Bloggang.com : Nanatakara

ถึงสารคดีสองเรื่องนี้จะมาจากคนละประเทศกัน(อเมริกา กับ เดนมาร์ก) แต่ก็มีคอนเซ็ปท์คล้ายๆ กัน ซึ่งก็คือการที่ต่างก็เป็นสารคดีที่ตามถ่ายทอดเรื่องราวของเหล่าทหารหาญกลุ่มหนึ่งที่ต้องเผชิญในยามไปประจำการในประเทศอัฟกานิสถาน ซึ่งที่ๆ พวกเขาไปนั้นล้วนเป็นจุดล่อแหลมอันตรายสุดๆ เพราะยังมีพวกตาลีบันคอยสร้างสถานการณ์อยู่ตลอดเวลา จนได้ออกมาเป็นสารคดีพี่สารคดีน้องที่มีเนื้อหาไปกันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยอย่างที่เห็น ว่าแล้วทางบล็อกก็เลยขอนำทั้งสองเรื่องมารีวิวไว้ด้วยกันเสียเลยนะจ้ะ

Restrepo (2010) :

งานนี้พี่กันเขาส่องกันอย่างเดียวเลย

เรื่องแรกนี้เป็นสารคดีอเมริกัน โดยฝีมือการกำกับโดยนักข่าวชาวมะกัน Sebastian Junger และช่างภาพชาวอังกฤษ Tim Hetherington ที่ในช่วงปี 2007 พวกเขาได้ติดสอยห้อยตามทหารมะกัน 15 นายซึ่งต้องไปประจำการยังแถบหุบเขาโคแรงกัล ประเทศอัฟกานิสถาน เพื่อสร้างด่านหน้าแห่งใหม่ ซึ่งที่นั่นได้ชื่อว่าเป็นสถานที่ๆ ยังมีการสู้รบดุเดือดที่สุดแห่งหนึ่งในอัฟกานิสถานเลยทีเดียวเชียว

นี่คือภาพการรบจริงๆ ไม่ใช่จากหนัง

Armadillo (2010) :

ทหารเดนมาร์กทำไมตาตี่เยี่ยงนั้นเนี่ย

ส่วนเรื่องนี้เป็นสารคดีจากเดนมาร์ก โดยผกก. Janus Metz และทีมงานที่ติดตามมาถ่ายทอดเรื่องราวของทหารเดนมาร์กกลุ่มหนึ่งซึ่งมาทำหน้าที่ในอัฟกานิสถานในช่วงปี 2009 เป็นระยะเวลาหกเดือน ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังช่วยเหลือความปลอดภัยนานาชาตินำโดยนาโต (International Security Assistance Force หรือ ISAF) ซึ่งที่ๆ พวกเขาต้องไปประจำการก็นั้นก็อยู่ห่างจากเขตของพวกตาลีบันไม่ถึงกิโลเมตรด้วยซ้ำ ดังนั้นแน่นอนที่ว่างานนี้ต้องมีการปะทะกันของทั้งสองฝ่ายเกิดขึ้นมาอย่างแน่นอน

ชาวบ้านหน้าตาอย่างกับพวกตาลีบันกันทั้งนั้น

สารคดีทั้งสองเรื่องต่างทำออกมาได้อย่างถึงคุณภาพ โดยสามารถเสนอสิ่งที่ทหารเหล่านั้นต้องเผชิญได้แบบเกาะติดทุกสถานการณ์ ซึ่งก็ต้องชื่นชมผู้สร้างทั้งสองเรื่องที่กล้าเสี่ยงตายจนได้สารคดีแจ่มๆ เหล่านี้มาให้เราได้ดู โดยเฉพาะภาพการปะทะกันระหว่างเหล่าทหารกับพวกตาลีบันนั้นก็สุดแสนจะระทึกใจยิ่งนัก(นึกว่ากำลังดูหนังสงครามสุดมันส์ของ Paul Greengrass อยู่ แต่นี่มันภาพจากเหตุการณ์จริงๆ เน้อ) และนี่คือจุดเด่นของทั้งสองเรื่องที่เราตั้งข้อสังเกตได้จ้า

