้แต่ไป๋หลันไม่ได้มีอำนาจที่แท้จริงที่จะรวมทั้งสี่แค้วนให้เป็นหนึ่งได้ เพราะความโหดร้ายของเฮ่อเซีย ประชาชนไม่สนับสนุนเขา ไม่ช้าไม่นานเฮ่อเซียจะต้องถูกทำลายลง... ผิงถิงถามเป๋ยเจีย ตั้งแต่ต้าจิ้นเกิดเรื่องตอนนี้ยังไม่มีใครได้ข่าวฮ่องเต้ต้าจิ้นเลย ว่าอยู่ที่ไหน ข้ารู้ท่านไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ต่อหน้าข้าแต่ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงต้าจิ้นและฮ่องเต้มาก เป๋ยเจียบอกต้าจิ้นยังมีม่อหราน ข้ามั่นใจว่าม่อหรานสามารถป้องกันภัยให้ฮ่องเต้ได้ ตอนนี้พวกเราไม่ได้ยินข่าวของฮ่องเต้เป็นเรื่องที่ดี เพราะหมายถึงราชวงศ์ยังคงคงอยู่ ต้าเหลียงต้องการความช่วยเหลือมากกว่า กองทัพไม่มีแม่ทัพเซ่อยี่ และฮ่องเต้เหลียงตายแล้ว...ผิงถิงเข้าใจสถานการณ์และรู้ว่าไม่สามารถจะบอกให้เป๋ยเจียไม่กังวลเกี่ยวกับต้าจิ้นได้ เป๋ยเจียบอกผิงถิงตอนนี้พวกเรามีเวลาดูแลเรื่องเล็กๆ น้อย และบอกผิงถิงว่าห้ามคิดเรื่องจากเขาไปอีก สิ่งที่ข้าต้องการมากที่สุดคือให้เจ้าอยู่ข้างกายข้า เป็นฮ่องเต้ที่ตายยากมาก... 3 ปีแล้ว อยู่เกินหมอหลวงทำนายอีก  ขณะเดียวกัน ม่อหรานพบฮ่องเต้และบอกฮ่องเต้ว่าทหารไป๋หลันยังไม่ค้นพบพวกตน เพื่อความปลอดภัย พวกเราต้องรีบเดินทาง (ไปไหนได้อะ) ...ฮ่องเต้พูดขึ้นมันคงจะดีไม่น้อยถ้าเป๋ยเจียอยู่แถวๆ นี้ ม่อหรานบอกได้ยินข่าวลือมาว่าองค์ชายออกมาปรากฏตัวแล้ว...ฮ่องเต้ได้ยินก็ตามีประกายความหวัง แต่อาการป่วย (ตายยากมาก) ทำให้เป็นลมไปอีก เฮ่อเซียนำทัพกลับไป๋หลัน ประชาชนต้อนรับมากมาย ทหารมารายงานเฮ่อเซียว่า องค์หญิงอยากพบท่านราชบุตรเขยเดี๋ยวนี้ ตงจั๋วและหนวด เตือนเฮ่อเซียว่าตามกฏของไป๋หลัน ผู้นำควรจัดเลี้ยงให้เมื่อชนะศึกสงคราม แต่องค์หญิงทำไมให้ไปพบเดี๋ยวนี้ไม่ให้ท่านได้พักเลย....เฮ่อเซียสั่งหนวดให้พาทหารและคนอื่นๆ ไปพัก หนวดบอกเฮ่อเซีย หากท่านไปคนเดียว นั่นหมายถึงท่านพาชีวิตท่านเข้าไปสู่สถานการณ์อันตราย เฮ่อเซียสั่งให้หนวดเชื่อสั่งคำสั่ง และไปหาองค์หญิงคนเดียว......... จัดงานเลี้ยง วางยาพิษ ง่ายกว่าปะองค์หญิง...  ทำไมท่านต้องทำร้ายข้า.... เฮ่อเซียมีความตั้งใจดีนะกับองค์หญิง...แต่... พอเฮ่อเซียมาถึงก็ถูกคนชุดดำล้อมไว้มากมาย องค์หญิงบอกเฮ่อเซียว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้จะถูกเก็บไว้เป็นความลับ และทุกอย่างที่ข้าทำข้าต้องการให้ท่านสัญญากับข้า ตลอดชีวิตนี้เฮ่อเซียท่านต้องไม่เป็นฮ่องเต้ของไป๋หลัน......ด้านนอก หนวดมาตามเก็บคนสนิทองค์หญิงที่พยายามจะส่งจดหมายขอความชวยเหลือ "องค์หญิงอยู่ในอันตราย ให้มาช่วยกันคุ้มกันองค์หญิง"..........เฮ่อเวียถามองค์หญิงสถานการณ์ระหว่างเราสองคนมาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ องค์หญิงบอกเฮ่อเซียว่าท่านควรรู้ดีกว่าใครว่าทำไมพวกเราถึงมาถึงจุดนี้ ตอนท่านมาไป๋หลันใหม่ๆ ท่านแค่ต้องการชีวิตที่สงบสุข อย่างไรก็ตามเพราะท่านได้แต่งงานกับข้า ท่านถึงมีอำนาจและขณะนี้ท่านต้องการแก้แค้นให้จิ้งอันหวาง เฮ่อเซียบอกองค์หญิงวันที่ข้าตัดสินใจจะแก้แค้นนั้น ข้าก็ไม่สามารถถอยกลับได้แล้ว.........องค์หญิงเข้ามาจับแก้มเฮ่อเซีย ข้าขอร้องท่านพวกเราถอยหลังคนละก้าว (องค์หญิงจับมือเฮ่อเซียมาที่ท้อง) ท่านรู้สึกมั้ยลูกเราดิ้น ลูกเราอยู่ในนี้ เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเรา เขาเป็นลูกของเรา ....... ท่านรักลูกของเรามั้ย เฮ่อเซียตอบข้ารักเขาแต่เขามาไม่ถูกเวลา องค์หญิงปล่อยมือเฮ่อเซีย ตั้งแต่วันที่ท่านมาถึงไป๋หลันเราสัญญาว่าจะเป็นสามีภรรยาตลอดชาตินี้ พวกเราต้องการเป็นสามีภรรยาที่มีความสุข....ทำไมพวกเราทั้งคู่จะถอยไม่ได้ แค่คนละก้าว...เฮ่อเซียบอกจะถอยได้อย่างใด พวกเราทั้งคู่ต่างยืนอยู่บนหน้าผา ต่างกันแค่เพียงว่า ข้าหันหันให้หน้าผา ส่วนท่านหันหน้าเข้าหาข้า หากข้าถอยข้าก็ต้องตกลงไปในหุบเหว....องค์หญิงบอกไม่จริงหรอก พวกเราไม่ได้ยืนอยู่บนหน้าผา...เฮ่อเซียบอกถึงองค์หญิงจะอภัยให้ข้า แต่พวกขุนนางเหล่านั้นไม่มีวันอภัยให้ข้า ถ้าข้าทิ้งดาบในมือพวกเขาก็จะฆ่าข้า....องค์หญิงขอร้องเฮ่อเซียได้โปรดให้ลูกเราได้เป็นฮ่องเต้ของไป๋หลันเถอะ เฮ่อเซียบอกก่อนมาวันนี้ ข้าคิดเสมอว่าข้าจะให้ลูกได้เป็นฮ่องเต้คนต่อไป แต่ตอนนี้ถึงแม้องค์หญิงจะฆ่าเขา(เฮ่อเซีย) ตายไป องค์หญิงก็ไม่สามารถควบคุมทหารในกองทัพของเขาได้ องค์หญิงเปลี่ยนความชื่นชมของประชาชนไป๋หลันที่มีต่อเฮ่อเซียไม่ได้ ..ลูกเป็นลูกของข้าข้าย่อมรักแน่นอน แต่ข้าไม่อาจจะให้เขาเป็นฮ่องเต้คนต่อไปได้ (ข้าจะเป็นเอง).......เฮ่อเซียจัดการนักฆ่าหมด เลือดหยดปลายดาบ เดินออกมาสั่งให้ปิดประตู (ตีแมว) ทุกประตูของไป๋หลัน แล้วก็เริ่มจัดการคนที่เห็นตรงข้ามกับตน ด้วยการฆ่าทั้งหมด...เฮ่อเซียประกาศว่าต่อไปนี้ตนคือผู้ปกครองไป๋หลัน... หนวดคือคนข้างหลัง นะ... หนวดมารายงานเฮ่อเซียว่าได้ข่าวฮ่องเต้ต้าจิ้นแล้ว เฮ่อเซียตามฆ่าให้ได้ ฮ่องเต้ต้าจิ้นตายเมื่อไหร่ก็จะไม่มีใครมาหยุดยั้งการครองต้าจิ้นได้.........