Group Blog
All Blog
|
กันตยา 4 กัญญาวีร์ตกใจสะดุ้งตื่น เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตุบ ๆ รัวเร็วไม่เป็นจังหวะ เธอกวาดสายตามองฝ่าความมืดไปรอบ ๆ เพื่อทบทวนว่าเธออยู่ที่ไหน.. ภาพทุกมุมของห้องคุ้นตา..มันก็คือห้องนอนที่เธอเคยนอนเป็นประจำ ..เหลือบมองดูนาฬิกาที่โต๊ะข้างหัวเตียง นี่ก็เพิ่งตีสี่ เธอพยายามตั้งสติ รวบรวมสมาธิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ..พลัความทรงจำก็ปรากฏแว๊บขึ้นในสมอง ...เธอฝันไป สำหรับเธอแล้วการฝันช่วงเวลาใกล้รุ่งแล้วสะดุ้งตื่น มักจะเป็นลางบอกเหตุที่แม่นยำ ...เธอฝันว่าตัวเองอยู่ในท่านอนตะแคง คล้าย ๆ อาการหลับ ๆ ตื่น ๆ แต่พอพลิกตัวลงนอนหงายเธอก็ต้องสะดุ้ง เพราะเธอได้นอนทับร่างนุ่มนิ่มสวมใส่ชุดนอนบางเบาที่ เป็น เด็กหญิง ตัวน้อย ๆ นอนเบียดติดกับแผ่นหลังของเธอ นั่นเป็นสิ่งที่บอกว่าหนูน้อยตัวจิ๋วจะมีโอกาสเติบโตขึ้น
เช้าวันนั้น เธอรีบคว้าตำราโหราศาสตร์มาตรวจสอบดวงชะตาของหนูน้อย
วันศุกร์ เวลา 18.07 แรม 1 ค่ำ เวลาเกิดไม่ค่อยดีเพราะเป็นช่วงเปลี่ยนเวลา จากกลางวันไปสู่กลางคืน จากสว่างไปสู่ความมืด จากภพมนุษย์ไปสู่ภพภูตผี/ดวงวิญญา เกิดในช่วงเวลาบวกลบ 5 ของคืนจันทร์เต็มดวง ...นั่นหมายถึงบางช่วงเวลาอารมณ์แปรปรวนจากมากถึงมากที่สุด
. วันที่ 6 เดือน มิถุนายน ..ราศรีมิถุน..อา..มีความยืดหยุ่นสูง ชอบลุย บู้ ผจญภัย..ที่น่าจับตามองก็คือ ราศีนี้ สัญญลักษณ์ คือ..คนคู่ นั่นหมายถึงสองบุคลิก สองลักษณะ ประกอบกับเวลาเกิดก็สองภพ..คาบเกียวภพสว่างกับภพมืด...คงไม่ใช่บังเอิญ คงต้องเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด
ช่วงเวลาเกิดตำแหน่งของดวงจันทร์อยู่ราศีกรกฎ ราศีปู ..กระดองหุ้มเนื้อ อ่อนใน แข็งนอก อืม..อันนี้ดีหน่อย มันหมายถึง การได้รับการปกป้อง คุ้มครอง..แต่ข้อไม่ดีก็คือ.. เก็บกด เจ้าอารมณ์ และโดดเดี่ยว
ทุกชีวิตเกิดมาสมบูรณ์ในตัวมันเอง อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น
กัญญาวีร์ผงกศีรษะยอมรับความจริงข้อนี้ สองวันต่อมา อรนุช น้องสาวของเธอก็ได้รับแจ้งจากทางโรงพยาบาลว่า ลูกสาวตัวน้อยมีพัฒนาการดีขึ้น ให้ไปรับกลับบ้านได้ วันนนั้นกัญญาวีร์ไปนั่งรอที่บ้านน้องสาว เด็ก ๆ ทั้งสามต่างก็ตื่นเต้นดีใจที่จะได้เห็นหน้าน้อง กัญญาวีร์ก็ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าเด็ก ๆ แต่สิ่งที่เธอตื่นเต้นและตั้งตารอคอยก็คือ หนู้น้อยตัวจิ๋วผ่านวิกฤตมาได้แล้วจุดหนึ่ง ส่วนถายภาคหน้ายังคงเป็นปริศนาให้ติดตามต่อไป พอรถเก็งคันเล็กของธนพลเคลื่อนเข้ามาจอด เด็กทั้งสามต่างวิ่งกรูลงไปเพื่อจะดูน้อง กัญญาวีร์เองก็ลุกเดินตามเด็ก ๆ ลงไป จี้เป็นคนเปิดประตูรถด้านหน้าคู่คนขับให้แม่ ...