บ า ร มี คื อ ทำ บ่ อ ย ๆ
เปรียบผู้ปฏิบัตินั้น เป็นบุรุษคนหนึ่งที่อยากปลูกต้นไม้สักต้นก็ไปหาต้นไม้มา เอามาขุดหลุมเอาต้นไม้ลงในหลุม เอาดินมากลบ ให้น้ำ ให้ปุ๋ยไป การรักษาแมลงไม้ทั้งหายนั้นล้วนแต่เป็นเรื่องของเรา เท่านี้เรื่องของเราก็หมดแล้ว เรื่องของต้นไม้จะโตเร็วหรือช้าก็อย่าไปบังคับมันเลย มันบังคับไปก็เป็นทุกข์ ปลูกแล้วก็นึก แหม เมื่อไรจะโตนะจะได้ผลมัน ไปทวงวันใดเมื่อไรก็ทุกข์ขึ้นมาเมื่อนั้น เพราะอะไร
เพราะเราทำงานไม่รู้จักหน้าที่ของเรา ไปทำหน้าที่ของคนอื่นเขา ไปทำหน้าที่ของต้นไม้
ต้นไม้ไม่ต้องการให้คนไปทำหน้าที่ของมัน มันจะทำเอง คนก็ทำหน้าทีของคน เจ้าของผู้ปลูกต้นไม้ก็ทำหน้าที่ของเจ้าของ ให้น้ำให้ปุ๋ยรักษาแมลงต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ เป็นหน้าที่ของเรา ถ้าเราไปทำหน้าที่ของต้นไม้ แหมมันนานกว่าจะโต เดี๋ยวดึงขึ้นให้สูง ให้มันโตขึ้น มันก็ตายนะซี นี่ไม่ใช่เรื่องของเรา เหมือนกับเมื่อเราทำศีลของเราดีแล้ว เมื่อเราพยายามทำสมาธิของเราดีแล้ว ปัญญาก็เกิด ค่อย ๆ ทำอย่างนี้ ปฏิบัติอย่างนี้ คิดได้อย่างนี้ มีหลักเปรียบเทียบอย่างนี้ก็สบาย นี่อาศัยเกื้อกูลของเรากับต้นไม้ ต้นไม้จะดีจะงามก็เพราะเรามีความเกื้อกูลกับต้นไม้เป็นปฏิปทา ส่วนที่จะโตเร็วโตช้าก็ปล่อยให้เป็นบุญวาสนาบารมีของเรา แต่อย่าทิ้งไปเฉย ๆ ต้องสร้างบารมีไปเรื่อย ๆ
จากเทปพระธรรมเทศนาของหลวงปู่ชา ม้วนที่ ๗๕
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [