๑.

“ความเหงาและความเศร้า
เป็นดั่งแมลงตัวร้าย”


ในทุกวินาทีของค่ำคืนนี้
กับเวลาที่ท้องฟ้าไร้หมู่ดาว
มีเพียงเสียงของลมหายใจ
ที่ดังก้องกังวานอยู่ภายในห้อง
ความเหงาและความเศร้าเป็นดั่งแมลงตัวร้าย
ที่คืบคลานมาเกาะกุมอยู่ในทุกอณูของร่างกาย
เสียงฝนโปรยปรายที่อยู่นอกหน้าต่าง
ไม่เป็นมิตรมากพอที่จะช่วยคลายความเหว่ว้าลงได้
น้ำตาใสไหลรินหลั่งลงอาบแก้ม
และรอคอยเวลาให้หยดน้ำเหือดแห้งจางหายไป


ในชีวิตของคนทุกคนย่อมเป็นธรรมดาที่จะมีความรู้สึกเหงา อ้างว้าง ว้าเหว่และโดดเดี่ยวเดียวดาย ในยามที่อยู่เพียงลำพัง หลายคนอาจสัมผัสถึงความเศร้า แต่เมื่อใดที่เราได้เรียนรู้ความเหงาเหล่านั้นอย่างถ่องแท้แล้ว เราสามารถนำความเหงาที่มีอยู่มาใช้ประโยชน์ได้ในชีวิต
คุณอาจจะได้พบเพื่อนใหม่ พบงานอดิเรกที่สนุกสนาน พบรอยยิ้มและกำลังใจดีๆ ที่มีอยู่รอบข้าง วิธีที่ใช้ความเหงาอย่างรู้ค่าคือจงนำความเหงา ความโดดเดี่ยว พาความรู้สึกทั้งหมดออกมายังโลกกว้างกับคุณ ร่วมในกิจกรรมใหม่ๆ ที่คุณไม่เคยสัมผัส เข้ากลุ่มสมาคมการกุศลเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น คุณจะได้ยินเสียงกระซิบจากข้างในของตัวคุณแว่วออกมาว่า

“เวลาที่ฉันเหงา อ้างว้าง แต่ฉันไม่ได้นั่งกอดเข่าอย่างเหว่ว้า
เพราะฉันพาสิ่งเหล่านั้นไปพบกับประสบการณ์แปลกใหม่ ที่น่าค้นหา
ฉันยิ้มและหัวเราะได้ในเวลาเหงาและเศร้า
เพราะฉันรู้จักใช้อารมณ์ที่ฉันมีอยู่ทำให้ฉันมีความสุขได้ในทุกช่วงชีวิต
แม้ในยามที่น้ำตาของฉันไหลริน”


วันนี้ฉันยังคงเศร้าและเหงาอยู่
และยังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนบนใบหน้า
และฉันวันนี้เป็นคนใหม่
ที่สามารถยิ้มหัวเราะออกมาได้
เพราะฉันรู้ดีว่า
ไม่มีใครทำให้ฉันเศร้าและเหงาได้
นอกจากตัวของฉันเอง
สิ่งสำคัญของโลกกว้างใบนี้
ทุกนาทีที่ฉันเศร้าหรือเหว่ว้า
ฉันยังคงเป็นที่ต้องการต่อคนอื่นหรือสิ่งอื่น
ที่ฉันไม่รู้จัก ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
แต่ทุกคนและทุกสิ่งยังรอคอยให้ฉันไปสัมผัส
และร่วมหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข
แล้วฉันจะมานั่งเหงาและเศร้าอยู่ทำไม
ลุกขึ้น สูดลมหายใจแล้วตะโกนดังๆ ว่า


“ฉันไม่มีเวลาว่างมากพอ...ที่จะให้ความเศร้า
ความเหงา เข้ามาบั่นทอนเวลาดีๆ ให้น้อยลงไป”



**********

  

๒.


“ความโกรธ คือยาพิษ
ที่เผาไหม้ชีวิตให้สั้นลง
แต่
การให้อภัย คือน้ำทิพย์
ที่ชโลมชีวิตให้ยืนยาว”




“ไฟร้อนรุ่มไม่เท่าเพลิงแห่งความโกรธ
ใจพิโรธโกรธเคืองเหมือนคนเขลา
ฝุ่นธุลีแห่งไฟโกรธที่โหมใส่ชีวิตเรา
ก็ไม่อาจบรรเทา หากใจเราไม่วางลง”



ชีวิตของเราในทุกวันนี้ ต้องเผชิญความรู้สึกและอารมณ์โกรธเคืองแทบทุกชั่วโมง ไม่ว่าจะเป็นเวลาเช้าตั้งแต่คุณเหยียบย่างออกจากบ้าน ต้องมาพบเจอกับปัญหารถติด ความไม่พอใจของผู้ขับขี่บางคน ไม่พอใจในงานที่เร่งรีบแต่ได้ค่าตอบแทนเพียงน้อยนิด บางคนโกรธเพื่อนร่วมงาน ลูกบางคนโกรธเคืองพ่อแม่ที่ไม่ตามใจ พี่น้องทะเลาะเบาะแว้งด้วยเรื่องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น หรือด้วยเรื่องไร้สาระ แม้แต่บางทีเราทุกคนก็สามารถโกรธผู้อื่นได้โดยง่ายแค่เพียงเขาทำในสิ่งที่ไม่ถูกจิตใจของเราเท่านั้น

และเพราะความหลงในโทสะและโมหะนี้เอง ที่สามารถทำให้คนเราทุกคน กลายร่างเป็นอสูรร้ายได้ในชั่วพริบตา มันบังคับให้เราทำร้ายผู้อื่นได้ทั้งทางวาจาที่กล่าวเชือดเฉือนจิตใจผู้ฟังได้อย่างไร้ไมตรีจิต และทางร่างกายด้วยการทำร้าย ทุบตีอย่างบ้าคลั่งและบางครั้งจนอาจทำให้ผู้อื่นถึงขั้นสูญเสียชีวิต

ในที่สุดเจ้าอสูรร้ายจะกระหยิ่มยิ้มด้วยความพึงพอใจในผลงานของมัน เมื่อเห็นผู้ที่ตกอยู่ในอำนาจได้พ่ายแพ้ ไร้การควบคุมจิตใจของตน เมื่อได้อย่างที่ต้องการแล้ว อสูรร้ายแห่งความโกรธจะค่อยสลายตัวลงไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความเจ็บปวดทั้งผู้กระทำและผู้ถูกกระทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้กระทำที่ต้องเป็นผู้แบกความรับผิดชอบอย่างแสนสาหัสที่สุด
เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมเราไม่พยายามที่จะสะกดกลั้นเพลิงแห่งความพิโรธของตนลง ทำไมเราต้องพ่ายให้แก่การยั่วยุทางโลก และทำไมต้องให้จิตใจของเราขุ่นเคืองด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีเราทุกคนอาจจะเคยบอกกับตัวเองว่า

ก็ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่ใช่นักบวชหรือผู้วิเศษที่จะทำได้ ฉันยังเป็นคนอยู่นะ ฉันก็ต้องโกรธเป็นซิ!

วิธีรับมืออย่างนุ่มนวล ก็คือ... เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังมีความรู้สึกโกรธอยู่ แล้วสามารถบังคับให้ตนเองนั้นระงับอารมณ์ขุ่นเคืองลงได้ เยือกเย็นสุขุมมากขึ้น เพื่อเปลี่ยนแปลงคุณภาพชีวิตและสถานการณ์ที่เป็นอยู่นั้นให้ดีขึ้นมาได้ คุณคิดว่าดีกว่าไหม?

จากประสบการณ์จริงของฉันเอง เมื่อครั้งหนึ่งในอดีตที่ฉันเคยเป็นคนที่โกรธง่าย ชอบเอาชนะ ด้วยการใช้วาจารุนแรงโต้ตอบอีกฝ่าย เพื่อให้ผู้ที่ฟังรู้สึกอับอายหรือเสียใจ แน่นอนว่า ฉันย่อมรู้สึกสะใจเป็นอย่างมากมาย ในเวลานั้น และฉันเคยคิดว่า นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่ความจริงแล้ว

มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องและสมควรที่จะกระทำที่สุด!

เพราะสิ่งที่ทำลงไป ยิ่งกลับทำให้สถานการณ์เลวร้ายมากขึ้นไปอีก ก็เหมือนกับเราเล่นปาลูกบอลใส่กำแพง ยิ่งปาแรงและเร็วเท่าใด ลูกบอลก็ยิ่งกระเด้งกลับมาเร็วเท่านั้น และสุดท้ายเมื่อเราหลบไม่ทัน เราก็โดนเจ้าลูกบอลนั้นปะทะใส่ใบหน้าอย่างจัง จนสร้างความบาดเจ็บขึ้นมาได้

แล้วจะมีประโยชน์อันใด ถ้าต้องรู้สึกโกรธไปทุกครั้งเมื่อมีใครทำให้เราไม่พอใจ ไม่ถูกใจ หรือมีใครต่อว่า กลั่นแกล้งหรือพูดจาเหน็บแนม ในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงสักนิด ทำไมเราต้องเก็บความพูดที่ไม่สร้างสรรค์มาใส่ในสมอง ทำไมต้องใส่ใจกับการกระทำของผู้อื่นให้มากเกินไป โดยเฉพาะคนบางคนหรือบางกลุ่มที่ไม่ได้มีความหมายพิเศษใดๆ ในชีวิตของเราเลย

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อใครพูดจาไม่ดีหรือคำพูดนั้นไม่มีประโยชน์ ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อใครแสดงการกระทำที่ไม่เหมาะสมกับคุณ

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อใครกลั่นแกล้ง หรือเอาเปรียบคุณ
จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อใครหักหลังทรยศคุณ

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อคุณรู้ว่าถูกผู้อื่นโกหกและหลอกลวง

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อคุณโดนคนรักหักอก

จงทิ้งความโกรธไปซะ!
เมื่อคุณถูกโชคชะตาล้อเล่นกับชีวิต

แต่! คุณจะมีความสุขทันที ถ้าคุณทำตามการแนะนำตรงนี้

เมื่อเขาพูดจาไม่ดี ทำให้ขุ่นเคืองใจ
จงพูดว่า...ให้อภัย

เมื่อใครก้าวร้าว หยาบคาย แสดงพฤติกรรมไม่ดีต่อคุณ
จงพูดว่า...ให้อภัย

เมื่อใครกลั่นแกล้งหรือเอาเปรียบ
จงพูดว่า...ให้อภัย

เมื่อใครหักหลังทรยศคุณ
จงพูดว่า...ให้อภัย

เมื่อคุณรู้ว่าถูกผู้อื่นโกหกหลอกลวงและกลายเป็นลาโง่
จงพูดว่า...ให้อภัย

เมื่อคุณโดนคนรักหักอก หรือถูกทิ้งอย่างไม่แยแส
จงพูดว่า...ให้อภัย

และเมื่อโชคชะตาล้อเล่นกับชีวิตของคุณมาโดยตลอด
จงพูดว่า...ให้อภัย ให้อภัย และให้อภัย

เชื่อเถอะว่า เมื่อคุณตระหนักได้ถึง การรู้จักกล่าวคำว่า อภัย ให้กับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น คุณจะรู้ซึ้งถึงความสุขทางด้านจิตใจ และรู้ดีที่สุดว่า ทำไมต้องบั่นทอนเวลาดีๆ ของตนเองลงด้วยความโกรธเกรี้ยวกับเรื่องราวที่ไม่น่าจดจำหรือไม่ควรใส่ใจสักเพียงนิดด้วยเล่า.


“จงให้อภัย แล้วท่านจะได้รับการอภัยโทษ”

( ลูกา ๖ : ๓๖ - ๓๘)




**********

  

๓.

“ความผิดพลาดและความล้มเหลว
คือแรงผลักดัน
ให้ชีวิตรู้จักความเข้มแข็ง”



ความล้มเหลว ไม่ใช่ตัววัดคุณค่าความสามารถของมนุษย์

ความล้มเหลว ไม่ใช่ตัวกำหนดถึง ความสำเร็จหรือการไม่ประสบความสำเร็จ

ความล้มเหลว ไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย ไม่ใช่เรื่องยากเกินกว่าที่มนุษย์จะรับมือได้

ความล้มเหลว ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต เพราะชีวิตยังคงดำเนินต่อไป ตราบที่มีลมหายใจ

ความล้มเหลว ไม่ใช่ทุกสิ่งในชีวิต แต่ทุกชีวิตย่อมมีโอกาสพบความล้มเหลว อย่างน้อยที่สุด หนึ่งครั้ง

..............................................................................

“ความผิดพลาด และ ความล้มเหลว”


ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเกิดขึ้นกับมนุษย์ทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้ ตราบใดที่บุคคลนั้นได้ลงแรงลงทุนทั้งกายและหัวใจ เพื่อสร้างความมั่นคงให้กับชีวิตและครอบครัว ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาที่มนุษย์เดินเพียงสองเท้า ต้องมีวันที่สะดุดล้มลง อาจด้วยความไม่รอบคอบระมัดระวัง ที่เกิดขึ้นจากความประมาทในการดำเนินชีวิตของตนเอง หรือเกิดขึ้นจากสภาวะแวดล้อมภายนอกที่เกินกว่ากำลังของตนจะสามารถควบคุมได้

แต่เมื่อชีวิตของเราได้รับการมาเยือนของความผิดพลาด ความล้มเหลว มีบางคนที่ยอมสิโรราบ ยอมแพ้ให้กับความล้มเหลวที่เข้ามารุกรานความมั่นคงในชีวิตเรา และก็ยังมีบางคนที่กล้ายืนหยัดต่อสู้และไม่คิดท้อใจ ไม่ใช่เพราะเขาผู้นั้นเป็นคนวิเศษแต่อย่างใด แค่เพียงเพราะเขาคิดได้ว่า เมื่อมีปัญหาเข้ามาย่อมสามารถแก้ไขได้ ถึงแม้ในบางปัญหาอาจต้องใช้กำลังกายใจอย่างมากและบางครั้งอาจต้องใช้เวลาเนิ่นนาน ที่จะรอคอยให้ปัญหาเหล่านั้นสูญสลายไปเอง

ตัวของดิฉันเอง ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเดินดิน จึงมีโอกาสลิ้มรสความผิดพลาดและเคยนึกว่าตนเองเป็นคนที่ล้มเหลว

จนกระทั่งวันหนึ่ง ดิฉันได้พบเจอกับหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่า DARE TO FAIL กล้าล้มเหลว ผู้เขียนคือ Billi P.S. Lim
ดิฉันซื้อหนังสือเล่มนั้นกลับบ้านแล้วเปิดอ่านตั้งแต่หน้าแรกจนถึงหน้าสุดท้าย ทันทีที่อ่านจบ ดิฉันก็พูดกับตัวเองในใจว่า
ฉัน ยังไม่ได้ล้มเหลวสักหน่อย ทำไมมานั่งคร่ำควรญเสียใจอยู่ได้ ลุกขึ้นสิ! ก้าวเดินใหม่ ชีวิตมันสั้นนัก ยังมีอีกตั้งหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำเลยนะ!

เพราะหนังสือเล่มนั้นทำให้ดิฉันได้ตระหนักถึงความจริงเกี่ยวกับ ความล้มเหลวและสิ่งผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตนเอง เรียนรู้ เข้าใจและยอมรับมัน พร้อมทั้งกล้าที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาอุปสรรคที่เกิดขึ้น

ทุกวันนี้ดิฉันรู้สึกขอบคุณในหนังสือดีๆ เล่มนั้นที่ทำให้หัวใจเข้มแข็งกล้าแกร่งขึ้น และนั่นทำให้ดิฉันปรารถนาที่จะเขียนหนังสือดีๆ สักเล่มเพื่อที่อย่างน้อย เพียงประโยคสั้นๆ หรือข้อความเล็กๆ ที่คุณได้อ่าน ได้สัมผัสผ่านสายตา ซึมซาบเข้าสู่เซลล์สมองและหยั่งลึกลงสู่ก้นบึ้งของหัวใจ ได้ช่วยให้คุณเปลี่ยนแปลงความรู้สึก ความคิดไปในทิศทางที่ดีขึ้น มีกำลังใจมากขึ้นและบางครั้งความคิดดีๆ ของมนุษย์ก็ยังสามารถเปลี่ยนโลกทั้งใบให้น่าอยู่ขึ้นมาได้

ฉัน..จะไม่บอกให้คุณหยุดร้องไห้ เมื่อคุณรู้สึกท้อแท้และอ่อนแอในวันนั้น เพราะฉันเคยเป็นแบบคุณ

แต่..ฉันจะบอกคุณ ให้ร้องไห้จนกว่าจะพอใจ จนเมื่อไม่มีน้ำตาที่จะไหลได้อีกและดวงตาทั้งสองข้างของคุณทั้งแดงก่ำและบวมช้ำ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะร้องไห้ให้กับความท้อแท้และอ่อนแอในจิตใจ

เพราะ..วันรุ่งขึ้น คุณจะกลายเป็นคนใหม่ที่สดใส เข้มแข็งและกล้าหาญ

ฉัน..จะไม่บอกให้คุณหยุดพร่ำบ่น เมื่อคุณรู้สึกอยากระบายความอัดอั้นตันใจ ที่มาจากความทุกข์ขมขื่น เพราะฉันเคยเป็นแบบคุณ

แต่..ฉันจะให้คุณระบายความทุกข์ทั้งหมดออกมา จนกว่าคุณจะพอใจและเบื่อพูดในเรื่องเดิมๆ ซ้ำซาก

เพราะ..วันรุ่งขึ้นคุณจะกลายเป็นคนใหม่ที่กระตือรือร้นอยากสัมผัสโลกใบใหม่พูดคุยถึงเรื่องราวใหม่ๆ

ฉัน..จะไม่บอกให้คุณหยุดฟังเพลงเศร้า เมื่อคุณรู้สึกว่าคนรอบข้างไม่มีวันเข้าใจคุณ มีเพียงดนตรีเท่านั้นที่เป็นเพื่อนกับคุณได้ดีที่สุดในเวลาแบบนี้ เพราะฉันเคยเป็นแบบคุณ


แต่..ฉันจะให้คุณฟังทั้ง เพลงเศร้า เพลงสุข เพลงรัก เพลงเพื่อชีวิตและทุกแนวเพลง

เพราะ..ทุกท่วงทำนองของดนตรี ย่อมมีความอ่อนโยน นุ่มละมุนและความฮึกเหิม สลับกันไปมาตามจังหวะของบทเพลงที่บรรเลงขับขานออกมา ดนตรีช่วยบรรเทาจิตใจที่รวดร้าวและหดหู่ของคุณให้แจ่มใสขึ้นได้

ฉัน..จะไม่บอกให้คุณทานอาหารมากๆ เมื่อคุณเริ่มผ่ายผอมลงไป ซึ่งคุณรู้สึกว่าร่างกายไม่ปรารถนาในรสชาดของอาหาร เพราะฉันเคยเป็นแบบคุณ

แต่..ฉันจะบอกคุณว่า คุณโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่วันนี้คุณมีอาหารทานตั้งมากมาย

เพราะ...ยังมีเด็กและคนชราอีกหลายแสนหลายล้านคนที่อดอยากและจบชีวิตลงด้วยการขาดอาหาร

ฉัน..จะไม่บังคับให้คุณเงยหน้าและลืมตาขึ้น เมื่อรู้ดีว่าเวลานี้คุณก้มมองแต่ชีวิตของตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว เพราะฉันเคยเป็นแบบคุณ

แต่..ฉันจะบอกคุณว่า ถึงเวลาที่คุณต้องเปิดตาให้กว้าง เปิดใจให้ไกลขึ้น


เพราะ..คุณจะได้เห็นสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่ยังดิ้นรน เพียงเพื่อให้ชีวิตและเผ่าพันธุ์ของตนเองอยู่รอดปลอดภัย

ฉัน..จะไม่บังคับให้คุณยืนขึ้นแล้วยิ้มพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง เมื่อรู้ดีว่าขาของคุณอ่อนล้าเกินกว่าจะก้าวและลำคอของคุณตีบตันท่วมท้นไปด้วยน้ำตาแห่งความขมขื่นทุกข์ทรมานใจกับความผิดพลาดและล้มเหลว

แต่..ฉันจะบอกคุณว่า โชคดีแค่ไหนแล้ว ที่วันนี้คุณยังมีกล้ามเนื้อขาที่แข็งแรงทั้งสองข้างอยู่กับร่างกาย และยังมีโอกาสได้เปล่งเสียงหัวเราะดังๆ กับการฉีกยิ้มกว้างๆ ให้กับผู้คนอีกมากมาย ซึ่งโลกกำลังรอการทักทายกับคุณอยู่ตลอดเวลา
เพราะ..รอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของคุณ เป็นหนึ่งในองค์ประกอบที่สำคัญที่ทำให้โลกนี้น่าอยู่มากขึ้น

ฉัน..จะไม่มีวันบอกว่า ตลอดชีวิตของคุณ ไม่สามารถผิดพลาด ล้มเหลวได้

แต่..ฉันจะบอกคุณว่า ตลอดชีวิตของคุณ มีโอกาสที่จะผิดพลาดล้มเหลวได้ในทุกวัน ตราบใดที่คุณยังมีลมหายใจอยู่
เพียงแต่...คุณต้องเรียนรู้จากความผิดพลาดล้มเหลวนั้น และจงใช้มันเป็นแรงผลักดันให้เกิดความเข้มแข็งขึ้นในจิตใจ และก้าวเดินหน้าต่อไป


เพราะ..คุณยังเป็นคนสำคัญและมีคุณค่าต่อคนอื่นอีกมากมาย


อย่างน้อยที่สุด พรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานมาให้มนุษย์ทุกคน ซึ่งมีอยู่ในตัวคุณด้วยเช่นกัน ย่อมมีประโยชน์ต่อโลกใบนี้เสมอ.



***************************************



๔.


“ความหวัง + ความพยายาม
+ โชค = ความสำเร็จ”



มีภาพยนตร์ต่างประเทศอยู่เรื่องหนึ่งที่ดิฉันชื่นชอบเป็นพิเศษ ก็คือเรื่อง “The Shawshank Redemption ชอว์แชงค์ มิตรภาพ ความหวัง ความรุนแรง”

ซึ่งในเนื้อหาของภาพยนตร์นั้น เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชายผู้หนึ่งที่มีหน้าที่การงานใหญ่โตมั่นคง แต่ต้องกลายเป็นแพะรับบาปด้วยข้อหาฆาตกรรมภรรยาตนเอง ชายผู้นี้ถูกตัดสินต้องโทษจำคุกตลอดชีวิต ตลอดเวลาที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำ เขาไม่เคยละทิ้งจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์

ไม่เคยลืมเลือนความหวังที่จะได้เห็นมหาสมุทรแอตแลนติค ไม่ละเลยความฝันที่เขาปรารถนาและนั่นทำให้เขาไม่ละความพยายามที่จะไปยังจุดหมายที่ตั้งใจไว้ โดยใช้สติปัญญาเพื่อให้ชีวิตมีโอกาสได้อยู่รอดต่อไป มีคำพูดประโยคหนึ่งที่ชายผู้นี้ได้กล่าวกับเพื่อนสนิทในเรือนจำว่า



“พยายามมีชีวิตอยู่ หรือไม่ก็จากโลกนี้ไป”

ประโยคนี้ทำให้ดิฉันฉุกคิดทันทีว่า ชีวิตที่แท้จริงของมนุษย์ทุกคนก็มีแค่

“การพยายามดิ้นรนมีชีวิตรอด หรือไม่ก็ละทิ้งให้มันอันตราธานหายไปจากโลกนี้”

ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแต่ละบุคคล เป็นคำกล่าวที่ตรงไปตรงมาและเฉียบขาดยิ่งนัก

มนุษย์ทุกคนที่ถูกสร้างขึ้นมา ย่อมปรารถนาที่จะพยายามมีชีวิตรอดด้วยกันทั้งสิ้น เพราะทุกคนมองเห็นถึงคุณค่าในตัวเองเสมอ นั่นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และทุกคนต่างก็สร้างความหวังให้เกิดขึ้นควบคู่ไปกับการดำเนินชีวิต

บางคนตั้งความหวังถึงหน้าที่การงาน การเลื่อนขั้น เลื่อนตำแหน่ง บางคนตั้งความหวังที่ก้าวไปเป็นดาวจรัสแสงอยู่บนฟากฟ้า ซึ่งต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัวค่อนข้างมากที่จะตะเกียกตะกายขึ้นไปให้ถึงจุดสูงสุด บางคนหวังให้ความรักของตนราบรื่นไร้อุปสรรคกีดขวาง บางคนหวังเพียงบ้านช่องหลังเล็กๆ มีพื้นที่จัดสวน มีรถยนต์ มีเงินเก็บไว้ใช้ในยามชรา
บางคนหวังจะเป็นเศรษฐีร้อยล้านพันล้าน หรืออยากมีลาภก้อนโตโดยหวังจากการเสี่ยงโชค แต่จะมีสักกี่คนที่โชคดี


และสมปรารถนาตามที่ตนต้องการทุกอย่าง ดิฉันเชื่อว่าในหนึ่งร้อยคนคงจะมีเพียงไม่กี่เปอร์เซนต์เท่านั้นที่สมหวัง โดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรมากมายนัก นั่นอาจเป็นเพราะโชคชะตาได้กำหนดให้เขาเหล่านั้นประสบความโชคดี
ใช่! นั่นคือความโชคดี และมนุษย์ทุกคนก็ปรารถนาให้ได้เกิดขึ้นกับตนเองบ้าง

แต่ถ้าคุณเกิดมาโดยที่ไม่ได้ถูกกำหนดมาด้วยเทพหรือเทพีแห่งโชคล่ะ หรือไม่ได้บังเอิญเดินสะดุดบ่อน้ำวิเศษที่สามารถขอพรอะไรก็เป็นจริงทั้งนั้น
คำถาม...คุณจะทำอย่างไรถ้าต้องดำเนินชีวิต โดยที่ไม่มีคำว่า โชคดี อยู่ในพจนานุกรมชีวิตของคุณ

รับรองว่ามีคำตอบมากมายที่พรั่งพรูออกมาจากหลายความคิด บางคนอาจจะบอกว่าเรื่องโชค เป็นแค่ส่วนประกอบเล็กๆ เท่านั้น จะเชื่อถือตัวเองเป็นที่ตั้งมากกว่า บางคนบอกว่าการสวดภาวนาอธิษฐาน ทำบุญทำทาน จะช่วยเสริมเรื่องโชคได้ บางคนก็หาวัตถุมงคลมาเก็บไว้ บางคนบอกว่าเมื่อความโชคดีไม่มาหาก็เดินเข้าไปหาความโชคดีซะเอง และบางคนอาจบอกว่าไม่สนใจในเรื่องโชค ช่างเป็นเรื่องงมงายไร้สาระสิ้นดี
ไม่มีคำตอบใดถูกหรือผิด เพราะขึ้นอยู่กับทัศนคติ ความคิด ความเชื่อ ความพึงพอใจส่วนตัวและการดำเนินชีวิตของ

แต่ละบุคคลที่แตกต่างกันไป และเพราะ โชค ไม่ใช่ตัวกำหนดเพียงตัวเดียวของการมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบของความเป็นมนุษย์
แต่สิ่งที่สำคัญ ที่คุณไม่ควรมองข้าม นั่นคือ

“ในทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีองค์ประกอบที่เกี่ยวพันกันทั้งสิ้น”

คุณเคยสังเกตุไหมว่า ทำไมบุคคลที่ประสบความสำเร็จในชีวิต นอกเหนือจากการที่เขาเหล่านั้น ตั้งความหวังขึ้นมา มีเป้าหมายที่ชัดเจน เขาได้ลงมือเพียรพยายาม อุตสาหะและอดทน อย่างไม่ย่อท้อ คุณอาจจะเคยเห็นหรือเคยสัมผัสมาบ้างว่า บางคนกลับประสบความสำเร็จแต่บางคนไม่สามารถไปถึงจุดหมายได้ ทั้งๆ ที่พวกเขาต่างก็ได้กระทำเหมือนกันไปซะทุกอย่าง


“จงชื่นชมยินดีในความหวัง จงอดทนต่อความยากลำบาก จงขะมักเขม้นอธิษฐาน”
(โรม ๑๒ : ๑๒)


คำตอบของสมการนี้ คือ...นอกจากที่คุณจะมี ความหวัง (Hope) มีจุดมุ่งหมายในชีวิตแล้ว คุณต้องบวกความเพียรพยายาม และความมีมานะอดทนอดกลั้น (Attempt and Tolerance) เข้าไปอีก แต่ยังไม่หมดเท่านี้ เพราะคุณยังต้องบวกองค์ประกอบเล็กๆที่สำคัญมาก นั่นคือ โชค (Good Fortune) แล้วผลลัพธ์ จะได้เท่ากับ ความสำเร็จ (Success)

นี่เป็นสูตรง่ายๆ ขั้นพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนต้องมีไว้ สำหรับรายละเอียดปลีกย่อย ไม่ว่าจะเป็นความรู้ ความกล้า ความเด็ดขาด เงินทุน หรือองค์ประกอบอื่นๆ นั่นก็แล้วแต่ว่าใครจะหยิบจับตรงส่วนไหนเข้าไปผสมผสานแล้วจับเขย่าจนลงตัวเหมือนกับเครื่องดื่มคอกเทลล์ที่ให้รสชาดแตกต่างกันไปเฉพาะบุคคลนั้นๆ

แต่! ถึงแม้ว่าคุณจะมีความหวัง ความพยายาม ความโชคดีและองค์ประกอบอื่นแล้วก็ตาม แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณจะลืมไปไม่ได้เด็ดขาดก็คือ หัวใจ (Heart)

เพราะหัวใจ ของมนุษย์มีพลังอันยิ่งใหญ่ ที่สามารถสั่งให้เราเข้มแข็ง มุ่งมั่นหรือท้อถอย และที่สำคัญ หากวันหนึ่งวันใดที่เราก้าวเข้าสู่ประตูแห่งความสำเร็จและได้ลิ้มรสในชัยชนะ โดยที่เราลืมหัวใจของความเป็นมนุษย์แล้ว ก็เปรียบเหมือนกับเครื่องจักรที่มีประสิทธิภาพขั้นสูงในการผลิตผลงานอันยอดเยี่ยม แต่ ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ รอคอยเวลาที่ร่างกายเสื่อมโทรมหมดศักยภาพลง สุดท้ายกลายเป็นเศษเหล็กขึ้นสนิมที่มีราคาต่ำที่สุด และถูกมนุษย์นำไปชั่งกิโลขายให้แก่ผู้รับซื้อของเก่า มันช่างกลายเป็นจุดจบที่น่าเศร้าใจเหลือเกิน.


***************************************

  

๕.


“เข็มทิศ แห่งความเชื่อ
และศรัทธา”


“ความเชื่อ คือ ความแน่ใจในสิ่งที่เราหวังไว้ เป็นความรู้สึกมั่นใจว่า สิ่งที่ยังไม่ได้เห็นนั้นมีจริง”

(ฮีบรู ๑๑ : ๑)


“ความเชื่อสามารถเคลื่อนภูเขาได้”
The Belief has can to move a mountain


ซึ่งเป็นข้อความหนึ่งในพระคัมภีร์ไบเบิ้ลได้กล่าวเอาไว้ นั่นหมายถึง เมื่อมนุษย์มีความเชื่อ ความศรัทธาต่อสิ่งใดแล้วจะก่อกำเนิดพลังแห่งหัวใจ ให้มนุษย์สามารถสร้างความแข็งแกร่ง มีเกราะป้องกันตนเองจากมรสุมต่างๆ ที่โหมกระหน่ำเข้ามาในชีวิต ให้ มีแรงใจแรงกายที่จะขับเคลื่อนตนเองให้ก้าวไปสู้หลักชัยเบื้องหน้าได้สำเร็จ

แต่! ถ้าหากมนุษย์ปราศจากความเชื่อ ขาดแรงศรัทธาที่มั่นคง เราทุกคนก็คล้ายดั่งล่องเรืออยู่ในมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล ไม่รู้ว่าจะหันหัวเรือไปสู่ทิศทางใด ไม่รู้ด้านใดเป็นทิศเหนือ ทิศใต้ ตะวันออกหรือตะวันตก เรากำลังหลงทางอยู่ในที่เวิ้งว้าง และสถานการณ์อาจยิ่งเลวร้ายลง ถ้าเกิดพายุโหมกระหน่ำซัดสาดเข้ามา เรือชีวิตของเราจะยิ่งถูกสั่นคลอน ลอยละลิ่วไปกับแรงของพายุ ท้ายที่สุดแล้ว หากเราต้านทานไว้ไม่อยู่ เรือชีวิตก็อาจจะอับปางลงได้

จึงไม่แปลกใจเลย ที่คนบางคนมีความเชื่อ ความศรัทธาในสิ่งที่ตนรัก ตนเคารพอย่างเต็มเปี่ยม และใช้สิ่งเหล่านั้นเป็นดั่ง เข็มทิศ นำทางชีวิตของตนให้ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกมั่นคง เข้มแข็งไม่หวาดหวั่น และสิ่งสำคัญที่สุดของนักเดินเรือชีวิตก็คือ การใช้เข็มทิศ แห่งความเชื่อความศรัทธา

“มนุษย์จะเป็นผู้ชอบธรรมได้ก็ด้วยการกระทำ
มิใช่ด้วยความเชื่อแต่อย่างเดียว”

(ยากอบ ๒ : ๒๔)


เคยสังเกตุไหมว่า ตลอดเวลาหลายปี ตั้งแต่เด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่ เราทุกคนมักถูกอบรมสั่งสอนจากสถาบันครอบครัวซึ่งเป็นสถาบันแรก เรื่อยมาจนถึงระดับสังคมในวัยทำงาน เราล้วนถูกปลูกฝังให้เชื่อและศรัทธาในสิ่งที่ครอบครัวหรือสังคมของตนให้ความเคารพนับถือ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ วัตถุมงคล ประเพณีเก่าแก่และอื่นๆ อีกมากมาย โดยที่บางคนก็เพียงทำตามกลุ่มคนหมู่มากไป ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งมากนัก

บางคนก็คลั่งไคล้เชื่อถืออย่างงมงาย บางคนก็เชื่อศรัทธาตามด้วยหลักเหตุผลและบางคนไม่สนใจไม่แยแส ไม่เคยเชื่อหรือมีศรัทธาต่อสิ่งใดเลยสักนิด ความเชื่อ ความศรัทธาต่อสิ่งใดๆ ก็ตาม ไม่สามารถตอบอย่างกระจ่างได้ว่า ถูก ผิด จริง เท็จ แต่ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับ

“ความพอใจแต่ละบุคคล กับการนำมาใช้อย่างถูกต้องเหมาะสมและใช้ให้เป็น และ คุณต้องไม่ลืมที่จะเชื่อมั่นและศรัทธาในตนเอง”

เพราะนอกจากการที่คุณเชื่อถือและรู้สึกศรัทธาต่อผู้อื่นหรือสิ่งอื่นแล้ว เมื่อใดที่คุณขาดแรงศรัทธาขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง ชีวิตของคุณจะไร้ซึ่งเป้าหมาย ไม่มีหลักให้ยึดเหนี่ยวจิตใจเอาไว้ ชีวิตมีแต่ความว่างเปล่าขาดความมั่นคงทางความรู้สึก และยากที่จะประสบความสำเร็จ เปรียบเสมือนกับชีวิตที่ขาดเข็มทิศ
ชี้นำทางเดิน คุณจะหลงอยู่ในทะเลทรายอันร้อนระอุและยากจะพบเจอแหล่งน้ำจากโอเอซิส


เมื่อมนุษย์บางคน มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธา ว่าตนสามารถสร้างเครื่องบินได้
บุคคลนั้น ก็สามารถทำได้อย่างที่ใจปรารถนา

เมื่อมนุษย์บางคน มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธา ว่าตนสามารถสร้างยานอวกาศได้
บุคคลนั้น ก็สามารถทำได้อย่างที่ใจปรารถนา

เมื่อมนุษย์บางคน มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธา ว่าตนสามารถปีนภูเขาที่สูงที่สุดในโลกได้
บุคคลนั้น ก็สามารถทำได้อย่างที่ใจปรารถนา

เมื่อมนุษย์บางคน มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธา ว่าตนสามารถสร้างสิ่งประดิษฐ์ที่ขับเคลื่อนด้วยกลไกเครื่องยนต์ได้
บุคคลนั้น ก็สามารถทำได้อย่างที่ใจปรารถนา

เมื่อมนุษย์บางคน มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธา ว่าตนสามารถเต้นระบำเริงร่าภายใต้น้ำได้
บุคคลนั้น ก็สามารถทำได้อย่างที่ใจปรารถนา


ดังนั้น เมื่อมนุษย์ มีความเชื่อมั่น มีแรงศรัทธามากพอ ว่าตนสามารถกระทำหลายสิ่งหลายอย่างได้
บุคคลนั้น ก็สมดั่งใจปรารถนาและประสบความสำเร็จ

“จงต่อสู้กับศัตรูด้วยใจมั่นคงในความเชื่อ
เพราะว่า มนุษย์ทั่วโลก
ก็ประสบความทุกข์ลำบากอย่างเดียวกัน”

(๑ เปโตร ๕ : ๙)



เพียงแต่...

ในโลกที่กว้างใหญ่ใบนี้ ยังมีมนุษย์บางคน ที่มีทั้งความเชื่อมั่นและความศรัทธาในตนเอง อย่างแรงกล้า ซึ่งมากพอที่ทำให้คิดว่า ตนนั้นสามารถเป็นทั้งผู้สร้าง ผู้ถือบังเหียนกุมชะตาของโลก และสามารถเป็นผู้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงได้
บุคคลนั้น...ก็ได้กระทำอย่างที่ใจตนปรารถนา

และ...กลับกลายเป็นว่า ความสำเร็จของเขา คือ การอยู่บนความทุกข์ของคนอีกนับล้านคน ไร้ซึ่งเสียงปรบมือ ไร้ซึ่งเสียงโห่ร้องด้วยความชื่นชมยินดี ไร้ซึ่งเกียรติประวัติอันทรงคุณค่า มีเพียงแต่เสียงกร่นด่าว่ากล่าว สาปแช่ง ประมาณหยามเหยียดและโห่ร้องด้วยความเกลียดชังพร้อมส่งเสียงขับไล่ แม้แต่โลกยังเบือนหน้าหนีปิดประตูต้อนรับ

หากนี่คือ...

ผลตอบแทนของการเป็นผู้ที่มีความเชื่อมั่นความศรัทธา ที่หลงอยู่ใน อธรรม แล้วมีประโยชน์อันใดเล่า ที่จะนำมาใช้ ทั้งที่ในความเป็นจริงนั้นช่างขัดแย้งต่อหลักมนุษยธรรมโดยสิ้นเชิง

ฉะนั้น... จงรู้จักเลือกที่จะใช้ เข็มทิศ แห่งความเชื่อความศรัทธา ให้ถูกต้องเหมาะสมและชอบธรรมที่สุด ก่อนที่คุณจะเดินหลงทางจนไม่สามารถหาทางกลับบ้านได้ตลอดชีวิต


“ร่างกายที่ปราศจากจิตวิญญาณนั้นไร้ชีพแล้วฉันใด
ความเชิ่อที่ปราศจากการประพฤติตามก็ไร้ผลฉันนั้น”


(ยากอบ ๒ : ๒๖)


**************************************


๖.


“ระดับที่เท่ากัน”


“จงมีใจถ่อมลงทุกอย่าง
และใจอ่อนสุภาพอดทนนาน
และอดกลั้นต่อกันและกันด้วยความรัก”


(เอเฟซัส ๔ : ๒)



ในปัจจุบันนี้ การใช้ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะสภาพแวดล้อมได้เปลี่ยนแปลงไปมากอย่างรวดเร็ว เทคโนโลยีใหม่ๆ คืบคลานเข้ามาสู่ชีวิตของมนุษย์มากขึ้นจนเป็นเงาตามตัวและมนุษย์เองก็ไม่สามารถที่จะตัดขาดโลกแห่งนวัตกรรมไปได้ เมื่อโลกก้าวเดินหน้า ชีวิตของทุกคนก็ต้องก้าวเท้าตามเพื่อไปให้ทันโลก แต่เพราะการที่มนุษย์มีปัจจัยหลายอย่างให้ชีวิตต้องแข่งขันกันมากขึ้น แข็งแกร่งกันมากขึ้น เสาะแสวงหาวัตถุทางโลกกันมากขึ้น จนบางทีมนุษย์ก็ลืมเลือนไปว่า ภาวะจิตใจภายในจากที่เคยมีความอ่อนโยน อ่อนน้อมและอบอุ่น กลับกลายเป็นความแข็งกระด้าง เฉยชาและมีอารมณ์รุนแรง


นั่น เป็นความผิดของโลกหรือ! ที่ทำให้มนุษย์เป็นเช่นนี้ คำตอบของคำถามนี้ก็คือ....เปล่าเลย


โลกไม่ได้ผิดแผกแตกต่างไปจากเดิม แต่มนุษย์ต่างหากที่เป็นผู้เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างให้กับโลก มนุษย์เป็นสิ่งล้ำค่าที่ถูกสร้างขึ้นมา เพื่อให้โลกใบนี้มีความน่าอยู่ขึ้น มีชีวิตชีวาและให้มนุษย์ตระหนักถึงการอยู่ร่วมกันอย่างสันติมากกว่าอยู่เพื่อทำลายซึ่งกันและกัน

มนุษย์บางคนหลงลืมหลักสูตรวิชา ความอ่อนน้อมถ่อมตน (The Modesty is Modest) จนกลายเป็นว่า เมื่อตนถูกสร้างขึ้นมาให้ปกครอง ให้มีอำนาจ ให้มีความสามารถที่จะได้ยิน ได้ฟังได้พูด ได้อ่านและได้เขียน จึงคิดว่าตน คือ ผู้วิเศษ (Magician) สามารถบันดาลทุกสิ่งทุกอย่างได้ โดยอาศัย ชิ้นส่วนของมายากลทางโลก (The Piece of Secular Jugglery)

ซึ่งไม่ว่าจะเป็นตำแหน่ง ยศถาบรรดาศักดิ์ ไม่ว่าจะเป็นอำนาจบารมี ไม่ว่าจะเป็นสินทรัพย์มหาศาลและอื่นๆ ล้วนถูกมนุษย์เป็นผู้กำหนดตั้งกฏเกณฑ์และสร้างมูลค่าชิ้นส่วนมายากลเหล่านั้นขึ้นมา ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วนั่นคือ มิติแห่งภาพลวงตา ( Dimension is Illusion )

ภายในเบื้องลึกของจิตใจมนุษย์นั้นมีทั้งด้านสว่างและด้านมืดในตัวเอง ในส่วนด้านมืดนั้น มนุษย์สามารถกลายเป็น
คนที่มีจิตใจแข็งกระด้าง มีอารมณ์ฉุนเฉียวรุนแรง มีความถือดี มีความโอ้อวด ในอำนาจบารมีของตน มีความรู้สึกต้องการยกตนข่มท่าน และการกดขี่ข่มเหงผู้ที่ด้อยกว่าตนเองอยู่ภายในจิตใจ

เพียงแต่ว่าจะมีใครบางคนเท่านั้น ที่จะเปิดเผยและหยิบพฤติกรรมเหล่านี้มาใช้งานมากน้อยกว่ากัน และก็มีบางคนที่สามารถยับยั้งสกัดกั้นจิตใจฝ่ายด้านมืดของตนไม่ให้เป็นผู้ชนะจิตใจฝ่ายดีได้

“การมีอำนาจในความสัมพันธ์ใดๆ ก็ตาม จะมีความหมายก็ต่อเมื่อ คุณได้เข้าไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้แถวแรก ในจิตใจของผู้อื่นได้สำเร็จต่างหาก”


คนบางคนเกิดมาด้วยความพร้อม ในขณะที่บางคนเกิดมาด้วยความขาดแคลนในองค์ประกอบหลายๆ อย่าง แต่ทุกคนล้วนเกิดมาเพื่อพึ่งพาอาศัยกัน เพราะในหมู่คนที่เกิดมาพร้อมกับความสุขสำราญ ก็ยังต้องการความช่วยเหลือจากหมู่คนที่เกิดมาอย่างขาดแคลน

จึงเห็นได้ชัดว่า ไม่มีมนุษย์คนใดอยู่ในโลกนี้ได้โดยลำพัง ไม่มีเลย...มนุษย์อาจถูกเรียกว่าเป็นสัตว์สังคม เพราะพื้นฐานของมนุษย์แล้ว ไม่สามารถดำเนินชีวิตโดยปราศจากสิ่งเอื้อประโยชน์ได้ หากมองย้อนหลังกลับไปดูเรื่องราวของการมีมนุษย์คู่แรก ก็คือ อดัมกับเอวา ซึ่งบุคคลทั้งคู่ยังต้องการอาหารไว้ให้ท้องอิ่ม ยังต้องการอากาศไว้เพื่อหายใจ

ฉะนั้น! จึงไม่แปลกใจเลยที่มนุษย์ในปัจจุบัน ซึ่งอยู่ในสังคมสมัยใหม่ ย่อมต้องการสิ่งเอื้อประโยชน์มากมายกว่าอดัมและเอวา

มนุษย์ ไม่ใช่สิ่งสมบูรณ์แบบที่สุด เป็นเพียง ประติมากรรมชิ้นเอก ที่มีชีวิต มีสติปัญญา ความสามารถในการเคลื่อนไหวทางร่างกายได้ดี รู้จักการยืดหยุ่นในการดำเนินชีวิต และรู้จักที่จะเรียนรู้และปรับเปลี่ยนตนเองในทุกสภาวะแวดล้อม

ทุกคนต่างก็มีความรู้ ความสามารถ แตกต่างกันออกไป บางคนอาจมีอัจฉริยภาพได้หลายรูปแบบ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาผู้นั้น คือ บุคคลที่เลิศเลอ สมบูรณ์แบบที่สุด หรือเก่งกล้ามากกว่าผู้อื่น เพราะในความจริง ยังมีอีกหลายสิบอย่างที่เขาผู้นั้น ไม่สามารถกระทำได้เหมือนบุคคลอื่นทั่วๆ ไป

คนบางคนสามารถทำอะไรหลายๆ อย่างได้พร้อมๆกัน และทำออกมาได้ดีอีกด้วย แต่ก็มีบางคนที่ไม่สามารถกระทำหลายๆ สิ่งพร้อมกัน เขาเลือกทำทีละอย่างจนกว่าจะเสร็จสิ้นภาระนั้น แล้วจึงเริ่มดำเนินการสิ่งใหม่หรือภาระใหม่ และนั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เขาดูด้อยหรือดูไร้ประสิทธิภาพกว่าบุคคลที่กระทำหลายสิ่งได้พร้อมๆ กัน

เพราะวิธีการปฏิบัติและความถนัด ของแต่ละคน มีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่จำเป็นต้องลอกเลียนแบบทั้งหมด


ไม่จำเป็นต้องท่องจำทุกถ้อยคำ เพราะมนุษย์มีสูตรลับสำหรับการใช้ชีวิตถืออยู่ในมือกันทุกคน
เพียงแต่... บุคคลใดก็ตามที่สามารถเป็นแรงบันดาลใจ เป็นแบบอย่างที่ดีให้กับเราแล้ว ไม่ผิดเลยสักนิด...ที่เราจะเรียนรู้และคัดลอกในบางส่วนที่ดีของเขาผู้นั้น แล้วนำมาปรับใช้กับความเป็นตัวตนของเราเอง

หยุด...ใช้วาจาก้าวร้าว ถากถาง ดูหมิ่นคนอื่นเถอะนะ
เพื่อ...คุณจะได้เป็นคนสุภาพ มีใจอ่อนน้อมและเป็นคนที่มีความสุข

หยุด...ใช้ท่าทาง ข่มเหง ถือดี โอ้อวดในอำนาจเถอะนะ
เพื่อ...คุณจะได้เป็นคนสุภาพ มีใจอ่อนน้อมและเป็นคนที่มีความสุข

หยุด...ความคิดของคุณ หากคุณคิดว่าเป็นผู้ที่เก่งที่สุดและสมบูรณ์แบบกว่าคนอื่นๆ
เพื่อ...คุณจะได้เป็นคนสุภาพ มีใจอ่อนน้อมและเป็นคนที่มีความสุข

หยุด...ใช้อารมณ์ เกรี้ยวกราด รุนแรงเถอะนะ
เพื่อ...คุณจะได้เป็นคนสุภาพ มีใจอ่อนน้อมและเป็นคนที่มีความสุข

หยุด...ทั้งความคิด การกระทำ และคำพูด ที่คิดว่าตนเองอยู่เหนือกว่าและ อยู่สูงกว่าคนอื่น

จงมองกลับมายังพื้นดิน...มนุษย์จะแลเห็นเท้าทั้งสองข้างของตนเอง ที่ยังเหยียบย่ำอยู่บนใบหญ้าสีเขียวและดินสีน้ำตาล แล้วจะตระหนักได้ว่า เท้าของคนเรานั้นไม่ได้มีขนาดใหญ่มากพอที่จะเหยียบโลกทั้งใบได้ และยิ่งกว่านั้น เท้าของเราก็ยังคงเล็กที่สุด หากเมื่อเทียบกับจักรวาลทั้งมวล.


“ไม่มีใครยืนอยู่สูงกว่าใคร และไม่มีใครต่ำต้อยกว่าใคร ทุกคนยืนอยู่ในระดับเดียวกันหมด มนุษย์ต้องอาศัยความจริงของธรรมชาติ เพื่อใช้พยุงชีวิตในแต่ละวัน มิใช่อาศัยภาพลวงตาทางโลก”




***************************************

  

แวะมาตามลิงค์จากพันทิปค่ะ

  

ขอบคุณค่ะ คุณ mimny ที่แวะมาเยี่ยมชมและทักทายกัน

  

แวะมาทักทายค่ะ
ขอบคุณมากๆ นะคะที่แวะไปทักทายกัน
หนังสือน่าอ่านจังค่ะ ปกติชอบอ่านแนวนี้อยู่ด้วย
เดี๋ยวจะเมลล์หานะคะ

  

ขอพระเจ้าอวยพร ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล๊อกค่ะ


ดิฉันไม่สามารถเผชิญปัญหาได้ หรือการหลั่งไหลของคลังสมองมิใช่เพราะดิฉันแต่เป็นการอัศจรรย์จากพระองค์ส่งผ่านดิฉันค่ะ

  

มาทักทาย นะครับ คุณ รดากร ( ถูกไหมเอ่ย )

ผมก็ชอบนะ ปัดฝุ่นให้ชีวิต เหมือน ทำความสะอาจจิตใจเลย ครับ

เมื่อก่อน อ่านธรรมะ แล้วหูไม่กระดิกเลย ครับ พอโตขึ้น ก็เหมือนดวตาเห็นธรรม เสียอย่างนั้น
ไม่รู้ชอบ งาน ของ สนพ สุขภาพใจ ไหม ผมชอบหลายเล่มทีเดียว เปิดอ่านที่ โรงงาน ไม่เคยซื้อ แต่ หลังจากเบื่อนิยาย ก็ลองหยิบมาอ่าน ก็ได้มุมมองที่แตกต่างดีนะครับ

ชอบภาษา ที่เขียนจัง เข้าใจง่าย ครับ
*** ส่วนนิยาย ผมก็พยายามให้แตกต่างงาน ที่สาวๆเขียนนะครับ สู้กระแส โรมาซ์นไม่ไหว (ถึงจริงจะชอบ แต่ให้อ่าน คง ไม่เข้ากับผม ฮา )


ขอบคุณที่แวะเข้าไปอ่าน งานผมนะครับ อิๆๆ ทักทายกันบ่อยๆ นะครับ

  

แวะมาเยี่ยมบล็อก ตอนบ่าย ครับ พึ่งทานข้าวอิ่ม หนังตาตึงจริงๆ

ดูแล ตัวเองนะครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว

  

ขอบคุณที่แวะไปอ่านงานจ้า
เอาตอนใหม่มาลงแล้วนะจ๊ะ
บล็อกสวยมากเลย แล้วจะมาทักบ่อยๆ จ้า

  

แวะเอาดอกไม้มาฝากจ้า

  

แวะมาทักทายค่ะ
ขอบคุณมากๆ นะคะที่แวะไปทักทายกัน

  

สวัสดีค่ะ คุณradakorn ขอบคุณที่แวะไปทักที่บล็อกนะคะ นุ้ยเองก็แต่งนิยายลงอยู่ในถนนนักเขียนเหมือนกันค่ะ เรื่องอธิษฐานซ่อนรัก ถ้าสนใจก็แวะไปอ่านได้นะคะ

ตอนที่ 1 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9694291/W9694291.html
ตอนที่ 2 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9719027/W9719027.html
ตอนที่ 3 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9772975/W9772975.html
ตอนที่ 4 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9796312/W9796312.html
ตอนที่ 5 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9822879/W9822879.html
ตอนที่ 6 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9850093/W9850093.html
ตอนที่ 7 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9871932/W9871932.html
ตอนที่ 8 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9895977/W9895977.html
ตอนที่ 9 //www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9919946/W9919946.html

แปะลิ้งก็มาให้ค่ะ

  

  

นี่มันเดือนพฤศจิกาแล้ว แต่ดันใส่รูปดอกไม้เดือนพฤษภามาให้ ขอโทษค่ะ เอาใหม่ดีกว่านะคะ

  

  

แวะมาทักทายค่ะ
คุณรดากรก็เป็นนักเขียนหรือคะ? เขียนเรื่องอะไรบ้างเอ่ย? เล่าให้ฟังบ้างนะคะ