อรนุช ก้าวลงมาจากรถด้วยใบหน้าที่ซีดเชียวมีอาการเหมือนจะเป็นลม มือทั้งสองของเธอถือห่อผ้าน้อย ๆ กัญญาวีร์รีบเดินตรงเข้าไปหาน้องสาว
พี่รับไปที ..เมารถ..เวียนหัว จะอ๊วก
เธอพูดพร้อมกับยื่นห่อผ้าในมือให้พี่สาว แล้วเดินโซซัดโซเซไปโก่งคออ๊วก กัญญาวีร์ จ้องมองดูใบหน้าเรียวเล็กสีแดงแจ๋ที่โผล่พ้นผ้าของเจ้าตัวจิ๋วด้วยความตื่นเต้น หนูน้อยยังคงหลับปุ๋ย
ลักษณะไม่น่าจะเป็นคนลุยเลยนะ กัญญาวีร์ยิ้มเยาะหนูน้อยผ่านสีหน้า ส่วนอรนุชหลังจากรู้สึกดีขึ้นบ้างเธอก็เดินโซเซไปหาที่นอนเหยียดพัก ภารกิจดูแลเด็กอ่อนจึงตกแก่กัญญาวีร์ โดยเริ่มจากพาหนูน้อยไปอาบน้ำอุ่น..เปลี่ยนผ้าอ้อม และจัดหาที่นอนให้
ตัวหนูเบาหวิวเลย เธอพึมพรำขณะห่อตัวเด็ก
หนูน้อยมาอยู่บ้านได้หลายวันแล้ว แต่พัฒนาการไม่ดีขึ้นเลย เนื้อตัวอ่อนปวกเปียก ไม่ดิ้น ไม่ร้อง ดูดนมจากขวดได้วันละไม่กี่ออนส์ อรนุช มีอาการคลื่นไส้เวียนหัวบ่อย ๆ หงุดหงิด อารมณ์เสียง่าย ธนพลกลายเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยพูดจา เด็ก ๆ ก็พลอยหงอยเหงาไปด้วย เพราะน้องตัวเล็กไม่ยอมเล่นด้วย แม่ก็หงุดหงิดบ่อย ๆ กัญญาวีร์แนะนำให้น้องสาวไปพบแพทย์
หมอบอกว่าเป็นโรคเครียด ..ใหัพักผ่อนให้มาก ๆ ธนพลบอกป้าวีร์
กัญญาวีร์เข้าใจน้องสาวดี ลูก ๆ ทั้งสามกำลังกิน กำลังเล่น และเธอก็วิตกกับเจ้าตัวเล็ก เหมือนเป็นการให้เวลามันผ่านไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ อย่างช้า ๆ หรือว่าจะรอให้ถึงวันที่สิ้นสุด ดูเธอทั้งหมดหวัง และไม่มีกำลังใจ
อารมณ์ของแม่จะสื่อถึงลูกได้ กัญญาวีร์คิด
ถ้าอารมร์ของแม่ที่สื่อถึงลูกไร้ซึ่งพลัง และเรี่ยวแรง..อารมณ์ของลูกก็คงไม่ต่างไปจากแม่' การรับรู้ความรู้สึกของกัญญาวีร์เปรียบเสมือนการเอาฟองน้ำจุ่มลงไปในน้ำ เธอซึมซับอะไรได้หลาย ๆ อย่าง เธอจึงรู้สึกสงสารหนูน้อยจับใจ และในที่สุด เธอจึงเอ่ยปากขอรับเอาเจ้าตัวจิ๋วไปดูแลเอง
พี่จะหาพี่เลี้ยงมาดูแลเวลาพี่ไปทำงาน เธอและเด็ก ๆ ไปหาแกได้ทุกเมื่อ เมื่อแกโตขึ้น แกจะกลับมาอยู่บ้านนี้ก็ได้
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หนูน้อยตัวจิ๋วก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ในโซนบ้านสวนที่มีบ้านเรือนอยู่ไม่กี่หลัง แต่ละหลังทิ้งระยะห่างกันพอสมควร และล้อมรอบไปด้วยสวนหญ้า สวนยางพาราและสวนมันสำปะหลัง บ้านหลังใหญ่ซึ่งมีเพียงป้าวีร์กับสุนัขอีกสามตัวอาศัยอยู่ น้าเดือน พี่เลี้ยงของเจ้าตัวเล็กจะมำดูแลเช้าไป-เย็นกลับ ในช่วงเวลาทำงาน พอเลิกงานกัญญาวีร์ก็จะดูแลหนูน้อยเอง ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรเพราะหนูน้อยยังคงเอาแต่นอนหลับตลอดทั้งวันทั้งคืน และดื่มนมตามเวลาที่ตั้งเอาไว้เท่านั้น
เจ้าสามตัว ต่างแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่วันแรกที่เจ้าหนูตัวน้อย ๆ ซึ่งเป็นสามชิก ใหม่เข้ามาอยู่ด้วย แต่พวกมันก็ถูกกีดกันไม่ให้เข้าใกล้ และพวกมันก็มีกฎห้ามเข้าข้างในบ้านอย่างเด็ดขาดอยู่แล้ว ซึ่งพวกมันก็ปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด
วันนี้วันหยุดกัญญวีร์จัดที่นอนของหนูน้อยวางลงบนพื้นไม่ไกลจากประตูบ้านแล้วเธอก็เปิดบานประตูออกเพื่อ เธอตั้งใจจะให้หนูน้อยได้สัมผัสกับสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านเข้ามา เธอบรรจงวางหนูน้อยซึ่งยังคงหลับพริ้มในห่อผ้าลงอย่างระมัดระวัง เธอจ้องมองใบหน้าของหนูน้อย...นี่ก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วทุกอย่างยังเหมือนเดิม สีหน้าของเธอสลดลงอย่างไม่รู้ตัว ..หรือว่าหนูน้อยจะนอนอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ หรืออาจจะตลอดชีวิต ..ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ... เธอถอนหายใจแรง ๆ และพยายามปัดความคิดนี้ออกไป เธอผละจากหนูน้อยไปนำงานในห้องครัว ..ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เธอจะสะสางเก็บกวาดจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย จัดเข้าที่เข้าทางอย่างเป็นระเบียบ ..หนูน้อยคงนอนลำพังคนเดียว อย่างสงบ..เวลาผ่านไปนานเท่าไรกัญญาวีร์ไม่ได้สนใจ.. เสร็จจากงานบ้านเธอจึงมีช่วงเวลาที่เป็นของตัวเอง คือการนั่งจิบน้ำขิงร้อน ๆ พร้อมกับนั่ง
อ่านหนังสือเล่มโปรดบนโต๊ะอาหารในห้องครัว ..พลันเธอก็ต้องสะดุ้ง ..