ความเป็นอยู่ของทหารอเมริกันใน Restrepo (ต่อไปจะเรียกสั้นๆ ว่า R) จะออกแนวลำบากลำบนกว่าทหารเดนมาร์กใน Armadillo (ต่อไปขอเรียกว่า A) ที่มีทั้งคอมให้ดูหนังโป๊ เกมให้เล่น โทรศัพท์ดาวเทียมให้โทรหาแฟน สะดวกสบายจริงหนอ
ภาระกิจส่วนใหญ่ของทหารใน R จะคอยป้องกันด่านหน้าไม่ให้ใครบุกโจมตี ส่วน A นั้นทหารจะได้ออกไปลั้นลานอกค่ายกันบ่อยกว่า ซึ่งส่งผลให้ A มีภาพการปะทะกันซึ่งๆ หน้ามากกว่าใน R ที่ได้แต่ยิงศัตรูจากในค่าย
การนำเสนอของ R จะออกแนวสารคดีมากกว่า A ที่ทำออกมาอย่างกับหนังของ Paul Greengrass (Green Zone [2010) เพราะมีการใช้กล้องถ่ายหลายตัวพร้อมกัน และเน้นถ่ายโคลสอัพใบหน้าเพื่อเน้นอารมณ์ดราม่า โดยไม่มีฉากสัมภาษณ์ให้เห็นเลยสักนิด
ใน R เราแทบจะไม่ได้เห็นตัวพวกตาลีบันเลย แต่ใน A จะมีฉากการปะทะกันแบบเห็นๆ และมีภาพศพให้เห็นจะๆ มากกว่า

แต่ทั้งสองเรื่องนั้นก็ยังมีคุณภาพล้นจอพอฟัดพอเหวี่ยงกัน ซึ่งถึงแม้จะถ่ายทำกันคนละปี คนละเมือง ทหารก็คนละประเทศ แต่ก็ยังสะท้อนให้เห็นความจริงอันเดียวกันที่ว่า การที่เหล่าทหารต่างชาติที่เข้าไปจัดการพวกตาลีบันไม่สำเร็จเสียทีนั้น ก็เพราะว่าพวกเขาไม่สามารถแยกแยะได้ว่าคนไหนเป็นตาลีบันคนไหนเป็นชาวบ้าน จนหลายครั้งลูกเด็กเล็กแดง ชาวบ้านตาดำๆ และสัตว์เลี้ยงก็เป็นผู้รับเคราะห์ไปเต็มๆ ชาวบ้านจึงไม่อยากให้ความร่วมมือพวกทหารต่างชาติเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนพวกเขาจะมาเพื่อฆ่าสัตว์เลี้ยงและชาวบ้านเท่านั้น แต่ถึงช่วยพวกตาลีบันก็จะมาคิดบัญชีกับพวกเขาทีหลังอยู่ดี เป็นอะไรที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ เลยนะว่ามั้ย

สรุปว่าเป็นหนังสารคดีสุดระทึกที่น่าดูทั้งคู่ ใครที่คิดว่าสารคดีต้องน่าเบื่อเสมอไปนั้นมาดูแล้วจะเปลี่ยนความคิดไปในบัดดล คอหนังสงครามก็น่าจะถูกใจเช่นกันเน้อ

Create Date : 02 ธันวาคม 2553

Last Update : 2 ธันวาคม 2553 21:37:57 น.

Counter : 9436 Pageviews.

3 comment

Bowling for Columbine (2002) :

น้าตุ้ยขอแบกปืนไปถ่ายสารคดีด้วย

สำหรับเรื่องนี้ของน้าตุ้ยมีจุดเริ่มต้นมาจากเหตุการณ์ 'การสังหารหมู่ที่โรงเรียนโคลัมไบน์' ที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 20 เม.ย. 1999 ณ เมืองโคลัมไบน์ รัฐโคโลราโด อเมริกา ที่อยู่ๆ นักเรียน ม.ปลายสองคนคือนาย Eric Harris และนาย Dylan Klebold ก็พกปืนมายิงกราดใส่เพื่อนนักเรียนในโรงเรียน ส่งผลให้มีคนตายไป 13 คน(นักเรียน 12 ครู 1)บาดเจ็บอีกกว่า 20 คน(บางคนรอดแต่พิการ) ก่อนที่พวกเขาจะฆ่าตัวตายตามไปในที่สุด ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ทำให้คนมะกันเขาช็อคกันทั้งประเทศและพากันตื่นตูมหาแพะกันให้วุ่นอยู่พักหนึ่งเลยทีเดียว(เหมือนบ้านเราเลย เหอๆ)

เปิดบัญชีกับธนาคารนี้แล้วมีแถมปืนให้ลูกค้าด้วย

บ้างก็โทษว่าสาเหตุมาจากการที่ในอเมริกานั้นปืนซื้อง่ายขายคล่องจนเกินไป(ถึงขนาดที่ว่าบางธนาคารมีโปรโมชั่นแจกปืนฟรีแก่ลูกค้าใหม่ที่เพิ่งเปิดบัญชีเลยก็มี)บ้างก็ว่าเพราะคนมะกันถูกปลูกฝังความรุนแรงโดยหนังฮอลลีวู้ดและเกมที่ชอบขายความรุนแรง บางคนก็โทษไปที่เพลงร็อคโน่น(นาย Marilyn Manson ก็เลยโดนหางเลขไปเต็มๆ) ต่างๆ นาๆ ซึ่งทางน้าตุ้ยเราก็เลยขอพาท่านผู้ชมไปค้นหาสาเหตุว่าเกิดอะไรขึ้นกับสังคมอเมริกันแน่ และอะไรเป็นต้นตอของความรุนแรงในสังคม จนได้ข้อสรุปที่ออกมาเป็นแนวทฤษฏีสมคบคิดตามฟอร์มของน้าเขาอีกแล้วครับทั่น

ร้านตัดผมก็มีกระสุนปืนขายด้วย

ไม่แปลกใจเลยที่ตัวสารคดีประสบความสำเร็จเยี่ยงนี้เพราะน้าตุ้ยเขาทำออกมาได้ดูเพลินมิใช่น้อย ด้วยสไตล์การนำเสนอที่ต้องมีน้าแกโผล่หน้ากล้องเกือบตลอดเวลา(รวมทั้งการเสนอภาพตอนแกสมัยยังเล็กอีกตามระเบียบ) บวกด้วยลีลาการประชดประชันกัดเจ็บๆ คันๆ แบบตลกร้ายอันเป็นเอกลักษณ์ของแก เมื่อผสมผสานเข้ากับการเล่าเรื่อง การตัดต่อ การเข้าใจใช้ทั้งดนตรีประกอบ การ์ตูน ภาพคลิปจากข่าวและหนังต่างๆ มาช่วยเพิ่มสีสันด้วย ก็เลยเป็นสารคดีที่ดูสนุกไม่มีน่าเบื่อสักนิด

ที่ เค มาร์ท ก็มีลูกกระสุนปืนขายด้วย

แต่ถึงกระนั้นผลงานของแกก็ยังประสบปัญหาเดิมๆ คือไม่พ้นจากการถูกครหาว่าคิดสรุปเข้าข้างตนเองและชี้นำคนดูจนเกินไป หรือที่เรียกว่าไม่เป็นกลางนั่นแหล่ะ อีกทั้งข้อมูลต่างๆ ที่หลายคนติงมาว่าคลาดเคลื่อนจากความจริง รวมถึงการที่ชอบทำอะไรดุ่ยๆ ตามใจฉันของน้าตุ้ยที่ใช่ว่าจะดีเสมอไป โดยเฉพาะการเข้าไปถอนหงอกป๋า Charlton Heston (Ben-Hur [1959]) ถึงในบ้านนั้นก็ดูออกจะเป็นการยัดเยียดข้อกล่าวหาให้เป็นผู้ร้ายโดยไม่สมเหตุสมผลนัก(เรามองว่าการเผชิญหน้ากันในฉากสุดท้ายนั้นค่อนข้างเป็นการจัดฉากของน้าเพื่อจงใจสร้างอารมณ์ทางดราม่าให้กับหนังนะ)

แม้แต่น้องหมาก็ยังพกปืนด้วยเล๊ย

โดยรวมแล้วก็ยังถือว่านี่เป็นสารคดีที่ให้ทั้งความบันเทิงและความรู้อย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งข้อมูลหลายอย่างนั้นคนนอกอย่างเราๆ ท่านๆ อาจจะไม่เคยรู้มาก่อน เช่นในร้านตัดผมและซุปเปอร์มาเก็ตของเขาในบางรัฐก็มีกระสุนปืนวางขายพร้อมสรรพ สารคดียังบอกว่าถึงในอเมริกาจะมีปืนล้นประเทศชนิดที่หาซื้อง่ายและใครๆ ก็มีกันได้ แต่ปัญหาไม่ใช่อยู่ที่ปืน ทว่าเป็นที่ตัวคนต่างหากที่เป็นต้นตอของปัญหา(ก็ปืนมันเหนี่ยวไกด้วยตัวมันเองไม่ได้นิ) ซึ่งไอ้ตรงนี้แหล่ะแก้ยากที่สุดเลยล่ะ ว่ามั้ย?

หน้าตาของสองหนุ่มผู้ก่อเหตุ

หรือว่าบางทีเราน่าจะนำแนวทางแก้ไขปัญหาของดาวตลก Chris Rock ที่เคยเดี่ยวไมโครโฟนเกี่ยวกับกรณีนี้ไว้อย่างน่าขำแต่ก็น่าคิดด้วยว่า "เราไม่ต้องควบคุมปืนหรอก แล้วรู้มั้ยว่าเราต้องทำยังไง เราต้องควบคุมกระสุนปืนต่างหาก ผมคิดว่ากระสุนน่าจะมีราคานัดละห้าพันเหรียญ รู้มั้ยว่าเพราะอะไร เพราะถ้ากระสุนราคานัดละห้าพันเหรียญ ทุกครั้งที่มีคนถูกยิง คนก็จะรู้ทันทีว่า "วุ้ย หมอนั่นต้องทำอะไรมาแน่ๆ ไม่งั้นพวกนั้นคงไม่ยัดกระสุนมูลค่าห้าหมื่นเหรียญลงในก้นมันหรอกเนอะ" และคนก็จะคิดหนักก่อนที่จะฆ่าใครสักคนถ้ากระสุนนัดละห้าพันว่า "ฮ่วย! ข้าจะเป่าหัวแกแน่ ถ้าข้ามีปัญญาซื้อกระสุน! ข้าจะหางานใหม่ ข้าจะเริ่มเก็บเงิน แล้วทีนี้เอ็งได้ตายแน่!" อืม...คิดไปได้นะพ่อคุ๊ณณ(แต่ก็เข้าท่านะ อิอิ)

น่าดูเพราะ: เป็นสารคดีที่ดูสนุก ไม่น่าเบื่อ ให้สาระ ใครที่คิดว่าสารคดีต้องน่าเบื่อเท่านั้น ดูแล้วจะเปลี่ยนความคิดในทันใด
ไม่น่าดูเพราะ: น้าเขายังคงไม่เป็นกลางและชี้นำคนดูจนเกินงาม ดังนั้นจึงต้องมีหลายคนที่หมั่นไส้น้าตุ้ยเราเป็นธรรมดา จนอาจมองข้ามข้อดีที่เหลือไปหมด

Create Date : 23 ตุลาคม 2553

Last Update : 23 ตุลาคม 2553 2:35:41 น.

Counter : 3609 Pageviews.

1 comment

Capitalism: A Love Story (2009) :

คราวนี้น้าตุ้ยจะพาเราบุกรัฐสภา(อเมริกา)

และผลงานเรื่องล่าสุดของน้าตุ้ยนี้จะตีแผ่ถึง 'ระบบทุนนิยม' ในอเมริกาที่เอารัดเอาเปรียบคนรากหญ้ามากมายที่ถึงกับโดนไล่ออกจากบ้านที่ตนเป็นเจ้าของอยู่แท้ๆ(จากการนิยมเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารของคนมะกัน) บ้างก็โดนเลย์ออฟจากงานแบบไร้เยื่อใยทั้งๆ ที่เขาเหล่านั้นทุ่มเทชีวิตให้กับงานแบบ 110% และอื่นๆ อีกเยอะ ในขณะที่เหล่าคนรวยที่หากินบนความทุกข์คนอื่นก็รวยเอารวยเอา จนในที่สุดก็ก่อให้เกิดปัญหา 'วิกฤตการณ์ทางการเงินในช่วงปี 2007-2010'(หรือที่เรียกกันว่าวิกฤตการณ์แฮมเบอร์เกอร์) ที่เล่นเอาชาวประชาและแม้แต่ธนาคารใหญ่ๆ ทั้งหลายร่อแร่ แต่เพราะมีนักทุนนิยมที่มีอำนาจในรัฐบาลอยู่มากมายนั่นเอง จึงทำให้รัฐบาลตัดสินใจปล่อยเงินมาอุ้มธนาคารเหล่านี้แทนที่จะช่วยเหลือประชาชนผู้ตกยากทั้งหลายไปซะงั้น

คนอย่างน้าตุ้ยจะไปสัมภาษณ์ใครก็มักถูกเมินใส่

แต่ถึงกระนั้นไปไหนก็เป็นที่สนอกสนใจจากฝรั่งมุง

นับเป็นสารคดีที่ทำได้ดี ช่วยทำให้เราเข้าใจความเป็นมาเป็นไปในอเมริกามากขึ้น น้าเล่าเรื่องที่ฟังดูไม่น่าดึงดูดใจเหล่านี้ได้อย่างลื่นไหลเข้าใจง่าย(แถมมีอารมณ์ขันอีกต่างหาก) แม้จะมีบางช่วงดูน่าเบื่อและมีแต่คนมาพล่ามศัพท์แสงทางวิชาการที่ชวนง่วงไปบ้าง แต่ท้ายที่สุดสารคดีก็จบด้วยความหวัง เมื่อเสนอภาพชัยชนะในการเลือกตั้งของ ปธน.Barack Obama ที่คนอเมริกันทั้งหลาย(โดยเฉพาะคนรากหญ้า)ดูจะฝากความหวังกับท่านไว้เยอะ ส่วนน้าตุ้ยเราแกก็ทิ้งท้ายแบบแสดงเจตนารมย์ไว้อย่างชัดเจนว่า "ผมปฏิเสธที่จะอยู่ในประเทศอย่างนี้ แต่ผมก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น" น้ากำลังจะบอกว่า จะทู่ซี้ทำสารคดีตีแผ่ความอยุติธรรมเช่นนี้ต่อไปว่างั้นเหอะ สู้ๆ นะจ้ะ น้าตุ้ย

น้าตุ้ยยังคงกระเตงคุณพ่อไปออกงานอยู่

น่าดูเพราะ: เป็นสารคดีที่ตีแผ่ ปัญหาการเงินในสหรัฐได้อย่างถึงกึ๋น กวนโอ๊ย ถึงลูกถึงคน สไตล์น้าตุ้ยที่แฟนๆ คุ้นเคยและชื่นชอบกันดี ดูแล้วจะเข้าใจอเมริกามากกว่าที่เป็น
ไม่น่าดูเพราะ: ขึ้นชื่อว่าเป็นสารคดีก็ฟังดูน่าเบื่ออยู่แล้ว พอมาด้วยเรื่องราวเศรษฐกิจบ้านเขา ที่ชวนเครียดแบบนี้ ก็ไม่ค่อยดึงดูดใจให้ดูนักหรอก

น้ำทะเลแดงฉานไปด้วยเลือดของเหล่าปลาโลมาที่ถูกต้อนไปสังหารหมู่

สารคดีตามติด Ric O'Barry อดีตนักฝึกปลาโลมาชื่อก้อง ผู้ผันตัวมาเป็นนักอนุรักษ์ปลาโลมาตัวยง ที่ได้ตัดสินใจเข้าไปถ่ายทำสารคดีตีแผ่การล่าและสังหารปลาโลมาที่เมืองไทจิ จังหวัด วาคายามะ ประเทศญี่ปุ่น ซึ่งว่ากันว่าที่นี่มีการจับปลาโลมาจำนวนมากแล้วก็เลือกเอาตัวที่หน่วยก้านดีไปฝึกเพื่อส่งขายให้กับเหล่าสวนน้ำทั่วโลก ส่วนพวกที่เหลือก็จะถูกต้อนไปสังหารเรียบเพื่อเอาเนื้อ โดยเฉลี่ยแล้วมีปลาโลมาที่ถูกสังหารปีละกว่า 23,000 ตัว เป็นอย่างน้อยเลยทีเดียว ที่น่าแปลกใจคือมีน้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น(แม้แต่กับคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ก็ตามที)

สถานที่ก่อวีรเวรที่คนภายนอกห้ามเข้าโดยเด็ดขาด(ใครเข้าเจอดี)

แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคนที่พยายามหยุดยั้งหรือตีแผ่ถึงความจริงอันโหดร้ายนี้ ทั้งกรีนพีซ หรือนักข่าวต่างชาติล้วนพยายามกันแล้วแต่ก็คว้าน้ำเหลวกลับไปหมด เพราะสถานที่แห่งนี้มีการรักษาความปลอดภัยจากชาวประมงท้องถิ่นอย่างรัดกุม ซึ่งพวกนี้อาจจะได้รับการให้ท้ายอย่างเงียบๆ จากทางรัฐบาลอีกต่างหาก(เพราะการล่าปลาโลมาสร้างเม็ดเงินให้อย่างมหาศาล) มันจึงเป็นเรื่องยากที่คนนอกโดยเฉพาะชาวต่างชาติเช่นเขาจะย่างกรายเข้าไปได้ ว่าแล้วเขาจึงรวบรวมทีมงานเฉพาะกิจ ที่เชี่ยวชาญในแต่ละสาขา เช่น นักดำน้ำ, นักผจญภัย, ผู้เชี่ยวชาญด้านสปายแคม ฯลฯ ซึ่งขนเอาอุปกรณ์ที่พวกสายลับเขาใช้กันมาแบบเต็มเหนี่ยว ในปฏิบัติการลับที่พวกเขาอาจมีโอกาสแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะถ้าพวกเขาพลาด โอกาสที่จะถ่ายทำสารคดีตีแผ่ครั้งนี้คงจะสิ้นสุดลงทันที

ทีมสารคดีต้องพลางตัวพลางกล้องอย่างกับเป็นสายลับ

ผกก.Louie Psihoyos ตามติดสถานการณ์ตั้งแต่เริ่มจนจบได้อย่างครบถ้วน แถมยังมีชั้นเชิงในการเล่าเรื่องที่ชวนติดตาม ดนตรีประกอบก็อย่างกับมาจากหนังฮอลลีวู้ด จนทำให้ปฏิบัติการลับที่น่าตื่นเต้นอยู่แล้วครั้งนี้ดูตื่นเต้นขึ้นไปอีกโข เล่นเอาคนดูแทบจะลืมไปเลยว่ากำลังดูสารคดีอยู่ เพราะมีครบทุกอารมณ์ ทั้งตื่นเต้น ลุ้นระทึก เศร้า ประชดประชันแบบตลกร้าย แต่ก็มีความหวังอยู่ในที ถึงแม้อาจจะมีข้อด้อยอยู่บ้างในการนำเสนอจากมุมมองของคนนอกด้านเดียว และเสนอภาพลักษณ์ของชาวประมงท้องถิ่นอย่างผิวเผินไปบ้าง (พวกนี้มาในมาดตัวโกงสุดกวนส้นทีน) แต่เท่านี้สารคดีก็สามารถตีแผ่ความจริงอันแสนโหดร้ายครั้งนี้ได้อย่างแจ่มแจ้งแดงแจ๋(ไปด้วยเลือดของปลาโลมา) ซึ่งสามารถกระตุ้นทุกฝ่ายให้หันมาตระหนักถึงเรื่องนี้อย่างจริงจัง เป็นสารคดีชั้นเยี่ยมที่คู่ควรกับออสก้าร์ และทุกคนควรจะมีโอกาสได้ดูกันนะครับ

เหล่าทีมสารคดีที่เกณฑ์กันมาแบบเฉพาะกิจ

ในสารคดีมีฉากหนึ่งที่กล่าวถึงการบริโภคปลาโลมา ที่ชาวญี่ปุ่นบางคนออกมาแก้ต่างว่า "ไม่เห็นจะแปลกเลย ทีชาวตะวันตก(ฝรั่ง) ยังเลี้ยงวัวไว้กิน เราชาวญี่ปุ่นก็กินโลมา มันเป็นเรื่องของวิถีทางของคนชาติใครชาติมันดิ" ซึ่งก็คงจะฟังขึ้นอยู่หรอกนะเพ่ เพราะถ้าจะถามคนญี่ปุ่นส่วนใหญ่แล้ว เขาบอกว่า ไม่คิดจะกินปลาโลมากันหรอก แถมเนื้อของปลาโลมาในแถบนั้นยังเต็มไปด้วยสารปรอทอีกต่างหาก อันตรายถึงชีวิตเชียวนะนั่น และช่างเป็นภาพที่น่าเย้ยหยันจริงๆ ที่ในเมืองไทจินี้ บ้านเมืองล้วนตกแต่งประดับประดาไปด้วยรูปของปลาโลมา จนทำให้คิดว่าพวกเขาคงจะรักปลาโลมากันดี ซึ่งก็ขัดกันอย่างสิ้นเชิงกับฉากฆ่าหมู่ปลาโลมา ที่เหล่าชาวประมงเอาฉมวกจ้วงแทงฝูงปลาโลมาที่ถูกขังในอวนอย่างเฮฮาสนุกสนานจนน้ำทะเลตรงนั้นแดงฉานไปด้วยเลือดของโลมา ซึ่งเห็นแล้วก็อดหดหู่ใจเสียไม่ได้ ที่มนุษย์เราเนี่ยยังคงหาเรื่องโหดร้ายทำกันได้อยู่เสมอ แม้กับสัตว์ที่ไม่มีพิษมีภัย ไม่มีทางสู้ แถมยังฉลาดไม่น้อยไปกว่าคนเรา(บางคน)สักเท่าไหร่เช่นนี้

รีบอนุรักษ์ไว้ก่อนที่จะไม่มีแบบนี้ให้ลูกหลานได้เห็นอีก

+ เป็นสารคดีตีแผ่ความจริง ที่ทำให้ทุกคนหันมาตระหนักถึงชะตากรรมของปลาโลมา ที่ทำได้อย่างยอดเยี่ยม เล่าเรื่องอย่างน่าติดตาม ทุกคนควรจะมีโอกาสได้ชมกันนะ
- ก็บอกแล้วว่าทุกคนควรจะมีโอกาสได้ชมกันไง(อิอิ)

*ช่วงอันเนื่องมาจากหนัง*

Ric O'Barry หัวหน้าปฏิบัติการลับครั้งนี้

หลายคนคงอยากจะรู้ว่าหัวหน้าปฏิบัติการลับครั้งนี้ที่ชื่อ Ric O'Barry เป็นใครกัน ทำไมถึงได้หันมาเป็นนักอนุรักษ์ปลาโลมาตัวยงได้ เราจึงขอใช้พื้นที่ตรงนี้แนะนำเรื่องของเขาแบบคร่าวๆ ดังนี้
Ric O'Barry (69 ขวบ) เป็นชาวอเมริกันที่เริ่มมีชื่อเสียงในยุค 60 เพราะสามารถจับปลาโลมา 5 ตัวมาฝึกสำเร็จ โดยใช้แสดงหนังทีวี 'Flipper โลมาแสนรู้' ที่ฮิตซะ จนคนทั้งโลกหันมานิยมดูปลาโลมาแสดงในสวนน้ำกัน แต่ต่อมาเมื่อหนึ่งในปลาโลมาเหล่านั้นที่ชื่อ Cathy ได้ตายในอ้อมแขนของเขา ซึ่งเขาได้เล่าให้ฟังว่า"มันกลั้นใจตาย เพราะเหลือทนกับชีวิตที่ถูกกักขังเช่นนี้" เขาจึงตระหนักว่าตนได้เป็นต้นเหตุให้เกิดธุรกิจค้าปลาโลมาที่จะสร้างวิบากกรรมแก่โลมานับล้านชีวิตในภายหน้าขึ้นมา นับตั้งแต่นั้นเขาจึงได้กลายเป็นนักอนุรักษ์ปลาโลมา ที่มุ่งมั่นในการปลดปล่อยปลาโลมาที่ถูกจับไปกักขังหน่วงเหนี่ยวทั่วโลก จนเป็นเหตุให้เขาถูกจับกุมปีละหลายครั้ง เพราะชอบดอดไปปล่อยปลาโลมาของชาวบ้านเป็นประจำและในสารคดีเรื่อง The Cove นี้ เขาก็หวังว่าเมื่อหนังได้ออกฉายในวงกว้าง ก็จะสามารถกระตุ้นจิตสำนึกแก่ผู้คนส่วนใหญ่ให้หันมาตระหนักถึงปัญหาเรื่องนี้ และยื่นมือเข้าช่วยเหลือปลาโลมาที่ถูกกักขังหน่วงเหนี่ยวในที่ต่างๆ ทั่วโลกต่อไปในอนาคต สู้เขานะลุง

*คัดข้อมูลแบบคร่าวๆ จาก wikipedia*

Iron Maiden: Flight 666 (2009) :

ยอดชายนาย Sam Dunn ผู้เคยทำสารคดีพาแกะรอยตำนานเฮฟวี่เมทัลอย่าง Metal: A Headbanger's Journey (2005) กลับมาอีกครั้งกับสารคดีดนตรีที่เกี่ยวกับการเกาะติดวง Iron Maiden วงเฮฟวี่เมทัลในตำนานจากเกาะอังกฤษที่ยังมีลมหายใจอยู่ ในการทัวร์รอบโลกที่ชื่อ Somewhere Back in Time World Tour ที่กินระยะเวลา 45 วัน ในช่วงเดือน ก.พ.ถึงเดือน มี.ค.ปี 2008

จะมีสักกี่วงที่มีโบอิ้ง 757 เป็นของตนเอง

น้าๆ ลีลายังแจ่มเช่นเดิม

ดูเหมือนนักบินเรากำลังหลงทางนะเนี่ย กางแผนที่เชียว

*หลังจบคอนเสิร์ตแต่ละครั้งทางวงจะเปิดเพลงๆ หนึ่งของ Monty Python (กลุ่มตลกปัญญาชนของอังกฤษในยุค 70-80)ส่งแฟนเพลงกลับบ้านทุกครั้ง ซึ่งเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่น่ารักของพวกน้าเขาล่ะ เราก็เลยขอนำเพลงๆ นั้นมาฝากกันซะเลย*