เรื่อง ก็ชื่นใจ...ได้รักเธอ วันนี้เป็นวันดีสำหรับอัญญานี ไม่คิดว่าผลบุญที่ได้ทำเมื่อเช้าก่อนมาทำงาน กรวดน้ำอธิษฐานขอพรให้เธอได้มีโอกาสใกล้ชิดเขาบ้างจะส่งผลรวดเร็วแบบนี้ คุณเลขาตัวจริงดันเกิดอาการวิงเวียน คลื่นเหียนอาเจียนอย่างรุนแรงและเป็นลมแถมท้าย จนสามีที่รักตกใจหน้าซีดลนลานพาคุณเลขาไปส่งโรงพยาบาลเป็นการด่วน ผลการตรวจออกมาปรากฎว่า คุณเลขาเกิดอาการแพ้ท้อง สามีที่รักได้ยินคุณหมอวินิจฉัยเลยกระโดดโลดเต้นกอดหมอกอดภรรยาวุ่นไปหมด แต่เกือบถูกภรรยาที่รักเล่นงานเพราะดีใจมากไปเกือบโผไปกอดคุณพยาบาลด้วยอีกคน ทั้งหมดนี้คุณเลขาตัวจริงเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นคุณแม่ไม่ถึงชั่วโมงโทรมาฝากงานและหน้าที่เลขาไว้กับผู้ช่วยเลขาอย่างเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรงเพราะอาการแพ้ท้องรุนแรง ทว่ามีแววยินดีล้นพ้นในน้ำเสียงนั้นด้วยเช่นกันก่อนที่จะให้เธอโอนสายเข้าไปหาเจ้านายในห้องเพื่อลางานด้วยตนเอง เป็นเวลาสองอาทิตย์ เพื่อพักผ่อนให้อาการดีขึ้นเสียก่อน “กรี๊ดดดดดดด ไม่อยากเชื่อเลย” อัญญานีร้องเสียงเบาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์บนโต๊ะของตัวเอง หลังจากโอนสายเข้าไปในห้องเจ้านายแล้ว ‘อันต้องทำหน้าที่แทนพี่สักระยะ ฝากด้วยนะจ๊ะ แล้วพี่จะรีบกลับไป’ เสียงคุณเลขาตัวจริงยังดังก้องอยู่ในโสตประสาทการรับรู้ทางเสียง หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อได้ฟังประโยคนั้น ไม่ต้องรีบหรอกค่ะพี่ขา ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ โอกาสดีๆที่จะได้ใกล้ชิดคนที่เธอปลื้มและชื่นชมมานานมาถึงแล้ว ยะฮู้! วาโย อดีตนักร้องคู่ดูโอและนายแบบรูปหล่อ มีเชื้อจีนนิดๆผิวขาวๆจึงตัดกับคิ้วเข้มและดวงตาคมอย่างมีเสน่ห์ เมื่อหลายปีก่อนหลังจากวางไมค์และเดินทางไปศึกษาต่อในเส้นทางที่ตนเองสนใจในต่างแดน และกลับพลิกผันมาทำงานที่ตนชอบและถนัด ปฎิเสธที่จะกลับเข้าสู่วงการอีกครั้งอย่างที่แฟนๆรอคอย และเธอก็คือหนึ่งในนั้นแฟนๆที่รอคอยเช่นเดียวกัน มีบ้างที่บางครั้งเขาได้รับเชิญให้เป็นแขก สัมภาษณ์ตามรายการทีวีต่างๆ และห่างหายไปโดยสิ้นเชิงในระยะหลังมานี้ แฟนคลับทั้งหลายเลยได้แต่คอยเงกในความหวังว่าจะได้ใกล้ชิดนักร้องในดวงใจกันไป แต่ไม่ใช่สำหรับ อัญญานี ก็เพราะว่าขณะนี้ เธอได้เป็นผู้ช่วยเลขาของวาโย และเขาเป็นเจ้านายของเธอแล้ว! วันแรกที่เธอมาเริ่มงานเมื่อหนึ่งปีก่อน และได้พบกับเจ้านายเธอเป็นครั้งแรก อัญญานียกมือไหว้อ้าปากค้าง “บอสคะ อัญญานี ผู้ช่วยเลขาคนใหม่ค่ะ” คุณเลขารุ่นพี่แนะนำกับวาโย พี่วาโย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ได้เห็นใกล้ติดขอบจอแบบนี้ หัวใจอัญญานีจะล้มเหลวไปแบบเฉียบพลัน ตาโตๆของเธอที่เป็นจุดเด่นที่สุดบนใบหน้า รับรู้ภาพของเจ้านายหนุ่มมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือกระเป๋าเอกสาร พยักหน้ารับไหว้เธอ แล้วทำหน้าประหลาด คงเป็นเพราะเห็นผู้หญิงประหลาดอย่างเธอยังพนมมือค้างอ้าปากหวอหลุดโลกอยู่ไม่เลิก ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย จึงปรากฎรอยยิ้มขำ โอ๊ย อย่ามายิ้มแบบเจ้าชายอย่างนั้นได้มั้ย สาบานได้เธอเห็นมงกุฎอยู่ประดับอยู่บนผมสีเข้มของเขา แถมยังมีผ้าคลุมปลิวอยู่ข้างหลังด้วย อัญญานียกกล้องดิจิตอลที่ถือติดมืออยู่ขึ้นมาในสภาพพร้อมใช้งาน กดชัตเตอร์ แชะ! เก็บภาพนักร้องสุดหล่อในดวงใจและตำแหน่งเจ้านายของเธอไว้เรียบร้อย แรงสะกิดจากคุณเลขารุ่นพี่ ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความฝันมาได้ และรับรู้ว่าเมื่อกี้เธอคงเผลอทำท่าประหลาดๆออกไปแน่นอน ความกระดากอายแล่นขึ้นมาสู่สมองสั่งให้เธอหน้าแดง วาโยยังคงยิ้มบาดใจแฝงอาการอึ้งนิดๆอยู่ตรงหน้า “เอ่อ ยินดีต้อนรับและยินดีที่ได้รู้จักครับ” เสียงทุ้มเอ่ยต้อนรับพนักงานใหม่ แล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องไป นี่เธอทำอะไรไปเนี่ย ทำอะไรประหลาดๆแบบนั้นออกไปได้ยังไง “พี่คะ อันขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ” อัญญานีขออนุญาตเสียงอ่อยๆ “ไม่เป็นไรหรอก บอสชินแล้วหล่ะ สาวๆหลายคนที่เจอบอสก็ออกอาการแบบนี้แหละ แต่พี่ว่าก่อนถ่ายรูปน่าจะบอกบอสก่อน บอสจะได้เก๊กหล่อทัน” เลขารุ่นพี่หัวเราะน้อยๆหลังจากปลอบเธอและอนุญาตให้ไปได้ ปกติหน้าที่ของเธอไม่ค่อยได้ข้องเกี่ยวเยี่ยมหน้าเข้าไปในห้องของเจ้านายหนุ่มสักเท่าไหร่ งานของเธออยู่ที่โต๊ะข้างเลขารุ่นพี่ของเธอนี่แหละ คอยรับหน้าที่จากเลขาสาวเป็นส่วนใหญ่ มีเพียงเวลาที่วาโยเรียกหากาแฟเท่านั้น ถึงจะได้มีโอกาสก้าวล่วงเข้าสู่ดินแดนของเจ้านายสุดหล่อไปเก็บภาพความประทับใจและเสียงทุ้มที่แสนไพเราะจับใจ พูดกับเธอด้วยคำเดิมๆทุกครั้งที่เธอนำกาแฟเข้ามาให้ อาจมีเสริมต่อบ้างบางครั้งคลายความเคร่งเครียดให้เขาด้วยความเปิ่นประหลาดของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ สร้างรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอให้ผุดขึ้นบนหน้าแทนคิ้วขมวดมุ่น แต่เพียงเท่านั้น กลับเป็นแรงดลใจให้เธออยากมาทำงานทุกวัน และวันนี้วันที่เธอจะได้มีโอกาสเดินเข้านอกออกในห้องของเขาเป็นว่าเล่นอย่างที่เลขาคุณแม่สดๆร้อนๆเคยทำ แค่จินตนาการภาพว่าเธอจะได้อยู่ใกล้ชิดเขาตลอดทั้งวันแล้ว เธอก็ยิ้มแทบไม่หุบ หัวใจพองเหมือนโตเป็นลูกโป่ง ขณะนั่งยิ้มแป้นอยู่เสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น เสียงนุ่มทุ้มดังมา “ขอกาแฟแก้วนึงนะครับ แล้วก็ตารางนัดวันนี้ด้วย” อัญญานีตอบรับก่อนเตรียมกาแฟและหยิบตารางเวลาบนโต๊ะเลขารุ่นพี่เดินไปเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป วาโยนั่งหันหน้าเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคเครื่องเล็กบนโต๊ะมุดหนึ่ง เธอเข้าไปเสริฟกาแฟให้เจ้านายหนุ่ม ที่หันมายิ้มบาดใจแทนคำขอบคุณนิดหนึ่งตามความเคยชิน แล้วยกขึ้นจิบ อย่ายิ้มได้มั้ยคะ จะละลาย อัญญานีกระแอมเรียกเสียงนิดหนึ่งก่อนรายงานตารางเวลานัดของวันนี้อย่างตั้งใจ รายงานจบก็แอบเหลือบตามองคุณเจ้านายเสียหน่อยเป็นกำลังใจ แต่ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว ตาคมเข้มมีเสน่ห์ดึงดูดเสมอ “หมดแล้วหรือครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม “ค่ะ หมดแล้ว บอสมีอะไรจะสั่งอีกมั้ยคะ” อัญญานีต้องหลบสายตานั้น ไม่เช่นนั้นเธอรู้ตัวว่าจะต้องเผลอทำอะไรแปลกอีกแน่ เธอดึงสมุดเล่มเล็กที่เหน็บไว้ที่ด้านหลังมาเตรียมพร้อมอย่างที่เลขาตัวจริงสั่งไว้ก่อนวางสาย ชายหนุ่มครุ่นคิดนิดหนึ่งก่อนบอกว่าไม่มี อัญญานีเตรียมหันหลังเดินออกจากห้องไปทำหน้าที่ของเธอต่อ “เดี๋ยวครับคุณอัน” เสียงนุ่มทุ้มเรียกเธอไว้ก่อน แค่เรียกชื่อก็จะชื่นใจแล้ว เอ๋ เมื่อกี้เรียกเธอว่าอะไรนะ “เมื่อกี้บอสเรียกอันว่าอะไรนะคะ” เธอหันกลับไป น้ำเสียงและหน้าตาของเธอมีประกายความแปลกใจเต็มเปี่ยม “คุณอัน” เขาเรียกหญิงสาวอีกครั้ง นั่นไง เขาเรียกชื่อเล่นเธอเฉยๆ ไม่ได้เรียก อัญญานี เต็มๆแบบที่เคยเรียก “ผมเรียกแบบนี้ได้รึเปล่า” ใบหน้าหล่อเหลาปรากฎความไม่แน่ใจ “ได้สิคะ ดูเป็นกันเองกว่าแบบเดิมเยอะเลยค่ะ” ดวงตากลมโตของเธอส่องประกายสดใสดีใจเต็มเปี่ยม เรียวปากแต่งแต้มสีชมพูอ่อนยิ้มร่าเริง ทำให้วาโยยิ้มตามไปด้วย ยิ้มแบบเจ้าชายอีกแล้ว อย่าทำให้ใจแกว่งกันนักได้มั้ย “แล้วบอสเรียกอันมีอะไรจะสั่งหรือคะ” “เปล่าครับ แต่มีอะไรจะถามซักหน่อยเท่านั้น” อัญญานีเลิกคิ้วสงสัย ดวงตากลมโตมีแววสงสัย เอียงคอน้อยๆ เจ้านายหนุ่มมองท่าทางคล้ายเด็กนิ่งนิดหนึ่งก่อนกระพริบตา เปลี่ยนไปมองถ้วยกาแฟแทน “ถามอะไรคะบอส” “ใครชงกาแฟให้ผม มันไม่เหมือนเดิม” “อันเองค่ะ” กาแฟที่เธอชงมันรสชาติแย่ หรือเธอฟั่นเฟือนหยิบเกลือแทนน้ำตาลใส่ลงไปรึเปล่า ปกติจะมีแม่บ้านเป็นคนจัดการให้ เพียงเธอเดินไปบอกว่าต้องการกาแฟให้เจ้านายหนุ่ม แม่บ้านก็จะชงสูตรที่เจ้านายหนุ่มชอบ ส่วนเธอยืนมองจนจำได้ขึ้นใจ และแอบเอาไปชงดื่มเองที่บ้านและพบว่ามันรสชาติดีแต่เข้มไปซักนิด เลยเพิ่มนมเข้าไปอีกหน่อยให้รสชาติกลมกล่อมขึ้น และคาเฟอีนจะได้ไม่ค่อยไปกระตุ้นสมองมากนัก เมื่อครู่เธอก็เดินไปสั่งตามปกติ แต่ปรากฎว่าแม่บ้านหายตัวลาไปทำธุระครึ่งวัน เธอเลยจัดการชงด้วยฝีมือเธอเอง “คือแม่บ้านที่ชงให้ไม่อยู่น่ะค่ะ อันเลยต้องชงเอง ไม่ถูกใจบอสเหรอคะ หรือว่าอันยิบขวดผิดใส่เกลือแทนน้ำตาลรึเปล่าคะบอส” วาโยหัวเราะเบาๆกับอาการตื่นตระหนกกลัวว่าตนเองจะทำผิดพลาดรึเปล่า “เปล่าครับ คุณหยิบขวดถูก” หญิงสาวถอนหายใจโล่งอกนิดหนึ่ง “งั้นอันคงชงไม่ได้เรื่องใช่มั้ยคะ อันไปเปลี่ยนให้ใหม่” อัญญานีเอื้อมจะมาหยิบแก้วกาแฟไปอย่างที่บอก แต่เจ้านายหนุ่มห้ามไว้ก่อน “เปล่าครับ ไม่ใช่อย่างนั้น” หญิงสาวเอียงคอสงสัยอีกรอบ “มันรสชาติดีกว่าเดิมต่างหาก” วาโยเฉลย เรียกรอยยิ้มโล่งใจและปลาบปลื้มจากเธอได้ “จริงเหรอคะบอส” เจ้านายหนุ่มพยักหน้า “คราวหน้ารบกวนคุณอันเป็นคนชงได้มั้ย” วาโยร้องขอ “ได้เลยค่ะบอส ไม่มีปัญหา” หญิงสาวตอบรับรื่นเริงยินดีเป็นที่สุด เขาบอกว่าชอบกาแฟที่เธอชงให้ และต่อไปนี้เธอจะได้ชงกาแฟให้เขาทุกวัน เยสๆๆๆ “ขอบคุณครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มบาดใจสาวอีกครั้ง หลังจากออกมาจากห้องเขาแล้ว อัญญานีทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของเธอ รอยยิ้มบาดใจยังติดตา แม้ว่าจะได้เห็นมาเสมอ เป็นเวลาหนึ่งปี แต่วันนี้เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันบาดจิตบาดใจเธอมากกว่าวันไหนๆ วันนี้มันวันอะไรหนอ เธอถึงได้โชคดีอย่างกับถูกล็อตเตอรี่สามตัวท้ายซ้ำกันติดๆถึงสองครั้ง หนึ่ง เธอได้ทำหน้าที่เลขาตัวจริงให้เขา และสอง เขาออกปากขอเธอให้ชงกาแฟให้เขาทุกวัน ชื่นใจจริงๆเลย เฮ้อ จะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นอีกรึเปล่าน้า แต่แค่นี้ก็ชื่นใจจนยิ้มไม่หุบแล้ว แต่อย่างว่าแหละนะ ความสุขมักจะติดปีกบิน ไม่ค่อยอยู่กับใครนานนักหรอก ทฤษฎีนี้ อัญญานีลืมคิดถึงไป โปรดติดตามตอนต่อไป