เมื่อหูของเธอได้ยินเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน มีเด็กเสียงร้อง เย๊ะ จากตรงที่เธอวางหนูน้อยไว้ เธอรีบวางหนังสือแล้ววิ่งไปดูเจ้าหนูน้อย เธอรู้สึกตื่นเต้นขนลุกซู่และแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ด้วยความดีใจ กับภาพที่มองเห็น ใบหน้าน้อย ๆ ของหนูน้อยบิดเอียงไปมาข้างซ้ายที ข้างขวาที และสิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจยิ่งขึ้นก็คือ ฟองน้ำลายเปียก ๆ เปอะเปื้อนบนใบหน้าของหนูน้อยบริเวณจมูกกับร่องแก้ม เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความขบขัน เมื่อเห็นรอยอุ้งเท้าโต ๆ รายรอบเจ้าหนูน้อยและบริเวณทางเข้าออกประตู มิดไนท์ แกมาเลียหน้าน้องทำไม..ฮึ แล้วเธอก็ระเบิดหัวเราะกับพฤติกรรมของมัน ข่าวนี้ส่งถึงครอบครัวพู่วิริยะอย่างรวดเร็วและสร้างความยินดีให้กับทุกคนในครอบครัว กัญญาวีร์จึงถือโอกาสนี้พาหนูน้อยที่ซุกตัวอยู่ในผ้าอ้อมเหมือนตัวดักแด้ ออกไปแนะนำอย่างเป็นทางการกับสมาชิกที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเธอ นี่ มาทำความรู้จักกันหน่อยเร้ว ..อยู่ด้วยดันมาหลายวันแล้ว ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกันเลย นี่เริ่มจากตัวนี้นะ นี่ไงล่ะตัวที่เลียหน้าหนู มันชื่อ มิดไนท์นะ เพราะมันสีดำเหมือนความมืดมิดของตอนดึก ๆ ไงล่ะ ตัวมันใหญ่กว่าหนูหลายเท่า เวลาเห่าเสียงดังมากเลย หูของมันลู่สวย ขนปุกปุยของมันเลื่อมระยับเพราะมันอาบน้ำทุกสัปดห์ พูดจบเธอก็วางหนูน้อยลงบนหลังเจ้ามิดไนท์ เจ้าสุนัขตัวโตอ้าปากยิ้มเสียงหายใจดังฟืดฟาดเสียงดัง หูทั้งสองข้างลู่ไปทางข้างหลัง กระพดิกหางไปมาอย่างแรง จนลำตัวส่ายไปมาด้วยความดีใจ ตัวนี้ ถ้าเทียบกับพี่มิดไนท์แล้วก็ตัวเล็ก .. เป็นหนุ่มรูปหล่อ แข้งขาของมันแข็งแรง มีกล้ามเป็นมัด ๆ มันวิ่งได้เร็วเหมือนม้า ขนของมันสีน้ำตาลอ่อนอมเหลือง หรือสีเบจ มีสีขาวแทรกบ้างเล็กน้อย มันมีหางแข็งแรงด้วย ปลายหางของมันสีขาว บางครั้งก็เรียกมันว่า หางดอก นิสัยของมันเรียบร้อยน่ารัก ไม่กวน มันชื่อ อีคริปส์ แล้วเธอก็วางหนูน้อยลงบนหลังเจ้าอีคริปส์ มันกระโดดหลบและหันมาเอาจมูกมุดเข้าไปในผ้าสีขาว ๆ ดม ๆ หางดอกของมันกระดิกไปมาอย่างเร็ว ด้วยความอยากรู้
นี่ ตัวนี้น้องสาวคนเล็ก ตัวอ้วนกลมเชียว เป็นพี่น้องท้องเดียวกับเจ้าอีคริปส์ สีเหมือนกันเลย หางดอกเหมือนกัน ต่างกันที่ตัวเล็กว่า มันชื่อ ลูน่า
เธอก็ทำเหมือนเดิมคือวางหนูน้อยลงบนหลังเจ้าลูน่า เจ้าลูน่ากระโดดหลบ จากนั้นก็หันกลับมาเขย่งยืนสองขาเพื่อชะเง้อชะแง้ดูเจ้าหนูน้อย
หลังจากนั้นเป็นต้นมา สุนัขทั้งสามก็ได้รับอนุญาตให้มานอนเล่นใกล้ ๆ เจ้าหนูน้อย โดยเฉพาะเจ้ามิดไนท์ที่ชอบมานอนหมอบอยู่ข้าง ๆ หนูน้อย และทุกครั้งที่สุนัขเข้าใกล้ หนูน้อยจะจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบทันที ถีบแข้งถีบขาออกกำลังกาย ..กำปั้นน้อย ๆ ชูขึ้นกลางอากาศส่ายไปมา และบางครั้งส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก กัญญาวีร์รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น .. หรือว่า พลัง และไออุ่นของเจ้าสามตัวนั่น แผ่ซ่านไปถึงหนูน้อย .. และนั่นก็เป็นเพื่อนกลุ่มแรกของหนูน้อย .. และผลที่ตามมาอย่างน่ายินดีของกัญญาวีร์คือ ร่างกายของหนูน้อยแข็งแรงขึ้น และพัฒนาการก็ดีขึ้นตามลำดับ
กันตยา เข้าไปนั่งรอในห้องรับรองก่อนถึงเวลานัดเล็กน้อย ทนายปกรณ์ตามเข้ามาในมือถือแฝ้มเอกสาร วันนี้ท่านสวมเสื้อสีฟ้า ผูกไทสีดำแดงเลือดนก กางเกงสแล็คสีดำ จิตวิทยาพอสมควรนะบอสส์เรา กันตยาคิดขณะมองสำรวจบอสส์วัยห้าสิบต้น ๆ เสื้อผ้าสีอ่อน ๆ ดูแล้วสบายตา จะช่วยให้คนที่พูดคุยด้วยรู้สึกสบาย เหมาะกับการเจราพบปะกับลูกค้า ลูกค้ามาถึงตามเวลานัดเป๊ะเลย เป็นฝรั่งแก่ รูปร่างสูงใหญ่ เค้าโครงหน้าบ่งบอกว่าตอนเป็นหนุ่มคงหล่อกระชากใจสาว ๆ แน่เลย ท่าทางเป็นคนอารมณ์ดี มาจากประเทศเนเธอร์แลนด์ ชื่อ อังเดร มาพร้อมกับภรรยาคนไทย ซึ่งก็เหมือนเมียฝรั่งทั่ว ๆ ไป ที่ได้สามีแก่และรวย คูณคนนี้ใส่ชุดเดรสแขนสั้นสีดำ ดิ้นลายสีเงินบริเวณรอบ ๆ คอ เสื้อทำให้ดูหรูเหมือนจะออกงานราตรี ถือกระเป๋าหลุยส์ใบเขื่องราคาหลายหมื่นบาท แขนซ้ายใส่นาฬิกาเรือนหรูแขนขวาสวมใส่กำลังทองอันเบ้อเร่อ..หน้าตาพอดูได้ เธอแต่งหน้าพอดูงาม ริมฝีปากบาง มุมปากข้างหนึ่ง เวลาพูดปากยิ้มตายิ้มอยู่ตลอดเวลา .. หลังจากทักทายกันตามมารยาททางสังคมเรียบร้อยแล้วทนายปกรณ์ก็เริ่มอธิบายให้ลูกค้าฟัง กันตยามีหน้าที่แปล และเธอก็สรุปเรื่องของลูกค้าคู่นี้ได้ว่า คุณอังเดรอายุ 70 ปีแล้ว กำลังจะสร้างบ้านที่เมืองไทยบนที่ของภรรยา แต่เกรงว่าเมื่อบ้านเสร็จแล้ว ภรรยาจะถีบหัวส่ง ตกลงกันไม่ได้ จึงมาทำสัญญาไวในลักษณะเช่า คือ ผู้เช่า กับ ผู้ให้เช่า ฝ่ายชายต้องการทำสัญญาเช่า 10 ปี แล้วบ้านและทรัพย์สมบัติทุกอย่างตกเป็นของฝ่ายหญิง แต่ฝ่ายหญิงต้องการให้ 5 ปี ก็รอบคอบดีนะ ถ้าดูจากลักษณะภายนอกของภรรยาคนไทยของเขาแล้ว ก็ไม่น่าไว้ใจ กันตยาคิด ประเด็น 5 ปี กับ 10 ปี ตกลงกันไม่ได้เลย จนกันตยาขอแสดงความคิดเห็นกับฝ่ายภรรยา พี่คะ ตอนนี้เขาก็อายุ 70 แล้ว อีก 10 ปีก็ 80 เขาอาจจะอยู่ไม่ถึงก็ได้ ถ้าเขาอยู่จนถึง 100 ปีล่ะ เธอเถียงฉอด ๆ คุณอังเดรหันมามองด้วยความอยากรู้ แต่แกก็ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง ถึงยังไงพี่ก็คงต้องดูแลเขา หรือจะทิ้งเขา เธอนิ่งฟังเงียบ แล้วก็เหมือนนึกอะไรได้ เออ..