ฉูเป๋ยเจียกับผิงถิงรีบไปตามหาฮ่องเต้ต้าจิ้นและพบช่วยได้พอดี ระหว่างทางที่หลบหนีฮ่องเต้ถูกทหารไป๋หลันทำร้ายแทงบาดเจ็บ แล้วก็ล้มสลบไป....เป๋ยเจียมาช่วยม่อหรานสู้ และชนะกลุ่มทหารไป๋หลันได้พอดี... ที่ไป๋หลัน เฮ่อเซียกำจัดทุกคนที่ไม่เชื่อฟังตนเอง เฮ่อเซียมาดูเฟิ้งอินและเห็นว่าเฟิ้งอินใส่แหวนที่อำมาตย์กุ่ยมอบให้เป็นของขวัญ เฮ่อเซียบอกไม่ดีนะที่จะสวมใส่ของขวัญของคนอื่นบนมือเจ้า......... (มีนัยยะ)..........เฮ่อเซียตัดนิ้วเฟิ้งอินแล้วส่งใส่กล่องพร้อมจดหมายมาให้อำมาตย์กุ่ยในคุก ...(นึกว่าตายแล้ว) พออำมาตย์อ่านแล้วก็โกรธและเสียใจ และในที่สุดก็แขวนคอตาย....จบชีวิตในคุก (น่าจะอยู่รอท่านแม่ทัพฉู) รูปนี้ไม่มีอะไร ...ลงเพราะคิดถึงม่อหราน... สงสัยจะไม่มีคู่ซะละ.. เป๋ยเจียนั่งอยู่ข้างๆ เตียงฮ่องเต้พี่ชาย ฮ่องเต้เห็นก็ดีใจบอกในที่สุดเจ้าก็กลับมา เป๋ยเจียบอกฮ่องเต้อย่าได้กังวลหรือคิดอะไรมาก พวกเราจะสู้เอง ขอให้ฮ่องเต้รักษาพระวรกายให้ดี....ในห้องโถง ผิงถิงกำลังสั่งการแม่ทัพทั้งหลาย ..เมื่อเป๋ยเจียเดินเข้ามาม่อหรานด้วยความดีใจรีบเข้าไปคุกเข่าขออภัยที่ดูแลฮ่องเต้ได้ไม่ดี ทำให้ฮ่องเต้ต้องได้รับบาดเจ็บ.... เป๋ยเจียบอกสถานการณ์แบบนี้ข้าต้องขอบใจเจ้าที่ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม นี่ไม่ใช่เวลามาตำหนิกันอย่ากังวล ผิงถิงบอกม่อหรานให้ไปพักผ่อนบ้าง.......ม่อหร่านออกไปพักผ่อน...ผิงถิงถามเป๋ยเจียว่าฮ่องเต้เป็นอย่างไรบ้าง เป๋ยเจียบอกฮ่องเต้มีทั้งเครียดทางจิตใจและร่างกายก็ป่วย อาการเลยแย่ไปกันใหญ่ ผิงถิงบอกเป๋ยเจียท่านเดินทางโดยไม่ได้พักเลยท่านก็ควรจะพักผ่อน เรื่องอื่นๆ ข้าจะดูแลเอง.....ผิงถิงสัญญาจะให้พวกเขาปลอดภัย เป๋ยเจียถามผิงถิงว่าเจ้าไม่โกรธเหรอที่ฮ่องเต้เคยคิดไม่ดีกับเจ้าเมื่อก่อน ผิงถิงยิ้มบอก ตอนนั้นฮ่องเต้ก็สบายดี และข้าตอนนี้ก็สบายดี ดังนั้นตอนนี้ฮ่องเต้ป่วยเราต้องดูแลเขาให้ดี...เป๋ยเจียบอกตอนนี้พวกเราไม่สามารถจะเดินทางได้ ฮ่องเต้ยังป่วยอยู่ ผิงถิงบอกเป๋ยเจียให้ใช้เวลาดูแลอยู่กับฮ่องเต้ให้มากกว่านี้ เรื่องอื่นตอนนี้ข้าผิงถิงจะจัดการเอง...   Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2560     Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2560 21:24:43 น. Counter : 4190 Pageviews.   9 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang