Bloggang.com : : shadow-of-art

05年0

星期五

天氣
：陰

แม่น่ำเงาที่รัก

เสียงปืนดังปัง ก้องอยู่ในหุบเขา
เป็นเสียงที่คุ้นเคยเพราะชาวบ้าน
มักจะออกล่าสัตว์ในตอนกลางคืน
แต่นานๆครั้งหรอกนะที่จะได้ยินเสียงอย่างนี้
กระท่อมไม่มีฝาบ้าน
มีแต่หลังคาที่ยาวกรอมพื้นฟากไม้ไผ่
ช่วยกั้นลมหนาว
กองไฟลุกโชน ประทุประกายเล็กๆดุจดวงดาว ให้พอตื่นตา

ชายหนุ่มเจ้าของไร่
ปล่อยให้ฉันครองครองกระท่อมนี้เพียงลำพัง
ส่วนตัวเขาเข้าไปนอนที่หมู่บ้านกูแปทะ
แม้เขาจะอยู่ในไร่ แต่เราก็เจอกันเฉพาะเวลากินข้าวเท่านั้น
เวลาที่เหลือต่างอยู่กับงานของตัวเอง
เขาทิ้งไร่ไปไม่กี่วัน เมื่อกลับมา
ไร่ก็มีสภาพยับเยินไปแล้ว ด้วยรอยเท้าของวัวควาย
ชาวบ้าน ที่เลี้ยงแบบปล่อยป่า
เขาหัวเราะหึ หึ ฉวยมีดเดินดุ่มไปทางในไร่ ฟันฉับที่ต้นกล้วยซึ่งหักพับ เพราะแรงทึ้งของเจ้าสี่ขาสองเขา
กอกล้วยที่เหลืออยู่ยังสามารถแตกยอดอ่อนได้อีก
มีบางต้นที่เครือกล้วยยังสมบูรณ์ ลูกแก่จัดอวบอ้วน
อย่างน้อยผลผลิตอื่นที่เหลืออยู่ เช่น พริก บวบ
ยังให้ผลสะพรั่งพอกินทั้งเจ้าของไร่และนกหนูแมลง

ล้มตัวลงนอนยังไม่ทันจะหลับ
ได้ยินเสียงแกรกกรากของฝีเท้าบางอย่าง บนฟากไม้ไผ่
แล้วมันก็มาไต่ที่ปลายเท้า ไฟฉายหลอดขาดใช้งานไม่ได้
จึงต้องค่อยๆควานหาไม้ขีดไฟเพื่อจะจุดเทียน แสงไฟจากฟืนมอดไปนานแล้วเหลือแต่สีแดงเรื่องเรืองของถ่านไฟ
ยังไม่ทันได้จุดไฟ เจ้าตัวนั้นก็กระโจนพรวดลงเรือนไป
ใจเต้นตึ๊กตั๊กล้มตัวลงนอน ไม่ถึงกับหวาดกลัว แต่ระแวง
ใจตื่นโพลง ยากจะหลับ เสียงน้ำไหลพรากจากท่อไม้ไผ่ ที่เจ้าของทำไว้เพื่อนำน้ำเข้ามารดผักในแปลง เสียงซู่ ชัดเจน
ตั้งใจฟังเสียงนั้น จนผลอยหลับไป

และแล้วต้องตกใจตื่นอีกครั้ง เมื่อเจ้าสิ่งนั้นมายืนเหยียบอยู่บนเท้า ที่ซุกอยู่ในถุงนอน คราวนี้คว้าเทียนมาจุดได้เร็ว จึงได้ทันเห็นแขกยามวิกาล ที่ถลาลงกระท่อมไป
มันคืออีเห็นตัวใหญ่ หางใหญ่ เฮ้อ...โล่งอกไป

ในที่สุดคืนนั้น หลับๆตื่นๆ เพราะเจ้าของบ้านตัวจริงตัวนั้น
กลับมาลากซองกาแฟและคอฟฟี่เมตไปเคี้ยวกินสบายใจเฉิบที่ปลายเท้านั้นเอง

การเข้ามาที่นี่ ในครั้งนี้เราต้องเดินเข้ามา ใช้เวลาถึงสามวัน
เพราะถนนถูกต้นไม้ล้มขวางทาง เนื่องจากฝนตกหนัก ระดับน้ำสูง ไม่มีเรือโดยสาร ที่เคยโดยสารได้ครึ่งทาง
เราผจญเรื่องร้าย จนฉันกลายเป็นคนหวาดระแวง

คืนแรก เราต้องค้างคืนที่กระท่อมนาของชาวบ้าน เพราะเห็นว่ากระท่อมหลังนั้นมีกองฟางปูพื้นเอาไว้แล้วอย่างดี และมีลำน้ำเล็กๆสองสายขนาบอยู่ ได้อาบน้ำล้างตัว นอนฟังเสียงสายน้ำไหล จุ๋งจิ๋ง
ตอนหัวค่ำ นั่งดูดาวที่พราวฟ้าจนเพลิน ได้ยินเสียงคนพูดพึมพำกันอยู่ที่ริมน้ำ เห็นแสงไฟฉายส่องกราดไปทั่วทิศ ไม่มีอะไรน่ากล้วเพราะรู้ว่าคนกลุ่มนั้นเป็นชาว
ปกาเกอญอละแวกนี้ แต่พอยามดึก ไฟจากเชื้อไม้ไผ่ราแสง เหลือแต่ความเงียบและความหนาวเหน็บที่โอบล้อมอยู่รอบตัว ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินวนอยู่รอบกระท่อม ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับตัวเองได้แต่นอนนิ่งๆ กลั้นลมหายใจเอาไว้ ราวกับกลัวว่าพวกเขาจะได้ยิน จินตนาการว่าพวกนั้นเดินขึ้นมาบนกระท่อม แล้วเรื่องน่ากลัวก็เกิดขึ้น

ตื่นเช้าขึ้นมา ไม่ได้หันหน้ามามองเขาคนนั้น ว่าเป็นอย่างไร
รีบลุกขึ้นชะโงกดูที่พื้นดิน เห็นรอยเท้าเจ้าสองเขามากมาย จึงถอยหายใจ แต่ยังไม่โล่งเสียทีเดียว

เมื่อคืนนี้ เจ้าของไร่บอกว่าจะเข้าไปหมู่บ้าน เพื่อสืบข่าวเกี่ยวกับเรื่องนั้น....ฉันได้แต่ภาวนาว่า
อย่าให้มันเกิดขึ้นอีกเลย

เสียงร้องระเบ็งเซ็งแซ่รอบๆกระท่อม ปลุกให้ฉันตื่นนอนแต่เช้าตรู่ ทั้งที่เมื่อวานกว่าจะเดินมาถึงไร่ก็เย็นแล้ว กว่าจะได้นอนก็ค่ำมาก ตอนเย็นฉันต้องออกแรงตัดฟืนจนมือพอง เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ความสดใสสดชื่นของป่า ทำให้เวลาเช้าๆ น่าพิสมัยจริงๆ

เสียงนกกระรางหัวโขนเป็นร้อยๆตัว ตะเบ็งเสียงเกินงาม สมแล้วที่มันถูกเรียกว่านกระวังไพร คงได้กลิ่นควันไฟในกระท่อม หลังจากที่ไม่ได้กลิ่นนี้มานาน วันนี้เหล่านกทั้งหลายอาจไม่เพลินใจ ในการจิกกินผลผลิตของเขา เพราะมันรู้แล้วว่าเจ้าของกลับมาแล้ว

เสียงนกเขาคู อยู่ใต้ถุนกระท่อม ค่อยพลิกตัวอย่างเงียบ แอบมองทางช่องฟากไม้ไผ่ มีนกเปล้าคู่หนึ่งกำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหาร และเมื่อกระดึ๊บตัวไปทางชายคาบ้าน เห็นนกแซงแซวหวงบ่วงขนาดใหญ่ เกาะอยู่ที่ต้นไผ่ ปะปนด้วยนกสีสวยๆ เขียวๆ แดงๆ คล้ายนกโพระดกแต่มีขนาดใหญ่กว่า อีกฝูงหนึ่ง ที่มากที่สุดคือ เจ้ากระรางหัวโขนฝูงนั้นนั่นเอง

สายแล้วเจ้าของไร่ยังไม่กลับมา ฉันหุงข้าวเอาไว้รอท่า เผื่อเขาอาจกลับมาพร้อมกับปลาในแม่น้ำ เพราะเขาถือคันเบ็ดไปด้วยนี่ เช้าๆอย่างนี้ ไม่หิวนัก แค่ต้มน้ำชงกาแฟกินกับขนมที่ติดกระเป๋าอยู่บ้าง ก็รอดตัวแล้ว
ส่วนเขาถ้ายังไม่มาเร็วๆ คงตีความได้สองอย่าง อย่างแรกกำลังลุ้นการตกปลาอยู่ อย่างที่สอง ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆในหมู่บ้าน หมู่บ้านที่อยู่ใกล้ที่สุดขนาดเดินประมาณสี่สิบนาทีแห่งนั้น

ที่ในไร่นี้ อาจมีอันตรายได้ แต่น้อยกว่าคนในหมู่บ้านแน่นอน เพราะพวกเขามีศัตรูที่ไม่อาจต่อรองได้

เจ้าของไร่ ให้ความมั่นใจกับฉันว่า
"ผมอยู่ที่นี่มานานมาก ไม่ว่าจะเป็นกะเหรี่ยงกลุ่มไหน รู้จักผมทั้งนั้น เขาคงไม่สงสัยว่าผมมาทำอะไรในนี้อีกแล้ว อย่ากลัวไปเลย ถ้ามีคนแปลกหน้ามาถาม ก็ให้บอกว่ามากับผม บอกชื่อกะเหรี่ยงของผมไปก็พอ ถ้าเขาไม่พูดภาษาไทย"

เออ...นะ ฉันแอบหัวเราะอยู่ในใจ
คนอะไร แปลกพิลึก มาอยู่ในพื้นที่ ที่คุกรุ่นไปด้วยการสู้รบ
โดยไม่หวาดกลัว

คืนที่สอง ที่เราเดินเท้าเข้ามาในป่าแห่งนี้
ฉันเร่งฝีเท้าตามเขาแทบไม่ทัน มืดแล้ว มองทางแทบไม่เห็น ไฟฉายฉันเล็กเกินไป เขาเดินเร็วมาก บางครั้งฉันต้องวิ่งตาม แต่อย่างไรฉันก็ไม่ย่อท้อ เพราะฉันชอบที่จะมาที่นี่
การมาครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก นับเป็นครั้งที่สิบแล้วกระมัง ฉันเคยคิดว่า เมื่อไหร่หนอฉันไม่ต้องกลับออกไปอีก
ฉันอยากอยู่ที่นี่ อยู่กับเขาที่นี่ เพื่อทำความฝันให้เป็นจริงเสียที

คืนนั้น เมื่อเราเข้าเขตหมู่บ้าน ค่อนข้างดึกมากแล้ว จำเป็นที่จะต้องหาที่นอน แต่ในหมู่บ้านเงียบกริบ เรารู้สึกแปลกใจ แม้ชาวบ้านจะนอนเร็ว แต่แสงตะเกียงหรือกองไฟก็น่าจะมีให้เห็นบ้าง แล้วมันก็ผิดปกติจริงๆ

ขณะที่เราเดินเข้าประตูหมู่บ้าน เสียงผู้ชายตะโกนมาจากเงามืดเป็นภาษาของเขา คนที่เดินนำหน้าฉัน ร้องตอบไปด้วยภาษาเดียวกัน สักพักชายฉกรรจ์สี่ห้าคน เดินออกมาจากที่ซ่อนแถวๆรั้วหมู่บ้าน แล้วเขาทั้งหลายก็พูดคุยกัน
อย่างเคร่งเครียด โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

เราถูกพามาที่บ้านหลังหนึ่ง แต่เจ้าของบ้านยังไม่ยอมเปิดประตูรับ ได้แต่ตะโกนออกมาจากบนบ้าน จนกระทั่งเขาคนนั้นต้องเอาไฟฉายส่องหน้าตัวเอง แล้วพูดในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเหมือนเดิม เราจึงได้รับการต้อนรับ ทั้งข้าวปลาอาหารและที่นอน

ฉันได้รับคำอธิบายว่า กองโจรกลุ่มหนึ่งตระเวณปล้นบ้านชาวบ้านอยู่ โดยเฉพาะหมู่บ้านที่เป็นคริสต์ โจรกลุ่มนั้น ถูกเรียกว่า "กองโจรผ้าเหลือง" หมู่บ้านนี้ยังไม่ถูกปล้น แต่ก็กลัวจะถูกปล้น จึงต้องตั้งเวรยามไว้ที่หน้าหมู่บ้าน
คนอื่นๆหลบไปนอนตามในป่าบ้าง คนที่อยู่ในบ้านก็ต้องทำทีว่าไม่อยู่
ฉันคิดถึงคำพูดของเขา ที่บอกว่า
"ไม่มีอะไรน่ากลัวเท่ากับข่าวลืออีกแล้ว"
เขาจึงต้องไปหาความจริงในหมู่บ้านที่นับถือศาสนาพุทธ
น่าเศร้า...พวกเขาล้วนมีรากเหง้ามาจากที่เดียวกัน แต่มาแตกแยกเพราะสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ก่อมันขึ้นมา

เมื่อไหร่หนอ สงครามบนโลกนี้จะยุติเสียที
เขาคนนั้น พูดเสมอว่า
"ใครที่อยากจะรบกัน จงไปรบราฆ่าฟันกัน ในที่ใดที่หนึ่งเถิด เหลือแผ่นดินที่สมบูรณ์ไว้ให้ชาวไร่ชาวนา ได้เพาะปลูก ได้สร้างสรรค์สิ่งที่ดีๆให้กับโลกด้วยเถิด"

ฉันนั่งอยู่บนเนินสูงริมป่า เนื่องจากที่ไร่อยู่ริมน้ำ พื้นที่ลาดชัน จึงเห็นเขาเดินกลับมาแต่ไกล
เมื่อมาใกล้ ฉันเห็นรอยยิ้มอย่างสุขใจ และในมือมีแต่ผักไม่มีปลา
"ไม่มีอะไรเลย ที่หมูบ้านนี้ หัวเราะกันใหญ่ เขาว่าพวกกะเหรี่ยงคริสต์ตื่นตูมไปเอง โจรผ้าเหลืองมีที่ไหน ถ้ามีก็โจรกระจอก หนีสงครามมาแล้วอดยาก จนต้องปล้นนั่นแหละ"
"แต่เราก็ต้องระวังตัว ฤดูแล้งทุกปี ฝั่งโน้นฆ่าฟันกันทุกปี หนีกระเซอะกระเซิง มาหลบอยู่ในป่ามากขึ้นทุกที ไม่รู้ใครเป็นใคร"
"แต่นั่นก็ไม่ร้ายเท่ากับข่าว ที่เรารู้มาไม่ใช่หรือ"
เขามองหน้าฉัน แววตาหมกมุ่นครุ่นคิด
แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มองเหม่อออกไปทางแม่น้ำ
เขาเลือกที่นี่ เป็นที่สุดท้ายที่จะฝังร่าง
ฉันเข้าใจหัวใจเขาดี...
คนๆนี้ คงไม่ยอมให้สายน้ำ มาท่วมทับผืนดินของเขาแน่
ไม่ใช่เพราะตัวเขา ไม่ใช่เพราะปากท้องเขา
แต่เพราะ....
เขารักสายน้ำนี้เกินกว่า ที่จะเห็นมันถูกจองจำ

ใช่แล้ว ในแผนของรัฐบาล เขาจะสร้างเขื่อนที่นี่

Create Date : 17 กันยายน 2548

Last Update : 25 กันยายน 2548 0:25:19 น.

Counter : 752 Pageviews.

44 comment