วันนั้นไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอบอกแกเป็นมะเร็งท่ออาหาร นี่เป็นข่าวไม่ค่อยดีสำหรับกันตยา หรือคนที่ได้ฟังแต่เธอยังคงพูดไปยิ้มไปเหมือนเดิม งั้นเขาก็คงอยู่ได้ไม่นาน กันตยาสรุปให้ทั้ง ๆ ที่รูสึกไม่ดี แต่ก็ต้องการให้การเจรจาสำเร็จลุล่วง และเธอก็ไม่อยากเลิกงานค่ำ พี่ผู้หญิงบ่นอุบอิบอยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจออกมา เอ้า เอาก็เอา .. แล้วก็บ่นอะไรต่อมิอะไรต่ออีก ส่วนคุณอังเดร คงดูท่าทางออกว่าการเจรจาสำเร็จ แกยิ้มเต็มหน้าเลย นี่ไม่ใช่ความรักเลย ..มันคือข้อแลกเปลี่ยน..ฝ่ายหนึ่งต้องการเงิน..อีกฝ่ายต้องการคนดูแลบั้นปลายชีวิต กันตยาถอนหายใจแรง ๆ กับความคิดนี้ จากนั้นทนายปกรณ์ ก็ร่างสัญญาให้เธอ เพื่อไปแปลเป็นภาษาอังกฤษอีกที ทนายปกรณ์ นัดให้ลูกค้ามาตรวจสัญญาและลงนามในอีกสองวันข้างหน้า เสร็จภาระกิจสำหรับวันนี้ กันตยามีสิทธ์กลับบ้านได้ แต่เธอต้องรอกลับพร้อมป้าวีร์ ซึ่งวันนี้ออกไปพบลูกความ นี่ก็สี่โมงกว่า ๆ แล้ว ยังไม่กลับเข้ามาเลย กันตยา ตั้งใจจะนั่งทำงานต่อเพื่อฆ่าเวลา ..แต่เธอไม่มีสมาธิเอาเสียเลย และรู้สึกเหนื่อย ล้า และอยากกลับไปอาบน้ำเย็น ๆ ที่บ้าน เธอจึงโทรหาป้าจะได้รู้ว่าจะเข้ามาตอนไหน ..เสียงโทรศัพท์ดังตืด..ตืด ..ไม่มีคนรับสาย..เธอกดไปอีกรอบ ..เอ๊ะ เหมือนเสียงมันดังใกล้ ๆ เธอจึงหันไปตามเสียง .. มันดังมาจากโต๊ะของป้าวีร์นั่นเอง .. แย่เลยเรา..ป้าไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย เธอคว้าเอาโทรศัพท์ของป้าแล้วตัดสินใจไปหาเครื่องดื่มเย็น ๆ ที่ร้านข้าง ๆ ดีกว่า เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง รถของป้าวีร์ก็ยังไม่โผล่มา.. นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอรอนาน ๆ ..เมื่อเธอยังเด็ก.. .. ความคิดของกันตยาย้อนไปถึงเมื่อเธอยังเด็ก และเป็นวันแรกที่หนูน้อยเรียนรู้คำว่า ไปโรงเรียน หนูต้องไปโรงเรียน..ที่โรงเรียนมีเพื่อเยอะแยะเลย..มีคุณครูด้วย ป้าวีร์พยายามอธิบายให้หนูน้อยฟัง เธอได้แต่กระพริบดวงตาที่กลมโตถี่ ๆ ซึ่งบอกไม่ได้ว่าเข้าใจหรือไม่ เพื่อน ๆ จะรักหนู และคุณครูก็จะรักหนูด้วย มิดไนท์ ไปด้วยไหม หนูน้อยถาม คุณครูไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงไปโรงเรียนจ๊ะ มิดไนท์จะรอหนูที่บ้านจ้ะ เอาอีคริปส์ ไปได้ไหม
ไม่ได้จ๊ะ ลูน่าก็ไปด้วยไม่ได้ เนื่องจากป้าวีร์ต้องไปทำงานแต่เช้า จึงพาหนูน้อยไปที่ศูนย์ เด็กเล็กก่อนครูคนแรกมาถึงด้วยซ้ำ หนูน้อยกำลังกวาดสายตามองรอบ ๆ กับคำว่า โรงเรียน เพราะไม่มีเพื่อนอย่างที่ป้าวีร์บอกเลย แต่ป้าวีร์ก็ยื่นหนูน้อยให้คุณครูอุ้มเอาเสียแล้ว จากนั้นป้าวีร์ก็โบกมือลา หนูน้อยตกใจ แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ เพราะกำลังสงสัยคนแปลกหน้าที่อุ้มอยู่ และชี้ชวนดูโน่น นี่นั่น ....ไม่นานก็มีคนอื่น ๆ มาเยอะแยะเลย ทุกคนมีพ่อ แม่มาส่ง อยู่ กิน นอน กับผู้คนที่แปลกหน้านานแค่ไหนไม่รู้ได้ จากนั้นพ่อ แม่ คนเดิมของพวกเขาก็ทยอยมารับกลับบ้านไปทีละคน ๆ หนูน้อยยืนเกาะกรงประตูรั้วรอป้าวีร์ก้ไม่เห็นมาสักที ..และหนูน้อยก็ได้กลับเป็นคนสุดท้ายพร้อมคุณครู ..
วันรุ่งขึ้นป้าวีร์แต่งตัวให้หนูน้อยเสร็จและบอกว่าจะพาไปส่งโรงเรียน ..หนูน้อยร้องไห้จ้า..
ไม่ไปโรงเรียน หนูไม่ไป..ไม่ไป
ป้าวีร์เกลี้ยกล่อมอยู่นานก็ไม่สำเร็จ จนเจ้ามิดไนท์เข้ามา และส่งเสียงเห่า โฮ่ง โฮ่ง ..แล้วหนูน้อยก็ได้ยินเสียงเจ้ามิดไนท์พูด
หนูน้อยกันยาที่น่ารัก...โรงเรียนมีเพื่อนเล่นเยอะ มีหนังสือรูปภาพสวย ๆ ให้ด คุณครูจะพาร้องเพลง เสียดายนะที่เขาไม่ให้สัตว์เลี้ยงไปโรงเรียน
ดวงตากลมโตของหนูน้อยเบิกกว้างพร้อมกับจ้องหน้าเจ้ามิดไนท์แบบงง ๆ แต่ป้าวีร์ไม่ทันได้สังเกต พอหนูน้อยหยุดร้องเธอก็อุ้มหนูน้อยขึ้นรถ พาไปส่งที่โรงเรียน
หลังจากนั้น ทุก ๆ วันก่อนจะไปโรงเรียนหนูน้อยต้องวิ่งไปสั่งลาเจ้ามิดไนท์ และพอกลับจากโรงเรียน หนูน้อยก็มีเรื่องมากมายมาเล่าให้มิดไนท์ฟัง..
ทุกครั้งที่หนูน้อนขลุกอยู่กับเจ้ามิดไนท์ ก็เป็นช่วงเวลาที่ป้าวีร์มีเวลาทำงานที่บ้าน มีเวลาอ่านหนังสือเล่มโปรด ทำโน่นทำนี่ เธอรู้สึกเบาใจที่หนูน้อยไม่งอแงและไม่รบกวน
แต่สำหรับหนูน้อยแล้ว มันคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก และมันก็เป็นความลับไม่มีใครรู้ได้ นอกจากเธอกับมิดไนท์
เสียงแตรรถป้าวีร์กดเรียก ทำให้กันตยาสะดุ้ง เธอล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบเงินค่าเครื่องดื่มแล้ววางไว้บนโต๊ะ คว้ากระเป๋าถือและก้าวเดินช้า ๆ ตรงไปที่รถ
|
Maya_II
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Star sign : Gemini Hobby : Reading & Writing Interest : variety Link |
||||||||||||
